คุณบีของหนู

ตอนที่ 20 : พัวพัน

           เมื่อน้ำทิพย์ก้าวเท้าเดินออกมาจากลูกค้าคนสำคัญแล้วก็ต้องถอนหายใจดังเฮือก พร้อมใช้มือเปิดประตูเข้าไปในห้องอย่างไม่สบอารมณ์ แต่แล้วก็ต้องชะงักเมื่อลูกเลี้ยงของเธอ ได้นั่งกอดเข่าแล้วได้ยินเสียงสะอื้น "คริส" ร่างสูงเดินเข้าไปสวมกอด "เป็นอะไรรึเปล่าลูก" "คุณแม่ขาผู้หญิงคนนั้นเขาๆ" ศิรินสะอื้นต่อเนื่อง "เขาเขาอะไรคะ" น้ำทิพย์ขมวดคิ้ว "มีอะไรอยากเล่าให้แม่ฟังไหม" "เขาเคยทำงานอยู่กับบริ้ษัทของป๊าคริส แต่คริสจำชื่อบริษัทป๊าไม่ได้ค่ะ เขามาด้อมๆมองๆคริสบ่อยๆคริส คริสกลัว" ศิรินสวมกอดน้ำทิพย์แน่น ศิรินตัวสั่นแล้วมองน้ำทิพย์ตาใส "ยัยหนูแม่สัญญาว่าถ้าแม่ยังอยู่แม่จะไม่ให้ใครมาทำอะไรหนูเด็ดขาด" ศิรินปล่อยโฮ สาเหตุที่ป๊าเอาหล่อนออกไปเพราะหล่อนต้องการเข้าหาศิรินแต่เหตุมีแค่ป๊าเท่านั้นที่รู้ ป๊าแค่บอกว่า "ถ้ามีป๊าอยู่ป๊าจะไม่ให้ใครมาทำอะไรหนู" คำพูดที่เหมือนกันของผู้ใหญ่สองคนมันทำให้ศิรินกลัว "คุณแม่สัญญาแล้วนะคะอย่าทิ้งหนูไปเหมือนป๊านะคะนะคะ" น้ำทิพย์ยิ้มอ่อนแล้วเอาสองมือเช็ดน้ำตาลูกสาวตัวเอง "แม่สัญญาค่ะว่าแม่จะไม่ทิ้งหนูไปหนูเองก็ต้องสัญญากับแม่นะ" ศิรินเอียงคอถาม "สัญญาอะไรคะ" "สัญญาว่าหนูจะไม่ทิ้งแม่ไปไหนเหมือนกัน" "ค่ะคุณแม่คริสสัญญาว่าคริสจะไม่ทิ้งคุณแม่ไปไหนค่ะ" น้ำทิพย์กอดปลอบตัวเล็กอยู่นานจนหลับไป

          "ฮัลโหล" มาดามโทรหาปลายสาย "ว่ายังไงครับคุณผู้หญิง" "ชั้นเจอตัวยัยคุณหนูนั่นแล้วนะไม่คิดว่าบทจะเจอก็เจอ หึ" มาดามยิ้มมุมปาก" "แล้วมาดามจะทำยังไงต่อครับ" จอนสัน ถามเจ้านายตน "เข้าถึงยากยากมาก" "เข้าถึงยากเหรอครับ" "ใช่มันมีแม่เลี้ยงคอยคุ้มกันมันอยู่" "แม่เลี้ยง" "ใช่นังนี่มันตายยากตายเย็นจริงๆ" "งั้นนายก็จัดการแม่เลี้ยงก่อนสิครับ" "ไม่ได้ ชั้นจอง" "โหนาย ชัดเจนมากนะครับ" จอนสันเอ่ยแซว "ไม่ต้องมาพูดมากจัดการเรื่องให้ชั้นก็พอ" "เรื่องอะไรครับ" "เอาน่ะบอกให้จัดการก็จัดการเถอะน่ะ" "ครับนาย" เมื่อสิเรียมวางสายแล้้วก็ขับรถไปจัดการเรื่องอื่นๆที่ค้างคา 

          ที่บริษัท น้ำทิพย์นั่งเคลียงานโดยมีเจ้าตัวเล็กนั่งตักด้วย "คุรแม่ขาให้คริสช่วยนะคะ" น้ำทิพย์ยิ้มขำ "ก่อนจะช่วยแม่อ่านภาษาไทยให้ถูกก่อนไหมฮึ" "คุณแม่ก็สอนคริสสิคะ" น้ำทิพย์ยิ้มขำ "ต่อจากนี้หนูห้ามเรียกตัวเองว่าคริส" "ทำไมล่ะคะ" "เพื่อความปลอดภัยของหนู" "แล้วคุณแม่จะให้หนูเรียกตัวเองที่รักอะไรคะ" "ฟ้าค่ะ" "ฟ้า ท้องฟ้า" ศิรินจำความหมายของชื่อตัวเองได้ "ใช่ค่ะท้องฟ้า" "ฟ้าก็ฟ้าค่ะแต่เวลาหนุอยู่กับคุณแม่แค่สองคนหนูขอเรียกว่าคริสนะคะ" "แม่ตามใจเรานะ" น้ำทิพย์นั่งทำงานไปจนกระทั่งเลิกงานโดยมีเจ้าตัวน้อยนั่งเท้าคางมองมารดาอยู่ไม่ห่าง 

          นานวันไปไม่นาน พลอย ก็ได้พูดชัดขึ้นเรื่อยๆ และเรียนรู้เร็วมากกว่าเด้กวัยเดียวกัน "ม๊า" พลอยวิ่งลงมาหาแหม่ม "มีอะไรรึเปล่าลูกค่อยๆเดินสิคะเดี๋ยวก็ล้มหรอก" พลอยทำน่ายุ่ง "ทำไมยังหาพี่สาวของพลอยไม่เจออีกล่ะคะ" แหม่มดึงลูกสาวมากอด "แม่จะพยายามหาต่อไปนะลูกแต่ที่โรงเรียนเดิมของลูกก็ไม่มีนิคะ" พลอยนึกย้อนเหตุการณ์กลับไป ที่ชั้นของศิรินเรียนอยู่ "สวัสดีค่ะพี่นานา" นานาเพื่อนสนิทของศิริน "น้องพลอย มาหาพี่คริสเหรอ" นานาเอ่ยถามเพราะพลอยมาหาพี่สาวประจำ "ค่ะพี่สาวพลอยอยู่ไหมคะ" นานาตอยตามจริง "ไม่นี่ คริสเหรอในห้องไม่มีชื่อนี้นะ" พลอยขมวดคิ้ว "ไม่มีพี่นานาตลกแล้วพี่คริสเป็นเพื่อนสนิทพี่นะ" พลอยย้ำ น้ำตาใสๆเริ่มหยดลง สองสามเดือนก่อนที่ศิรินจากไปนานาไม่ได้รับรู้ข่าวอะไรเลย แล้วเมื่อสองวันก่อนมีคนชื่อฟ้ามาที่ห้องหน้าตาละม้ายคล้ายเพื่อนสาวของเธอเพียงแต่ทว่าชื่อกับนามสกุลเท่านั้นที่เปลี่ยนไป มันเลยทำให้นานาไม่แน่ใจว่า นั่นใช่เพื่อนของเธอรึเปล่า ถึงแม้ก่อนหน้านั้นศิรินจะมาหาเพื่อนๆทุกคนในห้องเรียนแต่ก็ไม่ได้สนใจอะไรมากมายนักเพราะมันเป็นเวลาเรียนศิรินเลยได้เพียงแค่คุยกันเล็กๆน้อยๆเท่านั้น 

           "พี่รู้พลอยแต่ว่าหลังจากวันนั้นพี่คริสก็ไม่ได้มา โรงเรียนอีกเลยนี่แต่ว่าวันนี้มีนักเรียนใหม่เข้ามานะแต่พี่ว่าไม่น่าจะใช่พี่คริสหรอก ชื่อกับนามสกุลลูกคนใหญ่คนโต" นานานึกถึงเด็กหมวยใส่แว่นที่พึ่งเข้ามาใหม่เมื่อสองสามวันก่อนแล้วยิ้มน้อยๆมันทำให้นานาคิดถึงเพื่อนตัวเล็กที่ชื่อศิริน "ไม่มีก็ไม่มี พลอยไปหาม๊าดีกว่า อยู่กับพี่ก็ไม่ได้คำตอบ" แบร่ พลอยแลบลิ้นกวนประสาทใส่ "ยัยแสบเอ้ย เดี๋ยวนะ พลอยๆ" นานาวิ่งตาม "อะไรอีกล่ะพี่นานา" "เมื่อกี๊บอกว่าอะไรนะไปหาม๊า" นานาขมวดคิ้ว "ก็ใช่น่ะสิไปหาม๊า" "ม๊าของน้องพลอยเอ่ออ..." ไม่นานก่อนที่นานาจะเอ่ยต่อ แหม่มได้ก้าวเท้ามาข้างหลังลูกสาวพร้อมสามี "พลอย" "ม๊า ป๊า" พลอยยิ้มร่าแล้ววิ่งเข้าไปหา "สวัสดีค่ะม๊า ป๊า" นานายกมือไหว้ผู้ใหญ่ที่ดูดีสะอาดตาทั้งสองคน แหม่มกับสามีรับไหว้ "เพื่อนพลอยเหรอลูก" "เปล่าค่ะเพื่อนพี่สาวพลอยตักหากแต่ถามไปไม่ได้คำตอบอะไรเลยเรากลับกันนะคะม๊า" แหม่มยิ้มขำลูกสาว "กลับก็กลับค่ะป่านนี้น้าแกนรอลูกสาวแม่นานแล้ว" แหม่มพาพลอยเดินไปที่รถ 

               ทางด้านราศรีเมื่อได้คุยกับน้ำทิพยืเรื่องของศิรินรแล้วก็เข้าใจแต่ว่ายังขอทำใจก่อนที่จะต้องตัดใจจากเจ้าตัวจริงๆ "น้าแกนขา" ไม่นานพลอยก็วิ่งเข้ามาหา "ว่ายังไงคะคนเก่งของน้า" ราศรียิ้มได้เพราะเด็กน้อยคนนี้สินะ "น้าแกนรอพลอยนานเหรอคะ" เด็กน้อยเหมือนจะรู้สึกผิดที่ปล่อยให้น้าสาวของเธอรอนาน "เปล่าจ้ะน้ารอไม่นานหรอกพอดีน้านั่งคิดอะไรเรื่อยเปื่อยน่ะ" พลอยปีนขึ้นไปบนกายราศรีแล้วสวมกอด "พลอยขอโทษนะคะที่ปล่อยให้น้าแกนรอ" ราศรีกอดปลอบ "ไม่เป็นไรจ้ะน้าไม่ได้โกรธซักหน่อย" แหม่มก้าวเท้าตามเข้ามา "ไงแกนยัยตัวเล็กถามหาแต่แกนทั้งวันเลยนะแต่กว่าจะยอมกลับได้" แหม่มเดินมานั่งที่โซฟา "ทำไมเหรอคะ" "ไปตามหาพี่สาวเขาน่ะที่โรงเรียนเดิมก็ไม่เจอนะแกนพี่ว่าจะจ้างนักสืบแกนว่าดีไหม" "แกนตามใจพี่นะคะแกนก็สงสานหลานเหมือนกัน อีกอย่างแกนก็เป็นห่วงคุณหนูใหญ่ด้วย" "ถ้างั้นคืนนี้พี่ฝากลูกเหมือนเดิมนะ" "ค่ะพี่แหม่ม" แหม่มยิ้ม "ฝันดีนะคะม๊าพลอยจะไม่ดื้อกับน้าแกนนะคะ" แหม่มยิ้มแล้วเดินไปหอมแก้มลูกสาวก่อนลุกชึ้นไปอาบน้ำ ราศรีมองเด็กน้อยในอ้อมกอด แล้วสลัดความคิดบ้าๆนั้นทิ้งไป

.......................................................................................................................................................................................

มาแล้วนะคะ ความคิดบ้าๆอะไรน๊าน้าแกน

สวัสดีปีใหม่ 2562 นะคะรีดทุกคน และขอบ

คุณที่ติดตามนะคะ ไรท์มาต่อแล้วนะคะ

ตอนหน้า ยัยหนู ของแม่บีจะโตมาอีกนะดับแล้ว

รอติดตามนะคะ 

                              

                                                       #ไรท์คนเดิม เพิ่มเติมคิือ ยัยหนูโต