คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : หมดทุกข์
รายงานสด จากสถานที่เกิดเหตุ เมื่อเวลา ประมาณหกโมงเช้าที่ผ่านมาได้เกิดเหตุหน้าสลดขึ้นที่ ถนน...... ของกรุงโซล มีชายอายุประมาณห้าสิบ ทราบชื่อว่าคือนาย เฮซู เมาไม่ได้สติ ถูกรถบรรทุกขนาดสิบล้อชนจนเสียชีวิตคาที่ ขณะนี้นะครับ สถานการณ์ยังชุลมุนเนื่องจากเจ้าหน้าที่กู้ภัยเพิ่งจะมาถึง จากการรายงานของฝ่ายสืบสวนและสอบสวนของตำรวจได้ส่งมาให้ทางเราได้ทราบว่า ผู้เสียชีวิตได้ดื่มเหล้าหนัก และสันนิฐานว่าเป็นการฆ่าตัวตาย เพราะน้อยใจภรรยาและลูกชายหนีออกจากบ้าน คิมจงแด รายงานสดจากสถานที่เกิดเหตุ
พิธีศพจัดขึ้นอย่างเรียบง่าย แฮจินโทรศัพท์ไปบอกลูกชายแล้ว เพื่อให้มาร่วมพิธีไว้อาลัยเป็นครั้งสุดท้าย แบคฮยอนก็ดูจะตกใจไม่น้อยเมื่อทราบข่าว ปลอบใจมารดาไม่ให้เสียใจ บอกว่าเขาคงทำบุญมาได้เพียงเท่านี้
ชานยอลก็เลยรับอาสาเป็นสารถี พาแบคฮยอนมาที่งานศพดังกล่าว ท่ามกลางความโศกเศร้าเสียใจเป็นอย่างมากของญาติๆ โดยเฉพาะกับผู้เป็นภรรยา
“ไปทำอีท่าไหนล่ะครับ ถึงได้เดินให้รถชนจนเสียชีวิต” แบคฮยอนเอ่ยถาม เมื่อมาถึงงานศพ
เเฮจินไม่มีแก่ใจจะอธิบายนัก เพราะกำลังโศกเศร้า จึงได้แต่พูดว่า
“พ่อเขาเมา ลูก”
“ก็ตามเคยซินะ.. แล้วทีนี้ต่อไป แม่จะทำไงดีล่ะครับ"
แบคฮยอนหมายถึง ชีวิตหลังจากนี้ของมารดา แฮจินเองก็ไม่รู้จะเริ่มต้นอะไรใหม่อีกต่อไป ได้แต่โทษตัวเองตลอดว่าไม่ควรจะปล่อยให้สามีอยู่คนเดียวตามลำพัง เพราะไม่งั้นเรื่องแบบนี้ก็คงไม่เกิดขึ้น
“เอางี้มั้ยครับ พอเสร็จงานศพ คุณน้ามาอยู่กับผมก็ได้นะครับ ถ้าคุณน้าไม่รังเกียจ “
ชานยอลเป็นคนเสนอ เขาเห็นใจเธอมาก ถ้าเธอมาอยู่ด้วยคน แบคฮยอนจะได้ไม่ต้องกังวลอะไรอีกต่อไป
แฮจินมองเขาอย่างซาบซึ้งใจ พลางฉีกยิ้มที่มุมปากบางๆ
“ขอบคุณค่ะ แต่ว่าฉันไม่อยากจะรบกวนคุณ” เธอพูดด้วยความเกรงใจ
“ไม่รบกวนหรอกครับ คุณน้ามาอยู่ด้วย จะได้ช่วยดูแลกันไงครับ”
“อย่าเลย ลำพังแค่คุณดูแลแบคฮยอนแทนฉัน คุณก็กรุณาต่อพวกฉันมากพอแล้ว ฉันอยู่คนเดียวได้” แฮจินยืนกรานอย่างหนักแน่น
แบคฮยอนก็ไม่รู้จะเอ่ยปากอะไรออกไปดี ได้แต่ถอนหายใจเหนื่อยๆ... จะชวนแม่มาอยู่ด้วยงั้นเหรอ
จะทำแบบนั้นได้อย่างไรกัน ในเมื่อตัวเองก็ไม่ใช่เจ้าของบ้านสักหน่อย ครั้นจะปล่อยให้แม่อยู่คนเดียวก็กระไรอยู่
สุดท้ายก็คงต้องปล่อยไปตามเวรตามกรรม
“งั้นก็แล้วแต่คุณน้านะครับ”
“ค่ะ เอ่อ ฉันขอตัวลูกชายสักแป๊บนึงนะคะ”
“ออ ครับ” ร่างสูงพยักหน้า
แฮจินจูงมือลูกชายเดินเลี่ยงออกมาไกลจากเขา
“มีอะไรเหรอครับแม่”
“แม่จะถามอะไรสักอย่าง แล้วลูกต้องตอบตามความจริงนะ” เเฮจินมีสีหน้าจริงจัง
“ครับ”
“ลูกชอบคุณชานยอลใช่มั้ย”
แค่คำถามเดียว ร่างบางถึงกับนิ่งไปชั่วขณะ.. ราวกับน้ำท่วมปาก
มันช่างเป็นคำถามที่ตอบอยากที่สุด เท่าที่เคยมีคนถามมา จะให้พูดยังไงดีล่ะ รู้แค่ว่าเวลาอยู่กับเขาแล้วรู้สึกดีมากๆ จะตอบไม่ชอบก็คงไม่ใช่
แบคฮยอนได้แต่ครุ่นคิดหนัก ขมวดคิ้วเข้ากัน แทบจะไม่ขยับปากพูดอะไรออกไป
“อะ เอ่อ ก็ ไม่รู้ซิครับ” ในที่สุดร่างบางก็ตัดสินใจเอ่ยขึ้น
พอแฮจินเห็นท่าทางของลูกชาย ก็ถึงกับถอนหายใจเหนื่อยๆ
“แม่มองตาเดียวก็รู้แล้วว่าลูกคิดอะไรกับคุณชานยอล แม่น่ะ เลี้ยงลูกมากับมือตั้งแต่เล็ก... แม่รู้ความรู้สึกของลูกดี... แต่จำไว้นะ ลูกเข้าไปอยู่บ้านเขาเพียงเพราะต้องการจะใช้หนี้ พอหนึ่งปีผ่านไป ทุกอย่างมันก็จบลง.. ลูกห้ามถลำลึกเด็ดขาด แม่ไม่อยากให้ลูกเสียใจพายหลัง ถ้าสมมุติลูกเกิดรักเขาขึ้นมา”
“ครับ” แบคฮยอนรับคำเบาๆ
ใช่ เหมือนอย่างที่เธอพูด มันคงจะเจ็บมาก ถ้ารักเขาแล้ว แต่ต้องจากเขาไปในสักวัน.. ถึงแม้แบคฮยอนจะพอทราบว่าเขาก็รู้สึกดีด้วย
แต่เขายังไม่ได้ทำอะไรที่ทำให้แบคฮยอนมั่นใจได้เลย... ร่างบางแค่อยากได้ยินคำพูดชัดเจนเพียงคำเดียวก็พอ
กับคำว่ารัก
แบคฮยอนเดินกลับมาหาเขาอีกครั้ง ใบหน้าเรียบนิ่งกว่าเดิม
“คุณไม่สบายหรือเปล่า ทำไมหน้าซีดๆ” เขาถามด้วยความเป็นห่วง เมื่อสังเกตเห็น
“เปล่าหรอกครับ เรากลับกันเถอะ ผมอยากพักผ่อน”
“ครับ”
ที่บ้าน ช่วงเย็น
เป็นช่วงเวลาที่แบคฮยอนเลิกสอนจุนกิอยู่พอดี คำพูดของแฮจินยังคงวนเวียนอยู่ในสมองเรื่อยไปซ้ำๆ ร่างบางทำได้แค่พยายามสลัดความคิดออกไปโดยเร็ว ไม่อยากจะเก็บไว้ให้รกสมอง
“ตอนนี้เลิกเรียนแล้ว เดี๋ยวพี่จะฝากการบ้านไว้นะ” แบคฮยอนสั่ง
“ครับ” เด็กน้อยขานรับ แบคฮยอนก็เลยลงมือตั้งเลขหารให้
“พรุ่งนี้พี่จะมาตรวจ ถ้าไม่ทำ เราจะโดนลงโทษ เข้าใจมั้ย” ร่างบางสั่งต่อเสียงเข้ม
“ครับ”
“งั้นพี่ขอตัวก่อนนะ”
“เดี๋ยวก่อนสิครับ” จุนกิดึงแขนแบคฮยอนไว้
“หืม มีอะไรเหรอ” แบคฮยอนหันหน้ามาพูดขึ้น
“ผมขอถามอะไรหน่อยได้ไหม”
“ได้ซิ”
“พี่มีคนรักยัง” เด็กชายถามด้วยความอยากรู้
“เป็นเด็กเป็นเล็ก จะรู้ไปทำไม” แบคฮยอนทำเป็นต่อว่าเสียงเขียวใส่ กับความแก่แดดของเด็กชาย
“ก็แค่อยากรู้เท่านั้นเอง บอกได้เปล่าล่ะ พี่มีแฟนยัง” จุนกิคะยั้นคะยอ อยากจะรู้ให้ได้ แบคฮยอนถึงกับส่ายหัวเนือยๆ ก่อนจะตอบกลับไป
“ยัง”
“จริงหรอ ถ้างั้นผมจีบได้เปล่า” จุนกิถามทั้งรอยยิ้มจนตาหยี ราวกับดีใจ
“แก่แดด นักนะเรา เอาไว้ให้โตก่อนเหอะแล้วค่อยมาจีบ แต่ตอนนี้เราต้องตั้งใจเรียนก่อน ถ้าเราเรียนดีขึ้น บางทีพี่จะเก็บเอาพิจารณาก็ได้”
“ครับ งั้นผมจะตั้งใจเรียน พอผมโตขึ้น ผมจะขอพี่เป็นแฟนทันทีเลย แต่ว่าตอนนี้ ผมจะฝากพี่ให้กับอาชานยอลก่อนแล้วกัน เห็นว่าชอบดูแลพี่นัก”
เด็กชายแค่พูดออกไปเรื่อยๆ ไม่ได้คิดอะไร แต่ต่างคนฟัง ที่ถึงกับหน้าแดงขึ้นมา
จุนกิก็ช่างสังเกตจริงๆ
“เอ่อ ถ้าไม่มีอะไรแล้วพี่ขอตัวก่อนนะ”
แบคฮยอนพูดตัดบทแล้วทำท่าจะเดินหนีไป หากจุนกิยังรั้งไว้อีกครั้ง
“เดี๋ยวซิครับพี่ ผมยังพูดไม่จบเลย”
“อะไรอีกล่ะ”
“คือพรุ่งนี้ เป็นวันเกิดของผม อาชานยอลบอกว่าจะจัดงานให้ด้วย”
“เหรอจ้ะ แล้วอยากได้อะไรเป็นพิเศษหรือเปล่า พี่จะได้เตรียมไว้ให้”
“ไม่ต้องก็ได้ครับ ผมแค่อยากให้พี่แบคฮยอนแต่งตัวสวยๆก็พอ คนบางคนจะได้ตลึง”
“หืม ใคร คือคนบางคนของเรา” คิ้วเรียวของแบคฮยอนขมวดเข้าหากัน
“เป็นความลับครับ แต่ผมจะบอกพี่ว่า พี่เป็นคนสำคัญของคนๆนั้น”
“มีความลับอีกนะเรา ทีนี้พี่ไปได้ยัง”
“ครับๆ อย่าลืมที่ผมบอกนะครับ”
“จ้ะ”
แบคฮยอนขยี้หัวเด็กชายด้วยความรักใคร่ ก่อนจะผละออกจากตรงนั้นไป
Fly
ความคิดเห็น