คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Chapter # 4
“ ได้เจอกันซะทีนะชางมิน...ลูกน่ารักมากจริงๆ ”
และด้วยความคิดถึงบวกกับความรู้สึกผิดที่สะสมมานานหลายปีทำให้ลำแขนแข็งแรงรวบเอาร่างเล็กๆเข้ามากอดอย่างสุดรักการกระทำที่สร้างความตกใจให้แก่คนที่ยืนดูอย่างยูชอนเพราะไม่คิดว่ายุนโฮจะทำอะไรแบบนี้ ชางมินเองก็ตกใจเช่นกันที่อยู่ดีๆก็ถูกดึงเข้าไปกอดเจ้าตัวเล็กดิ้นไปมาด้วยความตกใจบวกกับแรงกอดที่แน่นเกินไปของยุนโฮทำให้ชางมินเริ่มหายใจไม่ออก
“ ไอ้ยุน ! ” ยูชอนเรียกเพื่อนรักเสียงดังก่อนจะขยับปากพูดต่อแต่ไม่มีเสียงเมื่อเห็นว่ายุนโฮหันมามอง “ แกกำลังทำให้ชางมินตกใจ ”
พอโดนสายตาเตือนจากยูชอนยุนโฮก็ดูเหมือนว่าจะมีสติขึ้นมาบ้าง ร่างสูงค่อยๆคลายอ้อมกอดออกและพออ้อมกอดมันหลวมพอที่จะดินหนีได้ชางมินก็ไม่รอช้ารีบวิ่งออกไปหลบที่หลังยูชอนทันที ยุนโฮที่เห็นลูกชายวิ่งหนีไปก็หน้าเสียเพราะคิดว่าตัวเองทำให้ชางมินตกใจกลัวจนไม่อยากอยู่ใกล้
“ ลุงทำให้ชางมินตกใจเหรอลูก ? ” เสียงทุ้มเอ่ยถามอย่างอ่อนโยน แต่แล้วยุนโฮก็ต้องใจเสียเพราะนอกจากชางมินจะไม่ตอบแล้วเจ้าตัวเล็กยังซุกหน้าเข้ากับต้นขาของยูชอนอีกด้วย
ยูชอนมองหน้าเพื่อนรักก่อนจะส่ายหน้าเบาๆ เขาเข้าใจว่ายุนโฮอยากกอดลูกแต่ทำแบบนี้เป็นเด็กที่ไหนก็ตกใจเหมือนกันที่โดนคนแปลกหน้ากอดแบบไม่ตั้งตัว ยูชอนอุ้มชางมินขึ้นมาแนบอกก่อนจะปลอบขวัญเจ้าตัวเล็กที่ไม่รู้ว่ายังอยู่ดีหรือเปล่า
“ ไม่ต้องกลัวนะลูก...ลุงยุนโฮแค่เห็นว่าชางมินน่ารักก็เลยอยากกอด ”
“ แต่ชางมินหายใจไม่ออก ” เจ้าตัวเล็กเอ่ยฟ้องทันที คุณลุงยุนโฮตัวใหญ่กอดชางมินแน๊นแน่น
ชางมินเกือบหายใจไม่ออก
ยูชอนหันไปส่งสายตาตำหนิให้เพื่อนรักก่อนจะหันมาพูดกับชางมินต่อ “ ที่ลุงยุนโฮกอดชางมินแน่นเพราะชางมินน่ารักมากไง ...ยิ่งกอดแน่นเท่าไหร่ก็แสดงว่าชางมินของลุงน่ารักมากๆ ”
“ จริงเหรอ ? ” เจ้าหนูทำหน้าเหมือนไม่อยากจะเชื่อเท่าไหร่ ออมม่าก็รักชางมินมากเหมือนกันทำไมออมม่าไม่กอดชางมินแรงๆแบบลุงยุนโฮล่ะ
“ จริงสิ...ลุงยูชอนเคยโกหกชางมินเหรอ ? ” หัวเล็กๆส่ายไปมาจนผมปลิวแทนคำตอบว่าลุงยูชอนไม่เคยโกหกชางมิน “ เพราะฉะนั้นชางมินไม่ต้องกลัวลุงยุนโฮนะ...ลุงยุนโฮใจดี ”
“ ใจดีเหมือนลุงยูชอนอ่ะเหรอ ? ” ลุงยูชอนของชางมินใจดีที่สุดในโลกเลยใจดีกว่าออมม่าอีกเพราะลุงยูชอนตามใจชางมินทุกอย่างเลย
“ ใช่แล้ว...วันนี้ลุงยุนโฮจะพาชางมินไปเลี้ยงไอติมด้วยนะ ”
“ เย้ ...วันนี้ชางมินจะได้กินไอติมแล้ว ” เจ้าตัวเล็กปรบมือด้วยความชอบใจทันทีที่รู้ว่าจะได้ทานของหวานสุดโปรด ใบหน้าน่ารักยิ้มจนตาหยีรอยยิ้มของชางมินมันดูสดใสจนยุนโฮอดที่จะยิ้มตามไม่ได้
“ งั้นเราไปข้างในกันดีกว่าตรงนี้แดดมันแรงเดี๋ยวชางมินจะไม่สบาย ” ยุนโฮที่ยืนเงียบมานานเอ่ยชวนด้วยความเป็นห่วงเมื่อเห็นว่าแดดในเวลาใกล้จะเที่ยงแบบนี้คงไม่เหมาะกับเด็กตัวเล็กๆอย่างชางมิน
“ ก็ดีเหมือนกัน ” ยูชอนเห็นด้วยก่อนจะก้มลงถามเจ้าตัวเล็กที่อยู่ในอ้อมแขน “ ชางมินจะลงเดินเองหรือว่าจะให้ลุงอุ้ม ”
“ เดินเองครับ ”
ยูชอนค่อยๆวางชางมินลงกับพื้นมือหนายื่นออกไปให้มือเล็กๆจับเอาไว้กันหลงซึ่งชางมินก็ให้ความร่วมมือเป็นอย่างดีปากเล็กฉีกยิ้มให้ก่อนจะยื่นมือไปจับมือลุงยูชอน แต่แล้วใบหน้าน่ารักก็ต้องฉายแววลังเลเมื่อมีมือของลุงยุนโฮยื่นมาให้จับเหมือนกัน ตอนแรกชางมินก็กล้าๆกลัวๆแต่พอยุนโฮส่งยิ้มอบอุ่นมาให้เจ้าหนูค่อยใจชื่นขึ้นมาหน่อยแต่เพื่อความแน่ใจหันไปปรึกษาลุงยูชอนดีกว่า
“ เข้าไปข้างในช้าไอติมหมดก่อนลุงไม่รู้ด้วยนะ ” ยุนโฮแกล้งพูดขึ้นมาลอยๆ
ได้ยินแบบนั้นชางมินก็ไม่ลังเลอีกต่อไปเมื่อลุงยูชอนพยักหน้าบอกมือเล็กอีกข้างก็จับมือของยุนโฮเอาไว้แน่นก่อนที่จะเป็นคนออกแรงเดินนำผู้ใหญ่ทั้งสองคนเข้าไปในห้าง ยูชอนกับยุนโฮหันมามองหน้ากันก่อนที่ทั้งคู่จะหลุดหัวเราะออกมา
ไม่ค่อยจะเห็นแก่กินเลยนะชางมิน
แต่จากที่ตอนแรกตั้งใจว่าจะเดินจูงมือกันไปแต่เพราะวันนี้เป็นวันหยุดคนจึงค่อนข้างจะเยอะและเพื่อป้องกันการพลัดหลงยุนโฮจึงคิดว่าพวกเขาน่าจะอุ้มชางมินดีกว่า ขายาวหยุดเดินตามแรงดึงของเด็กน้อยก่อนจะทรุดตัวลงนั่งคุกเข่าตรงหน้าท่ามกลางสายตาไม่เข้าใจของชางมิน
“ วันนี้คนเยอะ...ลุงว่าลุงอุ้มชางมินดีกว่านะจะได้ไม่หลง ”
“ แต่ว่าชางมินอยากให้ลุงยูชอนอุ้ม ” ชางมินปฏิเสธทางอ้อมก่อนจะกางแขนออกให้ยูชอนอุ้ม ถึงแม้ยุนโฮจะแสดงท่าทีเป็นมิตรแต่สำหรับเด็กตัวเล็กๆอย่างชางมินแล้วมันเป็นเรื่องยากที่จะไว้ใจให้คนแปลกหน้าที่รู้จักกันได้ไม่ถึงชั่วโมงอุ้ม
ยูชอนมองหน้าเพื่อนรักด้วยความเข้าใจเขารู้ว่ายุนโฮคงอยากใช้ช่วงเวลานี้ชดเชยเวลาตลอด 4 ปีที่ผ่านมา และเพราะเข้าใจยูชอนจึงอยากให้สองพ่อลูกได้ใช้เวลาอยู่ด้วยกันให้มากที่สุด แต่ทุกอย่างที่ทำลงไปไม่ใช่เพราะยุนโฮเป็นเพื่อนเขาหรอกนะแต่ความต้องการที่แท้จริงของยูชอนคืออยากให้ชางมินเติบโตในครอบครัวที่มีทั้งพ่อและแม่
“ ชางมินไปกับลุงยุนโฮก่อนนะ...ลุงยูชอนปวดฉี่ขอไปเข้าห้องน้ำก่อน ” ยิ้มบอกหลานชายก่อนจะหัวเราะออกมาเบาๆเมื่อเจ้าตัวเล็กอมลมเข้าเต็มแก้มด้วยความขัดใจ
“ ชางมินจะไปห้องน้ำกับลุงยูชอน ”
“ ชางมินปวดฉี่เหรอ ? ”
“ ไม่ครับ ” หัวเล็กๆส่ายไปมา ชางมินไม่ปวดแต่ชางมินไม่อยากอยู่กับลุงยุนโฮสองคน “ ลุงยูชอนให้ชางมินไปด้วยน๊า ”
ยูชอนมองหน้ายุนโฮด้วยสีหน้าลำบากใจเพราะอยู่ๆชางมินก็งอแงเป็นลูกลิงติดลุงขึ้นมาซะงั้น ร่างสูงขยับตัวเล็กน้อยเมื่อยุนโฮพยักหน้าบอกว่าเดี๋ยวเขาจัดการเอง
“ แต่ถ้าชางมินไปกับลุงยูชอนชางมินก็จะไปถึงร้านไอติมช้านะ ” ยุนโฮเอาของกินมาล่อและดูเหมือนจะได้ผลซะด้วยสิเพราะชางมินหันมามองแทบจะทันที “ ถ้าไปถึงร้านช้าคนเต็มร้านก่อนชางมินอดกินไม่รู้ด้วยนะ ”
“...................” กลีบปากเล็กเม้มเข้าหากันอย่างใช้ความคิด ถ้าท่าทางแบบนี้ทำให้ยุนโฮอดที่จะคิดถึงแจจุงไม่ได้เพราะแจจุงก็ชอบทำแบบนี้เวลาที่ต้องตัดสินใจอะไร
ลูกแม่จริงๆเลยนะชางมิน
“ แต่ถ้าชางมินอยากไปห้องน้ำกับลุงยูชอนก็ได้นะ ” ยุนโฮลุกขึ้นยืนเต็มความสูงหากแต่ตาคมก็ยังแอบเหล่มองชางมินอยู่ไม่วางตา “ เดี๋ยวลุงยืนรออยู่ตรงนี้...และถ้าวันนี้ร้านเต็มเราค่อยมากินกันวันหลัง ”
“ ชางมินไม่ไปกับลุงยูชอนแล้ว...ชางมินจะไปกับลุงยุนโฮ ” ชางมินรีบตัดสินใจทันที ขาเล็กๆเดินไปหาพร้อมกับกางแขนออกบอกให้ลุงยุนโฮอุ้มชางมินไม่ได้เห็นแก่กินนะแต่ชางมินอยากกินไอติมวันนี้ไม่อยากกินวันหลัง
ยุนโฮกลั้นยิ้มเอาไว้ไม่ให้ตัวเองหลุดขำออกมาก่อนจะก้มลงอุ้มเจ้าตัวเล็กขึ้นมาไว้ในอ้อมแขนปากหยักยกยิ้มขอบคุณยูชอน
“ เจอกันที่ร้านนะ ”
“ ลุงยูชอนรีบตามมานะ ”
ยูชอนพยักรับเบาๆก่อนจะมองตามสองพ่อลูกที่เดินแยกออกไปปากหยักมีรอยยิ้มติดอยู่คนนอกอย่างเขาคงช่วยได้แค่นี้ ยูชอนก็ได้แต่หวังว่าวันนี้ยุนโฮจะทำให้ชางมิน ประทับใจและยอมสนิทด้วยซึ่งมันกไม่น่าจะเป็นเรื่องยากเพราะดูเหมือนว่ายุนโฮจะรู้จุดอ่อนของชางมินแล้วด้วย และเท่าที่ดูแล้วชางมินก็ดูจะไว้ใจยุนโฮในระดับหนึ่งนี่หรือเปล่านะที่เขาเรียกว่าสายใยระหว่างพ่อลูก
“ ฉันมีเวลาให้แกห้าชั่วโมงนะยุนโฮ ”
ยูชอนก้มมองดูเวลาที่นาฬิกาข้อมือก่อนจะหมุนตัวแล้วเดินออกไปจากห้าง ยูชอนตั้งใจว่าจะกลับบ้านไปเยี่ยมพ่อกับแม่แล้วค่อยกลับมารับชางมินไปส่งแจจุงที่ร้านซึ่งกว่าจะถึงเวลานั้นยุนโฮกับชางมินก็น่าจะสนิทกันได้ในระดับหนึ่งแล้ว
.
.
.
ยุนโฮหยิบโทรศัพท์ที่มีข้อความเตือนขึ้นมาอ่านในระหว่างที่นั่งรอให้ชางมินเลือกไอศกรีม ปากหยักยกยิ้มบางๆเมื่อเห็นข้อความที่ยูชอนส่งมา
‘ ฉันจะกลับไปเยี่ยมบ้านสักห้าชั่วโมง ระหว่างนี้ฝากดูแลชางมินด้วย’
“ ฉันจะดูแลให้อย่างดีเลยล่ะ ” เสียงทุ้มพึมพำตอบเพื่อนรักกลับไป
ยุนโฮเก็บโทรศัพท์ลงในกระเป๋าก่อนจะหันไปมองข้างๆเมื่อมีมือเล็กๆสะกิดเรียกบอกว่าเขาเลือกเมนูได้แล้ว หน้าคมยื่นเข้าไปใกล้เพื่อดูว่าชางมินสั่งอะไร
“ ลุงยุนโฮชางมินเอาอันนี้ ” นิ้วเล็กชี้ลงบนภาพไอศกรีมที่ตัวเองอยากทาน
“ หืม...ชางมินชอบกินอันนี้เหรอลูก ? ”
“ ครับ...ออมม่าชอบสั่งให้กิน ” ยิ้มน่ารักบอก เวลามากินกับออมมม่าทีไรออมม่าก็ชอบสั่งอันนี้ให้กินแล้วชางมินก็ชอบมากๆด้วย
“ โอเคครับ...เดี๋ยวลุงสั่งให้นะชางมินอยากกินเค้กไหมลูก ? ”
หัวเล็กๆส่ายไปมา ก่อนคำตอบต่อมาถ้าคนเป็นแม่มาได้ยินคงยิ้มแก้มปริแน่ๆ “ ไม่ครับ..ชางมินจะกลับไปกินเค้กของออมม่า ”
“ พูดแบบนี้ออมม่าได้ยินเข้ารักตายเลย ” มือใหญ่ขยี้หัวเล็กด้วยความเอ็นดูก่อนจะหันไปสั่งกับพนักงาน “ ขอเป็นNutty mania basket ที่นึงครับ ”
“ ลุงยุนโฮไม่กินเหรอ ? ” คิ้วเล็กเลิกขึ้นด้วยความสงสัยเมื่อเห็นว่ายุนโฮสั่งแค่อย่างเดียว
“ ไม่ครับ...ลุงจะนั่งดูชางมินกิน ” บอกพร้อมรอยยิ้มอ่อนโยนและรอยยิ้มนั้นก็กว้างขึ้นไปอีกเมื่อเห็นชางมินทำตาโตเป็นประกายทันทีที่พนักงานยกไอครีมมาเสิร์ฟ “ ถ้าไม่อิ่มสั่งเพิ่มได้นะ”
“ ครับ ” ยิ้มตาปิดก่อนจะลงมือทานไอศกรีมของโปรด “ลุงยุนโฮใจดีเหมือนลุงยูชอนเลย ”
“ ลุงใจดีแล้วชางมินรักลุงหรือเปล่า ? ”
“ รักครับ ชางมินรักลุงยุนโฮ ” ยิ้มตอบเอาใจ แต่ทำเอาคนฟังถึงกับหัวใจพองโตยุนโฮรู้ว่าชางมินไม่ได้คิดอะไรเป็นเพียงคำตอบเอาใจที่เด็กๆชอบพูดตอบแทนผู้ใหญ่ที่ใจดีกับตน แต่ถึงแม้จะเป็นคำพูดที่ไม่ตั้งใจแต่ยุนโฮก็ปฏิเสธไม่ได้ว่ามันทำให้เขารู้สึกดี
“ ลุงก็รักชางมินลูก ” มือใหญ่ลูบหัวเล็กเบาๆด้วยความเอ็นดู ยุนโฮฝืนยิ้มพร้อมกับกลืนคำพูดที่อยากจะพูดแต่พูดออกมาไม่ได้ลงคอ
พ่อรักชางมินกับแม่มากที่สุดเลยนะลูก
ยุนโฮนั่งมองชางมินทานไอศกรีมไปเรื่อยๆปากหยักยกยิ้มตามทุกครั้งเวลาที่ชางมินตักไอศครีมเข้าปากแล้วทำหน้ามีความสุข มือหนาคอยหยิบกระดาษทิชชู่เช็ดปากให้เวลาที่ปากเล็กเปรื้อนแต่ดูเหมือนจะไม่ช่วยอะไรสุดท้ายก็เลยปล่อยให้ชางมินทานจนหมดแล้วค่อยเช็ดให้ครั้งเดียว
“ ชางมินชอบทานไอติมเหรอลูก ? ”
“ ชอบมากครับ ”
“ งั้นอาทิตย์หน้าลุงพามากินอีกดีไหม ? ”
“ ดีครับ ...ดีที่สุดเลย ” พยักหน้าแรงๆบอกจนยุนโฮกลัวว่าหัวลูกชายจะหลุดออกมา สงสัยกลับไปเขาต้องเพิ่มไอศครีมเป็นเมนูโปรดของชางมินด้วยซะแล้ว
“ แต่ต้องมีข้อแลกเปลี่ยนนะ...ชางมินต้องห้ามบอกออมม่าว่ามาเที่ยวกับลุงยุนโฮถ้าออมม่าถามว่ามากับใครบ้างชางมินต้องบอกว่ามากับลุงยูชอนสองคน ” แผนการปิดปากเจ้าตัวเล็กเริ่มขึ้นแล้ว
“ ทำไมอ่ะ ? ” คิ้วเล็กขมวดขึ้นด้วยความสงสัย
“ ก็เพราะว่าออมม่าเป็นห่วงชางมินไงครับ....ถ้าออมม่ารู้ว่าชางมินไม่ได้มาเที่ยวกับลุงยูชอนแค่สองคนออมม่าต้องเป็นเป็นห่วงชางมินมากแน่ๆ ชางมินอยากให้ออมม่าเป็นห่วงเหรอลูก ? ”
“ ไม่ครับ ”
“ งั้นชางมินก็บอกออมม่าตามที่ลุงยุนโฮบอก ...ตกลงไหมครับ ? ”
ชางมินลังเลอยู่สักพักแต่สุดท้ายก็ยอมพยักหน้าตกลงชางมินอยากมากินไอติมแต่ชางมินไม่อยากให้ออมม่าร้องไห้เพราะเป็นห่วงชางมินเพราะฉะนั้นชางมินจะทำตามที่ลุงยุนโฮบอก
“ ตกลงครับ ”
“เก่งมากครับ ” ลูบผมนิ่มด้วยความเอ็นดู ยุนโฮปล่อยให้เจ้าตัวเล็กมีความสุขกับการกินไอติมจนกระทั่งขนมหวานสุดโปรดหมดลง “ อิ่มไหมลูก ? ”
“ อิ่มครับ ” ยิ้มบอกลุงยุนโฮหากแต่สายตากลับมองไปที่ทางเข้าร้านเพื่อมองหาลุงยูชอน ทำไมลุงยูชอนไปเข้าห้องน้ำนานจังจนชางมินกินไอติมเสร็จแล้วลุงยูชอนยังไม่มาเลย “ เมื่อไหร่ลุงยูชอนจะมา ? ”
“ ลุงยูชอนกลับไปแล้วครับ...พอดีว่ามีงานด่วนลุงยูชอนเลยต้องรีบกลับไปทำ ”
“ แล้วชางมินจะกลับไปหาออมม่ายังไง ! ” ทันทีที่ได้ยินคำตอบจากยุนโฮเจ้าตัวเล็กก็ถามเสียงดังเพราะเข้าใจว่าถูกลุงยูชอนทิ้ง และเพราะคิดแบบนั้นปากเล็กจึงค่อยๆเบะ “ชางมินคิดถึงออมม่า ฮึก ”
“ ชางมิน ชางมินร้องไห้ทำไมลูก ” พอเห็นชางมินร้องไห้ยุนโฮถึงกับตกใจก่อนจะรั้งเจ้าตัวเล็กให้ขึ้นมานั่งบนตักลำแขนแข็งแรงโอบกอดร่างเล็กก่อนจะโยกตัวไปมาเพื่อปลอบโยน “เป็นอะไรครับคนเก่ง... ไหนบอกพ่อสิครับว่าลูกร้องไห้ทำไม ? ” และเพราะตกใจที่เห็นลูกร้องไห้ทำให้ยุนโฮหลุดแทนตัวว่าพ่อออกไป
“ ลุง ลุง ยูชอนทิ้งชางมิน ” บอกเสียงสะอื้น นับว่าเป็นโชคดีของยุนโฮที่ชางมินไม่ได้สังเกตคำที่ร่างสูงใช้แทนตัวเองเมื่อสักครู่
“ ลุงยูชอนไม่ได้ทิ้งชางมินซะหน่อย....ลุงยูชอนแค่ไปทำงานเดี๋ยวตอนเย็นลุงยูชอนก็มารับชางมิน
กลับบ้านไปหาออมม่าเหมือนเดิม ”
“ ลุงยูชอนจะมารับชางมินจริงๆนะ ” ใบหน้าน่ารักที่ซุกอยู่กับแผ่นอกแข็งแรงผละออกก่อนจะเอ่ยถามเพื่อความแน่ใจ
“ จริงสิครับ ” ยิ้มอ่อนโยนบอกนิ้วยาวช่วยเช็ดคราบน้ำตาออกจากแก้มยุ้ย “ แต่ถ้าลุงยูชอนไม่มารับเดี๋ยวลุงยุนโฮจะไปส่งชางมินเองตกลงไหมครับ ? ”
“ ตกลงครับ ” เมื่อมั่นใจแล้วว่าวันนี้จะได้กลับบ้านไปหาออมม่ากับน้าจุนซูแน่ๆชางมินก็ยิ้มออก
“ งั้นเราไปซื้อของเล่นรอลุงอยู่ชอนกันดีกว่าเนอะ ”
เมื่อชางมินพยักหน้าตกลงยุนโฮก็อุ้มเจ้าตัวเล็กลงจากตักแล้วเดินจูงมือไปจ่ายเงิน ในระหว่างที่รอจ่ายเงินอยู่นั้นดูเหมือนว่าชางมินจะอารมณ์ดีเป็นพิเศษสงสัยจะเป็นเพราะเจ้าตัวกำลังจะได้ของเล่นใหม่ และทันทีที่ยุนโฮกางแขนออกชางมินก็ยื่นแขนให้ร่างสูงอุ้ม เสียงพูดคุยที่ดังขึ้นระหว่างทางไม่ต้องบอก็รู้ว่าหนึ่งเด็กกับหนึ่งผู้ใหญ่กำลังมุ่งหน้าไปที่โซนไหน
สถานีต่อไป ‘ โซนของเล่น’
บ่ายสามโมงพอดีที่ยูชอนกลับมาที่ห้างแห่งนี้และหลังจากโทรถามว่ายุนโฮอยู่ที่ไหนยูชอนก็ไม่รอช้าที่จะเดินไปหาเพราะแจจุงโทรมาตามสองครั้งแล้ว แต่ยูชอนก็อดที่จะแปลกใจไม่ได้ว่ายุนโฮพาชางมินไปทำอะไรที่ร้าน KFC อย่าบอกนะว่าชางมินหิวอีกแล้ว
พอเดินมาถึงที่ร้านยูชอนก็ใช้เวลาสักพักในการมองหาสองพ่อลูกก่อนที่จะเห็นว่ายุนโฮนั่งรออยู่ที่มุมหนึ่งของร้านในอ้อมกอดมีชางมินที่กำลังนอนหลับอยู่บนตัก ขายาวเดินเข้าไปหาเพื่อนรักก่อนจะสังเกตรอบๆตัวของยุนโฮที่มันเต็มไปด้วยถุงข้าวของมากมาย
“ ชางมินหลับนานหรือยัง ? ”
“ สักพักแล้วล่ะ...เล่นจนเหนื่อยน่ะ ” เงยหน้าขึ้นมายิ้มบอกมือหนาเกลี่ยผมที่ปิดหน้าออกให้ลูกชาย หลังจากเลือกของเล่นเสร็จแล้วชางมินก็เข้าไปเล่นของเล่นในโซนที่ทางห้างจัดเอาไว้และเพราะวันนี้เป็นวันหยุดเลยทำให้มีเด็กๆเยอะชางมินเลยเล่นกับเพื่อนใหม่จนเพลิน
“ แล้วไปไหนกันมาบ้างล่ะ ? ”
“ ไม่ได้ไปไหนเลย...ออกจากร้านไปไอติมก็อยู่ที่โซนของเล่น ” บอกกลั้วรอยยิ้ม พวกเขาใช้เวลาอยู่ที่โซนของเล่นเกือบห้าชั่วโมง ยุนโฮปล่อยให้ชางมินเล่นจนพอใจจนเจ้าตัวเล็กหิวนั่นแหละพวกเขาถึงได้ออกมา
แต่พอมาถึงคนที่บ่นมาตลอดทางว่าอยากกินไก่กลับหลับปุ๋ยซะงั้นยุนโฮเลยเปลี่ยนแผนสั่งใส่กล่องเพื่อให้ชางมิน ได้กลับไปกินที่บ้านเพราะขืนรอให้ชางมินตื่นแล้วค่อยกินมีหวังแจจุงได้มาตามชางมินถึงที่นี่แน่ๆ
“ อืม...ฉันเชื่อ ” ยูชอนมองดูถุงของเล่นจำนวนมากที่วางอยู่บนเก้าอี้ เห็นแบบนั้นแล้วเขาก็รู้ทันทีว่าถ้าแจจุงเห็นเข้ามีหวังได้บ่นให้เขาแน่ๆโทษฐานที่ซื้อของเล่นให้ชางมินเยอะเกินไป “ ฉันว่าเรากลับกันเถอะแจจุงโทรตามหลายรอบแล้ว ”
“ ไปสิ... ” ยุนโฮพยักหน้าเห็นด้วยก่อนจะอุ้มชางมินขึ้นพาดไหล่เจ้าตัวเล็กงอแงเล็กน้อยเมื่อถูกจับเปลี่ยนท่านอนแต่พอยุนโฮตบก้นเบาๆก็หลับสนิทเหมือนเดิม “ ฝากถือถุงของเล่นของชางมินด้วยนะ ”
“ ใช้กันแบบนี้เลยเหรอ ? ” ยูชอนตะโกนถามเจ้าเพื่อนตัวดีที่พอสั่งเสร็จก็อุ้มชางมินเดินทำออกไป
ตาคมมองดูถุงของเล่นกับถุงของกินจำนวนมากแล้วก็ได้แต่ถอนหายใจยอมรับชะตากรรม มือสองข้างรวบถุงขึ้นมาถือไว้เต็มสองมือก่อนจะเดินตามยุนโฮกับชางมินไปที่รถในใจก็คิดหาคำแก้ตัวกับแจจุงเพราะยูชอนมั่นใจว่าแจจุงต้องบ่นให้เขาทันทีที่เห็นถุงของเล่นแน่ๆ
Note :: 4 ตอนแรกเนื้อหาอาจจะดูเนิบๆไปหน่อยนะคะอาจจะทำให้คนอ่านหลายคนรู้สึกเบื่อ
แต่ตอนหน้าแจจุงกับยุนโฮจะได้เผชิญหน้ากันแล้วจ้า ว่าแต่จะเจอกันด้วยเหตุผลอะไรรอติดตามได้ตอน
หน้าจ้า
ใครที่ไปคอนจุนซูฝากกรี๊ดแทนด้วยน๊า ช่วงนี้เบวอยู่บ้านนอกเลยไม่ได้ไป รับบ้านรอบนี้ชวดหลายอย่างเลย
ทั้งคอนจุนซู ทั้งแมนยู ว่าแต่เมื่อไหร่จะมี แคชมี อินไทยแลนด์บ้าง ง ง ง
ขอบคุณทุกคนที่ติดตามนะคะ 
แล้วเจอกันตอนหน้าจ้า
ความคิดเห็น