คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : e
[บันทึกพิเศษ::นามิ]
ดวงตาของฉันพร่ามัวเนื่องจากตอนนี้น้ำตาเอ่อ.. ท่วมไปหมด ร่างกายสั่นสะท้านในหัวสมองขาวโพลน.. คิดอะไรไม่ออก ที่รู้สึกได้ตอนนี้คือฉันกำลังเสียใจ.. เสียใจงั้นหรอ ? หึ ไม่ไช่สิ ความรู้สึกของฉันมันมีมากกว่านั้น.. ทั้งกลัว ทั้งเสียใจ.. เสียความรู้สึก ในเวลาเดียวกัน
นายโรม.. เขาหันหน้าขึ้นมาสบตากับฉันดวงตาของเขาผิดกับเมื่อกี้ ดวงตาเมื่อกี้ของเขาดูน่ากลัวป่าเถื่อนและโหดร้าย แต่ตอนนี้ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความรู้สึก.. ความรู้สึกที่ไม่สามารถบรรยายได้ มือของเขาที่กอดร่างของฉันอยู่ตอนนี้ได้คลายอ้อมกอดลงเขาหยิบเสื้อนักเรียนที่ตกอยู่บนพื้นขึ้นมาคลุมให้ฉัน..
“นามิ.. ฉัน... คือฉัน... เอ่อ”
เขาพูดติดขัดเหมือนอยากจะพูดอะไรสักอย่างแต่ไม่กล้าพูดออกมา.. ฉันรอฟังอยู่นายพูดมาสิ L
และสุดท้ายเขาก็ตัดสินใจไม่พูดมัน ก่อนที่เขาจะเดินออกจากห้องเปลี่ยนเสื้อไป! เดินออกไปงั้นเหรอนี่เขาไม่คิดจะขอโทษฉันสักคำเลยหรอ ? นายจะมากไปแล้วนะ L นายเอาจูบแรกของฉันไป ยังไม่คิดจะขอโทษอีกหรอ ?
ฉันสวมเสื้อนักเรียนกลับเหมือนเดิมวันนี้ไม่ลงไม่เรียนมันแล้ว.. ฉันตัดสินใจดินไปเอาใบลาจากห้องวิชาการมาเขียน.... ด้วยเหตุผลที่โครตจะตอแหลว่า.. ไม่สบายกะทันหัน - -.. แต่ช่างเหอะ!!
ฉันไม่สนอะไรแล้ว เรื่องเมื่อกี้ทำฉันเสียขวัญชิบหาย สงสัยคืนนี้ต้องฝันให้เฮียมาปลอบใจซะแล้ว T^T.. ฉันเดินทักๆ ออกไปทางประตู รร เพื่อจะกลับบ้านตอนนี้ฉันเดินออกมานอกโรงเรียนและหยุดอยู่ที่ป้ายรถเมย์ เพื่อรอรถที่จะกลับบ้าน.. แต่จะแปลกไปไหมถ้าฉันรู้สึกว่ามีคนเดินตามฉันมา..
ขวับบบบ
ฉันหันหน้ากลับไปมองข้างหลัง.. แต่ก็ไม่มีไร = = นี่ฉันเสียขวัญจนคิดไปเองแล้วหรอ TTTT^TTTT
“จะไปไหน หรอน้องสาว”
เสียงผู้ชายวัยกลางคน คนหนึ่งเดินเข้ามาแซวฉัน - - วันนี้เป็นวันอะไรฟะ ไม่ถูกกับผู้ชายชิบหายเลย T^T
“เอ่อ.. คือจะกลับบ้านค่ะ”
“ให้พี่ไปส่งไหม ?”
“ไม่ดีกว่าค่ะเกรงใจ”
“ไม่ต้องเกรงใจหรอกน่าให้พี่ไปส่งดีกว่า”
หมอนั่นไม่พูดเปล่า ยังเอามือมาจับแขนฉันอีก เห้ยๆมันจะมากไปแล้วนะ
“ฉันไม่ไปค้ะ! นี่ปล่อยฉันนะค่ะ”
“อย่าดื้อสิไปกับพี่เถอะ” หมอนั่นเพิ่มแรงดึงยื้อแขนฉันไป ทำไมแกซวยอย่างนี้ว่ะ นามิ T^T
“ช่วยด้วยค่ะ ช่วยด้วย!!” ฉันแหกปากร้องให้คนช่วยเป็นรอบที่ 2 ของวันแล้วค่ะแหม่ อะไรจะซวยปานนั้น
“พลั่กก!” จู่ๆผู้ชายวัยกลางคนนั้นก็ถูกต่อยเข้าอย่างจัง หึ สมน้ำหน้าอย่างน้อยฟ้าก็เห็นใจให้มีคนมาช่วยฉันแหละน่าฉันรีบหันหน้าไปมองผู้มีบุญคุณสำหรับฉันและ... เขาคนนั้นก็คือ.. นายโรม!! ( มาได้ไง T^T )
“นี่นายมาได้ไงอ่ะ”
“เรื่องฉันเอาไว้ก่อนเถอะหน้าเธอรีบหนีไปซะ”
“พลั่กกก”ยังไม่ทันที่จะพูดจบนายโรมก็โดนไอ้หมอนั่นต่อยคืนแถมยังพาเพื่อนมาด้วยตั่ง 3 คน T^T ถ้านายโรมตายฉันจะบาปไหมเนี้ย
ตุบ ตั๊บ พลัก ผั๊ว !!
สิ่งที่ฉันเห็นตอนนี้คือนายโรมโดนรุม ทำไมฉันเห็นแล้วฉันเสียใจแปลกๆนะหมอนี่อุตส่าเข้ามาช่วยฉันแต่ตัวเองก็เจ็บตัวปานตายขนาดนี้..
“ช่วยด้วยค่ะ มีคนโดนรุมค่ะ ช่วยด้วย”
ฉันแหกปากร้องให้คนช่วยเป็นรอบที่ 3 ของวัน (?) อะไรจะเยอะปานนั้นน้ำใสๆไหลรินออกจากตาทั้งๆที่เมื่อกี้ยังรู้สึกเกลียดเขาเข้าใส้อยู่เลยแท้ๆแต่พอมาเจอแบบนี้ ฉันรู้สึกเศร้ากว่าเมื่อกี้ทำไมกัน ฉันไม่เข้าใจ ;0;
“เห้ย!!นี่หยุดนะ”จู่ๆตำรวจก็วิ่งมาอย่างกะทันหัน พวกไอ้เลว 3 คนนั้นรีบวิ่งหนีตำรวจจนชนกันระเนระนาดวุ่นวายไปหมด ตอนนี้เหลือฉันกับนายโรมแค่ 2 คนนายนั้นนั่งเอามือเช็ดเลือดตัวเองที่มุมปากอย่างหมดสภาพ ทรงผมดูยุ่งเหยิงไม่เหลือภาพพจน์คุณชายปากดีเลยแม้แต่น้อย..
“นี่นายเป็นยังไงบ้าง ?”
คำพูดของฉันดูร้อนรนกระวนกระวายเหมือนว่าตอนนี้เขากับฉันจะไม่ได้อยู่ด้วยกัน แววตาดูกระสับกระส่าย ( เอ่อ.. ไม่ได้อยู่ด้วยกันก็ดีแล้วไม่ไช่หรอ ร้อนรนกระวนกระวายทำไม = = )
เขาไม่พูด เอาแต่ส่ายหัวไปมามุมปากของเขาเผยยิ้มบางๆในแบบที่ฉันไม่เคยเห็นมาก่อน ดวงตาสีมรกรตของเขาเป็นประกายให้ความรู้สึกเหมือนเขากำลังดีใจอะไรสักอย่าง.. นายดีใจอะไรกันห๊ะ!! ไอ้บ้า ..เจ็บปานตายขนาดนี้ T^T รู้ไหมคนเขาเป็นห่วง
(ห๊ะ!! เดี๋ยวเป็นห่วง ? - -)
“งั้นไปทำแผลที่บ้านฉันก่อนแล้วกัน..” ว่าแล้วฉันก็พยุงตัวเขาให้เดินตามฉัน.. ขึ้นรถเมย์ไป
ณ บ้านของนามิ[สุดสวยเมียอู๋ฟ่าน ภรรยาดีโอ แฟนโอเซฮุน กิ๊กจุนมยอน <3 - -.. ]
ฉันพานายโรมเข้ามาในบ้านของฉัน.. ขณะที่เดินมาเขาก็ไม่พูดกับฉันเลยสักคำ.. เอาแต่หลบหน้าหลบตาเหมือนไม่อยากพูดกับฉัน.
ฉันพาเขามานั่งที่โซฟาก่อนจะเดินไปเอากล่องปฐมพยาบาลเพื่อมาทำแผลให้เขา.
“นายมาอยู่ที่ป้ายรถเมย์ได้ไง ?”
ฉันพูดโดยไม่สบตาเขามือทั้งสองยุ่งอยู่กับการเปิดกล่องพยาบาลเพื่อเอายาต่างๆออกมา
“ฉันก็แค่..มาเดินเล่นแล้วบังเอิญเห็นเธออยู่แถวนั้นพอดี - -”
“เดินเล่นอะไรกันย่ะออกมาถึงนอกโรงเรียน= =”
“ก็วิวนอกโรงเรียนสวยดีง้ะ =3=;;”
“นายรู้ตัวไหมว่านายโกหกไม่เก่งเอาซะเลยนะ - -แววตาของนายโครตฟ้องเลยอ้ะ ฮ่าๆๆ”
ฉันหัวเราะทั้งๆมือกำลังทำแผลให้หมอนั่น.. อยู่แต่ก็น่าสงสารเหมือนกันแฮะดูสิช้ำไปหมดเลย อุตส่าเข้ามาช่วยฉันแท้ๆ
“นี่.. นามิ”
“หือ ? ‘_’ ”
“..คือ”
“มีไรก็ว่ามาสิ = =”
“ฉันขอโทษนะ.. คือ..เรื่องที่ห้องเปลี่ยนเสื้อน้ะฉันไม่ได้ตั่งใจ (._.)”
“อื้อ.. ช่างมันเถอะ.. คิดว่าเรื่องนี้ไม่เคยเกิดขึ้นเลยแล้วกัน :) ”
“เฮ้ออออออ โล่งอกไปทีนึกว่าจะเสีย - - ที่พักไปซะแหละ”
“-*- นายหมายถึงอะไร ?”
“ฉันก็นึกว่าเธอจะโกรธฉันมากก แล้วถ้าเธอโกรธฉันฉันก้ไม่ได้ค้างบ้านเธอนะสิ -3-”
“- - โห นี่ทำเพื่อประโยช์นของตัวเองชัดๆเลยใช่ไหมนี่ อิตาโรมบ้า”
ฉันเอาอุปกรณ์เข้ากล่องยาเหมือนเดิมและเดินเอาไปเก็บที่ตู้ยา..
ฉันเดินออกมาที่ทางโซฟาแต่ก็พบว่านายโรมเขาไม่อยู่แล้ว.. เห้ย!!หายไปไหนว่ะ - - หมอนี่เป็นคนหรือป่าวเนี้ย = =
ฉันเดินไปหาที่สวนข้างบ้านและก็พบว่าเขาอยู่ที่นั่นจริงๆ
“ไม่ต้องห่วงผมหรอกครับ ผมเอาตัวรอดได้ชีวิตของผม เชิญพ่อไปทำงานต่อเถอะครับ”
ฉันชะงักฝีเท้าทันที ที่แรกกะจะเดินไปหาเขาแต่ดูเหมือนว่าเขากำลังคุยโทรศัพท์กับใครสักคน (คิดว่าเป็นพ่ออ่ะนะ)
นี่ไม่ได้ตั่งใจมาแอบฟังน้าเฟ้ยยย มันได้ยินเองง้ะ -,.-
“แค่นี้นะครับ.. ผมไม่ว่าง!”
นายโรมกระแทกเสียงใส่ปลายสาย ดวงตาของเขาดูเหมือนโกรธแค้นใครสักคน.. ไม่ไช่โกรธแค้นสิ เกลียดมากเลยด้วยซ้ำ!
ฉันมัวแต่คิดอะไรเพลนๆจนไม่รู้ว่านายโรมเดินมาอยู่ที่หน้าฉันตอนไหน = =
“เธอมาแอบฟังฉันคุยโทรศัพท์หรอ –‘’- ”
“ปะ ป่าวๆฉันแค่มาดูว่านายจะทำอะไรกับสวนข้างบ้านฉันรึป่าว -3-;;”
“เอ่อ ? แล้ววันนี้แม่เธอไม่อยู่บ้านอ่อ ?”
“แม่ฉันไปหาพ่อที่ต่างจังหวัดน่ะ เห็นท่านเล่าว่าธุรกิจมีปัญหาอะไรสักอย่างนี่แหละ”
“งั้นเธอก็อยู่บ้านคนเดียวสิวันนี้ J” นายโรมกระตุกยิ้มเหมือนผู้ชนะอีกแล้ว รอยยิ้มนี้กลับมาอยู่บนใบหน้าเขาอีกครั้ง = =
“เสียใจย่ะ ฉันอยู่กับน้องชาย :p ”
เขาไม่ฟังประโยคสุดท้ายที่ฉันพูดแต่เขาดึงแขนฉันห้เดินตามเขาไป
“นายจะพาฉันไปไหน ?”
“ไปข่มขืนมั้ง ^^”
“เห้ยยย = =”
“ยัยบ้าฉันล้อเล่น - -”
“แล้วสรุปจะไปไหน”
“ไปนั่งเล่นที่สวนข้างบ้านไง ฉันคิดว่ามันน่าจะดีกว่ามายืนคุยกันข้างบ้านอ่ะนะ”
เพราะฉะนั้นจะช้าอยู่ไย..
นายโรมกระชาก.. แขนฉันจนจะปริวตามอยู่แล้วจ้า T^T เจ็บง่า งื้อออออออ!
สวนข้างบ้านฉันจัดแบบสไตล์คลาสสิก เรียบๆแต่ดูอบอุ่นสบายตา อยู่ๆหมอนั่นก็ดึงแขนฉันให้นั่งลงบนพื้นหญ้าตามเขา..
“อะไรเข้าสิงนายเนี้ย -?-”
“นามิ.. เธอเคยคิดไหมว่าตัวเองไม่มีค่า”
นายโรมไม่ตอบคำถามฉันแต่เขากลับยิงคำถามที่ไม่เคยมีใครเคยถามและคิดจะถามฉันหลุดออกจากปากนายโรมอย่างไม่น่าเชื่อ คำพูดของเขาไม่เหมือนทุกครั้งไม่ทะเล้นไม่ขี้เล่นแต่เต็มไปด้วยความจริงจัง (สายตาเขาบอกความรู้สึกของเขาทุกอย่างแม้พยายามจะโกหกก็ตาม ฉันก็จับได้ตลอด)
“เคยสิ.. บ่อยด้วย แล้วทำไมนายถึงถามฉันอย่างงั้นอ่า ?”
“ไม่รู้สิ.. ขนาดฉันยังสับสนในตัวเองเลยอะไรที่คิดว่าดีอะไรที่คิดว่าถูกกลับผิดไปซะทุกอย่าง ทั้งความฝันของฉันที่ตั่งใจจะเป็นตั่งแต่เด็กๆ จินตนาการที่คิดว่าชีวิตผู้ใหญ่นั้นสวยงามน่าสนุกน่าตื่นเต้น แต่ทุกอย่างกลับดับวูบลง.. ในวันที่ฉันนั้นพร้อมจะทำตามฝัน... เหอะไม่น่าเชื่อเนอะว่าเรารู้จักกันได้ 2 วันฉันรู้สึกเหมือนผูกพันพ์ กับเธอมาเป็นปีเลยล้ะ เวลาเห็นหน้าเธอฉันก็เหมือนเห็นตัวเองในวัยเด็กยังไม่รู้ นี่ฉันปัญญาอ่อนจนบ้าตามเธอไปแล้วรึยังไงกันนะนามิ”
“สรุปว่านายชม หรือ ด่า ย่ะ ?”
“= = ชมสิแหม่.. ฉันยังพูดอยู่เลยว่าเธอเหมือนฉันตอนเด็กๆ”
“ฉันเหมือนนายตรงไหนไม่ทราบ -*- อย่าบอกนะว่าตอนเด็กๆนายเป็นfanboyเกาหลีอ่า”
“- - อย่ามโนว่าคนอื่นเขาชอบเกาหลีเหมือนเธอสิ”
“นายพูดให้ฉันคิดนิ่ แล้วสรุปว่านายเหมือนฉันยังไง”
“ก็ตอนเด็กฉันอ่ะ ชอบดูอะนิเมะมากๆ ฝันว่าโตขึ้นสักวันอยากจะสร้างอนิเมะเป็นของตัวเอง แต่ก่อนหน้านั้นฉันก็เป็นโอตาคุมาก่อน.. ละ”
“ดะ เดี๋ยวๆ = = โอตาคุคือ ไร ?” ฉันขัดบทสนทนาของเขาด้วยการตั่งคำถาม.. ก็ฉันไม่รู้นิ่ว่าโอตาคุคืออะไร -3-
“พวกติ่ง กาตูนอนิเมะอะไรเงี้ยย อ่า –[]-”
อ๋อ.. ที่บอกว่าเหมือนฉันเพราะว่าตัวเองก็เป็นติ่งเหมือนกัน = = แต่ทำไมฟังดูหรู ๆกว่าติ่งเกาหลียังไงไม่รู้อ่ะ เดี๋ยวเราต้องเรียกติ่งเกาหลลีว่า โอตามุ แข่งกับ โอตาคุซะแล้ว หึหึหึ - -;; (ปัญญาอ่อน ขั้นเทพพ)
พูดเสร็จเขาก็ทิ้งหัวของเขาลงนอนบนตักฉัน.. อย่างดื้อๆ เห้ยได้ไงอ่า - - ฉันคิดจะเอาหัวเขาออกจากตักฉันแต่มือฉันก็ชะงัก ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร หรืออะไรดลบัลดาลที่ทำให้ฉันอยากจะสงบศึกกับเขาสัก ชม. มันเป็นความรู้สึกแปลกๆยังไงไม่รู้ ก็อย่างที่แม่ฉันบอกอ่าตั่งแต่เด็กมาแล้วฉันไม่ค่อยมีเพื่อน ถ้าจะมีก็มีแต่ติ่งด้วยกันที่คุยกันแต่ในโซเชียลแต่ในชีวิตจริงๆ ฉันแทบจะเป็นเพื่อนกับหินได้เลยล่ะ T^T
และเขาก็เป็นเพื่อนคนแรก.. ที่กล้าเปิดปากคุยเรื่องส่วนตัวกับฉับแบบจริงจัง.. พอคิดแล้วฉันก็ได้แค่แหงนหน้ามองท้องฟ้าอันกว้างไกลและลอบยิ้มอยู่คนเดียว..
“ฉันก็ ..เคยคิดนะว่าตัวเอง ไม่มีค่าเพราะตั่งแต่เด็กมาฉันก็ไม่เคยมีเพื่อนที่กล้าเปิดปากคุยเรื่องส่วนตัวกับฉันเลยสักคน ไม่มีเพื่อนสนิท ไม่มีบัทดี้ ..ชีวิตฉันนี่มันก็ช่างทุเรศเนอะนายว่าไหม” ฉันพูดประโยคนั้นออกไปทั้งตายังคงมองท้องฟ้า..
“……”
“นายโรม..” ฉันเรียกชื่อเขาอีกครั้ง..
“……”
เขาเงียบ อยู่นานฉันเลยตัดสินใจหันหน้ามามองเขาที่นอนหนุนตักฉันอยู่.. และภาพที่ฉันเห็น... คือ... เขาหลับค่ะคนอ่าน- - หลับคาตักฉันเลยด้วย T^T สงสัยคงเป็นฤทธิ์ยาแก้ปวดที่ฉันเอาให้ฉันกินตอนทำแผลแน่เลย.. แต่เวลานายนี่หลับก็ดูหล่อดีเหมือนกัน เนอะดวงตาที่เคยแสดงความรู้สึกต่างๆ เวลาที่เกิดเรื่อง.. แต่ปัดนี้ได้กลายมาเป็นการหลับพริ้ม แพลงขนตายาวงอนเหมือนผู้หญิง หึ เวลานอนแล้วเหมือนเด็กตัวน้อยๆน่ารักเลยนะ
“หลับอย่างงี้ไปนานเลยนะ นายตัวแสบ ” ฉันยื่นหน้าไปกระซิบที่ข้างหูของเขาก่อนจะ เอามือไปลูบที่ผมของเขาเบาๆ เขาจะรู้บ้างไหมนะว่า..ฉันแอบแตะอ่างเขาไปตั่งหลายครั้ง!!
“สวัสดีครับ พี่นามิ ! อ้าว!! แล้วนั่นใครอ่ะ (‘_’)a” เสียงของนิคกิ.. น้องชายของฉันดังขึ้นนี่ก็คงค่ำแล้วมั้ง.. น้องของฉันเลิกเรียนแล้วอ่า
“อ้าว!! นิคกิ กลับมาจากโรงเรียนแล้วหรอ พอดีเลยมาช่วยพี่ยกหมอนี่ขึ้นไปนอนบนห้องที”
“ฮันแน่ๆ แม่ไม่อยู่บ้านวันเดียวพาผู้ชายเข้าบ้านเลยนะ ว่าแต่หมอนี่ของพี่นามิชื่อไรอ่ะ - -”
“= = อยากรู้ทำไมเนี้ย และที่สำคัญพี่กับเขาเป็นแค่เพื่อนกัน”
“อ้ะๆ ไม่อยากรู้ก็ได้ -3-”
“แล้วเมื่อไหร่จะมาช่วยพี –[]-”
“คร้าบบ ไปแล้วครับเจ้” นิคกิทิ้งกระเป๋านักเรียนลงบนโซฟาก่อนที่จะเดินทักๆ มาทางฉัน.. และช่วยพยุงนายโรมขึ้นไปบนห้อง
ตุบบบ
นิคกิและฉันวางนายโรมลงบนเตียงของนิคกิ.. (จ้างให้ก็ไม่ได้นอนห้องฉัน :P )
“อ้าว! เจ้ทำไมให้พี่เขามานอนห้องผมอ่า - -”
“นี่นายไม่ห่วงว่าพี่สาวนายจะโดนปล้ำหรอ!” ฉันเอามือไปดีดหน้าผากของน้องชายตัวเองอย่างมั่นไส้ แหม ถามมาได้นะไอ้น้องบ้า
“โอ้ย! เจ็บนะเจ้ แต่ถ้าพี่โดนปล้ำก็ดีสิจะได้มีแฟนกับเขาสักที ร้อยวันพันปีเห็นแต่บ่น โสดๆ อยู่แต่หน้าคอมว่าโสด โพสต์อยู่ได้ทั้งวัน–[]-”
“ไปเปลี่ยนเสื้อไปๆ -*- ”
“ครับเจ้ครับบ.”
ว่าแล้วนิคกิก็เดินออกจากห้องของเขา.. เหลือฉันกับนายโรมแค่ 2 คน (รู้สึกว่าจะอยู่ด้วยกันบ่อยมาก 2 คนเนี้ย - - )
ฉันเอาผ้าห่มไปคลุมให้เขาก่อนจะเดินออกจากห้องตามนิคกิไป เฮ้อออออ ! = =
[จบบันทึกพิเศษ::นามิ]
ความคิดเห็น