คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : v
[บันทึกพิเศษ โรม]
ไม่ทันที่ข้าวช้อนแรกจะได้เข้าปากยันนามิ ก็เล่นเอาซะผมกลืนน้ำลายไม่ลง ยัยนามิ เล่นอะไรของเธอเนี้ย!ผมหันไปถลึงตาใส่ อยู่ๆยัยนั่นก็กล่าวหาว่าผมไม่ไช่ ผู้ชายซะงั้นซวยแล้วไหม ตามๆน้ำไปก่อนละกัน
“ห๊ะ อ่า เอ่อ. ครับเอ้ยๆฮ้า ๆ โรมก็เป็นอย่างงี้แหละค่ะ คุณแม่ แฮะๆ = =;;”
“โรมก็ไม่บอกแม่ตั่งแต่แรก เรื่องนี้แม่ไม่ถือๆ ฮ่าๆ อ่าแล้วโรมมาที่นี่ทำไมหรอลูก ? ปกตินามิไม่ค่อยเปิดปากชวนเพื่อนมาเที่ยวบ้านสักที แต่ทำไมวันนี้ชวน = = ”
“อ่อ.. คือว่า โรมจะมาขอค้างที่บ้านคุณแม่ สัก 2 สัปดาห์ได้ไหม ฮ้า ^^;;” หึ คิดว่าแกล้งฉันได้ฝ่ายเดียวรึไง - - ยัยนามิ อ่อ. อีกเรื่องหนึ่งคนอ่านคงจะสงสัยใช่ไหมครับว่าผมมาค้างที่บ้านยัยนามิทำไม= = ? คำตอบคือ...
ใครจะโง่บอกไปเล่า :P รอลุ้นพาสหน้าละกัน ^[]^ นะครับ
“อ่า..แม่ค่ะโรมเขาพูดเล่นน่ะค่ะ แม่อย่าถือสาเลย ^^;;”
“โรมมาค้างที่บ้านเราก็ดีสิลูก แม่เห็นไม่ค่อยเห็นนามิออกไปสุงสิงกับใครเลย นานๆมีเพื่อนมาน่าสนุกออกว่าไหม ?”
“ถูกที่สุดเลยค่ะ คุณแม่ขา ^0^” ผมรีบสนับสนุนคุณแม่ของนามิโดนทันที - - ว่าแต่เมื่อไหร่จะกินข้าวเสร็จวะ เนี่ย พูดค่ะ พูดขา แล้วรู้สึกแหยงๆยังไงไม่รู้ T^T
“แล้วโรม เข้ามาอยู่วันไหนอ่ะลูก ? ”
“พรุ้งนี้นี้เลยครับ ^0^ เฮ้ย ค่ะๆ ^^;;”
“ห๊ะ!! พรุ้งนี้ !!= =”
ยัยนามิเพื่อนรัก (เหรอ ?) ตกใจเหมือนรู้ว่าตัวเองท้องไม่มีพ่อเลยล่ะ ทำน่าเหวอ - - ตลกชะมัด
และหลังจากนั้นผมกับแม่ของนามิก็คุยกันสับเพเหระ จนมืดค่ำ ..จนถึงเวลาที่ผมต้องกลับบ้าน เฮ้ออ ไม่อยากกลับเลย T^T
20:30…
ตอนนี้ยัยนามิเดินมาส่งผมที่ประตูทางเข้าบ้านของเธอ..
“กลับขุมนรกที่บ้านนายเลยไป - -”
“นี่คำลา ของเพื่อนรัก เหรอ ?”
“ใครเพื่อนนายย่ะ แม่ฉันให้ค้างบ้านก็บุญหัวเท่าไหร่แล้ว กลับไปบ้านนายเลยไป ชิ่วๆๆ”
นามิ.. ไม่พูดป่าวแต่เธอเอามือของเธอที่มีแรงกันน้อยนิดมาดันหลังผมออกไป จากบ้านของเธอ
หึ เดี๋ยวพรุ้งนี้เราเจอกันแน่ นามิ !!
กริ๊งงงงงงงงง
...เสียงนาฬิกาปลุกที่เปรียบเหมือนเสียงนรกในเวลานี้ดังขึ้น ..ผมค่อยๆลืมตาภาพที่เห็นค่อนข้างพร่ามัว ผมเอื้อม มือไปหยิบนาฬิกาปลุกที่อยู่หัวเตียงขึ้นมาดูเวลา
08:36
ห๊ะ!!! ผมไม่ขอพูดพร่ำทำเพลงอะไรแล้วกัน เพราะนี่เลยเวลาเข้าแถวแล้วน่ะสิ ;;;_;;; กระซิก
ผมรีบกระโจนลุกขึ้นจากเตียงไปหยิบผ้าเช็ดตัวและวิ่งเข้าห้องน้ำไปทันที
09:00
บรืนนนนนนน
เสียงรถสปอร์ตสดำของบ้านผมเคลื่นตัวจอดลงที่หน้าโรงเรียน ผมรีบกระโจนออกจากรถก่อนที่จะหันหน้าไปสั่งคนขับรถ
“ลุงครับ ตอนเย็นช่วยเอากระเป๋าที่อยู่ในห้องผมมาให้ด้วยนะฮะ ทั้งสองใบเลย”
“อ้าวว วันนี้คุณหนูไม่กลับบ้านเหรอครับ”
“ผมจะไม่กลับบ้านสัก 2 อาทิตย์นะครับถ้าคุณพ่อถามบอกให้โทรหาผม”
“แต่คุณหนูครับ..”
ผมเดินหันหลังให้ลุงคนขับรถเข้าประตูโรงเรียนไปโดยไม่รอฟังประโยคสุดท้ายให้จบก่อน.. หึ ฟังไม่ฟังผมก็รู้ว่าลุงเขาจะพูดอะไร
ผมเดินสบายๆโดยไม่รีบร้อน เพราะรีบยังไงซะก็คงไม่ทันอยู่ดี...
“เอ่อ.. ขอโทษนะค่ะ ใช่พี่โรม ห้อง ม.5-A ที่ย้ายเข้ามาเมื่อวานใช่ไหมค่ะ <30<3 ”
“อ่า.. ครับ ? พี่เองมีอะไรหรอ ‘_‘ ”
“เอ่อคือ.. ว่า ..อยากจะขอถ่ายรูปกับพี่ได้ไหมค่ะ >_< ”
“ - -; เอ่อ.. ได้สิครับ”
ผมก็ตกใจหมดนึกว่าไปสร้างปัญหาอะไรไว้ ก็ดูน้องเค้าสิ พูดติดขัดอย่างกับผมไม่ใช่คน - - โล่งอกไปที เฮ้ออ
แชะๆ ๆ ๆ
เสียงชัตเตอร์กล้องดังรัวขึ้น 3 ทีก่อนที่น้องเขาหันหน้ามาพูดกับผมอีกครั้ง
“พี่น่ารักมากเลยค่ะ >///< หนูชื่อ ริช ค่ะของสมัครเป็นแฟนคลับคนแรกของพี่นะ <3 ”
“แฟนคลับ ? เอ่อ.. อย่าเลยครับพี่ไม่ได้หล่อขนาดนั้น”
“กรี๊ดดดดดด ยิ่งพูดยิ่งหล่อ >[xxxxx]<”
“เอ่อ.. งั้นพี่ขอตัวนะครับนี้ก็สายแล้ว แฮะๆ น้องไม่เข้าเรียนหรอ ?”
“พอดีคาสนี้ ริชว่างน่ะค่ะ ^_^ ”
“อ่อ.. ครับ = =”
ผมรีบวิ่งเหยาะๆ ออกจากตรงนั้นไม่ไช่ว่ารีบไปเข้าเรียนหรอกแต่วิ่งหนีน้องเค้าน่ะ TT^TT กลัวโดนฉุดอะครับบบ
ผมวิ่งมาหยุดอยู่หน้าห้องโรงยิม คาสนี้เป็นคาส.. พละ มีความรู้สึกหวิวๆว่าจะโดนทำโทษยังไง
ไม่รู้อ่ะ ผมเข้าไปห้องเปลี่ยนเสื้อเดินไปที่ล็อกเกอร์ของตัวเองเพื่อเปลี่ยนเสื้อนักเรียนเป็นชุดพละก่อนจะเข้าคาส..
ผมเปิดประตูห้องเปลี่ยนเสื้อ ออกช้าๆ
“เห้ยยยเธอ/นายย!! 0[]o”
เสียงอุทานของผมและเธอดังขึ้นพร้อมกันอยู่ๆคนที่ปรากฏตัวในห้องเปลี่ยนเสื้อ ผู้ชายก็คือยัยนามิ (คู่กรรม TT เจอยัยนี่ต้องมีเรื่องอีกแน่) ตอนนี้สภาพของเธอคือแบบ.. -,.- ..ท่อนบนเธอสวมเสื้อชั้นในสีชม (?) แต่ตอนนี้เธอเอามือปิดมันไว้ (แต่ไม่มิดหรอ -,.-)ท่อนร่างเธอสวมกระโปงนักเรียนคาดว่าเธอคงพึ่งจะเปลี่ยนเสื้อผ้ายังไม่เสร็จ
“เห้ย นายเข้ามาที่นี่ได้ยังไง นี่มันห้องเปลี่ยนเสื้อ ผู้หญิงนะ ฉันคิดแล้วว่านายต้องเป็นคนไม่ดีไอ้โรค จิตร ลามก หื่นกาม >< หน้าตานายไม่ได้ช่วยอะไรนายเลยจริงๆ ฉันคิดผิดที่ไปขอให้นายช่วยทำโครงงานรู้ งี้ฉันทำเองก็ได้ ฉอดๆแว้ดๆ๔#$%^&&*((*&^%^#&>[]<”
เธอแหกปากด่าผมทั้งที่หลับตาปี๋เอามือกุมหน้าอกตัวเองอย่างแน่นหนา ยัยนามิเอ้ย เธอจะรู้ไหมว่าเธอปิดเท่าไหร่มันก็ไม่มิด >[]< ผมพยามยามทีจะไม่มีปากเสียงกับเธอให้มันยืดเยื้อยาวนาน คืออยู่นานๆไปได้มีข่าว ข่มขืน ใน รร แน่ -,.-
“เธอฟังฉันก่อนได้ไหม นี่มันห้องเปลี่ยนเสื้อ ผู้ชายนะ เธอนั่นแหละเข้ามาได้ไง”
เธอไม่ฟังผมแต่พยามแหกปากให้คนมาช่วย ทั้งที่หลับตาปี้
“ช่วยด้วยค่ะ ช่วยด้วย นายโรมเขามาแอบดูฉันเปลี่ยนเสื้อ”
“นี่เธอหยุดเดี๋ยวนี้นะ อยากโดนลงโทษนักรึไง แล้วที่สำคัญฉันไม่ได้มาแอบดูเธอด้วย ฉันก็แค่มาเปลี่ยนชุด = =”
“ช่วยด้วยค่า ช่วยด้วย!!!!”
“ฉันบอกให้เธอเงียบไงนามิ!”
“นายโรมแอบดูฉัน ช่วยดะ...”
เสียงของเธอพยางค์ สุดท้ายขาดหายเข้าไปนำลำคอโดย.. ผมเอง
“อื้อ อ่อย อัน อะ >x<” (นี่นายปล่อยฉันนะ)
เธอทำให้ผมหัวเสียมากๆผมพยามจะไม่ทำอย่างงี้แล้วแต่เธอเป็นคนทำให้มันเป็นแบบนี้เอง.. ผมเข้าประกบริมฝีปากของเธอทันที.. ดวงตาเป็นประกายสีฟ้าจากหลับตาปี๋เบิกกว้างโดยกะทันหัน.มือของเธอจากที่ปิดหน้าอกอยู่ตอนนี้กลับกลายมาเป็นการทุบที่อกผมออกแทนแต่แรงของไม่พอที่จะทำอะไรผมได้หรอก ผมขบริมฝีปากของเธอเป็นระยะความหวานจากริมฝีปากของเธอกำลังมอมเมาผม ผมเอาลิ้นดูดซับเอาความหวานจากปากเธอด้วยความรู้สึกที่ร้อนแรงและหนักหน่วงในหัวคิดแต่ว่าจะขย้ำเธอเพื่อสอนให้รู้เป็นบทเรียน แต่ผมไม่รู้ว่าเป็นอะไรเหมือนทุกอย่างหยุดไม่ได้ สติผมหลุดไปแล้ว!! ความรู้สึกนี้มันอะไรกันนะ เขาเรียกว่าโหยหารึป่าว ทำไมยิ่งได้เท่าไหร่ยิ่งไม่พอ.. มือของผมตะปมไปทั่ว ริมฝีปากของผมค่อยเลื่อนลงมาที่ซอกคอขาวเนียนของเธอแทน.. ตอนนี้ร่างกายของเธออยู่ในอ้อมกอดของผม ร่างของเธอสั่นสะท้านไปหมด นี่.. เธอกลัวผมหรอ ? จู่ๆน้ำใสๆจากดวงตาของเธอไหลรินลง.. หยดที่แก้มของผมเหมือเป็นเครื่องเรียกสติได้อย่างดี นี่ผมทำอะไรลงไป ผมแค่คิดว่าจะทำให้เธอหยุดพูดแค่นั้นเอง.. นี่ ผม..โถ่ ..ไอ้โรมไอ้บัดซบเอ้ย แกทำไรลงไปว่ะเนี้ย.. นามิฉันขอโทษ.. L
ความคิดเห็น