ตอนที่ 16 : : JunHyuk 12 :
JunHyuk 12
Junhoe part
ก๊อก ก๊อก
ขาของผมหยุดลงตรงหน้าห้องที่ผมสัญญากับตัวเองเอาไว้ว่าจะไม่มาเหยียบมันอีก แต่หลังจากที่ผมคิดทบทวนถึงเหตุผลในการมาครั้งนี้ดีแล้ว ผมขอผิดสัญญาของตัวเองสักครั้ง
“จุน จุนฮเว!!!”
“ไอ้ฮันบินอยู่ไหน”
ผมถามจินฮวานเสียงแข็งเมื่ออีกคนกลับทำแค่ยืนนิ่งที่เห็นผมอยู่หน้าห้องเท่านั้น หงุดหงิด! ผมหงุดหงิดที่อะไรๆก็ไม่ได้ดังใจผมสักอย่าง ผมผลักประตูให้แง้มออกกว้างกว่าเดิมแล้วแทรกตัวผ่านอีกคนไปโดยที่ไม่ให้เขาได้เชื้อเชิญหรือห้ามปรามใดๆ
“ฮันบินไม่ได้อยู่ที่นี่หรอก”
“แล้วมันอยู่ไหน”
“พี่ไม่รู้”
“โธ่เว้ย!!!!”
จินฮวานสะดุ้งก่อนจะถอยออกห่างผมทันทีพร้อมกับไหล่เล็กที่สั่นขึ้นมาจนผมสังเกตได้ ผมเดินผ่านอีกคนไปเพื่อจะเดินออกนอกห้องแต่แขนเล็กที่ดึงมือเอาไว้พร้อมกับกอดจากด้านหลังที่เกิดขึ้นจากอีกคนทำให้ผมหยุดเดินได้
“จุนฮเวอย่าไปเลยนะ”
“ปล่อยครับ”
“ไม่! นายอย่าทิ้งพี่ไปเลยนะจุนฮเว”
“เข้าใจอะไรซะใหม่นะ คนที่ทิ้งไปน่ะใครกันแน่”
“จุนฮเวนายเข้าใจผิด”
“ผมไม่อยากฟังแล้ว บอกแล้วไงว่าจบไปแล้ว เข้าใจได้แล้วจินฮวาน”
น้ำตาของจินฮวานไหลลงอีกครั้งเพราะฝีมือของผมแต่อ้อมกอดจากอีกคนกลับยังคงแน่นเหมือนเดิม ให้ตายเถอะ ผมเกลียดที่ต้องมาเจออะไรแบบนี้จริงๆ
“พี่จะไม่ยอมเสียนายไป”
“........”
“นายจะไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น”
น้ำเสียงที่เปลี่ยนไปของอีกคนทำให้ผมตกใจอยู่ไม่น้อยและอาการนั้นก็เพิ่มมากขึ้นเมื่อจินฮวานจัดการปลดกระดุมเสื้อของผมออกอย่างคนเสียสติ
“ทำอะไรของพี่...อื้อออ”
จินฮวานประกบริมฝีปากกับผมพร้อมกับบดเบียดมันอย่างรุนแรง ดวงตาของอีกคนหลับสนิทและมีเพียงหยดน้ำใสเท่านั้นที่ไหลออกจากหางตา มือบางจัดการถอดเสื้อของผมได้สำเร็จพร้อมกับลิ้นเล็กที่โลมเลียอยู่ตรงหน้าอกของผม
“จินฮวานออกไป”
“........”
“อย่าทำแบบบนี้”
“ขอล่ะจุนฮเวให้พี่เถอะนะ”
ผมลืมตาขึ้นช้าๆหลังจากที่คิดว่าคงจะนอนมาได้นานพอสมควร ภาพตรงหน้าพร่าเบลอจนผมต้องกระพริบตาถี่เพื่อปรับโฟกัสให้ภาพชัดขึ้น ทั้งห้องมีเพียงแค่ผมคนเดียวจุนฮเวหายไปไหนแล้ว
“อ่ะ!!!”
ผมค่อยๆยันตัวลุกขึ้นแต่ความเจ็บปวดที่เอวทำให้ผมเผลอชะงักขึ้นมา ร่างกายของผมตอนนี้รู้สึกอ่อนแรงอย่างเกินจำเป็น แม้แต่หายใจยังรู้สึกเหนื่อย
“อ้าว! คุณดงฮยอกตื่นแล้วหรอคะ”
“ครับ แล้วจุนฮเว”
“คุณหนูออกไปข้างนอกคะ เธอสั่งไว้ว่าถ้าคุณตื่นแล้วให้ทานข้าวด้วย เดี๋ยวเธอจะกลับมาคะ”
“อ่า ครับ”
ผมพยักหน้ารับคุณป้าแม่บ้านที่ยืนรายงานยาวเหยียดเหมือนกับสั่งผมกลายๆว่าห้ามไปไหนทั้งนั้น จุนฮเวสั่งเอาไว้
ผมพยายามขยับร่างกายให้มากขึ้นเพื่อให้รู้สึกสดชื่น แต่ควาเจ็ปปวดตามที่ต่างๆกลับทำให้ผมหน้าถอดสีได้เลยทีเดียว
“คุณมีอะไรให้ป้าช่วยไหมคะ”
“เอ่อ มะ ไม่เป็นไรครับ”
หลังจากที่คุณป้าแม่บ้านออกไปแล้วผมก็พยายามฝืนตัวเองลุกขึ้นด้วยความยากลำบาก ความจริงแล้วผมกับจุนฮเวก็ไม่ได้มีอะไรเกินเลยแล้วทำไมผมถึงรู้สึกเพลียขนาดนี้นะ
เฮือก!
ทันทีที่ผมถอดเสื้อออกเพื่อจะชำระร่างกายแต่ภาพที่ปรากฏในกระจกกลับทำเอาผมเข่าอ่อนได้ รอยช้ำสีสดที่เกิดขึ้นตามตัวของผม ไหนจะรอยช้ำที่เกิดจากการต่อสู้กับจุนฮเวนั่นอีก ผมไม่คิดเลยว่ามันจะชัดเจนขนาดนี้
“คนบ้านายทำอะไรลงไปรู้ตัวไหม”
หลังจากที่ผมจัดการตัวเองเสร็จและคุณป้าแม่บ้านก็ยกข้าวต้มพร้อมยาอีกหนึ่งเม็ดขึ้นมาไว้บนห้องแต่พอผมถามถึงที่มาที่ผมต้องกินยานั้นเธอกลับตอบผมเพียงแค่ว่า “คุณหนูสั่งไว้คะ” และแน่นอนผมคงต้องทำตาม จุนฮเวหายไปไหนก็ตั้งนาน
ผมยกมือถือขึ้นแนบหูหลังจากที่นั่งคิดอยู่นานว่าจะโทรไปหาอีกคนดีไหม
“จุนฮเว นายอยู่ไหน”
[“.......”]
“จุนฮเวนายได้ยินรึเปล่า”
[“.......”]
“กูจุนฮเว”
[“จุนฮเวอหลับอยู่”]
“นั้น....”
[“ดงฮยอกนี่พี่เอง”]
“พะ พี่จิน”
50%
Junhoe part
ทันทีที่ผมลืมตาตื่นขึ้นมาเพราะรู้สึกเกร็งตรงช่วงต้นแขน แล้วเมื่อมองภาพที่เห็นคือหัวเล็กของจินฮวานกำลังนอนหนุนแขนของผมอยู่ ผมนอนมองหน้าอีกคนนิ่งอยู่นาน ตอนนี้สภาพของเราสองคนไม่ต่างกันไม่มีเสื้อผ้าใดๆปิดกันระหว่างเรามีเพียงภาพห่มผืนเดียวที่ให้ความอบอุ่นร่างกายเท่านั้น
ผมดึงแขนของตัวเองออกมาอย่างเบาที่สุดเพราะไม่ต้องการให้อีกคนตื่น แต่ก็ต้องชะงักเมื่อมองเห็นร่องรอยที่เกิดขึ้นตามตัวของจินฮวาน เรื่องเมื่อคืนผมรู้ดีว่าเกิดอะไรขึ้น มันเกิดขึ้นเพราะความตั้งใจของผมเอง
ผมเป็นคนทำมันเอง...
“จุนฮเว ตื่นแล้วหรอ”
“ปล่อยครับ ผมจะไปแล้ว”
“นายไม่ไปไม่ได้หรอ”
ผมพยายามดึงแขนเล็กที่กอดผมเอาไว้ทั้งตัวก่อนจะยันตัวลุกขึ้นจากอีกคนได้ในที่สุด แต่จินฮวานกลับไม่ยอมปล่อยให้เป็นอย่างนั้น อีกคนยังคงตามมากอดผมเอาไว้จากด้านหลัง
“เรื่องเมื่อคืน...ขอบคุณมากนะพี่มีความสุขจริงๆ”
“......”
“อย่างน้อยนายก็ไม่ได้รังเกียจพี่”
“ผมจะไปแล้ว”
“อยู่อีกสักนิดไม่ได้หรอจุนฮเว”
“ดงฮยอกรออยู่ครับ”
ไม่รู้ว่าผมคิดไปเองรึเปล่าแต่ทันทีที่ผมเอ่ยชื่อน้องชายของเขาแขนที่เคยกอดแน่นกลับค่อยๆคลายออกจนปล่อยไปในที่สุด
ผมลุกขึ้นเดินเข้าห้องน้ำไปโดยไม่หันกลับไปมองอีกคน เรื่องแบบนี้ไม่ใช่ว่าไม่เคยเกิดขึ้น ตอนที่ผมกับจินฮวานคบกันก็มีบ้างที่เป็นแบบนี้ ผมยอมรับว่าตอนนั้นรู้สึกรักอีกคนมากเหลือเกินจนดูเหมือนอะไรก็ไม่สำคัญเท่าเขา
แต่ตอนนี้มันต่างกัน ทุกอย่างที่เกิดขึ้นไม่มีใครรู่ว่ามันมาจากความรู้สึกจริงๆหรือเปล่า เมื่อคืนผมแค่เล่นเกมส์กับจินฮวานเท่านั้น ก็ในเมื่ออีกคนสร้างและเสนอมันให้ผมเอง ถ้าผมปฎิเสธมันก็คงดูจะเป็นการเสียมารยาทไปหน่อย
ผมนั่งนิ่งอยู่บนเตียงมานานเท่าไหร่แล้วไม่รู้หลังจากที่วางมือถือไว้ที่เดิม สมองขาวโพลนไปหมดทุกความคิดหยุดนิ่ง ไม่มีการทำงานใดๆหลังจากได้ยินเสียงของคนปลายสาย ยิ่งทบทวนคำพูดของพี่ชายคนเดียว ยิ่งรู้สึกสับสน ไม่รู้จะเดินไปทางไหนเหมือนทุกอย่างตันไปหมด
“คุณคะ จะรับข้าวเย็นเลยไหมคะ”
“ไม่ครับผมไม่หิว ผมจะกลับบ้านแล้ว”
“เอ่อ รอคุณหนูก่อนไหมคะ”
“ไม่ล่ะครับ เขาคงไม่กลับ”
“แต่ป้าว่า...”
“ผมลาเลยนะครับ”
ผมลุกขึ้นเดินผ่านร่างของหญิงวัยกลางคนที่ก้มหน้าเพื่อปกปิดสีหน้าหนักใจเอาไว้จนผมสัมผัสได้ ถ้าตอนนี้ผมไม่ต้องการจะเผชิญหน้ากับจุนฮเวผมคงจะนึกสงสารเธอบ้าง แต่ตอนนี้ผมทำแบบนั้นไม่ได้จริงๆ
ผมสาวเท้าออกจากห้องของจุนฮเวอย่างเร็วโดยไม่ฟังเสียงทัดทานของป้าแม่บ้านทั้งนั้น ผมอยากจะออกไปจากตรงนี้อยากจะร้องไห้คนเดียวดังๆอยากจะตะโกนด่าตัวเองที่มาตกอยู่ในสภาพแบบนี้ แต่ดูเหมือนสวรรค์จะไม่เข้าข้างผมเลย ร่างสูงของจุนฮเวก้าวเข้ามาในบ้านโดยมีเสื้อแขนยาวพาดบ่าเอาไว้ ชายเสื้อเชิ้ตอยู่ในสภาพหลุดลุ่ย
จุนฮเวหยุดนิ่งมองผมที่ยืนอยู่ตรงกลางราวบันไดบ้านก่อนจะค่อยๆก้าวช้าๆลงบันได้ไปจนสุดขั้น ผมพยายามไม่สบตาจุนฮเวเพราะกลัวว่าน้ำตาที่เก็บเอาไว้จะไหลออกมา
“คุณหนุคะ...”
“ไม่เป็นไรครับ ผมจัดการเอง”
ผมสัมผัสได้ถึงน้ำเสียงเย็นในประโยคสุดท้ายก่อนที่คุณป้าแม่บ้านจะโค้งให้อีกคนแล้วเดินออกไปในที่สุด
“จะไปไหน”
“กลับบ้าน”
“ดึกแล้วจะกลับยังไง”
“แท็กซี่ไง”
“คนเดียว!!!”
ผมเงยหน้าขึ้นมองจุนฮเวหลังจากที่อีกคนใช้น้ำเสียงที่แข็งขึ้นจนดูเหมือนพยายามข่มอารมณ์โกรธเอาไว้ จุนฮเวถอนหายใจแรงๆก่อนจะเดินมาดึงผมเข้าไปกอดเอาไว้ กอดที่เขาใช้กอดใครไปแล้วก่อนหน้านี้
“เรื่องเมื่อวานขอโทษ”
“........”
“อย่าโกรธเลยนะดงฮยอก”
สุดท้ายน้ำตาที่กั้นเอาไว้ก็ไหลออกมาในที่สุด เขาแค่รู้สึกผิดเท่านั้น ความรู้สึกผิดสำหรับเรื่องเมื่อวานแต่เขาไม่ได้บอกถึงเรื่องเมื่อคืนเลย
“อย่าร้องไห้สิ ขอโทษแล้วไงหายโกรธนะ”
“พาฉันกลับบ้านนะจุนฮเว”
ผมบอกความต้องการเดียวของผมในตอนนี้ก่อนที่อีกคนจะค่อยๆคลายอ้อมกอดออกจากผมไปแล้วปล่อยให้ผมเดินไปขึ้นรถที่เขาเพิ่งจะดับเครื่องไปเมื่อไม่นานมานี้ ถ้าถามว่าผมโกรธเขาเรื่องที่เขาโกรธผมจะหัวฟัดหัวเหวี่ยงเมื่อวานไหม ไม่เลย! กลับกันผมก็ยังไม่เข้าใจตัวเองเลยว่าตอนนี้ผมรู้สึกกับเรื่องไหนกันแน่
รถเคลื่อนตัวออกจากรั้วบ้านไปโดยไม่มีเสียงของใครเอ่ยขึ้นเลยตลอดทาง ผมมองออกไปตามข้างทางพร้อมกับน้ำตาที่ไหลไม่หยุด จุนฮเวคงจะเข้าใจว่าน้ำตานี้เพราะผมโกรธเขา ก็ดีที่เขาคิดแบบนั้น
“ดงฮยอก!!!”
“ขอบคุณที่มาส่งนะ นายไปเถอะ”
จุนฮเวยกมือขึ้นลูบแก้มผมเบาๆก่อนที่ผมจะหันมาเปิดประตูรถแล้วลงมาโดยไม่ได้ล่ำลาอีกคนเลย จุนฮเวยังคงมองผมจนผมหันกลับมาปิดประตูรถแล้วก้าวถอยห่างออกมาเพื่อให้เขาเคลื่อนรถออกไปได้
ผมส่งยิ้มให้จุนฮเวก่อนที่อีกคนจะยิ้มตอบกลับมาแล้วออกรถไป ผมยังคงยืนนิ่งและคิดกับตัวเองคนเดียวถึงเรื่องราววันนี้
เสียงแจ้งเตือนดังขึ้นจากจุนฮเว ปรากฏข้อความห่วงใยจากอีกคน
Junhoe
ขอโทษสำหรับเรื่องนั้นฉันรู้สึกผิดจริงๆ
คืนนี้ฝันดีนะครับ ห่มผ้าด้วยอากาศหนาวจะไม่สบาย
ผมกำมือถือของตัวเองแน่นก่อนจะเงยหน้าขึ้นเพื่อให้น้ำตามันไหลกลับไปทางเดิมซึ่งมันคงไม่เป็นแบบนั้น ท้องฟ้าที่มืดมิดเหมือนกับความคิดของผมตอนนี้คงดีที่มีแค่ผมที่เห็น
Donghyuk
ไม่โกรธหรอก
ฝันดีเหมือนกันนะ
มือบางเลื่อนไปตามจอเรียบแบนก่อนจะกดโทรออกหาใครบางคนหลังจากที่เพิ่งจะส่งข้อความตอบกลับจุนฮเวไป ผมเลือกแล้วที่จะเดินทางนี้
มันเป็นทางที่ผมเลือกเอง...
หลังจากที่ถือสายรออยู่นานพลางยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาของตัวเองไปด้วย การรอก็สิ้นสุดลงเมื่อได้ยินถึงเสียงตอบรับของปลายสาย
“ฮันบิน....”
ขอโทษที่หายไปนานอีกแล้วหลังจากที่ดองไว้ครึ่งตอน
ตอนนี้เกมส์เริ่มแล้วนะคะ จุนฮเวนอนกับจินฮวานจริงและดงฮยอกรู้แล้ว
แต่จุนฮเวไม่รู้ว่าดงฮยอกรู้แล้ว แล้วดงโทรหาบินทำไม
เอ๊ะ!งงไหม ไม่งงนะ 555
เข้มข้นแล้วๆ
เม้นๆติชมได้นะคะ
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
รัก