คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ~ Happy Family ~ 3
เจ้าตัวเล็กขยับตัวขยุกขยิกบนบนเตียงกว้างที่มีพ่อหมีนอนกอดอยู่ มือเล็กๆขยี้ตาอย่างแรงปากก็ร้องเรียกหาคุณแม่ทันทีที่ลืมตาขึ้น
“ คุณแม่ “ แต่ครั้งนี้ไม่มีเสียงขานรับเหมือนอย่างเคย ตาเรียวเล็กที่ถอนแบบมาจากผู้เป็นพ่อค่อยๆมองไปรอบห้องแต่ก็ไม่เห็นร่างของคุณแม่คนสวยอยู่เลย
“ คุณแม่ “ เสียงเล็กร้องเรียกอีกครั้ง แต่ครั้งนี้กลายเป็นว่าแขนแกร่งของพ่อหมีกระชับตัวลูกชายแน่นขึ้นกว่าเดิมเพื่อกล่อมให้ลูกชายหลับไปอีกรอบ
“ คุณพ่อ หนูจาไปหาคุณแม่ “ มือเล็กจับแขนแกร่งของคุณพ่อที่โอบรอบตัวเองออก แต่ว่าก็ไม่เป็นผลเพราะแรงที่มีอันน้อยนิด
“ งอแงอะไรครับคนเก่ง ขอคุณพ่อกอดหน่อยสิ “ ปากพูดกับลูกชายแต่ตายังปิดอยู่เลย หนูน้อยมองคุณพ่ออย่างคนที่ถูกขัดใจ ก็หนูบอกว่าจะไปหาคุณแม่อ่ะ
มุนบินมองปากอวบอิ่มของพ่อมีก่อนที่หนูน้อยจะนึกสนุกมือป้อมดึงริมฝีปากด้านล่างของคุณพ่ออย่างสนุกมือ จนในที่สุดพ่อหมีก็ทนไม่ไหวต้องตื่นมาเอาคืนลูกชาย
“ นี่แน่ะ นี่แน่ะ แกล้งคุณพ่อเหรอครับ “ ร่างสูงพลิกตัวขึ้นคร่อมลูกชายก่อนที่ใบหน้าคมจะซุกไซร้ไปที่ท้องกลมของหนูน้อย
“ หยู๊ด ด หนู จี๊น๊า คิก คิก “ เจ้าตัวเล้กร้องขอความเห็นใจจากพ่อหมี
“ ยอมรึยังเจ้าตัวแสบ “
“ คิก ยอม แล้ว ปล่อยน๊า “ มือป้อมพยายามดันหน้าคมของคุณพ่อออกก่อนที่ยุนโฮจะยอมทำตามคำขอของลูกชาย เพราะกลัวเจ้าตัวเล็กจะหายใจไม่ทัน
“ คุณพ่อ “ ลูกชายตัวกลมปีนขึ้นมานั่งบนตัวพ่อหมีที่กึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่บนเตียง
“ ว่าไงครับลูกชาย ฟอด ด ด “ ยุนโฮปรับท่านั่งก่อนที่จะอุ้มลูกชายให้นั่งดีๆพร้อมกับขโมยหอมแก้มลูกชายรับเช้าแรกของวัน
“ หนูอยากไปหาคุณแม่ “ เจ้าตัวเล็กบอกความต้องการทันที ตื่นมายังไม่เห็นคุณแม่เลยหนูคิดถึงคุณแม่แล้วอ่ะเช้านี้คุณแม่ยังไม่มอร์นิ่งคิสมุนบินเลยนะ เจ้าหนูคงไม่รู้ว่าคุณแม่น่ะขโมยหอมแก้มลูกชายตั้งแต่ตื่นขึ้นแล้วแต่เพราะตอนนั้นมุนบินหลับอยู่เลยไม่รู้ตัว
“ แล้วคุณแม่อยู่ไหนน๊า “ พ่อหมีแกล้งทำเป็นเล่นตัว แกล้งลูกชายแล้วมีความสุขจริงๆเลย
“ หนูไม่รู้ คุณพ่อพาไปน๊า “ แขนน้อยโอบรอบคอคุณพ่อไว้เหมือนทุกครั้งเวลาที่อ้อนอยากได้อะไร และยุนโฮเองก็ใจอ่อนทุกครั้งด้วยสิ
“ โอเคครับเดี๋ยวคุณพ่อจะพาไปหาคุณแม่นะ “ ร่างสูงอุ้มลูกชายลุกขึ้นยืนก่อนจะพาเดินลงมาด้านล่าง ยุนโฮคิดว่าแจจุงคงจะลงมาเตรียมอาหารเช้าให้เขากับลูกเหมือนทุกๆวัน
แต่ก่อนที่มุนบินจะได้ไปหาคุณแม่ก็โดนคุณย่าที่นั่งอยู่ในห้องรับแขกกับคุณปู่เรียกเอาไว้ซะก่อน ร่างสูงเลยต้องพาลูกชายเข้าไปหาคุณปู่คุณย่า
“ ลงมากันแล้วเหรอ “ ยูนาเอ่ยทักลูกชาย
“ ครับ กำลังจะพามุนบินไปหาแจจุงน่ะครับ “ ยุนโฮตอบพร้อมนั่งนั่งลงโซฟาอีกตัวในห้องโดยมีลูกหมีนั่งอยู่บนตัก
“ เมื่อคืนหลับสบายไหม “ หญิงชราเอ่ยถาม ซึ่งนางก็แอบกังวลอยู่ลึกๆว่ามุนบินอาจจะงอแงเพราะยังไม่คุ้นกับสถานที่
“ ครับเจ้าตัวเล็กก็ไม่ได้งอแงอะไร “ ยุนโฮตอบพร้อมกับยิ้มน้อยๆเมื่อคืนเขากับมุนบินหลับสบายเลยล่ะโดยเฉพาะเจ้าลูกหมีที่ไม่ได้ตื่นมางอแงกลางดึก ก่อนที่ร่างสูงจะก้มไปพูดกับลูกชาย “ มุนบินครับ หนูยังไม่ได้มอร์นิ่งคิสคุณปู่กับคุณย่าเลยใช่ไหม “
“ ฮับ “ เจ้าตัวเล็กละสายตาจากของเล่นที่อยู่ในมือมาตอบพ่อหมี
“ งั้นหนูไปมอร์นิ่งคิสคุณปู่กับคุณย่าก่อน แล้วเดี๋ยวคุณพ่อจะพาไปหาคุณแม่ “
ผู้สูงวัยทั้งสองมองดูสองพ่อลูกซุบซิบกันก่อนที่ยุนโฮจะอุ้มเจ้าตัวเล็กลงจากตัก มุนบินเดินเตาะแตะไปยังโซฟาที่คุณปู่คุณย่านั่งอยู่ก่อนที่จะพยายามปีนขึ้นกับตรงกลางระหว่าผู้สูงวัยทั้งสอง แต่เพราะตัวเล็กนิดเดียวเลยทำให้ดูทุลักทุเลไปหน่อยจนคุณปู่ทนดูไม่ได้เลยต้องช่วยอุ้มขึ้นมานั่งตรงกลาง
“ ว่าไงเรา จะอ้อนอะไรแต่เช้าล่ะ “ ชองยูนาเอ่ยกับหลานชายด้วยความเอ็นดู มือขาวจัดผมที่ดูไม่เป็นทรงเพราะเพิ่งตื่นนอนให้เข้าที่ อันที่จริงยุนโฮเองก็มีผมชี้ฟูไม่ต่างจากมุนบินเลยคงจะเพิ่งตื่นทั้งคู่ล่ะสินะ แล้วนี่แจจุงหายไปไหนทำไมถึงไม่มาดูลูกล่ะ
เจ้าตัวเล็กไม่ตอบแต่ยืนขึ้นบนโซฟาก่อนที่แขนป้อมจะโน้มคอคุณปู่ให้ลงมาหาตนพร้อมกับหอมลงไปบนแก้มกร้านของชายชราก่อนที่จะเปลี่ยนมาทำกับคุณย่าบ้าง ทำเอาผู้สูงวัยทั้งสองยิ้มเอ็นดูกับท่าทางขี้อ้อนของหลานชาย นี่พ่อหมีคงจะสอนมาสิท่า
“ มอร์นิ่ง ฮับ “ เจ้าหนูเอ่ยอย่างอารมณ์ดี
“ อ้อนเก่งนักนะเรา “ คุณย่าเอ่ยชม ก่อนจะทำเหมือนกับที่หลานชายทำเมื่อครู่ตอบกลับไป ทำเอาเจ้าหนูหัวเราะคิกคักด้วยความชอบใจ แต่เมื่อหันมาทางคุณปู่ที่แกล้งทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ ตาเรียวเล็กก็ส่งไปออดอ้อนพร้อมกับคำพูดน่ารักๆ
“ คุณปู่ จุ๊บหนูล่วย “ เจอสายตาที่มากับคำพูดอ้อนๆแบบนี้ใครจะใจร้ายไม่ทำตามได้ลง ชายชราก้มลงสูดเอาความหอมของกลิ่นตัวเจ้าตัวเล็กเข้าจนเต็มปอด ก่อนจะเอ่ยถามหลานชาย
“ พอใจยัง เจ้าตัวแสบ หืม “ เอ่ยพร้อมกับรอยยิ้มน้อยๆ
“ ฮับ “ มุนบินพยักหน้าอย่าแรงจนคุณปู่กับคุณย่ากลัวว่าหลานชายจะคอหลุดออกมาซะก่อน
ตัวกลมๆทำท่าว่าจะลงจากโซฟากลับไปหาพ่อหมีที่นั่งรออยู่ก่อนแล้วจนคุณย่าต้องช่วยอุ้มลงเพราะกลัวหลานชายจะพลัดตกลงไปก่อน แต่ยังไม่ทันที่จะได้เดินไปหาพ่อหมีเจ้าหนูก็เหลือบไปเห็นคุณแม่คนสวยกำลังจะเดินขึ้นไปด้านบน
“ คุณแม่ “ มุนบินเรียกแม่ตัวเองเสียงดังจนคุณแม่คนสวยต้องหันมาตามเสียง ตัวเล็กรีบวิ่งไปหาคุณแม่ทันทีไม่สนใจพ่อหมีที่รออยู่ จนแจจุงต้องรีบร้องห้ามเพราะกลัวว่าลูกชายจะหกล้มซะก่อน
“ มุนบินอย่าวิ่งลูก “ แต่คงจะช้าไปเพราะเจ้าตัวเล็กวิ่งมาถึงแม่จ๋าแล้ว พร้อมกับทำตาแป๋วไม่เข้าใจในสิ่งที่แม่จ๋าบอก ก็มุนบินคิดถึงคุณแม่อ่ะ มุนบินอยากมาหาคุณแม่เร็วๆ
“ ทำไมอ่ะ “ ใบหน้าเล็กขมวดมุ่นด้วยความสงสัย
“ เดี๋ยวหนูล้มไงครับ “
“ หนูม่ายล้มหรอก “ ได้ดีต้องทำเก่งให้คุณแม่ดู
“ ครับ พ่อคนเก่ง “ แจจุงหัวเราะน้อยๆกับท่าทางของลูกชาย
“ คุณแม่ อุ้ม “ แขนป้อมกางออกเพื่อให้คุณแม่อุ้ม
“ เดี๋ยวก่อนนะลูก คุณแม่มือไม่ว่าง “ แจจุงเอ่ยกับลูกชายเพราะตอนนี้สองมือเขาเต็มไปด้วยชุดทำงานของยุนโฮ วันนี้ร่างบางตื่นตั้งแต่เช้าเพื่อมารีดชุดให้สามีพร้อมกับนึ่งขวดนมให้ลูกชาย
“ แจอุ้มลูกเถอะ เดี่ยวยุนถือเอง “ ร่างสูงที่เดินตามมาทีหลัง แย่งเอาเสื้อผ้าไปถือเองเพื่อที่คุณแม่คนสวยจะได้อุ้มลูกชายได้
“ มาครับ คนเก่ง “ ร่างบางอุ้มลูกชาย ก่อนจะหัวเราะออกมาเบาๆเมื่อมุนบินจุ๊บเบาๆที่แก้มเนียนเหมือนทุกเช้าที่ตื่นมา แต่ความชื้นที่กางเกงนอนของลูกชายทำให้คุณแม่อดที่จะสงสัยไม่ได้
“ ยุน ยังไม่ได้เปลี่ยนกางเกงให้ลูกเหรอ “ ร่างบางหันไปถามสามี
“ แหะๆ ยังเลย ยุนนึกว่าลูกไม่ได้ฉี่รดที่นอน “ ร่างสูงยิ้มแห้ง
พ่อหมีนี่น๊าจริงๆเลยลูกกางเกงลูกเปียกยังไม่รู้อีก ดีนะที่แจจุงเอาผ้าขนหนูปูรองตรงที่มุนบินนอนเอาไว้ไม่งั้นคงจะเลอะที่นอนหมดเลย
“ ขึ้นไปอาบน้ำได้แล้ว “ ร่างบางบอกสามีเพราะวันนี้ยุนโฮต้องไปทำงานแต่ดูเหมือนว่าร่างสูงจะลืมไปแล้วด้วยซ้ำเพราะมัวแต่นอนขึ้นอืดอยู่กับลูกชาย
“ หนูอาบล่วย “ เจ้าตัวเล็กในอ้อมแขนของคุณแม่เอ่ยขึ้น มุนบินอยากเล่นน้ำกับพี่เป็ดก๊าบๆ
“ ครับๆ เดี๋ยวให้คุณพ่ออาบก่อนนะแล้วเดี๋ยวคุณแม่อาบให้ “
“ ม่ายเอา หนูอาบกับคุณพ่อ “ เจ้าตัวเล็กไม่ยอม
“ ให้ลูกอาบพร้อมยุนก็ได้แจ “ ร่างสูงเอ่ยกับภรรยาก่อนจะก้มลงไปพูดกับลูกหมีตัวน้อย “ อาบน้ำกันเนอะมุนบินเนอะ “
“ เอางั้นเหรอ งั้นเดี๋ยวแจเตรียมเสื้อผ้าไว้ให้ก็แล้วกัน “
สามคนพ่อแม่ลูกเดินขึ้นไปบนห้องโดยมีสายตาของผู้สูงวัยทั้งสองมองตาม ภาพความรักความเอาใจใส่ของคนในครอบครัวทำให้คนที่เฝ้ามองอยู่อดที่จะยิ้มตามไม่ได้
“ เด็กคนนั้นไม่เลวเลยนะค่ะคุณ”
อาหารเช้ามื้อนี้มีเพียงสามพ่อแม่ลูกตระกูลชองเท่านั้นที่นั่งอยู่บนโต๊ะ ส่วนคุณแม่คนสวยก็กำลังวุ่นอยู่กับการป้อนอาหารเช้าลูกชายที่ไม่ยอมนั่งทานดีๆ เลยการเป็นว่าตอนนี้แจจุงต้องเดินป้อนข้าวหนูน้อยรอบห้องนั่งเล่น
มุนบินที่ดูเหมือนว่าจะไม่สนใจอาหารเช้าที่แม่จ๋ากำลังจะตักใส่ปากให้เลย เพราะตอนนี้เจ้าตัวเล็กกำลังสนุกสนานกับลูกบอลยางที่คุณพ่อหมีซื้อให้เมื่อวานด้านในของลูกบอลมีกระดิ่งอันเล็กๆอยู่ และพอลูกบอลกลิ้งกระดิ่งก็จะส่งเสียง มุนบินคงจะเกิดความสงสัยว่าลูกบอลมีเสียงได้อย่างไรเพราะเจ้าตัวเล็กจับลูกบอลโยนไปมาไม่หยุดพอมันส่งเสียงปากเล็กก็วาดยิ้มออกมาด้วยความชอบใจ
“ มุนบินครับ หม่ำๆก่อนลูก “ แจจุงเอาช้อนมาจ่อที่ปากเล็กของลูกชาย แต่ก็ได้รับการเบือนหน้าหนีเป็นคำตอบ
“ ม่ายเอา “ หัวกลมส่ายดุ๊กดิ๊กไปมา ก็ในช้อนมีแต่ผักสีเขียวทั้งนั้นเลยหนูไม่ชอบมันขมอ่ะ ทำไมคุรแม่ต้องชอบให้หนูกินด้วย
“ ทำไมล่ะลูก “
“ หนูกินนม “ ว่าแล้วก็ร้องขอสิ่งที่ตัวเองต้องการ นมที่คุณพ่อซื้อให้อร่อยกว่าเยอะเลยไม่ขมด้วยด้วย มุนบิน ช๊อบชอบ
“ แต่หนูทานข้าวไปนิดเดียวเองนะลูก “ เป็นแบบนี้ทุกครั้งล่ะสินะที่มีผัก มุนบินต้องหาเรื่องไม่ทานข้าวทุกทีพอเขาไม่ยอม เดี๋ยวก็ต้องวิ่งไปอ้อนคุณพ่อไม่เชื่อคอยดูสิ
“ มุนบินครับ.....”
“ น๊า คุณ
“ ก็ได้ครับ หนูรอคุณแม่อยู่นี่นะลูก เดี๋ยวคุณแม่ไปเอามาให้ ฟอดดดด “ ในที่สุดแจจุงก็แพ้ลูกอ้อนของลูกชายอีกจนได้
ไม่นานแม่จ๋าก็กลับมาพร้อมกับขวดลมลายแฮมทาโร่ มุนบินทิ้งของเล่นทันทีที่เห็นว่าในมือของคุณแม่มีอะไร ใบหน้าเล็กยิ้มน้อยๆ
“ อึ๊บ “ ร่างบางอุ้มลูกชายขึ้นมานั่งบนโซฟา ก่อนที่เจ้าตัวเล็กจะทิ้งหัวกลมลงบนตักแม่จ๋าอย่างรู้หน้าที่ มือป้อมจับขวดนมที่คุณแม่คนสวยส่งมาให้ก่อนจะดูดอย่างกระหายเพราะวิ่งตามลูกบอลยางจนเหนื่อย ขาเล็กก็ไม่ยอมอยู่เฉยๆยกขึ้นเตะอากาศไปเรื่อยตามประสาเด็ก มือบางของคุณแม่ปัดผมที่ตกลงมาปิดหน้าลูกชายออกกลัวว่าเจ้าตัวเล็กจะรำคาญ
“ มุนบิน หนูทำอะไรอยู่ครับ “ ร่างสูงที่ทานอาหารเสร็จแล้วเดินเข้ามาในห้องรับแขกพร้อมกับคุณปู่คุณย่าของเจ้าตัวเล็ก
มุนบินไม่ตอบคำถามพ่อหมีแต่กลับโชว์ขวดนมที่ด้านในมีน้ำสีขาวขุ่นอยู่ครึ่งขวดให้ดูแทน แต่พอพ่อหมีทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟาตัวเดียวกันเท่านั้นแหละเจ้าตัวเล็กก็ลุกขึ้นจากตักแม่จ๋าแล้วปีนขึ้นไปนั่งบนตักคุณพ่อแทนทั้งๆที่ในปากยังดูดจุกนมอยู่เลย
“ มุนบินทานดีๆสิลูก “ ร่างบางบอกกับลูกชายที่อยู่กับทีได้ไม่ถึงห้านาที ตอนนี้ก็เริ่มเล่นสนุกกับพ่อหมีอีกรอบจนเสื้อผ้าของคุณพ่อสุดหล่อยับหมดแล้ว
“ ไปกันได้แล้วยุนโฮ เดี๋ยวสาย “ ฮยอนบินเอ่ยกับลูกชายที่มัวแต่หยอกล้อกับเจ้าตัวเล็กอยู่
“ คุณ พ่อจะไปไหนอ่า “ หนูน้อยถามด้วยความสงสัยก่อนจะยื่นขวดนมที่หมดแล้วให้กับแม่จ๋า มือบางหยิบผ้าอ้อมมาเช็ดคราบนมที่เปรื้อนริมฝีปากลูกชายออก
“ คุณพ่อจะไปทำงานครับ “ เสียงทุ้มฟังดูอบอุ่นตอบลูกชาย
“ งานอะไรหรอ “
“ เดี๋ยวมุนบินโตขึ้นหนูก็จะรู้เองครับ เพราะโตขึ้นหนูก็ต้องทำงานเหมือนกัน “ มือกร้านจับมือป้อมของลูกชายไปมา
“ ทำไมต้องทำอ่า “ มือเล็กๆจับเนคไทของคุณพ่อเล่นปากเล็กๆก็ถามไปเรื่อยเปื่อยเด็กในวัยนี้กำลังอยากรู้ไปหมดซะทุกอย่าง
“ เพราะถ้าไม่ทำคุณพ่อก็จะไม่มีตังค์ซื้อของเล่นให้หนูไงครับ แล้วหนูก็จะไม่ได้ทานขนมอร่อยๆด้วยนะ “ ร่างสูงพยายามอธิบายให้ลูกชายฟังในขณะที่กำลังเดินออกไปหน้าบ้าน
“ หนูกินหนมน๊า “ เจ้าตัวเล็กอ้อนพ่อหมี
“ งั้นมุนบินรอคุณพ่ออยู่ที่บ้านกับคุณแม่แล้วหนูก็ต้องเป็นเด็กดีด้วยนะครับ ตอนเย็นคุณพ่อจะซื้อขนมอร่อยๆมาฝาก “
“ ฮับ “ เจ้าหนูรับคำแข็งขัน
“ เก่งมากครับ ลูกชายใครเนี่ย “ จมูกคมฝังลงบนแก้มยุ้ยของลูกชาย จะไม่ได้เจอกันตั้งครึ่งวันแน่ะ ขอคุณพ่อหอมให้ชื่นใจหน่อยนะครับ
“ลูกชายคุณพ่อฮับ คิก คิก “ เจ้าตัวเล็กตอบก่อนจะหลุดขำออกมาเมื่อไรหนวดของพ่อหมีโดนเข้ากับแก้มนุ่มทำให้รู้สึกจั๊กจี๊
“ ยุนพอได้แล้วเดี๋ยวแก้มลูกก็ช้ำหมด มุนบินมาหาคุณแม่มาลูก “ ร่างบางบอกสามีที่กระหน่ำหอมแก้มลูกชายไม่ยั้งก่อนจะอ้าแขนรับลูกชายตัวอ้วนมาอุ้มไว้
“ แล้วคุณพ่อจะรีบกลับมานะครับ “ ร่างสูงเอ่ยอย่างอาลัยอาวรณ์ไม่อยากไปเลย ขอเอางานกลับมาทำที่บ้านได้รึเปล่านะ
“ ซื้อหนมมาฝากหนูล่วยน๊า “ ดูเหมือนว่ามุนบินจะห่วงขนมมากกว่าคุณพ่อซะอีกนะเนี่ยหนูไม่คิดถึงคุณพ่อเหรอลูก ร่างสูงรับคำก่อนจะยิ้มมีความสุขเมื่อเจ้าหนูส่งจุ๊บมาให้
“คุณ
“ ป่ะ เข้าบ้านกันดีกว่าเนอะ “ เมื่อรถเคลื่อนตัวออกจากตัวบ้านแล้วแจจุงก็เอ่ยชวนลูกชายตัวอ้วนเข้าไปในบ้านหลังจากที่ปล่อยให้มุนบินยืนบ๊ายบายส่งคุณพ่อจนรถลับสายตาไป เจ้าหนูพยักหน้าให้คุณแม่แทนคำตอบ
“ ไปทานข้าวสิแจจุง “ ยูนาเอ่ยกับลูกสะใภ้ทันทีที่แจจุงอุ้มมุนบินเข้ามาในบ้านตอนนี้หลือแค่แจจุงคนเดียวที่ยังไม่ได้ทานอาหารเช้า เพราะมัวแต่เตรียมของให้ยุนโฮและดูแลเจ้าตัวเล็ก “ เดี๋ยวชั้นดูมุนบินให้ เอง“
“ ขอบคุณครับ “ ร่างบางเอ่ยกับแม่สามีก่อนจะปล่อยเจ้าตัวเล็กที่ดิ้นขลุกขลักอยู่ในอ้อมแขนเพื่อที่จะลงไปหาพี่หมีตัวโปรด
“ ไหนเล่นอะไรอยู่ลูก ขอคุณย่าดูหน่อยซิ “ ยูนาเอ่ยกับหลานชายที่กำลังเดินอุ้มพี่หมีมาวางรวมกับของเล่นที่คุณพ่อขนลงมาไว้ให้ลูกชายซึ่งตอนนี้ของเล่นทั้งหมดกองรวมกันอยู่กลางห้องเล่นเลยทำให้ห้องนั่งเล่นที่กว่างขวางตอนนี้ดูแคบไปถนัดตาเพราะเต็มไปด้วยของเล่นของเจ้าตัวเล็ก
“ พี่หมี “ เจ้าหนูยิ้มแฉ่งตอบกับคุณย่าพร้อมกับโชว์พี่หมีขาวตัวใหญ่ให้หญิงสูงวัยดู
“ พี่หมีเหรอลูก พี่หมีของมุนบินชื่ออะไรเอ่ย “
“ คุณพ่อ “ เจ้าหนูเอ่ยออกมาก่อนจะอุ้มพี่หมีตัวเล็กที่ซื้อมาพร้อมกันมาวางข้างๆแล้วชี้ให้คุณย่าดู “ หนู “
ชอง ยูนาหัวเราะน้อยๆด้วยความเอ็นดูเมื่อเข้าใจว่าหลานชายคงหมายความว่าหมีตัวโตนั้นเป็นยุนโฮส่วนอีกตัวนั้นก็คือเขาเอง คุณพ่อหนูเป็นหมีหนูก็เลยเป็นหมีด้วยงั้นเหรอลูก
แจจุงยืนมองดูย่าหลานเล่นกันซักพักจนแน่ใจว่ามุนบินคุ้นเคยกับคุณย่าแล้วและจะไม่งอแงเมื่อมองมาไม่เห็นตน แจจุงแยกออกไปทานข้าวในห้องอาหารเพราะวันนี้ยังมีงานมากมายรอเขาอยู่ ไม่ว่าจะเป็นชุดใหม่ของมุนบินที่ไปซื้อมาเมื่อแล้ว แล้วก็เสื้อผ้าที่ใส่แล้วทั้งของคุณพ่อคุณลูก เสียงหัวเราะจากห้องรับแขกทำให้ร่างบางใจชื้นขึ้นมาหน่อยเพราะอย่างน้อยๆคุณย่าก็ไม่ได้รังเกียจมุนบิน แจจุงไม่น้อยใจหรือว่าโกรธพ่อแม่สามีเลยถ้าหากท่านทั้งสองจะนึกรังเกียจตน แต่ขอเพียงอย่างเดียวอย่ารังเกียจ มุนบินก็เป็นพอ
Talk
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามานะค่ะ
จะพยายามมาอัพให้เรื่อยนะๆค่ะ เพราะตั้งใจว่าอยากให้เรื่องนี้จบก่อนเปิดเทอม
ขอบคุณทุกคอมเม้นทุกกำลังใจนะค่ะ
ไรเตอร์จะพยายามพัฒนาการแต่งให้ดีขึ้นเรื่อยๆค่ะ
ความคิดเห็น