::: JunHyuk ::: [ FIC IKON ] [ END ]

ตอนที่ 7 : : JunHyuk 6 :

CR.SHL

Junhyuk 6

“ฉันกลับบ้านเลยแล้วกัน”

“เดี๋ยวฉันไปส่ง”

“มะ...ไม่ต้อง ฉันกลับเองดีกว่า”

ผมรีบถอยหลังห่างจากจุนฮเวทันทีที่เห็นว่าเขากำลังจะเข้ามาจับมือผมเพื่อจะไปส่ง

อันตราย อันตรายเกินไปแล้วดงฮยอก

เรื่องที่เกิดในห้องสมุดเมื่อกี้ผมยังไม่หายตกใจ ผมคงมีช็อคแน่ ถ้าจุนฮเวจะจูงมือผมเดินกลับบ้านพร้อมกัน

“ตามใจนาย กลับบ้านดีๆล่ะ”

“อือ นายเหมือนกัน”

“ดงฮยอก!” ผมที่กำลังจะเดินออกไปกลับถูกเสียงเรียกและแรงดึงจากจุนฮเวหยุดไว้ซะก่อน

“อะ...อะไร”

“นายโอเคใช่ไหม...เรื่องนั้น”

“ย่าห์..หยุดพูดไปเลยนะ”

เกือบจะลืมไปแล้วนะจะมาถามทำใมว่ะ ไม่เอาดิไม่เขิลนะดงฮยอก เก็บอาการเอาไว้

“ฉันขอโทษ กลับบ้านไปได้แล้ว”

จุนฮเวดันหลังให้ผมกลับไปทางเดิม หมายความว่ายังไงเขาทำเรื่องแบบนั้นแล้วจะมาขอโทษผมน่ะหรอ 

จูบผมแล้วมาขอโทษกันเนี้ยนะ

“แล้วเจอกันวันจันทร์นะ กูจุนฮเว” 

ผมก็ยังคงทำได้แค่พูดเบาๆกับตัวเองตอนที่มองแผ่นหลังของเขากำลังเดินหายไปอย่างน้อยเขาก็ยังมองว่าผมมีความรู้สึกอยู่บ้าง

“วันนี้เราจะมาดูกันว่าแต่ละกลุ่มทำงานถึงไหนบ้าง เอ้า แยกย้ายกันเข้ากลุ่มได้แล้วแล้วให้แต่ละกลุ่มเอาแผนงานมาส่งครูด้วย” 

หลังจากครูซึงฮุนสั่งงานที่เราต้องทำในวันนี้เสร็จ ภายในห้องเรียนก็กลับมาชุลมุนวุ่นวายกันอีกครั้ง

“เนื้อหาที่มึงสองคนไปหามาเนี้ยถือว่าโอเคเลยนะ...แต่มันก็ยังไม่คลอบคลุมทั้งหมดอ่ะมึง” อ้าวห่าทำใมมึงไม่ลองไปหาเองมั้งล่ะ

“มึงลองไปหาเองไหมล่ะไอ้ยุน”   มึงรู้ไหมว่าเพราะกูต้องไปหาไอ้เนื้อหาบ้าบอเนี้ยกูเจอกับอะไรบ้าง

“อะไรของมึงเนี่ยกูแค่บอกเฉยๆป่ะว่ะ ทำใมตัองไม่พอใจด้วย”

“.....” เออ กูผิด

“จินฮยองอ่า คนคนนั้นเขาเป็นใครหรอ ทำใมไม่เคยเห็นหน้าเลย”

ผมหันไปตามที่ชานอูชี้ สายตาของผมก็เจอกับผู้ชายที่รูปร่างและหน้าตาจัดได้ว่าหล่อเลยทีเดียวล่ะ  จมูกโด่ง ปากสวยได้รูป มันดูเข้ากับดวงตาเรียวที่กำลังมองมาทางผมอยู่พอดี ทำให้เราสบตากันเข้าอย่างจัง

“อ่อ ไอ้ฮันบินน่ะหรอ”

“ฮันบินหรอ ทำใมไม่เคยเห็นหน้าเลย”

“พวกนายไม่เคยเห็นหรอก มันไม่ค่อยเข้าเรียนงี้แหล่ะ”

“อ่อ อย่างนี้นี่เอง”

สายตาของผมยังคงจับจ้องอยู่ที่เขา  และสายตาของเขาก็มองกลับมาที่ผมอย่างต้องการเช่นกัน ทำใมเขาถึงมองผมแบบนั้นกันนะ ไหนจะรอยยิ้มที่ดูเหมือนว่าจะเป็นมิตรนั่นอีก เขามองผมทำใมนะ

“ดงฮยอก!!!”

“ฮ่ะ อะไร” ผมที่กำลังคิดเกี่ยวกับฮันบิน กลับถูกกูจุนฮเวจับให้หันหน้ามาหาเขาอย่างแรง พร้อมกับประโยคของคนตรงหน้าที่ทำเอาผมอยากมุดแผ่นดินหนี

“วันนี้ต้องไปหาหนังสือเพิ่มนะ”

“อะ...อีกแล้วหรอ”

ทำใมผมต้องไปกับกูจุนฮเวอีกแล้วอ่ะ

Jinhwan part

ถนนที่ตอนนี้ไร้ซึ่งผู้คน มีเพียงแค่ความมืดและความเงียบในยามค่ำคืนที่ทำให้ผมต้องเร่งรีบฝีเท้าในการเดินให้เร็วยิ่งขึ้น ผมรู้ดีว่ามันไม่ง่ายเลยและปฏิเสธไม่ได้ว่าการที่ผมจะได้เจอกับใครบางคนที่ผมไม่ได้เจอมานานมันจะทำให้ผมสูญเสียความเป็นตัวเองและไร้ซึ่งการควบคุมตัวเองขนาดนี้

ครืน  ครืน

โทรศัพท์ที่สั่นในกระเป๋าก็ไม่ได้ช่วยให้ผมลดความเร็วในการเดินได้แต่อย่างใด แต่มันกลับทำให้ผมอยากจะหายตัวไปให้ถึงที่หมายให้ได้ในทันที

“ใกล้ถึงแล้ว..รอหน่อยนะ”

[“....”]

“อือ..รู้แล้วน่า”

ปลายสายที่เงียบไปเรียกรอยยิ้มของผมอย่างกับคนบ้าก่อนที่ปลายสายจะจบบทสนทนาและวางสายไป พร้อมกับผมที่ชนเข้ากับใครบางคนเข้าอย่างเต็มแรง

“นี่คุณ!!.”

“จะไปไหนครับพี่จินฮวาน”

“นะ..นาย”

“ดูเหมือนจะรีบซะด้วย”

ผมลุกขึ้นพร้อมเดินถอยหลังแต่กลับถูกคนตัวสูงดึงแขนกลับมาได้อย่างง่ายดาย ผมยอมรับว่าตอนนี้ความรู้สึกดีที่เคยมีมันหายไปแล้ว และมันกลับถูกแทนที่ด้วยความกลัวแทบทั้งหมด

ทำใมผมต้องเจอกับผู้ชายคนนี้!!!

“ขึ้นรถ เรามีเรื่องต้องคุยกัน”

“ไม่”

“กล้ามากนะที่ปฏิเสธผมตอนนี้...ในสภาพนี้”

“นายต้องการอะไรจากฉัน..ฮันบิน”

แรงกระชากที่ทำให้ผมตัวลอยเอาได้ง่ายๆ ฮันบินผลักผมเข้าไปนั่งในรถได้อย่างง่ายดาย ก่อนที่ผมจะใช้จังหวะที่ฮันบินเผลอผลักเขาจนเซ แต่ใครว่าผมจะหนีได้ทันกันล่ะโอกาสนั่นน่ะเท่ากับศูนย์เลยด้วยซ้ำ เพียงแค่ไม่กี่ก้าวที่ผมได้ออกตัววิ่งก็ถูกคนคนเดิมคว้าเข้าที่เอวพร้อมกับล็อคตัวผมเอาไว้จนไม่สามารถขยับตัวหนีได้ และสุดท้ายคงเป็นผมที่ต้องยอม

“จอดรถและปล่อยฉันไปสักที”

“....”

“ฉันบอกแล้วไงว่าฉันไปเองได้”

“....”

“ย่าห์ คิมฮันบิน!!!”

แรงเบรกกะทันหันของรถทำให้ผมเจ็บตัวได้ไม่น้อย แต่ยังไม่เท่ากับที่ผมเจ็บใจหรอกเพราะโดนฮันบินกระชากแขนลากไปนั่นมานี้อีกเป็นครั้งที่สองในรอบวัน

“ที่รีบเพราะออกมาหามันงั้นสิ”

“....”

“หึ หลบหน้าผมแต่กลับวิ่งมาหามันได้”

“.......”

“พี่ก็รู้ว่าต่อให้พี่หลบหน้าผมเท่าไหร่...ผมก็ยิ่งอยากอยู่ใกล้พี่มากขึ้นเท่านั้น”

สัมผัสจากคนตรงหน้าทำให้ผมนึกโมโหตัวเองขึ้นมาในใจ ผมไม่เคยตามอารมณ์ของเขาได้เลยสักครั้ง

“ปล่อยฉันไปได้แล้ว”

พูดไปก็เท่านั้นเหมือนว่าคำพูดของผมจะไร้ซึ่งความหมายกับฮันบิน เพราะสัมผัสที่ซุกไซร์อยู่ที่ซอกคอและฝ่ามือของเขาก็ลูบวนอยู่ที่แผ่นหลังจะยิ่งทำให้ผมเคลิ้มตามได้มาก แม้จะพยายามปฏิเสธและต่อต้านก็ยิ่งทำให้ผมเสียเปรียบกว่าเดิม สัมผัสที่ผมได้รับรู้รสชาติของเขาผ่านริมฝีปากด้วยการบดจูบปากของผมอย่างแรง แม้ว่าผมจะพยายามต่อต้านเขาด้วยกำปั้นที่ออกแรงมากเท่าไหร่แต่ก็ไม่สามารถใช้แรงที่ส่งไปหยุดการกระทำของคนตรงหน้าได้เลย

“นายมันบ้า..ฮึก ฮัน...บินนน อ่า”

ผมหาเสียงของตัวเองเจอได้หลังจากที่ฮันบินปล่อยให้ผมเป็นอิสระแต่ก็เป็นเวลาเพียงไม่นานเท่านั้น เพราะมือของเขาก็ยังคงทำหน้าที่อย่างต่อเนื่องได้เป็นอย่างดี มันยังคงลูบวนสำรวจภายใต้เสื้อของผมเหมือนเดิมและถูกบังคับให้มาลูบไล้ยอดอกของผมจนทำให้ผมต้องพยายามกัดปากตัวเองไม่ให้ส่งเสียงน่าอายให้อีกคนได้ยิน

“ที่ผมเป็นอยู่ตอนนี้ไม่ใช่เพราะพี่หรออ หืม บอกผมสิจินฮวานอ่า”

“นะ..นาย อะ เอามือ อะ ออกไปนะ อ่า อึก”

ผมไม่สามรถควบคุมตัวเองได้อีกต่อไปเมื่อฮันบินส่งปลายลิ้นร้อนสัมผัสกับยอดอกของผมที่มันถูกปลุกเร้ามาก่อนแล้วโดยฝีมือของเขาเอง ริมฝีปากที่เข้าครอบครองอย่างคนเอาแต่ใจทำให้ผมเผลอส่งเสียงครางของตัวเองออกมาในที่สุด

“อะ...อ่า ฮันบิน อย่า ฮึก อ่า ฮะ...ฮันบินอ่า”

ผมรู้ดีว่าตอนนี้เขาคงพอใจอย่างมากที่ผมหลงเข้าไปในทางที่เขาสร้างเพื่อหลอกให้ผมหลงเขาไปได้

“ทนอีกนิดเถอะจินฮวาน...นี่เกมส์เพิ่งจะเริ่มเองนะ”

เพราะสัมผัสที่ร่างสูงมอบให้กระชากสติของผมที่เคยมีออกไปจนหมดสิ้น และตอบรับทุกสัมผัสที่อีกคนมอบให้อย่างดี แต่กว่าที่ผมจะรู้ตัวก็สายเกินไปเสียแล้ว เพราะสายตาของผมดันไปสะดุดเข้ากับร่างของใครอีกคนที่นอกรถ คนที่ผมกำลังจะไปหา

จุนฮเว!!!

ใจของผมหล่นหายไปเมื่อสบเข้ากับสายตาเย็นชาและเฉยเมยของเขาก่อนที่ร่างสูงนั้นจะหันหลังเดินจากไป หันหลังให้ผมอีกครั้ง

“มะ...ไม่ อย่าไปนะ”

""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""

 มาต่อให้แล้วนะคะ^^

 รอติดตาม เม้นๆเลยนะ