คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : การสอนพิเศษของอาจารย์
วาสีเียวมรออาารย์เลสเนอร์เปล่ประายเิ้าราวับวาวในยาม่ำืน ร่าายทีู่ผอมบาบอบ้อยลับแผ่รัสีแห่พลัอันมหาศาลออมา รอยยิ้มบาๆปราบนใบหน้าอเา และไม่ลืมุยืนในารเป็นอาารย์อัวเอ
"มัรำัวนี้มันมีื่อว่า 'นิเอร์' มันเป็นมัรโบราที่ถูัไว้ในโลใ้ินมานานนับพันปี"
"นิเอร์ถูปลุให้ื่นึ้นมาเพราะพลัานบาอย่าที่ถูปลปล่อยออมาาโล" อาารย์เลสเนอร์เล่า่อ
"พลัานนั้นทำให้มันแ็แร่ึ้น และทำให้มันมีวามปรารถนาที่ะทำลายทุสิ่ทุอย่า"
มัรำำรามออมาอย่าไม่ยอมแพ้ มันพุ่ัวเ้าหาอาารย์เลสเนอร์้วยวามเร็วสู รเล็บแหลมมฟาฟันไปมาในอาาศ แ่ทว่าอาารย์เลสเนอร์ลับเลื่อนไหวไ้อย่ารวเร็วราวับสายลม เาหลบหลีารโมีอมัรำไ้อย่า่ายาย ่อนะหันไปมอลูศิษย์อเา แล้วล่าว้วยน้ำเสียที่สบ
"ำไว้นะเ็ๆ... เวลาเผิหน้าับสัว์ร้าย ารหลบหลีเป็นสิ่สำัที่สุ ารโมีนั้น้อแม่นยำและรุนแร"
อาารย์เลสเนอร์ยมือึ้นี้ไปทีุ่อ่อนอมัรำ ึ่เป็นเล็ที่บาที่สุบริเวใ้ท้อ
"ุอ่อนอมันอยู่ที่นี่" อาารย์เลสเนอร์ล่าว "ถ้าเราโมีทีุ่นี้ มันะไ้รับบาเ็บสาหัส"
ทันในั้น อาารย์เลสเนอร์็ร่ายเวทมนร์ออมาอีรั้ ลำแสสีทอพุ่ออาปลายนิ้วอเา พุ่รไปยัุอ่อนอมัรำอย่าแม่นยำ มัรำร้อเสียแหลมออมา้วยวามเ็บปว มันพยายามะสลัลำแสสีทอออ แ่็ไม่สามารถทำไ้
ทันในั้น อาารย์เลสเนอร์็ร่ายเวทมนร์ออมาอีรั้ ลำแสสีทอพุ่ออาปลายนิ้วอเา พุ่รไปยัุอ่อนอมัรำอย่าแม่นยำ มัรำร้อเสียแหลมออมา้วยวามเ็บปว มันพยายามะสลัลำแสสีทอออ แ่็ไม่สามารถทำไ้
โอไรอ้อน้อมอาร่อสู้ออาารย์เลสเนอร์อย่าั้ใ เาพยายามำทุำพูและทุารระทำออาารย์เลสเนอร์ไว้ให้แม่นยำ 'ารหลบหลี... ุอ่อน...' ำพูเหล่านั้นวนเวียนอยู่ในหัวอเา
"ทันในั้น มัรำ็หันมาทาโอไรอ้อน มันพ่นไฟออมาเป็นลูไฟนาให่พุ่ใส่โอไรอ้อน แ่้วยวามที่ไ้เรียนรู้าอาารย์เลสเนอร์ โอไรอ้อนึหลบหลีไ้อย่าิวเีย ่อนะใ้าบไม้ที่เาหัมาา้นไม้ฟาฟันไปที่าอมัรำ"
"ถึเวลาที่เ้าะไ้ลับไปยัที่ที่เ้าวรอยู่แล้ว นิเอร์" เลสเนอร์ล่าวเสียเ้มะที่รวบรวมพลัเวทมนร์ทั้หมที่มี ร่าายอเาเปล่ประายแสสีทออร่ามราวับวอาทิย์วที่สอ รอบัวเาปราเป็นวแหวนเวทมนร์สีทอนาให่
นิเอร์ำรามออมาอย่าไม่ยอมแพ้ มันพุ่ัวเ้าหาเลสเนอร์้วยวามเร็วสู รเล็บแหลมมฟาฟันไปมาในอาาศ แ่เลสเนอร์ลับเลื่อนไหวไ้อย่ารวเร็วราวับสายลม เาหลบหลีารโมีอนิเอร์ไ้อย่า่ายาย ่อนะยมือึ้นี้ไปที่มัน
"รับสิ่นี้ไป!"
ลำแสสีทอพุ่ออาปลายนิ้วอเลสเนอร์ พุ่รไปยันิเอร์อย่าแม่นยำ ลำแสพุ่ทะลุผ่านเล็แ็อนิเอร์เ้าไป ทำให้มันร้อเสียแหลมออมา้วยวามเ็บปว แ่เลสเนอร์็วบุมพลัเวทมนร์อเาไม่ให้รุนแรเินไป ึทำให้นิเอร์ยัมีีวิอยู่
นิเอร์พยายามะสลัลำแสสีทอออ แ่็ไม่สามารถทำไ้ มันรู้สึถึวามเ็บปวอย่ารุนแร และยัรู้สึถึวามลัว่อพลัอเลสเนอร์อี้วย
"หนีไปะ!" เลสเนอร์ะโนสั่
นิเอร์ำรามออมาอย่าเ็บแ้นอีรั้ ่อนะบินหนีไปอย่ารวเร็ว้วยวามลัว มันบินึ้นไปบนท้อฟ้าสูึ้นเรื่อยๆ นระทั่หายไปาสายา
เลสเนอร์ถอนหายใ้วยวามโล่อ เาหันไปมอโอไรอ้อนที่ยืนมอ้วยวามะลึ "ำไว้ว่า พลันั้น้อใ้้วยวามระมัระวั" เลสเนอร์ล่าว "าร่าไม่ใ่ำอบเสมอไป ารทำให้ศัรูลัว็อาะทำให้เราปลอภัยไ้เ่นัน"
โอไรอ้อนพยัหน้าเ้าใ "รับอาารย์"
“เอาล่ะ ลับบ้านันเถอะ”
วันทร์ลมโส่อแสนวลาๆ ลมาบนลุ่มเ็ๆ ที่ำลัเินลับโรเรียน้วยวามเหนื่อยล้า ใบหน้าอพวเาเปื้อนไป้วยรอยยิ้มและรอยี่วนเล็น้อย เป็นหลัานอารผภัยที่น่าำ แสไฟาวาวระพริบวับๆ ลับๆ เหมือนะร่วมเป็นสัีพยานในเหุาร์ที่เิึ้น
"ถึแล้วนะทุน" เลสเนอร์เอ่ยึ้นพร้อมับยิ้มให้เ็ๆ เสียลมพัเบาๆ พัเอาเสียใบไม้ระทบันมาเป็นทำนอล่อม
"อบุอาารย์มาเลยรับ/่ะ" เ็ๆ พาันล่าวอบุ้วยน้ำเสียที่เ็มไป้วยวามาบึ้
เลสเนอร์ลูบหัวเ็ๆ เบาๆ "ไม่เป็นไรหรอ แ่ราวหน้าอย่าเ้าไปในที่อันรายแบบนี้อีนะ" เสียอเาแผ่วเบาลราวับล่อมเ็ ูเหมือนอาารย์เลสเนอร์นเ่าะลับเ้าร่าแล้ว
"รับ/่ะ" เ็ๆ พาันรับำเสียอ่อย วาอพวเามอไปที่พื้นราวับลัวที่ะสบาอาารย์
"พวเธอรู้ไหมว่าารที่เ้าไปในที่อันรายแบบนั้น มันเป็นเรื่อที่อันรายมาแ่ไหน" เลสเนอร์ล่าว้วยน้ำเสียริั แ่แฝไป้วยวามห่วใย เสียอเาั้อัวานไปทั่วบริเว
เ็ๆ ่า้มหน้าล้วยวามรู้สึผิ พวเาเพิ่ะระหนัถึวามผิพลาอัวเอ
เลสเนอร์มอเ็ๆ ้วยสายาที่อ่อนโยน ราวับพ่อที่ำลัอบรมลู แสันทร์ส่อระทบใบหน้าอเา ทำให้เาูมีออร่าที่อบอุ่น
"เอาล่ะ รีบลับบ้านไ้แล้วนะรับ พ่อแม่อพวเธอเป็นห่วแย่เลย"
และแล้วืนนั้นโอไรอ้อน็โนพ่อับแม่สวยับเลยล่ะ
ความคิดเห็น