คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #20 : เย็บแผล
หลังจากที่เซฮุนได้รับบาดแผลที่หนักหนาอยู่พอสมควร ร่างบางจึงขออาสาเป็นสารถีคอยขับรถไปที่คลินิกอย่างรวดเร็ว เพราะมือของเขานั้นมีรอยบาดแผลที่ลึกจนน่ากลัว... ซึ่งตอนนี้ เลือดที่เคยไหลออกมาเป็นจำนวนมากก็ค่อยๆหยุดลงทีละนิด เพราะได้ผ้าพันแผลจากผ้าเช็ดหน้าผืนสีขาว ซึ่งพอจะช่วยห้ามเลือดไว้ได้บ้าง
“โอ๊ย!!” เสียงร้องแหกปากของเซฮุนดังขึ้นทั่วทั้งห้อง ในขณะที่หมอกำลังเอาแอลกอฮอล์ล้างบาดแผลสดๆ ก่อนจะชักมือกลับอย่างรวดเร็ว ถ้าเป็นคนตัวเล็กที่กำลังยืนมองเหตุการณ์อยู่ข้างๆก็คงไม่ไหวเหมือนกัน
“หมอครับ ผมเจ็บนะ! ผมบอกแล้วว่าอย่าเอาแอลกอฮอล์ล้าง มันแสบ! เข้าใจไหมว่ามันแสบ!”
“ไม่ได้หรอกครับ บาดแผลของคุณมันมีเชื้อแบคทีเรีย แถมยังมีเศษแก้วอยู่ด้วย หมอต้องใช้แอลกอฮอล์ล้างอย่างเดียว แล้วค่อยเอาเศษแก้ว พอหลังจากนั้นหมอต้องเย็บสดด้วยครับ”
“หา!! เย็บสดเลยเหรอครับ!” เซฮุนทวนคำถามขึ้นทันที เมื่อได้ยินหมอเอ่ยถึงขั้นตอนของการรักษา
“ใช่ครับ มันจะได้หายเร็วๆ แล้วบาดแผลของคุณมันก็กว้างและลึกมาก หมอคงต้องเย็บไม่ต่ำกว่าสิบเข็ม”
“ไมต่ำกว่าสิบเข็ม!” เซฮุนทวนคำขึ้นดังๆ อีกครั้ง แทบจะไม่เชื่อหูตัวเองเลยด้วยซ้ำ เลยทำให้คนตัวเล็กหลุดขำออกมาเบาๆ เพราะท่าทางของเขาตอนนี้ไม่ต่างอะไรกับเด็กกลัวเข็มไม่มีผิด
“นี่คุณ หัวเราะอะไรของคุณเนี่ย!” เซฮุนผินหน้าไปถามอย่างหัวเสีย
“ก็หัวเราะเด็กน้อยอย่างคุณไง” ลู่หานพูดยิ้มๆ
“ใครเด็ก ผมไม่ใช่เด็กสักหน่อย” ร่างสูงทำหน้ามุ่ยใส่
“หึ แล้วใครล่ะ ที่แหกปากร้องซะดังลั่นทั่วคลินิก”
“ก็มันแสบนี่ ถ้าเป็นคุณคุณก็คงจะร้องลั่นเหมือนผมนั่นแหละ”
“เอ่อ ถ้าพวกคุณจะเถียงกันนะอีกครับ หมอก็ขอเชิญทางนอกเลย เพราะมันเป็นการรบกวนการทำงานของหมอ”หมอใช้นิ้วชี้ไปตรงประตู เพราะอดไม่ได้ที่จะเอ่ยห้ามด้วยความเบื่อ เป็นผลทำให้สงครามน้ำลายหยุดชะงักลงอย่างฉับพลัน
“แต่ยังผมก็ไม่เย็บนะครับ ยิ่งเย็บสดๆด้วย ผมไม่ไหวหรอกครับ” เซฮุนหันหน้ากลับมาต่อลองเหมือนเดิม
“ไม่ได้หรอกครับ ถ้าคุณไม่เย็บซะตอนนี้นะ ต่อไป เชื้อแบคทีเรียก็อาจจะเข้าซึมบาดแผลคุณได้ง่าย แล้วถ้าหากแผลของคุณเกิดโดนสารเคมีร้ายแรงเข้า มันก็จะยิ่งทำให้ฉีกกว้างขึ้น จนอาจจะทำให้เกิดเป็นหนองหรือเกิดเป็นแผลเน่าเปื่อยได้ง่าย.. แล้วถ้าโชคร้ายไปกว่านั้นนะครับ บางทีคุณอาจจะต้องตัดมือทิ้งเพื่อไม่ให้เชื้อมันลามไปที่แขนคุณ”
น้ำเสียงข้อมูลของหมอที่เอ่ยขึ้นด้วยความจริงจัง ทำเอาจนคนฟังอย่างเซฮุน ถึงกับเงียบลงไปโดยอัตโนมัติ พลางตึสีหน้าลังเลกับการตัดสินใจในครั้งนี้อย่างหนัก.. เลยเป็นการเปิดโอกาสให้ลู่หาน พูดเสริมขึ้น
“เย็บๆไปเหอะ ถ้าคุณยอมตกลงทำตามที่หมอสั่งนะ บางทีผมอาจจะพิจารณาใหม่ในตัวคุณก็ได้ ตอบแทนที่คุณช่วยชีวิตผมไว้”
ประโยคที่ลู่หานพึ่งพูดออกไป.. เหมือนมันจะได้ผลมากพอสมควร ในเมื่อเด็กน้อยที่กลัวเข็มอย่างเขา ก็รีบพยักหน้ารับอย่างรวดเร็ว.. ก่อนที่ริมฝีปากของร่างสูงจะคลี่ยิ้มออกมาจนเต็มมุมปาก
“ได้ครับ... เอ่อคุณหมอครับ เย็บตอนนี้เลยนะครับ”
“โอเคครับ”
เมื่อรับคำตกลงหลังจากนั้น หมอจึงเริ่มทำการเย็บบาดแผลสดๆ โดยที่ยังคงมีลู่หานยืนมองเหตุการณ์อยู่ข้างๆ...
กว่าที่จะเย็บเสร็จทีละเข็มก็ใช้เวลานานพอสมควร... ไร้ซึ่งเสียงร้องแหกปากร้องโวยวายเหมือนในตอนแรก เพราะเซฮุนพยายามอดกลั้นไว้แบบสุดขีด เพื่อรักษาหน้าของตัวเองไว้...
สักพักหมอก็หาผ้าผันแผลสีขาวผันรอบบริเวณรอยเย็บนั่น รวมทั้งพูดถึงเรื่องยาที่จะต้องซื้อไว้เพื่อบำรุงรักษาบาดแผล และค่าใช้จ่ายในครั้งนี้
“เจ็บมากไหม เห็นคุณทำหน้าเหมือนทรมานมากเลยนะ” ลู่หานเปิดฉากถามขึ้น
“แค่นี้เอง ไม่เห็นจะเจ็บตรงไหนเลย" เซฮุนเอ่ยขึ้นพร้อมทั้งตีคิ้วด้วยความมั่นใจ
“เหรอครับ งั้นให้ผมลองตีมือของคุณสักครั้งดีไหม” ร่างบางยกมือขึ้น เหมือนว่าพูดทีเล่นจริง
“อย่านะ!!” เซฮุนรีบยกมือขึ้นห้ามอย่างรวดเร็ว เมื่อเห็นท่าทางจริงจังของคนร่างเล็ก “ผมยังไม่อยากตายนะ เอ่อ แล้วเมื่อไรผมจะตัดด้ายออกได้ครับ” เซฮุนหันหน้าไปถามหมอ
“ก็ คงอีกประมาณสักอาทิตย์กว่าๆก็เอาออกได้ ... แล้วหมอก็ขอสั่งห้ามให้บาดแผลโดน้ำเด็ดขาด แล้วก็ห้ามไม่ให้เล่นกิจกรรมที่สามารถกระทบโดนมือคุณเหมือนกัน เพราะมันอาจทำให้แผลฉีกได้ง่าย”
“เอ่อ แล้วอย่างนี้ผมจะขับรถได้หรือเปล่าครับ”
“ไม่ได้อีกเหมือนกัน เพราะว่าห้ามให้บาดแผลจับของแข็งเป็นเวลานานๆ... แค่เนี่ยล่ะครับที่ผมจะบอกคุณ”
“ครับ งั้นผมลาก็แล้วกันนะครับ”
เซฮุนก้มศีรษะเป็นการขอบคุณ ก่อนที่ทั้งสองจะเดินออกจากห้องของหมอไป แต่ในขณะที่ก้าวออกไปได้สักพัก เสียงข้อความโทรศัพท์ของคนตัวเล็กก็ดังขึ้น
“ติ๊ดๆ” ลู่หานจึงเลื่อนมือลงไปหยิบโทรศัพท์ที่กระเป๋ากางเกงหลังจากนั้น ก่อนจะเปิดอ่านข้อความที่ไม่คุ้นเบอร์
“คราวนี้รอดไปได้ แต่คราวหน้าไม่รอดแน่ ถ้าหากคิดจะยุ่งกับเซฮุนอีก”
ลู่หานขมวดคิ้วเรียวเข้าหากัน หลังจากที่อ่านข้อนความที่รุนแรงนั่น... แล้วก็ไม่จำเป็นต้องนึกว่าข้อความมาจากไหนให้เสียเวลา คนร่างเล็กพอจะรู้ว่าใครที่เป็นคนส่งมา ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายกำลังคิดอะไรอยู่กันแน่ ถึงขั้นจะฆ่าจะแกงให้ตายกันไปข้าง
“ใครส่งข้อความมาเหรอ ทำไมทำหน้าเครียดจัง” เซฮุนถามขึ้น เมื่อเห็นสติของร่างบางไม่อยู่กับเนื้อกับตัว
“ไม่มีอะไรหรอกครับ” ลู่หานตอบก่อนจะยัดมันเข้ากระเป๋ากางเกงเช่นเดิม
“แน่ใจนะ”
“ครับ... ผมว่าเรารีบไปหาชานยอลดีกว่า แล้วผมจะเป็นคนขับรถให้เอง” ลู่หานพยายามเปลี่ยนเรื่องเพื่อไม่ให้เขาสนใจ
ถ้าเล่นแรงกันถึงเลือดตกยางออกซะขนาดนี้ ลู่หานคงต้องระวังให้มากขึ้นกว่าเก่า ไม่คิดเลยว่าแกรนด์จะรักคนอย่างเซฮุนได้มากถึงจะเอาชีวิตแลกกับชีวิต
ส่วนทางด้านแบคฮยอน กว่าจะลืมตาขึ้นมาได้ตะวันโผล่ขึ้นกลางหัวเสียแล้ว พอเงยหน้าขึ้นไปมองนาฬิกาบนเตียงนอนมันก็เลยเที่ยงเรียบร้อย ตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยตื่นสายเท่านี้มาก่อน ซึ่งสาเหตุมันเป็นเพราะเมื่อคืนนั่นแหละ กว่าจะหลับได้ก็เกือบจะเช้า เนื่องจากมัวแต่นึกถึงเรื่องที่เสียจูบครั้งแรกให้กับเด็กหนุ่ม...
เมื่อลุกขึ้นจากเตียง ร่างบางก็รีบพาตัวเองเดินเข้าไปห้องน้ำเพื่อจัดการธุระ ตามชีวิตประจำวัน... เมื่อเสร็จก็เดินออกมาด้วยชุดลำลองแนวสบายๆ... ส่วนชานยอลก็ค่อยๆลืมตาขึ้นด้วยท่าทางสะลึมสะลือ ใบหน้าและทรงผมยุ่งของคนตัวสูงนั้น เซ็กซี่เสียจนแบคฮยอนอดไม่ได้ที่จะมอง
“ตื่นแล้วเหรอ” แบคฮยอนเปิดปากถามขึ้น
“ครับ ถ้าตาคุณไม่บอดก็คงจะเห็น” ชานยอลตอบกวนๆ ก่อนจะถีบผ้าห่มออกจากตัวอย่างไม่ใยดี
“แหม... ตื่นมาก็พูดกวนประสาทฉันเลยนะ .... ฉันว่านายรีบลุกไปอาบน้ำเหอะ เดี๋ยวฉันจะไปทำอะไรให้กินก่อนเพราะอีกไม่นานพี่นายก็คงจะมารับ” แบคฮยอนพูด แล้วก็ตัวเองลงมาทำอาหารให้อย่างราชาเช่นเขา..
ใครได้มันเป็นผัวนะ ต้องกลายเป็นขี้ข้าให้มันไปตลอดชีวิตแน่ๆเลย แล้วใครมันจะชวยขนาดนั้นวะ
ผ่านไปหลายนาที แบคฮยอนก็ทำอาหารเสร็จเป็นที่เรียบร้อย จากนั้นร่างเล็กก็ยกสำรับที่ทำเสร็จไปวางที่ห้องทานข้าว แล้วจึงจัดแจงวางมันลงบนโต๊ะไว้รอ ไม่นานร่างสูงก็เดินเข้ามาที่โต๊ะ
“โหว มีแต่ของน่าทานทั้งนั้นเลย” ชานยอลพูดขึ้นอย่างอารมณ์ดี ก่อนจะใช้ปากที่ชอบพูดจากวนๆรีบตักของกินโดยทันทีหลังจากที่นั่งลงเก้าอี้ได้ไม่นาน... มารยาทเก่าๆถูกนำมาใช้บนโต๊ะอีกครั้ง พลอยทำร่างบางส่ายหน้าไปมาด้วยความระอา
“ค่อยๆกินก็ได้ ไม่มีใครแย่งนายกินหรอกน่า”
“ก็คนมันหิวนี่”
“หิวยังไงก็ค่อยๆกินก็ได้ เดี๋ยวก็ติดคอกันพอดี”
“คร๊าบ.............. แล้ววันนี้คุณไม่ไปเปิดร้านหรอ”
“จะไปได้ไง ในเมื่อนายไม่สบายแล้วก็หนีออกจากบ้านมานี่ ฉันก็เลยต้องปิด”
“ครับ”
“ออดๆๆ” แล้วก็มีเสียงกดออดหน้าบ้านดังขึ้นขัดจังหวะระหว่างการสนทนาของทั้งสอง
“สงสัยเพื่อนของนายจะมาแล้วมั้ง เดี๋ยวฉันไปเปิดประตูให้ให้ก่อนดีกว่า”
แบคฮยอนลุกขึ้นจากเก้าอี้ แล้วเดินออกไปจากนั้น เมื่อมาถึงประตูร่างบางก็เห็นเซฮุนกำลังยืนยิ้มให้บางๆ โดยที่มีลู่หานยืนอยู่ข้างๆด้วยคน ร่างบางจึงไขประตูให้ แต่เมื่อสำรวจมองทั้งสองดีๆ ก็เผยให้เห็นคราบเลือดติดเต็มทั้งเสื้อนักศึกษา รวมทั้งมีผ้าพันแผลสีขาวที่พันรอบๆมือใหญ่หนาของเซฮุนด้วย มันก็เลยอดไม่ได้ที่จะต้องปริปากถามด้วยความอยากรู้
“ไปโดนอะไรมาเนี่ย ทำไมเลือดถึงได้เต็มตัวซะขนาดนี้”
“คือ เกิดอุบัติเหตุนิดหน่อยครับ” เซฮุนตอบ
“ตายจริง แต่พี่ว่าคงจะไม่นิดหน่อยแล้วล่ะ แล้วเป็นอะไรมากไหม” แบคฮยอนถามด้วยน้ำเสียงที่เป็นห่วง
“ไม่เป็นไรหรอกครับ พอดีผมล้มแล้วมือไปโดนเศษแก้ว เลยต้องเย็บสิบกว่าเข็ม”
“โอโหว!! คงจะเจ็บน่าดู”
“ก็ไม่หรอกครับ แค่นี้เอง” เซฮุนบอกด้วยความมั่นใจ
“หึ กล้าพูด ขนาดแค่โดนแอลกอฮอล์ล้างนิดหน่อยก็ร้องจะเป็นจะตาย” ลู่หานพูดขัดด้วยความหมั่นไส้
“แต่พวกผมกำลังพูดเรื่องเย็บบาดแผลอยู่นะครับ ไม่ได้พูดเรื่องแอลกอฮอล์สักหน่อย... เอ่อ ผมว่าเราเข้าไปข้างในกันดีกว่าผมอยากพบน้องชายผมแล้ว”
“งั้นก็เข้ามาเลยจ้า” แบคฮยอนเชิญชวน แล้วพาเดินนำเข้ามาอยู่ด้านใน เซฮุนมองสำรวจทั่วๆบ้านขนาดกลางอย่าหน้าสนใจ จนกระทั่งมาหยุดอยู่ที่ห้องทานข้าว ก็เผยให้เห็นเพื่อนรุ่นน้องของตัวเองกำลังทานข้าวอย่างเอร็ดอร่อย
“ไงแก หนีออกจากบ้านมา สนุกไหม” เซฮุนพูดทักทายก่อนที่ทั้งสามคนจะนั่งลงบนโต๊ะ
“ก็คงงั้นมั้งครับ ว่าแต่พี่เหอะ มือไปโดนอะไรมา เสื้อก็เปื้อนแต่เลือด” ชานยอลถาม หลังจากเพิ่งสังเกตเห็น
“ก็ไม่มีอะไรหรอก แค่เกิดอุบัติเหตุนิดหน่อยน่ะ... แล้วแกจะกลับไปกับฉันจริงๆใช่ไหม”
“ครับ”
“งั้นก็ดี” เซฮุนยิ้มออกมานิดๆ เมื่อเห็นว่าชานยอลยอมฟังอย่างว่าง่าย
"เอ่อ ผมว่าเราทานข้าวก่อนเถอะครับ" แบคฮยอนเตรียมอาหารให้กับคนที่มาใหม่ เซฮุนจึงพยักหน้ารับ เพราะของกินแต่ละอย่าง ชวนให้น้ำลายไหลทั้งนั้น
“ครับ ผมก็หิวอยู่พอดีเลย... เอ่อลู่หาน คุณป้อนผมหน่อยสิคือผมทานไม่ค่อยถนัดน่ะ” เซฮุนหันหน้าไปร้องขอร้องอย่างน่าเห็นใจ ส่วนคนฟังก็เออออห่อหมกไปด้วย เพราะต้องตามใจเขา ที่ช่วยชีวิตตัวเองไว้
“แต่พี่ถนัดด้านซ้ายไม่ใช่เหรอ... ส่วนมือของพี่ มันก็เป็นแผลด้านขวา”
“อย่าเสือก!!! เงียบแล้วก็แดกข้าวต่อไป!!”
“ครับ!!”
ความคิดเห็น