คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #19 : อุบัติเหตุ
ที่มหาวิทยาลัย
เมื่อเลิกเรียน ลู่หานก็เดินออกมารอเซฮุนที่ร้านกาแฟข้างๆมหาวิทยาลัย หลังจากที่นัดกันไว้ก่อนหน้านี้… ซึ่งร่างสูงพึ่งทราบข่าวจากพี่ชายของชานยอลเมื่อคืนนี้ แล้วก็มันก็เป็นเรื่องบังเอิญซะเหลือเกิน เมื่อชานยอลกำลังอยู่บ้านของแบคฮยอน เจ้านายของลู่หาน
ซึ่งก็เป็นหน้าที่ของเซฮุนที่จะต้องไปตามตัวชานยอลกลับบ้าน เนื่องวันนี้คริสติดธุระที่บริษัทจึงว่าให้เซฮุนช่วยแทน
ในขณะที่ร่างบางกำลังรอคอยร่างสูงอยู่นั่น ยุริที่ผ่านแวะเข้ามาซื้อกาแฟ สายตาก็พลันเห็นน้องชายของตัวเองอยู่พอดี เหมือนนั่งรอใครสักคนอยู่ จึงตัดสินใจพาตัวเข้าไปหาในทันที
“เฮ้ ไอ้ลู่"
ยุริเอ่ยทักทาย เมื่อเดินมาหยุดอยู่ต่อหน้าลู่หานเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ก่อนจะลากเก้าอี้ใกล้ๆมาหย่อนกายนั่งลงด้านตรงกันข้าม
“พี่มาซื้อกาแฟเหรอ”
“เออ แล้วแกอ่ะ มาทำอะไรที่นี่คนเดียว ฉันว่าแกคงไม่บ้ามานั่งดื่มกาแฟคนเดียวที่นี่หรอกนะ เพราะปกติแกไม่ชอบดื่มกาแฟ”
“อืม.. ผมมีนัดกับใครบางคน”
“ใครบางคนของแกเนี่ย หมายถึงนายเซฮุนใช่ไหม” ยุริก็พอทราบว่าเพื่อนรุ่นน้องรอใคร
“ฉลาดนี่... ที่เดาถูก”
“เออ แล้วฉันมีเรื่องอะไรที่สงสัยเกี่ยวกับแกมากเลยนะ”
“สงสัยอะไรของพี่” ลู่หานถามขึ้นด้วยความอยากรู้
“ก็ฉันสังเกตเห็นว่า สายตาที่แกมองนายเซฮุน มันเริ่มเปลี่ยนไป เหมือนกับว่าแกอ่ะ รู้สึกดีกับเขามาก... แล้วฉันก็กลัวว่าแกอาจจะเริ่มชอบเขาแล้วก็ได้”
“พี่จะบ้าเหรอ ผมจะไปชอบศัตรูได้ยังไง อีกอย่างผมยังไม่เริ่มต้นทำอะไรเลยด้วยซ้ำ”
“ไอ้ลู่... ฉันขอเตือนแกด้วยความหวังดีนะเว้ย ถ้าแกยังขืนไปวุ่นวายกับเขาอยู่แบบนี้เรื่อยๆล่ะก็ ฉันรับรองได้เลยว่า แกหนีความรู้สึกต่อไปไม่ได้แน่นอน.. ขนาดพึ่งแค่เริ่มเรื่องไม่ทันไร แกก็สะดุดขาตัวเองจวนจะล้มไม่เป็นท้าอยู่แล้ว.... และที่สำคัญนะ ถ้าความรู้สึกของแกเริ่มชัดเจนขึ้นมาเมื่อไรล่ะก็ บอกได้คำเดียว แกก็เจ็บเมื่อนั้น แล้วก็มากกว่าตอนที่แกรักยัยแกรนด์นั้นด้วย เพราะความรักของแกมันเริ่มขึ้นจากความไม่ถูกต้อง”
ยุริพูดยาวเป็นวา ส่วนคนฟังนั้นได้แต่นั่งทำขมวดคิ้วอย่างไม่ชอบใจ ยิ่งกว่ามานั่งฟังพระท่านเทศ
“นี่พี่ พี่หยุดพูดจาเพ้อเจ้อสักทีเหอะ ผมไม่อยากฟัง” ลู่หานพยายามพูดตัดบทออกไป เพราะรู้สึกเริ่มเบื่อ ครั้นเมื่อเจอกันทีไรต้องเป็นหยิบเรื่องนี้มาพูดทุกที
“แกจะลองฟังฉันไมได้เลยหรือไง งั้นเอาอย่างงี้นะ ฉันจะยกเหตุผลง่ายๆให้แกฟังเลย... ถ้าคนที่แกไม่คิดจะสนใจหรือถึงขั้นเกลียดจนเข้าไส้ แกไม่มีทางมารอเขาอย่างนี้หรอก เพราะแกเกลียดการรอคอยที่สุด”
คราวนี้ลู่หานถึงขั้นเงียบไปชั่วขณะ เหมือนอย่างที่เพื่อนรุ่นพี่ของตัวเองบอก การรอคอยสำหรับลู่หาน มันเป็นสิ่งที่ตนไม่ชอบเลยสักนิด มีแต่คนอื่นเท่านั้นที่เป็นฝ่ายรอ.. ร่างบางก็พึ่งจะสังเกตตัวเองเพราะคำพูดของยุริ
“แต่ที่ผมทำไปทั้งหมดมันก็ต้องลงทุนหน่อยสิ"
“เหอะ คนอย่างแกนะเหรอ จะลงทุนนั่งรอเขา นี่ไอ้ลู่ ถึงฉันจะยังไม่มีเคยมีความรักแบบแกมาก่อนนะ แต่ฉันก็รู้ว่า ยิ่งแกยังเล่นกับไฟแบบไม่ยอมปล่อยไปง่ายๆ สักวันมันจะเผาแกให้ตายทั้งเป็น”
คำพูดสุดท้าย ยุริเอ่ยออกมาอย่างจงใจ ทั้งกลัวว่าลู่หานจะกลับไปรู้สึกเหมือนตอนที่เลิกกับแฟนเก่าในวันนั้น เพราะอาการจากการอกหักของลู่หานที่ผ่านมา มันก็บอบช้ำซะจนแทบจะไม่เหลือชิ้นดี
"เออๆ ผมรู้อยู่หรอกน่า แล้วอีกอย่างฉันไม่ได้ชอบผู้ชาย" ลู่หานยังคงยืนยันเสียงแข็ง แต่ข้างในส่วนลึกจริงๆ กลับไม่ค่อยแน่ใจสักเท่าไหร่
“แต่บางที การจองเวรกับคนที่เขาไม่เกี่ยวข้องด้วย มันก็ไม่เรื่องที่สมควรนะ เพราะฉันพึ่งรู้จากเพื่อนของฉันที่พอจะรู้จักแกรนด์อยู่บ้าง มันบอกกันฉันว่า เป็นยัยแกรนด์เองที่ไปจีบนายเซฮุนก่อน โดยที่เขาไม่ได้ชอบยัยนั่นสักนิด แต่ยัยนั่นก็ยังหน้าด้านพยายามจะเข้าไปหาเขาให้ได้ ด้วยการอาตัวข้าแลก ทั้งที่ตอนนั้นมันก็กำลังคบกับแกอยู่... แล้วเรื่องนี้ แกก็รู้ด้วยใช่ไหม”
ลู่หานเงียบไปอีกครั้ง ในเมื่อยุริพูดความจริงทั้งหมด ก่อนจะพยักหน้ารับ
“อืม ผมรู้”
“แล้วแกยังจะคิดแก้แค้นเขาอีกเหรอ”
“อืม เพราะฉันมาถึงขนาดนี้แล้ว” ลู่หานตอบกลับด้วยเสียงเรียบ
“โอ๊ย ฉันอยากจะบ้าตาย ทำไมพูดกับแกมันถึงได้ยากเย็นซะขนาดนี้เนี่ย... แต่ก็ช่างเหอะ เพราะฉันจะคอยหัวเราะเยาะใส่หน้าแกทีหลัง ถ้าสมมุติแกเกิดรักชอบเขาขึ้นมาจริงๆ... เดี๋ยวฉันไปชื้อกาแฟก่อนก็แล้วกัน. ยังไงก็ขอให้แกสนุกกับการแก้แค้นของแกเหอะ ฉันไปก่อนละ แล้วเจอกัน”
เมื่อไม่รู้จะพูดอะไรอีก ยุริพาตัวเองลุกออกจากโต๊ะ ก่อนจะเดินตรงไปสั่งกาแฟหลังจากนั้น ปล่อยให้ลู่หานกำลังจมอยู่ความคิดกับตัวเองอย่างหนัก....
ยิ่งโดนคำตอกย้ำของเพื่อน ยิ่งทำให้ตัวเองเริ่มรู้สึกหวั่นๆกับคำกล่าวเตือนของเพื่อน.. ใจหนึ่งของร่างเล็กก็บอกว่าเห็นดีกับยุริ แต่บางทีก็ไม่สมควรที่จะแก้แค้นนำคนที่จริงจังกับตัวเอง แต่อีกใจหนึ่งมันสั่งให้ทำลายพวกนั่นให้ย่อยยับเหมือนที่พวกมันเคยทำไว้
“ลู่”
เสียงทุ่มใหญ่ของเซฮุนพูดทักทายขึ้นหลังจากที่เข้ามาข้างในร้านเรียบร้อยแล้ว ก่อนจะเดินตรงเข้ามาหาลู่หานที่โต๊ะ สติของคนตัวเล็กจึงหลุดออกจากภวังค์ในทันที แล้วเงยหน้าขึ้นมองอีกฝ่าย
“ครับ?”
“ไปกันเถอะครับ เอ่อแต่เราต้องเดินข้ามทางนะครับ พอดีวันนี้เขาไม่ให้จอดที่หน้าร้าน”
“ออครับ” ลู่หานพยักหน้ารับก่อนจะลุกตามเขาออกไป
“เอ่อ เซฮุน ผมมีอะไรจะถามคุณน่ะ” ลู่หานเอ่ยด้วยเสียงเครียดในขณะที่กำลังผลักประตูกระจกใสก่อนจะเดินออกจากร้านไป
“เรื่องอะไรเหรอครับ” เซฮุนผินหน้ามาพูด แต่ร่างบางนั้นก้มหน้าลง
“เอ่อ ถ้าสมมุติมีคนๆหนึ่งเข้ามาหาคุณโดยที่ไม่ได้รักคุณเลยสักนิด แล้วที่สำคัญเขาคนนั้นก็หวังจะทำร้ายคุณอีก ถ้าเป็นคุณ คุณจะรู้สึกยังไง”
“มีคนใจร้ายแบบนั้นด้วยเหรอ”
มีสิ กำลังยืนอยู่ข้างๆนี้ไง
“ผมแค่สมมุติเฉยๆ”
“อื่ม ถ้าเป็นอย่างงั้นจริงๆนะ ผมก็คงจะเสียใจมากที่สุดเลย โดยเฉพาะถ้าเป็นคนที่ผมนั้นรัก” เพียงแค่ไม่มีกี่คำของเซฮุน ก็ทำให้ลู่หานเริ่มรู้สึกผิดเหลือเกิน เพราะน้ำเสียงที่เขาเอ่ยมันล้วนออกมาจากความจริงทั้งนั้น ไม่ใช่เป็นเรื่อโกหกเหมือนอย่างที่ร่างบางทำอยู่ตอนนี้ “แต่ยังไง ผมก็คิดว่าคงจะไม่มีใครโหดร้ายอย่างงั้นหรอกมั้งครับ...”
มิสิ แต่คุณไม่รู้
“เอ่อ แล้วคุณรู้ไหมครับ ว่าน้องผมไปรู้จักกับเจ้านายของคุณได้ไง ทั้งที่อายุก็ห่างกันหลายปี” เซฮุนเปลี่ยนประเด็นถามขึ้น
“เรื่องนี้ผมก็ไม่รู้เหมือนกันนะ... แล้วทำไมชานยอลถึงได้หนีออกจากบ้านมาล่ะ”
“คือวันนั้นตอนที่มันจะหนีออกจากบ้าน พี่คริสพี่ชายมันพามันออกไปเล่นดนตรีข้างนอก แต่พ่อของมันไม่ชอบให้ลูกชายออกไปเที่ยวเล่น อยากให้แต่อยู่บ้าน.... แล้วพอพ่อของมันเห็นมันกลับบ้านตอนดึกๆ มันก็โดนพ่อตี แล้วก็ทะเลาะกันอย่างรุนแรง จนมันต้องหนีออกจากบ้านไปอย่างงั้น” เซฮุนทั้งเล่าทั้งเดินไปพร้อมๆกันกับคนตัวเล็ก
แต่ในขณะที่พวกเขากำลังเดินเลยผ่านฟุตบาตเพื่อจะข้ามทาง อยู่ๆก็มีเหตุการณ์ไม่คาดคิดเกิดขึ้น เมื่อมีรถเบนช์คนหนึ่งขับพุ่งหวังจะเข้ามาชนพวกเขาทั้งสองโดยตรง
“ลู่ ระวัง!!”
เซฮุนตะโกนร้องขึ้นด้วยความตกใจ พร้อมทั้งคว้าเอวบางๆของลู่หานไว้เพื่อหลบหลีกจากรถที่พุ่งตัวเกือบจะเฉียดๆอย่างรุนแรง เป็นผลให้ร่างบางนั้นล้มลงทับตัวเซฮุนอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้
“โอ๊ย!!”
ทั้งสองจึงร้องอุทานเพราะความเจ็บปวดขึ้นพร้อมกัน หลังจากที่ล้มลงกระทบกับพื้นอย่างรุนแรง ส่วนรถไม่มีป้ายคันนั้น ก็ขับรถหนีออกจากจุดเกิดเหตุในทันที
“ลู่ คุณเป็นอะไรหรือเปล่าครับ” เซฮุนเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง พลางช่วยพยุงตัวเองและคนร่างเล็กขึ้นพร้อมๆกัน...
"บ้าเอ๊ย ขับรถไม่ดูเลยหรือไงวะ!!"
ลู่หานสบถออกมาอย่างหัวเสีย ก่อนที่ร่างบางจะรู้สึกว่าแขนของตัวเองกำลังเปียกและมีกลิ่นคาวๆเหมือนเลือด เลยทำให้ต้องหันไปสำรวจโดยเร็ว จึงปรากฏเห็นมือใหญ่ของเซฮุนกำลังมีเลือดสีแดงเข้มไหลเปื้อนเต็มทั้งฝามือ แถมยังไม่มีทีท่าว่าจะหยุดไหลง่ายๆ
“เฮ้ย มือของคุณ!!!”
ลู่หานอุทานออกมาดังๆ ก่อนจะมองสำรวจต้นเหตุที่ทำให้มือของเขาเป็นแผลจนน่ากลัว จากนั้นก็เผยให้เศษแก้วขนาดใหญ่นั้นหล่นใกล้ๆบริเวณตรงนั้น
บ้าเอ๊ย ใครมาแดกแล้วไม่ทิ้งให้มันดีๆวะ
“ผมไม่เป็นไรหรอกครับแผลแค่นี้เอง ผมว่าเรารีบไปหาน้องชายของผมดีกว่า”
เซฮุนพูดอย่างไม่สนใจ แต่ลู่หานกลับไม่คิดที่ยอมทำตามอย่างที่เขา เพราะแผลมันลึกมากจนเห็นเนื้อแดงๆโผล่ออกมาจวนจะตำตาอยู่แล้ว
“ไม่ได้ ขืนคุณปล่อยมันไว้อย่างนี้เดี๋ยวแผลมันจะอักเสบ จากนั้นคุณก็จะมีไข้คืน คราวนี้คุณจะปวดจนปางตายเลยแหละ... เดี๋ยวผมจะพาคุณไปที่คลินิกใกล้ๆแถวนี้”
ลู่หานพูดด้วยความเป็นห่วง ใช้มือเล็กๆหยิบผ้าเช็ดที่กระเป๋ากางออกมาห้ามเลือดไว้ แล้วจึงๆระวังเดินข้ามทางๆไปอย่างระวังเพื่อพาคนตัวสูงนั้นออกไปรักษาแผลที่คลินิกโดยทันที
ความคิดเห็น