คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : o
16:30 น.
เหอะถึงเวลาเลิกเรียนซักที รร นี้น่าเบื่อมาก= = ผู้หญิงก็กรี๊ดกร๊าดน่ารำคาญเฮ้อออ ..ยังงี้แหละนะ คนหล่อเดินไปไหนมาไหนต้องระวัง ผู้หญิงฉุด เดี๋ยวนี้ยิ่งอันตรายขึ้นทุกวัน ..
“นายโรม !”
เห้ยย ใครว่ะเนี้ยมาเรียกชื่ออันทรงอำนาจของผมซะ น่ากลัวเลย- - ต้องดูหนังหน้าสักหน่อยแล้ว.. ทันที่ที่ผมหันหน้ากลับไปหาต้นเสียงสิ่งที่เห็นตอนนี้คือ ยัยติ่งปัญญาอ่อน ยืนกำกำปั่นแน่ ใบหน้าแดงระเรื่อ ที่ไม่ทราบว่าเกิดจากการเขินอายหรือโกรธกันแน่แต่ยัยนั่นคงไม่ได้อายหรอก.. = = ยัยนั่นรีเดินตรงมาทางผมอย่างเร่งฝีเท้า.. และเธอก็ขว้ามือผมให้เดินตามเธอไป จากตอนนี้ที่อยู่ป้าย รร เมย์ตอนนี้ผมทำได้แค่เดินตามเธอไป ในใจอยากจะสะบัดมืออก อีกใจนึงก็สงสารเลยทำให้ผมพูดอะไรไม่ออก สิ่งทำได้นอนตอนนี้คือทำตามเธอเท่านั้น.
เธอพาผมมาอยู่ที่หลังอาคารซึ่งเป็นที่ลับตาคนไม่ไกลจากป้ายรถเมย์มากหนัก - - พามาที่นี้ทำไม ?หรือว่ายัยนี้คิดจะข่มขืนผมกันนะ คิดแล้วก็น่ากลัว >[]< บอกแล้ว ว่า ผู้หญิงสมัยนี้น่ะอันตราย ( มโน ชนะเลิศ จ้ะ พระเอกเรา ฮ่าๆๆ )
“มีอะไร - - ?”ผม.. ถามเธอด้วย.เสียง (ที่พยายามจะทำให้) ปกติ. เพราะตอนนี้เธอหน้าตาของเธอน่ากลัวมาก หน้าแดงระเรื่อกว่าตอนที่เจอกันทีป้ายรถเมย์ เธอเอาแต่จ้องตาผม และกำมือแน่น เหมือนผมไปทำเธอท้องแล้วไม่รับผิดชอบยังไงงั้น –[]-
“นายยังจะถามอีกหรอ ห๊า !! นายคิดว่าฉันดีใจหรือไง ที่มีคนว่าฉันบ้าด่า.. คนที่นอนหลับนายไม่รู้สึกอะไรเลยหรอ ? ..ตั่งแต่เด็กแล้วก็มีแต่คนว่าฉันปัญญาอ่อน ที่เป็นติ่งเกาหลี.. ไร้สาระวันๆก็ได้ยินคำแบบนี้ซ้ำๆเดิมๆ ทั้งๆที่ฉันหันไปเพราะมีคนเรียกแท้ๆฉันไม่ได้ปัญญาอ่อนและที่ฉันเป็นติ่งเกาหลีมันก็เรื่องของฉันสิทธิของ..ฉัน ทำไม? ทุกคนถึงมองว่าแรงบัลดาลใจของฉันไม่มีค่าล่ะ ตอบฉันมา สิ นายก็คิดแบบคนพวกนั้นไช่ไหม นายถึงทิ้งให้ฉันทำโครงงานคนเดียว ไช่ไหมตอบฉันสิ !!!!” เธอรัวคำพูดออกมาเหมือนจะระบายให้ผมฟัง ดวงตาแดงกั่มเริ่มพร่ามัวเพราะน้ำตาของเธอไหลพรั่งพลูออกมา.. เป็นสายๆเหมือนความรู้สึกทั้งวันได้ปลดปล่อยออกมาตอนนี้ ผม.. เฮ้ออออ ผมควรจะทำยังไงดี.. ผมไม่รู้ว่ามันเป็นสัญชาติญาณ ของผมหรืออะไรผมยื่นมือไปรั้งเอวเธอมากอดทั้งๆที่เจอกันครั้งแรกแท้ๆ ได้คุยกันแค่ไม่กี่คำแท้ๆ ทำไมพอเห็นเธอร้องให้ทำไมผมอยากปกป้องเธอขนาดนี้นะไม่เข้าใจเลย
“ฉันจะคิดอย่างนั้นทำไมเล่า -//- ฉันก็พูดๆไปงั้นแหละนี่เธอเห็นฉันเป็นคนขาดความรับผิดชอบขนาดนั้นเชียวรึไง”
ผมพูดทั้งๆที่กอดเธออยู่อย่างนั้นผิวขาวละเอียดของเธอนุ่มมาก (><)อยากจะบอกเหมือนกันว่ายัยนามิโครตจะซ่อนรูปเลยเพราะเมื่อผมได้กอดเธอจริงๆแล้วร่างของเธอช่างเล็กน่าทะนุทะนอมมากตัวเล็กกว่าที่ตาเห็นหลายเท่าอยู่ๆใบหน้าผมก็ร้อนฉ่าขึ้นมา มันเป็นความรู้สึกแปลกๆทั้งๆที่คำพูดเมื่อกี้ตั่งใจจะโกหกเธอ ที่จริงก็กะว่าจะให้ยัยนามิทำคนเดียวแท้ๆ แต่พอเห็นน้ำตายัยนี่เข้าหน่อย รับปากว่าจะทำช่วยไปซะงั้น T^T ไอ้โรมเอ้ย! ทำไม ทำอะไรไม่รู้จักคิดวะ
“ถ้าบอกว่าใช่ล่ะ - - ก็ใครจะไปรู้ว่านายเป็นคนยังไง พึ่งเจอกันครั้งแรกเองนี่ -3-”ยัยนามิพลักผมออก เอามือเช็ดน้ำตาอย่างลวกๆ และหันหน้ามาเถียงผมต่อ ..แล้วก็กลับมาเป็นยัยนามิปากเสียเหมือนเดิม (แล้วยัยที่ดราม่าต่อหน้าผมเมื่อกี้หายไปไหนวะ = =)
“‘เหอะ เอาเป็นว่าฉันจะทำช่วยเธอแล้วกันคราวหลังก็อย่ามาร้องให้ ฟูมฟายต่อหน้าผู้ชายอย่างี้อีกล่ะ รู้ไหมว่ามันไม่ควร - - ฉันยิ่งกลัวเธอฉุดอยู่ด้วย”
“จ้ะ = = พ่อคนหล่อ เอาเป็นว่าวันนี้ยังไม่ต้องทำอะไรแล้วกัน ส่วนนี่ก็ค่ำแล้วฉันจะกลับบ้านแล้วแหละ ได้ยินว่านายจะช่วยก็สบายใจขึ้นเยอะเลย ไปล่ะ ล่า ล่ะ ล๊า ละ ล๊า”
ยัยนามิเดินฮัมเพลงไปอย่างมีความสุข ผิดกับยัยดร่าม่าเมื่อกี้จริงๆ เฮ้ออออ ยัยบ้าเอ้ย นี่คงเป็นแผนของเธอที่จะหลอกให้ฉันทำโครงงานช่วยใช่ไหม แหม.. แสบนักนะ เดียวผมจะเอาคืนยัยนี่ให้สาสมเลยคอยดู..
หมับบบ
ผมยื่นมือไปกำข้อมืออันน้อยนิดของร่างบางไม่ให้เดินจากผมไป.. และแน่นอนยัยนั่นหันกลับมาทำหน้างง ใส่ผม หึ คงไม่รู้สินะว่ามาอยู่ในที่ลับตาคนกับผม สองต่อสองแล้วจะเป็นยังไง
“มีอะไรอีกหรอ ?”
“แต่ โครงงานงานเมื่อกี้ฉันยังไม่ทันได้บอกเธอเลยว่าจะช่วยเธอทำฟรีๆ ฉันก็แค่บอกว่า จะช่วย J”
“นายต้องการอะไร ถ้าเรื่องเงินเดี๋ยวฉันเลี้ยงข้าวก็ได้ -3- นายงก”
“บ้านฉัน รวย - -”
“งั้นก็ดี ^^ ฉันไปก่อนค่ำแล้ว”
ยัยนั่นก็ช่างซื่อบื่อเสียเหลือเกินหึ เดี๋ยวจะสอนให้รู้ว่าอย่าไว้ใจผู้ชาย.(โดนเฉพาะ ผู้ชายอย่างผม J ) ผมดึงแขนของเธอด้วย..กลับมาด้วยแรงกระชากเลยทำให้ร่างของเธอกลับมาอยู่ไหนอ้อมกอดของผมอีกครั้ง ตอนนี้ใบหน้าของเธอซบที่อกของผมพอดี
หึ ระวังตัวดีๆ นะยัยนามิ เธอไม่รอดแน่ !
[บันทึกพิเศษ::นามิ]
อ๊ากกกกกกก อะไรเนี้ย >< จู่ๆหมอนั่นก็ดึงฉันเขาไปกอดซะงั้น ตอนนี้ใบหน้าขอฉันซบลงที่อกของเขา..
“นะ นายจะทำอะไร >//<”
นายโรมไม่ยอมตอบคำถามของ ฉันแต่นายนั่นเอาแต่กระตุก ยิ้มเหมือนปีศาจ ที่พึ่งได้เยื่อ ใบหน้าของเขาเรื่อยเข้ามาใกล้ใบหน้าฉันเรื่อยๆทำให้รู้สึกถึงลมหายใจอันร้อนละอุ ผสมกับกลิ่นน้ำหอมของเขาซึ่งตอนนี้กำลังมอมเมาฉันอยู่ หัวใจของฉันเต้นรัวไม่เป็นส่ำ เต้นแรงมาก ( คิดว่าหมอนั่นคงได้ยิน) สิ่งที่ฉันทำได้ตอนนี้คือหลับตาปี้ ><
“ฉัน แค่จะบอกว่า เสาร์-อาทิตย์นี้ฉันจะไปทำโครงงานบ้านเธอแค่นั้นเอง J” ใบหน้าของหมอนั่นที่เลื่อนเข้ามาใกล้สุดท้ายก็แค่เลื่อนลงมากระซิบที่ข้างหูของฉันแค่นั้นเอง = = เฮ้อ ค่อยยังชั่วคิดว่าหมอนี่จะคิดอกุศลกับฉันซะอีก T^T ฉันยิ่งสวยๆอยู่กะว่าจะเก็บจูบแรกใว้ให้กับ อู๋ฟ่าน ของฉัน *[]* >3< <3 จูปๆ >//< คิดแล้วก็เขิน
“เอ่อ.. ถะ ถ้าอย่างนั้นฉันไปก่อนนะ .//.”
“เดี๋ยวสิ ยัยบ้าฉันไม่ไช่เทวดานะที่พอจะรู้ว่า บ้านเธออยู่ที่ไหน -- ” ชิช้ะ = = นึกว่าเก่ง
“งั้นนายเอาเบอร์ฉันไปแล้วกัน เดี๋ยวฉันจะส่งแผนที่ไปให้ ไม่เข้าใจตรงไหนค่อยโทรมาถาม”
“เอามาดิ - -”
ฉันเอามือล้วงกระเป๋ากระโปง เอาปากกาออกมาและจัดการเขียนเบอร์โทรของฉันลงบนฝ่ามือเขา
“อ่ะ เสร็จแล้วงั้นฉันไปก่อนนะ”
ฉันรีบเดินสาว ก้าวยาวๆออกจากตรงนั้นเพื่อไปที่ป้ายรถเมย์ เพื่อที่จะกลับบ้านเฮ้อ ! เสร็จสักทีวันนี้อุตส่าปั้นเรื่องบีบน้ำ ตาแถมยังเปลืองเนื้อเปลืองตัวให้นายนั่นกอดตั่ง 2 ครั้ง หืยย >< คิดแล้วสยิวอ่า คนบ้าอะไร ใช้กลิ่นน้ำหอมอย่างกับยาเซ็กเลย เวลาอยู่ใกล้แล้วรู้สึกร้อนๆหนาวๆ >//< แต่ก็คุ้มหน่อยที่นายนั่นรับปากว่าจะทำโครงงานช่วยถ้าฉันทำคนเดียวนะ - - คงไม่ออกมาเป็นเล่มกับเขาหรอก T^T
อ้ะ รถมาพอดีเลย ฉันรีบเดินขึ้นรถเมย์ไป ฉันเดินไปนั่งที่แถวกลางๆ ตอนนี้เริ่มค่ำในรถเลยมีแค่ฉัน และรู้สึกจะมีใคร เดินตามฉันมาด้วยแหละ.. เค้าก็คงจะกลับบ้านเหมือนกันกับฉันน่ะแหละ ฉันเหม่อลอยมองออกไปข้างนอกหน้าต่าง เพื่อฆ่าเวลาอันน่าเบื่อระหว่างการเดินทางกลับบ้าน
“ขอนั่งด้วยคนได้ไหม” จู่ๆก็มีเสียงผู้ชายดังขึ้น ..ฉันหันกลับไปทางต้นเสียงกลับ พบว่า ผู้ชายนั้นคืออ.. นาย โรม !! = = หมอนี่ตามฉันมาหรอ หรือแค่กลับบ้านทางเดียวกัน
“นั่งสิ ฉันไม่ได้เขียนว่าห้ามนั่งสักหน่อย =3=”
พรับบ~~
นายนั่นนั่งลงที่เบาะข้างๆฉันแล้วก็กระตุกยิ้มอย่างพอใจ.. ฉันที่นั่งเบื่อๆอยู่เลยตัดสินใจถามหมอนั่นออกไป
“บ้านนายอยู่แถวนี้หรอ” ฉันเอียงคอถามหมอนั่นที่นั่งอยู่ๆข้างๆโดยไม่หันมามองหน้าฉันเลย
“ป่าว ^^”
“อ้าว แล้วทำไมได้ขึ้นรถเมย์ สายนี้อ่ะ ? ‘[]’ ”
“ฉันก็ตามเธอมาไง J”
“ตามฉัน ?” ฉันเอามือชี้ ตัวเอง
“ครับ ตามเธอ”
“ห๊ะ ! นายแอบชอบฉันหรอ ?”
“เอาสมองส่วนไหนคิดเนี้ย = = นอกจากเธอจะซื่อแล้วเธอยังจะโง่อีกนะ นามิ”
“ฉันไม่ได้โง่นะ นายไม่เคยดูซีรีย์เกาหลีของช่อง7หรอที่พระเอกจะแอบตามนางเอกขึ้นรถเมย์คันเดียวกัน โดยไม่ให้นางเอกรู้ แล้วก็จะแอบถ่ายรูปนางเอกด้วย -3-”
“นี่ ฉันแอบตามเธอหรอ = = มาขอนั่งด้วยขนาดนี้”
“มันก็คล้ายๆกันนั่นแหละน่า-*- แล้วนายตามฉันมาทำไม ? ”
“ก็ไม่มีไรมาก.. ฉันก็แค่จะไปค้างบ้านเธอ”
“อ่อ.. ค้างบ้านฉัน U_U ห๊ะ! ดะ เดี๋ยว เมื่อกี้ o..0 นายบอกว่าอะไรนะ บอกว่าค้างบ้านฉันหรอ ได้ไงอ้ะ เห้ยค้างบ้านฉันเนี้ยนะ นายจะบ้าหรออยู่ๆก็มาขอค้างบ้านคนอี่นแบบเนี้ย ประสาทกินรึไง ?”
“คือ.. ฉันมีเรื่องนิดหน่อยน่ะ เดี๋ยวฉันจะช่วยเธอจ่ายค่าน้ำค่าไฟครึ่งนึงดีไหม ?”
นายโรม หลุบสายตาต่ำลงเหมือนเขากำลังปกปิดอะไรบางอย่างอยู่ แต่ไม่อยากให้ฉันรู้.. เสียงของเขาดูอ่อยลง
หึ คิดว่าทำตัวหน้าสงสาร และฉันจะยอมให้ค้างที่บ้านเรอะ = =
“นายลองหาเหตุผลสักข้อที่ฉันจะให้นายค้างบ้านซิ - -”
“ 1 ฉันหล่อ 2 ฉันรวย 3 ฉันจะได้ช่วยเธอทำโครงงาน 4 ไม่มีเหตุผล -,.- ”
ดะ เดี๋ยวขอเวลา 3 วินะจะกลับไปอ่านบรรทัดเมื่อกี้ใหม่
หล่อ กับ รวย เกี่ยวอะไรกับการค้างที่บ้านฉันค้ะ ><คุณชายโรม
“ได้ไงอ่าอยู่ๆ ก็มาบอกว่าจะค้างที่บ้านฉัน นายคิดอะไรกับฉันป่ะเนี้ย >[]<”
“เธอหลงตัวเองเกินไปไหม = =;; ถ้าฉันอยากจะปล้ำเธอคงทำตั่งแต่อยู่หลังอาคารแล้วว J”
“ยี้ๆ >< หยุดพูดเลยนายบ้า ยังไงซะฉันก็จะไม่ให้นายไปค้างที่บ้านฉันเด็ดขาด ต่อให้เป็นตายร้ายดียังก็ตาม -_-”
“ฉันก็คิดไว้แล้วล่ะ ว่าเธอน่ะแร้งน้ำใจไม่ได้หวังจะพึ่งหรอก”
“เอ๊ะ!! นายนี่ฉันไม่ให้ค้างก็หาว่าฉันแร้งน้ำใจ ชิ! เชิญนั่งมโนต่อไปเถอะย่ะ พ่อคนหล่อ!!”ฉันกระแทกเสียงใส่เขาพร้อม ถือกระเป๋าลุกขึ้นเพื่อที่จะไปนั่งที่อื่น.. ขืนนั่งอยู่ที่นี่ต่อไปคงได้เถียงกันจนถึงเช้าอ่ะ แต่ไม่ทันที่จะลุกไปไหนได้ ก็เหมือนเหตุเมื่อตอนอยู่หลังอาคารย้อนกลับมาอีกครั้ง ลองนึกภาพตามฉันนะ>[]< ด้วยแรงกระชากจากแขนเมื่อกี้ทำให้ฉันสะดุด เท้าตัวเองล้มทับเขาบนเบาะที่นั่งอยู่.. - -
…
บรรยากศตอนนี้น่าอึดอัดมาก
..
ฉันกับเขาทำได้แค่เงียบ (ถ้าตอนนี้เปลี่ยนนายโรมเป็น >< ถ้าเป็นกับอู๋ฟานของฉันได้คงดี -,.-) ฉันกับนายโรม.. จ้องหน้ากันอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่นายนั่นจะตั้งสติได้
“- - เมื่อไหร่เธอจะลุกจากฉันหนักจนใส้จะทะลักแล้ว”
“นายบ้า!!” ฉันเอามือทุบ อกเขาอีกทีหนึ่งก่อนจะดันตัวลุกขึ้น ..แล้วเดินไปนั่งที่อีกเบาะหนึ่งที่อยู่ตรงข้ามเขา เขาแค่มองหน้าฉันแล้วยิ้มอย่างผู้ชนะ ! ชิ! อย่าได้ใจไปหน่อยเลยคราวหน้าฉันเอาคืนแน่
รถจอดพอดีเลยฉันกำลังคิดอยู่ว่าทำไม = = เวลากลับบ้านวันนี้มันนานแปลกๆ
ฉันจ่ายค่าโดยสารกับพนักงาน แล้วเดินลงรถ โดยสาวก้าวยาวๆ เพื่อให้ถึงบ้านเร็วทั้งๆปีนี้ก็ไม่ได้เป็นปีชงของฉันทำไม ถึงได้ซวยซ้ำซวยซ้อนขนาดนี้ ฉันรู้สึกเหมือนนายโรมจะเดินตามหลังฉันมาติดๆ ฉันเลยรีบหันกลับไปดู
จ้ะเอ๋ ! - - เจอเต็มๆ เลยจ้าเดินตามฉันมาจริงๆด้วย T^T จากการที่สาวก้าวยาวๆของฉันบัดนี้ได้กลายมาเป็นการวิ่งเรียบแล้วจ้า T[]T
ตึก ตึก ตึก ๆ
ฉันวิ่งทักๆ เหมือนกำลังวิ่งหนีโรคจิตรอย่างไงงั้น และนายโรมก็ไม่ยอมแพ้วิ่งตามฉันมาติดๆ โอ้ยยย เมื่อไหร่จะถึงบ้านนน T^T พ่อจ้าแม่จ้า ช่วยลูกด้วย
“ฉันไม่ใช่โรคจิตนะ เธอจะวิ่งหนีฉันทำไมเนี้ย” เสียงนายโรมที่ตะโกนไล่หลังมา.. ความหมายในๆเหมือนจะให้ฉันหยุดวิ่ง
ฉันไม่ฟังอะไรทั้งนั้น เพราะว่าถึงบ้านฉันแล้วนี่ ฉันเปิดประตูรั้วเดินเข้าบ้านและรีบปิดประตูรั่วลงเลยทันที ><
“เห้!ๆ เปิดประตูให้ฉันหน่อยสิ”
“เรื่องอะไรเล่า :p”
“แม่ครับ ผมเป็นเพื่อนของนามินะครับ วันนี้ผมมาทำโครงงานช่วยนามิครับ ”อยู่ๆหมอนั่นก็ตะโกนข้ามรั้วบ้านของฉัน เสียงตะโกนหมอนั่นดังพอที่จะทำให้.. แม่ของฉันได้ยินเลยทีเดียว
ฉันรีบเอามืออุดปากนายโรมเพื่อไม่ให้พูดมากไปกว่านี้ “นายทำไร ของนาย” ฉันถลึงตาใส่ในท่าที่เอามืออุดปากหมอนั่นอยู่= =
“มีอะไรหรอจ้ะ นามิแม่ได้ยินเสียงเพื่อนของลูกเข้าไปถึงในบ้านเชียว -?-”
ซวยจ้า T^T แม่ฉันก็ช่างหูดีเหลือเกิน
“สวัสดีครับคุณแม่ ^/\^ ”
“อ่า.. สวัสดีจ้ะ ^^’ ...นี่เพื่อนลูกหรอนามิทำไมไม่พาเข้ามาในบ้านล่ะ ? - -” .. แม่หันมาเอ็ดฉันก่อนที่จะเปิดประตูบ้านให้นายโรมเข้ามา..
“เข้ามาดื่มน้ำดื่มท่าให้ชื่นใจก่อนซิจ้ะ… หรือจะอยู่ทานข้าวด้วยก็ได้นะวันนี้แม่ทำกับข้าวไว้เยอะ ^^” สรุปว่า ?นายโรมหรือฉันกันแน่ที่เป็นลูกเจ้าของบ้าน ชักจะงง T^T ดูซี่เข้ากันได้ดีเหลือเกิน..
“อ่าขอบคุณครับ ^^”
นายโรมพยักหน้า หงึกหงักๆ และเดินตามหลังแม่ฉันเข้าไปในบ้าน ก่อนจะหันหน้ามาแลบลิ้นใส่เพื่อเยอะเย้ยฉัน กรี๊ดดดดดด อีตาบ้าเอ้ย บ้านของฉันไม่ได้หลังใหญ่โอ่อ่า. มากหนักแต่เป็นครอบครัวแบบสบายๆดูอบอุ่นครอบครัวฉันอยู่กับแม่และก็น้องชายอีกหนึ่งคนส่วนพ่อไปทำงานต่างจังหวัดน่ะนานๆจะกลับบ้านที น้องฉันน่ะหรอ ไม่ต้องอยากรู้จักหรอก เพราะเดินไปไหนมาไหนใครก็ทักว่าไม่เหมือนกัน T^T (ก็น้องฉันน่ะสิ หล่อเกินหน้าเกินตาซะ)
ณ โต๊ะทานข้าว.
= = จะเป็นไรไหม ถ้าฉันจะบอกว่าแม่ทำกับข้าวเยอะมากก โห เห็นแล้วซึ้ง ขนาดฉันอยู่กับท่านมายังไม่เคยมีกับข้าวเยอะขนาดนี้มาก่อนเลย แต่พอนายโรมมาบ้านวันเดียว.. จัดมาซะ
“นี่โรม เชื่อไหมว่าโรมเป็นเพื่อนคนแรกของนามิเลยน้า ที่แม่รู้จัก นามิเป็นคนไม่ค่อยมีเพื่อนน่ะลูกวันๆ ก็อยู่แต่กับดาราเกาหลงเกาหลีทั้งวัน เดี๋ยวก็ซีรี่ เดี๋ยวก็คอนเสริตร์ หมกหมุ่นอยู่แต่หน้าคอม = =”
“เอ่อ. แม่ค่ะรู้ไหมว่า โรมเขาไม่ไช่ผู้ชายนะค่ะแม่ ^^”
ฉันรีบขัดบทสนทนาก่อนที่แม่ฉันจะสาธยายความเป็นติ่งในตัวฉันออกมาจนหมดเปือก T^T
“อ้าว.. จริงหรอนามิ”
“ค่ะ นายโรมเขาชอบแอ๊บแมนต่อหน้าผู้หลักผู้ใหญ่แบบนี้ล่ะค่ะ แต่พออยู่กับหนู 2 คนน่ะค่ะ หืมมม ไม่อยากจะพูดเลยค่ะ เมาท์เก่งกว่าผู้หญิงอีกค่ะแม่ ... ไช่ไหม ? โรมตอบแม่ฉันสิ ^^”
ฉันพยักเพยิดหน้าไปทางนายโรมเพื่อนรักของฉัน (เหรอ ?) ที่ไม่รู้เรื่องอะไรด้วย หึ สมน้ำหน้า :p อยากแกล้งฉันดีหนัก ถึงตาฉันเอาคืนแล้ว. !
ความคิดเห็น