คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : พบกันครั้งแรก
ปารค์ ชานยอล เขาเป็นผู้ชายที่ใหม่ต่อเกาหลี เพราะเขาไปศึกษาอยู่ต่างประเทศเสียหลายปี จนเขาเผลอคิดว่าเขาไม่ใช่คนเกาหลีอีกแล้ว
เขากลับมาอีกครั้งหนึ่งหลังจากที่เรียนจบปริญญาโท และเข้าเป็นประธานบริษัทเกี่ยวกับการออกแบบ... ซึ่งต้องดูแลกิจการทุกอย่างแทนบิดาที่เพิ่งเสียชีวิต
ที่บาร์แห่งหนึ่งเป็นของเพื่อนของเขาเอง... ซูโฮเชิญเขามาเพื่อเลี้ยงต้อนรับ ที่เขาได้เป็นประธานบริษัทมาหมาดๆ
ชานยอลเป็นผู้ชายหล่อเหลา มีรูปร่างที่สูงหกฟุตกว่าๆ เขาเป็นคนที่เด่นที่สุดในบาร์แห่งนี้ ใครๆต่างก็เล็งเป้าหมายมาที่เขา... ไม่ว่าจะเป็นสาวแก่แม่หม้าย หรือผู้ชายเพศเดียวกันกับเขาด้วย
เขาถูกเรียกว่าเป็นนักธุรกิจหนุ่มไฟแรง... ธุรกิจที่เขากำลังดำเนินต่อจากบิดาจะต้องก้าวหน้าอย่างแน่นอน ใครๆก็คิดอย่างนั้น
ทุกคนภายในบาร์ ต่างก็เล็งสายตามาที่เขาอย่างสนใจ... แต่ชานยอลกลับชอบเด็กหนุ่มที่กำลังเสิร์ฟเหล้าให้กับแขกเสียมากกว่า
เด็กหนุ่มดังกล่าวเป็นคนที่เด่นสะดุดตา ถึงแม้จะอยู่ในชุดพนักงานเสิร์ฟ และไม่มีการตกแต่งใบหน้าให้ดูดีขึ้นก็ตามที.. แต่เพียงแค่ยิ้มและขยับตัวนิเดียว เสน่ห์ของร่างบางก็เป็นประกาย ท้าทายจนเขานึกอยากลอง
“ฉันไม่คิดเลยว่านายจะมีเด็กเสิร์ฟน่ารักขนาดนี้”
เขาพูดกับเพื่อนที่เป็นเจ้าของบาร์เสียงทุ้ม ก่อนจะกระดกเหล้าเข้าปาก ดวงตาจับจ้องเด็กหนุ่มที่กำลังเสิร์ฟให้กับแขกโต๊ะอื่น
“นายคงไม่ได้หมายถึงแบคฮยอนใช่ไหม น้องเขาน่าสงสารนะ” ซูโฮอธิบาย ทำให้ชานยอลเปรยยิ้มออกมาเหมือนเยาะ
“ฉันว่าน่าสนใจมากกว่า”
ชาลยอลต่อเสียงเดิม หรี่ตามองแบคฮยอนด้วยแววมาดหมาย... เหมือนเป็นเชิงการเตือนว่า เด็กหนุ่มคนนั้น ต้องเป็นของเขาให้ได้
“ถ้านายสนใจ เดี๋ยวฉันไปเชิญเขามาที่โต๊ะนายเลยดีไหม” ซูโฮเสนอ ชานยอลดีดนิ้วเหมือนถูกใจ
“นายนี่เข้าใจฉันดีจริงๆ โอเค บอกว่าฉันอยากจะคุยด้วย อยากจะคิดค่าคุยเท่าไหร่เท่ากัน ฉันจ่ายไม่อั้น”
เขาพูดออกมาด้วยความคะนอง ทำให้ซูโฮหน้าชาแทนคนที่ถูกพูดถึง... ถ้าแบคฮยอนรู้ว่าชานยอลพูดถึงในแง่เสียๆหายๆแบบนี้... แบคฮยอนคงรู้สึกโกรธแน่นอน
“ถ้าเชิญมาแล้วเขาด่านายกลับ อย่ามาโทษฉันนะโว้ย” ซูโฮออกตัวไว้ก่อน กันผิดพลาด
“คนอย่างฉันเหรอใครจะกล้าด่า” ชานยอลพูดออกมาอย่างคนที่ทรนงในตัวเอง
“ไม่รู้ล่ะ ฉันแค่บอกแก้ไว้ก่อน เพราะมีโดนด่ามาหลายรายแล้ว
เพื่อนว่า ก่อนจะเดินไปหาแบคฮยอน เท่าที่สังเกต แบคฮยอนเป็นคนที่แขกต่างก็ให้ความสนใจมากเลยทีเดียว เพราะทันทีที่เข้ามาเสิร์ฟ ก็มีคนขอเบอร์ และอยากจะเก็บไปเลี้ยงกันทั้งนั้น
แม้แต่ชานยอลเองยังต้องการด้วยคน
“แบคฮยอน” เสียงเรียกของเจ้าของบาร์ ทำให้เจ้าของร่างบางชะงักมือกำลังใช้ทิชชู่ซับเหงื่อ.. หันมามองอย่างแปลกใจ
“มีอะไรหรอครับ คุณ ซูโฮ” คิ้วเรียวเลิกขึ้นด้วยความเคยชิน.. ทุกครั้งที่แปลกใจ
“มีแขกที่โต๊ะหก ต้องการรู้จักกับคุณครับ”
“ขอบคุณนะครับ เดี๋ยวผมจะไปหาเขา” แบคฮยอนบอกด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม ก่อนที่ซูโฮจะเดินออกมา
ร่างบางถอนหายใจให้กับตัวเอง บางครั้งก็เหนื่อยกับการที่ทำงานพบปะกับผู้คนมากมายอย่างนี้ บางคนมองว่าเป็นการเสี่ยงต่อชื่อเสียง.. แต่สำหรับเด็กหนุ่มตัวเล็กๆ ที่ต้องการหาเลี้ยงครอบครัว และเป็นทุนการศึกษาอย่างแบคฮยอนก็จำต้องทำ เมื่อมันไม่มีทางเลือกที่ดีกว่านี้
อยู่ต่อหน้าโต๊ะแขก แบคฮยอนต้องปั้นสีหน้าว่าเบิกบาน ทั้งที่เมื่ออยู่ข้างหลัง แบคฮยอนถึงกับต้องกลั้นน้ำตา
ในเมื่อแบคฮยอนไม่ใช่คนที่ดีพร้อมทุกอย่าง ความจริง ร่างบางก็แค่เด็กหนุ่มจนๆที่ขาดทั้งความอบอุ่นและความรัก
ก่อนจะเดินออกมาพบกับชานยอล... ร่างบางต้องพยายามฝืนสีหน้าว่ายิ้มอยู่ตลอดเวลา
ผู้ชายที่ซูโฮเข้าไปบอกกับแบคฮยอนเมื่อครู่.. หน้าตาหล่อเหลาไม่น้อยทีเดียว คนตัวเล็กบอกตัวเองเมื่อเดินมายังโต๊ะที่ชานยอลนั่งอยู่
“คุณใช่ไหมครับ ที่ต้องการพบผม” ร่างบางถามตามมารยาท เมื่อเดินมาหยุดตรงหน้าเขา รู้สึกหวั่นไหวขึ้นมานิดๆ... เมื่อเห็นดวงตาของเขาที่มองมา
“ใช่ครับ เชิญนั่ง” ชายหนุ่มผายมือเป็นการเชื้อเชิญ
“ขอบคุณครับ”
แบคฮยอนกล่าวขอบคุณเขาเบาๆพร้อมกับ หย่อนกายลงนั่งเก้าอี้ตัวตรงกันข้ามกับเขา
“มีอะไรจะพูดกับผมเป็นการส่วนตัวหรือเปล่าครับ” ดวงตาของแบคฮยอนมองสบมายังแววตาฉงน
“เปล่าครับ ผมแค่อยากรู้จักกับคุณ คุณมีอะไรหลายอย่างที่น่าสนใจ”
เขาพูดออกไปตรงๆอย่างไม่อ้อมค้อม... เด็กหนุ่มจึงยิ้มนิดหนึ่ง เหมือนเยาะให้กับอะไรบางอย่าง
“คุณรู้จักผมดีพอแล้วหรอครับ” แบคฮยอนย้อนถามเขาออกไปเสียงเรียบ
“เปล่า ผมอาจจะรู้อะไรเกี่ยวกับตัวคุณมาจากซูโฮ แต่มันก็ไม่มากจนเกินไป”
คำพูดของเขาทำให้คิ้วเรียวสวยกระตุกเข้าหากันอย่างแปลกใจ
“คุณรู้จักคุณซูโฮด้วยหรือครับ”
“เขาเป็นเพื่อนผม”
เมื่อเขาอธิบายหัวคิ้วเรียวหนาของแบคฮยอนจึงคลายลง
“ผมไม่ทราบว่าคุณกับคุณซูโฮเป็นเพื่อนกัน”
“ดื่มเหล้าเป็นเพื่อนผมได้ไหมครับ” ชายหนุ่มเสนอ แต่แบคฮยอนส่ายศีรษะเป็นเชิงการปฏิเสธ
“ไม่ครับ ผมไม่ชอบดื่ม”
เขารู้สึกแปลกใจอยู่บ้างกับคำปฏิเสธของแบคฮยอน ท่าทางของคนตัวเล็กค่อนข้างแรงๆ แต่กลับบอกว่าไม่ดื่
“แล้วถ้าอย่างนั้นคุณดื่มอะไรเป็นบ้าง”
“ผมดื่มทุกอย่างที่แขกเขาดื่มกัน แต่ก็เป็นบางเวลาเท่านั้น”
แบคฮยอนตอบออกไปตรงๆ แบคฮยอนมักจะดื่มในยามที่ตัวเองเครียดๆ ของเหล่านี้ก็มันพอช่วยดับความเครียดให้ได้บ้าง
“ตอนไหนครับที่คุณดื่ม”
ดูเหมือนคำถามของเขาจะไม่ค่อยมีสาระเท่าไหร่นัก.. จนบางที แบคฮยอนอยากจะย้อนถามว่า นี่นะหรือคือสิ่งที่เขาอยากพบต
“เวลาที่จำเป็นต้องดื่มไงครับ ที่คุณถาม มันเกี่ยวกับที่คุณอยากพบผมหรือเปล่า”
ในที่สุด แบคฮยอนก็เอ่ยปากถามออกไปจนได้ ทำให้ชายหนุ่มร่างสูงชะงักมือกำลังส่งเหล้าเข้าปาก.. ก่อนที่เจาจะยิ้มขรึม
“เปล่าครับ ผมแค่อยากรู้เท่านั้นเองว่าคนน่ารักๆ อย่างคุณจะชอบดื่มเหมือนผมหรือเปล่า”
ชานยอลไม่พูดเปล่า เขากลับทำตาเจ้าชู้ใส่อีก.. ทำเอาแบคฮยอนถึงกับนั่งเงียบ ไม่พอใจอีกฝ่ายเป็นอย่างมาก
คร้านจะต่อความยาวสาวความยืดกับคนไม่มีสาระอย่างเขา
ชานยอลมองแบคฮยอนด้วยสายตาเหยียดๆหลายครั้ง... คงเห็นว่าแบคฮยอนไม่มีค่าอะไร
“คุณทำงานอยู่ที่นี่มานานหรือยัง” เขาเปลี่ยนคำถามใหม่... ดวงตาคมกริบยังจับจ้องอยู่ที่ใบหน้างาม
“หนึ่งปีได้มังครับ”
“คุณไม่คิดจะทำงานอื่นหรือ” เสียงของเขาไม่ได้จริงจังเท่าใดนัก
“ก็อยากทำงานอย่างอื่นนะครับ... แต่คนอย่างผมเลือกไม่ได้ครับ เพราะงานสบายๆสมัยนี้หายาก อีกอย่างผมก็ยังเรียนอยู่”
“เหรอครับ.. แต่ผมมีงานดีๆให้คุณทำกว่านี้”
“งานอะไรครับ” แบคฮยอนย้อนถามเสียงเรียบ
“ไปเป็นแม่บ้านไง”
คราวนี้เขาพูดเสียงค่อนข้างจริงจัง... ทำให้แบคฮยอนเบิกตากว้างมองเขาอย่างรู้สึกโกรธ... เขากำลังพูดดูถูก
“ผมมีข้อเสนอที่ดีให้คุณ ถ้าผมพูดออกไปเชื่อว่าคุณจะต้องรับไว้พิจารณาอย่างแน่นอน” เขาพูดต่อหน้าตาเฉยไม่ได้มีทีท่าว่าจะสะทกสะท้าน
“อะไรละครับ” แบคฮยอนถามเสียงขรึม พยายามระงับความไม่พอใจไว้ภายใน ถ้าล้ำเส้นกว่านี้ ก็คงไม่ไหวแน่
“คุณอยู่กับผมหนึ่งปีผมจะจ่ายให้คุณทันที ห้าสิบล้านวอน”
เขาพูดได้หน้าตาเฉย ในขณะที่แบคฮยอนหน้าร้อนขึ้นด้วยความโกรธ
“คุณ”แบคฮยอนเรียกเขาเสียงดัง ก่อนจะผุดลุกขึ้นด้วยโทสะ ชานยอลยิ้มกริ่มเหมือนสะใจ
“ใจเย็นๆซิคุณ... แล้วนั่งลงก่อนถ้าคุณถูกใจผม.. ผมอาจจะเพิ่มให้คุณอีกก็ได้ มันอยู่ที่ว่าเราจะตกลงกันได้หรือเปล่า”
“ซ่า!!”
เกือบที่เขาทันได้พูดจบ มือนุ่มนิ่มก็หยิบถังใส่น้ำแข็งสาดใส่หน้าเขาเต็มแรง.. ท่ามกลางสายตานับร้อย
ชานยอลมองแบคฮยอนพลางยิ้มเย็น กรามของเขาขบแน่นจนเป็นสันนูน เขาทั้งรู้สึกโกรธและอายแต่ก็ไม่กล้าแสดงออกไปตอนนี้
“คุณอย่าคิดว่าค่าเงินของคุณมากพอที่จะซื้ออะไรก็ได้นะครับ มันอาจไม่มีความหมายเสียด้วยซ้ำ สำหรับผ
แบคฮยอนว่าเขาอย่างโกรธจัด ไม่เสียใจเลยที่เอาน้ำแข็งสาดหน้าเขา และที่สาดน้ำแข็งใส่หน้าเขาน่ะถูกแล้ว เขาจะได้รู้จักแยกแยะคนได้ดีขึ้น
“จำไว้นะแบคฮยอน.. คุณกับผมจะต้องเห็นดีกัน!!” เขาพูดเสียงลอดไรฟันต่ำลึก ดวงตาที่มองมายังเด็กหนุ่มเป็นประกายน่ากลัว แม้เขาจะยังฝืนยิ้มอยู่ก็ตาม
แบคฮยอนรู้ว่าเขาต้องโกรธและอาฆาตแค้นมาก ที่หักหน้าเขาต่อหน้าผู้คนมากมายอย่างนี้ ก็แล้วเขาล่ะ เขามาดูถูกศักดิ์ศรีก่อนทำไม ถึงแม้แบคฮยอนจะจน แต่ศักดิ์ศรีของความเป็นคนก็มีเท่าเทียมกับเขา
“ผมไม่กลัวหรอก ผมยินดีจะพบกับคุณเสมอ ถ้าคุณไม่เล่นสกปรกกับผมเสียก่อน” แบคฮยอนเชิดหน้ามองเขาด้วยดวงตาที่เป็นประกาย ท้าทายและทรนง
เจ้าของร่างบางเก่งกว่าที่เขาคิดไว้เสียอีก... ซูโฮเตือนเขาไว้ไม่มีผิ
“ผมเป็นลูกผู้ชายพอและผมจะทำให้คุณมางอนง้อผมให้ได้”
“ไม่มีวัน.. ผมไม่มีวันไปงอนง้อนคนอย่างคุณหรอก.. จำไว้เลยนะ” แบคฮยอนเน้นคำพูดเสียงชัดเจน ก่อนจะเดินจากเขาไปด้วยท่วงท่าที่หัวเสียอยู่ไม่น้อย
ความคิดเห็น