คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #70 : ~ Happy Family ~ 42
และแล้ววันเปิดตัวโน๊ตบุ๊ครุ่นใหม่ล่าสุดก็มาถึง วันนี้ลานกว้างกลางห้างสรรพสินค้าชื่อดังได้ถูกดัดแปลงให้เหมาะกับงานเปิดตัวโน๊ตบุ๊คยี่ห้อดัง แจจุงกับยุนโฮมาถึงสถานที่จัดงานก่อนเวลาเริ่มสองชั่วโมงเพื่อมาตรวจดูความเรียบร้อย
“ ทุกอย่างเรียบร้อยใช่ไหม ” ประธานหนุ่มเอ่ยถามเลขาส่วนตัวที่เดินเข้ามารายงานความพร้อมของงาน
“ ค่ะ ทุกอย่างพร้อมสำหรับงานวันนี้แล้วค่ะ ” เลขาสาวรายงานความพร้อมของงาน
ตอนนี้เจ้าหน้าที่จากแผนกต่างๆเตรียมงานกันพร้อมแล้ว และพนักงานก็เริ่มเข้าไปประจำที่ยังบูธที่ตนเองรับผิดชอบเพื่อรอให้ถึงเวลางานเริ่ม
ยุนโฮพยักหน้ารับเบาๆก่อนจะบอกให้เลขาสาวกลับไปทำงานต่อส่วนเขากับแจจุงก็เดินตรวจไปรอบๆงาน ร่างสูงมองไปยังบริเวณรอบๆก็พบว่ามีหลายคนที่กำลังมองเข้ามาด้วยความสนใจเรียกได้ว่าดึงดูดใจตั้งแต่งานยังไม่เริ่มกันเลยทีเดียว บางคนก็ถือป้ายไฟมาด้วยสงสัยว่าจะมาจองที่ด้านหน้าเพื่อที่จะได้เห็นดาราในดวงใจชัดๆ
วันนี้นอกจากจะเป็นงานเปิดตัวสินค้ารุ่นใหม่แล้วยังเป็งานเปิดตัวพรีเซนต์เตอร์คนใหม่ของบริษัทด้วยซึ่งก็ไม่ใช่ใครอื่นไกลพระเอกกับเอกละครที่บริษัทเขาเป็นสปอนเซอร์นั่นเอง
“ แจว่ายุนควรจะไปเตรียมตัวได้แล้วนะ เดี๋ยวตรงนี้แจจัดการเอง ” ร่างบางบอกกับสามีในขณะที่กำลังยืนดูพนักงานจัดเตรียมเอกสารเอาไว้สำหรับผู้ที่สนใจสั่งจอง
แจจุงคิดว่ายุนโฮควรจะไปเตรียมตัวได้แล้วเพราะวันนี้ร่างสูงต้องขึ้นไปกล่าวเปิดงานและให้สัมภาษณ์นักข่าว ไหนจะต้องรอต้อนรับผู้บริหารจากบริษัทต่างๆที่มาร่วมงานนี้ด้วย
“ ยังพอมีเวลาเหลือ เดี๋ยวยุนช่วยแจดูแลอีกสักพักดีกว่า ” เสียงทุ้มบอกกับภรรยาเมื่อยกนาฬิกาขึ้นมาดูแล้วพบว่ายังพอมีเวลาเหลือ “ คุณแม่จะพามุนบินมาตอนไหนเหรอ ” ถามหาลูกชายที่ไม่ได้อยู่ตรงนี้
วันนี้แจจุงกับยุนโฮออกจากบ้านเร็วกว่าปกติจึงทำให้ไม่ได้พามุนบินมาด้วยเพราะเจ้าลูกหมียังไม่ตื่นและแจจุงก็ไม่อยากปลุกเจ้าตัวเล็กสุดท้ายเลยต้องอุ้มมุนบินที่หลับไม่รู้เรื่องไปฝากไว้กับคุณย่า
“ เห็นท่านบอกว่าจะมาตอนงานเริ่มน่ะ ” เสียงหวานบอก เพราะเมื่อเช้าคุณและคุณนายชองรับปากว่าจะมาร่วมงานด้วย
“ งั้นเหรอ....อันที่จริงเราน่าจะให้มุนบินมาพร้อมเรานะ ”
“ มาพร้อมคุณแม่น่ะดีแล้ว ลูกจะได้มีคนดูแล ” ให้ลูกหมีมาพร้อมคุณย่าน่ะดีแล้ว เพราะถ้าพามาพร้อมพวกเขามุนบินจะลำบากเปล่าๆ
“ อืม...จริงด้วย ” ร่างสูงพยักหน้าเห็นด้วยเขาลืมนึกถึงเรื่องนี้ไปเลย
แจจุงยกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดูอีกครั้งก่อนจะพบว่ามันใกล้ถึงเวลาแล้วแต่ยุนโฮยังแต่งตัวไม่เรียบร้อยเลย คุณแม่คนสวยหันกลับมาบอกพ่อหมีพร้อมกับดันหลังให้เข้าไปเตรียมตัวในห้องรับรองได้แล้ว
“ อีกสามสิบนาทีงานจะเริ่ม แจว่ายุนควรจะไปเตรียมตัวได้แล้ว ”
“ แจก็ไปด้วยกันสิ ” ร่างสูงเอี้ยวหน้ามาบอกคนตัวเล็กที่กำลังดันหลังเขาให้เข้าไปด้วยกัน
ร่างบางส่ายหน้าเพื่อบอกว่าให้ยุนโฮเข้าไปก่อนเลย ส่วนทางนี้เดี๋ยวเขาดูแลเองไม่ต้องเป็นห่วง
“ ยุนไปเถอะ เดี๋ยวแจให้พนักงานเอาข้าวเช้าเข้าไปให้ในห้องนะเช้านี้ยุนยังไม่ได้ทานอะไรใช่มั๊ย ”
สิ้นเสียงหวานยุนโฮก็หยุดเดินก่อนจะหันกลับมาเผชิญหน้ากับคนรัก เสียงทุ้มเอ่ยด้วยน้ำเสียงห่วงใย
“ แจก็ยังไม่ได้ทานอะไรเหมือนกันไม่ใช่เหรอ ไปทานพร้อมกันสิเดี๋ยวตัวเล็กในท้องหิวนะ ”
ใช่ว่าจะมีแค่เขาคนเดียวที่ยังไม่ได้ทานอาหารเช้าแจจุงเองก็ยังไม่มีอะไรตกถึงท้องตั้งแต่เช้าเหมือนกัน ดวงตาคมเข้มเต็มไปด้วยแววตาแห่งความห่วงใยเขาไม่อยากเห็นแจจุงเป็นลมกลางงานหรอกนะไหนจะเจ้าตัวเล็กในท้องอีก
และก็เป็นอีกครั้งที่แจจุงต้องเอ่ยขอโทษลูกน้อยในท้อง เขาลืมไปเลยว่าตอนนี้ในตัวเขามีชีวิตอีกหนึ่งชีวิตที่เขาควรที่จะดูแลเอาใจใส่ให้มากกว่านี้อาศัยอยู่ ร่างบางพยักหน้าเบาๆก่อนจะเดินตามสามีเข้าไปในห้องรับรอง
.........................................................
ผู้คนเริ่มทยอยเข้ามาในบริเวณที่จัดงานเพราะบนเวทีได้เริ่มเปิดการแสดงแล้ว ซึ่งบางคนก็แวะเข้ามาเพราะอยากรู้ว่าในนี้มีงานอะไร บางคนก็แวะเข้ามาดูเพราะเห็นรูปพระเอกกับนางเอกขวัญใจติดอยู่หน้างาน
พื้นที่ที่จัดสรรเอาไว้สำหรับบุคคลทั่วไปตอนนี้เต็มเกือบหมดแล้ว ซึ่งมากกว่าครึ่งนั้นเป็นแฟนคลับของดาราชื่อดังที่จะมาร่วมแถลงข่าวในวันนี้
ตามบูธต่างๆก็เต็มไปด้วยผู้คนที่แวะเข้ามาร่วมเล่นเกมส์และนี่น่าจะเป็นข้อดีของการใช้สถานที่ตรงนี้จัดงาน เพราะเป็นที่สะดุดตาของผู้คนที่ผ่านไปมาเพราะบางคนอาจไม่ได้ตั้งใจมางานนี้แต่บังเอิญเห็นว่าคนเยอะก็เลยเดินเข้ามาดู
ผู้บริหารจากบริษัทต่างๆเริ่มทยอยเข้ามาภายในงานพร้อมกับดอกไม้แสดงความยินดี หรือถ้าหากบริษัทไหนผู้บริหารไม่สามารถมาร่วมงานได้จริงๆก็จะส่งตัวแทนของบริษัทมาแทนเพื่อไม่ให้เป็นการเสียมารยาท
“ ขออนุญาตครับท่านประธาน ” พนักงานวัยกลางคนเดินเข้ามาก่อนจะโค้งศรีษะให้เล็กน้อยเป็นการขอโทษที่เสียมารยาทเมื่อเห็นว่าประธานหนุ่มกำลังคุยอยู่กับแขกผู้ใหญ่
ยุนโฮโค้งให้กับแขกคนสำคัญก่อนจะเอ่ยขอตัวเมื่อเห็นว่าพนักงานมีเรื่องจะคุยด้วย
“ มีอะไรหรือเปล่าครับ คุณซอ ” ประธานหนุ่มเอ่ยถามหลังจากที่ปลีกตัวออกมาจากแขกแล้ว
“ ตัวแทนจากบริษัท D.S. ส่งดอกไม้มาแสดงความยินดีครับท่านประธาน ” เอ่ยรายงานด้วยน้ำเสียงเป็นกังวล
เมื่อสักครู่เขาได้รับรายงานจากพนักงานในงานว่าได้รับดอกไม้แสดงความยินดีจากตัวแทนบริษัท D.S เขาจึงรีบมารายงานให้ท่านประธานทราบ เพราะบริษัท D.S. ที่ว่านี้ก็คือบริษัทต่างชาติที่เข้ามาแบ่งยอดขายทางการตลาดของชองกรุ๊ปไงล่ะ คู่แข่งหน้าใหม่ที่ชองกรุ๊ปไม่อาจมองข้ามไปได้
“ แล้วตอนนี้เขาอยู่ไหนเหรอ ” ร่างสูงพยักหน้ารับเบาๆและพยายามคิดในแง่ดีว่าทางนั้นคงมีเจตนาดี ถึงแม้ในใจลึกๆจะแอบสงสัยว่าฝ่ายนั้นทำแบบนี้เพื่ออะไร
“ กลับไปแล้วครับ มอบดอกไม้เสร็จก็กลับไปเลย ”บอกด้วยน้ำเสียงตำหนิ
“ งั้นเดี๋ยวเสร็จงานแล้วผมจะโทรศัพท์ไปขอบคุณเขาด้วยตัวเองก็แล้วกัน ” ถึงแม้จะไม่รู้เจตนาที่แท้จริงแต่ยุนโฮก็คิดว่าเขาควรที่จะโทรศัพท์ไปขอบคุณที่ฝ่ายนู้นส่งดอกไม้มาแสดงความยินดี
“ ท่านประธานค่ะ ได้เวลาขึ้นไปกล่าวเปิดงานแล้วค่ะ ”
ยุนโฮหันไปมองยังต้นเสียงก่อนจะพบว่าเลขาส่วนตัวยืนรออยู่ด้านหลัง ร่างสูงพยักหน้ารับรู้เบาๆก่อนจะเดินกลับไปนั่งประจำที่เพื่อรอให้พิธีกรเชิญขึ้นไปกล่าวเปิดงาน
.......................................................
กิจกรรมภายในงานยังคงดำเนินไปเรื่อยๆ เสียงกรี๊ดดังขึ้นเป็นระยะเมื่อวง cover ขึ้นไปทำการแสดง ยุนโฮเดินทักทายแขกผู้ใหญ่ที่มาร่วมงานทุกคนซึ่งทุกคนต่างก็ชื่นชมในความสามารถของท่านประธานคนใหม่แห่งชองกรุ๊ป ส่วนแจจุงนั้นร่างบางก็เดินดูกระแสตอบรับของคนที่มาร่วมงานรวมทั้งคอยเช็คยอดสั่งจองเป็นระยะ
มุนบินเองก็อยู่ในงานเช่นกันหากแต่ตอนนี้ลูกหมีกำลังถูกคุณย่าพาเดินสายแนะนำตัวกับบรรดาเพื่อนคุณหญิงคุณนายด้วยกัน และด้วยใบหน้าที่น่ารักน่าเอ็นดูจึงทำให้มุนบินได้รับคำชมกลับมามากมาย
“ คุณย่า หนูอยากเข้าห้องน้ำ ” มือเล็กกระตุกนิ้วเหี่ยวของคุณย่าที่กำลังยืนคุยกับเพื่อนวัยเดียวกันเบาๆ
“ มุนบินอยากเข้าห้องน้ำเหรอลูก ? ” ยูนาก้มลงถามหลานชาย
“ ครับ ” พยักหน้ายืนยันคำตอบ มุนบินปวดฉี่จนจะทนไม่ไหวแล้วนะครับคุณย่า
“ งั้นเดี๋ยวย่าพาไปนะลูก ” บอกกับหลานชายก่อนจะหันไปเอ่ยกับเพื่อนคุณนายที่ยืนมองเจ้าตัวเล็กด้วยความเอ็นดู “ ขอตัวก่อนนะค่ะ ”
“ เชิญตามสบายค่ะ ”
ยูนายิ้มขอตัวก่อนจะรีบพาเจ้าตัวเล็กไปห้องน้ำก่อนที่มุนบินจะทนไม่ไหวแล้วฉี่ราดกลางงานซะก่อน แต่ยังไม่ทันที่จะได้เดินไปไหนไกลก็มีเด็กวัยรุ่นสองคนเข้ามาทักซะก่อน
“ เอ่อ...ขอโทษนะค่ะใช่น้องมุนบินหรือเปล่าค่ะ ” เด็กสาวเอ่ยถามด้วยความไม่แน่ใจว่าเด็กคนนี้ใช่เด็กคนเดียวกันกับมุนบินที่พวกเธอเห็นในปฏิทินหรือเปล่า
“ มุนบินตอบพี่เขาไปสิลูก ” หญิงชรากระซิบบอกเมื่อเห็นว่าเจ้าตัวเล็กเอาแต่ยืนเงียบ
“ ครับ ” ตอบออกไปหากแต่มือเล็กๆกลับกำนิ้วมือของคุณย่าเอาไว้แน่น ตาเรียวเล็กหลุบต่ำไม่กล้าสบตากับคนแปลกหน้า
“ อุ๊ย...ตัวจริงน่ารักกว่าในรูปอีกนะค่ะ ” เด็กสาวสองคนอุทานด้วยความดีใจ ว่าในรูปน่ารักแล้วนะแต่ตัวจริงน่ารักกว่าในรูปตั้งเยอะแน่ะ
“ ขอบคุณครับ ” เสียงใสเอ่ยขอบคุณเสียงเบาเมื่อคุณย่าบอกว่ามุนบินต้องขอบคุณเวลาที่ผู้ใหญ่ชม
“ พี่ขอถ่ายรูปด้วยได้ไหมค่ะ ” เด็กสาวขออนุญาตพร้อมกับหยิบมือถือขึ้นมาแล้วส่งให้เพื่อนที่มาด้วยกันเป็นคนถ่ายให้ส่วนเจ้าตัวก็เดินไปนั่งคุกเข่าอยู่ข้างๆมุนบิน
เมื่อคนแรกถ่ายเสร็จแล้วก็เปลี่ยนให้อีกคนได้ถ่ายบ้าง ถ่ายไปได้สักพักก็เริ่มมีคนที่จำมุนบินได้มากขึ้นและทุกคนต่างก็เข้ามาขอถ่ายรูปกับเจ้าตัวเล็ก แต่สงสัยว่าคนที่จำมุนบินได้จะมีเยอะเกินไปเลยทำให้เจ้าหนูเริ่มทำตัวไม่ถูก มือเล็กกระตุกเรียกให้คุณย่าอุ้มเพราะตอนนี้มุนบินเริ่มกลัวแล้ว ปากอิ่มเรียกหาคนเป็นแม่ทันทีที่เห็นคนรุมเข้ามาหาตัวเองเป็นจำนวนมาก
“ คุณแม่ ” เสียงเล็กตะโกนเรียกคุณแม่คนสวยเสียงดังสร้าง
คุณแม่อยู่ไหนอ่ะมาพามุนบินออกไปจากที่นี่ที คนพวกนี้เป็นอะไรก็ไม่รู้อยู่ๆก็มาขอมุนบินถ่ายรูปแล้วยังมาโดนตัวมุนบินอีก คุณแม่มาพามุนบินออกไปทีมุนบินกลัว
เมื่อเห็นท่าไม่ดียูนาจึงรีบขอตัวพาเจ้าตัวเล็กที่เริ่มหน้าซีดออกไปจากตรงนี้ หญิงชราอุ้มหลานชายเดินตามหาแจจุงอยู่นานกว่าจะหาเจอและทันทีที่หาคุณแม่คนสวยเจอลูกหมีก็โผเข้าอ้อมกอดอบอุ่นทันที
“ มุนบินเป็นอะไรไปลูก ”คุณแม่คนสวยเอ่ยถามลูกชายด้วยสีหน้าตกใจที่เห็นมุนบินกอดคอเขาเอาไว้แน่น
“ คุณแม่หนูอยากกลับบ้าน พาหนูกลับบ้านนะคุณแม่นะ ” ร้องขอทั้งๆที่ยังซุกหน้าอยู่ที่ลาดไหล่ของคนเป็นแม่ มุนบินไม่อยากอยู่ที่นี่แล้วอ่ะ มุนบินอยากกลับบ้านแล้ว
“ มีคนจำมุนบินได้ก็เลยมาขอถ่ายรูปด้วย แต่สงสัยว่าคนคงเยอะเกินไปมุนบินก็เลยกลัว ” ยูนาเล่าให้ลูกสะใภ้ฟังเมื่อเห็นใบหน้าหวานเต็มไปด้วยความแปลกใจ
ได้ฟังดังนั้นแจจุงก็พอจะรู้แล้วล่ะว่าอะไรที่ทำให้มุนบินงอแงอยากกลับบ้าน “ มุนบินเขาไม่ชอบคนเยอะน่ะฮะ ” ร่างบางบอกกลับแม่สามี มือบางลูบหลังลูกชายเบาๆเพื่อปลอบให้เจ้าตัวเล็กเลิกกลัว
“ คุณแม่กลับบ้านน๊า ” เจ้าหนูผละออกจากลาดไหล่ของคนเป็นแม่ ตาเรียวเล็กจ้องมองคุณแม่ด้วยสายตาอ้อนวอน
“ ยังกลับไม่ได้ครับงานคุณพ่อยังไม่เสร็จเลยลูก ” ร่างบางส่ายหน้าปฏิเสธลูกชายก่อนจะอธิบายเหตุผลให้เจ้าตัวเล็กเข้าใจ
แจจุงหันไปมองสามีที่ตอนนี้กำลังให้สัมภาษณ์กับนักข่าว ร่างบางยกยิ้มภูมิใจให้กับภาพตรงหน้า วันนี้ยุนโฮดูเป็นผู้ใหญ่ขึ้นมาก ทุกครั้งที่เอ่ยตอบคำถามนักข่าวยุนโฮจะตอบด้วยสีหน้าหนักแน่น แจจุงคิดว่าตอนนี้เขาเห็นแววเป็นผู้นำที่ดีในตัวของยุนโฮแล้วล่ะ
“ แต่หนูอยากกลับนี่นา ” บอกอย่างเอาแต่ใจ ใบหน้าเล็กงอง้ำเมื่อคนเห็นแม่ไม่ยอมทำตามที่เจ้าตัวต้องการ คุณพ่ออยากทำงานก็ทำไปสิแต่ว่าหนูจะกลับบ้าน
“ สงสัยว่าจะง่วงนอน ” ยูนาที่ยืนดูอยู่เอ่ยขึ้น สงสัยคงจะง่วงนอนเพราะตอนอยู่ในงานเธอเห็นมุนบินอ้ปากหาวหลายครั้ง
“ คงใช่มั้งฮะ เพราะนี่ก็เลยเวลานอนมาแล้ว ” บ่ายโมงกว่าแล้วสงสัยว่ามุนบินคงจะง่วงนอนอย่างที่ยูนาว่าจริงๆนั่นแหละ
“ งั้นก็พาไปนอนรอยุนโฮที่ห้องก่อนก็แล้วกัน ” เพราะถ้าให้นอนอยู่แถวนี้มีหวังมุนบินได้นอนสะดุ้งเพราะเสียงดนตรีแน่ๆ
“ ฮะ ผมขอตัวก่อนนะฮะ ” แจจุงโค้งให้กับแม่สามีก่อนจะขอตัวพาลูกหมีที่กำลังอ้าปากหาวไปนอน
“ อืม....แล้วฉันจะบอกยุนโฮให้นะ ” หญิงชราพยักหน้าเบาๆก่อนจะเดินกลับเข้าไปหาสามีในงาน
“ ขอบคุณฮะ” แจจุงโค้งขอบคุณอีกครั้งก่อนจะก้มลงกระซิบบอกกับเจ้าตัวเล็กที่อยู่ในอ้อมกอด “ เดี๋ยวเราไปรอคุณพ่อที่ห้องดีกว่าเนอะ ”
***** อีกไม่กี่ตอนก็จะจบแล้ว ไม่อยากให้จบเลยอ่ะไม่อัพต่อดีมั๊ยจะได้
ไม่จบ 5555+
***** เช้าแล้วไปนอนก่อนนะฮับ เมื่อคืนคิมแจทำเพ้อเล่นเอาตาค้าง
นอนไม่หลับเลย 5555+
ความคิดเห็น