คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #75 : ตอนพิเศษ :: ลูกหมีงานเข้า 2
ลานกว้างหน้าสตูดิโอตอนนี้เต็มไปด้วยผู้คนเป็นจำนวนมากซึ่งส่วนใหญ่ล้วนแล้วแต่เป็นทีมงานในกองถ่ายและนักข่าวที่มารอทำข่าวเพราะวันนี้เป็นวันบวงสรวงละครและจะมีการถ่ายรูปนักแสดงนำของเรื่องจึงมีนักข่าวมาทำข่าวและเก็บภาพบรรยากาศเยอะพอสมควร อึนเฮเดินดูรอบๆบริเวณอีกครั้งเพื่อให้แน่ใจว่าทุกอย่างพร้อมแล้วก่อนที่เธอจะเดินมาหาสามพ่อแม่ลูกที่เพิ่งเดินเข้ามา
“ ขอโทษด้วยนะที่มาช้า พอดีแวะไปที่บริษัทมาน่ะ ” พอมาถึงแจจุงก็รีบขอโทษขอโพยเพื่อนรักเพราะคิดว่าตัวเองมาสายทำให้คนอื่นต้องรอ
เพราะอยากมาให้กำลังลูกชายเลยทำให้วันนี้ยุนโฮลงทุนหยุดงานเลยทีเดียว แต่พอกำลังจะออกจากบ้านเลขาก็โทรตามให้เข้าไปเซ็นต์เอกสารสำคัญเลยทำให้มาถึงที่นี่ช้ากว่าเวลานัด
“ ไม่สายหรอก เหลืออีกตั้งนานกว่าจะถึงเวลา” หญิงสาวตอบพร้อมกับยิ้มบางๆเพื่อให้ว่าที่คุณแม่ลูกสองสบายใจก่อนจะหันไปทักทายร่างสูงที่ยืนอยู่ข้างๆ “ สวัสดีค่ะคุณยุนโฮ ขอบคุณนะค่ะที่ยอมให้มุนบินเล่นละครเรื่องนี้ ” เอ่ยทักทายพร้อมกับถือโอกาสพิจารณาสามีเพื่อนไปในตัว อืม....หล่อสมคำล่ำลือจริงๆด้วยแต่แล้วอึนเฮก็ต้องแอบยิ้มออกมานิดๆเพื่อมองหน้ายุนโฮชัดๆ
มุนบินหน้าเหมือนพ่ออย่างที่แจจุงบอกจริงๆด้วยแฮะ
“ สวัสดีครับ ” ยุนโฮยิ้มตอบพร้อมกับโค้งศรีษะให้เล็กน้อยก่อนที่ร่างสูงก้มลงคุยกับเจ้าตัวเล็กที่อยู่ในอ้อมแขน มุนบินยังคงกอดคอของเขาเอาไว้แน่นหากแต่ดวงตาคู่เล็กกลับกำลังมองดูบรรยากาศโดยรอบด้วยความสนใจ “ มุนบินครับสวัสดีคุณอาก่อนลูก ” เสียงทุ้มพยายามเรียกความสนใจจากลูกชาย
มุนบินละสายตาจากทีมงานที่กำลังวุ่นวายอยู่กับการจัดเตรียมของแล้วหันมามองหน้าผู้เป็นพ่อก่อนจะโค้งศรีษะให้อึนเฮเล็กน้อยเมื่อยุนโฮพยักหน้าไปทางหญิงสาว
“ สวัสดีครับ ”
“ สวัสดีครับมุนบิน วันนี้มุนบินหล่อจังเลย ” ชมจากใจจริงมือเรียวยื่นไปจับตัวเล็กเบาๆเป็นการหยอกล้อแล้วหันไปคุยกับแจจุงต่อ “ ฉันว่าแจจุงพาคุณยุนโฮกับมุนบินไปนั่งรอข้างในก่อนดีกว่านะคนท้องยืนนานๆมันไม่ดี เดี๋ยวถ้าถึงเวลาแล้วเดี๋ยวฉันให้คนไปตาม ”
“ เอาแบบนั้นก็ได้ ” แจจุงพยักหน้าเห็นด้วยก่อนจะหันไปบอกกับเจ้าตัวเล็กให้ลงมาเดินเองเพราะตั้งแต่มาถึงมุนบินก็ให้ยุนโฮอุ้มตลอดเลย “ มุนบินครับ คุณแม่ว่าหนูลงเดินดีกว่านะครับคนเก่ง ”
“ ไม่เอา หนูไม่เดิน ” หัวเล็กๆส่ายไปมาพร้อมกับกระชับแขนของตัวเองให้แน่นขึ้น คนตั้งเยอะแยะมุนบินไม่กล้าเดินเองหรอให้คุณพ่ออุ้มน่ะดีแล้ว
“ ไม่เป็นไรหรอกแจ ยุนอุ้มได้ ” ยุนโฮยิ้มให้ภรรยาเพื่อบอกว่าไม่เป็นไรเขาอุ้มได้เพราะเวลาที่เจอคนเยอะๆมุนบินมักจะเป็นแบบนี้เสมอ และนี่คือสิ่งที่ยุนโฮกับแจจุงหนักใจมากที่สุดเวลาที่ต้องถ่ายทำ
แจจุงพยักหน้ายอมตามใจก่อนจะเดินตามอึนเฮไปนั่งยังที่พักที่ทางบริษัทเตรียมเอาไว้ให้ ร่างบางยิ้มให้ดาราหลายคนที่นั่งอยู่ก่อนเป็นการทักทายก่อนจะทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้ที่ว่างโดยมียุนโฮกับมุนบินนั่งลงที่เก้าอี้ตัวถัดไป เมื่อพูดคุยกันได้สักพักอึนเฮก็ขอตัวบอกไปตรวจความเรียบร้อยอีกครั้งจึงทำให้ตอนนี้เหลือแค่เพียงสามคนพ่อแม่ลูกที่นั่งคุยกัน
“ คุณพ่อ เขาทำอะไรเหรอ ” มือเล็กๆชี้ไปยังลานกว้างที่มีโต๊ะขนาดใหญ่ตั้งอยู่ บนโต๊ะมีข้าวของจำนวนมากวางอยู่บนนั้น
“ เขากำลังเตรียมของเอาไว้ไหว้สิ่งศักดิ์สิทธิ์ครับ ” ตาคมมองตามนิ้วของลูกชายก่อนจะก้มลงตอบเมื่อเห็นว่าสิ่งที่มุนบินถามคือโต๊ะที่เตรียมไว้สำหรับทำพิธีบวงสรวง
“ สิ่งศักดิ์คืออะไร ” คิ้วเล็กขมวดมุ่นจนแทบจะชนกันอยู่แล้ว คุณพ่อพูดคำยากๆอีกแล้วนะ
มุนบินไม่เห็นจะเข้าใจเลย
คุณแม่คนสวยหัวเราะออกมาเบาๆเมื่อเห็นท่าทางสงสัยนั่น นิ้วเรียวนวดเบาๆลงบนคิ้วเล็กเพื่อให้มันเลิกขมวดเสียทีก่อนจะอธิบายให้เด็กขี้สงสัยฟังพร้อมรอยยิ้มเอ็นดู “ คือคนที่ดูแล คุ้มครองเราไงครับ ”
มุนบินพยักหน้าเบาๆเมื่อพอจะเข้าใจขึ้นมาบ้าง ก่อนจะชวนเปลี่ยนเรื่องชนิดที่ว่าคนเป็นพ่อเป็นแม่แทบจะตามไม่ทันกันเลยทีเดียว“ คุณแม่ หนูอยากดูการ์ตูน ”
“ เอาไว้ทำธุระเสร็จแล้วเดี๋ยวคุณแม่พากลับไปดูนะลูก” มือบางลูบหัวลูกชายเบาๆก่อนจะยกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดูก็พบว่ามันถึงเวลาการ์ตูนเรื่องโปรดของเจ้าตัวเล็กแล้ว
“ แต่หนูอยากดูตอนนี้นี่นา ” บอกอย่างเอาแต่ใจ ใบหน้าน่ารักเริ่มมุ่ยนิดๆเมื่อรู้สึกว่าวันนี้อาจจะไม่ได้ดูโคนันเรื่องโปรด
“ ดูตอนนี้ยังไม่ได้ลูก ธุระเรายังไม่เสร็จเลยครับ ” แจจุงพยายามอธิบาย นี่คงเป็นผลกระทบเกี่ยวกับชีวิตประจำวันของมุนบินอย่างแรกสินะและแน่นอนว่าอย่างที่สอง กำลังจะตามมาในไม่ช้า
“ แต่..... ”
“ เอาแบบนี้ดีไหมลูก....หนูเล่นรถบังคับรอไปก่อนได้มั๊ย ” ก่อนที่มุนบินจะงอแงไปมากกว่านี้พ่อหมีก็ต้องรีบหาของเล่นอย่างอื่นมาล่อเพราะถ้าไม่อย่างนั้นงานนี้ได้ล่มเพราะฝีมือลูกหมีเป็นแน่
“ คุณพ่อเอามาด้วยเหรอ ” แววตาเหงาหงอยทอเป็นประกายขึ้นมาทันที
“ ครับ...เดี๋ยวคุณพ่อไปหยิบมาให้นะ ” ตอบพร้อมกับรอยยิ้มขัน ลูกชายใครเนี่ยเปลี่ยนอารมณ์เร็วจริงๆ เปลี่ยนเร็วเหมือนคนแถวๆนี้เลย
“ หนูไปด้วย ” ไม่ว่าเปล่าเพราะหลังจากพูดจบก็ทำเหมือนจะกระโดดลงจากเก้าอี้เดือดร้อนพ่อหมีที่ต้องรีบอุ้มลงเพราะกลัวว่าถ้าให้ลงเองแล้วล่ะก็ลูกหมีอาจจะต้องลงไปทักทายพื้นแน่ๆ นิ้วยาวยื่นออกไปเพื่อให้ลูกชายจับก่อนจะจูงมือกันเดินไปที่รถ
“ ยุนหยิบนมมาด้วยนะ เผื่อลูกหิว ” เสียงหวานร้องตามหลังสองพ่อลูกไป โชคดีที่ตอนนี้
มุนบินยอมดื่มนมจากกล่องแล้วเลยทำให้ไม่ยุ่งยากเท่าไหร่
.........................................
“ รอนานมั๊ย ”
เสียงที่ดังอยู่ข้างตัวเรียกให้ร่าบางละสายตาจากภาพที่มองอยู่ก่อนจะส่งยิ้มบางๆไปให้เมื่อเห็นว่าเจ้าของเสียงนั้นไม่ใช่ใครที่ไหนแต่เป็นอึนเฮนั่นเอง “ ไม่หรอก ได้เวลาแล้วเหรอ ”
“ ใกล้แล้วล่ะ....แล้วมุนบินกับคุณยุนโฮล่ะ ” ถามถึงฝาแฝดพ่อลูกที่ไม่ได้อยู่ตรงนี้ด้วย
“ เล่นกันอยู่ตรงนั้นน่ะ มีอะไรเหรอ ” แจจุงชี้ไปยังร่มไม้ขนาดใหญ่ที่ตอนนี้แปลสภาพเป็นสภาพแข่งรถของพ่อหมีกับลูกหมีไปซะแล้ว
หลังจากที่กลับมาจากไปหยิบของเล่นมุนบินก็เล่นอยู่ตรงนี้ได้สักพัก ก่อนที่จะชวนยุนโฮไปเล่นที่อื่นเพราะตรงนี้มันคับแคบแล้วก็มีสิ่งกีดขวางเยอะเกินไป แจจุงยังคงจำสีหน้าขัดใจและประโยคน่ารักๆจากเจ้าตัวเล็กได้ดี
คุณพ่อเปลี่ยนที่ใหม่ ตรงนี้เก้าอี้มันเยอะหนูเลยแพ้
“ พอดีฉันอยากจะพามุนบินไปแนะนำให้รู้จักกับคุณมินโฮแล้วก็คุณฮีบอน ฉันอยากให้ทำความคุ้นเคยกันเอาไว้เพราะในเรื่องมุนบินต้องเล่นเป็นลูกของคณมินโฮกับคุณฮีบอนน่ะ ”
เพราะต้องเข้าฉากด้วยกันบ่อยๆอึนเฮจึงอยากให้มุนบินได้ทำความคุ้นเคยกับพระเอกนางเอกของเรื่องก่อนที่จะเริ่มถ่ายทำจริงๆ เพราะถ้าหากสนิทกันแล้วอะไรๆก็จะได้ง่ายขึ้น
“ อ่อ...ได้สิรอแป๊บนึงนะ ” พยักหน้ารับเบาๆก่อนจะกวักมือเรียกให้ยุนโฮพามุนบินกลับมาได้แล้ว
อึนเฮพาทั้งสามคนเข้าไปยังห้องแต่งตัวของนักแสดง ซึ่งนอกจากจะพามุนบินมาทำความรู้จักกับคุณพ่อคุณแม่ในเรื่องแล้ว มุนบินยังต้องเปลี่ยนเสื้อผ้าที่จะใช้ถ่ายรูปโปรโมทละครด้วย ซึ่งพอเข้ามาถึงอึนเฮก็แนะนำให้ทั้งหมดได้รู้จักกันซึ่งดูเหมือนว่าการพบกันครั้งแรกของทุกคนจะผ่านไปด้วยดียกเว้นก็แต่ลูกหมีที่เอาแต่ยืนเงียบเกาะแขนคุณแม่คนสวยเอาไว้แน่น
และถึงแม้ว่ามินโฮและฮีบอนจะเข้ามาคุยด้วยแต่เจ้าหนูก็ทำเพียงถามคำตอบคำเท่านั้นหนำซ้ำเวลาพูดยังหลบตาอีกด้วย และนั่นมันก็สร้างความกังวลให้กับผู้ใหญ่ที่ยืนอยู่ตรงนั้นไม่น้อยเพราะถ้าขืนมุนบินยังไม่ยอมเข้าใกล้ทั้งฮีบอนและมินโฮอยู่แบบนี้ล่ะก็การถ่ายทำคงจะลำบากไม่ใช่น้อย แต่แล้วแผนการสร้างความคุ้นเคยก็ต้องหยุดเอาไว้แค่นั้นเมื่อทีมงานเดินเข้ามาบอกว่าได้เวลาแล้ว อึนเฮเดินนำออกไปคนแรกตามด้วยมินโฮและฮีบอนก่อนที่แจจุงกับยุนโฮจะเดินตามออกไปเป็นคนสุดท้ายพร้อมกับเสียงถอนหายใจด้วยความกังวล
“ มุนบินอยู่นิ่งๆก่อนลูก ” เสียงหวานบอกกับลูกชายในขณะที่กำลังเริ่มทำพิธีเพราะมุนบินเอาแต่ขยับตัวไปมา
“ คุณแม่หนูร้อน ” ตาเรียวเล็กหรี่ลงเมื่อไม่สามารถสู้กับแสงแดดจ้าได้ ใบหน้าน่ารักแดงกร่ำด้วยพิษของอากาศร้อน
“ อีกแป๊บเดียวครับลูก ” มือขาวลงขึ้นมาปาดเหงื่อให้ลูกชายด้วยความสงสารจับใจ ไม่เคยเลยสักครั้งที่มุนบินจะต้องมายืนกลางแดดร้อนๆนานขนาดนี้
“ หนูแสบตาด้วย ” มือเล็กยกขึ้นมาขยี้ตาเมื่อควันธูปที่อยู่ในมือของคุณแม่ลอยมาเข้าตา คุณแม่จะถือไว้อีกนานไหมอ่ะควันมันทำให้มุนบินแสบตาจะทนไม่ไหวแล้วนะ
“ ครับๆ จะเสร็จแล้วลูก มุนบินเดี๋ยวหนูปักธูปลงตรงนี้ก่อนนะลูก ” เมื่อเห็นว่าพิธีเสร็จแล้วร่างบางก็รีบยื่นธูปในมือในเจ้าตัวเล็กทันที
“ ไม่เอา หนูไม่ปัก คุณแม่เอาไปปักเร็วๆสิ ”
ส่ายหน้าแรงๆเป็นการปฏิเสธพร้อมกับเร่งเร้าเอาแต่ใจบอกให้คุณแม่รีบเอาไปปัก มือเล็กยกขึ้นมาปิดตาทั้งของข้างเอาไว้เพราะมันรู้สึกแสบจนน้ำตาจะไหลอยู่แล้ว เห็นแบบนั้นแล้วแจจุงก็รีบเอาธูปไปปักตามจุดต่างๆเหมือนกับคนอื่นๆก่อนจะรีบพาตัวมุนบินออกจากที่ตรงนั้น
..........................................................
“ ดีขึ้นหรือยังลูก ” มือบางหยิบผ้าเย็นออกจากตาเรียวเล็กหลังจากที่วางมันเอาไว้ได้สักพักแล้ว เสียงหวานเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงห่วงใย
มุนบินค่อยๆลืมตาขึ้นก่อนจะกระพริบไปมาเพื่อปรับสายตาให้ชินกับแสง “ คุณแม่หนูอยากกลับบ้าน ” ทันทีที่อาการแสบตาเมื่อสักครู่บรรเทาลงเจ้าหนูก็เอ่ยบอกความต้องการทันที
มุนบินอยากกลับบ้านแล้วอ่ะอยู่ที่นี่ไม่เห็นจะสนุกเลยมุนบินเบื่อจะแย่อยู่แล้ว อากาศก็ร๊อนร้อนมุนบินจะละลายอยู่แล้วนะครับคุณแม่
มือขาวยกขึ้นลูบหัวลูกชายเบาๆปากอิ่มกำลังจะเอ่ยตอบหากแต่เสียงของใครบางคนก็ดังขึ้นมาซะก่อน “ แจจุง เดี๋ยวคิวต่อไปจะเป็นการถ่ายรูปรวมนะ ” อึนเฮเดินเข้ามาบอกสองแม่ลูกด้วยใบหน้าที่มีรอยยิ้มติดอยู่นิดๆ หลังจากที่บวงสรวงเสร็จแล้วก็จะมีการถ่ายรูปรวมเพื่อใช้ในการโปร
โมทละคร
“ แล้วมุนบินต้องเปลี่ยนชุดใหม่หรือเปล่า ” ร่างบางเอ่ยถามเพราะไม่แน่ใจว่ามุนบินจะต้องเข้าไปเปลี่ยนชุดอีกรอบหรือเปล่า เพราะเท่าที่สังเกตแจจุงเห็นดาราหลายคนเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดใหม่
“ ไม่จ๊ะ มุนบินใส่ชุดนี้ถ่ายเลย ”
“ อ่อ.....แล้ววันนี้มุนบินต้องทำอะไรบ้าง ”
“ อืม...เดี๋ยวนะ ” หญิงสาวทำหน้าครุ่นคิดก่อนจะหยิบเอกสารในมือที่มีลำดับการถ่ายทำอยู่ในนั้นขึ้นมาดู “ อ่อ...หลังจากถ่ายรูปรวมเสร็จก็จะพักทานข้าวก่อน หลังจากนั้นก็จะเริ่มถ่ายทำฉากแรกซึ่งฉากนี้มุนบินต้องเข้าฉากด้วย ” เธอบอกกำหนดการคร่าวๆเมื่อเห็นว่าฉากแรกที่ต้องถ่ายทำวันนี้มีชื่อมุนบินอยู่ในรายชื่อนักแสดงที่ต้องเข้าฉากด้วย
“ หมายความว่าเริ่มถ่ายวันนี้เลยเหรอ ” แจจุงเอ่ยถามหลังจากที่พอจะจับใจความได้ มุนบินต้องเริ่มทำงานตั้งแต่วันนี้เลยหรือนี่
“ ใช่จ๊ะ....ฉันว่าเราไปทางนู้นกันดีกว่าทุกคนคงพร้อมแล้ว ” หญิงสาวพยักหน้าช่วยยืนยันความคิดแจจุงอีกครั้งก่อนจะเดินนำสองแม่ลูกไปยังสถานที่ที่จัดเตรียมเอาไว้เพื่อถ่ายรูปรวมเมื่อเห็นว่าทุกคนพร้อมแล้ว
แจจุงพยักหน้ารับเบาๆก่อนจะอุ้มลูกชายเดินตามหญิงสาวไปทั้งๆที่ใบหน้าสวยนั้นเต็มไปด้วยความหนักใจเพราะไม่คิดว่ามันจะกระทันหันขนาดนี้เขากับมุนบินยังไม่ทันได้เตรียมตัวเลย และถึงแม้จะได้อ่านบทมาคร่าวๆแต่เขายังไม่ได้ซ้อมให้มุนบินเลยนะ ก็ตอนแรกอึนเฮบอกว่าวันนี้จะมีแค่บวงสรวงแล้วก็ถ่ายรูปรวมนี่นาแต่ทำไมถึงได้เปลี่ยนกำหนดการกระทันหันแบบนี้ล่ะ
“ เดี๋ยวคุณฮีบอนอุ้มมุนบินไว้นะค่ะ ” อึนเฮเอ่ยกับนางเอกของเรื่องในระหว่างที่กำลังจัดตำแหน่งการยืนให้กับตัวละครแต่ละตัว
“ ได้ค่ะ ” ฮีบอนพยักหน้ารับก่อนจะหันไปพูดกับเจ้าตัวเล็กด้วยน้ำเสียงเป็นมิตร “ มุนบินครับขอพี่สาวอุ้มหน่อยนะครับ” มือทั้งสองข้างยื่นออกไปเตรียมรับเจ้าตัวเล็กเข้าสู่อ้อมกอด
หากแต่คำตอบที่ได้คือนอกจากมุนบินจะไม่ยอมให้อุ้มแล้วเจ้าหนูยังซุกหน้าลงบนลาดไหล่ของคนเป็นแม่ชนิดที่ว่าใบหน้าน่ารักนั้นแทบจะจมหายเข้าไปในลาดไหล่นั้น แขนเล็กๆกอดรอบคอขาวของคุณแม่เอาไว้แน่น
“ มุนบินครับ ให้พี่ฮีบอนอุ้มนะครับคนเก่ง ” ร่างบางพยายามเกลี่ยกล่อมลูกชายเมื่อเห็นว่านางเอกสาวเริ่มหน้าเสียหากแต่ก็ยังพยายามฝืนยิ้มเอาไว้ “ สงสัยยังไม่คุ้นหน้าน่ะฮะ ” เสียงหวานเอ่ยกับนางเอกสาวด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยคำขอโทษที่เจ้าตัวเล็กเสียมารยาท
“ ฉันก็คิดแบบนั้นแหละค่ะ ” เธอตอบพร้อมรอยยิ้มที่บอกว่าไม่ได้ถือสากับการกระทำของเด็กน้อยเลยแม้แต่นิด “มุนบินครับไปทานขนมกันมั๊ยเดี๋ยวพี่สาวพาไป ” ฮีบอนยังไม่ล่ะความพยายาม เธอพยายามสร้างความสนิทสนมให้ได้เร็วที่สุดเพื่อที่เวลาทำงานจะได้ง่ายขึ้น
“ หนูไม่หิว ” เสียงอู้อี้ดังออกมาจากลาดไหล่เล็ก ถึงมุนบินหิวมุนบินก็ไม่ไปหรอกมุนบินกลัวโดนหลอก ก็คุณพ่อสอนเอาไว้นี่นาว่าไม่ให้ไปไหนมาไหนกับคนแปลกหน้า
“ มุนบินครับ พูดแบบนั้นไม่น่ารักเลยนะลูก ” แจจุงปรามลูกชายเมื่อเจ้าตัวเล็กพูดจาด้วยน้ำเสียงไม่น่าฟัง
“ ก็หนูไม่หิวจริงๆนี่นา หนูอยากกลับบ้านคุณแม่พาหนูกลับบ้านน๊า ” ใบหน้าน่ารักผละออกจากไหล่เล็กมามองสบตาผู้เป็นแม่ ตาเรียวเต็มไปด้วยความอ้อนวอน
แจจุงเกือบจะใจอ่อนอยู่แล้วเชียวเมื่อเผลอไปสบตากับลูกชายเข้า หากแต่ตอนนี้เขาคงทำตามที่มุนบินขอไม่ได้เพราะต้องรับผิดชอบในสิ่งที่ตัวเองรับปากเอาไว้
“ กลับตอนนี้ไม่ได้ครับ หนูต้องถ่ายรูปก่อนนะลูก ” บอกด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน ร่างบางไม่แปลกใจเลยที่เห็นลูกชายงอแงแบบนี้
“ ไปถ่ายที่บ้านก็ได้ ” บอกอย่างเอาแต่ใจ แค่ถ่ายรูปไปถ่ายที่บ้านก็ได้นี่นาคุณพ่อเคยถ่าย
มุนบินออกบ่อยไปแล้วอีกอย่างถ่ายที่บ้านก็ไม่ร้อนเหมือนที่นี่ด้วย
“ ถ่ายที่บ้านไม่ได้ครับ ไม่ดื้อนะครับคนเก่ง รีบๆถ่ายแล้วเราจะได้รีบกลับบ้านไปดูการ์ตูนไงลูก” พยายามเอาการ์ตูนของโปรดมาล่อ
“ ถ้าหนูยอมถ่ายรูปคุณแม่จะพาหนูกลับบ้านจริงๆเหรอ ” ตาเป็นประกายขึ้นมาทันทีเมื่อได้ยินคำว่ากลับบ้าน ถ้ามุนบินยอมถ่ายรูปคุณแม่จะพามุนบินกลับบ้านจริงๆเหรอ
คุณแม่คนสวยยิ้มพอใจเมื่อดูเหมือนว่าพ่อลูกชายจะเริ่มคล้อยตามในสิ่งที่เขาพูด“ จริงครับ แล้วคุณแม่ก็ทำเค้กส้มให้หนูด้วยน๊า ” ขนมสุดโปรดก็ถูกนำมาหลอกล่อเช่นกัน
“ จริงนะ ” ตาเรียวเล็กเบิกโพลงด้วยความดีใจ เมื่อชื่อขนมสุดโปรดผ่านเข้ามาในหูใบหน้าน่ารักฉายแล้วแห่งความดีใจอย่างปิดไม่มิด เย้ ๆ ๆ วันนี้มุนบินจะได้ทานเค้กอีกแล้ว แต่ก็ดีใจได้ไม่นานเมื่อคุณแม่คนสวยเอ่ยประโยคถัดมา
“ ครับผม แต่มีข้อแม้ว่าหนูต้องยอมให้พี่สาวอุ้มนะ ”
“ แต่ว่า.... ” เจ้าหนูเกิดอาการลังเลขึ้นมาทันที ตาเรียวเล็กมองคุณแม่กับพี่สาวคนสวยสลับกันไปมา มุนบินควรจะทำยังไงดีมุนบินอยากกลับบ้านอ่ะแต่มุนบินไม่อยากให้คนอื่นอุ้มเปลี่ยนเป็นอย่างอื่นไม่ได้เหรอคุณแม่ คุณแม่อย่าใจร้ายกับมุนบินนักสิ
“ หนูไม่อยากรีบกลับบ้านเหรอลูก ” ดูเหมือนว่าคุณแม่คนสวยกำลังต้อนลูกชายให้จนมุมซะแล้ว
“ หนูอยาก... ” ตอบแบบไม่ต้องคิดอยากสิทำไมมุนบินจะไม่อยากกลับบ้านล่ะ แต่เพราะข้อเสนอของคุณแม่นั่นแหละที่ทำให้มุนบินคิดหนักอยู่เนี่ย
“ งั้นก็ให้พี่สาวอุ้มนะลูก แค่แป๊บเดียวเอง ” คุณแม่คนสวยพยายามเกลี่ยกล่อม ร่างบางคิดว่าแค่ถ่ายรูปคงใช้เวลาไม่นานเท่าไหร่
“ แล้วคุณแม่ล่ะ ” เมื่อนึกอะไรขึ้นมาได้เจ้าหนูก็เอ่ยถามทันที ถ้าหนูให้คนอื่นอุ้มแล้วคุณแม่ล่ะคุณแม่ไม่ถ่ายรูปกับมุนบินเหรอถึงต้องให้คนอื่นมาอุ้มมุนบินแทน
“ คุณแม่ก็จะยืนดูหนูอยู่ตรงนี้ไงครับ คุณพ่อด้วยน๊า ” นิ้วเรียวชี้ลงพื้นเพื่อบอกว่าคุณแม่ไม่ได้ไปไหนคุณแม่ยังยืนอยู่ที่เดิมรวมถึงคุณพ่อด้วย
พอได้ยินคำว่าคุณพ่อก็ดูเหมือนมุนบินจะนึกอะไรขึ้นมาได้ เจ้าตัวเล็กชะเง้อคอขึ้นมองไปยังทิศทางที่จำได้ว่าเห็นคุณพ่อหมีเดินไป“ ทำไมคุณพ่อไปนานจัง ”
“ เดี๋ยวคุณพ่อก็มาลูก” เสียงหวานเอ่ยกับลูกชายก่อนจะชี้ให้เจ้าตัวเล็กดูเมื่อเห็นร่างสูงของพ่อหมีกำลังเดินตรงมาทางนี้ในมือมีกล้องที่เจ้าตัวเดินกลับไปเอาที่รถอยู่ในนั้น “ นั่นไงมาแล้ว หนูเห็นมั๊ยคุณพ่ออุตส่าห์เดินฝ่าแดดร้อนๆกลับไปเอากล้องมาถ่ายรูปหนู หนูจะให้คุณพ่อเหนื่อยเปล่าเหรอลูก ”
มุนบินนิ่งไปซักพักก่อนจะโบกมือให้ผู้เป็นพ่อเมื่อเห็นว่าพ่อหมียกมือขึ้นบอกว่าคุณพ่อกลับมาแล้ว คิ้วเล็กขมวดนิดๆเมื่อเห็นว่าพ่อหมียกมือขึ้นเช็ดเหงื่อที่หน้าผากของตัวเอง ในสมองเล็กๆตอนนี้กำลังคิดตามในสิ่งที่คุณแม่คนสวยพูดคุณพ่อคงจะร้อนมากแน่ๆเลยที่ต้องเดินกลางแดดแบบนั้นแล้วที่คุณพ่อต้องเหนื่อยก็เพราะเดินกลับไปเอากล้องมาถ่ายรูปให้มุนบิน มุนบินสงสารคุณพ่ออ่ะ
“ หนูยอมให้อุ้มก็ได้ ” ตอบเสียงเบา ที่มุนบินยอมถ่ายรูปก็เพราะเห็นแก่คุณพ่อหรอกนะมุนบินไม่อยากให้คุณพ่อเหนื่อยฟรีๆ
ปากอิ่มวาดยิ้มเมื่อได้ยินคำตอบของลูกชาย จมูกรั้นกดลงบนแก้มนุ่มอย่างสุดรัก“ เก่งจังเลยลูกชายคุณแม่เนี่ย ยิ้มหล่อๆเลยนะลูกเดี๋ยวคุณแม่จะเอาไปให้คุณปู่คุณย่าดู ”
“ ครับ ” ยิ้มกว้างรับคำของคุณแม่
มุนบินชอบที่สุดเลยเวลาที่คุณแม่เอารูปไปให้คุณปู่คุณย่าดูเพราะคุณปู่คุณย่าชอบชมมุนบินว่าน่ารักบ้างล่ะ หล่อบ้างล่ะ มุนบินก็อยากจะปฏิเสธอยู่นะแต่ก็ปฏิเสธไม่ได้เพราะมันคือความจริง
แจจุงยิ้มขำให้กับลูกชาย รู้เลยล่ะว่าเจ้าตัวเล็กกำลังคิดอะไรรู้ร่างบางกดจมูกลงบนแก้มนิ่มอีกครั้งก่อนจะส่งตัวเจ้าตัวเล็กให้กับฮีบอนที่ยืนรออยู่ ถึงแม้มุนบินจะอิดออดไม่ยอมไปอยู่บ้างแต่สุดท้ายแล้วก็ตกไปอยู่ในอ้อมกอดของพี่สาวคนสวยจนได้
“ หนักหน่อยนะฮะ ” ร่างบางเอ่ยกับหญิงสาวเพราะมุนบินหนักเอาเรื่องเลยล่ะ ซึ่งเธอก็ยิ้มตอบกลับมาก่อนจะพามุนบินเดินไปรวมกับนักแสดงคนอื่นๆ เจ้าตัวเล็กมองคนเป็นแม่ตาละห้อยก่อนจะตะโกนออกมาดังลั่นเมื่อเห็นว่าคุณแม่คนสวยกำลังจะเดินไปที่อื่น
“ คุณแม่จะไปไหน !!!”
แจจุงหันกลับไปมองตามเสียงก่อนจะเอ่ยตอบออกไปเมื่อเห็นใบหน้าน่ารักนั้นเบะบอกเตรียมจะร้องไห้“ คุณแม่จะไปช่วยคุณพ่อถ่ายรูปหนูครับ ” นิ้วเรียวชี้ไปยังพ่อหมีที่ยืนส่งยิ้มมาให้ลูกชาย
“ คุณแม่อย่าไปไกลนะ ” สั่งเสียงลั่น คุณแม่ห้ามไปไกลนะเดี๋ยวมุนบินจะหาคุณแม่ไม่เจอ
“ คร๊าบผม ” ลากเสียงยาวตอบลูกชายด้วยน้ำเสียงทะเล้น ก่อนจะเดินไปยืนข้างๆสามีที่กำลังเตรียมกล้องไว้เก็บภาพของลูกชายเอาไว้
====> ไรเตอร์ฝากมาสวัสดีปีใหม่ไทยนะค่ะ แล้วก็ฝากมาบอกวาถ้ากลับมาแล้วจะอัพเรื่อง
กุญแจหัวใจให้ค่ะ
ความคิดเห็น