คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ผมจะมองคุณตลอดไป
ปี ค.ศ 1963
“ปั้ง!”
แบคฮยอนอ้าปากค้าง ยกมือขึ้นกุมหน้าท้องไว้แน่น ร่างบางทรุดลงไปกองกับพื้น ขณะที่ชานยอลตกตลึง
“แบคฮยอนนนน!” ร่างสูงอุทานออกมาสุดเสียง ก่อนจะถลาเข้าไปหาร่างที่ล้มลงไปแน่นิ่ง
“แบคฮยอน! ฮึก คุณ ต้องไม่เป็นอะไรนะ ทำใจไว้นะแบคฮยอน ฮือ!” ชานยอลร้องไห้เสียงดังราวกับคนเสียสติ
“ฉันไม่ได้ยิงมันนะ มันโง่เอง ที่ไม่ยอมหลบกระสุนปืนของฉัน!”
ซอฮยอนโพล่งขึ้นเมื่อเห็นแบคฮยอนกำลังหายใจติดขัดอยู่ในอ้อมแขนของชานยอล เลือดไหลชุมโชกยิ่งกว่าน้ำทะลัก เธอส่ายหัวไปมาเหมือนไม่เชื่อสายตาตัวเองว่าเธอยิงคนตาย
“เพราะคุณคนเดียว!... คุณมันใจชั่วช้า ซอฮยอน ผมเกลียดคุณ.... ฮึก.. แบคฮยอน ทำใจดีๆไว้นะ ผมจะพาคุณไปหาหมอ”
“ชานยอล ผม ผม ไม่ไหวแล้ว อึก ผะ ผม”
แบคฮยอนพยายามลืมตาขึ้นมองคนรักอย่างยากลำบาก... ร่างบางกลัวเหลือเกิน กลัวว่าความตายจะพลัดพรากตนไปจากเขา...
“แบคฮยอนคุณอย่าหลับนะ ฮึก ลืมตามองผมสิ”
“ผะ ผม ไม่หลับแน่ ผมจะลืมตา อึก ลืมตา มองคุณ ตะ ตลอดไป”
แบคฮยอนพูดได้แค่นั้น มือเรียวบางจะล่วงลงกับพื้น ดวงตาคู่สวย ลืมตาค้างมองเขาเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนที่ชีพจรจะหยุดเต้นลงในที่สุด
“ไม่จริงงงงง!! แบคฮยอน คุณอย่าทิ้งผมไปแบบนี้สิ! ฟื้นขึ้นมา ผมบอกให้ฟื้นขึ้นมา ฮือออ!!”
ชานยอลเขย่าร่างบางเพื่อฟื้นสติ แต่ทว่าไร้ซึ่งการตอบรับ ในเมื่อเสียงลมหายใจเฮือกสุดท้ายนั้นเลือนหายไปแล้ว หายไปอย่างไม่มีวันหวนกลับคืนมา
ชานยอลร้องคร่ำครวญราวกับคนกำลังจะตาย ความรู้สึกของเขา เหมือนมีมีดปลายแหลมยิ่งกว่าพันเล่มมาแทงลงตรงกลางหัวใจของเขาพร้อมกันๆทีเดียว เพราะความริษยาของซอฮยอนเพียงคนเดียว
“เป็นไง ฮึก สะใจคุณแล้วใช่มั้ย แบคฮยอนเขาตายไปแล้ว คุณได้ยินมั้ย แบคฮยอนเขาตายไปแล้ว ฮือๆ”
เขาแผดเสียงออกมาราวกับเสียงฟ้าผ่า หญิงสาวยืนนิ่งไม่ขยับตัวไปไหน ปากและมือ สั่นระริกๆ ไม่อยากเชื่อเลยว่าเธอจะฆ่าคนได้ ที่จริงเธอแค่หยิบปืนขึ้นมาขู่พวกเขาก็เท่านั้น
“ไม่จริง ฉันไม่ได้ฆ่ามัน!!” เธอกรีดร้องออกมาอย่างบ้าคลั่ง
เสียงปืนและเสียงกรีดร้องของเธอมันดังมากพอ จะทำให้ ยูจิน สาวใช้ของชานยอลที่อยู่ข้างล่าง รีบวิ่งขึ้นมาดูเหตุการณ์ในทันที
ยูจิน ถึงกับผงะถอยหลัง ยกมือขึ้นทาบอกด้วยความตกใจ เมื่อเห็นภาพของแบคฮยอนนอนจมกองลืม ลืมตาค้างขึ้นมองชานยอลที่โอบร่างไร้ซึ่งลมหายใจไว้
ยูจินหันไปมองซอฮยอน กำลังถือปืนค้างไว้ ทำให้ยูจินคาดเดาเหตุการณ์ได้ว่าแบคฮยอนเสียชีวิตเพราะซอฮยอน
“คุณ คุณฆ่าคุณแบคฮยอน” เธอโพล่งขึ้น เสียงสั่นๆ ทำให้ซอฮยอนหันขวับไปมองคนที่มาใหม่โดยอัตโนมัติ
“ฉัน ฉันไม่ได้ฆ่ามัน มันโง่เองที่ไม่หลบลูกปืนฉัน แกห้ามเอาเรื่องนี้ไปบอกใครเด็ดขาด ไม่งั้นฉันฆ่าแกแน่”ซอฮยอนถลาเข้าไปกระชากยูจิน พร้อมกับเล็งปืนไปที่เธอ
ยูจินถึงกับยืนสั่นยิ่งกว่าเจ้าเข้าทรง แววตาของซอฮยอนลุกวาวอย่างน่ากลัว จนทำให้เธอแทบจะร้องไห้ตามชานยอลไปด้วยคน
“คุณจะทำอะไรอีก ห้ะ ซอฮยอน!”
“ก็ต่อรองกับคุณไง... คุณเอาศพไอ้แบคฮยอนไปฝังเดี๋ยวนี้เลยนะ ไม่งั้น ฉันจะยิงคนใช้ของคุณอีกแน่!” ซอฮยอนล็อกคอยูจินไว้ พร้อมเล็งปลายปืนไปที่ขมับของเธอ
“คุณซอฮยอน คุณอย่าทำอะไรฉันเลยนะ ฉันจะไม่บอกใครทั้งนั้น ฉันกลัวแล้ว ฮือ” ยูจินร้องขอชีวิตพลางสะอื้น เพียงแค่ซอฮยอนเหนี่ยวไกนัดเดียว ก็หมายถึงปลิดชีวิตของเธอทิ้งทันที
“พอได้แล้วซอฮยอน แค่คุณฆ่าแบคฮยอนยังไม่หนำใจคุณหรือไง ห้ะ!!”
“ฉันจะไม่ตอบคำถามของคุณ!... ทำตามที่ฉันบอกซะ ไม่งั้นหัวของนังนี่ระเบิดกระจุยแน่!”
“คุณชานยอลค่ะ ฮึก ช่วยฉันด้วย ฮือๆ”
ยูจินร้องขอชีวิตอย่างน่าเวทนา เธอไม่น่าขึ้นมาดูเหตุการณ์ด้วยเลย
แต่จะทำไงได้ล่ะ ในเมื่อเสียงปืนดังลั่นไปทั่วทั้งบ้าน จะให้เธอยืนเงียบเฉยอย่างงั้นเหรอ
ชานยอลนิ่งคิดอย่างหนัก... แต่เขาก็ไม่มีทางเลือกอีกแล้ว ในเมื่อซอฮยอนทำได้ทุกอย่าง เขาจึงพยักหน้าตอบตกลงอย่างว่าง่าย
“ก็ได้ แต่คุณห้ามทำอะไรเธอเด็ดขาด”
“ฉันไม่ยิงมันแน่ ถ้าคุณยอมทำตามที่ฉันสั่ง... เอาศพไอ้แบคฮยอนไปฝังที่หลังบ้านซะ!”
ชานยอลช้อนร่างคนร่างคนรักขึ้นอยู่ในอ้อมกอด ถึงแม้ลมหายใจจะสิ้นสุดลง แต่เลือดยังคงไหลหยดลงที่พื้นเป็นสายทางยาวขณะที่เขาอุ้มแบคฮยอนออกมา
“เปรี้ยง!”
ทันใดนั้น เสียงฟ้าร้องก็ดังสนั่นไปทั่วแห่งหน ก่อนที่ฝนจะโปรยปรายลงมาจากเม็ดเล็กๆ จนกลายเป็นเม็ดใหญ่
ชานยอลยอมทำตามที่ซอฮยอนทุกอย่าง เขากลัวว่ายูจิน จะถูกยิงตายเป็นรายต่อไป
ร่างสูงจับ จอบเก่าๆที่ขึ้นสนิม ออกแรงขุดดินเป็นหลุมลึกราวๆสองเมตร ขณะที่สายฝนยังคงโปรยปรายลงมาหนักๆ ทำให้กลบเกลือนน้ำตาแห่งความเสียใจของเขา
ซอฮยอนยืนมอง และยังคงเอาปืนจ่อหัวสาวใช้ของเขาอยู่แบบนั้น..... เธอยืนปากสั่นเพราะความหนาว แต่ซอฮยอนก็ต้องทนต่อไป ไม่งั้นเธอก็คงไม่มีตัวประกัน ไว้ต่อรองกับเขา
ชานยอลอุ้มร่างแบคฮยอน วางลงที่หลุม เขามองคนรักเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนจะฝังร่างเล็กไว้จนมิดชิด
“ทีนี้คุณจะปล่อยยูจินไปได้หรือยัง”
เขาหันไปตะโกนแข่งกับเสียงฝน เมื่อทำตามคำสั่งของซอฮยอนเสร็จ สาวใช้ของเขาทำได้แค่ยืนร้องไห้ ปากสั่น เมื่อฝนไม่มีท่าทีว่าจะหยุดซาลง
“ยัง!... ฉันยังมีอะไรจะตกลงกับคุณ”
“คุณจะเอาอะไรกับผมอีก ห้ะ แค่นี้ยังไม่พอหรือไง!”
“ไม่!.. เพราะฉันเป็นคนไม่รู้จักพอไง.. แล้วสิ่งที่ฉันจะต่อรองกับคุณอีก ก็คือ.. คุณจะต้องแต่งงานกับฉัน!”
“ไม่มีทาง!” เขาตอบอย่างไม่ทันคิด
“คุณอยากให้นังนี่มันตายนักใช่มั้ย ห้ะ!.. คุณก็รู้นี่ว่าฉันทำได้ทุกอย่าง แม้กระทั่งทำให้คุณสิ้นเนื้อประดาตัว...” เธอขู่เสียงเกรี้ยวกราด ...
ใช่ เธอทำได้จริงๆ อำนาจของพ่อเธอ มันทำให้เขากลายเป็นแบบนั้นได้ เขานิ่งครุ่นคิดอย่างวิตก ซ้ำแล้วซ้ำเล่า....
ถ้าไม่ทำ คนใช้ของเขาก็ต้องตายตามแบคฮยอนไป..... บริษัทที่เขาสร้างมากับมือ ก็คงต้องพังพินาศเป็นแน่ เขาจะยอมได้หรอ
“ว่าไงล่ะ คุณจะทำตามที่ฉันพูดมั้ย” เธอถามเขาอีกครั้ง คราวนี้เขาควรจะขยับปากพูดอะไรออกไปจริงๆ
“ก็ได้ ผมจะยอมแต่งงานกับคุณ”
เขาพยักหน้ารับในที่สุด ความขี้ขลาด มันทำให้เขายอมทำตามข้อตกลงทุกข้ออย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้
“ดี... ฮาๆๆๆ ไอ้แบคฮยอน แกได้ยินแล้วใช่มั้ย ว่าเขาจะแต่งงานกับฉัน ฮาๆๆ” เธอตะเบ็งเสียหัวเราะเยาะขึ้นดังๆ ราวกับคนขาดสติ ในเมื่อเธอชนะศัตรูหัวใจได้แล้ว
“คุณจะปล่อยยูจินได้หรือยัง ผมยอมคุณทุกอย่างแล้วนะ”
“ผลัก”
ซอฮยอนลงมือผลักร่างสาวใช้ของเขาจนล้มไปกองกับพื้น ชานยอลจึงเข้าประคองเธอขึ้น
ยูจินยังคงอกสั่นขวัญหนีไม่หาย... ซอฮยอนช่างโหดเหี้ยมเหลือเกิน
สงสารก็แต่แบคฮยอนที่ต้องมาจบชีวิตลงเพราะความริษยาของหญิงสาวผู้นี้
“จำไว้นะ ถ้าใครเอาเรื่องนี้ไปบอกตำรวจล่ะก้อ ฉันจะจองล้างจองผลาญให้ถึงที่สุด”
เธอประกาศไว้แค่นั้น ก่อนจะหมุนกายเดินออกไป ปล่อยให้คนที่เหลือ ยืนรับชะตากรรม อย่างน่าเวทนา
ชานยอลมองหลุมศพพร้อมกับน้ำตาเป็นครั้งสุดท้าย แล้วพยุงสาวใช้ของเขาให้เดินออกจากบริเวณนั้นไป
แค่ฉากแรก แบคฮยอนก็ตายซะแล้ว
ว่ากันว่า คนที่โดนฆ่าตาย พอกลายเป็นวิญญาณ
วิญญาณก็จะเฮี้ยนมาก ยิ่งแบคฮยอน ตายตาไม่หลับแล้ว
ยิ่งน่ากลัวเข้าไปใหญ่
ย้ำ เรื่องแรกของไรท์เลยนะที่เขียนแบบนี้ขึ้นมา
ฝากด้วยจ้า
ความคิดเห็น