ตอนที่ 25 : : Junhyuk 21 :
Junhyuk21
ผมจูงมือจุนฮเวเดินมาตามทางหลังบ้านที่มีถนนเส้นเล็กๆตัดผ่าน รอบด้านสองข้างทางคือต้นไม้น้อยใหญ่ที่ถูกปลูกระนาบไปตามทาง ตั้งแต่เดินออกมาจากบ้านทั้งผมและจุนฮเวก็ไม่ได้พูดอะไรอีกเลย มีเพียงแค่ปลายนิ้วที่สอดประสานกันอยู่เท่านั้น
ผมมองเห็นพี่จินกำลังยืนตัวสั่นอยู่ในอ้อมกอดของฮันบินจากที่ที่ไม่ไกลมากนัก เสียงสะอื้นของพี่ชายยังคงดังอย่างต่อเนื่อง ฮันบินถูพี่จินผลักออกห่างตัวและถอยหลังออกห่าง
“ถึงฉันจะหยุดจุนฮเวก็แพ้...ฉันแพ้จุนฮเวก็แพ้”
“......”
“และนายก็แพ้ฮันบิน”
คนที่ไม่เคยแสดงท่าทางอ่อนแอให้ใครเห็น คนที่มีแต่รอยยิ้มและท่าทางเย่อหยิ่งตลอดเวลาอย่างคิมฮันบินกำลังนั่งมองพี่จินจากบนพื้นและ...ร้องไห้ ตลอดเวลาที่ผ่านมาผมเห็นแต่เขาถูกพี่จินผลักไสมาตลอดทั้งที่ในสายตาคู่นั้นมองแต่พี่จินเสมอมา
จุนฮเวจูงมือผมเดินเข้าไปในสนามเด็กเล่นนั้นทันทีที่มีชื่อของเขาขึ้นในบทสนทนา สายตาแข็งกร้าวและเจ็บปวดในคราวเดียวกันจ้องมองพี่จินที่กำลังยืนตัวสั่นอยู่
“หมายความว่ายังไง”
“.....”
“พอสักที เราหยุดกันไว้แค่นี้ได้ไหม”
“.....”
“พอได้แล้วจบเถอะ”
พี่จินเอ่ยขึ้นทั้งน้ำตาหันมองจุนฮเวและฮันบินที่ยังคงใช้เพียงความเงียบเป็นตัวแทน คนที่กำลังอ่อนแอที่สุดในตอนนี้คือพี่จินฮวาน ดวงตาบวมช้ำถูกมือเล็กปกปิดเอาไว้ทำให้ได้ยินแต่เสียงร้องไห้และไหล่เล็กที่สั่นเทา
“คำว่าพอ...คำว่าจบ”
“.....”
“พูดง่ายดีนะครับ”
“.....”
“คิดอยากจะทำอะไรก็ทำ อยากจะมาก็มา...”
จุนฮเวที่ยืนนิ่งเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงกรุ่นโกรธ ฝ่ามือของผมถูกบีบด้วยแรงที่อีกคนส่งผ่านมาด้วยความเจ็บปวด สายตาคมเบนมองฮันบินและพี่จินสลับกัน...
“ใช่! ผมเป็นแค่คนที่ถูกดึงเข้ามาในเกมส์นิ ไม่ใช่คนที่สร้างมันขึ้นมา”
“.....”
“คงจะเทกันหมดหน้าตักแล้วสินะถึงได้ยอม”
“.....”
“หมดหมากที่จะเดินแล้วสิถึงกล้าพูดคำว่าจบ!”
“ถ้ามึงไม่รู้อะไรก็อย่าปากดีจุนฮเว”
“แล้วอะไรที่กูยังไม่รู้บ้าง!”
“....”
“มึงสองคนแอบคบกัน ตลบหลังกู”
“!!!”
“มีอะไรที่กูยังไม่รู้อีก”
ประโยคที่มาพร้อมน้ำตาของจุนฮเวทำให้ผมที่ได้แต่ยืนฟังต้องหันมองคนข้างๆด้วยความรู้สึกหลากหลาย ผมไม่เคยคิดว่าเรื่องแบบนี้จะเกิดขึ้น ไม่รู้ว่าสิ่งที่ได้ยินมันเป้นมายังไง
ผมเข้าใจแค่ว่าทั้งสามคนมีความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งมากกว่าคนรู้จักกันทั่วไป ไม่คิดว่าใครมาก่อนและใครมาหลัง
“เรื่องนั้นพี่อธิบายได้จุนฮเว”
“ผมไม่ฟัง! มาถึงตอนนี้ผมก็ไม่อยากฟังคำแก้ตัวอะไรทั้งนั้น”
“.....”
“คำแก้ตัวที่มันจอมปลอมถูกจัดฉากเอาไว้ผมไม่อยากได้ยิน”
จนมาถึงตอนนี้ผมลังเลที่จะกุมมือจุนฮเวเอาไว้ ยิ่งเมื่อได้เห็นพี่จินฮวานที่เอาแต่ร้องไห้ ผมก็ต้องกลับมาทบทวนกับตัวเองอีกครั้งว่าที่ที่ยืนอยู่ตอนนี้...ใช่ที่ของผมรึเปล่า
หรือผมยืนซ้อนทับเงาของพี่ชายตัวเอง...
ผมไม่แน่ใจ
“กูรู้ว่ามึงโกรธมึงเกลียด...กูยอมรับผิด”
“ง่ายไปไหมไอ่เพื่อนรัก”
“แต่มึงก็ผิดจุนฮเว! ก่อนที่มึงจะจีบจินฮวานมึงเจอดงฮยอก มึงชอบดงฮยอกตั้งแต่ตอนนั้น”
“.....”
“และกูก็บอกมึงว่ากูชอบจินฮวาน...แต่กูมารู้อีกทีคือเขาเป็นของมึงแล้ว”
“.....”
“มึงนอนกับเขาทั้งที่รู้ว่ากูชอบ”
“มึงก็เลยแอบเสียบตอนที่กูเผลองั้นสิ”
“เออ! เพราะกูต้องการเขาให้มาเป็นของกูตั้งแต่แรก ไม่โลเลอย่างมึง”
“.....”
“.....”
“มึงก็หันไปถามเขาสิว่าเพราะอะไร...เขาถึงไม่เลือกมึง”
“.....”
“ถามเขาสิว่าทำไมกูถึงนอนกับเขา”
ฮันบินที่ลุกขึ้นยืนเพื่อโต้ตอบจุนฮเวเบนสายตามองพี่จินฮวานที่ยังคงร้องไห้ไม่หยุด ขายาวค่อยๆเดินเข้ามาใกล้พี่จินและกุมมือที่ปิดปากเล็กเอาไว้มากุมไว้ที่หน้าอกของตัวเอง ฮันบินมองพี่จินด้วยรอยยิ้มที่ผมเห็นเสมอมาแม้หยาดน้ำตามากมายจะไหลมาบดบังดวงตาของเขาก็ตาม
“ทำไมครับ พี่ทำอะไรมัน”
“....”
“....”
“ฮันบิน...”
“บอกมันสิว่าพี่ใช้ยาอะไรกับผม”
“!!!”
เหมือนทั้งผมและฮันบินถูกหมัดหนักๆของพี่จินและจุนฮเวซัดเข้าเต็มแรง คำพูดทั้งหมดจุกอยู่ที่คอไม่มีใครพูดอะไรออกมา
จุนฮเวนิ่ง...
“พี่จิน...ทำแบบนั้นจริงๆเหรอครับ”
“พี่ไม่รู้ว่าจุนฮเวชอบดงฮยอก...”
พี่จินหันมามองผมที่จุนฮเวยังคงไม่ยอมปล่อยมือ ดวงตาที่เต็มไปด้วยคำขอโทษอ้อนวอนความเห็นใจทั้งที่ผมเองก็ตอบไม่ได้ว่ารู้สึกยังไง แต่เหมือนในใจกำลังเจ็บปวดกับสิ่งที่ได้ยิน
ผมเลือกไม่ได้ว่าจะเข้าข้างใคร...
“พี่ชอบจุนฮเว ชอบมากๆตั้งแต่ครั้งแรกที่เห็นพี่ไม่อยากให้นายไปเป็นของใคร ให้เป็นของพี่คนเดียว”
“ก็เลยวางยาผม...ผมคงจะซึ้งใจและคงทำใจรักพี่ได้ถ้าพี่ไม่หักหลังผม”
พี่จินสบัดมืออกจากฮันบินและเดินตรงเข้ามาหาจุนฮเวที่ยังไม่แม้แต่ปรายตามอง
“แค่นายฟังพี่สักครั้งมันไม่ใช่คำแก้ตัวจุนฮเว”
“....”
“แต่มันคือคำสารภาพ พี่กำลังทำเพื่อนายเพื่อดงฮยอก”
พี่จินหันมองผมและยื่นมือมากุมมือผมเอาไว้ มือที่เย็นกำลังกุมมือของผมมันเต็มไปด้วยคำขอและคำพูดมากมายที่อยากจะอธิบายออกมา
“ผมอยากฟังครับพี่จิน...เล่าให้ผมฟังนะ”
พี่ชายของผมพยักหน้าและก้มลงร้องไห้ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาเผชิญหน้ากับผมและจุนฮเว สายตาเบนมองฮันบินที่ยังคงนิ่งอยู่กับที่ ไม่มีคำพูดไม่การแสดงท่าทางใดๆ
“ฮันบินไม่ได้ขืนใจพี่จุนฮเว พี่ยอมรับว่าพี่ยอมฮันบินเอง”
“....”
“เพราะพอพี่รู้ว่านายชอบดงฮยอก”
“.....”
“พี่ก็ต้องการทำให้นายรู้ว่าเวลาที่ถูกมองข้ามเป็นยังไง...จนนายรู้และเห็นพี่ถึงรู้ว่าพี่ทำพลาดไป นายเต็มใจยอมรับพี่ทุกอย่างทั้งที่ต้องทะเลาะและตัดขาดกับฮันบิน”
“.....”
“และยอมเปลี่ยนใจหันมามองพี่จริงๆ เราเกือบจะไปกันได้ดี...แต่พี่ผิดเองจุนฮเว พี่ขอโทษ!”
“.....”
“ตั้งแต่ตอนนั้นพี่ก็รู้ว่าพี่เสียนายไปแล้ว...และพี่ก็ทนไม่ได้ที่นายกลับมารักดงฮยอก”
“....”
“และพี่ก็หลอกตัวเอง...ถ้าคนที่นายมองด้วยหัวใจของนายจริงๆคือพี่ตั้งแต่แรกไม่ใช่ดงฮยอก...พี่ก็คงไม่เจ็บขนาดนี้
“ถ้าพี่รู้ว่ามันผิดแล้วพี่ทำทำไม ถ้าตอนนั้นพี่สงสารผมสักนิดมันก็คงไม่จบลงแบบนี้”
“นายจะด่าพี่ยังไงก็ได้จุนฮเวพี่จะไม่หนี ถ้ามันจบ...ด้วยดี”
“.....”
“เพื่อคนที่พี่รักทั้งสองคนพี่ก็ยอม”
พี่จินฮวานจ้องมองใบหน้าของจุนฮเวและยิ้มให้เป็นครั้งแรกตั้งแต่มาถึง ผมเข้าใจแล้ว...เรื่องราวทั้งหมดเราทุกคนต่างก็เจ็บปวด ความรู้สึกอยากชนะและความต้องการทำให้ทุกคนเลือกที่จะทำผิด
แต่สุดท้าย...ความรู้สึกนั้นมันก็ย้อนกลับมาทำร้ายพวกเราทุกคนเอง
“โกรธพี่ไหมดงฮยอก นายรังเกียจพี่รึเปล่า”
ผมส่ายหน้าให้พี่จินและโผเข้ากอดคนตรงหน้าทันทีเพื่อยืนยัน ไม่ว่าจะยังไงคนคนนี้ก็คือสายเลือดของผม ที่เขาทำผิดตลอดมามันไม่ได้เกิดจากความตั้งใจ แต่เพราะความไม่รู้และหลงผิดที่ทำให้พี่ชายแสนดีของผมเลือกที่จะทำร้ายๆใส่ ผมกระซิบปลอบพี่จินซ้ำๆ และจ้องมองฮันบินที่ยังคงเหมือนคนที่ไม่มีสติแล้ว
แววตาเจ็บปวดกำลังร้องไห้โดยที่ไม่มีน้ำตา...และสุดท้ายเขาก็หันหลังและเดินหนีความจริงที่เพิ่งได้รู้ไป...
ผมไม่รู้ว่าต่อจากนี้เราทั้งสี่คนจะเป็นยังไง
ถ้าเราเจอกันจะเป็นแบบเดิมไหม...ผมก็ยังไม่รู้เลยจริงๆ
แต่ความจริงที่รู้วันนี้คือจุนฮเวไม่ได้เลวร้ายอย่างที่ผมคิดหรือที่พี่จินบอก ผมรู้ว่าพี่จินต้องการให้ผมทบทวนเรื่องอะไร ผมรู้ว่าพี่จินต้องการให้สุดท้ายแล้วทั้งผมและจุนฮเวยังคงเป็นเหมือนเดิม
แต่ผมก็รู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้....
100%
ก็ยังไม่รู้จะพูดอะไรอีก เจ็บและจุก ณ จุดนี้ทีมใครกันคะ
ยังไม่จบนะ ยังเหลือพาสของแต่ล่ะคน
บรั้ยยยย^^
อ่อ! แล้วที่รีดเดอร์บอกว่าให้จบจุนดงเนี่ย ดูชื่อเรื่องด้วยจ้าา
มันไม่ใช่จุนดงนาจาาา ยิ้มเย้ย555
#ฟิคจุนฮยอก
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
รู้สึกสงสารฮันบินสุดแล้วอะ ทำไมทำกันอย่างนี้อะ เมนตัวก็ใช่ว่าจะไม่น่าสงสาร เหมาหมดเลยแล้วกัน ฮืออ
ปล.ตอนไหนไรท์บอกเรื่องนี้ไม่ใช่จุนดง นี้กลับไปดูชื่อเรื่องเลยนะ5555 แล้วก็อ๋อ เข้าใจแล้ว~
นี่ไ่รู้จะสงสารใครก่อนเลย ขอวิ่งไปกอดปลอบเมนก่อนได้มัน
สงสารฮันบินสุด พี่จินทำไมพี่ทำแบบนี้อ่ะ น้องดงก็คนดีเกินไป T^T