คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Chapter # 5
จองเจ้าสาวจำเป็น ==> http://writer.dek-d.com/dek-d/writer/viewlongc.php?id=770087&chapter=35
จอง Secret love ==> http://writer.dek-d.com/dek-d/writer/viewlongc.php?id=770087&chapter=52
การพบกันในวันเสาร์ของทุกสัปดาห์ระหว่างชางมินกับยุนโฮถูกปิดเป็นความลับมาโดยตลอดโดยได้รับความร่วมมือจากเจ้าตัวเล็กเป็นอย่างดีและแจจุงเองก็ไม่ได้สงสัยอะไรด้วย โดยทุกครั้งที่เจอกันยุนโฮก็จะมีสารพัดเหตุผลมาล่อเพื่อให้ชางมินไม่หลุดชื่อเขาต่อหน้าแจจุงยุนโฮบอกชางมินว่าชางมินไม่ได้โกหกออมม่าเพียงแต่ว่าชางมินบอกไม่หมดก็แค่นั้นเอง และตั้งแต่ได้พบกับยุนโฮก็ดูเหมือนว่าจะมีบางอย่างเปลี่ยนไปเล็กน้อยตุ๊กตาแฮมทาโร่ตัวโปรดถูกย้ายให้ไปนอนข้างเตียงฝั่งแจจุงส่วนที่เดิมนั้นถูกแทนที่ด้วยตุ๊กตาหมีที่วางคู่กับตุ๊กตาเป็ดน้อยน่ารักซึ่งทั้งสองตัวนี้ยุนโฮเป็นคนซื้อให้ในครั้งที่สองที่เจอกัน
ยุนโฮบอกชางมินเหมือนเป็ดส่วนชางมินก็บอกยุนโฮเหมือนหมีตุ๊กสองตัวนี้จึงเปรียบเหมือนตัวแทนของทั้งคู่
แต่ที่มีคนเคยบอกว่าความลับไม่มีในโลกนั้นเห็นว่ามันจะจริงเพราะถึงแม้จะช่วยกันปิดเป็นความลับมากแค่ไหนแต่วันที่แจจุงรู้ความจริงก็มาถึงจนได้ เพราะเมื่อคืนชางมินเป็นไข้วันนี้แจจุงจึงตื่นแต่เช้าเพื่อมาดูอาการของลูกชายและโทรบอกพนักงานของร้านว่าวันนี้เขาจะปิดร้านเพื่อดูแลชางมิน หลังจากโทรบอกพนักงานจนครบทุกคนแล้วแจจุงก็นึกขึ้นมาได้ว่าวันนี้เป็นวันเสาร์เพราะฉะนั้นเขาควรจะโทรบอกยูชอนด้วยว่าวันนี้คงให้ชางมินไปเที่ยวด้วยไม่ได้
“ ออมม่า ... ”
ยังไม่ทันที่จะได้กดโทรออกไปหายูชอนเสียงแหบแห้งของลูกชายหัวแก้วหัวแหวนก็ดังขึ้นแจจุงรีบวางโทรศัพท์เอาไว้บนโต๊ะแล้วรีบเดินเข้าไปหาลูกชายทันที ปากอิ่มคลี่ยิ้มอ่อนโยนแต่แฝงไว้ด้วยความห่วงใยส่งไปให้มือบางเกลี่ยเบาๆที่แก้มใสที่ขึ้นสีแดงระเรื่อด้วยพิษไข้
“ ว่าไงครับลูก...ตื่นแล้วเหรอปวดหัวเหลือเปล่าคนเก่ง ? ”
“ ออมม่า... ” เสียงแหบเล็กเรียกอย่างออดอ้อนจนแจจุงต้องอุ้มร่างเล็กขึ้นมานั่งบนตักก่อนที่ชางมินจะซุกหน้าเข้าหาไออุ่นจากอกผู้เป็นแม่ “ ลูกหนักหัวจัง ”
“ เดี๋ยวทานยาแล้วก็นอนพักก็หายแล้วลูก ” มือขาวลูบหัวเล็กด้วยความสงสาร ขนาดเขาเป็นผู้ใหญ่เวลาไม่สบายยังรู้สึกแย่เลยกับเด็กที่ยังไม่ถึง 5 ขวบ อย่างชางมินนี่ไม่ต้องพูดถึง
“ ออมม่า... ”
“ ครับผม ”
“ ลุงยูชอนมาหรือยัง ? ”
ปากอิ่มของผู้เป็นแม่คลี่ยิ้มขำไม่สบายขนาดนี้ยังจะห่วงเล่นอีกนะลูกชาย “ ยังไม่มาครับ...แล้ววันนี้ออมม่าก็จะไม่ให้ลูกไปเที่ยวกับลุงยูชอนด้วย ”
“ ทำไมอ่ะ ?” ใบหน้าน่ารักผละออกจากอกผู้เป็นแม่แทบจะทันที พอคิดว่าวันนี้อาจจะไม่ได้เจอลุงยุนโฮชางมินก็ทำหน้าเหมือนอยากจะร้องไห้ออกมาซะงั้น
“ เดี๋ยวค่อยไปวันหลังนะ...วันนี้ลูกไม่สบายต้องพักผ่อนอยู่บ้าน ” มือขาวเกลี่ยผมที่ตกลงมาปรกหน้าผากเล็กออกให้ไรผมที่ชื้นไปด้วยเหงื่อบ่งบอกได้ถึงความร้อนในร่างกายของเจ้าตัวเล็ก
“ แต่ลูกอยากไปวันนี้ ”
“ ลูกไม่สบายอยู่ไปไม่ได้ครับ ” หน้าสวยส่ายเบาๆให้กับอาการงอแงของลูกชาย ปกติชางมินไม่ค่อยงอแงเท่าไหร่จะมีก็แต่ช่วงที่ไม่สบายนี่แหละที่จะงอแงเป็นพิเศษ “ เดี๋ยวออมม่าจะโทรบอกลุงยูชอนให้มารับวันหลังวันนี้คนเก่งของออมม่าก็นอนเยอะๆจะได้หายเร็วๆแล้วได้ไปเที่ยวกับลุงยูชอน ” คุณแม่คนสวยพยายามเกลี่ยกล่อม
“ แต่ลูกคิดถึงลุงยุนโฮ ”
ชื่อที่ห่างหายไปนานกลับเข้ามาในโสตประสาทอีกครั้งแจจุงชะงักด้วยความตกใจก่อนจะก้มหน้ามองลูกชายที่หลุดปากพูดชื่อนี้ออกมาในใจก็ได้แต่ภาวนาขออย่าให้เป็นอย่างที่คิดเลย แต่ถึงแม้จะกลัวมากแค่ไหนแจจุงก็ยังอยากจะถามลูกชายให้หายข้องใจ
“ เมื่อกี๊ลูกบอกว่าคิดถึงใครนะ ” ไหนบอกว่าไปเที่ยวกับลุงยูชอนแค่สองคนแต่ทำไมถึงได้มีชื่อบุคคลที่สามโผล่มาได้ล่ะ
“ ลูกคิดถึงลุงยุนโฮ ...ออมม่าให้ลูกไปเที่ยวกับลุงยูชอนนะวันนี้ลุงยุนโฮสัญญาว่าจะพาลูกไปว่าย
น้ำ ” เจ้าตัวเล็กบอกอ้อนๆไม่ได้รู้ตัวเลยว่าตัวเองได้หลุดความลับออกไปแล้ว
“ ลุงยุนโฮคือใครลูก ? ” แจจุงพยายามถามอย่างใจเย็นทั้งที่ในใจมันเหมือนกำลังถูกมือของใครบางคนค่อยๆบีบอย่างช้าๆ “ แล้วลูกเจอลุงยุนโฮได้ยังไง ”
“ ลุงยุนโฮเป็นเพื่อนลุงยูชอนครับ...ลุงยุนโฮใจดีแล้วก็หล่อมากด้วย ”
ปากเล็กๆวาดยิ้มในยามที่พูดถึงคุณลุงยุนโฮผู้ใจดีทุกครั้งที่เจอกันลุงยุนโฮมักจะมีเรื่องสนุกๆมาเล่าให้ฟังเสมอไหนจะพาไปกินของอร่อยๆแถมยังตามใจเขาทุกอย่างเลย และอาทิตย์นี้ชางมินก็ตื่นเต้นมากๆด้วยเพราะลุงยุนโฮบอกว่าจะพาไปว่ายน้ำแต่ออมม่าไม่ยอมอนุญาต
แจจุงพอได้ฟังคำตอบจากลูกชายก็มั่นใจได้ว่าลุงยุนโฮที่ชางมินพูดถึงคือคนเดียวกับชอง ยุนโฮผู้ชายใจร้ายเมื่อ 4 ปีก่อนแน่ๆ ลำแขนเรียวกอดร่างของลูกชายเอาไว้ด้วยความหวงแหน แจจุงไม่รู้ว่าชางมินได้เจอกับยุนโฮกี่ครั้งแล้วแต่มันก็น่าจะมากพอที่จะทำให้ชางมินไว้ใจได้ขนาดนี้ ดวงตาคู่สวยมองตุ๊กตาหมีที่ลูกชายกอดนอนทุกคืนแจจุงกำลังกลัวว่าสายสัมพันธ์ของพ่อลูกจะทำให้ทุกอย่างเปลี่ยนไป
“ นายทำแบบนี้ทำไม ”
เสียงหวานพึมพำอยู่กับตัวเองหากแต่แขนขาวกลับกอดลูกชายเอาไว้แน่นและมันคงจะแน่นขึ้นไปอีกถ้าหากว่าไม่มีเสียงประท้วงจากชางมิน
“ ออมม่า....ลูกหายใจไม่ออก ”
แจจุงที่ได้สติจากเสียงประท้วงของลูกชายค่อยๆคลายอ้อมกอดออก “ ออมม่ากอดแรงไปเหรอ...ออมม่าขอโทษนะครับออมม่ารักลูกมากไปหน่อย ”
“ ออมม่าพูดเหมือนลุงยุนโฮเลย คิก คิก ” เจ้าตัวเล็กหัวเราะชอบใจก่อนจะค่อยๆซุกหน้าเข้ากับอกอุ่นอีกครั้งท่าทางแบบนี้ที่แจจุงรู้ได้ทันทีว่าเจ้าตัวเล็กกำลังจะอ้อนแน่ๆ “ ออมม่าให้ลูกไปเที่ยวกับลุงยูชอนนะ ”
“ ไม่ได้ครับ ” เสียงหวานบอกอย่างอ่อนโยนแต่แฝงไปด้วยความเด็ดขาดเขาจะไม่ยอมให้ชางมินได้เจอกับยุนโฮอีกเป็นอันขาด “ และต่อไปนี้ออมม่าจะไม่อนุญาตให้ลูกไปเที่ยวกับคนชื่อยุนโฮอีกเป็น
อันขาด ”
“ ออมม่าใจร้าย ” ได้ยินดังนั้นเจ้าตัวเล็กก็เริ่มตัดพ้อก่อนจะเริ่มสะอื้นเบาๆ “ ออมม่า แจจุง ใจร้าย
ฮึก ” ชางมินทำผิดอะไรทำไมออมม่าถึงไม่ให้ชางมินไปเที่ยวกับลุงยุนโฮ
“ ที่ออมม่าทำไปเพราะออมม่ารักลูกนะครับ ” เพราะไม่รู้จะอธิบายให้ชางมินเข้าใจยังไงสุดท้ายจึงทำได้เพียงลูบผมลูกรักเบาๆแต่ดูเหมือนว่าชางมินจะงอแงกว่าที่คิดเพราะตัวเล็กๆคลานลงจากตักไปแล้วคว้าตุ๊กตาหมีไปนอนกอดหันหลังให้ผู้เป็นแม่
ใบหน้าสวยฉายแววเป็นกังวลอย่างเห็นได้ชัดเพราะท่าทางของชางมินมันทำให้แจจุงรู้ว่ายุนโฮมีความสำคัญกับชางมินมากแค่ไหนและมันยิ่งตอกย้ำให้แจจุงรู้ว่ายุนโฮแอบมาเจอชางมินนานพอสมควรแล้ว มือขาวค่อยๆดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมตัวให้ลูกชายก่อนจะสอดกายลงนอนภายใต้ผ้าห่มผืนเดียวกันใจของคนเป็นแม่แทบสลายเมื่อได้ยินเสียงสะอื้นของลูกชาย
“ ไม่ร้องนะครับคนเก่ง...ออมม่าขอโทษแต่ออมม่าให้ลูกไปกับเขาไม่ได้จริงๆ ” วงแขนขาวรั้งร่างลูกชายเข้ามากอดซึ่งชางมินขัดขืนในตอนแรกแต่สุดท้ายก็ยอมหันหน้ากลับมาหาผู้เป็นแม่
“ ฮึก ออมม่าใจร้าย ออมม่าไม่รักลูก ฮืออออ ” เจ้าตัวเล็กปล่อยโฮออกมาทันที ชางมินเสียใจเพราะทั้งสัปดาห์เจ้าตัวเล็กนับวันรอคอยวันนี้แต่ก็ต้องฝันสลาย
เพราะยังเด็กทำให้ชางมินไม่เข้าใจว่าอาการป่วยของตัวเองทำให้ผู้เป็นแม่เป็นห่วงมากแค่ไหน เจ้าตัวเล็กเข้าใจว่าแม่แกล้งทั้งๆที่เจ้าตัวจินตนาการเอาไว้แล้วว่าวันนี้จะไปซื้อชุดว่ายน้ำแล้วก็ห่วงยางเป็ดน้อยไปเล่นน้ำกับลุงยุนโฮ แต่จินตนาการทั้งหมดก็ต้องพังทลายเพียงเพราะออมม่าไม่ยอมอนุญาตให้ไป
“ ไม่จริง ออมม่ารักลูก รักชางมินที่สุด ” น้ำตาไหลอาบแก้มสวยทันทีที่ได้ยินคำตัดพ้อของลูกชาย อ้อมแขนขาวกอดเจ้าตัวเล็กที่ร้องไห้โฮเอาไว้แน่นซึ่งเจ้าตัวเล็กก็เอาแต่ส่ายหัวบอกว่าไม่เชื่อ
“ ฮือ ฮือ ฮือ ”
กว่าชางมินจะยอมสงบลงก็ตอนที่เจ้าตัวร้องไห้จนเหนื่อยแล้วผล็อยหลับไปนั่นแหละ แจจุงลูบไล้แก้มยุ้ยที่เต็มไปด้วยคราบน้ำตาปากอิ่มกดจูบเบาๆลงบนหน้าผากเล็ก ร่างบางเจ็บปวดใจทุกครั้งที่ได้ยินคำตัดพ้อว่าเขาไม่รักออกจากปากของลูกชายทั้งๆที่ในความเป็นจริงแล้วเขารักลูกมากกว่าชีวิตของตัวเองซะอีก
“ อย่าโกรธออมม่าเลยนะลูก...เพราะชางมินคือสิ่งมีค่าที่สุดในชีวิตออมม่า ”
กดจูบเบาๆลงบนหน้าผากเล็กก่อนจะพยายามดึงตุ๊กตาหมีออกจากอ้อมกอดของลูกชายแต่เพราะ
ชางมินกอดเอาไว้แน่นเหลือเกินแจจุงเลยต้องยอมแพ้ยอมให้ลูกชายกอดอยู่แบบนั้น กายบางลุกออกจากเตียงแล้วเดินไปหยิบโทรศัพท์กดโทรออกหาคนที่เขาตั้งใจจะโทรหาก่อนหน้านี้แต่ว่าชางมินตื่นซะก่อน
“ ฮัลโหล...ยูชอน ”
“ ว่าไงแจจุง...ชางมินแต่งตัวเสร็จแล้วเหรอบอกชางมินรอแป๊บนึงนะฉันกำลังจะออกไปแล้ว ” ปลายสายเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงสบายๆเพราะคิดว่าเจ้าตัวแสบคงบอกให้แจจุงโทรมาเร่งให้เขารีบไปรับ
“ วันนี้นายไม่ต้องมารับชางมินนะ....ชางมินไม่สบาย ” ร่างบางพยายามควบคุมเสียงให้เป็นปกติทั้งๆที่ในใจนึกโกรธที่ยูชอนพาผู้ชายคนนั้นเข้ามายุ่งเกี่ยวในชีวิตเขากับลูก
“ ชางมินไม่สบาย ? แล้วเป็นอะไรมากหรือเปล่า ? ” เอ่ยถามด้วยความเป็นห่วงแต่น้ำเสียงตกใจของยูชอนก็เรียกให้ยุนโฮที่กำลังก้มหยิบรองเท้าให้หันกลับมาตั้งใจฟัง
“ แจจุงโทรมาบอกว่าชางมินไม่สบายวันนี้ไม่ต้องไปรับ ” ยูชอนเอามือปิดโทรศัพท์ไว้แล้วหันมาตอบเพื่อนรักที่ส่งสายตามาถามด้วยความสงสัย
“ แล้วชางมินเป็นอะไรมากหรือเปล่า ? ” เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเป็นห่วงก่อนจะเดินเข้ามาชิดเพื่อฟังคำตอบจากยูชอนหน้าคมเลื่อนเข้าไปใกล้จนหัวแทบจะติดกับยูชอนอยู่แล้ว
“ ตัวร้อนนิดหน่อยน่ะสงสัยเมื่อวานวิ่งเล่นนานไปหน่อย ”
“ งั้นหรอ...อ้าวเฮ้ย ! ไอ้ยะ ... ” ยูชอนพยักหน้ารับเบาๆก่อนจะร้องเรียกด้วยความตกใจเมื่อเห็นยุนโฮคว้ากุญแจแล้วก็วิ่งออกไปจากห้องโชคดีที่เขายังนึกขึ้นได้ว่าคุยกับแจจุงอยู่ก็เลยยั้งปากเอาไว้ทัน เสียงทุ้มรีบตัดบทเพื่อที่จะได้รีบตามยุนโฮออกไป
“ แล้วเจอกันที่ร้านนะแจจุงฉันกำลังจะไปเยี่ยมชางมิน ”
แจจุงมองดูโทรศัพท์ที่ถูกตัดสายไปเมื่อสักครู่คำพูดที่ยูชอนหลุดปากออกมานั้นทำให้แจจุงรู้ว่าตอนนี้ยูชอนกับยุนโฮอยู่ด้วยกันนี่คงจะช่วยกันวางแผนสินะจะกลับมาทำร้ายอะไรกันอีกล่ะแค่นี้เขายังเสียใจไม่พอใช่ไหมถึงต้องกลับมาทำร้ายกันซ้ำแล้วซ้ำเล่า ปากอิ่มคลี่ยิ้มด้วยความเจ็บปวดเมื่อหวนนึกถึงเรื่องราวในอดีตแจจุงไม่เคยลืมมันได้เลยสักวันยิ่งมองหน้าชางมินภาพของผู้ชายคนนั้นก็ซ้อนขึ้นมาแต่อย่าคิดว่าครั้งนี้เขาจะยอมให้เหยียบย่ำความรู้สึกเหมือนครั้งก่อนเขาจะไม่ยอมเสียใจอีกเป็นครั้งที่สอง มือขาวเช็ดคราบน้ำตาออกจากหน้าก่อนจะเดินไปเตรียมน้ำอุ่นมาเช็ดตัวให้ลูกชาย
แจจุงวางชามแก้วไว้ข้างเตียงก่อนจะค่อยๆบรรจงเช็ดตัวให้ชางมินอย่างแผ่วเบาร่างบางไม่อยากให้การดูแลของตัวเองไปรบกวนการนอนของลูกชาย หลังจากที่เช็ดตัวจนอุณหภูมิในร่างกายของเจ้าตัวเล็กเริ่มลดลงแจจุงจึงลงไปเตรียมข้าวต้มร้อนๆเอาไว้ให้โดยที่ไม่ลืมเดินไปปลุกจุนซูให้มาอยู่เป็นเพื่อนหลาน
เสียงกรุ๊งกริ๊งที่ดังมาจากหน้าร้านส่งสัญญาณไปบอกคนที่อยู่ในครัวว่ามีแขกมาเยือน แจจุงจัดการปิดเตาแก๊สก่อนจะถอดผ้ากันเปรื้อนออกแล้วเดินออกมาดูถึงแม้จะพอรู้ว่าคนที่มาในเวลานี้เป็นใครก็ตาม ร่างบางเดินออกมาต้อนรับแขกที่คุ้นเคยด้วยใบหน้าเรียบเฉยเพราะยังโกรธในสิ่งที่ยูชอนทำ
“ ชางมินเป็นยังไงบ้างแจจุง ? ” ทันทีที่เห็นหน้ายูชอนก็เอ่ยถามถึงอาการของหลานชายสุดที่รักทันทีด้วยความเป็นห่วงแต่ดูเหมือนว่าคนที่นั่งรออยู่ในรถจะเป็นห่วงมากกว่าเขาหลายเท่านักเพราะเล่นเหยียบคันเร่งไม่เกรงใจตำรวจจราจรเลยสักนิด
“ ไข้ลดแล้วล่ะ...ตอนนี้หลับอยู่น่ะ ” บอกเสียงเรียบ ดวงตาคู่สวยมองออกไปยังรถคันหรูของยูชอนปากอิ่มเม้มเข้าหากันแน่นเมื่อเห็นเงาวูบไหวอยู่ภายในรถ
“ งั้นฉันขอขึ้นไปดูหลานหน่อยนะ ” เสียงทุ้มเอ่ยขออนุญาตเพราะถึงแม้จะสนิทกันเพียงใดแต่ห้องนอนก็เป็นพื้นที่ส่วนตัว
แต่เพราะยุนโฮกำชับมาว่าให้ไปดูอาการของชางมินให้เห็นกับตาว่าเป็นยังไงและถ้าอาการแย่ให้พาไปส่งโรงพยาบาลทันที ซึ่งยูชอนอยากจะสวนกลับไปเหลือเกินว่าถ้าชางมินอาการแย่ขนาดนั้นแจจุงคงพาไปหาหมอตั้งนานแล้วแต่เพราะเข้าใจว่ายุนโฮคงห่วงลูกก็เลยปล่อยมันไป
“ ได้สิ ”
ทั้งๆที่ในใจอยากถามสิ่งที่ค้างคาใจว่ายูชอนทำแบบนี้ทำแต่เพราะยังจับไม่ได้คาหนังคาเขาแจจุงเลยยังไม่อยากจะถามอะไร ขาเรียวเดินนำขึ้นไปยังชั้นสองของร้านซึ่งใช้เป็นที่พักอาศัยก่อนจะเปิดประตูเข้าไปใบหน้าสวยส่ายเบาๆด้วยความเหนื่อยใจเมื่อเห็นว่าจุนซูนอนฟุบหลับอยู่ข้างเตียง
มือบางสะกิดร่างอวบๆให้งัวเงียตื่นขึ้นมา “ ให้มาเฝ้าหลานนะจุนซูไม่ได้ให้มาหลับเป็นเพื่อน
หลาน ”
“ ก็มันง่วงนี่นา ” เสียงหวานบอกงัวเงียก่อนจะค่อยๆเปิดเปลือกตาขึ้นแต่ดูเหมือนว่าเปลือกตามันช่างหนักเหลือเกินสุดท้ายเลยปีนขึ้นไปนอนดีๆบนเตียงซะเลย
“ ดูทำเข้าสิเดี๋ยวก็ทับหลานหรอก ” เสียงหวานบ่นหน่ายๆเมื่อจุนซูคลานข้ามตัวชางมินไปนอนอีกฝั่งหนึ่ง
“ ไม่ทับหรอกน่า ” บอกเสียงงึมงำก่อนจะพลิกตัวนอนหันหลังให้
แจจุงส่ายหน้าเบาๆให้กับความขี้เซาของน้องชายอยากจะบ่นต่อแต่ก็รู้ว่าบ่นไปก็เท่านั้น กายบางทรุดลงนั่งที่ข้างเตียงก่อนจะหยิบผ้าขนหนูออกจากหน้าผากเล็กมาชุบน้ำใหม่มือขาววางทาบลงบนหน้าผากของลูกชายเบาๆ
“ วันนี้นายปิดร้านเหรอ ? ”
“ อืม...นายก็รู้เวลาไม่สบายชางมินงอแงแค่ไหน ” ปากอิ่มมีรอยยิ้มนิดๆเมื่อนึกถึงเวลาที่เจ้าตัวเล็กไม่สบายทั้งขี้อ้อนทั้งงอแงเลยล่ะ
“ แล้วก็ชอบทำตัวเป็นลูกลิงติดแม่ด้วย ” เสียงทุ้มบอกติดตลก เพราะเห็นมาตั้งแต่เด็กๆทำให้ยูชอนรู้ว่าเวลาไม่สบายนอกจากแม่แล้วชางมินก็ไม่เอาใครทั้งนั้น
ในระหว่างที่ผู้ใหญ่กำลังนินทาอยู่ก็ดูเหมือนว่าเจ้าตัวเล็กจะรู้ตัวว่ากำลังตกเป็นหัวข้อสนทนาของผู้ใหญ่ กายเล็กๆค่อยๆขยับก่อนเปิดเปลือกตาขึ้นและคนแรกที่เห็นก็คือออมม่าคนสวย หากแต่ดวงตาไร้เดียงสากลับเมินหนีไปทางอื่นเพราะยังงอนที่คนเป็นแม่ไม่ยอมให้ไปเที่ยวกับลุงยูชอน แต่ทันทีที่เห็นว่าในห้องนี้มีใครอีกคนยืนอยู่หากเล็กก็ฉีกยิ้มกว้างทันที
“ ลุงยูชอน ” เสียงแหบเล็กเอ่ยเรียกด้วยความดีใจก่อนจะกางแขนออกบอกให้ยูชอนอุ้มดวงตาเล็กๆมีประกายแห่งความหวัง “ลุงยูชอนมารับชางมินไปว่ายน้ำกับลุงยุนโฮเหรอ ? ”
รอยยิ้มที่ส่งให้หลานชายชะงักค้างก่อนจะหันไปมองแจจุงและก็พบว่าดวงตาคู่สวยกำลังมองมาที่เขาด้วยสีหน้าเรียบเฉยหากแต่เป็นใบหน้าเรียบเฉยที่เต็มไปด้วยความผิดหวัง และมันทำให้ยูชอนรู้ได้ทันทีว่าเจ้าตัวเล็กคงจะเผลอทำความลับแตกเข้าให้แล้ว
“ แล้วลุงยุนโฮล่ะลุงยูชอน ...ลุงยุนโฮรอที่รถเหมือนเดิมเหรอ ? ”
ดวงตาเรียวเล็กพยายามมองหาคุณลุงใจดีอีกคนรอบๆห้องแต่ก็ไม่พบ กายเล็กพยายามดันตัวเองลุกจากเตียงเพื่อที่จะไปหาลุงยุนโฮที่มักจะรออยู่ที่รถทุกครั้งเวลาที่มารับแต่ก็ถูกแจจุงคว้าเอาไว้ซะก่อน ดวงตาคู่สวยฉายแววหวาดระแวงทุกครั้งที่ไม่สบายชางมินไม่เคยเรียกหาใครนอกจากเขาแต่ทำไมวันนี้ถึงเอาแต่เรียกหาผู้ชายคนนั้นล่ะ
ชอง ยุนโฮ นายทำอะไรลูกฉัน !
“ ออมม่าปล่อยลูกนะ ..ลุงยุนโฮรอลูกอยู่ที่รถ ” เจ้าตัวเล็กดิ้นขัดขืน ทุกคำพูดทุกการกระทำมันตอกย้ำความผิดตอนนี้ยูชอนไม่กล้าที่จะมองหน้าแจจุงด้วยซ้ำ
“ ไม่นะ ออมม่าไม่ให้ลูกไป ” แจจุงกอดลูกชายเอาไว้แน่น น้ำตาไหลรินออกมาด้วยความกลัวร่างบางกลัวเหลือเกินว่าจะเสียแก้วตาดวงใจให้ผู้ชายใจร้ายคนนั้นและยิ่งชางมินแสดงออกว่าให้ความสำคัญกับคนๆนั้นแจจุงก็ยิ่งกลัว
“ อยู่กับออมม่านะลูก ออมม่ามีแค่ชางมินคนเดียวนะลูก ” เสียงหวานอ้อนวอนพร้อมกับโยกตัวลูกชายไปมาด้วยความหวงแหนก่อนจะบอกเอาใจ “ ถ้าลูกอยากไปว่ายน้ำเดี๋ยวลูกหายดีแล้วออมม่าจะพาไปเองนะ ”
“ ออมม่าจะพาลูกไปจริงๆเหรอ ? ” เจ้าตัวเล็กหยุดดิ้นแล้วจ้องหน้าผู้เป็นแม่
“ จริงสิครับ...ลูกอยากไปไหนออมม่าจะพาไปทุกที่เลย ” นิ้วขาวลูบเบาๆที่แก้มยุ้ยอย่างสุดรัก “ ขอแค่ลูกหายดีออมม่าจะพาลูกไปทุกที่ที่ลูกอยากไป ”
เจ้าตัวเล็กยิ้มกว้างเมื่อผู้เป็นแม่สัญญาว่าจะพาไปว่ายน้ำ “ ชวนลุงยุนโฮไปด้วยนะออมม่า ”
แจจุงนิ่งไปเมื่อได้ยินข้อเรียกร้องของลูกชาย ปากอิ่มยกยิ้มฝืนๆ“ เราไปกันแค่สองคนเหมือนเดิมดีกว่านะลูก ” บอกเสียงอ่อนโยนก่อนจะส่งชางมินให้จุนซูที่ตกใจตื่นขึ้นมาตั้งแต่ได้ยินชางมินร้องไห้ “ สายมากแล้วลูกคงจะหิวเดี๋ยวออมม่าไปเอาข้าวต้มมาให้นะ ...ฝากชางมินด้วยนะจุนซูยูชอนแล้วเดี๋ยวเรามีเรื่องต้องคุยกัน ”
เสียงหวานเอ่ยกับน้องชายก่อนที่ท้ายจะโยคจะหันไปพูดกับยูชอนในเมื่อชางมินพูดออกมาซะขนาดนั้นก็ไม่มีความจำเป็นที่เขาจะต้องสืบอะไร ตอนนี้แจจุงอยากรู้เหตุผลว่ายุนโฮกับยูชอนทำแบบนี้ทำไมและต้องการอะไร ช่วงขาเรียวเดินนำออกไปนอกห้องเป็นสัญญาณบอกให้ยูชอนตามมา แต่ยังไม่ทันที่จะได้ก้าวผ่านประตูกายบางก็ต้องผละเมื่อเห็นว่ามีใครอีกคนยืนอยู่ที่ประตู
“ ลุงยุนโฮ !! ”
Note
_____________________________________________________________________________
ก่อนอื่่นต้องขอโทษก่อนเลยที่บอกว่าจะอัพให้ตั้งแต่เมื่อคืน แต่มันแต่งไม่เสร็จอ่ะเหลืออีกแค่นิดเดียวแต่แต่งไป
น้ำตาไหลไปไม่ได้อินนะแต่เป็นผลพวงจากการเล่นเกมส์เยอะไป 5555+ ตอนที่แล้วไรเตอร์ไม่ได้โกหกนะ
ที่บอกว่ายุนแจจะเจอกัน ก็เจอกันแล้วนี่ไง อิอิ เจอกันแบบนี้ก็ถึงเวลาง้อซะทีสินะพี่ยุน !
เมื่อวานอัพฟิคเรื่่องใหม่ด้วยแหละชื่อเรื่อง Secret Love เป็นฟิคคล้ายๆ AF อ่ะ ใครชอบแนวเรียลลิตี้โชว์
ก็แวะไปอ่านได้นะจ๊ะ จุ๊บ จุ๊บ
ความคิดเห็น