คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : รู้สึก
อนที่ 8 รู้สึ
น้ำทิพย์อ่อนใับราศรีมาทั้วันและเพื่อนอเาหายหัวไปไหน็ยัไม่รู้น้ำทิพย์พยายามโทริ่อวุ้นเส้นเพื่อที่ะปรึษาเรื่อราว่าๆหลายๆเรื่อ ไหนะเรื่ออราศรี เรื่ออที่ทำาน เรื่ออาริ และยัเรื่อร่าอสาวหน้าหมวยนนี้
ศิรินามเาเหมือนเาามัวแ่อนนี้เธอรู้สึสบายใที่ไ้มาอยู่ับน้ำทิพย์เพียเวลาผ่านไปเือบ 1สัปาห์และเธอเลิบ่นเลิโวยวายเพราะูเหมือนะเ้าใอีฝ่ายเ้าแล้ว
เานั่้าๆเธอแล้วเอามือออเธอึ้นมาบีบนวเบาๆ
“บีลัวยูะเมื่อยบีนวให้เบาๆแล้วันนะบีไม่รู้ว่ายูอบนวหรือเล่าื่นมาุยันไ้ไหมบีอยารู้ัอยาุย้วย”
ศิรินใื้นแล้วยิ้มมอหมอสาวหล่อรหน้าเธอนั่ัเาอย่าลืมัว เอาอีแล้ววามรู้สึนี้อีแล้วัหนัๆและาเริ่มะยับไม่ไ้น้ำทิพย์พยายามะลุและยิ่ะลุเ้าัวเล็็นั่ทับเาแน่น
“ยูะไม่ให้บีไปไหนเลยใ่ไหม”
เาสบทออมาแล้วำเบาๆเาไม่รู้หรอว่าวิาอร่าหมวยนั้นนนั่ทับเาอยู่และแสวามเป็นเ้าอเพียฝ่ายเียวและูเหมือนน้ำทิพย์ะไม่รู้เรื่ออะไร้วย
“ยูอยารู้ัไอเหรอแ่ไอลัวว่าถ้ายูรู้วามริว่าไอเป็นใรไอลัวยูะหนีเลิไม่เ้าหาไอมาว่า”
อนนี้ศิรินลัวแ่หาวันใถ้าน้ำทิพย์รู้ว่าัวเอเป็นใรหนีเลิเหมือนนอื่นๆที่เยรู้ัมานั่นหมายถึนที่บหรือุยันอยู่นระทั่ศิรินโนมาใหู้ัวรั้นี้และ่อนๆหน้านั้นเรียไ้ว่าเือนละนเลย็ว่าไ้
“บีอยาุยับยูยูอยู่ไหนไอไม่ลัวหรอนะไม่ว่ายูะเป็นผี เป็นเทวา เป็นนาฟ้าอยู่ที่ไหนบอบีไ้ไหม”
น้ำทิพย์นวให้ศิรินทั้า แน และ สอมือ ศิรินมอน้ำทิพย์แล้วยิ้มมันทำให้หัวใอเธออบอุ่นไปทั่วายเธอรับรู้ไ้ว่าอนนี้็ยัมีนที่อยห่วใยเาถึสอนนั้นือประายาวและน้ำทิพย์นี่เอเาเป็นนีอย่าที่ประายาวบอเอาไว้
น้ำทิพย์ลนอน้าๆร่าหิสาวอย่าเหนื่อยอ่อน
“ืนนี้บีอนอน้วยนะไม่ว่าันใ่ไหมวันนี้บีเหนื่อยเอแ่เรื่อแ่น่าแปลนะทำไมบีรู้สึว่ายูยู่ับบีลอเวลาเลยถ้าเป็นแบบนั้นริๆ็อบุนะ”
น้ำทิพย์หอมแ้มอีนไปฟอให่
“่า้าบี็แล้วัน”
เาเอ่ยับร่าสาวหมวยที่นอนหลับไหลแ่็ยัมีไออุ่นๆอยู่ับัว หอมแรอน้ำทิพย์นั้นมันทำให้ศิรินเม้มปาแน่นแล้วเอามือับแ้มัวเอเบาๆแล้วพึมพำๆ
“นบ้านวยโอาส”
แ่ะว่าไปน้ำทิพย์เาไม่ไ้ยินหรอ เานอนหลับอย่าเหนื่อยอ่อนแล้วสวมอร่าเล็เอาไว้ราวหมอน้าในรารีนั้นศิรินไ้เปลี่ยนายทิพย์ไปอย่าสิ้นเิ ายทิพย์อศิรินนั้นูสวยึ้นราวับนาฟ้าประายาวมอลมาแล้วยิ้มให้ับารเปลี่ยนไปอร่าทิพย์อหลานสาว
ศิรินยัไม่ไ้สนใร่าายทิพย์อัวเอันิ ร่าทิพย์อเธออนนี้ ใสุ่ไทยสีมพูมีเพรระยิบไปทั่วผ้าแพรั้นีที่ประายาวส่มาให้ ศิรินยอมให้เาอร่าที่นอนอยู่บนเียศิรินลนอน้าๆเาเียอน้ำทิพย์นั้นให่พอสำหรับสามน ศิรินสวมอเาไว้แนนบายส่วนน้ำทิพยืเอ็เหมือนรู้ศึไ้ว่ามีนมาสวมอา้าหลั
“ยูอไออยู่เหรอหนัั”
เาพึมพำ
“แ่มันเป็นไปไม่ไ้หรอเน๊อะ”
เาเอ่ยอีนระทั่หลับไป
ศิรินยิ้มมอน้ำทิพย์ยามหลับไหลมันเป็นภาพที่วนมอื่นาื่นใอย่าไม่น่าเื่อ
ทา้านออวนไ้มาแวะเวียนที่บ้านเมืออศิรินบ่อยๆนผ่านไป 1 สัปาห์และูเหมือนะสนิทับอ์หิพลอยมาึ้นเ้าวันนี้็เ่นเียวัน
“เส็มาเือบะทุวันไม่ทรเบื่อบ้าเหรอเพะเ้าาย”
ออวนหันมอามเสียเรียแล้วยิ้มออมาเล็น้อย
“ไม่เบื่อหรอ่ะเมื่อพี่ไ้มอเ้าน้อหาเบื่อไม่”
พาลอยยิ้มเินแล้วเินลมาหาู่หมั้นอพี่สาว
“แ่ทรอย่าลืมนะเพะว่าพระอ์เป็นู่หมั้นอพี่หิ”
พาลอยเือนอีรั้เพราะลัวัวเอและอีนะเผลอใอบพอันึ่มันไม่ถู้อ
“พี่ไม่ลืมหรอ่ะแ่ที่มาที่นี่เพราะพี่อยาทำวามรู้ัน้อริสให้มาึ้นาน้อหิ”
พาลอยยิ้มับวามำมอเ้าายรูปามพระอ์นี้ที่่าใรๆ็อยาไ้ไปเป็นู่รอมามายนัพาลอยเอ็อยารู้เ่นันว่า ว่าที่พี่เยอเาะีริอย่าที่ปาว่าหรือเปล่าเลยไม่ัเ้าายว่าะทรมาเมื่อใพาลอยพร้อมที่พ้อนรับ
พาลอยพาออวนเินมสวนอทิวลิปที่ศิรินปลูเอาไว้ในสวนหลัวั
“ทรทานอะไรมาหรือยัเพะ”
ออวนส่วยหน้า
“พี่อยามาทานอาหารฝีมือน้อหิทำให้พี่ทานไ้ไหมะ”
พาลอยมวิ้ว
“อาหารฝีมือพลอยเหรอเพะ”
เาพยัหน้าอีรั้
“ใ่่ะวัน่อนนาำนัลยมาให้บอว่า สปาร์เ็ี้มีทบอลฝีมือน้อหิพี่ลอทานไป็อร่อยีนะะพี่เริ่มถูปาับอาหารอที่นี่แล้วทำให้พี่ทานไ้ไหมะ”
พาลอยยิ้มหวาน
“ถ้าเ้าาย้อาร็ไ้เพะเี๋ยวพลอยไปทำมาให้”
ออวนรู้สึัใอยาไรบอไม่ถูเี่ยวับำเรียอพาลอย
“พลอยะ่อานี้เรียพี่ว่าพี่ไ้ไหมอย่าเรียเ้าายเลยมันูแปลๆยัไ็ไม่รู้่ะ”
พาลอยฟัำรัสออีนแล้วยิ่สสัยและสับสนไปใรราวเียวัน
“ทำไมถึอยาให้หม่อมันเรียเ้าายแบบนั้นเล่าเพะถ้าหาเป็นเ้าพี่ศิรินน้อะไม่แปลใแ่นี่หม่อมันไม่ใ่เ้าพี่นะเพะ”
พาลอยพูบยัไม่ทันรอฟัำอบาอีนแล้วรีบเินเ้ารัวเามออทิวลิปในสวนอไม้อว่าทีู่่หมั้นอเาแล้วิทบทวนเรื่อราวอาทิย์แรที่ศิรินไปเที่ยวประเทศไทยและไ้รู้เรื่อราว่าๆอว่าทีู่่หมั้นผ่านน้อสาวอศิรินมามาย ว่าสิ่ใที่ศิรินอหรือไม่อบละที่แน่ๆถ้าามไป้วยโยที่ศิรินไม่้อารไ้มีเรื่อมามายว่านี้แน่ๆเาเลยัสินใไม่ามไปแ่มาหาพาลอยบ่อยๆเาเริ่มิว่านที่เาอบเป็นใรันแน่ ศิริน หรือ พาลอย
พาลอยเ้ารัวทำสปาร์เ็ี้มีทบอลให้อีน พลอย ไ้เรียมส่วนผสมนรบ่อนเอาเนื้อบไปเี้ยวลระทะับอส่อนใส่เส้นสปาร์เ็ี้ พาลอยถอนหายใไปทำไปนสนิทเินเ้ามาใล้ๆ
“อ์หิเพะเนื้อบไหม้หมแล้วเพะ”
พาลอยยัเี้ยวเนื้อบ่อไปเรื่อยๆไม่มีท่าทาที่ะหยุนสนิท เินเ้าไปสะิแนอพาลอยเบาๆพาลอยสะุ้เบาๆแล้วหันมอ
“มีอะไรัสมินเราใหม”
ัสมินรัสอบ
“เ้าหิทรเหม่อๆเนื้อบไหม้หมแล้วเพะ”
พาลอยหันมอในเาแล้วรีบปิไฟ
“ไหม้ริๆ้วยอบในะัสมินที่เือนไปบอเ้าายนะรอ่อน”
ัสมินรับำ
“ทรไม่สบายหรือเปล่าเพะทำไมทรเหม่อๆ”
พาลอยฟัำถามนสนิทแล้วถอนหายใยาวอีรั้
“ไม่มีอะไรหรอน่ะพลอยิอะไรเรื่อยเปื่อยออไปบอเ้าายให้รอ่อนนะอเวลา 20 นาที”
ัสมินรับำแล้วออไปทูลเ้าายออวนามรับสั่
“เ้าายเพะทรรอสัรู่นะเพะพอีว่าเ้าหิทรทำเนื้อบไหม้เพะ”
ออวนหัวเราะร่วนสีหน้าเาูมีวามสุอย่าบอไม่ถู ัสมินมอ
“ทรันอะไรเพะ”
ออวนหันมอนสนิทอนเล็
“เราะไ้ทานมีทบอลไหมัสมิน”
ัสมินพยัหน้า
“ไ้เพะทรรอสัรู่เพะเ้าหิทำัทำให้หใม่เพะ”
เาพยัหน้าแล้วนั่รออีน ัสมินโ้ให้ออวนเล็น้อย่อนเินลับไปหาพลอย พลอยทำนเสร็แล้วเินยมาเสริฟอีนลิ่นหอมอเนื้อบที่ผสมทุอย่านเ้าันแะมูอออวนอย่าัเาหันมอามลิ่นอาหารและพบว่าพาลอยอบู่ในุธรรมาพร้อมผ้าันเปื้อนที่าเอวไว้สำหรับทำอาหารเามอไม่วาาับท่าทาและทุอย่าูเป็นธรรมาิออีน
“ไ้่าวว่าทำเนื้อบไหมหรือ”
พาลอยเม้มปาเบาแล้วรีบเปลี่ยนเรื่อ
“ทานไ้็ทานทานไม่ไ้็ไม่้อทานเพะ”
ออวนลั้นหัวเราะแล้วลมือทาน
“นี่ทำใหม่แล้วเหรอทำไมยัรู้สึว่าไ้ลิ่นไหม้อยู่ล่ะ”
พาลอยเบิาโพล่
“ยัยัมีลิ่นไหม้!!!...ถ้าั้นหม่อมันไปเปลี่ยนให้นะเพะ”
พลอยูรุลี้รุรนราวับทำสิ่ที่ผิหรือน่าอายมามายท่าทาที่เป็นธรรมาิอนน้อนั้นมันทำให้ออวนเหมือนหลใหลเ้าไปทั้ใูเหมือนะลืมนพี่ไปแล้วั่วราว
“พี่ทานไ้ อื้ม....”
เาเี้ยวไปมออีนไปมันทำให้นทำยืนรอลุ้นฟัำอบ
“อร่อยีนะะ”
พาลอยยู่หน้าใส่อีน
“อร่อยแบบไหม้ๆ”
ออวนทานนหมแล้วว้าพาลอยมาสวมอไว้
“ไม่ไหม้่ะอร่อย้วย พี่ล้อเล่น”
พาลอยใเ้นรัวเมื่อโนอีนอเพราะลอเวลาพาลอยไม่เยโนผู้ายอนอาท่านพ่อับท่านปู่อัวเอัสมินมาเห็นพอี
“ะ ะ...เ้าายทรทำอะไรเพะ”
ออวนหันไปามเสียที่ราวูเหมือนะระหนใ
“็ไม่มีอะไรแ่อน้อเอ”
อน้อ อน้อ พาลอยทวนำพูอีฝ่าย
“ทรปล่อยอ์หิเถอะเพะอ์หิไม่เยโนายใอนะเพะพระอ์เป็นนแร”
ัสมินพูออไปูเหมือนะหวัีมันทำให้เ้าัวที่ถู่อนหน้าแแล้วรีบสลัอ้อมอออีนแล้วรีบเินลับเ้าวัไปมันทำให้ออวนยิ้มไม่หุบ่อนลับบ้านเมือเาไปัสมินเ็บานอาหารไปล้าอย่าเรียบร้อย
.
.
.
...บอน...
มา่อันแล้วนะะ ุบีะหลายใไหม
เ้าายหลายใั
รอลุ้นัน่อนะะ
ความคิดเห็น