ตอนที่ 18 : : Junhyuk 14 :
Junhyuk 14
“จะ จุนฮเว!”
“ขอโทษที่มาขัดจังหวะ...แต่กูจะมาเอาคนของกูคืน”
แรงกระชากของจุนฮเวทำให้ฮันบินที่คร่อมตัวผมอยู่ลอยไปตามแรงของอีกคน หมัดลุ่นๆของจุนฮเวซัดเข้าเต็มแรงจนฮันบินล้มลงกองบนพื้นเพราะคงยังไม่ทันตั้งตัว
จุนฮเวตรงเข้าเล่นงานฮันบินอีกครั้งโดยที่ยังไม่หันมองผมสักนิด กำปั้นหนักๆเข้าซัดฮันบินจนหน้าขึ้นรอยซ้ำ
“หยุด! หยุดนะจุนฮเว”
ผมลุกขึ้นจากเตียงเมื่อตั้งสติได้ ตอนนี้ต้องช่วยฮันบินก่อนเพราะดูเหมือนจุนฮเวจะไม่ยอมรามือไปง่ายๆ
“จุนฮเวปล่อยฮันบิน”
“มึง! ไอ้สารเลว”
เหมือนคนไม่มีสติ จุนฮเวยังคงเล่นงานฮันบินต่อไปไม่ยั้งมือ ผมปล่อยมือจากจุนฮเวที่เคยยื้อเอาไว้ ลุกขึ้นดึงให้เขาออกห่างจากฮันบิน สำเร็จ!
ผมออกแรงเหวี่ยงจุนฮเวจนเขาถอยไปห่างพอตัว ผมไม่สนใจเขาแต่รีบตรงเข้าไปดูฮันบินที่ยังคงนอนหอบหายใจหน้าช้ำเลือดอยู่บนพื้นห้อง ดวงตาปรือของฮันบินสบกับผมก่อนที่เขาจะค่อยๆแค่นยิ้มออกมาให้ผมอย่างที่เคยทำ
รู้สึกผิด...ความรู้สึกนี้วิ่งชนหน้าผมอย่างจัง
“นายไม่เป็นอะไรใช่ไหม”
“ดงฮยอกอ่า...ดูเหมือนนายจะเข้าใจผิด”
“.....”
“จุนฮเวมันรักนายจริงๆนะ”
ผมจ้องมองฮันบินไม่วางตา ความสงสัยเริ่มก่อตัวขึ้นอีกครั้ง ในเมื่อจุนฮเวทำร้ายเขาขนาดนี้แล้วทำไมฮันบินยังคงเข้าข้างเขา แถมยังมองเห็นความรู้สึกของจุนฮเวจริงๆและที่สำคัญเขาเลือกที่จะบอกมันกับผมตามความจริง ไม่โกหกหรือบิดเบือนเพื่อให้ผมกับจุนฮเวผิดใจกัน
“ฮันบินนายอย่าเพิ่ง อ้ะ!”
ตัวผมลอยขึ้นตามแรงดึงของอีกคนที่อยู่ในห้อง เพราะแรงดึงนั้นมาจากอารมณ์โมโหของอีกคนทำให้ผมตัวลอยชนเข้ากับหน้าอกของจุนฮเวอย่างจัง
“นาย! ดงฮยอก”
“ปะ ปล่อยฉัน”
“ทำไมนายทำกับฉันแบบนี้”
“จุนฮเว”
แม้เสียงที่จุนฮเวใช้คาดคั้นผมจะเสียงดังแต่มันกลับแผงไปด้วยความเจ็บปวดของอีกคน ดวงตาที่เต็มไปด้วยความโกรธจ้องมองผมอย่างคาดโทษ แรงบีบตรงต้นแขนมันทำให้กระดูกของผมแทบหัก
ผมเบนสายตาจากหน้าของอีกคน เสมองฮันบินที่ยังคงนอนนิ่งสบตาผมอยู่บนพื้นห้องใบหน้าของเขากำลังระบายยิ้มส่งมาให้ผมอย่างเช่นทุกครั้ง ความรู้สึกผิดชอบชั่วดีไหลวนในหัว ตีกันยุ่งเหยิงไปหมด ผมพูดอะไรไม่ออกจริงๆ
“ตอบฉันมาดงฮยอก ทำไมนายทำแบบนี้”
“.......”
“ฉันบอกว่าให้พูด”
“.......”
“จำได้ไหมฉันเคยขอให้นายอยุ่ให้ห่างจากมัน”
“.......”
“จำได้ไหมฉันเคยขอให้นายอยู่ใกล้ๆฉัน”
“......”
“ทำไมดงฮยอก ตอบฉันมาว่าทำไม!”
เพล้ง!!!
จุนฮเวผลักผมจนล้มลงบนพื้นก่อนที่เขาจะเตะกระจกบานใสข้างตัวจนแตกละเอียด ผมสะดุ้งตกใจก่อนจะก้มหน้าร้องไห้ออกมาในที่สุด ความเงียบคือตัวเลือกในการเอาตัวรอดของผมเสมอ...
แต่ตอนนี้ผมชักไม่แน่ใจว่าผมจะรอดพ้นจากคนเจ้าอารมณ์หรือไม่!
พลั่ก!
เสียงเปิดประตูบานเดิมดังขึ้นอีกครั้งก่อนจะปรากฏชายตัวเล็กที่วิ่งเข้ามาในห้องหลังจากที่เสียงของกระจกบานใสแตก สายตาของเขากว้างมองไปทั่วหยุดที่ผมเพียงครุ่เบิกตากว้างมองผมอยู่สักพัก ก่อนที่มันจะกลายเป็นเสียงใสของเขาร้องเรียกชื่อคนที่นอนอยู่บนพื้นห้อง
“ฮะ ฮันบิน”
พี่จินฮวาน!
คนมาใหม่ไม่แม้แต่จะเดินเข้าใกล้คนที่เขาเรียกชื่อ ขาเล็กสั่นอย่างเห็นได้ชัด สายตาเรียวเล็กหันมองจุนฮเวที่กำลังยืนนิ่งจ้องมองผมอยู่ ก้อนสะอึกเข้าจุกที่ลำคอเมื่อผมหันไปสบเข้ากับดวงตาคมของจุนอเวพอดี
“จะ จุนฮเวทำไมนาย”
“ขอบคุณพี่มากนะครับที่ทำให้ผมมองเห็นอะไรชัดขึ้นกว่าเดิม”
หมายความว่ายังไงที่พี่จินเป็นคนบอกว่าผมกับฮันบินอยู่ที่นี่แสดงว่าตอนที่ฮันบินคุยโทรศัพท์ตอนนั้น...
ผมเงยหน้ามองพี่ชายของตัวเองเมื่อประมวลเหตุการณ์ทั้งหมดได้ เขาเบนหน้าหลบผมไปแสดงว่าที่ผมคิดเป็นเรื่องจริง...
พี่จินต้องการอะไร ทำไมต้องบอกจุนฮเว....
“พี่จิน...”
“ผมรู้แล้วว่ามิตรแท้มันไม่มีจริง”
สายตาสองดวงสบกันอย่างเชือดเฉือดฮันบินพยายามยันตัวลุกขึ้นนั่งมองหน้าจุนฮเวที่ยืนค้ำหัวเขาอยู่ ขายาวก้าวผ่านผมไปทางฮันบินที่กำลังมองหน้าพี่จินฮวานอยู่
“พะ พี่จินช่วยผมได้ไหม”
ผลัก!
แรงถีบตรงอกทำให้เขาหงายหลังกลับไปทางเดิมจนผมที่นั่งอยู่ต้องรีบวิ่งเข้าไปห้ามจุนฮเวเอาไว้
“ไม่อย่านะจุนฮเว”
“อย่ายุ่ง!!!”
จุนฮเวดึงข้อมือผมเอาไว้บังคับให้ผมกลับไปยืนอยู่ข้างหลังโดยที่ยังไม่ปล่อยมือผมให้เป็นอิสระ รองเท้าผ้าใบถูกยกขึ้นวางไว้บนช่วงท้องของคนที่นอนอยู่ ก่อนที่จุนฮเวจะออกแรงบี้ลงไปจนฮันบินมีสีหน้าเหยเก
“ถ้ามึงอยากเล่นเกมส์กับกูจนตัวสั่น”
“.....”
“กูจะลดตัวลงมาเล่นกับมึง”
“ไอ่จุนฮเว อึก”
“วางหมากของมึงเอาไว้ให้ดี ระวังกูจะมาเขี่ยคืน”
“อึก!!!”
“จุนอเวพอเถอะนะ”
“เงียบ ยังไม่ถึงเวลาของนาย”
สายตาคมหันมองทางผมด้วยสายตาวาวโรจน์ ผมก้มลงมองฮันบินที่หันมองอีกคนในห้อง พี่จินยังคงยืนนิ่งมองฮันบินอยู่อย่างนั้น ไม่ช่วยเหลือ ไม่ห้ามปราม
ทว่า...ดวงตาเรียวที่จ้องมองฮันบินกลับเอ่อไปด้วยน้ำใส มือเล็กกำลังสั่น
พี่จินกำลังสับสน!
ปึก!
ขายาวของฮันบินยกขึ้นยันท้องจุนอเวจนเขาล้มหงายหลังปล่อยมือจากผมไป มือหนายกขึ้นกุมหน้าท้องก่อนจะสบถออกมาเสียงดัง
“เกมส์ของกูมันรอให้มึงเอาหมากมาเททิ้งตั้งนานแล้ว...และเหมือนกูจะทำสำเร็จ”
“มึง!”
“จุนฮเว อย่านะ พอแล้ว”
ผมรีบเอาตัวเข้าไปขว้างจุนอเวเอาไว้ยกมือขึ้นกอดอีกคนเพื่อกันไม่ให้เขาหลุดออกไปจากผม หยดน้ำมากมายไหลออกจากหน่วยตา ผมพยายามกลั้นเสียงสะอื้นของตัวเองไม่ให้สั่นจนเกินไป
จุนฮเวยอมหยุดนิ่ง ก้มลงมองผมเพียงนิดก่อนจะเปลี่ยนเป็นออกแรงดึงผมออกจากตัว สายตายังคงนิ่งเหมือนเดิมจนผมสามารถรับรู้ได้ถึงอันตรายที่กำลังจะตามมา...
“ได้งั้นนายจะชดใช้มันยังไงล่ะดงฮยอก”
แรงรวบตรงช่วงเอวทำให้ผมตัวลอยเข้าหาเข้าอีกครั้ง ใบหน้าคมจ้องมองผมก่อนจะเปลี่ยนเป็นลากผมให้เดินตามเขาออกไปโดยไม่ลืมทิ้งท้ายกับฮันบิน...
“มึง! อย่ามายุ่งกับคนของกู เศษสวะอย่างมึงกูจะถือว่าไม่เคยรู้จัก”
“......”
“ส่วนนายเตรียมตัวชดใช้ฉันได้เลยคิมดงฮยอก”
จุนฮเวหันกลับมาจ้องมองผมอีกครั้งออกแรงดึงให้ผมเดินตามเขาก่อนไป ทว่ายังไม่ทันถึงประตูเสียงของอีกคนที่ยังคงอยู่ในห้องกลับดังเข้ามาขัดจังหวะของจุนฮเวไว้ซะก่อน
“มันไม่ง่ายแบบนั้นหรอกจุนฮเว”
“.....”
“นายจะทิ้งควีนอย่างฉัน...เพื่อเก็บเบี้ยอย่างดงฮยอกเอาไว้อย่างนั้นหรอ”
คำพูดร้ายกาจของคนที่ผมนับถือเป็นพี่ชายมาตลอดกระตุกใจผมให้หล่นวูบ ไหนจะสายตาของพี่จินที่จ้องมองผมเหมือนเย้ยหยันอยู่ในที
จุนฮเวค่อยๆหันมองพี่จินช้าๆ มือหนาที่กำข้อมือผมเอาไว้บีบแน่นขึ้นจนผมรู้สึกเจ็บมากว่าเดิม
“คิงของพี่คือสวะที่นอนอยู่บนพื้น ส่วนควีนของผมคือคนที่ผมกุมมือไว้ตอนนี้ เข้าใจใหม่ซะนะครับ”
คำพูดตอกกลับของจุนฮเวทำเอาพี่จินหน้าชา ผมเงยหน้าขึ้นมองเสี้ยวหน้าของจุนฮเวก่อนจะก้มลงมองพื้นอีกครั้ง สุดท้ายผมก็แพ้ใจตัวเอง...ผมรักเขาคนนี้เข้าจริงๆรักอย่างถอนตัวไม่ขึ้น
และสุดท้ายจุนฮเวก็ยังเลือกที่จะปกป้องผม...
“ส่วนเบี้ยที่ผมเคยวางหมากเอาไว้ จะเป็นใครไปละครับถ้าไม่ใช่...”
“......”
“คิดดูเอาสิครับว่าระหว่างคนโง่กับคนที่ยอมหลงเชื่อคนโง่”
“.....”
“ใครกันแน่...ที่โง่กว่ากัน”
ผมคงคิดผิด...คนที่คุมเกมส์ในครั้งนี้คือจุนฮเว!
มาต่อให้แล้วนะคะ เป็นยังไงกันบ้าง
เรื่องนี้เรื่องแรกจริงๆเนื้อหาบางช่วงเลยอาจดูไม่สมจริงหรือไม่ถูกต้อง
แต่ยังไงไรท์ก็พยายามอยู่นะคะ
จุนฮเวจะทำยังไงต่อไป ดงฮยอกล่ะจะเจอกับอะไรบ้าง
แล้วบีจินนี่ตกลงยังไง
รอติดตามนะคะ
คุยกับไรท์ได้นะ>>>@bebobob_
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
สงสารฮันบินไปอีก ส่วนน้องดงต้องขอบคุณเน่ที่ชัดเจนแล้วเลือกดงนะ คือก็สมควรโดนอยู่นะน้องดง แต่ก็อย่ารุนแรงมากนะแก