คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ~ Happy Family ~ 2
“ เรา จาปายหนายกันหยอ “
“ ไปห้างครับ คุณพ่อจะพาหนูไปซื้อของ “
“ ของอารัยหยอ “
“ ของเล่นหนูไงครับลูก มุนบินอยากได้อะไรเดี๋ยวคุณพ่อซื้อให้หมดเลย “
“ ซื้อพี่หมีล่วยน๊า หนูอยากได้ “
“ ได้ครับลูกชาย “
บทสนทนาระหว่างพ่อหมีกับลูกหมีที่พูดคุยกัน ขณะที่กำลังเดินลงมาจากบันได พอเจ้าหนูตื่นขึ้นมาพ่อหมีก็เอ่ยปากชวนลูกชายทันที ก่อนที่จะพากันลงมารอด้านล่างปล่อยให้คุณแม่คนสวยจัดการเก็บที่นอนที่คุณพ่อคุณลูกทำยับหยู่หยี่ให้เรียบร้อย เพราะหลังจากอาบน้ำเสร็จคุณแม่คนสวยก็พบว่าพ่อหมีหลับตามลูกชายไปแล้ว โดยมีลูกชายอยู่ในอ้อมแขนแกร่ง
“ มุนบิน จับคุณพ่อดีๆลูกเดี๋ยวหล่น “
“ ยุน ระวังเดี๋ยวลูกหงายหลัง “
ร่างบางร้องตามสองพ่อลูก เพราะตอนนี้ร่างสูงจับลูกชายขี่คอโดยที่เจ้าตัวเล็กหัวเราะชอบใจอยู่ด้านบนมือเล็กชูขึ้นกลางอากาศ ถึงแม้จะมีคุณพ่อคอยประคองเอาไว้ แต่ร่างบางก็ยังกลัวลูกชายหล่นลงมาอยู่ดี
“ จับดีๆ “ มุนบินหันมาทำหน้าใสซื่อพร้อมกับทวนคำที่คุณแม่พูดเมื่อสักครู่
“ ใช่ครับลูก จับดีๆ “
เจ้าตัวเล็กก้มลงมองพ่อหมีก่อนที่มือป้อมจะกอดคอพ่อหมีเอาไว้ตามที่คุณแม่บอก แจจุงอดที่จะยิ้มน้อยๆกับความฉลาดของลูกชายไม่ได้ มือบางปิดประตูก่อนจะเดินตามสองพ่อลูกลงไป
“ จะไปไหนกัน “ เสียงทรงอำนาจของหญิงเดียวในบ้านดังขึ้นเมื่อเห็นสามคนพ่อแม่ลูกกำลังจะออกจากบ้าน
ยูนาเพิ่งลงมาจากด้านบน พอได้ยินเสียงหยอกล้อหัวเราะคิกคักดังมาจากหน้าบ้านก็เลยเดินตามเสียงออกมาดู ก็พบว่าลูกชายกับกำลังหัวเราะชอบใจกับเจ้าตัวเล็กอยู่
“ ผมจะพามุนบินกับแจจุงออกไปซื้อของน่ะครับ “ ยุนโฮบอกมารดาบนคอแกร่งยังมีหนูน้อยนั่งทำตาแป๋วอยู่
“ อย่ากลับกันดึกนักล่ะ เด็กต้องเข้านอนเป็นเวลา “ หญิงสูงวัยเอ่ยกำชับ
“ ครับ คุณแม่ “ ร่างสูงรับคำ
“ คุณพ่อไปยัง “ เสียงเล็กเอ่ยถาม หนูอยากไปหาพี่หมีแล้วน๊า เมื่อไหร่คุณพ่อจะพาหนูไปซะที
“ ไปแล้วครับลูก บ๊ายบายคุณย่าก่อนเร็ว “ ยุนโฮแหงนหน้าขึ้นไปคุยกับลูกชาย เจ้าตัวเล็กก็ทำตามอย่างว่าง่าย
“ บ๊าย บาย ฮับ จุ๊บ “ มุนบินโบกมือพร้อมกับที่มือป้อมแตะไปที่ปากเล็กของตนเองก่อนจะส่งให้คุณย่าเหมือนกับที่เคยทำเวลาที่คุณพ่อจะออกไปข้างนอก การกระทำที่ไร้เดียงสาของเด็กน้อยเรียกรอยยิ้มบางๆจากคุณย่าโดยที่ยูนาเองไม่รู้ตัว แต่ตาคมของลูกชายนั้นมองเห็นชัดเจน
“ ผมไปนะครับคุณแม่ ไปกันรึยังครับลูกชาย “ ยุนโฮเอ่ยกับมารดา ท้ายประโยคหันไปถามลูกชาย
“ ไปเล๊ย ย คิก คิก “ หนูน้อยตอบคุณพ่อแขนเล็กชี้ไปข้างหน้า ก่อนจะหัวเราะชอบใจเมื่อพ่อหมีพาวิ่งไปที่รถ เล่นเอาร่างบางที่มองตามใจหายใจคว่ำ
“ ยุน อย่าพาลูกวิ่งสิ มุนบิน ระวังนะลูก “ เสียงหวานร้องตาม พ่อลูกคู่นี้ชอบเล่นอะไรให้คุณแม่เป็นห่วงอยู่เรื่อยเลย ร่างบางหันมาโค้งให้กับแม่สามีก่อนจะเดินตามพ่อหมีกับลูกหมีไป
“ ขอตัวนะครับ “
ชอง ยูนา มองตามครอบครัวของลูกชายนานเท่าไหร่แล้วนะที่บ้านหลังโตไม่มีเสียงหัวเราะ ถ้าแจจุงเป็นผู้หญิงอะไรๆมันคงจะง่ายกว่านี้ การที่จะให้ยอมรับว่าตนเองมีลูกสะใภ้เป็นผู้ชายมันไม่ง่ายขนาดนั้นหรอกนะ ถึงแม้ร่างบางจะมีหลานชายตัวน้อยแถมยังน่ารักให้เธอชื่นใจแล้วก็ตาม
“ มุนบินครับ มาให้คุณแม่อุ้มดีกว่าเนอะ “ แจจุงพยายามเกลี่ยกล่อมลูกชายตัวอ้วนให้ยอมให้ตนอุ้ม พอเข้ามาในห้างมุนบินก็ไม่ยอมให้คุณพ่อคุณแม่อุ้มเลยเจ้าหนูจะเดินเองท่าเดียว ทั้งๆที่เพิ่งเดินได้ไม่กี่เดือนสงสัยคงจะเห่อว่าตัวเองเดินได้แล้ว แถมเจ้าหนูยังเดินไม่ยอมมองถนนอีกเพราะมัวแต่สนใจร้านค้าต่างๆด้านข้างทำให้เดินชนนู้นชนนี่บ้าง ร่างบางกลัวว่าพ่อลูกชายจะเจ็บตัวเอาได้แล้วเดี๋ยวจะมาเป่าปี่กลางห้าง
“ ม่ายเอา หนูจาเดินน๊า “
“ แต่ถ้ามุนบินไม่ให้คุณพ่ออุ้ม หนูจะมองไม่เห็นพี่หมีนะลูก “ ร่างสูงยกเอาพี่หมีสุดโปรดขึ้นมาล่อ คิ้วน้อยขมวดมุ่นกำลังลังเลว่าจะให้พ่อหมีอุ้มดีไหม หนูอยากเดินแต่หนูก็อยากเจอพี่หมีเหมือนกัน
“ หนูเห็นน๊า “ เจ้าตัวเล็กยังไม่ยอมง่าย”
“ หนูจะเห็นได้ยังไงครับ พี่หมีอยู่สูงๆนู้น “ ร่างบางย่อลงนั่งคุยกับลูกชาย
มุนบินมองไปรอบๆ หรือว่าจะเป็นเหมือนที่คุณแม่บอกเพราะตั้งแต่เดินมามุนบินยังไม่เจอพี่หมีเลย แขนเล็กกางออกเพื่อบอกว่าหนูยอมให้อุ้มแล้ว
“ หาพี่หมี “ ปากเล็กหันมาสั่งคุณพ่อ
“ ครับๆไปหาพี่หมีกันเนอะลูก “
ร่างสูงพาลูกชายเดินเข้าไปในโซนตุ๊กตาและของเล่นเด็ก เจ้าหนูดูเหมือนจะตื่นเต้นมากที่ได้เห็นพี่หมีมากมายขนาดนี้ มุนบินอยากพาพี่หมีกลับบ้านให้หมดเลยแต่คุณแม่คนสวยอนุญาตให้พาพี่หมีกลับด้วยแต่แค่สองตัว สุดท้ายเลยได้พี่หมีขาวตัวโตเหมือนพี่หมีตัวเดิมแล้วก็ลูกหมีตัวน้อยๆกลับมา คุณพ่อบอกว่าเหมือนคุณพ่อกับมุนบินเลย
หลังจากที่ซื้อของเล่นให้ลูกชายเสร็จเรียบร้อยแล้วก็เหลือเสื้อผ้ากับของใช้ที่จำเป็นอีกนิดๆหน่อยๆ แจจุงแทบจะไม่ได้เอาเสื้อผ้าชุดเก่าของมุนบินกลับมาด้วยเลย เพราะร่างสูงบอกให้เอาไปบริจาคให้มูลนิธิขนกลับเกาหลีด้วยก็หนักเปล่าๆ สู้มาซื้อชุดใหม่ให้ลูกชายเลยดีกว่า ร่างบางไม่ค่อยจะเห็นด้วยกับความคิดนี้เท่าไหร่เพราะมันสิ้นเปลื้องเปล่าๆ ชุดของมุนบินยังใหม่ๆอยู่เลยก็พ่อหมีเล่นซื้อมาให้ลูกชายจนตู้เสื้อผ้าของเจ้าตัวเล็กจะไม่มีที่เก็บอยู่แล้ว พอบอกว่าไม่ต้องซื้อร่างสูงก็ตอบมาได้น่าหมั่นไส้มาก
“ ยุนซื้อมาให้ลูก ไม่ได้ซื้อมาให้แจซะหน่อย “
กลัวคนอื่นไม่รู้หรือไงว่าพ่อหมีของมุนบินน่ะรวย
สามคนพ่อแม่ลูกติดอยู่ที่ร้านเสื้อผ้าเด็กอยู่นานพอสมควร ไม่ว่าชุดไหนที่เห็นว่าน่ารักยุนโฮก็บอกพนักงานให้หยิบให้หมดเลย ตอนนี้เลยดูเหมือนว่าชุดของมุนบินจะเยอะเกินจำเป็นซะแล้ว อีกอย่างช่วงนี้เจ้าตัวเล็กอยู่ในช่วงกำลังโตแจจุงกลัวว่ายังไม่ทันที่จะได้ใส่จนครบทุกชุดเลยด้วยซ้ำเจ้าหนูจะตัวโตหนีก่อนน่ะสิ
“ ยุน พอได้แล้ว “ เสียงหวานปรามสามี ที่กำลังสนุกกับการเลืกเสื้อผ้าให้ลูกชาย
“ ทำไมอ่ะ มีแต่ชุดน่ารักๆทั้งนั้นเลยนะ ดูสิแจ “ มือหนาหยิบเสื้อยืดลายแฮมทาโร่ขึ้นมาโชว์ให้ภรรยาคนสวยดู
“ แต่มันเยอะเกินไปแล้ว เดี๋ยวลูกก็โต “
“ ไม่เห็นเป็นไรเลย เดี๋ยวเราค่อยมาซื้อใหม่ก็ได้ “
ร่างบางขี้เกียจที่จะห้ามเพราะดูเหมือนว่ายุนโฮคงจะไม่ยอมฟัง ตั้งแต่ลูกเกิดมาเคยเห่ออย่างไรก็เห่ออย่างนั้น แจจุงเลิกสนใจสามีแล้วหันมาเล่นกับลูกชายที่กำลังสนุกกับของเล่นชิ้นใหม่ที่คุณพ่อเพิ่งซื้อให้
“ โตขึ้นหนูอย่าใช้เงินเก่งเหมือนคุณพ่อนะลูก “ มือบางลูบหัวเล็กเบาๆ ก่อนจะทำหน้าเศร้าเมื่อมุนบินไม่มีทีท่าว่าจะหันมาสนใจคุณแม่เลย คุณแม่จะน้อยใจหนูแล้วนะลูก
“ เจอของเล่นแล้วลืมคุณแม่เลยนะมุนบิน “
“ มุนบินนั่งดีๆสิลูก เดี๋ยวล้มนะครับ “ ร่างบางบอกกับลูกชายที่นั่งอยู่บนเก้าอี้สำหรับเด็กที่ร้านอาหารเตรียมเอาไว้ให้ ถึงแม้จะมีเข็มขัดรัดเอาไว้ แต่นั่งไปโยกไปแบบนี้ก็ทำเอาคนแม่เป็นห่วงได้เหมือนกันนะ
“ กุ้ง หนูจะเอากุ้ง “ มือป้อมชี้ไปยังจานกุ้งชุบแป้งทอด
“ ได้ครับ เดี๋ยวคุณแม่เอาให้นะ รอเดี๋ยวนะลูก “
“ เย้ เย้ “ เจ้าหนูดีใจที่จะได้ทานกุ้งของโปรด ตัวเล็กๆโยกไปมาบนเก้าอี้แต่เพราะโยกแรงไปหน่อยเก้าอี้เลยเอนไปทางฝั่งซ้ายมากเกินไป โชคดีที่พ่อจ๋าจับเอาไว้ทันไม่งั้นงานนี้ลูกหมีได้เจ็บตัวแน่ๆ
“ ฮึก คุณแม่ “ คงเพราะตกใจ ปากเล็กเบะออกเตรียมพร้อมที่จะร้องไห้จนคุณแม่คนสวยต้องรีบคว้าพี่หมีมาเบี่ยงเบนความสนใจ
“ มุนบินดูนี่สิลูก พี่หมีกำลังจะแย่งกุ้งหนูแล้วน๊า “ ร่างบางดัดเสียงเล็กเสียงน้อยเพื่อหลอกล่อลูกชาย
“ พี่หมี กุ้งหนูน๊า “ และก็ได้ผลเมื่อเจ้าตัวเล็กดูเหมือนว่าจะลืมเหตุการณ์เมื่อสักครู่ไปแล้วเพราะกลัวว่าพี่หมีจะแย่งกินกุ้งของตนเองหมด
“ งั้นมานั่งกับคุณแม่ดีกว่าเนอะ “ แจจุงอุ้มร่างกลมของลูกชายให้มานั่งบนตักตน ซึ่งมุนบินเองก็ยอมอย่างว่าง่ายคงเพราะกลัวว่าจะล้มเหมือนเมื่อกี้อีก
“ มุนบินทานข้าวด้วยสิลูก “ ยุนโฮเอ่ยกับลูกชายเมื่อเห็นว่ามุนบินไม่ยอมทานข้าว ทานแต่กับอย่างเดียว
“ ม่ายเอา หนูกินกุ้งน๊า “
“ ทานกุ้งแล้วก็ต้องทานข้าวด้วยนะครับคนเก่ง มุนบินไม่อยากแข็งแรงเหรอ “
“ แข็งแรง หนูอยาก “ มุนบินอยากแข็งแรงเหมือนคุณพ่ออยากตัวสูงเหมือนพ่อหมีด้วย
“ อยากแข็งแรงหนูก็ต้องทานข้าวด้วยนะลูก “ ยุนโฮขยี้หัวลูกชายเบาๆ
ตาเล็กมองคุณแม่เมื่อเห็นว่าแม่จ๋าพยักหน้าเห็นด้วยกับคุณพ่อเจ้าหนูเลยยอมเชื่อ “ คุณ
ร่างบางยิ้มน้อยๆก่อนจะตักข้าวพร้อมกับกุ้งทอดของโปรดป้อนลูกชาย ดูเหมือนว่ามุนบินจะอยากแข็งแรงมากเลยบอกให้แจจุงป้อนต่อทันทีที่เคี้ยวหมด
“ ลูกชายของคุณพ่อเก่งจังเลย “ ร่างสูงเอ่ยชมลูกชายเพราะวันนี้มุนบินทานข้าวเยอะกว่าปกติ
“ หนูเก่ง คิกคิก “ เจ้าตัวเล็กดีใจเมื่อได้รับคำชมจากคุณพ่อ
เมื่อจัดการเรื่องค่าอาหารเสร็จเรียบร้อยแล้วสามคนพ่อแม่ลูกก็ได้เวลากลับบ้านโดยที่พ่อหมีรับหน้าที่ถือถุงข้าวของต่างๆส่วนคุณแม่คนสวยก็อุ้มลูกชายที่เริ่มจะงอแงเพราะได้เวลานอนแล้วเดินนำไปก่อน
รถยนต์คันหรูจอดสนิทที่โรงจอดรถก่อนที่แจจุงจะรีบอุ้มลูกชายที่หลับตั้งแต่อยู่บนรถขึ้นไปด้านบน ส่วนยุนโฮก็ถือถุงสัมภาระตามเข้ามาทีหลัง
“ กลับมากันแล้วเหรอ “ ยูนาที่นั่งอยู่ในห้องรับแขกเอ่ยถาม
“ ครับ คุณน้ายังนอนเหรอครับ “
“ คุณแม่ “ เสียงเล็กงัวเงียพร้อมกับมือป้อมที่ขยี้ตาเล็กไปมา
“ ครับลูก ถึงบ้านแล้วครับ เดี๋ยวคุณแม่พาไปนอนนะลูก “ แจจุงเอ่ยกับลูกชายพร้อมกับมือบางที่คอยปรามไม่ใช่เจ้าตัวเล็กขยี้ตา
“ พาลูกขึ้นไปนอนเถอะ แล้วนี่ยุนโฮไปไหนล่ะ “
“ หยิบของอยู่ท้ายรถน่ะครับ เดี๋ยวก็คงตามเข้ามา ผมขอตัวนะครับ “ แจจุงรีบขอตัวเพราะ มุนบินเริ่มงอแงอีกรอบคงเพราะรู้สึกไม่สบายตัว วันนี้ก็อยู่ข้างนอกทั้งวันคงจะเหนียวตัวสินะพ่อลูกชาย
ร่างบางพาลูกชายขึ้นไปด้านบนเพื่ออาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าให้สบายตัว เจ้าหนูงอแงเล็กน้อยเมื่อแม่จ๋าพาเข้าไปอาบน้ำ แต่สุดท้ายแล้วก็ต้องอาบอยู่ดี หลังจากอาบน้ำได้ไม่นานมุนมินก็หลับไปอีกรอบพร้อมกับที่ยุนโฮเดินเข้ามา มือใหญ่สองข้างเต็มไปด้วยข้าวของพะรุงพะรัง ซึงแน่นอนว่ามากกว่าครึ่งเป็นของเจ้าตัวเล็ก
แจจุงรับของจากยุนโฮไปวางไว้ที่โซฟาก่อนที่จะส่งผ้าเช็ดตัวให้ ยุนโฮคงเหนื่อยน่าดูกลับมาก็ไม่ได้พัก แล้วพรุ่งนี้ยังต้องไปทำงานตั้งแต่เช้า
“ ยุนไปอาบน้ำก่อนเถอะ เดี๋ยวที่เหลือแจจัดการเอง “
“ เดี๋ยวยุนช่วยแจเก็บของก่อนก็ได้ “ ร่างสูงเกรงก็กลัวภรรยาคนสวยจะเหนื่อยเหมือนกัน แต่แจจุงก็ยิ้มบางๆส่งมาให้
“ ไม่เป็นไร อีกอย่างพรุ่งนี้ยุนต้องไปทำงานไม่ใช่เหรอ เรื่องแค่นี้แจจัดการเองได้ “
“ เฮ้อ ไม่อยากไปเลย อยากอยู่กับลูกหมีทั้งวันเลยอ่ะ “ แค่คิดว่าจะต้องห่างจากลูกชาย ก็ไม่อยากออกไปไหนแล้ว ช่วยไม่ได้ก็ลูกชายเอาน่ารักนี่นาคุณพ่อก็ต้องติดเป็นธรรมดา
“เดี่ยวตอนเย็น ก็ได้เจอ ไปอาบน้ำได้แล้ว “ แทนที่คุณลูกจะเป็นฝ่ายติดพ่อกับแม่แต่นี่กลับกลายเป็นว่าคุณพ่อคุณแม่ยังหนุ่มติดลูกชายแทน
“คร๊าบบบบ คุณแม่ “
เมื่อยุนโฮเข้าไปในห้องน้ำแล้วแจจุงก็ลงมือจัดการข้าวของที่ซื้อมา แต่พอนึกขึ้นได้ว่าพรุ่งนี้ยุนโฮต้องไปทำงานแต่เสื้อผ้าที่ซื้อมายังได้ซักเลย ร่างบางจึงรีบค้นหาถุงเสื้อผ้าของพ่อหมีพร้อมกับเอาลงไปซักพรุ่งนี้เช้าก็คงแห้งพอดีแล้วเดี๋ยวค่อยตื่นแต่เช้าไปรีดก็น่าจะทัน
ขาเรียวก้าวเข้าไปในส่วนที่เป็นหลังบ้าน ด้วยความที่เพิ่งเคยมาเป็นครั้งแรกเลยไม่รู้ว่าจะต้องเอาผ้าไปซักที่ไหน โชคดีที่มีป้าแม่บ้านอยู่ในครัวให้พอได้ถาม
“ ขอโทษนะฮะ พอดีว่าผมจะซักผ้า ต้องเอาไปซักที่ไหนเหรอ ฮะ “
“ เดี๋ยวป้าจัดการให้ก็ได้ค่ะ “ ป้าแม่บ้านบอกอย่างใจดี
“ ไม่เป็นไรครับ เรื่องแค่นี้เอง ผมไม่รบกวนป้าดีกว่า “ ร่างบางตอบด้วยความเกรงใจเรื่องเล็กน้อยแค่นี้เองเขาไม่อยากรบกวนคนอื่น
“ เอางั้นเหรอค่ะ เครื่องซักผ้าอยู่หลังบ้าน ใช้ตามสบายเลยนะค่ะ “
“ ขอบคุณครับ “
แจจุงเดินไปตามทางที่ป้าแม่บ้านชี้มา ให้ตายสิทำไมบ้านหลังนี้มันถึงได้กว้างจังเค้าจะเดินหลงในบ้านรึเปล่าเนี่ย มุนบินครับถ้าคุณแม่หลงทางในบ้านคุณปู่หนูมาช่วยคุณแม่ด้วยนะลูก แต่ในที่สุดแจจุงก็หาเครื่องซักผ้าจนเจอ
“ ทำไมถึงมาช้านักล่ะ “ ยูนาเอ่ยถามแม่บ้านอาวุโส เพราะเธอบอกแม่บ้านให้เอาน้ำผลไม้ขึ้นมาให้บนห้อง
“ พอดีเมื่อสักครู่ดิฉันคุยกับคุณแจจุงในครัวน่ะค่ะ “
“ เด็กนั้นไปทำอะไร “ ถามอย่างไม่ใส่ใจมากนัก
“ เธอมาถามหาเครื่องซักผ้าน่ะค่ะ เห็นบอกว่าจะเอาผ้าไปซัก ดูเหมือนจะเป็นชุดของคุณยุนโฮ “ หญิงแม่บ้านตอบตามจริงเพราะดุเหมือนว่าในมือร่างบางจะเป็นชุดทำงาน
“ งั้นเหรอ “
“ ค่ะ “
“ ออกไปได้แล้ว ชั้นจะพักผ่อน “
ยูนาเอ่ยกับแม่บ้านแต่ในใจก็ยังอดรู้สึกแปลกใจไม่ได้ เพราะอันที่แล้วจริงแจจุงจะให้แม่บ้านเป็นคนซักผ้าก็ได้ แต่แปลกที่เขากลับเลือกที่จะซักเองแสดงว่าเด็กคนนี้คงจะไม่ใช่พวกลืมตัวพอได้ดีแล้วก็ลืมที่มาของตนเอง เหมือนกับหลายคนที่เธอเคยพบเจอ
แจจุงขึ้นมาบนห้องอีกครั้งหลังจากซักผ้าของพ่อหมีเสร็จเรียบร้อยแล้ว คุณแม่คนสวยยิ้มน้อยๆเมื่อคุณพ่อกับคุณลูกนอนหลับไปแล้วทั้งคู่ขาอ้วนของลูกชายพาดอยู่บนเอวหนาของคุณพ่อ แขนแกร่งโอบกอดลูกชายเอาไว้ใบหน้าหล่อเหลายิ้มอย่างมีความสุขแม้กระทั่งยามหลับ
“ มุนบินหนูลำเอียงรู้ไหมลูก ไม่เห็นเหมือนคุณแม่เลย “ มือเรียวไล้ไปตามโครงหน้าของลูกชายที่ถอดแบบคุณพ่อมาราวกับถ่ายเอกสาร
ร่างบางเดินไปดึงผ้าห่มมาคลุมร่างพ่อหมีกับลูกหมีเอาไว้ แจจุงจำได้ว่าก่อนลงไปข้างล่างเขาห่มผ้าให้มุนบินเรียบร้อยแล้ว นี่แสดงว่าคุณพ่อคุณลูกช่วยกันถีบผ้าห่มออกสินะ
แจจุงหันกลับไปจัดการกลับข้าวของที่เหลืออยู่ถึงแม้ว่าจะเหนื่อยสักเพียงไหนก็ต้องเก็บให้เรียบร้อยก่อน เพราะพรุ่งนี้ต้องเอาชุดของมุนไปซักอีกรอบ ไม่นานร่างบางก็จัดเก็บเรียบร้อยก่อนจะเข้าไปอาบน้ำชำระร่างกายบ้าง เพราะรู้สึกเหนียวตัวตั้งแต่กลับมาแล้ว แต่เพราะงานบ้านยังไม่เรียบร้อยเลยทำคืนนี้เป็นคืนแรกของครอบครัวหมีในโซล ปากหยักประทับลงบนแก้มกร้านของคุณพ่อแล้วเลื่อนมาเป็นแก้มนุ่มของลูกชายก่อนที่จะสอดตัวเข้าไปใต้ผ้าห่มผืนเดียวกัน แขนเรียวโอบกอดเอวหนาไว้หลวมๆเพื่อส่งผ่านความรักให้แก่กันโดยมีลูกชายตัวน้อยอยู่ตรงกลาง
“ ฝันดีนะยุนโฮ ฝันดีนะครับมุนบิน “
ความคิดเห็น