ตอนที่ 24 : : Junhyuk 20 :
Junhyuk 20
ผมปิดสมุดเล่มหนาที่วางอยู่ข้างหน้าผมมาแล้วเกือบห้าชั่วโมง การเตรียมตัวสำหรับเดินทางไปเรียนต่อในครั้งนี้ทำให้ผมได้รู้อะไรอีกหลายอย่าง ผมทั้งมีความสุขและทุกข์ในเวลาเดียวกัน ท้องฟ้าสีครึ้มคือที่วางสายตาของผมในตอนนี้ ผมนั่งอยู่บนโต๊ะหนังสือริมหน้าต่างห้องนอนของผมเอง
มันเงียบและเหงามาก...ตอนไปอเมริกาคงเป็นแบบนี้!
แอด---
“ดงฮยอก!”
“พี่จิน...”
พี่ชายตัวเล็กเปิดประตูห้องเข้ามาพร้อมกับแก้วนมและขนมคุกกี้ในถาดวางลงบนโต๊ะของผม ดวงตาเรียวเล็กหันมองผมก่อนจะยื่นหน้าเข้ามาดูหนังสือที่ผมเพิ่งปิดไป มือเล็กวางลงบนกลุ่มผมยุ่งของผมแล้วจับหัวโยกไปมา
“ขยันจริงน้องพี่...อย่าหักโหมสิ”
“ผมต้องเตรียมตัวสิครับ”
พี่จินพยักหน้าใส่แล้วหมุนตัวเดินไปนั่งตรงปลายเตียง ผมยิ้มตามพร้อมใจที่พองโต นี่คือเรื่องดีๆที่เกิดขึ้นกับผมท่ามกลางเรื่องที่ไม่สู้จะดีนักในอนาคตที่ผมคิดว่ามันทำลังจะตามมา ผมมีพี่ชายคนเดิม...
“ยังไม่บอกจุนฮเวสินะ”
“.....”
“เก่งมากดงฮยอก นายเก่งกว่าพี่มาก”
“ทำไมพี่จินพูดแบบนั้นล่ะครับ”
ผมเดินไปนั่งข้างพี่จินที่หลุดเข้าไปในวังวนเดิมอีกครั้ง รอยยิ้มหยันที่ผมจำได้ติดตาในวันนั้นจุดขึ้นอีกครั้งแต่ไม่ได้ใช้กับผม พี่จินกำลังหัวเราะเยาะตัวเอง...
“พี่ไม่เคยรู้เพราะไม่เคยคิดถึงนายเลย พี่คิดถึงแต่ตัวเองทำเพื่อตัวเอง”
“......”
“พี่รู้ว่าที่นายจะไปเรียนต่อเพราะกำลังทำเพื่อพี่...ใช่ไหมดงฮยอก”
ผมกอดพี่ชายคนเดียวของผมที่มีน้ำใสเอ่ออยู่ขอบตา เสียงสูดหายใจเข้าของพี่จินทำให้ผมรู้ว่าเขากำลังสะกดกลั้นอารมณ์ของตัวเองเอาไว้ขนาดไหนและผมรู้ดีมันทรมาน...
“พี่จินเป็นพี่ชายของผมยังไงผมก็ต้องเลือกพี่จินอยู่แล้วครับ”
“ทั้งที่พี่ไม่ได้เลือกนายตั้งแต่แรก...งั้นเหรอดงฮยอก” ผมส่ายหน้าตอบพี่จินที่ก้มหน้าหลบ
“แต่ตอนนี้พี่จินก็เลือกผมแล้วไง”
“......”
“อย่าคิดมากเลยนะครับพี่จิน”
“ดงฮยอกฟังพี่นะ...พี่รู้ว่านายรักจุนฮเวและจุนฮเว...ก็รักนายรักมากและรักมานาน”
“พี่จิน!”
“เกมส์...มันทำให้เราสามคนรู้จักกันและมันทำให้เราค่อยๆแตกแยกกันเรื่อยๆ มันมีอะไรที่มากกว่านั้นมากกว่าที่นายรู้และมากกว่าที่นายคิดไปเอง จุนฮเวไม่ใช่คนดีดงฮยอก ฮันบินก็เหมือนกันและพี่ก็ด้วย”
“......” ผมเงียบฟังพี่จินด้วยใจที่กำลังคาดหวัง ผมหวังว่าทุกคนต้องมีเหตุผล
“เราทุกคนเห็นแก่ตัวและอยากชนะ แต่รู้อะไรไหม...หมากในเกมส์ที่ฉลาดแต่น่าสงสารมากที่สุดคือจุนฮเว!”
“......”
"เขาทำให้พี่รัก...แต่ถูกพี่และฮันบินหักหลัง”
“......”
“พี่อยากให้นายได้รู้จากปากของจุนฮเวเองก่อนที่นายจะไป อย่างน้อยพี่ก็มั่นใจว่าการตัดสินใจหยุดเกมส์นี้ของนายจะไม่ทำให้ตัวนายเองเสียใจ”
“ไม่หรอกครับพี่จิน..ยังไงผมก็ต้องไป”
“ถึงแม้นายอาจจะรู้ว่าจุนฮเวจะไม่เหลือใครงั้นเหรอดงฮยอก”
“มันก็หมายถึงเราคือผู้ชนะในเกมส์นี้ไม่ใช่เหรอครับ”
“นายทำร้ายจุนฮเวได้ลงเหรอดงฮยอก”
“!!!”
“นายไม่ได้ชนะดงฮยอก...แต่นายกำลังแพ้และนายก็ทำให้ทุกคนแพ้ด้วย”
“ใช่ครับพี่จิน...เราแพ้กันทุกคน”
ในเมื่อทางเลือกเดินมันมีแค่สองทางไม่เดินหน้าก็ถอยหลัง ผมกำลังเดินหน้าแม้จะมองเห็นแค่ความมืดตามทางแต่ผมก็ถอยหลังกลับไปไม่ได้แม้แสงสว่างที่ผมเดินหันหลังให้จะสว่างมากแค่ไหนก็ตาม ผมก็ไม่สามารถปล่อยมือพี่จินให้อยู่กับความมืดได้คนเดียว
ผมเลยของเลือกที่จะพาทุกคนมาเดินในความมืดด้วยกัน
50%
ก๊อก ก๊อก---
“ทำอะไรอยู่เอ่ยสองคนนี้” เสียงเคาะประตูดังขึ้นและเปิดออกด้วยมือของแม่ ท่านยิ้มให้ผมและพี่จินก่อนตะเดินเข้ามาหา
“แม่มีอะไรเหรอครับ”
“จุนฮเวมาหาน่ะจ๊ะ”
“!!!”
ผมหันมองพี่จินที่นั่งอยู่ข้างๆใบหน้าเล็กเบือนหนีจากผมและแม่ ผมรู้ว่าดวงตาบนกรอบหน้านั้นคงกำลังเต็มไปด้วยน้ำตา ผมเอื้อมมือไปบีบมือเล็กของพี่ชายและหันไปบอกแม่ที่ยังคงรอผมอยู่
“เดี๋ยวผมตามลงไปครับแม่”
“จ๊ะ...เร็วนะลูกอย่าให้จุนฮเวรอ”
“ครับ!”
“......”
“เอ่อ...แม่ครับ อย่าบอกจุนฮเวเรื่องนั้นนะ”
แม่หันกลับมามองผมอยู่สักพักก่อนจะพยักหน้ารับปากและเดินออกจากห้องไป ความเงียบก่อขึ้นบนเตียง ผมทำอะไรไม่ถูกและไม่รู้ว่าควรจะเริ่มยังไง...
“ไปเถอะดงฮยอก พี่จะกลับแล้วพอดี”
“.....”
“อย่าให้จุนฮเวรอนาน”
“.....”
“พี่ไม่เป็นอะไรหรอกน่า”
ในที่สุดก็กลายเป็นพี่จินเองที่ลุกขึ้นดึงผมพร้อมเดินออกมาจากห้องด้วยกัน พี่จินเดินไปก่อนผมและหยุดที่ราวบันได มือสองข้างผายออกให้ผมเดินลงไปก่อนและตัวเองถอยหลังกลับ
“นายลงไปก่อนเถอะ ถ้าจุนฮเวเห็นพี่คงจะไม่ดี”
ผมพยักหน้าให้พี่จินก่อนจะเดินลงไปที่ชั้นสอง จุนฮเวกำลังยืนคุยกับแม่ที่จัดขนมใส่กล่องเตรียมส่ง ผมหยุดยืนมองอยู่นานและมองสลับกับพี่จินที่ยืนมองผมอยู่ที่ชั้นสอง
“ดงฮยอกไปยืนทำอะไรอยู่ตรงนั้น”
เสียงของจุนฮเวดึงผมให้กลับมาจากรอยยิ้มและน้ำตาของพี่จิน จุนฮเวยืนอยู่ข้างหน้าผมและแม่หายไปแล้ว
“คิดอะไรเพลินๆน่ะ”
“มายืนคิดอะไรที่บันไดถ้าตกลงมาจะทำยังไง” มือหนาจูงผมไปนั่งที่โซฟาและบ่นยืดยาว
“ว่าแต่มาทำอะไร”
“ไม่มีอะไรฉันก็มาไม่ได้เหรอ”
“เปล่าไม่ใช่แบบนั้นสักหน่อย”
“วันนี้คิดถึงลูกชายเจ้าของร้านก็เลยมาอุดหนุนขนมซะหน่อยจริงๆก็หาเรื่องมาหานายไง”
“......”
ผมได้ยินเสียงสะอื้นจากชั้นสอง ทั้งที่ตอนนี้ผมกำลังยืนมองหน้าจุนฮเวอยู่ความคิดในหัวตีกันไปหมด ถ้าจะวิ่งขึ้นไปหาพี่จินตอนนี้จุนฮเวก็ต้องรู้ว่าพี่จินอยู่ที่นี้และรู้ว่าเราปรับความเข้าใจกันแล้วและที่แย่ไปกว่านั้นพี่จินอาจจะเสียใจกว่าเดิม
“ทำไมตัวสั่นอย่างนี้ล่ะดงฮยอกเป็นอะไร”
“เปล่าไม่มีอะไร”
“.....”
“......”
“นายเป็นอะไรรึเปล่า”
ผมส่ายหน้าให้จุนฮเวโดยที่ไม่ต้องคิดเลย และผมรู้ว่าจุนฮเวไม่เชื่อเพราะถึงแม้ผมจะปฎิเสธดวงตาทั้งสองข้างกลับมีน้ำตามาให้เขาเห็น คนตัวสูงตรงเข้าโอบกอดผมเอาไว้และปลอบเบาๆ มือหนาลูบหัวผมเพื่อหวังให้คลายความกังวล
“เป็นอะไรร้องไห้ทำไมดงฮยอก”
ผมยังคงส่ายหน้าอยู่ในอ้อมกอดของจุนฮเวในขณะที่มีใครอีกคนกำลังเดินลงมาจากชั้นสอง พี่จินสบตากับผมที่ยังคงยืนร้องไห้อยู่ ผมส่ายหน้าปฎิเสธพี่จินและขอโทษจุนฮเวพร้อมๆกัน
อ้อมกอดของจุนฮเวผมไม่ได้ตอบรับผมยืนนิ่งร้องไห้อยู่เพียงเท่านั้น พี่จินยกมือขึ้นปิดเสียงสะอื้นของตัวเองเอาไว้จนตัวโยนผมมองเห็น...ตัวของพี่จินก็สั่นเหมือนกันมันสั่นมากกว่าผมด้วยซ้ำ
พี่จินค่อยๆเดินออกไปเงียบๆโดยที่จุนฮเวยังไม่ทันสังเกตเห็น ร่างเล็กหมุนตัวเดินตรงไปทางประตูแต่ประตูบานนั้นกลับเปิดออกโดยใครอีกคน!
ผมตัวชายิ่งกว่าเมื่อคนที่เปิดประตูเข้ามายืนนิ่งจ้องมองผมและจุนฮเว เขายกมือขึ้นเช็ดน้ำตาออกให้พี่จินและ...
“พี่จินมาทำอะไรตรงนี้ครับ”
“ไอ่ฮันบิน!”
จุนฮเวผละออกจากผมและหันไปดูที่มาของเสียง ฮันบินยกมือขึ้นทักทายผมก่อนจะเดินผ่านพี่จินเข้ามาในบ้านแม้จะถูกดึงเอาไว้แต่พี่จินก็หยุดฮันบินไม่ได้
“หวัดดีดงฮยอก เป็นยังไงบ้างสบายดีไหม”
“สะ สบายดี”
“แล้วร้องไห้กันทำไมล่ะเนี่ย พี่จินร้องไห้ทำไมครับ!”
ฮันบินเอ่ยถามผมที่ถูกจุนฮเวยืนบังเอาไว้และหมุนตัวกลับไปก้มมองพี่จินในท้ายประโยค ฮันบินยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาออกจากแก้มให้พี่จินจนหมด กอบกุมมือเล็กเอาไว้และดึงตัวของพี่จินมากอด...
“นายมาทำอะไรฮันบิน”
“ผมก็มาหาพี่ไงไม่เจออยู่ที่บ้านก็เลยว่าจะมาถามดงฮยอก แต่โชคร้ายไปหน่อย...”
ฮันบินปรายตามองจุนฮเวในท้ายประโยค สบสายตาเย็นของจุนฮเวที่ยืนเงียบไม่พูดไม่จา ไม่มีใครพูดอะไรหลังจากนั้น ผมเห็นจุนฮเวเหลือบมองพี่จินแต่ก็เบนหน้าหนีไป
“ไหนๆก็มาถึงขั้นนี้แล้ว...เรามีเรื่องต้องคุยกัน”
พี่จินเอ่ยขึ้นท่ามกลางความเงียบ ดวงตาที่บวมช้ำก้มลงมองแต่พื้นข้างหน้าตัวเอง ผมคิดว่าในเกมส์นี้คนที่เจ็บที่สุดคือพี่จิน ทุกครั้งที่น้ำตาไหลพี่จินต้องพยายามเก็บซ่อนเอาไว้และบังคับให้มันหยุด
“ผมไม่มีอะไรจะคุย!”
“นายต้องคุยจุนฮเวเพราะเกี่ยวกับดงฮยอกด้วย”
“......”
“น่าสนุกดีจังเลย เอาสิครับผมพร้อมแล้ว”
คนที่มีสองบุคลิคอย่างฮันบินเอ่ยขึ้นพร้อมเดินไปนั่งลงบนเก้าอี้ไม้และตั้งใจฟัง
“ไม่ใช่ที่นี่!”
“......”
“พาจุนฮเวไปที่สนามเด็กเล่นดงฮยอก”
พี่จินหันมาพูดกับผมและยังคงไม่มองหน้าจุนฮเว ผมพยักหน้ารับและพี่จินก็เดินไปดึงเอาฮันบินออกไป ความเงียบเกิดขึ้นอีกครั้งเมื่อเหลือแค่ผมกับจุนฮเว... ผมถูกจุนฮเวดึงมือเอาไว้และถูกดึงเข้าสู่อ้อมกอดของเขาอีกครั้ง
“จำไว้ดงฮยอก...ว่าฉันรักนาย”
“.....”
“ฉันรักนายจริงๆ ได้โปรดเชื่อฉัน!”
100%
พาสนี้ไม่มีอะไรจะพูด งื้อออ รอดูเอานะคะ
#ฟิคจุนฮยอก
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
254 ความคิดเห็น
-
#230 realangie11 (จากตอนที่ 24)วันที่ 13 ธันวาคม 2559 / 23:33หน่วงสุด;-;#2300
-
#229 Marisazelo (จากตอนที่ 24)วันที่ 13 ธันวาคม 2559 / 22:45โอ้ยยยย จะเป็นยังไงเนี่ยย ต่อไป สงสารรร#2290
-
#228 Nuchzylukky (จากตอนที่ 24)วันที่ 13 ธันวาคม 2559 / 21:43สงสารน้องดงเอาจริงๆ รู้ทั้งรู้ว่าจุนเน่รักตัวเองแต่พี่จินก็สำคัญกับน้องดง แง่ๆหน่วง รอไรท์มาต่อนะ#2280
-
#227 Am_bkr (จากตอนที่ 24)วันที่ 11 ธันวาคม 2559 / 11:06สงสารเน่แหะ ไม่เอาสิค่ะไรท์เน่จะไม่เหลือใครจริงๆหรอ#2270
-
#226 realangie11 (จากตอนที่ 24)วันที่ 9 ธันวาคม 2559 / 11:13ความม่ามาเต็มแน่ๆ#2260
-
#225 Nuchzylukky (จากตอนที่ 24)วันที่ 8 ธันวาคม 2559 / 23:52รอๆไรท์มาอัพต่อ สงสารเน่อ่ะ#2250
