[EXO] KAIHUN เพียงแค่รัก

ลำดับตอนที่ #1 : เพียงแค่ 'ครั้งแรก'

1

ผมอ่อนแอมากเลยใช่มั้ย? ทำไมมีแต่คนรังแกผม? โอเซฮุนคนนี้ไม่มีจิตใจรึไงกัน

“โอ้ย!”  ไอ้บ้านี่ ร่างของผมกระแทกกับขอบโต๊ะ จนทำให้ขาทั้งสองแทบทรงตัวไม่อยู่  ถามว่าผมจ็บรึป่าว ตอบเลยฮะว่าผมเจ็บมาก แต่ตอนนี้คงชินแล้วมากกว่า ผมโดนเพื่อนในห้องรังแกมาตั้งแต่ผมย้ายเข้ามาทีนี้  ถามว่าผมย้ายเขามาเรียนชั้นไหน ตอบเลยครับว่า ม.2 จนตอนนี้ผมอยู่ม.5 แล้วฮะ มันเป็นเรื่องปกติที่เพื่อนๆพวกนี้ชอบรังแกผม เขามองว่าผมอ่อนแอ ไม่มีทางสู้ได้ ไม่ใช่หรอกครับ ผมเลือกที่จะไม่สู้มากกว่า ด้วยความที่ตอนผมเข้ามาเรียนแรกๆผมกลัวว่าจะไม่มีเพื่อนเล่นด้วย ผมเลยอยู่เงียบคนเดียว หากพูดบ่อยเพื่อนก็อาจจะหมั่นไส้ผมก็ได้นะ แต่เพราะว่าผมเอาแต่เงียบนี่แหละ ทำให้เพื่อนๆหลายคนมองว่าผมหยิ่ง ผมหยิ่งงั้นหรอ ผมไม่กล้าเข้าไปคุยกับพวกเขาต่างหาก

“ไอ้เซฮุนนี่แม่งอ่อนแอชิบหาย ถามหน่อยเหอะ ตอนเกิดนี่แม่มึงให้มึงแดกนมป่ะว่ะสัส ฮ่าๆๆๆๆ”

พวกเพื่อนๆพากันหัวเราะราวกับผมที่นั่งเจ็บอยู่ตรงนี้เป็นตัวตลก คงอย่างนั้นสินะฮะ ทุกๆวันผมจะโดนเพื่อนแกล้งบาง ขังไว้ในห้องเก็บของที่โรงเรียนก็มี ใช้ผมไปซื้อนู่นนี่จนเข้าเรียนไม่ทัน บางครั้งหนักหน่อยก็แกล้งผมในโรงอาหารเช่นเอากับข้าวที่เพิ่งซื้อมาราดใส่ชุดนักเรียนผมบ้าง จนนักเรียนทุกคนมองเห็นเป็นเรื่องปกติแล้วล่ะฮะ ขนาดครูยังทำอะไรพวกเขาไม่ได้เลยนี่ฮะ เพราะว่า อูบิน เป็นหลานเจ้าของโรงเรียน นี่อาจจะเป็นอีกหนึ่งเหตุผลที่ทำให้ผมไม่กล้าลุกขึ้นสู้ ชีวิตของนักเรียนอย่างโอเซฮุนก้แค่เรียนไปวันๆ โดนแกล้งไปวันๆ จนกว่าจะจบม.6 แหละฮะ ผมอยากจบ อยากไปเรียนที่อื่นแล้วล่ะ

“มินฮยอกพอได้ล่ะ บอกให้มันลุกขึ้นมาสิ”

น้ำเสียงนิ่งเรียบเยือกเย็นของอูบินทำให้ผมต้องเสียวสันหลังวาบ เขาคือหัวกน้าแก้งค์นี้ไงล่ะ ทุกครั้งที่ผมโดนแกล้ง ผมคิดว่าอูบินคือคนที่น่ากลัวที่สุดนะ ผมถึงคิดแบบนั้นจริงเพราะว่าเขาก็เป็นหัวหน้า เปรียบเสมือนลูกพี่ของคนพวกนี้  เวลาที่เขาจะแกล้งผมมันจะเป็นอะไรที่น่ากลัวท่สุดๆเลยล่ะ ผมจะลองยกตัวอย่างนะฮะ เขาจับผมมัดไว้กับเสาที่ดาดฟ้า จนถึงเที่ยงคืน มันจะดีกว่านี้ถ้าคืนนั้นหิมะไม่ตก หลักจากคืนนั้นมาสอนให้ผมรู้ว่าอูบินคือบุคคลที่น่ากลัวไม่ใช่แค่บุคลิก รวมถึงจิตใจของเขาที่ต่ำช้า

“ไม่ได้ยินรึไงว่ะ ลูกพี่กูบอกให้ลุกไง! อ่อ เจ็บแค่นี้ทำจะเป็นจะตาย เหอะ”

มินฮยอกพูดจบก็กระชากแขนผมให้ลุกขึ้นอย่างแรก บ้าเอ้ย นี่ไม่มีคนคิดว่าผมจะเจ็บได้ร้องไห้เป็นบ้างรึไงกันนะ

“นี่! เจ็บนะ”  ผมพยุงตัวเองให้ยืนขึ้นก่อนจะสะบัดแขนออกจากการเกาะกุมของไอ้มินฮยอก ถึงผมจะอ่อนแอแค่ไหน อย่างมากพวกมันก็ทำได้แค่ให้ผมเจ็บเท่านั้น ถึงร่างกายผมจะไม่สู้พวกมัน แต่บอกเลยว่าวาจาของผมสู้พวกมันแน่นอน

“เดี๋ยวปั๊ด!”

มินฮยอกกำลังจะเหวี่ยงมือใส่หน้าผม ผมหลับตาปี๋ แต่ไม่รู้สึกเจ็บเหมือนทุกครั้ง ผมค่อยๆลืมตาดู เผื่อพวกมันจะเล่นอะไรพิเรนท์อีก

“รังแกคนไม่มีทางสู้แบบนี้ กูว่าพวกมึงไปใส่กระโปรงเหอะ” เขาจับมือของมินฮยอกที่กำลังจะฟาดใส่หน้าของผมและประโยคเดียวของเขาที่ทำให้ มินฮยอกถึงกับสั่นเลยทีเดียว อ่า ให้ตาย หมอนี่ใครกันนะ ทำไมถึงกล้ามาแหยมแก้งค์อูบินขนาดนี้ พวกลูกน้องของอูบินที่ยืนอยู่ด้านนอกเริ่มทยอยเข้ามาทีละคนแล้ว ให้ตายเหอะ ผมไม่ชอบบรรยากาศแบบนี้เลย เดี๋ยวพวกนี่คงจะปล่อยผมกลับบ้านถ้าหมอนนี่ไม่โผล่มาทำตัวเป็นฮีโร่ซะก่อน

“มึงว่าไงนะ?” ร่างสูงของอูบินเลิกคิ้วสูงอย่างข้องใจ พลางทำหน้าเบื่อหน่าย หมอนี่คงไม่รู้จักอิทธิพลของอูบินสินะ

“มึงโง่ที่แปลไม่ออกใช่มั้ย โอเคงั้นกูจะแปลให้ชัดๆนะ ดูปากกูนะสัส หน้า-ตัว-เมีย!” หลังจากจบประโยคนั้นหมัดหนักๆของอูบินกระแทกเข้าที่ใบหน้าของอีกคนอย่างจัง จนทำให้หน้าหันเลยทีเดียว  พวกลูกน้องของอูบินก็กรุกันเข้ามาจับมือหมอนั้นไว้ ให้อูบินกระแทกหมัดจนสะใจกับการที่กล้ามาด่าเขาว่าหน้าตัวเมีย เลือดสีแดงสดค่อยๆไหลออกมาจากมุมปากของหมอนั้น

“มึงคงจะไม่รู้จักพวกกูสินะ จำชื่อกูใส่กะลาหัวเน่าๆของมึงไว้นะ กูชื่อ คิมอูบิน หลานเจ้าของโรงเรียนแห่งนี้ แหกตาดูให้ดีก่อนจะเอาปากเน่าๆของมึงไปด่าคนอื่น ไอ้เหี้ย” ว่าจบแล้วก็ปล่อยหมัดใส่ใบหน้าของอีกคนแรงๆ ผมเบ้หน้าหนีเพราะผมไม่ชอบการทะเลาะวิวาท ถึงผมจะถูกแกล้งบ่อย แต่ก้ไม่มีครั้งไหนที่พวกเขาจะรุนแรงกบผมแบบนี้เลย

“เหอะๆ งั้นฟังกุก่อนดีกว่าม่ะ” เลือดไหลออกจากปากหมอนั้นไม่หยุดเลยอ่ะ โครงหน้าที่เข้ารูปของหมอนั้น เริ่มช้ำตามแรงหมัดของอีกคนแล้ว ผิวที่ดูคล้ำกว่าคนเกาหลีปกตินั้นทำให้เขาดูดีไม่น้อยเลยล่ะ เอ๊ะนี่มันใช่เวลามาพูดอะไรแบบนี้มั้ยนะ จริงๆเลยนะเซฮุนทั้งๆที่หมอนี่เขามาช่วยนายไว้แท้ๆ ดูสิขนาดเจ็บขนานนี้ยังจะปากเก่งอยากพูดอีกนะ

“มีอะไรจะสั่งเสียก่อนตาย?” ผมเบิกตากว้าง นี่จะเล่นถึงตายเลยรึไง

“มันจะมากเกินไปรึป่าวอูบิน หมอนั่นยังไม่ได้ทำอะไรเลยนะนี่จะเล่นถึงตายเลยหรอ” ไวกว่าความคิดปากผมก็พูดไปแล้ว ให้ตายเหอะไอ่นิสัยเดิมๆของผมนี่แก้ไม่หายจริงๆ ถึงคราวซวยของผมสินะ

“เซฮุนเรื่องนี้มึงอย่ามาสะเออะดีกว่า กูกลัวว่าใบหน้าหวานๆของมึง จะดูไม่ดี” พูดจบอูบินก็เอามือมาลูบที่ใบหน้าของผม ผมใช้มือปัดออก ก่อนจะรีบถอยออกมาเมื่ออูบินก้าวมาทางผมช้า นี่วันนี้ผมคงจะไม่โดนอูบินซ้อมเหมือนหมอนั่นหรอกใช่มั้ย

“กูเฝ้าทะนุถนอมมึงมาตั้งนานแล้วนะเซฮุน เรื่องนี้มึงอย่ามายุ่งดีกว่า ถ้าไม่ยากโดนเหมือนไอ้เวรนั่น” ร่างผมสั่งระริกนั่นไม่ใช่ประโยคบอกเล่า  แต่มันคือคำขู่ต่างหากล่ะ ไอ้เวรอูบินเนี่ยนะ ทะนุถนอมผม ใช้คำว่าส้นตีนจะดูดีที่สุดล่ะ ทั้งขังผมบ้าง เอาไปมัดไว้ แกล้งในโรงอาหาร เอาเข้าจริงๆมันก็ไม่เคยทำร้ายผมด้านร่างกาย แต่ด้านจิตใจพวกมันคงนึกว่าผมจะไม่มีความรู้สึกสินะ

“เหอะ! คิมอูบินสินะ” ร่างโปร่งของหมอนั้นพึมพำออกมาเบาๆ นั้นทำให้อูบินที่ยืนจ้องหน้าผมอยู่ต้องหันไปมองหน้า ซึ่งผมบอกเลบว่าแววตาของอูบินในตอนนี้คือคำว่ากวนส้นตีน

“มีปัญหาอะไรกับชื่อกูว่ะ ชื่อเหมือนผัวใหม่แม่มึงรึไง” พูดจบก็กระชากคอเสื้อของหมอนั่นมาใกล้ๆแทบจะชนกันอยู่แล้ว นี่ถ้าไม่บอกว่าจะฆ่ากันนี่ผมนึกว่าคงตัดไปเอ็นซี -..-

‘’หน้าไม่ได้เหมือนผัวใหม่แม่กูหรอก แต่หน้าเหมือนคนที่กูเคยถีบตกบ่อปลาตอนเด็ก่อยๆว่ะ ฮ่าๆๆ’’ ประโยคนั่นทำเอามือที่อยู่ตรงคอเสื้อค่อยๆคลายออ

‘’มึงอย่าบอกนะว่า..’’

‘’สวัสดีคิมอูบิน กูชื่อคิมจงอินหลานรักหัวแก้วหัวแหวนของคุณปู่ยังไงล่ะ’’



------------
กากเนอะ 5555 ไม่มีพล็อตอะไรมากมาย เรื่องนี้ไม่ค่อยยาวนะค่ะ เดี๋ยวคงจบแล้วประมาณกี่ตอนก้ไม่รู้ =[]= ฝากสกรีม #ฟิคพคร