คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : ก้าวข้ามความสิ้นหวัง?
เสียำรามออสูรายหินัึ้อไปทั่วบริเว ผลึหินบนัวมันเปล่ประายสีแเลือราวับำลัถูวบุม้วยพลับาอย่า อสูรายหินพุ่เ้าใส่เลสเนอร์้วยวามเร็วสู
เลสเนอร์หลบหลีารโมีออสูรายหินอย่าหวุหวิ เาแว่ไม้เท้าวิเศษร่ายเวทย์มน์ออมา่อสู้ับอสูรายหิน แู่เหมือนว่าอสูรายหินะแ็แร่ึ้นว่าเิมมา
"มันแ็แร่ึ้นมา!" เลสเนอร์ร้อะโนออมา้วยวามใ
ทันในั้นเอ อสูรายหิน็พุ่เ้าใส่เลสเนอร์อีรั้ ราวนี้มันใ้หาที่มีหนามแหลมฟาใส่เลสเนอร์อย่าแร เลสเนอร์ระเ็นไปไลหลายเมร
"อาารย์!" โอไรอ้อนร้อะโนออมา้วยวามใ
เลสเนอร์พยายามลุึ้นยืน แ่ร่าายอเารู้สึเ็บปวไปหม เาหันไปมออสูรายหินที่ำลัเินเ้ามาใล้
“่อยุ้ม่าที่ฝืนอาารปวหลัหน่อยนะรับ” เลสเนอร์แสยะยิ้ม และั้าร์เรียมร่ายเวทย์
เลสเนอร์ยับสายาส่สัาให้ับอาเทมิสอย่ารวเร็ว วาสีฟ้าเ้มอเาายแววลาเลียวราวับนัลยุทธ์ผู้มาประสบาร์ อาเทมิสที่ยืนอยู่ไม่ไลนัรับรู้ถึสัานั้นไ้ทันที รอยยิ้มมุมปาเผยให้เห็นถึวามเ้าใ เาเลื่อนัวอย่าล่อแล่วเ้าไปใล้เลสเนอร์ราวับแมวป่าที่เรียมะระโนใส่เหยื่อ
"ยัสร้าออมาไ้โนใเหมือนเิมเลยนะรับ เวทย์มน์อุ..."
"ผม็แ่่าธรรมาๆ นนึน่า"
เลสเนอร์เอ่ยมาบเล่มามที่อาเทมิสส่มาให้แ่ยัไม่ทันะไ้พูบ อาเทมิส็รีบััหวะ อาเทมิสอบลับ้วยน้ำเสียเอะเินนิหน่อยเป็นารลบเลื่อน
"ประายอันศัิ์สิทธิ์ สลัล ที่แห่นี้ อบรับ่อปนิธานอ้า!"
เลสเนอร์ร้อะโนออมา้วยเสียที่ัึ้อ ยาบึ้นสูเหนือศีรษะ สายาอเา่ออยู่ที่อสูรายหินที่ำลับ้าลั่ มือทั้สอำาบแน่น ร่าายอเาสั่นเทา้วยพลัเวทย์มน์ที่ำลัปะทุึ้นมาภายใน
ทันในั้นเอ าบในมืออเลสเนอร์็เปล่ประายสีาว้า แสสว่าเิ้าส่อสว่าไปทั่วบริเวนแทบมอไม่เห็นอะไร รอยสัโบราบนใบหน้าอเลสเนอร์เรือแสึ้นมา พร้อมับอัระเวทย์มน์ที่สลัอยู่บนาบ็เปล่ประายออมาเ่นัน
พลัเวทย์มน์ที่ทรพลัถูปลปล่อยออมาาาบ มันพุ่รไปยัอสูรายหินอย่ารวเร็ว อสูรายหินพยายามัวา แ่็ไม่สามารถ้านทานพลัอเวทย์มน์ไ้ ร่าายอมันถูห่อหุ้มไป้วยแสสว่าสีาว้า และ่อยๆสลายัวไปทีละน้อย
ในะเียวัน พวเ็ๆที่อาเทมิส่วยไว้เมื่อรู่ ำลัมอูเหุาร์ที่เิึ้นอยู่ห่าๆในที่ปลอภัย
โอไรอ้อนมอไปที่อาารย์อเา้วยวามภาภูมิใ เาไม่เยิว่าอาารย์อเาะมีพลัที่ยิ่ให่นานี้มา่อน อาารย์เลสเนอร์ทีู่เหมือนนธรรมาๆ ลับสามารถร่ายเวทย์มนร์ที่ทรพลัไ้นานี้ เ็ายิในใพร้อมับยิ้มว้า
"เรียมรับมือ!" เลสเนอร์ะโนเสียัอีรั้ าบในมือเปล่ประายเิ้าราวับวอาทิย์ยามเ้า เาพุ่ัวเ้าหาอสูรหิน้วยวามเร็ว สายฟ้าแลบออมาาปลายาบ พุ่เ้าใส่ัวออสูรหินอย่ารวเร็ว
อสูรหินพยายามะหลบหลี แ่็ไม่ทันาร ร่าายอมันถูสายฟ้าฟานสั่นสะเทือนไปทั้ัว ผลึหินที่ปลุมร่าายเริ่มแออเป็นเสี่ยๆ เลสเนอร์ใ้ัหวะนี้เ้าโมีอย่า่อเนื่อ าบฟาฟันเ้าใส่ัวออสูรหินนเิประายไฟระเ็นออมาเป็นระยะ
"ยัไม่บแ่นี้หรอ!" เลสเนอร์ร้อะโนออมา้วยวามมั่นใ เาเหวี่ยาบึ้นสูเหนือศีรษะ แล้วฟาลมาอย่าแร าบอเลสเนอร์ฟันลไปรลาัวออสูรหินอย่าั อสูรหินร้อำราม้วยวามเ็บปว แล้ว่อยๆ ล้มลไปนอนับพื้น
“#@$#@T$#^#$&^U%*^%^%%#%$” เลสเนอร์ร่ายเวทย์มน์โบราออมาอย่าสุำลั าบในมือเปล่แสเิ้าราวับวอาทิย์วที่สอ ทว่า่อนที่าบะฟาฟันลไปยัร่าออสูรหินไ้สำเร็ ็มีเปลวไฟสีำนาให่พุ่มาา้านหลั
"อาารย์เลสเนอร์! ระวั!" อาเทมิส ะโน
เลสเนอร์เบิาว้าเมื่อเห็นเปลวไฟสีำพุ่เ้าใส่ เาพยายามหลบหลีแ่็ไม่ทันาร ร่าายอเาถูเปลวไฟสีำล้อมรอบไปทั้ัว วามร้อนแผเผานแทบะทนไม่ไหวนเาร่วหล่นลสู่พื้น เลสเนอร์ัฟันรอ ร่าายอเาเริ่มสั่นเทือนไปทั้ัว
"อาารย์เลสเนอร์!" อาเทมิสร้อเรียื่อเลสเนอร์้วยวามเป็นห่ว เาพุ่ัวเ้าไปประอร่าอเาที่นอนหอบอยู่บนพื้น
"ไม่เป็นไร..." เลสเนอร์พูึ้นเสียเบาะที่เลือไหลอาบใบหน้า "ผมไม่เป็นไร…"
"ูเหมือนว่าพวเ้าะลืมันไปเสียสนิทเลยนะ"
หิสาวลึลับผู้สวมเสื้อลุมสีำปราัวึ้นอีรั้ เธอเินออมาาเามือย่า้าๆ ใบหน้าที่ปลุม้วยหมวปิบัไว้ไม่ให้เห็น แ่เสียหัวเราะอเธอฟัูเย้ยหยันและท้าทาย
"เวทย์ลบัวน..? แ่ถึั้นทำให้ลืมถึารมีอยู่ไ้ั้นเหรอ?" เลสเนอร์รุ่นิ้วยสภาพร่าายที่บาเ็บ
"แ้อารอะไรันแน่!" อาเทมิสะโนถาม้วยวามเือาล
หิสาวลึลับหัวเราะเยาะ "เพื่อนายเหนือหัวอพวเราที่ำลัะฟื้นืนีพ ำ้อัไฟแ่้นลมเพื่อไม่ให้มีเสี้ยนหนาม"
เลสเนอร์มวิ้ว "นายเหนือหัว? หมายถึใรันแน่?"
หิสาวเลิิ้วึ้น "นที่ะนำพาวามมืมิมาสู่โลใบนี้ไล่ะ" เธอพูพร้อมับรอยยิ้มที่วนนลุ "และพวเ้าทัู้่็ะไ้เป็นส่วนหนึ่ในประวัิศาสร์รั้นี้"
“ัไฟแ่้นลม…!” เลสเนอร์พึมพัมและสะุ้เล็น้อยราวับนึึ้นไ้ ถึภาพที่โอไรอ้อนเยใ้พลัที่เาไม่รู้ั
"โอไรอ้อน อย่าเพิ่ไปนะ! มันอันรายเินไป" ลิลลี่ร้อห้าม้วยน้ำเสียสั่นเรือ
โอไรอ้อนัริมฝีปาแน่น "แ่ว่า พวพ่อเา..."
"เรา้อหาทาอื่นสิ!" ลิลลี่พยายามให้ำลัใ "เรา้อ่วยพ่ออนายให้ไ้ แ่ไม่ใ่้วยวิธีแบบนี้"
โอไรอ้อนเยหน้ามอลิลลี่ แล้ว้อมอไปที่พ่ออเาที่ำลั่อสู้ับอสูรหินอย่าไม่ลละ วามล้าหาพลุ่พล่านอยู่ในัวเา "เรา้อ่วยพ่อให้ไ้!"
ในะเียวัน หิสาวลึลับ็ส่สัาให้อสูรหินโมีอย่าสุำลั อสูรหินพุ่เ้าใส่เลสเนอร์และอาเทมิส้วยวามเร็วสู พวเา้อหลบหลีารโมีอย่าว่อไว แ่็ูเหมือนะเอาัวไม่รอเนื่อาอาารบาเ็บ
“อั้!” เลสเนอร์ที่หลบออมาไ้ แ่็้อรับวามเ็บปวอย่ามาาารเลื่อนไหวที่เินัว
อสูรหินที่รู้เท่าทันายหนุ่มทั้สอ มันยิลูไฟออาาใส่อาเทมิส เาหลบไ้หวุหวิ แ่้วยแรระเบิ ทำให้อาเทมิสระเ็นไประแทับอาปรัหัพั
“ุอาเทมิส!!!” เลสเนอร์ะโนเรีย แ่ทว่า
"มี่อโหว่แล้วนะ" หิสาวหัวเราะเยาะ พร้อมับส่สัาให้อสูรหินโมี เลสเนอร์พยายามหลบหลี แ่้วยวามเร็วออสูรหิน ทำให้หลบไม่พ้น หมันาให่ออสูรหินพุ่เ้าใส่ร่าอเลสเนอร์เ็มแร นร่าอเาปลิวระเ็นไปไลหลายเมร ระทบับาปรัหัพันฝุ่นลบไม่ทราบะารรม
เ็ๆที่่อนัวอยู่หลั้อนหินเห็นเหุาร์ทั้หม้วยวามใและสิ้นหวั วาอพวเาเบิว้า้วยวามลัว พวเาไม่เยิว่าสถานาร์ะเลวร้ายนานี้ และโอไรอ้อนที่ไม่อาทน่อไปไ้อีแล้ว
หิสาวหัวเราะอย่าบ้าลั่ เยาะเย้ยายทั้สอที่นอนแน่นิ่อยู่ับพื้น "พวเ้าทัู้่็แ่มัวเียวเท่านั้น! ะมาัวาแผนารอ้าไ้อย่าไร!" เธอพูพลา้าวเ้าไปใล้ร่าอเลสเนอร์ที่นอนหายใรวยริน
“หืม?” เธอะัไปเพราะภาพรหน้าือเ็ายัวน้อยที่อยู่ๆ็ออมายืนประันหน้า โยไม่มีวามลัวเลยแม้แ่น้อย
"เ้าหนูน้อย...ิว่าะเอานะ้าไ้ั้นเหรอ? น่าันริๆ" หิสาวหันไปมอโอไรอ้อนที่ำลัรวบรวมพลัเวทย์้วยวามท้าทาย ่อใบหน้าที่มุ่มั่น และแววาที่ส่อประาย้วยแสสีทอ ราวับัวอโอไรอ้อนในอนนี้ ่าออไปาทุที
ความคิดเห็น