คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : F
“วันนี้แม่ฉันไม่อยู่บ้าน เออ.. แกมาบ้านฉันก็ได้วันนี้ฉันอยู่กับพี่นามิและก็เพื่อนพี่เขาอีกคนหนึ่ง”
เสียงเด็กผู้ชายคนหนึ่ง..ดังแว่วเข้ามาในหูของผมดวงตาของผมค่อยๆลืมตาขึ้นอย่างช้า ภาพที่เห็นตอนนี้คือห้องสีน้ำเงิน ย้ำ!! สีน้ำเงินเข้มซะด้วย= =ใครคิดให้ทาสีนี้โวะ ผมเอามือลูบหัวตัวเองปอยๆอย่าง งงๆ ห้องใคร่ะเนี้ยถ้าเป็นห้องยัยนามิคงไม่ไช่ ห้องยัยนั่นถ้าในจิตนาการของผมคงมีรูปดารานักร้องเกาหลีเต็มไปหมดแน่ๆ ..แต่ห้องนี้เต็มไปด้วยรูป ผู้หญิง ! - - บนภาพเขียนว่า แทยอน เอ่อ.. ใครว่ะหน้าคุ้นๆเหมือนเคยเห็นในทีวีอ่ะครับ อ่อรู้แล้วๆ ที่โฆษณาบีอิ้งอ่ะ = = ครอบครัวนี้เป็นไรกันฟ้ะ
“อ้าวพี่ตื่นแล้วหรอ ครับ ^^”
ภาพที่เห็นข้างหน้าคือเด็กผู้ชายหน้าตาทะเล้นดวงตาประกายสีฟ้า (สีเดียวกันกับยัยนามิเลย) ผมสีน้ำตาลแดงปากสีชมพู.. กลีบดอกกุหลาบ
“อ่า.. ครับแล้วน้องเป็นใครอ่ะ ที่นี่ที่ไหน ?”
“จำอะไรได้บ้างไหมเนี้ย –0- ก็พี่อ่ะเผลอหลับไปผมกับพี่นามิเลยช่วยกันแบกพี่ขึ้นมานอนห้องผมเนี้ย อ้อ.. ส่วนผมชื่อ นิคกิครับเป็นน้องพี่นามิ ยินดีที่ได้รู้จักนะครับพี่... ?”ไม่น่าเชื่อว่ายัยนามิ จะมีน้องชายหล่อขนาดนี้ = =
“อ่อ พี่ชื่อโรมน่ะ แล้วนามิไม่บอกหรอว่าพี่ชื่อไร ”
“ยัยเจ้นั่นบอกว่าไม่ต้องรู้จักหรอก อะไรประมาณเนี้ย = = ”
“-*- อ้อ.. แล้วนามิไปไหนอ่า”
“ทำกับข้าวอยู่ข้างล่างอ่ะ วันนี้เพื่อนผมจะมาค้างน่ะครับ ^^”
“งั้นเราลงไปข้างล่างกันเถอะ..”
ผมกับนิคกิเดินลงมาข้างล่างพร้อมกันผมไม่เห็นใครเลยในห้องรับแขกสงสัยยัยนั่นคงทำอาหารไม่เสร็จมั้ง.. นิคกิเดินนำหน้าผมไปนั่งที่โซฟา.. ก่อนจะหยิบรีโมทมากิดเปิดทีวี.. ผมเดินตามไปนั่งที่โซฟาด้วย.. แต่ทว่ากลับเหมือนมีใครเปิดประตูหน้าบ้านเข้ามาในเวลาเดียวกัน..
คนที่ปรกกฎตัวอยู่หน้าประตูนั้นคือผู้ชายที่หน้าตาดีไม่แพ้กันกับ นิคกิเลยดวงตาสีน้ำตาล ผมสีเทาควันบุหรี.. ผู้ชายคนดังกล่าวเผยยิ้มบางๆให้ผมเหมือนกับว่ากำลังทักทายผมอยู่ แต่ทำไมเหมือนไม่ถูกชะตากับหมอนี่เลยว่ะ - -
“อ้าว! ไอ้ซินมาแล้วหรอว่ะ พอดีเลยป่านนี้เจ้เขาคงทำอาหารใกล้เสร็จแล้วล่ะ”
“อ่าแล้วนั่นใครหรอว่ะ ไอ้นิค”
“อ่อ.. นี่พี่โรมเพื่อนพี่นามิน่ะ
“สวัสดีครับ พี่โรมผมชื่อซินฮะ เป็นเพื่อนไอ้นิคมัน”
ผมพนมมือรับไว้ตามมารยาทและไม่ได้พูดอะไรต่อ
นายซิน เพื่อนของนิคกิหันหน้ามาสวัสดีผมก่อนจะเดินมานั่งที่โซฟาด้วยกัน ไม่ใช่ว่าผมคิดไปเองหรอกนะแต่ผมไม่ค่อยจะถูกชะตากับหมอนี่เลยจริงๆอ่ะ
“นิคกิซินและโรมกับข้าวเสร็จแล้วนะเชิญที่ห้องอาหารได้จ้ะ ^^ วันนี้พี่ตั่งใจทำเป็นพิเศษเลย”
“= =วันนี้หิมะจะตกไหมเนี้ย”
“ทำไมพี่โรมพูดอย่างนั้นล่ะฮะ ? ‘_’ ”
“ก็ยัยนี่ชวนพี่กินข้าวนะสิ.. ”
(-(- -)-) << (สีหน้า นามิ นิคกิ ซิน)
มุขผมไม่ฮา หรอกหรอ เนี้ย - - โถ่ รู้สึกเป็นส่วนเกินแปลกๆแฮะ
ทุกคนเดินไปที่โต๊ะอาหารพร้อมกันผมเลือกที่จะนั่งข้างยัยนามิที่ฝั่งซ้ายส่วนฝั่งขวา.. ก็มีนิคกิที่นั่งตรงข้ามผมและซินที่นั่งตรงข้ามนามิ..
กับข้าวตรงที่อยู่หน้า น่ากินทุกอย่างเลยแหละถึงจะเป็นอาหารพื้นๆที่ผมไม่เคยกินก็ตาม (บ้านรวยก็งี้แหละนะ โฮะๆ J)
“งั้นเดี๋ยวตักข้าวให้นะ.. ” นามิพูดพร้อม.. กับหยิบจานข้าวขึ้นมาแต่ไม่ทันที่จะได้ตัก.
“เอ่อ.. พี่นามิให้ผมช่วยนะครับ” เสียงของนายซินก็แทรกขึ้นมาทันใด แถมหมอนั่นไม่พูดป่าวเดินอ้อมมาทางของนามิและช่วยถือจานข้าวจากมือของเธอ!! และบังเอิญมือของซินไปจับมือของนามิแบบไม่ได้ตั่ง (ย้ำ!! จับมือเลยนะเว้ยย- - ) มาทำเลิฟซีนอะไรตรงว่ะ ขัดหูขัดตาชิบหาย = = ตอนนี้ทุกอย่างอยู่ในสถานการณ์ที่หน้าอึดอัด.. นามิและนายซินบ้าบออะไรนั่นจ้องตากันอยู่เนิ่นนาน เหมือนกับว่าเวลาได้หยุดลง โถ่ เว้ยยย ยัยนามิก็ยืนบื่อให้เขาจับมืออยู่ได้ไม่มีด่าสักแอะ ก่อนที่ทุกอย่างจะน่าอึดอัดไปกว่านี้นิคกิก็พูดแทรกขึ้น
“เอ่อ.. ไอ้ซินไม่ทราบว่ามึงจะแดกตาเจ้กูแทนข้าวหรอว่ะ - - จ้องซะขนาดนั้น..”
“กูกินได้หรอว่ะ กูอยากชิมเหมือนกัน J ”
“เอ่อ.. แฮะๆ มุขน้องซินนี่ทำพี่เขินเลยอ่า ฮ่าๆ” ยัยนามิยังไม่รู้อีกว่าหมอนั่นจะจีบดูตาสิหวานเยิ้มเชียว หึ -*- ทำไมผมต้องอารมณ์เสียด้วยว่ะ พอพูดเสร็จนามิและไอ้ซินก็แยกกันตักข้าวและนั่งทานอาหารกันตามปกติ
“พี่.. นามินี่ทำอาหารเก่งจังเลยนะครับ” เอาอีกแล้วจีบกันอีกแล้ว - -+
“ห่วยแตก.. - -” ผมรีบขัดคำพูดของนายซินทันที แหม ทำไงได้หมั่นใส้อ่ะ
“นายมีมารยาทกับเขาบ้างป่ะเนี้ย ! - - น้องเพื่อนฉันอุตส่ามากินข้าวที่บ้าน.. เอาหมาออกจากปากสัก 30 นาทีได้ไหม -*-” นามิหันมาเอ็ดผมก่อนจะหันหน้าไปหานายซินเพื่อพูดแก้ตัว “ทานต่อเถอะจ้ะซิน ^^;;” 2 มาตรฐานชัด ๆ = =
ตลอดการกินข้าว.. ไอ้ซินก็หยอดมุขจีบนามิตลอด หึ ผมคิดอะไรดีๆออกแล้วแหละ J
“นี่ น้องๆก็อยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตาเลย.. เรามาบอกเรื่องสำคัญของเราดีไหมนามิ..”ผมไม่พูดป่าวพร้อมเอามือไปโอบไหล่นามิที่นั่งอยู่ข้างผมด้วยเธอหันมาทำหน้างงก่อนที่จะพูดสวนผมขึ้น
“เรื่องไร -*-”
“ก็เรื่องของเราไง J”ผมยิ้มอย่างผู้ชนะ ไม่สนสีหน้าของนายซินที่ตอนนี้หน้าซีดและดวงตาเต็มไปด้วยความสงสัย หึ - -
“พี่กับนามิตกลงว่าจะคบกันแต่ยังไม่ทันได้บอกใครไง ก็เลยบอกว่าเป็นเพื่อนกันไปก่อน แต่พอดีพี่หึงแฟน ต้องขอโทษน้องซินด้วยนะครับ”
ผมหันหน้าไปยิ้ม (เย้ย)นายซิน พร้อมกับกระชับอ้อมแขนที่กอดนามิอยู่ให้แน่นขึ้น ส่วนนามิตอนนี้นะเหรอ(?) เหอะ ก็จะทำไรได้ล่ะ ยัยนั่นก้ทำหน้าเหวออยู่ข้างๆผมเนี้ย ยังไงก้ขอโทษแล้วกันนะนามิ.. . ฉันหมั่นไส้นายซินนี่หว่า -3-
“โห พี่โรมเท่ห์วะมึง มีหวงมีหึงเจ้กุด้วยอย่างงี้สิว่ะแฟนเจ้ผม เสียใจด้วยว่ะเพื่อน”
คำชม(รึป่าว ?)ของนิคกิดังขึ้นพร้อมกับทำท่าจะปลอบใจเพื่อนตัวเองเหมือนประชดผมเลยแฮะ = = แต่ผมไม่สนอะไรหรอกเพราะนาทีนี้ผมคือผู้ชนะ
“เอ่อ.. พอดีพี่กับพี่โรมมีเรื่องต้องคุยกันนิดหน่อยน่ะ พวกเธอพากันทานข้าวก่อนเลยเดี๋ยวพี่กลับมา”
นามิที่นั่งหน้าเหวออยู่เมื่อกี้เริ่มได้สติ ก่อนที่จะดึงมือผมให้เดินตาม.. เธอไป หึ สงสัยคงจะรอให้ถึงคืนนี้ไม่ไหวสินะนามิ (คิดไปเองทั้งเพ - -) เธอพาผมขึ้นมาบนชั้น 2 คิดว่าคงเป็นห้องนอนของเธอนั่นแหละเพราะติดกับห้องของนิคกิ
“นายต้องการอะไรจากฉันกันแน่ ตอนนี้ฉันสับสนในตัวนายมากเลยรู้ไหมโรม.. นายจะเอายังไงกับฉัน”
“ฉันก็ปกป้องเธอไง เธอไม่รู้หรอว่าหมอนั่นมันกำลังจีบเธออยู่”
“รู้.. ทำไมฉันจะไม่รู้ ซินเขาจีบฉันตั่งแต่ที่เข้ามาเป็นเพื่อนกับนิคกิใหม่ๆแล้ว”
“อ้อ.. แล้วเธอก็ยอมให้มันแตะอ่างทุกครั้งที่มาบ้าน ? - -”
“…. ” นามิเงียบเธอไม่พูดอะไรต่อจากนั้นแต่ดวงตาเป็นประกายสีฟ้าของเธอดูหมองๆ ลงเหมือนกับว่าผมพูดแทงกลางใจดำเธอเต็ม เต็ม แทบไม่ต้องเดาเลยล่ะครับ J
“นี่ฉันกำลังปกป้องเธอนะนามิ... ไม่มีใครมีสิทธ์แตะต้องตัวเธอหรอก เพราะจูบแรกของฉันก็อยู่ที่เธอเหมือนกัน”
ดวงตาของนามที่หลุบต่ำลงเมื่อกี้ ตอนนี้ดวงตาของเธอแทบจะเบิกกว้างเท่าลูกมะเขือเทศได้เลย.. ดวงตาสีฟ้าประกายที่ทำให้ผมหลงใหลทุกครั้งที่ได้เห็นตอนนี้กลับเต็มไปด้วยความสงสัย หน้าของเธอแดงระเรื่อเหมือนลูกมะเขือเทศที่กำลังสุกได้ที่.. เธอทำหน้าตารนรานเหมือนจะพูดอะไรแต่ก็พูดไม่ออก.. อยู่ครู่หนึ่ง
“ฉ.. ฉันไม่เชื่อนายหรอก” เสียงของนามิดูแปลกไปไม่เหมือนทุกครั้ง.. ก็เพราะว่าครั้งนี้เธอพูดติดอ่างไงล่ะ แต่คำพูดของเธอกลับสื่อความหมายถึงว่าเธอไม่เชื่อใจผมซะอย่างงั้น อะไรกัน.. คนเขาอุตส่าห่วง เธอไม่พูดเปล่าแต่กลับเดินหันหลังให้เหมือนจะบอกกับผมว่า ‘ฉันไม่อยากคุยกับนาย’ ประมาณนี้ สิ่งที่ผมทำได้ในตอนนี้คือมองแผ่นหลังขอเธอที่กำลังห่างไกลออกไปจากผมเรื่อยเรื่อย ตอนนี้เธอกำลังจะเดินถึงขั้นบันไดแล้วด้วย
“เอ่อ.. แล้วก็ส่วนเรื่องที่นายจะมาค้างที่บ้านฉัน ฉันไม่ให้นายมายืมเสื้อผ้าน้องฉันใส่ตลอดสองอาทิตย์หรอกนะ –‘’- ”
แต่ไม่ทันที่จะเดิน ลงบันไดไปเจ้าของร่างเล็กกลับหันหลังมาพูดกับผม เหมือนพึ่งจะนึกสิ่งที่อยากจะพูดได้
“เรื่องนั้นไม่ต้องห่วงหรอกน่า ฉันจัดการเองได้”
นามิเธอไม่ฟังเรื่องที่ผมพูดแต่เธอกลับเดินทักๆไปที่ห้องอาหารเหมือนกำลังห่วงว่านายซิน ของเธอจะคิดยังไง หึ ห่วงกันเข้าไปเถอะ - -
[บันทึกพิเศษ::นามิ]
ฉันเดินทักไปที่ห้องอาหารก่อนที่จะพบว่าซินไม่อยู่แล้ว.. หึ โดนหักหน้าซะขนาดนั้น กลับไปก็คงไม่แปลกคิดแล้วก็สงสารอ่า.. นายโรมบ้าไม่นาแกล้งซินเลย
“นี่เจ้ ถามไรหน่อยดิ ? เจ้คบกับเฮียโรมจริงหรอ ?”
“เฮียโรม ?” เจอกันยังไม่ถึงครึ่งวันเลย.. เรียกกันว่าเฮียซะแล้ว ไปสนิทกันตอนไหนมิทราบย่ะ = =
“ก็ถ้าเจ้ คบกับพี่โรมผมก็เรียกว่าเฮียดิเท่ห์ จิตาย –0-”
“ไม่ได้ คะ...”
“คบครับพี่กับพี่นามิคบกันนานแล้ว^^” ยังไม่ทันจะพูดประโยคสุดท้ายเสร็จ เสียงของนายโรม (คู่ซวย) ก็ดังขึ้นมาตอบคำถามแทน
หึ คบกันนานที่ไหนกันย่ะเป็นเพื่อนกันยังไม่ครบ 48 ชั่วโมงถ้วนเลยด้วยซ้ำ - - ขี้ตู่ชะมัดหยาด
“เหอะ เชิญคุณชาย สองคนคุยกันตามสบายเถอะค่ะ ส่วนฉันจะไปอาบน้ำนอนแล้วเหนื่อยมาทั้งวันแล้ว เฮ้ออออออ =3=”
“โห เจ้เขินก็พูดมาเถอะ ไม่ต้องหนีผมก็ได้ ฮ่า ฮ่า”
ฉันกระแทกเสียงใส่เขาและไอ้นิคกิน้องชายตัวแสบของฉันก่อนจะเดินไปห้องตัวเองที่อยู่ชั้นบนโดยไม่ฟังเสียงไอ้นิคกิที่ตะโกนแซวไล่หลังมา เฮ้อออ ฉันคิดย้อนหลังกลับไปตั่งแต่ที่นายโรมเข้ามายุ่งเกี่ยวในชีวิตก็มีแต่อะไรที่แปลกใหม่และก็วุ่นวายเต็มไปหมด.. เหมือนการย้ายโรงเรียนครั้งนี้เป็นจุดเปลี่ยนสำหรับฉัน ...ฉันเดินเข้ามาในห้องต่างคิดอะไรเหม่อลอยไปไกล คิดถึงบทสนทนาที่คุยกับนายนั่นกลับไปกลับมาคิดถึงแต่ประโยคเดิม เดิม คำเดิมเดิม ทั้งที่เขาอาจจะไม่ได้ตั่งใจพูดก็ได้
‘นี่ฉันกำลังปกป้องเธอนะนามิ... ไม่มีใครมีสิทธ์แตะต้องตัวเธอหรอก เพราะจูบแรกของฉันก็อยู่ที่เธอเหมือนกัน’
โอ้ยฉันคิดถึงมันอีกแล้วอ่ะ เลิกคิดๆ>[]< ทำใจดีไว้นะนามิอย่าพึ่งหวั่นไหวกับผู้ชายที่เข้ามาในชีวิตเธอแค่ 2 วัน >///<
[จบบันทึกพิเศษ:: นามิ]
ตอนนี้ผมกับนิคกิเดินขึ้นมาบนห้องนอนเหมือนกัน นิคกิบอกว่าจะอาบน้ำก่อนถ้าผมรีบให้ไปอาบน้ำที่ห้องของคุณพ่อของเขาเพราะว่าพ่อเขาไม่อยู่แล้ว พอดีนิคกิเป็นคนที่อาบน้ำนานโครตเลยอ่ะผมนั่งรอเป็น ชั่มโมงแล้วนายนั่นยังไม่ออกมาเลย ผมรอไม่ไหวเลยตัดสินใจตะโกนถามนิคกิ ที่อยู่ในห้องน้ำ
“นิคกิทำไหมนายอาบน้ำนานจังเนี้ย - - ฉันว่าจะไปอาบน้ำที่ห้องพ่อของนายอ้ะ อยู่ไหนเหรอ ?”
“อ่อ.. อยู่ถัดจากห้องของผมทางซ้ายไป 1 ห้องครับห้องนั้นแหละ”
“ขอบใจนะ” ผมหยิบเสื้อผ้าและแปลงสีฟันเดินออกจากห้องนิคกิไปและตรงไปที่ห้องที่ว่า ผมมาหยุดอยู่ห้องที่ถัดจากห้องของนิคกิหนึ่งห้อง แต่ทำไม ประตูห้องมีแต่รูปใครก็ไม่รู้ติดอยู่เต็มไปหมด (ไม่อยากบอกหรอกนะว่าคนในรูปหล่อ - -) แต่นิคกิก็บอกนิ่ว่าเป็นห้องของคุณพ่อเขา พ่อเขาอาจเป็นแฟนบอยเกาหลงเกาหลีแบบยัยนั่นก็ได้นิ (แบบว่า. ช่วยกันสืบทอด ง้ะ)
แอ๊ดดดดด~~~
ผมพลักประตูห้องเข้าไปแต่กลับพบว่าสภาพห้องข้างในรกมาก -0- โห ห้องคนจริงๆหรอเนี้ยมีรูปผู้ชาย 12 คนติดอยู่เต็มห้องไปหมด.. ส่วนคอมก็ถูกเปิดคาไว้ที่ blog ค้างไว้ผมเดินดูห้องรอบๆก่อนจะเดินไปเปิดประตูห้องน้ำเพื่อที่จะได้อาบน้ำสักที.. แต่ก็ไม่ทันจะได้เปิด
กริ๊กกก
เอ๊ะ! นั่นเสียงอะไรน่ะ ผมคิดว่าน่าจะเป็นเสียงล็อกประตูมาจากนอกห้องนะ.. ผมเดินสาวก้าวยาวๆเดินไปเพื่อเปิดประตูหน้าห้องเพราะรู้สึกได้ถึงความไม่ชอบมาพากลซะแล้วล่ะ..
กึกๆๆๆ
ผมเขย่าประตูอยู่หลายครั้งแต่กลับพบว่าเปิดไม่ออก ใครมาเล่นพิเลนแถวนี้ว่ะ - - ผมพยามที่จะเปิดประตูอยู่นานและเสียงประตูห้องน้ำในห้องก็เปิดออก
แอ๊ดดดดดดดดดด
“เห้ยย นาย !!”
เสียงอุทานจากปากผู้หญิงร่างเล็กที่เดินออกมาในสภาพห่มผ้าขุนหนูผืนเดียว ดังขึ้น ใช่เดาไม่ผิดเพราะยัยนั่นคือนามิ !! แล้วผมมาอยู่ห้องเธอได้ไง ก็ไหนนิคกิบอกว่าเป็นห้องของพ่อเขางายย.. >[] <
ยัยนามิรีบวิ่งเข้าไปในห้องน้ำเหมือนเดิมแต่เธอแง้ม ประตูออกเล็กน้อยเพื่อที่จะคุยกับผมได้
“นายมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง”
“ก็น้องเธอบอกว่าถ้าอยากอาบน้ำเร็วๆให้มาอาบที่ห้องพ่อเธออ้ะ และก็บอกอีกด้วยว่าห้องพ่อของเธอคือห้องนี้ = =;;”
“จะบ้าหรอ ห้องของพ่อฉันอยู่ติดกับห้องนิคกิเลยต่างหาก นายรีบออกไปได้แล้วฉันจะเปลี่ยนเสื้อ”
“จะให้ฉันออกไปยังไงก็ประตูมันล็อกอยู่อ้ะ ฉันไม่ใช่ผีนะยัยบ๊อง”
“- - ประตูบ้านไหน ล็อกเองไม่ทราบย่ะ มันจะล็อกได้ไง ฉันจำได้ว่าไม่ได้ล็อก นายลองเดินไปเปิดใหม่สิ”
ผมเปิดประตูตามที่เธอบอกอีกครั้งแต่ก็ไม่สำเร็จเหมือนเดิม..
“ฉันบอกแล้วว่าเปิดไม่ออก”
“ต้องเป็นฝีมือของไอ้นิคกิน้องบ้า แน่ๆเลย - - หึ”
“แล้วเธอจะเอายังไงต่อไปอ่ะ นี่ฉันยังไม่อาบน้ำเลยนะ T^T โครตเหนียวตัวเลยอ้ะ”
“นายออกไปนอนนอกระเบียงไป”
“นี่เธอเอาอะไรคิดหรอครับ - - ” ผมพูดกระแทกเสียงเพื่อประชดเธอก็ ใครเขาอยากจะไปนอนที่นอกระเบียงล่ะ T^T ยัยนี่โหดร้ายชะมัด แต่ผมก็คิดไว้แล้วล่ะว่าจะโดนนิคกิหลอกมีใครที่ไหนบ้างอาบน้ำ นานเป็น 2 ชั่วโมงแถมยังเป็นผู้ชายอีกด้วย มันผิดปกติ = = แต่ผมก็เต็มใจอ่ะนะ แกล้งยัยนี่สนุกดี J
“เรามานอนด้วยกันดีกว่าไหม”
“นายพูดออะไร - - เพ้อเจ้อน่า”
“= = ฉันล้อเล่น เธอรีบออกมาได้แล้วฉันจะได้ อาบน้ำ..”
“ฉันพูดแล้วหรอว่าจะให้นายอาบน้ำนอน ในห้องฉันน่ะ”
“แล้วเธอจะทำยังไง ไม่ทราบ บอกว่าตัวเองเป็นแม่มด แล้วเสกคาถาให้ประตูเปิด ?”
“ย่ะ !! - - นายไปเอาเสื้อในตู้เสื้อผ้ามาให้ฉันหน่อย สิ -//-”
“เอามาทำไม ยังไงซะอีกหน่อยก็ได้ถอด.. J”
“นะ นายพูดบ้าอะไร = =;;”
“เรื่องเมื่อห้องเปลี่ยนเสื้อน่ะ ฉันยังทำไม่เสร็จเลยนะ”
“นี่นายหยุดพูดเลยนะ T^T ”
“เรามาเล่นตามเกมของนิคกิ.. หน่อยไม่ดีหรอครับ ? ^^”
“หยุดเลยนะถ้านายเดินเข้ามาใกล้ฉันเกิน 1 เมตรนายตายแน่ >///<”
ลองคิดภาพผู้หญิงยืนต่อหน้าห่มผ้าหุนหนูผืนเดียว.. ริมฝีปากของเธอที่เผลอ เพราะอาการตกใจและกลัวดวงตาที่เป็นประกายตอนนี้.. เริ่มเต็มไปด้วยความกังวล.. ฮ่าๆ เธอจะรู้ตัวบ้างไหมนะว่า อย่าทำตัวแบบนี้ให้ผู้ชายอื่นเขาได้เห็น (โดนเฉพาะนาย ซินนั่น พูดแล้วก็เคือง - -).. เธอจะเคยรู้ไหมว่าตัวเองมีเสน่ห์ที่น่าเข้าหา เธอจะรู้ตัวบ้างไหมว่าคำพูดกวนโอ้ยย.. กลับทำให้ผมอารมณ์ดี. >< แต่ผมก็มักจะทำขัดแย้งกับคำพูดนั้นเสมอ.. ผมเดินไปหาเธอก่อนที่จะช้อนตัวเธอขึ้น แน่นนอน ยัยนี้แหกปากลั่นเลยล่ะ -*-
“นี่ฉันบอกแล้วไงว่าห้ามเข้าใกล้ฉันงายยย >[]<”
“…” ผมไม่พูดแต่อุ้มเธอมาวางบนเตียง.. ก่อนที่จะขึ้นค่อมร่างของเธอ - - (ผมไม่ได้เลวขนาดนั้น อย่าคิดไกลเส่).. ลมหายใจอุ่นของเธอที่สัมผัสได้ เสียงหัวใจเต้นรัวที่ไม่แพ้กัน.. กับของผม แววตาของเธอที่จ้องมองเต็มไปด้วยคำถาม ริมฝีปากที่น่าสัมผัส..
“ทำไมไม่ด่าฉันต่อล้ะ..^^”ผมพูดทั้งที่ร่างค่อมเธออยู่
“นะ นายมัน มัน.. -*-”
“ฉันมันหล่อช้ะ? ^^”
“ -3- ยังไม่ทันได้เอ่ย..”เธอพูดพร้อมเบือนหน้าหนี ไปทางอื่น ทำหน้าเหมือนไม่รู้ไม่ชี้ โอ้ยน่าหมั่นใส้อ้ะ ยัยบ้านี่ >[]< ผมเลื่อนใบหน้าไปใกล้ๆ ซอกคอของเธอเรื่อยๆกะว่าจะแกล้งโทษฐานที่หาฉันไม่หล่อจากแววตาที่กวนโอ้ยของเธอเมื่อกี้เริ่มเปลี่ยนไป.. หึ
“ฝากไว้ก่อนเถอะ.. ฉันอาบน้ำเสร็จมาเอาคืนแน่ J ” ผมกระซิบที่ข้างหูของเธอก่อนที่จะดันตัวออก.. เพื่อเดินไปอาบน้ำ
คืนนี้เรามาสนุกกันเถอะนามิ ^^
[บันทึกพิเศษ::นามิ]
ชิ!! พลาดท่าให้นายโรมอีกแล้ว >[]< โอ้ยเจ็บใจๆๆ.. คนบ้าอะไรฟะ กวนได้ทุกเวลา T^T แล้วฉันจะทำไงดี ฉันโทรไปหานิคกิให้เอากุญแจมาเปิดห้องจากข้างนอกให้หมอนั่นก็ดันตัดสายทิ้ง - - อย่าให้ออกไปได้แล้วกัน.. ตายทั้งคู่ !
ตอนนี้ฉันเปลี่ยนเสื้อเสร็จแล้วถ้าหมอนั่นอาบน้ำเสร็จ.. คงหาทางแกล้งฉันอีกแน่>//< ทำยังไงดีคิดสินามิ คิดๆๆๆ
..อ้ะ!! แกล้งหลับดีกว่า
ฉันรีบเดินไปที่เตียง.. ก่อนจะหยิบผ้าห่มมาคุมโป่งทันที! อ๊ากกกก.. .ในนี้ทำไมร้อนจังอะฮืออออ T^T คืนนี้กะว่าจะอ่านนิยาย ของแตมรี่ [7’x] ที่ออกมาใหม่แท้ๆ อดเลยจ้าเพราะหมอนั่นคนเดี๋ยว!
แอ๊ดดด~~
สงสัยหมอนั่นคงออกมาจากห้องน้ำแล้วล่ะ.. ฉันเปิดผ้าห่มออกนิดหน่อยเพื่อให้เห็นภาพแบบลางๆ.. ภาพที่ฉันเห็นคือหมอนั่น.. ห่มผ้าเช็ดตัวผืนเดียวจ้าT^T แถมผืนเล็กกะติ๊ดด เดียวอีกต่างหาก.. (ห่ม ฉเพราะส่วนล่างอีก-,.-) ...สายตาหมอนั่นหันมาที่เตียงก่อนที่จะพูดอย่าง เหนื่อยๆ
“หลับแล้วหรอเนี้ยยัยบ้าเอ้ยย”
ยัยบ้า ? - -++ หุหุหุ
ฉันปิดผ้าห่มลงเพราะ>< หมอนั่นกำลังเปลี่ยนเสื้อน่ะสิ ขืนเปิดไปตอนนี้ เจออะไร ต่อมิอะไรหมด น่ะสิ.. แต่ว่าอยู่อย่างนี้โครตอึดอัดเลยT^T
ร้อนอ่า T^T
จำได้ว่าเปิดแอร์เย็นอยู่นะ = =;;
พรับบบบ~~
หมอนั่นคงจะปิดไฟแล้วมานอนแน่ๆๆเลยรู้สึกว่าจะมีคนมานอนอยู่ข้างๆฉันเนี้ย แต่พอนอนใกล้กันแบบนี้ทำไรไม่ถูกเลยแฮะๆ
…. เงียบ T^T ทำไมบรรยากาศมันเป็นเยี่ยงนี้เล่า
“นามิ เธอจำคำถามนั่นได้ไหม.. คำถามที่ฉันถามเธอเมื่อตอนเย็นได้ไหม ?”
“….” หมอนี่พูดกับฉันหรอ... แต่จำได้ว่าฉันแกล้งหลับนะ
“เรื่องที่เธอพูดฉันได้ยินหมดแล้วนะ
..ถึงเธอจะไม่ค่อยมีเพื่อนแต่เธอก็ยังมีน้องชาย มีแม่มีพ่อที่คอยให้กำลังใจอยู่ห่างๆ ไม่เหมือนฉันซักหน่อยนิเนอะ ฮ่าๆๆ”
“….” ฉันได้แต่เงียบฟังเขา เพราะพูออะไรไม่ได้(แกล้งหลับอยู่).. ถึงแม้เขาจะหัวเราะแต่ดูจากน้ำเสียงของเขามันดูไม่สนุกเลยสักนิด
พรั่บบบบ..
เฮ้ยๆๆอยู่ๆหมอนั่นก็เปิดผ้าห่มออก ฉันหลับตาให้เป็นธรรมชาติที่สุดเพื่อไม่ให้หมอนั่นจับได้ว่าแกล้งหลับ = = อะไรว่ะ อยากบอกนะว่าจะทำอะไมมิดีมิร้ายคนที่เขาหลับน่ะ T^T
“ฝันดีนะนามิ ” จู่ๆแก้มๆของฉันก็รู้สึกได้ถึงริมฝีปากอันร้อนระอุมาทาบ ฉันพยายามที่จะเก็บอาการและทำหน้าให้นิ่งที่สุดเท่าที่จะทำได้อะไร กันเนี้ยอยู่ๆก็รู้สึกเหมือนหัวใจพองโตแปลกๆ >////< ไม่เอานามิอย่าหวั่นไหว!!
ความคิดเห็น