คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Chapter # 2
ตอนนี้ไรเตอร์เปิดรีปริ้นเรื่องเจ้าสาวจำเป็นแล้วนะคะใครสนใจคลิกลิ้งได้เลยจร้า
=> รีปริ้น
ตั้งแต่กลับมาจากร้านของแจจุงในหัวของยุนโฮก็มีแต่ภาพที่แจจุงอุ้มลูกออกมาจากร้าน ถึงแม้จะได้เห็นไกลๆแต่ยุนโฮกล้าพูดได้เต็มปากเลยว่าลูกชายของเขาน่ารักมากจริงๆในมือของเจ้าตัวเล็กมีหุ่นยนต์ที่เขาซื้อมาฝากอยู่ในมือ แจจุงในวันนี้ไม่ต่างอะไรกับแจจุงเมื่อ 4 ปีก่อนเลยสักนิดในความรู้สึกของยุนโฮแจจุงสวยกว่าเดิมด้วยซ้ำปากอิ่มที่คลี่ยิ้มงดงามให้กับชางมินช่างเป็นรอยยิ้มที่งดงามจริงๆในสายตาของยุนโฮ
“ คิดอะไรอยู่ ” ยูชอนเอ่ยถามพร้อมกับยื่นกระป๋องเบียร์ให้แล้วทรุดตัวลงนั่งลงฝั่งตรงข้าม ตั้งแต่มาถึงยูชอนก็เห็นยุนโฮเอาแต่นั่งยิ้มอยู่คนเดียว
“ แกว่าลูกฉันน่ารักไหมยูชอน ? ” แทนคำตอบยุนโฮกลับถามกลับไปซะงั้น
“ น่ารักสิ...ไม่เห็นเหมือนแกตอนเด็กๆเลย ” ยูชอนบอกติดตลก “ ชางมินฉลาดนะที่ไม่เหมือนแกตอนเด็กๆแกขี้เหร่จะตาย ”
“ แหม...แกน่ารักตายล่ะ ” ยุนโฮเบะปากด้วยความหมั่นไส้
“ ก็น่ารักกว่าแกก็แล้วกัน ” ยูชอนบอกกลั้วหัวเราะก่อนจะถามซ้ำคำถามเดิมอีกครั้ง “ ว่าแต่แกคิดอะไรอยู่วะ ? ”
“ ฉันกำลังคิดว่าฉันจะไถ่โทษวิธีไหนดีมันถึงจะสาสมกับความผิดที่ฉันทำ ” บอกยิ้มๆหากแต่มันช่างเป็นรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความเศร้า
ยูชอนพยักหน้ารับเบาๆ“ ถ้ามีอะไรให้ฉันช่วยก็บอกนะ ”
“ แกได้ช่วยแน่...แต่ตอนนี้ฉันยังคิดไม่ออกว่าจะให้แกช่วยยังไง ” บอกติดตลกก่อนจะกระดกเบียร์เข้าปากในใจก็ครุ่นคิดถึงวิธีที่จะไถ่โทษกับแจจุงและลูก
ต่างคนก็ต่างจมอยู่ในความคิดของตัวเองยุนโฮกำลังคิดหาวิธีง้อเมียกับลูกส่วนยูชอนที่เห็นว่าเพื่อนเงียบก็เลยเงียบตาม เบียร์ถูกยกขึ้นดื่มจนเกือบหมดกระป๋องจู่ๆยุนโฮก็เอ่ยทำลายความเงียบเข้ามาซะงั้น
“ ปกติร้านแจจุงเปิดกี่โมงเหรอยูชอน ? ”
“ 11 โมงแกถามทำไมเหรอ ? ” คิ้วเข้มเลิกขึ้นขณะถาม
“ฉันว่าพรุ่งนี้ฉันจะไปร้านแจจุงน่ะ ” ยุนโฮบอกก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบกุญแจรถของยูชอนที่วางอยู่บนโต๊ะ
“ แกพร้อมที่จะเจอแจจุงกับลูกแล้วเหรอ ? ” คิ้วเข้มเลิกขึ้นด้วยความสงสัยก่อนหน้านี้ยังบอกเขาว่ายังไม่พร้อมที่จะเจอแจจุงอยู่เลย
“ ยังไม่พร้อม ” บอกด้วยน้ำเสียงสบายๆ แต่กลับทำให้ยูชอนสงสัยหนักกว่าเดิมแต่ยุนโฮก็ไม่คิดที่จะอธิบายต่อ“ขอยืมรถหน่อยนะ ”
“ แกจะไปไหน ? ” คิ้วเข้มขมวดด้วยความสงสัยมาถึงยังไม่ทันจะได้พักจะออกไปข้างนอกอีกแล้วเหรอ
“ ไปซื้ออุปกรณ์ปลอมตัว ”
“ อะไรของมันวะ ” ยูชอนบ่นไล่หลังเพื่อนรักที่พอพูดจบก็หุนหันออกไปจากห้อง ทำตัวเป็นนินจาไปได้นึกอยากจะไปไหนก็ไปว่าแต่ยุนโฮจะซื้ออุปกรณ์ปลอมตัวไปทำอะไร
.
.
.
ยุนโฮยืนมองหนวดปลอมกับวิกผมที่เขาไปซื้อมาเมื่อวานก่อนจะหยิบขึ้นมาลองว่าอันไหนมันดูดี วันนี้ยุนโฮตัดสินใจแล้วว่าเขาจะเข้าไปที่ร้านของแจจุงเพราะเมื่อวานเขาได้เห็นแค่หน้าไม่ได้ยินเสียงเขาน่ะอยากได้ยินเสียงแจจุงกับลูกใจจะขาดอยู่แล้วอยากเห็นว่าเวลาที่สองแม่ลูกอยู่ด้วยกันมันจะน่ารักมากแค่ไหน
“ ถ้าแกอยากแอบดูแจจุงกับชางมินชัดๆแกต้องไปที่ร้านก่อนที่เด็กจะเลิกเรียนเพราะช่วงหลังเลิกเรียนลูกค้าจะเยอะมากแจจุงจะยุ่งสุดๆเลย ”
คำแนะนำของยูชอนเมื่อคืนยังคงดังอยู่ในหัวและนี่คือเหตุผลที่ทำให้ยุนโฮตัดสินใจแวะไปที่ร้านของแจจุงช่วงบ่าย ร่างสูงจัดการปลอมตัวให้เรียบร้อยก่อนจะหยิบกุญแจรถที่ยูชอนทิ้งไว้ให้แล้วมุ่งหน้าไปยังร้านของแจจุง ยุนโฮอดที่จะตื่นเต้นไม่ได้เพราะเขาจะได้เห็นหน้าแจจุงใกล้ๆในรอบ 4 ปี
และก็เป็นอย่างที่ยูชอนบอกจริงๆเพราะตอนนี้ร้านของแจจุงลูกค้าไม่ค่อยเยอะเท่าไหร่ซึ่งนั่นอาจจะเป็นเพราะเวลาพักเที่ยงและยังไม่ถึงเวลาเลิกเรียน ตาเรียวเล็กกวาดมองไปรอบๆร้านก่อนที่หัวใจที่นิ่งสงบจะเต้นแรงเมื่อเห็นร่างบางที่เขาเฝ้าคิดถึงกำลังนั่งทำอะไรบางอย่างอยู่ที่หน้าเคาน์เตอร์ข้างๆกายบางมีเด็กชายตัวน้อยกำลังนั่งเล่นหุ่นยนต์บังคับที่ยุนโฮจำได้ดีว่าเขาเป็นคนซื้อเองกับมือ
“ สวัสดีค่ะ...ไม่ทราบว่าลูกค้ามากี่ท่านคะ ? ”
ยุนโฮหันไปมองตามเสียงก่อนจะยกนิ้วขึ้นบอกว่ามาคนเดียว ขายาวเดินตามพนักงานไปที่โต๊ะทั้งๆที่สายตายังคงจ้องอยู่ที่แจจุง ใบหน้าสวยละสายตาออกจากสมุดอะไรบางอย่างในมือแล้วหันมาส่งยิ้มให้ลูกน้อยเป็นระยะ
“ อีกสักครู่จะมารับรายการอาหารนะคะ " พนักงานสาวบอกขณะวางสมุดเมนูไว้บนโต๊ะ
“ เดี๋ยวก่อนครับ ” เสียงทุ้มเรียกพนักงานเอาไว้ก่อนจะยื่นเมนูกลับไป “ พอดีว่าผมพึ่งเคยมาร้านนี้เป็นครั้งแรกรบกวนช่วยเลือกเมนูที่ขึ้นชื่อของที่นี่ให้สักสามอย่างนะครับ ”
“ ได้ค่ะ ” พนักงานยิ้มรับก่อนจะเก็บเมนูแล้วเดินกลับไปที่เคาน์เตอร์
ยุนโฮเห็นพนักงานเดินไปคุยอะไรบางอย่างกับแจจุงก่อนจะรีบหลบสายตาเมื่อเห็นว่าแจจุงมองมาทางนี้ มือขาวเอื้อมไปหยิบกระดาษแผ่นเล็กๆก่อนจะเขียนอะไรบางอย่างแล้วส่งให้พนักงาน สงสัยว่าพนักงานคนนั้นจะบอกให้แจจุงเป็นคนเลือกเมนูอาหารให้กับเขา
นั่งไปได้สักพักยุนโฮก็เห็นเด็กนักเรียนชายกลุ่มหนึ่งเดินเข้ามาในร้านหนึ่งในนั้นมีช่อกุหลาบช่อใหญ่อยู่ในมือ เพื่อนคนอื่นเดินไปนั่งที่โต๊ะจะมีก็แต่คนที่มีช่อดอกกุหลาบอยู่ในมือเท่านั้นที่เดินตรงเข้าไปหาแจจุง
“ พี่แจจุงครับ ”
เสียงเรียกของเด็กหนุ่มเรียกให้ใบหน้าสวยหยุดชะงักก่อนจะเงยหน้าขึ้นมามอง ชางมินเองก็วางของเล่นลงแล้วหันไปมองทันทีที่เห็นว่ามีคนมายุ่งกับแม่ของตน แจจุงมองช่อดอกไม้ในมือของเด็กหนุ่มแล้วก็พอจะเดาออกเพราะนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่มีเด็กหนุ่มมาสารภาพรักกับเขารอยยิ้มใจดีถูกส่งไปให้
“ มีอะไรเหรออูยอง ? ”
“ ดอกไม้สำหรับพี่แจจุงครับ ” เด็กหนุ่มยื่นช่อดอกไม้ให้ด้วยใบหน้าที่แดงกร่ำด้วยความเขิน “คบกับ.. ”
“ ออมม่า ... ” ยังไม่ทันที่อูยองจะได้พูดประโยคที่เตรียมมาจนจบประโยคก็มีเสียงเล็กๆดังแทรกขึ้นมาซะก่อน เด็กหนุ่มมองดูเด็กน้อยแก้มยุ้ยที่ตอนนี้ปีนขึ้นมานั่งบนเคาน์เตอร์เรียบร้อยแล้ว
“ ครับผม... ” เสียงหวานอ่อนโยนเอ่ยกับลูกน้อยก่อนจะรวบร่างเล็กๆเข้ามากอด “ ว่าไงครับลูก ”
“ ลูกง่วง ” บอกอ้อนๆแขนเล็กโอบกอดรอบคอคนเป็นแม่เอาไว้ก่อนที่ใบหน้าน่ารักจะซุกลงบนไหล่ขาวอย่างออดอ้อน “ ออมม่าพาลูกไปนอนนะ ”
แจจุงยิ้มขำให้กับท่าทางอ้อนๆของลูกชายทำไมแจจุงจะไม่รู้ว่าจริงๆแล้วชางมินไม่ได้ง่วงอย่างที่บอกหรอกแต่เพราะเจ้าตัวเล็กไม่ชอบให้ใครมายุ่งกับเขาก็เลยหาเรื่องชวนหนีไปไกลๆ จมูกรั้นกดลงบนแก้มของลูกชายด้วยความหมั่นเขี้ยวแขนเรียวโอบกอดลูกชายเอาไว้ก่อนจะลุกขึ้นยืนเต็มความสูง
“ งั้นเราขึ้นไปนอนกันดีกว่าเนอะ ” บอกเอาใจก่อนจะหันไปพูดกับเด็กหนุ่มที่ยืนเก้อรออยู่ “ พี่ขอตัวก่อนนะ แล้วก็ขอบคุณสำหรับดอกไม้แต่พี่คงรับไว้ไม่ได้ ”
“ พี่แจจุงจะไม่รับผมไว้พิจารณาหน่อยเหรอครับ ? ” อูยองพยายามตื้อขอความเห็นใจ
“ นอกจากชางมินแล้วพี่ก็ไม่คิดที่จะรักใครอีกแล้วล่ะ ” แจจุงส่ายหน้าบอกยิ้มๆก่อนจะบอกด้วยน้ำเสียงสบายๆ “พี่ขอตัวพาน้องขึ้นไปนอนก่อนนะ นอนไม่ตรงเวลาเดี๋ยวน้องจะงอแง ”
แจจุงยิ้มบอกก่อนจะหันไปเรียกพนักงานอีกคนให้มาดูเคาน์เตอร์แทน ชางมินมองเด็กหนุ่มที่เข้ามายุ่งกับแม่ของตัวเองก่อนจะแลบลิ้นใส่ แขนเล็กกระชับรอบคอขาวเอาไว้อย่างหวงแหน
“ ออมม่ารักลูกมั๊ย ” เสียงเล็กเอ่ยถามคนเห็นแม่หากแต่สายตากลับกำลังเยาะเย้ยอูยองอยู่
“ รักสิครับ....ออมม่ารักชางมินที่สุดเลย ”
“ ลูกก็รักออมม่าที่สุด ” จมูกเล็กๆกดลงบนแก้มนุ่มอย่างเอาใจก่อนจะหันมาแลบลิ้นใส่อูยองอีกครั้ง
ท่าทางเยาะเย้ยของเด็กน้อยทำเอาอูยองถึงกับถลึงตาโตเพราะรู้สึกว่ากำลังถูกเด็กไม่กี่ขวบเย้ย แต่แทนที่ชางมินจะกลัวเด็กน้อยกลับส่งยิ้มเยาะเย้ยให้อีกรอบ
ได้ยินไหมว่าออมม่ารักชางมินที่สุด แบร่ :P
“ ออมม่า ลูกอยากกินพิซซ่าจัง ”
“ รอน้าจุนซูกลับมาก่อนนะลูกแล้วเดี๋ยวออกไปกินพร้อมกัน ”
เสียงพูดคุยของสองแม่ลูกดังแว่วออกไปเมื่อแจจุงพาชางมินขึ้นไปนอนกลางวันที่ชั้นบน เหตุการณ์ทุกอย่างอยู่ในสายตาของยุนโฮตลอดเวลาแน่นอนว่ายุนโฮเห็นตอนที่เด็กหนุ่มคนนั้นกำลังจะรอคบกับแจจุง ยอมรับว่าตอนที่เห็นยุนโฮแทบจะลุกพรวดขึ้นไปขวางแต่พอเห็นสิ่งที่ชางมินทำแล้วยุนโฮก็อดที่จะยิ้มขำไม่ได้
“ ทำดีมากชางมินลูกพ่อ ” พึมพำพร้อมรอยยิ้ม
เห็นชางมินหวงแม่แบบนี้ยุนโฮก็สบายใจได้ว่าคงไม่มีใครเข้าไปยุ่งกับแจจุงได้ง่ายๆแน่ ทำดีแบบนี้ต้องให้รางวัลเมื่อกี๊เขาได้ยินชางมินบอกว่าอยากกินพิซซ่าใช่มั๊ย มือหนาล้วงมือถือออกมาจากกระเปาก่อนจะกดโทรออกไปยังร้านพิซซ่าชื่อดัง
“ สั่งพิซซ่าครับ...รบกวนเขียนข้อความตามนี้ด้วยครับ ”
.
.
แจจุงกลับลงมาด้านล่างอีกครั้งหลังจากส่งชางมินเข้านอนแล้วซึ่งนับว่าเป็นโชคดีของแจจุงที่เวลาตื่นนอนชางมินไม่งอแงเหมือนเด็กคนอื่นซึ่งนั่นอาจจะเป็นเพราะเจ้าตัวเล็กรู้ว่าจะสามารถหาคนเป็นแม่ได้ที่ไหนดังนั้นแจจุงเลยไม่ต้องนั่งเฝ้าชางมินจนตื่นเพราะถ้าหากตื่นมาแล้วหาเขาไม่เจอชางมินก็จะเดินลงมาข้างล่างเอง
“ น้องแจจุงจ๊ะ..เมื่อกี๊มีพนักงานเอาพิซซ่ามาส่งน่ะ ” จีฮโยเดินเข้ามาบอกพร้อมกับถือถาดพิซซ่าที่เธอเป็นคนเซ็นรับเข้ามาให้
คิ้วเรียวเลิกขึ้นด้วยความแปลกใจ “ ผมไม่ได้สั่งนะ..เขาส่งผิดหรือเปล่าฮะ ”
“ ไม่ผิดหรอกค่ะ..เขาบอกว่ามีคนฝากมาให้น้องชางมิน ”
“ งั้นเหรอฮะ ” หน้าสวยพยักรับเบาๆก่อนจะรับถาดพิซซ่ามาวางไว้มือขาวหยิบกระดาษโน๊ตแผ่นเล็กขึ้นมาอ่านก่อนจะยิ้มน้อยๆเมื่อรู้แล้วว่าพิซซ่าถาดนี้เป็นของใคร
วันนี้ฉันมาทานพิซซ่าแล้วคิดถึงชางมิน ฝากบอกชางมินด้วยนะว่าลุงยูชอนคิดถึง
“ รู้ใจกันจริงๆ ” เสียงหวานพึมพำเบาๆพร้อมรอยยิ้ม ชางมินพึ่งบ่นว่าอยากกินพิซซ่าอยู่หยกๆไม่ถึงชั่วโมงลุงยูชอนก็ส่งพิซซ่ามาให้แล้วแบบนี้จะไม่ให้เจ้าตัวเล็กรักลุงยูชอนมากได้ยังไงล่ะ
แจจุงเลื่อนถาดพิซซ่าไปวางไว้ข้างๆเคาน์เตอร์ร่างบางแน่ใจได้เลยล่ะว่าเมื่อตื่นขึ้นมาแล้วเห็นถาดพิซซ่าวางรออยู่เจ้าตัวเล็กต้องดีใจตาเป็นประกายแน่นอนและดูท่าว่าพิซซ่าถาดนี้คงอยู่ไม่ถึงจุนซูเลิกเรียนๆแน่ๆ มือขาวหยิบมือถือขึ้นมากดโทรออกรอไม่นานปลายสายก็กดรับ
“ มีอะไรเหรอแจจุง ? ”
“ ฉันจะโทรมาขอคุณเรื่องพิซซ่าน่ะ ”
“ พิซซ่าอะไรเหรอ ? ” เพราะสื่อสารกันผ่านเสียงทำให้แจจุงไม่เห็นว่าตอนนี้ยูชอนกำลังทำหน้างงมากแค่ไหนที่อยู่ๆร่างบางก็โทรมาขอบคุณเรื่องพิซซ่า
“ ก็พิซซ่าที่นายส่งมาให้ชางมินไง...นายรู้ไหมว่าเจ้าตัวเล็กพึ่งบ่นว่าอยากกิน ” เสียงหวานบอกกลั้วเสียงหัวเราะ แจจุงยังจำประโยคสุดท้ายที่ชางมินพูดก่อนจะหลับได้
ออมม่าบอกน้าจุนซูกลับมาเร็วๆนะ
“ ฉันส่งไปเหรอ ? ” ยูชอนถามเสียงแปลกใจ จะไม่ให้เขาแปลกใจได้ยังไงเขาพึ่งเดินออกมาจากห้องประชุมแล้วจะเอาเวลาไหนไปโทรสั่ง
“ ก็ใช่น่ะสิ...ในการ์ดมันลงชื่อนาย ” แจจุงเองก็เริ่มที่จะแปลกใจทำไมยูชอนถึงพูดเหมือนไม่รู้เรื่องเลยล่ะคิ้วเรียวขมวดนิดๆ “ นายไม่ได้ส่งมาเหรอ ? ”
ยูชอนเงียบไปสักครู่ก่อนจะร้องอ๋อดังๆอยู่ในใจเมื่อพอจะรู้แล้วว่าเป็นฝีมือของใคร จะเป็นใครไปได้ล่ะนอกจากยุนโฮที่บอกว่าจะไปนั่งเฝ้าแจจุงกับลูกสงสัยว่าคงจะได้ยินชางมินบ่นว่าอยากกินก็เลยสั่งไปให้ ยูชอนอดที่จะกร่นด่าเพื่อนรักอยู่ในใจไม่ได้ยุนโฮนะยุนโฮจะทำอะไรทำไมไม่บอกก่อนถ้าความลับแตกขึ้นมาจะทำยังไง
“ อ๋อ...ใช่ๆฉันเป็นคนสั่งเองแหละ ” ก่อนที่แจจุงจะสงสัยไปมากกว่านี้ยูชอนรีบตอบรับ “ แล้วเป็นใครชางมินทานหมดหรือเปล่า ? ”
“ ยังไม่ได้ทานเลย..หลับอยู่น่ะ ” แจจุงบอกกลั้วรอยยิ้ม
“ งั้นเหรอ ” ยูชอนหัวเราะเบาๆ ร่างสูงกำลังคิดภาพตอนที่ชางมินตื่นขึ้นมาเจออาหารสุดโปรด
“ เดี๋ยวตื่นมาคงบอกให้ฉันโทรหานายให้แหละ ” ปากอิ่มยิ้มนิดๆก่อนจะขอวางสายเมื่อเห็นลูกค้าเดินเข้า “แค่นี้ก่อนนะยูชอน ”
“ อืม...แล้วเดี๋ยวถ้าวันไหนว่างฉันจะแวะไปเล่นกับชางมิน ”
หลังจากวางสายจากแจจุงแล้วยูชอนก็กดโทรออกไปยังอีกเบอร์ทันทีรอไม่นานปลายสายก็กดรับแต่น้ำเสียงที่ฟังดูอารมณ์ดีมากเป็นพิเศษมันทำให้ยูชอนอดที่จะหมั่นไส้ไม่ได้
“ แกอยู่ที่ไหน ? ”
“ อยู่ที่ร้านแจจุง...แกเลิกงานแล้วเหรอ ” ปลายสายเอ่ยถามอารมณ์ดี ยุนโฮกำลังนั่งมองแจจุงที่กำลังทอนเงินให้กับลูกค้าอยู่
“ ยัง...แกสั่งพิซซ่าให้ชางมินเหรอ ? ” ยูชอนถามเข้าประเด็นทันทีเข้าอยากถามให้แน่ใจว่าเขาไม่ได้คิดผิด
“ ใช่...ก็ฉันได้ยินชางมินบ่นว่าอยากกิน ”
“ แล้วทำไมแกไม่โทรมาบอกก่อนว่าจะใช้ชื่อฉัน แกรู้มั๊ยฉันเกือบทำความลับแตกตอนที่แจจุงโทรมาขอบคุณเรื่องพิซซ่า ”
“ ขอโทษทีๆ ฉันลืมน่ะ แล้วก็มัวจะคิดว่าอยากให้รางวัลชางมิน ” โดนเพื่อนบ่นแทนที่จะรู้สึกผิดยุนโฮกลับหัวเราะออกมาซะงั้น ว่าแล้วว่าลืมอะไรที่แท้ก็ลืมโทรไปเตรี๊ยมกับยูชอนนี่เอง
“ รางวัล ? รางวัลอะไรวะ ? ” ยูชอนขมวดคิ้วด้วยความไม่เข้าใจนี่ยุนโฮสนิทกับชางมินถึงขนาดจะให้รางวัลกันแล้วเหรอมันเร็วไปมั้ง
“ รางวัลที่ชางมินช่วยกันผู้ชายที่เข้ามาจีบแจจุงน่ะสิ ” ยิ่งพูดยิ่งอารมณ์ดีลูกชายของเขานี่ฉลาดเหมือนเขาเลย
ได้ยินแบบนั้นแล้วยูชอนก็ได้แต่ถอนหายใจก่อนจะส่ายหน้าเบาๆกับอาการขี้หวงไม่เคยเปลี่ยนของเพื่อนรัก เขาว่าแล้วเชียวว่าอาการหวงแม่ของชางมินมันเหมือนใครที่แท้ก็เหมือนยุนโฮนี่เอง
“ แล้ววันนี้แกจะกลับกี่โมง ? ”
“ ลูกค้ามาเยอะฉันก็กลับแล้วล่ะ ” บอกอารมณ์ดี
“ อืม...งั้นเจอกันที่ห้องนะ ” ยูชอนรับคำแต่ก่อนวางสายก็ไม่ไม่ลืมกำชับแกมขู่ยุนโฮว่าถ้าจะทำอะไรแล้วให้เขาออกหน้าแทนให้โทรไปบอกก่อนเขาจะได้เตรียมตัวทัน
“ ครั้งหน้าถ้าแกไม่โทรมาบอกฉันก่อน..ฉันจะบอกแจจุงว่ามันเป็นฝีมือแก ”
Note :: ตอนนี้อาจจะมีคำผิดเยอะหน่อยนะคะ เพราะลงแบบรีบๆไม่ได้อ่านทวนก่อนลง 
สำหรับตอนที่
แล้วต้องขอบคุณสำหรับคอมเม้น +ยอดวิวนะคะ ใครเล่นทวิตพูดคุยกันได้น๊าโดยการติดแท็ก
#แก้ตัวฟิคชั่น ไรเตอร์ไปอ่านความเห็นของทุกคนเลยนะ อิอิ แล้วเจอกันตอนหน้าค่ะ
ความคิดเห็น