แผนรักหนุ่มข้างบ้านพิชิตใจยัยตัวแสบ

ตอนที่ 1
บทนำ

 รัน รัน   ยัยรันนนนนนใครมาเห่าแถวนี้ฟะ-_-!!!

 อะไรห๊ะ ยัยนามิอยู่ใกล้แค่นี้แกเรียกฉันซะตกอกตกใจหมด ยัยบ้าหูฉันจะหนวกมั้ยเนี่ย

 ก็ฉันเรียกแกตั้งนาน แต่แกไม่เห็นจะมาสนใจฉันเลยอ่าว..ตกลงฉันผิดใช่มั้นเนี่ย

 รัน แกเป็นอะไร เหม่ออยู่ได้ฉันจะต้องพาแกไปเช็คประสาทรึป่าวเนี่ยเฮ้ย! ฉันไม่ได้เป็นบ้านะเฟ้ยถึงต้องพาฉันไปเช็คประสาทอ่ะ

ฉันก้อแค่คิดอะไรเรื่อยเปื่อย ทำไมแกจะต้องมาด่าฉันด้วยเนี่ย  เฮ้อ!ฉันละไม่เข้าใจแกเลยจริงๆทำไมน้าแกช่างเหมือนแม่คนที่สองของฉันจริงๆ (ขนาดแม่ยังไม่บ่นฉันขนาดนี้เลย)

 ไม่ต้องเลย ยัยบ้า แล้วแกเรียกฉันทำไมฟะ

 ฉันจะไปนอนบ้านแกแค่นี้-_-!!เรียกซะยังกับบ้านถล่มแผ่นดินทลาย  ยัยบ้าเอ้ย

     ~ออดดดดดดดด~

เย้!!ได้กินข้าวซักที หิวจะแย่

 ปะ ไปกินข้าวกัน ฉันชวยยัยนามิไปกินข้าว

            อ้อ..ลืมแนะนำตัว ฉันชื่อ วิรันญา หรือ รัน ที่ยัยนามิ หรือ อชิรญา ชอบเรียก ยัยนามิคือเพื่อนสนิทเพียงคนเดียวของฉัน<ยัยนี่เป็นพวกไม่มีใครคบ> ฉันกับนามิสนิทกันมาตั้งแต่ประถมทำให้เราสนิทกันมาก แทบจะรู้ใจกันทุกเรื่อง

 เดี๋ยวฉันไปซื้อข้าว ส่วนแกก็จองที่เหมือนเดิมนามิพูดเสร็จก็รีบเดินไปไหนก็ไม่รู้

ยัยนี่จะรีบไปไหนของเค้านะ 

            ฉันกับยัยนามิทำอย่างนี้กันประจำ เพราะคนในโรงเรียนนี้โค-ตะ-ระ เยอะมาก ยิ่งวันไหนครูปล่อยช้านะแทบไม่มีที่นั่งให้นั่งกันเลย คิดดูฉันนี่แทบลงไปนั่งกินตรงพื้นเลยอะ ถ้าไม่เกรงใจสายตาประชาชีแถวนั้นอะ ฉันกับนามิก็เลยตกลงกันว่าจะให้คนไปจองที่คนนึงและไปซื้อกับข้าวคนนึง

            ทำไมป่านี้ยัยนามิยังไม่มาอีกนะ นี่ก็ปาเข้าไปจะ10นาทีอยู่แล้ว สงสัยมัวแต่ไปหลี หนุ่มอีกแน่เลย เฮ้อ!ฉันละเครียดกับแกจริงๆเลย

 มาแล้ววววอ๊าย...กว่าจะมาได้

 ทำไมไม่มาซะพรุ่งนี้เลยละฉันประชดเข้าให้ ยัยนามิคงรู้ว่าฉันกำลังโมโห (หิว) มันเลยส่งยิ้มแหยๆมาให้ฉัน

 เออน่า..อาหารมาแล้วก็กินกินเข้าไปซะไม่ไหวแล้น หิวมากกกก ขอกินก่อนแล้วกัน แล้วฉันก็รีบสวาปามอาหารตรงหน้าอย่างเอร็ดอร่อย

            โอ๊ย!เรียนอีกแล้ว น่าเบื่อชะมัด ฉันไม่เข้าใจเลยว่าทำไมเราจะต้องมาเรียนหนังสือ ทำงานเลยไม่ได้หรอ แป่วว มุขแป๊กพาคนอ่านเครียด (ยัยนี่มันติงต๊อง)

แล้วครูก็พูดอะไรก็ไม่รู้ฉันไม่เข้าใจเลยตอนนี้ก็ชักจะเริ่มง่วงเข้าไปทุกที เรียนอะไรไม่เรียนดันมาเรียนวิชาประวัติศาสตร์หลังกินข้าวเสร็จ  ตอนนี้ฉันกำลังจะไปเฝ้าพระอินทร์แล้ววว   ฮ่าววววววว

 ยัยจินจุฑา พ่อแม่ส่งให้เธอมาเรียนหนังสือไม่ได้ส่งให้เธอมาหลับในห้องเรียนนะยะ และเพื่อไม่ให้ทุกคนทำเป็นแบบอย่างฉันจะทำโทษเธอ ออกไปยืนกระต่ายขาเดียวหน้า้องพร้อมตะโกนว่า หนูจะไม่หลับในห้องเรียนอีก ตลอดชั่วโมงเรียนของชั้นทุกคนที่กำลังจะไปเฝ้าพระอินทร์กันนั้นรีบลุกขึ้นนั่งหลังตรงกันทุกคนเลย (รวมทั้งฉันด้วย)

            แงๆใครจะอยากไปตะโกนให้อับอายชาวบ้านชาวช่องเค้าล่ะ สู้ทนเรียนให้หมดคาบไปไม่ดีกว่าหรอ

ฮิฮิ แต่ฉันก็สมน้ำหน้ายัยจินมัน คุณเธอเค้าชอบทำตัวหยิ่งเป็นคุณหนู อาจารย์ทุกคนก็ชอบเกรงใจยัยนี่ เห็นจะมีแต่อาจารย์แม่ฝ่ายปกครองคนนี้แหละที่ไม่เข้าข้างยัยนี่  อาจารย์แกก็ออกจะซื่อตรงเป็นไม้บรรทัด ฉันละสะจ้ายย สะใจ เหอะๆ

 กรี้ดดดดดดด ทำไมฉันต้องทำตามที่แกบอกห๊ะ พ่อของฉันเป็นคนอุปการะโรงเรียนนี้ ถ้าฉันโทรไปบอกพ่อ แกต้องโดนไล่ออกแน่มาแล้วไง ไอ้ที่เวลาใครทำอะไรไม่ถูกใจก็ดีแต่ฟ้องพ่ออยู่ได้ ทีพ่อ แม่ของฉันก็เป็นผู้อุปการะโรงเรียนนี้เหมือนกัน ฉันก็ไม่เห็นจำเป็นจะต้องใช้อำนาจบารมีพวกนี้เลย มีก็แต่ยัยพวกอยากเด่นอยากดังเท่านั้นแหละ เฮ้อ!!!!! เซ็งยัยนี่จริงๆ

 ฉันไม่สนหรอกนะว่าพ่อของเธอจะเป็นใคร แต่ถ้าเธอทำผิดเธอก็ต้องถูกลงโทษ

ไปยืนหน้าห้องแล้วทำตามที่ฉันบอกเดี๋ยวนี้กรี้ดดด นี่แหละอาจารย์ที่ฉันรัก ฉันละช้อบ ชอบอาจารย์แม่ 555+

ยัยจินทนกับสายตาอันแสนมหาโหดของอาจารย์แม่ไม่ไหว คุณเธอเลยเดินส่ายตูดออกไปยืนกระต่ายขาเดียวข้างนอกพร้อมกับตะโกนว่า หนูจะไม่หลับในห้องเรียนอีก โอ๊ย!ขำยัยนี่ชะมัด ฉันแทบกลั้นหัวเราะไม่ไหวจนอาจารย์แม่ต้องส่งสายตาอำมหิตมาให้ฉัน ทำให้ฉันเลิกหัวเราะและสนใจบนกระดานที่อาจารย์สอนต่อ

            ออดดดดดดด

            โธ่เอ้ย ทำไมเวลามันหมดเร็วจังฟะ ฉันยังฟังเสียงชะนีร้องโหยหวนยังไม่สะใจเลย  น่าเบื่อชะมัด  แล้วอาจารย์ก็บอกว่าเลิกเรียนได้พร้อมเดินไปบอกให้ยัยจินเข้าไปในห้องเรียนได้

 ฉันล่ะสะใจยัยนั้นชะมัดเลยแต่เสียดายชะมัดเวลาดันหมดซะก่อนนั้นไง ยัยนามิทำไมแกช่างคิดเหมือนฉันซะเหลือเกิน   

แต่คงไม่ได้มีแค่พวกฉัน 2 คนเท่านั้นที่หมั่นไส้ยัยนี่นักเรียนหญิงในห้องทั้งหมดก็คงเหมือนกัน เพราะยัยจินไม่มีเพื่อนเลย ที่เป็นอย่างนี้ก็คงเป็นนิสัยของหล่อนนั้นแหละที่ทำให้ทุกคนรับไม่ได้  ไม่เหมือนพวกผู้ชายบางคนที่หลงเสน่ห์ของยัยนี่เท่านั้นแหละที่พอเห็นยัยนี่เดินเข้ามาในห้องปั๊ปก็รีบเดินไปถามไถ่อาการ  ฉันไม่เข้าใจเลยนะว่าพวกผู้ชายพวกนี้มีรสนิยมรึป่าว  ถึงยัยนั้นจะสวย(มาก) แต่นิสัยโดยรวมแล้วอ่ะนะฉันรับไม่ได้

พอยัยนี่หายเหนื่อยแล้วมันก็จ้องมองมาที่ฉัน เฮ้อ!จะมาหาเรื่องอะไรกันอีกละ ฉันละเบื่อจริงๆ เมื่อไหร่อาจารย์จะมาสักทีนะ ถ้ายังไม่มานะฉันว่ายัยนั้นต้องเดินมาหาฉันอีกแน่ๆเลย    นั่นไง ยัยจินเดินมาจริงๆด้วย มาพร้อมกับหมาผู้แสนซื่อสัตย์ (พวกผู้ชาย)

 ยัยรัน เธอหัวเราะฉันใช่มั้ยเออ...ฉันหัวเราะแล้วไมฟะ หัวเราะแล้วมันผิดกฏหมายด้วยหรอ เพิ่งรู้นะเนี่ย

 หัวเราะแล้วทำไมฉันตอกมันกลับ ฉันไม่กลัวแกหรอกนะเฟ้ย

 ใครใช้ให้แกมาหัวเราะฉันอ่าว กะอีแค่หัวเราะต้องมีใครมาใช้ด้วยหรอ ถ้าไม่มีแล้วหัวเราะเองไม่ได้หรอไง(ฟะ)

 ไม่มีฉันมองหน้ามันอย่างกวนๆยัยนามิที่ยืนอยู่ข้างๆฉันหัวเราะก๊ากเลย มันหัวเราะอะไรของมันนะ หน้าฉันมันตลกมากเลยหรอ

            ไม่รู้ฉันคิดไปเองรึป่าวนะ รู้สึกว่าจะมีคนแถวนี้ควันออกหูด้วยล่ะ  นี่มันไม่ใช่การ์ตูนนะ มันเป็นนิยาย ทำไมมันถึงมีควันออกหูด้วยอะ ยัยคนแต่งเริ่มมั่วแล้ว<อ่าว..ยัยนี่   เดี๋ยวฉันก็เปลี่ยนนางเองซะหรอก>

 แกแล้วยัยนี่ก็เงื้อมมือขึ้นมาจะตบฉัน แต่ฉันจับมือมันแล้วบีบไว้ซะแน่น ให้มันรู้ซะว่าใครเป็นใคร

 ถ้าแกจะตบฉันก็หัดไปเรียนมาใหม่ซักร้อยปีไป๊แล้วฉันก็ชี้หน้าด่ามันต่อ

 แล้วแกก็เชิญไปฟ้องพ่อของแกเลยนะ ไอ้ลูกแหง่ติดพ่อแล้วฉันก็เอากระเป๋าแล้วเดินออกมาพร้อมกับยัยนามิ ไม่ลงไม่เรียนมันแล้ว ฮึ่ย โมโหเฟ้ย ฉันหมั่นไส้มัน อยากจะสับๆๆๆๆมันให้แหลกเป็นชิ้นๆเลย <นางเอกเริ่มออกแนวโรคจิต> ก่อนอื่นฉันขอฆ่าอีนังคนแต่งก่อนแล้วกัน ชอบเจือกไม่เข้าเรื่อง (-*-!!)

 ยันรัน แกใจเย็นก่อนดิ ใจร้อนไม่เข้าเรื่องอ๊ากกก อยากพ้นไฟโว้ยยย ทำไมยัยนั้นจะต้องมายุ่งกับฉันด้วย ฉันไปทำอะไรให้มันฟะเนี่ย

 แล้วนี่แกจะไปไหนอะ รันไม่รู้เฟ้ย   แค่อยากไปให้พ้นๆจากยัยบ้านั้น

 ไม่รู้อ่ะฉันตอบยัยนามิไปหลังจากที่ฉันเริ่มใจเย็นขึ้น

            แล้วฉันก็เดิน เดินต่อไปเรื่อยๆอย่างไม่รู้จุดหมาย  เฮ้อ!!แล้วฉันจะไปไหนดีนะ  กลับบ้านก็ไม่ได้ ถ้ากลับนะคงโดนแม่ดุตายเลย งืมๆ

            อ๋อ...รู้แล้ว ฉันว่าฉันไปที่สนามเด็กเล่นที่เปิดใหม่แถวบ้านดีกว่า  ที่นั้นนะเป็นสวนที่สวยงามมาก อยู่ที่นั้นแล้วรู้สึกสบายใจอย่างบอกไม่ถูก  เป็นสวนที่ร่มรื่น มีต้นไม้  ดอกไม้หลากหลายชนิด ทำให้ดูแล้วเพลินใจดี

 นามิไปสวนสาธารณะแถวบ้านฉันกันมะแล้วฉันก็เดินจูงมือยัยนามิไปยังสวนสาธารณะแห่งนั้น

            ฉันเดินไปนั่งยังม้านั่งที่เขาได้จัดเตรียมไว้ให้สำหรับผู้มาเยือน เฮ้อ!ลมเย็นสบายดีชะมัด ฉันมองดูดอกไม้นานาชนิดที่เอนไหวไปตามลมที่พัดพา มันให้ความรู้สึกสบายใจอย่างบอกไม่ถูก ที่แห่งนี้เหมือนที่ที่ให้ฉันได้มาพักพิงจิตใจและทำให้ฉันผ่อนคลายได้

 ร่มรื่นดีจัง สบายใจชะมัด อากาศดี้ดี น่านอนจังแล้วยัยนามิก็ล้มตัวลงไปนอนกับพื้นหญ้าพร้อมกับหลับตาพริ้ม   ฉันนั่งมองนามิก่อนจะเดินลงไปนั่งข้างๆยัยนั่น

ฉันนั่งคิดเรื่องราวต่างๆที่เกิดขึ้นในวันนี้ พอมาคิดๆดูแล้ว เรื่องที่เกิดขึ้นมาวันนี้มันงี่เง่าชะมัดเลยอะ ทำไมฉันจะต้องไปโมโหยัยจินขนาดนั้นด้วยน้า ทั้งๆที่มันเป็นแค่เรื่องที่ไร้สาระชะมัด

แล้วฉันก็ล้มตัวลงไปนอนแล้วหลับตาลง  ลมเย็นสดชื้นจังเลยวันนี้ สบายชะมัด  วันนี้ปวดหัวมามากแล้ว ขอหลับก่อนแล้วกันนะ