คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #41 : ~ Happy Family ~ 27(100%)
ร่างบางยืนมองร่างสูงของสามีที่กำลังวุ่นอยู่กับแฟ้มเอกสารด้วยความสงสัย ขาเรียวเดินไปตากผ้าเช็ดตัวก่อนปากบางจะเอ่ยถามเมื่อเห็นว่าร่างสูงกำลังจะเดินออกไปจากห้องพร้อมกับแฟ้มเอกสารที่เจ้าตัวถือติดมือกลับมาจากบริษัทด้วย
“ ยุนจะไปไหนเหรอ ”
ขายาวที่กำลังก้าวเดินชะงักฝีเท้าก่อนจะหันมายิ้มให้กับภรรยาคนสวยก่อนจะเอ่ยตอบข้อสงสัย “ มีเอกสารที่ต้องอ่านอีกนิดหน่อยนะแจนอนก่อนเลยนะ ”
“ ยุนจะไปอ่านที่ไหน อ่านในนี้ก็ได้นี่ ” เสียงหวานเอ่ยถามปกติก็เห็นนั่งอ่านอยู่ในห้องนี่นาแล้วทำไมวันนี้ถึงจะไปอ่านที่อื่นล่ะ
ดูเหมือนว่ามันจะเป็นภาพที่คุ้นชินไปเสียแล้วเพราะตั้งแต่ยุนโฮเข้าไปช่วยงานที่บริษัททุกๆคืนก่อนนอนแจจุงมักจะเห็นสามีนั่งอ่านเอกสารก่อนเข้านอนทุกครั้งและที่ประจำของยุนโฮก็คือโซฟาที่วางอยู่มุมห้อง แล้วทำไมวันนี้ยุนโฮต้องไปเอาไปอ่านที่อื่นด้วยล่ะหรือว่ายุนโฮกำลังปิดบังอะไรเขาอยู่
“ ไม่เป็นไรเดี๋ยวยุนลงไปอ่านที่ห้องทำงานดีกว่า ยุนไม่อยากรบกวนแจกับลูกน่ะ ” ขายาวก้าวเข้ามาจนเกือบชิดตัวร่างบางตาคมจ้องลึกเข้าไปในดวงตาคู่สวยที่เต็มไปด้วยความไม่เข้าใจ “ แจไม่ชอบนอนเปิดไฟไม่ใช่เหรอ ” เสียงทุ้มเต็มไปด้วยความอ่อนโยน
“ เดี๋ยวแจรอนอนพร้อมยุนก็ได้ ยุนอ่านแป๊บเดียวไม่ใช่เหรอ ”
ใบหน้าคมส่ายเบาๆ “ วันนี้มีเอกสารหลายเรื่องที่ยุนต้องเคลียร์คงต้องใช้เวลาสักพักน่ะ ”
เพราะใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันมานานยุนโฮจึงรู้ดีว่าแจจุงจะนอนไม่หลับถ้าหากว่าทั้งห้องยังคงเปิดไฟสว่างจ้า วันนี้ยุนโฮจึงตัดสินใจหอบเอกสารลงไปอ่านที่ห้องทำงานเพราะไม่รู้ว่างานของตนจะเสร็จเมื่อไหร่ขืนนั่งอ่านอยู่บนนี้เหมือนทุกวันมีหวังกว่าแจจุงและลูกน้อยในท้องจะได้พักผ่อนเวลาก็คงจะล่วงเลยวันใหม่ไปหลายชั่วโมง
“ ดึกแล้วยุนว่าแจไปนอนได้แล้วเนอะ ” มือข้างที่ว่างจากการถือแฟ้มจูงข้อมือบางพาเดินไปที่เตียง
“ ยุนก็อย่านอนดึกมากนะ ” แจจุงยอมนอนลงแต่โดยดีปากอิ่มยกยิ้มขอบคุณเมื่ออีกคนดึงผ้าห่มมาคลุมตัวให้
“ ครับผม ” ยุนโฮยิ้มอ่อนโยนก่อนจะก้มลงประทับจูบลงบนหน้าท้องเนียนแล้วเลื่อนขึ้นมาทำเช่นเดียวกันที่หน้าผากมน “ นอนได้แล้วครับคุณแม่ คุณแม่ยอมนอนแบบนี้แล้วตัวเล็กจะพักผ่อนได้ยังไงล่ะ ”
“ ตัวเล็กไม่รอคุณแม่หรอก เผลอๆหลับก่อนพี่มุนบินซะอีก ” ร่างบางเอ่ยติดตลกก่อนคุณพ่อคุณแม่จะพร้อมใจกันหัวเราะออกมาเบาๆ ยุนโฮยิ้มอ่อนโยนให้ภรรยาก่อนจะเดินไปปิดไฟแล้วลงไปที่ห้องทำงานที่อยู่ด้านล่าง
ตากลมมองตามแผ่นหลังกว้างจนกระทั่งประตูห้องปิดสนิทห้องทั้งห้องตกอยู่ในความมืด แจจุงพลิกตัวนอนตะแคงแขนเรียวโอบลูกชายสุดที่รักเข้ามาไว้ในอ้อมกอดจมูกสวยกดลงบนแก้มนุ่มของเจ้าตัวเล็กก่อนที่เปลือกตาสีไข่มุกจะค่อยๆปิดลงช้าๆด้วยความเหนื่อยล้า
...........................................
ร่างที่อยู่บนเตียงขยับตัวเล็กน้อยก่อนที่เปลือกตาบางที่ปิดลงไปเมื่อหลายชั่วโมงก่อนจะเปิดขึ้นช้าๆ แจจุงกระพริบตาสองสามครั้งเพื่อให้ชินกับความมืดมือขาวเอื้อมไปเปิดโคมไฟข้างหัวเตียงก่อนจะหยิบนาฬิกาเรือนเล็กขึ้นมาดู
“ ตีสามแล้วเหรอเนี่ย ? ” บางอิ่มพึมพำกับตัวเองเบาๆก่อนจะเหลือบไปมองอีกฝั่งซึ่งปกติจะมีใครอีกคนนอนอยู่หากแต่ที่ตรงนั้นกลับว่างเปล่าไม่มีร่องรอยของการนอนเลยแม้แต่น้อย คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันอย่างคนใช้ความคิด นี่ยุนโฮยังไม่ขึ้นมาอีกเหรอเนี่ยหรือว่าจะฟุบหลับอยู่ในห้องทำงานกันนะ
ขาเรียวพาเจ้าของก้าวลงจากเตียงให้เบาที่สุดเพราะเกรงว่าจะทำให้ลูกชายตื่นแจจุงกระชับผ้าห่มให้กับเจ้าตัวเล็กก่อนจะเดินออกจากห้องไป ร่างบางคิดว่าเขาควรจะลงไปดูยุนโฮสักหน่อยเพราะถ้าเกิดว่ายุนโฮเผลอฟุบหลับไปจริงๆจะได้ปลุกให้ขึ้นมานอนสบายๆบนห้อง
ประตูห้องทำงานถูกเปิดแง้มเอาไว้ทำให้เห็นแสงสว่างด้านในเล็ดลอดออกมาบ่งบอกได้เป็นอย่างดีว่ายังมีคนอยู่ในนั้น แจจุงแอบดูอยู่เงียบๆอยากรู้ว่ายุนโฮกำลังทำอะไรอยู่ตากลมส่องผ่านช่องว่างที่ร่างสูงเปิดทิ้งเอาไว้ แต่แล้วคิ้วเรียวก็ต้องขมวดมุ่นเมื่อเห็นว่าคนที่ตัวเองคิดว่าคงจะฟุบหลับกลับยังนั่งตัวตรงอยู่ที่โต๊ะทำงานด้วยท่าทางที่ดูจริงจังบนโต๊ะมีแก้วกาแฟวางอยู่และร่างสูงก็ยกขึ้นจิบเป็นระยะ สงสัยว่าที่ประตูถูกเปิดทิ้งไว้แบบนี้ก็คงเพราะยุนโฮออกไปชงกาแฟแล้วตอนกลับเข้ามาคงจะลืมปิด หลังจากที่ยืนดูได้สักพักแจจุงก็หมุนตัวเดินกลับไปยังทิศทางเดิม
ตาเรียวที่กำลังไล่อ่านตัวหนังสือบนแผ่นกระดาษหยุดชะงักก่อนจะหันไปมองผู้มาใหม่ที่ยื่นมือมาแย่งแก้วกาแฟออกจากมือเขาไปดื้อๆ คิ้วหนาขมวดมุ่นเมื่อเห็นว่าคนที่ตอนนี้ควรจะหลับสนิทอยู่บนเตียงกลับมายืนส่งยิ้มหวานให้อยู่ตรงนี้
“ ดื่มนี่ดีกว่านะ ” แก้วนมอุ่นๆถูกยื่นมาตรงหน้าแทนที่แก้วกาแฟเมื่อสักครู่
เมื่อกี๊แจจุงเดินเข้าไปอุ่นนมให้ยุนโฮในครัวเพราะคิดว่าดึกๆแบบนี้นมอุ่นๆคงจะดีกว่ากาแฟดำที่ยุนโฮชอบดื่มเป็นไหน นี่ก็ไม่รู้ว่าก่อนที่เขาจะลงมายุนโฮดื่มไปกี่แก้วแล้ว
ยุนโฮยื่นมือไปรับแก้วนมจากภรรยาคนสวยเพื่อรักษาน้ำใจปากหยักวาดยิ้มขอบคุณถึงแม้ว่าความจริงแล้วจะอยากดื่มกาแฟมากกว่าก็เถอะ
“ ทำไมแจยังไม่นอนอีกล่ะ หืม ” เสียงทุ้มที่ฟังกี่ครั้งก็อบอุ่นเอ่ยถามด้วยความห่วงใย
“ นอนแล้ว แต่ตื่นขึ้นมาไม่เห็นยุนก็เลยลงมาดูน่ะ นี่ยังทำงานไม่เสร็จอีกเหรอ ” ใบหน้าสวยชะโชกดูเอกสารที่ยุนโฮอ่านค้างไว้
“ เหลืออีกนิดหน่อยนะ แจขึ้นไปนอนต่อเถอะเดี๋ยวยุนตามไป ” มือกร้านพลิกดูเอกสารเพื่อสำรวจดูว่าเหลืออีกกี่แผ่น
“ เหนื่อยไหมยุน ” เสียงหวานเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง
แจจุงรู้ดีว่าที่ยุนโฮต้องทำงานหนักอยู่ทุกวันนี้ก็เพื่อเขากับมุนบิน และบางครั้งแจจุงก็อดที่จะสงสารสามีไม่ได้ที่ต้องแบกรับภาระทุกอย่างเอาไว้คนเดียว ถึงแม้ว่ายุนโฮจะไม่พูดมันออกมาแต่แจจุงรู้ดีว่ายุนโฮนั้นเหนื่อยแค่ไหนดูจากใบหน้าที่อิดโรยหลังจากที่กลับมาจากทำงานก็รู้แต่ร่างสูงก็พยายามกลบเกลื่อนด้วยรอยยิ้มเพียงเพราะไม่อยากให้เขากับลูกไม่สบายใจ
บางครั้งแจจุงก็คิดว่าตัวเองนั้นเห็นแก่ตัวเกินไปที่ปล่อยให้ยุนโฮรับผิดชอบทุกอย่างเพียงคนเดียวทั้งๆที่เรื่องนี้ร่างบางเองก็มีส่วนผิด ยิ่งเห็นยุนโฮเป็นสามีที่ดีเป็นพ่อที่ดีมากเท่าไหร่แจจุงก็ยิ่งรู้สึกละอายใจที่ตัวเองไม่สามารถแบ่งเบาภาระของร่างสูงได้เลย
ยุนโฮวางแก้วนมที่ดื่มหมดแล้ววางบนโต๊ะ มือหนาจับมือบางที่กำลังนวดไหล่ของเขาเอาไว้ก่อนจะประทับจูบลงบนมือขาวทั้งสองข้างแล้วรั้งคนตัวเล็กให้ลงมานั่งบนตัก
“ แค่มีแจกับลูกยุนก็ไม่เหนื่อยแล้ว ”
“ ขอโทษนะ ” เสียงหวานเอ่ยแผ่วเบาแขนเรียวโอบรอบคอแกร่งเอาไว้ใบหน้าสวยซุกลงบนหน้าอกแกร่ง
“ แจขอโทษยุนเรื่องอะไรครับ แจไม่ได้ทำอะไรผิดซะหน่อย ” เสียงทุ้มที่มีกระแสความอบอุ่นเจือปนมาด้วยเอ่ยถามด้วยความไม่เข้าใจลำแขนแข็งแรงกระชับอ้ออมกอดให้มั่นคงยิ่งขึ้น
“ ขอโทษที่แจช่วยแบ่งเบาอะไรยุนไม่ได้เลย ” เขาช่างเป็นภรรยาที่แย่จริงๆเขาไม่สามารถช่วยแบ่งเบาภาระของยุนโฮได้เลยทำได้เพียงอยู่บ้านเฉยๆ
“ คิดมากอีกแล้วนะ ” นิ้วยาวคีบจมูกรั้นของคนคิดมากเบาๆเป็นการหยอกล้อ คิดอะไรไม่เข้าท่าอีกล่ะสิคนสวยคิดแบบนี้ทีไรสุดท้ายก็โทษตัวเองทุกครั้งสินะ
“ แจรู้ว่ายุนเหนื่อย ” ตากลมเชยมองก่อนจ้องมองเข้าไปในดวงตาของอีกคน ดวงตาที่มักจะมีความรักความอบอุ่นให้เขากับมุนบินเสมอแต่วันนี้มันดูเหนื่อยล้าเหลือเกิน “ ถึงปากยุนจะไม่พูดแต่แววตายุนมันฟ้องรู้ไหม ”
“ แต่ที่ยุนทำลงไปก็เพื่ออนาคตของเรานะ ” ใบหน้าคมซุกลงบนกลุ่มผมนุ่มสูดเอาความหอมจากกลิ่นกายของคนอันเป็นที่รักเพื่อเป็นกำลังใจ
เพียงแค่นี้มันก็ทำให้ความเหนื่อยล้าจากการทำงานมาทั้งวันมลายหายไปสิ้น ยอมรับว่าหลายวันมานี้ค่อนข้างที่จะเหนื่อยเพราะบริษัทมีปัญหานิดหน่อยแต่พอกลับมาถึงบ้านได้เห็นหน้าลูกชายสุดที่รักได้ทานข้าวฝีมือแจจุงเพียงแค่นี้ก็สามารถเรียกพลังงานที่เสียไปให้กลับคืนมาได้แล้ว
“ ยุนรักแจกับลูกมากนะ เพราะฉะนั้นอะไรที่ทำเพื่อครอบครัวของเราแล้วยุนไม่เหนื่อยหรอกเพราะอะไรแจรู้ไหม”
“ ............ ” หัวกลมส่ายดุกดิกตากลมจ้องมองอีกคนเพื่อรอคอยคำตอบ
“ เพราะความสุขของยุนคือการที่ได้ทำเพื่อแจกับลูกไงล่ะ ”
ไม่ว่าสิ่งที่ทำอยู่จะเหนื่อยหรือยากลำบากสักเพียงใดแต่ถ้ามันเป็นการทำเพื่อคนที่เขารักแล้วล่ะก็เขาจะไม่มีวันยอมแพ้เด็ดขาด
“ ยุน...... ” เสียงหวานเอ่ยเรียกชื่อสามีด้วยน้ำเสียงสั่นน้อยๆ มันตื้นตันจนไม่รู้จะอธิบายออกมาเป็นคำพูดได้ยังไง
“ ยุนรักแจกับลูกมากแจรู้ใช่ไหม ” เอ่ยถามทั้งๆที่จมูกโด่งยังคงซุกอยู่กับกลุ่มดำนุ่ม
“ อืม ” รู้สิทำไมแจจุงจะไม่รู้ว่ายุนโฮรักเขากับลูกมากแค่ไหน “
“ ถ้าบอกว่าไม่เหนื่อยเลยมันก็ดูจะโกหกไปหน่อย และแจก็คงไม่เชื่อ ”
ที่ผ่านมาใช่ว่ายุนโฮจะไม่รู้สึกอะไรเพราะยิ่งนับวันบททดสอบของบิดาก็ยิ่งยากขึ้นและแน่นอนว่าเวลาที่เขาจะพิสูจน์ตัวเองนั้นก็เหลือน้อยลงทุกวันๆ ยิ่งในช่วงหนึ่งอาทิตย์ที่ผ่านมานี้บริษัทเริ่มมีปัญหาหนักขึ้น และมันช่างบังเอิญเหลือเกินที่ช่วงที่บริษัทกำลังประสบปัญหานั้นท่านประธานชอง ฮยอนบินกำลังเดินทางไปพักผ่อนต่างประเทศ
วันนี้ตอนเที่ยงยุนโฮได้ต่อสายตรงถึงบิดาเพื่อขอคำปรึกษาแต่คำตอบที่ได้รับกับมานั้นมันทำให้ยุนโฮรู้ว่านี่คืออีกหนึ่งบททดสอบจากบุพการี
“ ตอนนี้ตำแหน่งประธานบริษัทเป็นของแกไม่ใช่ฉัน ”
“ แต่ผมยังไม่เคยมีประสบการณ์พ่อก็รู้ ”
“ ไม่มีใครมีประสบการณ์มาก่อนหรอกยุนโฮทุกคนล้วนแล้วแต่ต้องเรียนรู้ด้วยตัวเองทั้งนั้น ” อดีตประธานบริษัทเอ่ยด้วยน้ำเสียงสบายๆ
“ พ่อไม่ห่วงบริษัทของพ่อบางเลยเหรอ ”
“ ลูกมันจะทำบริษัทพ่อมันเจ๊งก็ให้มันรู้ไปสิ ”
“ แต่ว่าพ่อครับ..... ”
“ แกลองเชื่อมั่นในตัวเองสักครั้งสิยุนโฮ แล้วใช้วิชาความรู้ที่แกไปร่ำเรียนไกลถึงเมืองนอกเมืองนาให้เกิดประโยชน์ ใช่ว่าในบริษัทจะมีแกแค่คนเดียวคนอื่นที่เขามีประสบการณ์เขาก็พร้อมที่ให้คำปรึกษาแกขอแค่เพียงแกอย่ายึดติดกับตำแหน่งที่มันค้ำคอแกอยู่แล้วเข้าไปขอคำปรึกษาพวกเขาในฐานะที่อาวุโสน้อยกว่าเพราะอย่างน้อยพวกเขาเหล่านั้นก็อาบน้ำร้อนมาก่อนแก แกเข้าใจที่พ่อพูดใช่ไหม ”
“ ครับ ”
“ ก่อนที่แกจะทำให้คนอื่นเชื่อใจและมั่นใจในตัวแกแกต้องมั่นใจในตัวของแกเองก่อนจำ ไว้ ”
“ ขอบคุณครับพ่อ ”
ถึงแม้ว่าจะไม่ได้รับคำชี้แนะในการแก้ปัญหาโดยตรงแต่อย่างน้อยยุนโฮก็พอจะรู้ว่าเขาควรจะทำอย่างไรต่อไป ตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้วที่ฮยอนบินไม่เคยสอนอะไรเขาตรงๆเพราะส่วนมากแล้วจะพูดแล้วให้เขาเอากลับไปคิดต่ออีกที
และถ้ายุนโฮเข้าใจไม่ผิดตอนนี้บิดากำลังสอนให้เขารู้จักมีสัมมาคารวะต่อคนที่เคยผ่านประสบการณ์มาก่อน เพราะถึงแม้ว่าเขาจะมีตำแหน่งใหญ่ที่สุดในบริษัทแต่ในความเป็นจริงแล้วเขาก็เป็นเพียงวัยรุ่นจบใหม่เท่านั้นเอง เขายังคงจะพึ่งพาประสบการณ์ของคนเหล่านี้ในการทำงานอีกมาก
และอีกเรื่องคือบิดากำลังจะบอกเขาว่าถ้าหากตัวเอาเองยังไม่เชื่อมั่นใจความสามารถของตนเองแล้วแจจุงกับลูกจะเชื่อมั่นในตัวเขาได้อย่างไรเล่า
“ แจถึงอยากจะช่วยยุนแบ่งเบาบ้างไงล่ะ ” เสียงหวานที่เงียบไปนานเอ่ยทำลายความเงียบ เพราะรู้แบบนี้ไงล่ะแจจุงถึงอยากจะช่วยยุนโฮแบ่งเบาบ้าง
ปากหยักยกยิ้มอ่อนโยน “ ที่ทำอยู่ทุกวันนี้แจก็ช่วยยุนมากแล้วนะ ”
“ ช่วยยังไง แจยังไม่ได้ทำอะไรเลยนะ ”
“ ช่วยเป็นภรรยาที่ดีไงล่ะ ยุนออกไปทำงานนอกบ้านตามหน้าที่ที่คนเป็นหัวหน้าครอบครัวควรจะทำ ส่วนแจก็อยู่บ้านดูแลมุนบินกับเจ้าตัวเล็กในท้องไง ” ยุนโฮเฉลยให้
สำหรับยุนโฮแล้วไม่มีใครเหนื่อยไปกว่าใครหรอกเพราะคนเราต่างมีหน้าที่ที่แตกต่างกันออกไป เขาซึ่งเป็นหัวหน้าครอบครัวมีหน้าที่ทำมาหาเลี้ยงเพื่อให้คนในครอบครัวได้สุขสบายและในฐานะพ่อเขาก็พยายามเป็นต้นแบบของความเข้มแข็งให้กับลูกน้อย
ส่วนหน้าที่ของแจจุงนั้นถ้าเทียบกับเขาแล้วมันยิ่งใหญ่กว่ากันเยอะ หน้าที่ของภรรยาที่ต้องคอยดูแลตัดสินใจทุกเรื่องภายในบ้าน หน้าที่ของคนเป็นแม่ที่ต้องคอยดูแลลูกรักในทุกๆเรื่องต้องคอยเป็นผู้นำให้ลูกในเวลาที่เขาต้องออกไปทำงานนี่ยังไม่นับรวมถึงการทนลำบากอุ้มท้องตลอดเก้าเดือน
“ .......... ”
“ เราสองคนต่างทำหน้าที่ของตัวเอง แต่สุดท้ายแล้วเป้าหมายของเราก็คือสิ่งเดียวกันแจรู้ใช่ไหมว่ามันคืออะไร”
ดวงตาสองคู่มองประสานกันส่งผ่านความรักความผูกพันธ์ให้กันและกันก่อนสองเสียงจะเอ่ยออกมาพร้อมกัน“ เพื่อครอบครัว เพื่อคนที่เรารัก ”
“ ใช่ เพราะฉะนั้นแจไม่ต้องคิดมากแล้วนะว่ากำลังเอาเปรียบยุน ”
“ อื้อ ” แจจุงพยักหน้าเบา ร่างบางเข้าใจทุกอย่างที่ยุนโฮพูดไม่จำเป็นต้องให้ร่างสูงต้องเอ่ยซ้ำแจจุงเข้าใจความหมายนั้นด้วยหัวใจ
ไม่มีคำพูดใดๆออกมาจากปากของคนสองคนปล่อยให้เสียงของหัวใจบอกผ่านทุกความรู้สึก แจจุงอมยิ้มอยู่ในอ้อมกอดของคนรักแนบหูไปกับหน้าอกกว้างเพื่อฟังเสียงหัวใจของอีกคน ยุนโฮหลับตาลงซึมซับบรรยากาศนี้เอาไว้ท่ามกลางความเงียบ
“ ยุน ”
“ หืม ”
“ ขอบคุณนะ ขอบคุณสำหรับทุกสิ่งทุกอย่าง ถ้าแจไม่ได้เจอยุนแจคงไม่มีโอกาสได้รู้จักว่าความสุขที่แท้จริงมันเป็นยังไง ”
ถ้าหากวันนั้นยุนโฮไม่เข้ามาทักและพยายามผูกมิตรด้วยแจจุงก็ไม่รู้เหมือนกันว่าชีวิตนี้ทั้งชีวิตของเขาจะได้มีโอกาสได้สัมผัสกับความสุขเหมือนที่เป็นอยู่ทุกวันนี้หรือเปล่า
“ ยุนก็ต้องขอบคุณแจเหมือนกัน ขอบคุณที่วันนั้นแจให้โอกาสยุนได้ดูแจ”
“ แจสัญญาว่าจะเป็นภรรยาและเป็นแม่ที่ดี ” ในเมื่อยุนโฮทุ่มเททำหน้าที่ของหัวหน้าครอบครัวและหน้าที่ของคนเป็นพ่อแจจุงก็จะขอเป็นภรรยาและแม่ที่ทุ่มเททำทุกอย่างเพื่อลูกและสามีเหมือนกัน
“ ยุนก็จะเป็นสามีและพ่อทีดีเหมือนกัน” ครอบครัวของเราอาจจะไม่ใช่ครอบครัวที่สมบูรณ์แบบที่สุด แต่ครอบครัวของเราจะมีความสุขไม่แพ้ครอบครัวไหนๆ
____________________________________________________________________________
ตอนนี้อัพทีเดียวครบร้อยเลยน๊า (แต่แอบสั้น ) ^^
เจอกันตอนหน้าค่ะทุกคน น น
ขอใช้พื้นที่ตรงนี้เขียนถึง ผู้ชายที่ไรเตอร์คิดถึงมากอีกคนหนึ่งนะค่ะ
2 ธ.ค. 53 สุขสันต์วันเกิดพี่บิ๊ก D2B
วนมาอีกปีแล้วสินะพี่ชาย อยากบอกว่าคิดถึงมากๆคิดถึงเหลือเกิน น้องไม่รู้หรอกนะว่าตอน
นี้พี่อยู่ที่ไหนได้แต่หวังว่าที่ตรงนั้นจะทำให้พี่มีความสุขและเชื่อว่าพี่จะเฝ้ามองดูความสำเร็จของ
รักพี่มากๆคิดถึงอยู่เสมอไม่เคยลืมพี่เลยจริงๆ หลับให้สบายนะพี่ชาย
ความคิดเห็น