คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Chapter # 3
ยุนโฮเดินผิวปากอารมณ์ดีเข้ามาในห้องวันนี้เขานั่งอยู่ที่ร้านแจจุงจนกระทั่งชางมินตื่นลูกชายของเขาเวลาตื่นนอนใหม่ๆน่ารักมากๆเลยล่ะ ชางมินเดินลงมาจากชั้นบนพร้อมกับตุ๊กตาแฮมทาโร่ขนาดเกือบเท่าตัวของคนถือผมเล็กๆชี้ฟูไม่เป็นทรงจนแจจุงต้องช่วยจัดให้เข้าทรงใหม่แต่ภาพที่น่ารักที่สุดในสายตายุนโฮคือภาพที่ชางมินเดินเข้าไปอ้อนแจจุงก่อนจะบอกให้คุณแม่คนสวยอุ้ม พอแม่อุ้มแค่นั้นแหละชางมินก็ทำตัวเป็นลูกลิงทันทีเพราะไม่ว่าแจจุงจะเดินไปที่มุมไหนก็ต้องอุ้มชางมินเดินไม่ด้วยเพราะเจ้าตัวแสบไม่ยอมลงเดินเอง เป็นแบบนั้นอยู่สักพักใหญ่จนเจ้าตัวตื่นเต็มตาแล้วถูกล่อด้วยพิซซ่าถาดใหญ่นั่นแหละ
ชางมิน ถึงยอมผละออกจากอ้อมกอดของคนเป็นแม่
ชางมินตื่นได้สักพักก็ถึงเวลาเลิกเรียนและเพราะลูกค้าเริ่มเยอะแจจุงเลยต้องเข้าไปช่วยแม่ครัวที่ในครัวส่วนชางมินก็นั่งอยู่ที่เคาน์เตอร์กับพนักงาน พอเห็นแบบนั้นแล้วยุนโฮจึงคิดว่าเขาควรที่จะกลับได้แล้วร่างสูงจัดการจ่ายค่าอาหารแต่ก่อนกลับก็ยังแอบแวะไปส่งยิ้มทักทายชางมินซึ่งเจ้าตัวเล็กก็ยิ้มตอบซะด้วยสิแล้วแบบนี้จะไม่ให้ยุนโฮอารมณ์ดีได้ยังไง
“ ยิ้มหน้าบานแบบนี้...มีอะไรดีๆเกิดขึ้นรึไง ? ” ยูชอนทักทายด้วยน้ำเสียงสบายๆติดออกไปทาง
กวนๆ เห็นท่าทางของยุนโฮแล้วยูชอนก็พอจะเดาออกว่าการไปที่ร้านแจจุงวันนี้มันไม่ได้แย่อย่างที่คิด “เห็นตอนแรกบอกว่ามีเด็กมาจีบแจจุงฉันก็นึกว่าแกจะอารมณ์เสียกลับมาซะอีก ”
“ จะว่าแบบนั้นก็ได้..ชางมินยิ้มให้ฉัน ” หน้าคมยังคงยิ้มไม่หุบ
“ จริงเหรอ ? ” ยูชอนเลิกคิ้วขึ้นอย่างไม่ค่อยเชื่อเท่าไหร่ “ แกไปทำยังไงชางมินถึงยิ้มให้ ? ”
“ ฉันยิ้มให้ชางมินก่อน ”
“ แบบนี้นี่เอง ” ยูชอนพยักหน้าเบาๆ อย่างเข้าใจชางมินเป็นเด็กยิ้มง่ายใครยิ้มให้ก็ยิ้มตอบหมดแหละแต่จะไม่ยิ้มให้เฉพาะพวกที่เข้าไปจีบแจจุง “ ฉันก็นึกว่าแกไปทำอะไรให้ชางมินประทับใจ ”
“ ฉันจะเอาเวลาที่ไหนไปทำล่ะ....ทั้งวันทำได้แค่นั่งดู ” ยุนโฮบอกติดตลก
“ แล้วเมื่อไหร่แกจะทำมากกว่านั่งดูล่ะ ? ”
คำถามของยูชอนทำเอารอยยิ้มของยุนโฮชะงักแต่ที่ชะงักไม่ใช่เพราะยุนโฮตกใจกับคำถามแต่เพราะเขาลืมคิดถึงเรื่องนี้ไปเลยเพราะมัวแต่อยากเจออยากเห็นหน้าแจจุงกับลูก พอยูชอนถามเลยทำให้เขาคิดได้ว่าควรจะลงมือทำอะไรสักอย่างได้แล้ว ยุนโฮนั่งนิ่งไปสักพักเขารู้ว่าเขาจะช้ากว่านี้ไม่ได้แล้วเพราะ 4 ปีที่เขาทิ้งแจจุงกับลูกให้ใช้ชีวิตอยู่ตามลำพังมันก็นานเกินไปแล้ว
“ พรุ่งนี้แกต้องทำงานหรือเปล่า ? ”
“ ไม่อ่ะ...พรุ่งนี้วันเสาร์ ” ยูชอนบอกก่อนจะขมวดคิ้วด้วยความสงสัย “ แกจะชวนฉันไปไหน
เหรอ ? ”
“ เปล่า...ฉันจะให้แกช่วยไปพาชางมินออกมาหาฉันหน่อย ” บอกเสียงเรียบ ถึงจะไม่ค่อยมั่นใจในแผนนี้เท่าไหร่แต่ในเวลานี้ยุนโฮคิดได้แค่นี้จริงๆ
“ อย่าบอกนะว่าแกจะเข้าทางชางมิน ? ” ยูชอนเลิกคิ้วถามเมื่อพอจะเดาออกว่ายุนโฮกำลังคิดที่จะทำอะไร
ยุนโฮหันมาสบตากับเพื่อนรักก่อนจะพยักหน้าเบาๆ เสียงทุ้มบอกเล่าแผนการขั้นแรกในการง้อลูกกับเมียให้เพื่อนรักฟัง
“ ฉันคิดว่าถ้าดึงชางมินมาเป็นพวกฉันได้อะไรๆมันก็คงจะง่ายขึ้น ”
“ แต่ฉันกลัวว่ามันจะไม่ง่ายอย่างที่แกคิดน่ะสิ ” ยูชอนแย้ง ถึงจะเป็นน่ารักและเข้ากับคนอื่นได้ง่ายแต่ชางมินก็รักและติดแจจุงมากความจริงข้อนี้เขารู้ดีและถ้าหากว่าให้เลือกว่าต้องอยู่ฝ่ายไหนยูชอนมั่นใจเลยว่าชางมินต้องเลือกแจจุงแน่นอน
“ แต่ถ้าไม่ลองก็ไม่รู้ไม่ใช่เหรอ ? ” เสียงทุ้มบอกอย่างไม่ยอมแพ้
ยุนโฮรู้ว่ามันเป็นการยากที่จะทำให้ชางมินเอนเอียงมาอยู่ข้างเขาเพราะดูก็รู้ว่าแจจุงนั้นเหนือกว่าเขาทุกอย่าง แม่ที่ใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันแทบจะตลอดเวลากับพ่อที่ชางมินแทบไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามีตัวตนอยู่บนโลกใบนี้แค่คิดที่จะเริ่มต้นก็เหนื่อยแล้ว แต่เขาจะไม่มีวันยอมแพ้เด็ดขาดเขาจะทำทุกอย่างเพื่อให้ได้คนรักกลับคืนมา
.
.
.
วันนี้แจจุงตื่นมาทำกิจวัตรประจำวันของตัวเองตามปกติร่างบางอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จเรียบร้อยแล้วและกำลังยืนกอดอกมองดูเจ้าชายตัวน้อยที่ยังนอนหลับปุ๋ยอยู่ ถ้าหากเป็นวันอื่นแจจุงคงปล่อยให้
ชางมินนอนต่อส่วนตัวเองก็ลงไปสำรวจว่าวันนี้จะต้องซื้ออะไรเข้าร้านบ้าง แต่เพราะเมื่อคืนยูชอนโทรมาบอกว่าวันนี้จะขอยืมตัวชางมินไปเป็นเพื่อนเล่นคลายเหงาร่างบางจึงต้องปลุกชางมินให้ตื่นเช้ากว่าปกติ
“ ชางมินครับ...เช้าแล้วน๊า ตื่นได้แล้วลูก ”
“ ........ ” ไม่มีเสียงตอบรับเจ้าตัวเล็กทำเพียงขยับตัวไปมาก่อนที่เปลือกตาเล็กๆจะค่อยๆเปิดขึ้นแต่แจจุงรู้ว่ามันจะกลับไปปิดสนิทเหมือนเดิมในอีกไม่นาน
ก็แค่ตื่นมาดูว่าใช้เสียงแม่ตัวเองหรือเปล่า
“ ตื่นได้แล้วครับคนเก่ง ” มือบางลูบกลุ่มผมนิ่มเบาๆด้วยด้วยความเอ็นดูเมื่อเปลือกตาเล็กปิดลงอีกครั้งอย่างที่คิดเอาไว้ไม่มีผิด
“........”
“ วันนี้ลุงยูชอนจะมารับลูกไปเที่ยวนะ...ลูกไม่อยากไปเที่ยวกับลุงยูชอนเหรอ ? ” แจจุงยังคงปลุกต่ออย่างใจเย็น แต่วิธีปลุกของแจจุงก็ได้ผลนะเพราะชางมินยอมเปิดตาขึ้นอีกรอบ
“ ออมม่า ” เรียกแม่เสียงงัวเงียก่อนจะค่อยๆหมุนตัวมานอนตักผู้เป็นแม่
แจจุงหัวเราะออกมาเบาๆกับท่าทางช่างอ้อนของลูกชายก่อนที่แขนเรียวจะอุ้มชางมินให้ขึ้นมานอนบนตักทั้งตัว จมูกรั้นกดลงเบาๆที่แก้มนุ่มเป็นหอมแรกต้อนรับวันใหม่ แต่ถึงจะยิ้มกับหอมอรุณสวัสดิ์ของคนเป็นแม่แต่ชางมินก็ยังไม่ยอมลืมตาขึ้นมา
“ ตื่นได้แล้วครับลูก...เดี๋ยวลุงยูชอนก็จะมารับแล้ว ”
“ ออมม่าไปด้วยกันมั๊ย ? ” ถามเสียงอ้อน ใบหน้าน่ารักซุกเข้ากับอกอุ่นของมารดา ออมม่าจะรู้มั๊ยว่ากอดอุ่นๆของออมม่ามันทำให้ชางมินไม่อยากไปไหนอยากนอนอยู่แบบนี้ทั้งวันเลย
“ ไม่ได้ไปครับ..วันนี้ลูกไปกับลุงยูชอนสองคนก่อนนะแล้วเดี๋ยววันหลังออมม่าจะไปด้วย ”
“ แต่ลูกอยากให้ออมม่าไปด้วย ”
“ วันนี้ออมม่าไปด้วยไม่ได้จริงๆครับ...งั้นออมม่าฝากลูกเที่ยวแทนออมม่าหน่อยนะถ้าลูกสนุกมากออมม่าก็สนุกมากเหมือนกัน ” บอกติดตลกซึ่งชางมินก็พยักหน้ารับอย่างแข็งขัน
“ งั้นวันนี้ลูกจะไปเที่ยวเยอะๆเลย ” บอกเสียงร่าเริง
“ แต่ก่อนจะไปเที่ยวเราต้องไปอาบน้ำกันก่อนนะ ” บอกใจดีก่อนจะอุ้มลูกชายเข้าไปอาบน้ำในห้องน้ำ ได้ยินเสียงเจ้าตัวเล็กหัวเราะชอบใจดังออกมาเมื่อออมม่าคนสวยบอกว่าวันนี้ลุงยูชอนจะพาชางมินไปทานไอติม
มันเป็นเรื่องปกติไปแล้วล่ะเพราะถ้ามีเวลาว่างยูชอนก็มักจะแวะมารับชางมินออกไปเที่ยว และเจ้าตัวเล็กก็จะมีความสุขทุกครั้งที่รู้ว่าวันนี้จะได้ไปเที่ยวกับลุงยูชอนเพราะมันหมายความว่าเจ้าตัวจะได้ของเล่นชิ้นใหม่ติดมือกลับมาบ้านด้วย
“ ออมม่าวันนี้ลูกอยากใส่หมวก ” เจ้าตัวเล็กร้องสั่งคนเป็นแม่ที่กำลังหยิบเสื้อผ้าอยู่
“ ทำไมเวลาไปกับลุงยูชอนต้องแต่งตัวหล่อด้วย ” เสียงหวานเอ่ยแซวลูกน้อยที่จัดเต็มตลอดเวลาที่ออกไปเที่ยวกับยูชอน “ อยู่กับออมม่าไม่เห็นแต่งหล่อเลย ”
“ ก็ลูกกลัวหล่อไม่สู้ลุงยูชอนนี่นา ” ปากเล็กๆยู่เข้าหากันอย่างน่ารัก
“ แล้วไม่กลัวหล่อไม่สู้ออมม่าหรอ ? ”
“ ไม่กลัวเพราะออมม่าไม่หล่อออมม่าสวย คิก คิก ” บอกก่อนหัวเราะชอบใจ ชางมินไม่กลัวหรอกเพราะออมม่าของชางมินสวยเพราะฉะนั้นชางมินก็ต้องหล่อกว่าออมม่าอยู่แล้ว
“ ช่างพูดจริงๆนะเรา ” นิ้วขาวบิดจมูกลูกชายด้วยความหมั่นเขี้ยวก่อนจะแต่งตัวให้ตามที่เจ้าตัวต้องการ ส่องกระจกจนมั่นใจว่าหล่อสู้ลุงยูชอนได้แล้วชางมินจึงยอมลงมาทานอาหารเช้า
เพราะมีเวลาไม่มากอาหารเช้าวันนี้จึงเป็นอาหารง่ายๆอย่างโจ๊กหมูชางมินตักโจ๊กเข้าปากอย่างเอร็ดอร่อยแต่ในขณะเดียวกันตาเรียวเล็กก็คอยมองที่ประตูร้านเป็นระยะ ท่าทางที่ทำให้แจจุงต้องส่ายหัวพร้อมรอยยิ้มขำไม่ค่อยจะแสดงออกเลยนะลูกว่าอยากไปเที่ยวกับลุงยูชอน
“ ชางมินจะไปไหนเหรอ ? ”
เสียงงัวเงียที่ดังขึ้นเรียกให้แจจุงต้องหันไปมองก่อนจะพบว่าเป็นจุนซูที่เดินโซซัดโซเซมานั่งที่โต๊ะดูจากสภาพแล้วเจ้าตัวคงไม่เต็มใจที่จะตื่นเท่าไหร่นัก ตากลมมองดูหลานชายที่วันนี้แต่งตัวเต็มยศ
“ วันนี้ยูชอนจะพาไปเที่ยวนะ ” แจจุงตอบยิ้มๆ ร่างบางแอบเห็นนะว่าเจ้าลูกชายยิ้มแก้มแทบปริเลย “ แล้วทำไมวันนี้ถึงตื่นเช้าได้ล่ะ ? ” คิ้วเรียวเลิกขึ้นด้วยความแปลกใจปกติวันหยุดแบบนี้ถ้าไม่เที่ยงจุนซูไม่ลงมาหรอก
“ วันนี้รุ่นพี่นัดไปทำกิจกรรม..ไม่อยากไปเลย ” ปากอิ่มอ้าหาว นี่ถ้าไม่ติดว่ารุ่นพี่ขู่ว่าถ้าใครไม่ไปจะไม่รับเป็นรุ่นน้องจุนซูแล้วล่ะก็ไม่มีทางขุดตัวเองขึ้นมาจากเตียงแน่ๆ
“ แล้วเขานัดกี่โมงล่ะ? ทำไมถึงยังไม่อาบน้ำเดี๋ยวก็ไปสายหรอก ”
จุนซูยกมือขึ้นมาทำเป็นเลขหนึ่งกับเลขศูนย์เพื่อบอกว่าวันนี้รุ่นพี่นัดไปทำกิจกรรมตอน 10 โมง ทั้งๆที่ยังฟุบหน้าอยู่กับโต๊ะ
“ งั้นก็รีบไปอาบน้ำสิจะได้ลงมาทานข้าว ”
จุนซูค่อยๆยกหัวตัวเองขึ้นจากโต๊ะร่างบางต้องใช้ความพยายามเป็นอย่างมากในการพยุงให้ตัวเองนั่งตัวตรง แต่ถึงอยากนั้นก็ยังไม่วายถอนหายใจด้วยความเกียจคร้าน
“ เฮ้อ.... ”
“ ทำไมถอนหายใจแต่เช้าแบบนั้นล่ะจุนซู ? ”
ทั้งสามหันไปมองตามเสียงก่อนจะเห็นว่ายูชอนกำลังส่งยิ้มขำมาให้ จุนซูยิ้มอายๆเพราะตอนนี้เขาอยู่ในสภาพไม่พร้อมที่จะรับแขกเอาซะเลยมืออวบลูบผมตัวเองลวกๆเพื่อให้มันหายฟู แจจุงเองก็อดที่จะขำกับท่าทางของน้องชายไม่ได้ส่วนชางมินน่ะเหรอรีบปีนลงจากเก้าอี้ทันทีที่เห็นว่าลุงยูชอนมาถึงแล้ว
“ พอเห็นลุงยูชอนแล้วลืมออมม่าเลยน่ะลูก ” แจจุงเอ่ยแซวลูกชายที่วิ่งไปกางแขนออกบอกให้ยูชอนอุ้ม
“ ก็ลูกคิดถึงลุงยูชอนนี่นา ” ชางมินอมลมเข้าเต็มแก้มเมื่อโดนคุณแม่คนสวยแซวเรียกเสียงหัวเราะจากผู้ใหญ่ทั้งสามคน
“ คิดถึงลุงยูชอนหรือว่าอยากไปเที่ยวเร็วๆกันแน่ ? ”
“ ออมม่าอ่า ” แก้มเล็กๆอมลมเข้าไปจนแก้มแทบจะระเบิดมือโดนรู้ทัน ชางมินอมลมเข้าไปเยอะจนแจจุงกลัวว่าถ้าหากเขาไม่ยังเลิกแกล้งชางมินคงงอนจนแก้มระเบิดแน่ๆ
“ ขอบคุณลุงยูชอนที่ซื้อพิซซ่าให้เมื่อวานหรือยังลูก ? ”
ชางมินตาโตเมื่อนึกขึ้นได้เร็วเท่าความคิดจมูกเล็กกดลงบนแก้มลุงยูชอนแรงๆแทนคำขอบคุณ “ ขอบคุณครับ ”
ยูชอนหัวเราะชอบใจแล้วหอมแก้มหลานชายกลับไป ก่อนจะหันไปพูดกับแจจุง “ วันนี้ขอยืมชางมินทั้งวันเลยนะ ”
“ ตามสบายเลย...แต่อย่าซื้อของเล่นให้เยอะนะ ” เสียงหวานบอกสบายๆอยู่กับยูชอนไม่มีอะไรที่แจจุงต้องเป็นห่วง แต่ท้ายประโยคก็ยังไม่ลืมปรามเอาไว้
“ จะพยายามนะ ” ยูชอนบอกกลั้วหัวเราะก่อนจะหันไปชวนจุนซู “ ไปด้วยกันไหมจุนซู ? ”
“ อยากไปเหมือนกันฮะ...แต่รุ่นพี่นัดไปทำกิจกรรม ” บอกเซ็งๆแต่พอพูดถึงนัดก็ดูเหมือนว่าจุนซูจะนึกอะไรขึ้นมาได้ดวงตาคู่สวยเบิกโพลงก่อนจะหันไปมองนาฬิกา “ เฮ้ย...สายแล้วนี่หว่า ”
แจจุงกับยูชอนมองดูร่างอวบๆที่วิ่งพรวดขึ้นไปชั้นบนทันทีที่พูดจบแจจุงถึงกับส่ายหน้าด้วยความเหนื่อยใจกับความโก๊ะของน้องชาย ร่างบางเลิกสนใจเสียงตึงตังที่ดังอยู่ชั้นบนแล้วหันมากำชับกับลูกชายที่อยู่ในอ้อมกอดของยูชอน
“ อยู่กับลุงยูชอนลูกต้องเป็นเด็กดีนะครับ ”
“ ครับ ” ชางมินรับคำอย่างว่าง่าย
“ แล้วออมม่าจะรอฟังเรื่องสนุกๆนะครับ ” มือขาวโยกหัวลูกชายเบาๆก่อนจะหันไปพูดกับยูชอน “ ฝากด้วยนะ ..แล้วก็อย่าตามใจมากนักล่ะ ”
“ สบายใจได้...ฉันจะดูแลชางมินอย่างดีเลย ” ยูชอนรับปากก่อนจะก้มลงพูดกับหลานชาย “ เราไปเที่ยวกันดีกว่าเนอะชางมิน บ๊ายบายออมม่าก่อนเร็ว ”
“ ลูกไปเที่ยวก่อนนะออมม่า ” เสียงเล็กบอกก่อนจะยื่นหน้าไปจุ๊บปากคนเป็นแม่เพื่อเป็นการบอกลา
“ ครับผม...เที่ยวให้สนุกนะลูก ”
แจจุงมองดูลูกชายกับเพื่อนสนิทเดินออกไปนอกร้านด้วยรอยยิ้ม แจจุงนึกขอบคุณยูชอนตลอดเวลาเพราะตั้งแต่เกิดเรื่องยูชอนก็ดูแลเขามาโดยตลอดแถมยังรักและเอ็นดูชางมินเหมือนกับลูกแท้ๆ สำหรับแจจุงแล้วยูชอนรักชางมินมากกว่าคนเป็นพ่อแท้ๆซะอีก
.
.
.
ทันทีที่ได้รับโทรศัพท์จากเพื่อนรักว่าใกล้จะถึงแล้วยุนโฮก็รีบออกมายืนรอที่หน้าข้างทันที เพราะเมื่อเช้าเขาต้องกลับไปที่บ้านเพื่อทำธุระบางอย่างเลยทำให้ไม่ได้ไปรับชางมินกับยูชอนพวกเขาจึงนัดเจอกันที่นี่เลย ร่างสูงยกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดูครั้งแล้วครั้งเล่าแต่ถึงอย่างนั้นคนบอกว่าใกล้จะถึงก็ยังไม่โผล่มาเลย ยุนโฮหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋ากางเกงเตรียมตัวจะกดโทรออกแต่กดหมายเลขยังไม่ครบด้วยซ้ำร่างสูงโปร่งของคนที่เขารอคอยก็เดินเข้ามา
ยุนโฮรู้สึกว่าหัวใจตัวเองเต้นแรงเมื่อเห็นว่ามือข้างหนึ่งของยูชอนกำลังจับมือเล็กๆของคนที่เขาเฝ้ารอคอย แค่คิดว่าวันนี้เขาจะได้อยู่ใกล้ๆได้สัมผัสตัวลูกชายเป็นครั้งแรกคิดแค่นี้น้ำตามันก็พาลจะไหลแล้ว ชางมินดูจะมีความสุขกับการออกมาเที่ยวครั้งนี้อยู่ไม่น้อย
“ ลุงยูชอน ...ชางมินอยากกินไอติม ” เจ้าตัวเล็กบอกความต้องการทันทีที่เห็นว่าตัวเองอยู่ที่ห้างดังที่เคยมาบ่อยๆ
“ เดี๋ยวลุงจะพาไปกินให้หายอยากเลย..แต่ก่อนไปกินเราต้องไปหาใครบางคนก่อน ” บอกใจดี ไม่มีอะไรที่ยูชอนไม่ตามใจชางมิน
“ ไปหาใครเหรอ ? ”
“ พาเพื่อนลุงเองครับ ” ยิ้มบอกซึ่งเป็นจังหวะเดียวกับที่เขาและชางมินเดินมาถึงยุนโฮพอดี ยูชอนยิ้มน้อยๆเมื่อเห็นว่ายุนโฮมองชางมินตาไม่กระพริบ “ พี่ไงครับเพื่อนลุง...ชื่อลุงยุนโฮ ”
ยุนโฮหันขวับไปมองเพื่อนรักตาคมติดจะไม่ชอบใจที่ยูชอนแนะนำเขาออกไปแบบนั้น แต่ยุนโฮก็ได้รับสายตาเตือนจากยูชอนกลับมาว่าตอนนี้มันไม่เหมาะที่จะเปิดเผยฐานะที่แท้จริงยุนโฮถึงได้ยอมอ่อนลง
“ สวัสดีคครับคุณลุงยุนโฮ ” ชางมินโค้งศรีษะลงพร้อมกับกล่าวสวัสดียุนโฮตามที่คนเป็นแม่ได้สอนเอาไว้ว่าเวลาเจอผู้ใหญ่ต้องสวัสดี
ยุนโฮมองดูการกระทำของชางมินแล้วก็อดที่จะยิ้มภูมิใจไม่ได้แจจุงเลี้ยงลูกได้ดีจริงๆ มือหนายื่นไปลูบหัวเล็กเบาๆยุนโฮไม่สามารถควบคุมมือไม่ให้สั่นไม่ได้ ร่างสูงค่อยๆทรุดตัวลงนั่งคุกเข่าตรงหน้าชางมินมือหนาค่อยๆเลื่อนลงมาสัมผัสใบหน้าน่ารักยิ่งได้เห็นใกล้ๆได้เห็นว่าชางมินน่ารักและบริสุทธิ์มากแค่ไหนความรู้สึกก็ยิ่งถาโถมเข้ามาภายในจิตใจ เสียงทุ้มสั่นเครือค่อยๆเอ่ยออกมา
“ ได้เจอซะทีนะชางมิน...ลูกน่ารักมากจริงๆ ”
Note :: สำหรับคนที่ได้ฟิคเรื่อง Hello...baby ฟรี ไรเตอร์จะส่งต้นฉบับให้โรงพิมพ์พร้อมกับเรื่อง
เจ้าสาวจำเป็นและเรื่อง Secret love นะคะ ซึ่งทั้งสองเล่มนี้จะปิดจองกลางเดือนสิงหา คาดว่าจะจัดส่ง
หนังสือให้ไม่เกินสิ้นเดือนสิงหาแน่นอนจ้า ^_^
ตอนนี้พ่อกับลูกก็ได้เจอกันแล้วเรามาดูกันดีกว่าว่าพี่ยุนจะใช้วิธีไหนมัดใจชางมิน แล้วแผนที่วางไว้จะ
สำเร็จหรือเปล่า เป็นกำลังใจให้พี่ยุนด้วยนะคะ #แก้ตัวฟิคชั่น
ความคิดเห็น