::: JunHyuk ::: [ FIC IKON ] [ END ]

ตอนที่ 4 : : JunHyuk 3 :

CR.SHL

Junhyuk 3

               “เอาล่ะ วันนี้พอแค่นี้ก่อนนะ อย่าลืมส่งการบ้านด้วย”

สิ้นเสียงของครูยองเบ ห้องเรียนก็กลับเข้าสู่ความวุ่นวายทันที ทุกคนกำลังยุ่งวุ่นวายกับการทำความรู้จักเพื่อนใหม่ ผิดกับผมที่ยังคงนั่งนิ่งอยู่กับที่ตั้งแต่คาบเรียนแรก จนตอนนี้จบคาบเรียนที่ 3 จะไปพักเที่ยงอยู่แล้ว

            “อ้าว ไอ้ดงฮยอกไม่ไปกินข้าวหรอว่ะ”  ยุนฮยองถามผมที่ยังคงนั่งอยู่กับที่ ทั้งที่เพื่อนคนอื่นเริ่มทยอยออกจากห้องไปแล้ว

            “ฮะ เออๆไปดิ”

            “อ้าว พวกนายจะไปกินข้าวใช่ไหมไปดิไปกินด้วยกัน” ใครบางคนพูดขึ้นด้านหลังของผม

            “อือ ดีไปกินหลายๆคนจะได้ไม่เหงาไงว่ะ” ชานอูเดินเข้ามาเห็นด้วยกับเพื่อนใหม่

            “ไปดิ...” ที่จริงไปกินกันหลายคนก็ดี ผมเริ่มจะเบื่อเหมือนกันกับบรรยากาศที่ต้องนั่งกินกันแค่ 3 คน อยู่ด้วยกันมาหลายปีล่ะ

            “งั้นแปปนะ...” ผมทั้ง3 คนหันหลังกลับไปมองอีกครั้งเพื่อรอเพื่อนใหม่จากห้อง E “เฮ้ย ไอ้จุนฮเว ไปกินข้าวกัน”

            เวร แล้วไงไอ้ดงฮยอก

ตอนนี้บรรยากาศกำลังเฮฮา หลังจากที่ จินฮยอง แนะนำตัวเองเรีบยร้อยในการมากนข้าวด้วยกันมื้อแรก จะมีก็แค่หลุมดำคือ ผมกับจุนฮเวที่ตั้งใจกินข้าวมาเกินไป จนผิดปกติ

            “นี่มึงไม่คิดจะพูดอะไรเลยใช่ไหมดงฮยอก” ชานอูที่นั่งข้างผมหันมาถาม

            “พอดีกูเหนื่อยๆน่ะ”

            “เหนื่อยห่าอะไรกูเห็นมึงนั่งอยู่เฉยๆ”

ผมไม่ได้ตอบอะไรกลับไปเพียงแค่มองหน้าเพื่อนรักตาปริบๆ ก่อนจะหันกลับมาสนใจข้าวในจานต่อ ทำให้บรรยากาศบนโต๊ะกลับมาสู่สภาวะปกติอีกครั้ง

            “ดงฮยอกวันนี้ไม่มีประชุมนะ มึงกลับบ้านเร็วได้”

            “ดีเหมือนกันไม่ได้กลับบ้านเร็วตั้งนานล่ะ จะได้กลับไปส่งขนมด้วย มึงจะไปกะกูป่ะ”

            “ไม่อ่ะ ไม่ว่าง”

            “มึงจะทำไร ถึงไม่ว่าง”

            “นอน” ทำดีเพื่อนยุน!!!

ที่บ้านของผมเปิดร้านเบเกอรี่ครับ เป็นร้านที่อร่อยสุดๆเลยนะ แล้วก็เปิดใกล้โรงเรียนของผมด้วยล่ะครับ วันไหนที่ไม่มีกิจกรรมผมก็จะกลับไปช่วยงานที่ร้านด้วย และบางครั้งผมก็พ่วงไอ้ 2 คนนี้ไปด้วย 

มันชอบไปกินฟรีอ่ะครับ งานถนัดพวกมัน

            “ดงฮยอกลูก ช่วยเอาขนมไปส่งที่บ้านน้าดาร่าที่สิลูก”

            “คร้าบบบบบแม่”  เสียงหวานๆของคุณนายปารค์บอม ทำให้ผมต้องเงยหน้าจากจานขนมเค้กตรงหน้าทันที ค่อยกลับมาทำต่อล่ะกัน

ผมถือกล่องที่วางอยู่บนโต๊ะ แล้วเดินไปยังจักรยานคู่ใจ ทันที การบั่นจักรยานไปส่งขนมเนี้ย มันก็สนุกดีนะครับ มันเพลินดี บ้านของน้าดาร่าอยู่ไม่ห่างจากร้านมากแต่ก็ถือว่าไม่ได้ใกล้ครับ เลยต้องใช้จักรยานในการขนส่ง

ปิ้ป ปิ้ป เอียดดดดดดดด

“เฮ้ย โอ้ยยยยยยยยย”

“เป็นอะไรไหมล่ะหนู เจ็บตรงไหนไหม”

คุณอาที่เป็นคนขับรถชนรีบวิ่งลงมาดูอาการของผมทันที

            “มะ...ไม่เป็นไรครับ ขอโทษนะครับ” ผมลุกขึ้นโค้งขอโทษอย่างทุลักทุเล

 “ ผมปั่นจักรยานไม่ระวังเอง ขอโทษจริงๆนะครับ”

หลังจากที่ถามไถ่อาการเสร็จแล้วผมก็ขอโทษอีกครั้ง แล้วผมจะทำยังไงกับขนมที่จะเอาไปส่งดีล่ะ มันดูไม่น่ากินแล้ว จะเอาไปส่งทั้งอย่างนี้ก็ใช่เรื่อง กลัวจะเสียลูกค้าเปล่าๆ คงต้องกลับไปที่บ้านแล้วสินะ

“อ้าว เวรเอ๋ย มาล้อเบี้ยวซะได้ลูกเอ๋ย” บ่นให้จักรยานที่ทำหน้างอ? ใส่ผมอยู่ตอนนี้ คงต้องเดินใช่ไหม เอาว่ะ

คราวซวยของมึงแท้ๆดงฮยอกเอ๋ย

“ซวยอะไรขนาดนี้ว่ะไอ้ดงฮยอก ขาก็เจ็บจักรยานก็พังอีก แม่บ่นหูชาแน่เลยดงเอ๋ย” บ่นกับตัวเองคนเดียว เจ็บก็เจ็บคนเดียวนี่ล่ะ

“ทำใมเดินแบบนั่นล่ะ” สายตาคมที่ผมพยายามเลี่ยงที่จะมองมันเมื่อตอนกลางวันมองมาที่ขาของผมก่อนจะกลับมาจ้องที่หน้าจองผมอย่างต้องการคำตอบ

กูฮเว

“นะ...นายมาได้ไง” ผมหยุดเดินทันทีแล้วมองคนตรงหน้าอย่างตกใจ

“ขอร้องอย่าทำหน้าเหมือนนายเห็นผีได้ไหม...มันน่าเกลียด”

“ขะ...ขอโทษ” ผมหลบสายตาคมทันที ยิ่งมองมันยิ่งหายใจไม่ออก แล้วทำใมนายต้องมาดุฉันด้วยล่ะ

อึก

“แล้วตกลงเป็นอะไร ทำใมเดนขาเดี้ยงแบบนี้”

“พอดีมีอุบัติเหตุนิดหน่อยน่ะ ปะ...ไปนะ”  ปากห่านี้ก้อสั่นอยู่ได้ เดี๋ยวมันก็รู้หรอกว่าคิดอะไรกับมัน เนให้ไวเลยไอ้ดงฮยอก

“เดี๋ยว!!!” ผมหยุดเดินทันที ที่ร่างของคนตัวสูงกว่าทักไว้ “ขาเจ็บแบบนี้จะเดินกลับคนเดียวไหวหรอ...เดี๋ยวฉันจูงจักรยานไปส่ง”

“แต่ว่า.....”

“ไม่มีแต่ทั้งนั้นแหล่ะ เดินแบบนี้เมื่อไหร่จะถึง เห็นแล้วรำคาญ”

จุนฮเวเดินมาแย่งจักรยานไปจากผมแล้วเดินนำหน้าไป ทิ้งให้ผมทบทวนกับปนะโยคของจุนฮเวเมื่อตะดี้

ผมมันน่ารำคาญสำหรับเค้าหรอ

            “จะกลับไหมบ้านน่ะ ยืนอยู่อย่างนั้นมันจะถึงไหม”

            “ถ้านายไม่เต็มใจไปส่ง ก็ไม่ต้องไปสิ ฉันไม่ได้ขอให้ไปส่งซักหน่อย...ลำบากนายเปล่าๆ” ทำใมการคุยกันครั้งแรกของเราไม่เริ่มต้นไปในทางที่ดีเลยนะ ทำใมไอ้จุนฮเวมันปากแมวแบบนี้

            “ดูสภาพตัวเองก่อนเถอะ ค่อยมาทำเก่งเดินยังจะไม่ไหว”

            “ฉันกลับเองได้ ไม่ต้องมายุ่ง”

            “นายจะเลือกแบบนั้นจริงๆหรอ จะเดินกลับเองใช่ไหม” สายตาคมหันมาจ้องผมอีกครั้ง แต่ครั้งนี้มันดูออกถึงแววตาที่ต้องการจะชนะ และมันทำให้ผมกลัว “อย่าพูดมา แค่เดินตามมา”

            “ชิ ถ้าฉันชอบนายจริงๆกลับบ้านไปฉันจะรีบไปตัดใจจากนายให้ไวเลยค่อยดู...กูจุนฮเว ”

แค่คิดในใจ อึก 

           นี่ผมโกรธจนหายใจผิดจังหวะแล้วสะอึกเลยหรอเนี้ย ต้องโทษไอ้จุนฮอย55555