คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : chapter 1 rewrite(เปลี่ยนจากที่หลานของยุนโฮและซีวอนจะมาอีกหนี่งวันเป็นหนึ่งเดือน)
chapter 1
"น้ำๆๆๆ เอาน้ำให้ชั้นเด๊ะ เห้ อยู่ใหนกันหมด"ชเว ซีวอนแหกปากทันทีเมื่อเข้าบ้าน พลางปลดเนกไทน์ตัวเองแล้วโยนกระเป๋าเอกสารให้คนรับใช้แล้วทิ้งตัวลงที่โซฟาอย่างไม่รีรอ แต่ยังไม่ทันจะหายเหนื่อยก็มีอันให้ร่างสูงต้องเบ้ปาก เพราะเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น 'แทยอน'
"น่ารำคาญ"ถึงจะพูดอย่างนั้นแต่ก็ต้องกดรับอย่างจำใจ
"มีอะไร"ร่างสูงกรอกเสียงไปอย่างหน่ายๆ แทยอน ผู้หญิงที่เค้าควงอยู่ล่าสุดแต่ก็เริ่มเบื่อเพราะแม่นี่ไม่รู้สถานะของตัวเองเอาซะเลยว่าเป็นแค่ของเล่นก็เท่านั้น
"เด๋วนี้ วอนนี่พูดกับหย่อนย๊อนอย่างนี้เหรอค่ะ"แทยอนพูดอย่างมีจริตจะก้าน
"อะไรของเธอ มีอะไรก็พูดๆมาเซ่!!!"ตะคอกลงไปอย่างหัวเสียจนทำให้คนปลายสายถึงกับผงะ
"นี่ซีวอน ตะคอกแทยอนเหรอค่ะ"
"แล้วเธอคิดว่าชั้นร้องเพลงให้เธอฟังเหรอไง แทยอนมีอะไรรีบพูดมาดีกว่า"ซีวอนพูดแล้วยกน้ำขึ้นมาดื่ม
"นี่แทยอนเป็นแฟนคุณนะ ซีวอนนนนนนน"
"ใครแฟนเธอ นี่จะบอกให้เอาบุญ ว่าชั้นควงเธอเล่น เราจบกันแค่นี้ บาย"ซีวอนพูดแล้วปิดโทรศัพท์ทันที ซีวอนรู้ดีว่าผู้หญิงที่เค้าคบมาก็แค่หลงรูปลักษณ์และเงินของเค้าเท่านั้น ในเมื่อได้มาง่ายๆ ชเว ซีวอนคนนี้ก็ทิ้งได้ง่ายเหมือนกัน
"ทิ้งใครอีกแล้วพี่ชาย ถ้ามาโหวกเหวกที่บ้านอีก ผู้หญิงก็ผู้หญิงผมไม่สนแล้วน้า"ชอง ยุนโฮพูดกับพี่ชายคนละสายเลือดพลางแซวกวนใจเล่นนิดๆ
"น่าเบื่อ เออ ยุนโฮ หลานจะมาอยู่กับเราสักอาทิตย์รู้รึยัง"ซีวอนลุกขึ้นตบบ่าแล้วขยี้หัวเล่นพลางถามถึงความรับผิดชอบนิดหน่อยของพวกเค้าสองคน เพราะ หลานสุดที่รักของพวกเค้าจะมาอยู่ด้วยสักพัก
"รู้แล้ว อีกหนึ่งเดือนจะมาใช่มั้ย อาเจ ฮี่ๆน่ารักดี"ยุนโฮพูดพลางคิดถึงหน้าหลานชายอย่างแสนรัก
"อืม พี่ไปอาบน้ำดีกว่า"ซีวอนพูดแล้วเดินขึ้นบรรไดยักษ์? ของบ้านไปชั้นสองของบ้านเพื่อที่จะขึ้นไปอาบน้ำทิ้งให้น้องชายนั่งดูทีวีอยู่ห้องนั่งเล่นคนเดียว
ทางด้านยุนโฮ
"อิงยองคร้าบบบบบบ ผมว่าเราก็ดูใจกันมานานแล้วน้า"เสียงนุ่มแต่ดูเข้มแข็งและทะเล้นไปในคราวเดียวกันถูกกรอกลงไปในโทรศัพท์อย่างเคยชินเมื่อพูดกับอิงยองนางแบบสาวชื่อดังของเกาหลี อย่างเป็นนิสัย
"แล้วทำไมละค่ะ คิกๆ"อิงยองพูดทำเป็นไม่รู้เรื่องว่าปลายสายหมายความว่ายังไง
"แหม ก็ผมหมายความว่า ผมจะขอคุณเป็นแฟน อิงยองตกลงมั้ยครับ"เสียงนุ่มนวลถามไปอย่างมีความหวังถ้าได้ยินแต่เสียงคงไม่รู้ว่าตอนนี้ร่างสูงที่น้ำเสียงนุ่มนวลตอนนี้ยิ้มกรุ่มกริ่มแค่มใหน
".......ค่ะ......"
"เยส!"เผลออุทานออกมาอย่างลืมตัว แผนการควงนางแบบสาวเริ่มต้นไปอย่างสมบูรณืแบบ
"ยุนโฮขา ยุนโฮ ลูกเราอ่ะ ร้องไม่หยุดเลยคงอยากให้พ่อมาโอ๋นะค่ะ คิกๆ"แต่แล้วเสียงปริศนาก็ดังขึ้นมาเพื่อจงใจให้ปลายสายเข้าใจผิดและมันก็ได้ผลร่างสูงของยุนโฮหันซ้ายขวาอย่างตกใฝจเพื่อหาต้นตอของเสียงแต่หายังไงก็ไม่พบ
"มะ...ไม่ใช่นะครับอิงยอง ใครพูดบ้าๆแบบนี้ว่ะออกมานะโว้ย" ประโยคแรกพูดออกไปอย่างนุ่มนวลให้ปลายสายได้รับรู้ ประโยคหลังตะโกนเสียงดังเพื่อหาต้นตอของเสียง
"แหม ยุนโฮก็น่าจะรู้ ว่าเสียงที่รักของยุนโฮไงค่ะ คิกๆ"ยิ่งได้ยินอย่างนั้นก็ทำให้ยุนโฮขนลุกแล้วโกรธไปในเวลาเดียวกัน
"ยุนโฮ เราเลิกกันเถอะค่ะ คุณจะมาหลอกอิงยองทำไม ตู๊ดๆๆๆๆ"เมื่อพูดด้วยความเสียใจเสร็จปลายสายก็ตัดไปอย่างไม่รอให้ยุนโฮให้ได้พูดอไร
"อิงยอง อิงยอง อิงยอง โธ่เว้ย!!!!"
"ใครว่ะ ออกมาสิโว้ย"ร่างสูงตะโกนออกไปอย่างหัวเสียเพราะไม่รู้ว่าตนกำลังพูดกับใครอยู่
"อยากให้ออกไปจริงอ่ะ แต่นายจะเห็นชั้นรึเปล่าไม่รู้นะ"เสียงใสพูดออกมาอย่างใจเย็นผิดกับคู่สนทนาที่ตอนนี้ได้แต่กัดฟันกรอดๆ
"กูไม่ได้ตาบอดทำไมจะไม่เห็น ออกมาสิว่ะ"ยุนโฮพูดพลางกันดฟันแน่น
"อุ้ยๆ ออกก็ได้ๆ ชอง ยุนโฮอย่าให้คำหยาบสิ"และแล้วก็ยอมปรากฎตัวให้คนตรงหน้ากลัวเล่น ออกมาในสภาพของผีที่เป็นผีแสนน่ากลัว ใบหน้าเหวอะหวะ ลูกตาทะหลนออกมานอกเบ้าอย่างที่ไม่คิดจะกลับคืน
"เฮ้ยยยยยยยยยยยยยยย ผี เป็นลม"พออุทานสร็จร่างสูงจากที่ยืนกร่างเมื่อสักครู่ก็ล้มตัวลงไปบนโซฟา
"อ้าว ออกมาแล้วไง ฮี่ๆ คิดว่าหายกันแล้วกันนะ ชอง ยุนโฮนายอยากให้ชั้นลำบากเองอ่ะ คิกๆ อ้าวแล้วทำไม ตกใจขนาดนั้นอ่ะ"พูดจบก็เกาหัวแกรกๆ เพราะเจ้าตัวยังไม่รู้ว่าตัวเองออกมาแบบผิดเทคนิคไปหน่อย
"ใจเสาะจริงว่ะ...ยะเย้ยยยย"แจจุงจะเดินไปดูยุนโฮที่นอนเป็นหมีโดนยาสลบสักหน่อยแต่ก็ต้องตกใจตัวเองเพราะเห็นเงาตัวเองในกระจก นี่เค้าออกมาแบบหน้าเละขนาดนี่เลยหรอ ไม่น่าไอยุนโฮหน้าหมีนี่ถึงตกใจนอนแหมบไปอย่างนั้น
"ฮิฮิ ขอโทษแล้วกันออกมาเละไปหน่อย"พูดเสร็จก็ไม่รีรอทำให้ตัวเองกลายเป็นเหมือนคนทั่วไป แล้วไปส่องกระจกสักหน่อย
"อิอิ ชั้นเนี่ยหล่อหาผู้ใดเปรียบได้ขนาดตายแล้วยังหล่อ หืมๆ หล่อนะเนี่ย อ้าว ทำไมกระจกนี่ถึงสะท้อนเงาผีอย่างเราได้อ่ะ"พูดชมตัวเองสักพักก็สงสัยกับกระจกที่ติดอยู่ตรงห้องนั่งเล่นใกล้ๆ ปกติกระจกจะไม่สะท้อนเงาผีไม่ใช่เหรอ เพราะผีไม่มีร่างกาย พูดเสร็จก็เดินไปใกล้ๆแล้วยื่นมือบางๆของตัวเองไปแตะกระจกต้องสงสัยนี่
"จริงด้วยแหะ ประตูโลกวิญญาณสินะ"พอรู้คำตอบแล้วก็เดินมาดูเจ้านายคนใหม่ซะหน่อย
"คนบ้าอะไรอ่ะ หน้าเหมือนหมีจริงๆ"พอพินิจดูใบหน้าของหมี...เย้ยย...ใบหน้าคล้ายหมีของร่างสูงเสร็จแล้วก็เดินทัวร์ดูรอบๆบ้านอย่างสบายอารมณ์
ทางด้านซีวอน
"โห๊ะๆ เหนื่อยจริงๆโว้ยยยยยยย"พอพาร่างของตัวเองขึ้นมาบนห้องนอนแสนรกของตัวเองได้แล้วก็ทำการเปิดแอร์อย่างชินมือ แล้วปลดพันธนาการบนร่างกายทุกอย่างคว้าผ้าขนหนูเข้าไปห้องน้ำอย่างสบายอารมณ์
-ซ่า-เสียงน้ำจากที่สูงกระทบกับบ่าแกร่งตามหลักของแรงโน้มถ่วง ร่างสูงเงยหน้าคมของตัวเองขึ้นรับแรงปะทะของน้ำที่ตกลงมาอย่างสบายอารมณ์พลางใช้มือหนาของตัวเองหยิบสบู่โดยไม่มอง
"อะไรวะ แค่นี้ก็ตก"สบถอย่างหัวเสีย
"ไม่ต้องเก็บหรอกเด๋วเก็บให้เอง"
"อืม ขอบใจ"ตอบไปอย่างลืมตัวก็ต้องตกใจในห้องน้ำตอนเข้าก็เข้ามาคนเดียว
"เฮ้ยยย "ตกใจอย่างแรงใครมันมาหวังดีกับเค้าละเนี่ยว่าแลวก็ขอไม่ตกใจปล่าวมือหนาขว้าผ้าขนหนูมาพันส่วนล่างแล้ววิ่งออกจากห้องน้ำไป
"อาบน้ำไม่ถูสบู่บ้ารึเปล่า เก็บให้แล้วอ่ะนี่"พอสิ้นเสียงใสสบู่จากในห้องน้ำก็ลอยมากระทบกับใบหน้าคมของร่างสูงเข้าอย่างจัง
"อุ้ย ขอโทษนะ หุๆ ส่งผิดวิธีไปหน่อย"เสียงใสพูดออกไปถึงจะขอโทษแต่น้ำเสียงกลับบอกได้ถึงความสะใจขั้นรุนแรง(= =;)
"โอ๊ยยย เจ็บๆ"ว่าพลางลูบหัวตัวเองป๋อยๆ
"ผีอะไรว่ะ ออกมาสิโว้ย จะบอกให้ว่า ชเว ซีวอนคนนี้ไม่กลัวหรอกโว้ยยย มั้งนะ"ประโยคแรกๆพูดอย่างมั่นใจแต่แอบมีประโยคไม่มั่นใจอยู่ด้านหลังเบาๆ
"ให้ออกไปจริงอ่ะ"
"เออ นายเป็นใครผู้ชายสินะ"พูดอย่างกล้าๆกลัวแล้วเดินถอยหลังไปทางประตูทีละนิด
"เรียกชั้นว่าพี่ก่อนเซ่ นายนะอายุน้อยกว่าชั้นนะ เรียกชั้นว่าพี่ฮีชอลอ่ะ"เสียงใสโต้ตอบอย่างมีข้อต่อรอง
"เออๆ พี่ก็พี่ พี่ฮีชอล"เค้าก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมต้องเรียกด้วยรู้แต่ว่าเค้าอยากใหห้ผีตัวนี้ออกมา ทั้งๆที่ตัวเองก็กลัว
"อืม หันหลังมาเซะ"ร่างสูงหันไปตามคำบอกก็ต้องผงะ นี่ผีจริงเหรอทำไมถึงสวยจังอ่ะ ผมสีน้ำตาลอ่อนดุจแพรไหมยาวละต้นคอ ดวงตาสีดำกลมโตดุจไข่มุก คิ้วโก่งสวยได้รูป ปากอิ่มสีชมพูน่าสัมผัส ให้ตายเถอะ ผีหรือนี่ แล้วบอกทีว่านี่ผู้ชายจริงเดะ
"ค้างๆ มองอาไรว๊า!!!!!!!"หน้าสวยพูดพรางโขกหัวของตัวเองกับผู้ที่จ้องตัวเองตาไม่กระพริบ
"ผีไม่เห็นน่ากลัวเลยอ่ะ"ซีวอนพูดยังไม่ละสายตาจากใบหน้าหวานเจี๊ยบของฮีชอล
"เหรอ ก็ชั้นไม่ได้จะหลอกนายนี่ ไม่ใช่ผีร้ายซะหน่อย"คนหน้าหวานว่าพรางหน้าซับสีเลือดน้อยๆเมื่อนึกได้ว่าเมื่อกี้ตนเพิ่งเห็นร่างกายงามๆ โอ๊ยยยยย หื่นอีกแล้ว คิม ฮีชอล=,,=
"ถึงยังไงก็เถอะแต่นาย...."
"ชั้นบอกว่าให้เรียกชั้นว่าพี่ไงเล๊า!!!!!!!!"พูดเสร็จก็ทำตาถลึงจนแทบจะหลุดออกนอกเบ้า แบบจะหลุดจริงๆอ่ะ
"คะ...ครับๆๆ"พูดพรางปรับสีหน้าทันที ถึงจะเป็นผีที่หน้าหวานแต่ก็เป็นผีหลุดความเป็นผีถลึงตาใส่เค้าซะหน้ากลัว
"อืมๆ เออนี่ นายนะเห็นชั้นนะเหรอ อืมแสดงว่าจิตชั้นกับนายเชื่อมโยงกันสินะ"ร่างบางว่าพรางเดินดูทั่วห้องนอนของร่างสูง
"แล้วไงต่อครับพี่สาว"พูดแล้วทำหน้าตาทะเล้นแล้วกระโดดลงไปที่เตียงดักคนหน้าหวานที่กำลังสำรวจเตียงเค้าอยู่
"ชั้นไม่ใช่ผู้หญิงนะโว้ยยยยยยยย"พูดโกรธหัวฟัดหัวเหวี่ยง
"ครับๆ พูดต่อเลยมาทำไมครับ"ทำไมนะทั้งที่แต่ก่อนเค้าก็กลัวผีเข้าไส้แต่ตอนนี้กลับอยากกอดผี ให้ตาบเถอะน่าจับกดจริงๆ
"ตระกูลชั้นคอยดูแลตระกูลนายพอยายชั้นไปเกิด ชั้นก็เลยต้องมาดูแลพวกนายแทน อ้อ มีน้องชายชั้นอีกคนชื่อ แจจุงแต่เค้าเป็นคนดูแล ยุนโฮอ่านะ ยังไม่มีกำหนดวันกลับชั้นก็คงต้องอยู่กับพวกนายจนความดีชั้นจะถึงจุดไปเกิด"ร่างบางสาธยายให้คนหน้าเหมือนม้าฟังตัวเองก็เดินไปจับนู่นหยิบนี่ไปพราง
"เอ้อ กกน. นายถอดเรี่ยราดนะ"ร่างบางว่าพรางใช้ปากกาช้อนกกน.ขึ้นมาชูให้ซีวอนดู
"เฮ้ย พี่จะยุ่งอะไรกับกกน.ผมเล่า"พูดแล้วพุ่งไปหยิบกกน.มาเข้าสู่อ้อมอก
"ก็นายเรี่ยราดเอง ต่อไปชั้นจะดูแลนายเอง เตรียมตัวรับชะตากรรมได้เลย ชเว ซีวอน ฮ่าๆๆๆ"พูดแล้วก็หายตัวออกไป
"ชะตากรรมแบบนี้ผมก็อยากรับ เฮ้ย ผีนะเว้ย"พูดออกไปอย่างลืมตัวว่าสิ่งที่ต้องรับคือผี แต่ผีออกจะน่ารักขนาดนั้น ถึงจะมีเค้าความเป็นผู้ชายอยู่บ้างแต่ก็สวยราวนางฟ้าไม่เห็นเหมือนผีสักนิด
ย้อนมาทางด้านยุนโฮ
"เฮ้ยๆ ผีๆ เฮ้ยยยยยยยย ผีหลอก"พูดเสร็จก็รีบจ้ำอ้าวออกจากห้องรับแขกทันที
"นี่ป้าฮารัง มีผีอยู่ในห้องรับแขกหนะฮะ"พอเดินออกมาแล้วเจอกับแม่นมที่ดูแลบ้านอยู่ก็รีบบอกทันที แม่นมก็รับฟังงอย่างเข้าใจเพราะว่าคุณหนูของเค้ากลัวผี เห็นอะไรนิดหน่อก็นึกว่าผี
"ใหนค่ะใหน"ป้าฮารังว่าพลางเดินเข้าไปในห้องรับแขกแล้วหันกลับมา
"ก็ไม่เห็นมีอะไรนี่ค่ะคุณหนู"กับคนที่ตอนนี้ทำหน้าเหวอสุดๆ
"ขะ...ข้างหลัง"ยุนโฮว่าพลางชี้ไปที่ข้างหลังของป้าฮารังที่มีแจจุงอยู่แจจุงแลบลิ้นปิ้นตราอย่างเด็กๆไม่ได้น่ากลัวเลยสักนิดแต่มันน่ารักมากกว่าในสายตาป้าฮารัง เฮ้ยแล้วป้าฮารังเห็น?
"นี่จะหลอกคุณยุนโฮทำไม เราได้รับหน้าที่มาดูแลคุณยุนโฮไม่ใช่เหรอ"ป้าฮารังพูดกับแจจุงอย่าไม่เกรงกลัว จนทำให้แจจุงว่าทำไมป้าฮารังถึงเห็นเค้าและทำไมไม่มีท่าทางกลัวเค้าเลยแถมยังรู้อีก
"คิม แจจุงใช่มั้ย"ป้าฮารังว่าพลางลูบผมแจจุงอย่างอ่อนโยน
"ปะ...ป้ารู้จักผมได้ไงฮะ"แจจุงพูดถามฮารังอย่าไม่เข้าใจ แจจุงรู้สึกอบอุ่นที่ป้าฮารังลูบหัวเค้าดุจดั่งยายเค้าเคยมอบความอ่อนโยนเช่นนี้ให้
"ชั้นนะรู้จักยายของนายด้วยนะแจจุง ชั้นฮารัง แม่นมของคุณหนูทั้งสอง"ป้าฮารังพูดพลางหันมามองหน้าของยุนโฮที่ตอนนี้ถึงกับเหวอ
"ชั้นอยู่ได้ไม่นานแล้วละ ถ้าชั้นเป็นอะไรก็ฝากคุณหนูด้วยนะ แจจุงและพี่ชายนายด้วย"คำพูดทั้งรอยยิ้มทำให้ยุนโฮหลุดจากภวังค์แห่งความตกตะลึงกลับกลายเป็นใจเสียขึ้นมาทันที ยุนโฮเดินเข้าไปสวมกอดป้าฮารังจากด้านหลัง
"ป้าฮารังครับ อย่าพูดอย่างนั้นสิ ป้าต้องอยู่กับพวกเราไปอีกนาน ผมไม่มีแม่นอกจากแม่ของพี่ซีวอนที่เก็บผมมาตอนนี้ท่านก็จากไปแล้ว ผมเหลือป้าคนเดียวแล้วนะฮะ"ยุนโฮว่าพลางกอดป้าฮารัง เค้าไม่รู้ว่าพ่อแม่ตัวเองเป็นใคร เค้ามีแม่ของซีวอนและป้าฮารังเนี่ยแหละที่เค้ารักเหมือนแม่
"ฮึก แต่ป้าคงอยู่ ฮึก อีกไม่นานแล้วละ ป้าเป็นมะเร็งนะค่ะคุณหนู"ประโยคบอกเล่าของป้าฮารังที่บอกว่าตัวเองเป็นมะเร็งสร้าความอึ้งให้ทั้งคนทั้งผี
"ป้าฮึก ไปโรงพยาบาลกับผมเดี๋ยวนี้เลยนะ"ยุนโฮว่าพรางจะดึงป้าฮารังออกไปจริงๆแต่ถูกมือของแจจุงรั้งไว้ก่อน
"อย่าหาว่าชั้นยุ่งเลยนะ ป้าฮารังนะ ยังไงก็ต้องตายชั้นสัมผัสได้เพราะจิตของชั้นและป้าฮารังเชื่อมโยงกัน"แจจุงพูดแล้วหันหน้าไปทางป้าฮารังอย่างเข้าใจ
"นายก็แค่ผี"ยุนโฮสะบัดมือแจจุงแล้วจะไปจับป้าฮารัง
"ที่แจจุงพูดนะถูกแล้ว ป้าต้องตาย หนีไม่พ้นหรอกค่ะ"ยุนโฮหันมามองฮารังแล้วก็ดึงป้าฮารังเข้ามากอด
"แล้วผมจะอยู่กับใครละครับ ฮึก "ยุนโอว่าพรางสะอื้นน้อยๆ
"แจจุง คุณหนูยังไงก็ต้องอยู่กับแจจุง และช่วยพี่ซีวอนต่อไปนะค่ะ"คำพูดของป้าฮารังสร้างความแปลกใจให้ยุนโฮและแจจุงเล็กๆ
"ไม่เอาและ ป้าไปทำกับข้าวก่อนนะค่ะ เด๋วคุณซีวอนจะหิว"ป้าฮารังว่าพลางปาดน้ำตาแล้วเดินออกไปทิ้งคนและผีเอาไว้ร่างสูงของยุนโฮถึงกับรุดกับข่าวที่ได้รู้
"ฮือออออออออออออออ"ยุนโฮเสียใจมากที่ป้าฮารังจะจากเค้าไปอย่างไม่มีวันหวนกลับ
"เอาเถอะ คนยังไงก็ต้องตาย"แจจุงเดินลงมานั่งลงข้างๆยุนโฮแล้วตบบ่าเพื่อปลอบใจ
"โฮ~~~~~~~~~~~~~~"ยุนโฮปล่อยโฮแล้วหันมากอดแจจุง
"ไอนี่หื่นเนียน ชั้นเป็นผีไม่กลัวเหรอไง"
"ก็นายเป็นผีที่จะมาดูแลชั้นจะกลัวทำแม้วอะไร"ยุนโฮพูดพลางเช็ดน้ำหูน้ำตาแล้วยืนขึ้น
"อีกอย่างชั้นไม่พิศวาสผีอย่างนายหรอก"ยุนโฮพูดพลางจะเดินออกไป
"โธ่ไอหน้าหมี นายน่าพิศวาสตายแหละ"แจจุงตะโกนไล่หลังไป
"แน่นอน อยู่ไปนานๆอย่ามาชอบชั้นแล้วกัน"ยุนโฮว่าพรางทำหน้าล้อเลียนใส่
"ไม่มีทางหรอกกกกกกกกกก"
"โอ้เย่ นายท้าชั้น คราวนี้ชั้นจะทำให้ผีอย่างนายหลงรักชั้นให้ดู"โอ้เย่ ยุนโฮหันมาพูดกวนๆแล้วเดินออกไป
ศึกระหว่างคนกับผียังต่ออีกยาว
***********************************************************************
จบไปตอนนึง กรุณาเมนท์บอกกันบ้างเน้อ อยากจะได้กำลังใจนะค่ะ
ความคิดเห็น