คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #24 : Chapter # 19
คุณกับคุณนายชองตกใจเล็กน้อยที่เห็นลูกชายเพียงคนเดียวโผล่มาโดยไม่มีการบวกกล่าวล่วงหน้าแต่ความตกใจก็แปรเปลี่ยนเป็นความสงสัยเมื่อเห็นว่าลูกชายเดินกุมมือชายหนุ่มร่างบางเข้ามาด้วยแถมยังมีเด็กผู้ชายที่นอนหลับปุ๋ยอีกหนึ่งคน แต่เมื่อยุนโฮแนะนำบุคคลสองคนที่ตัวเองพามาด้วยบุพการีทั้งสองก็ตกใจแทบช๊อค
“ นี่คิมแจจุง และชางมินภรรยาและลูกของผมครับคุณพ่อคุณแม่ ”
จบประโยคของลูกชายคุณนายชองก็แทบลงทั้งยืนพร้อมๆกับพูดไปมาซ้ำๆว่าส่งไปเรียนแต่ทำไมถึงได้เมียกับลูกกลับมาด้วยในขณะที่คุณชองได้แต่มองหน้าลูกชายนิ่ง แต่เมื่อได้ยินประโยคต่อมาของลูกชายคุณนายชองก็ถึงกับเป็นลมเดือดร้อนคนใช้ที่ต้องรีบหายาดมมาให้
“ ผมทำแจจุงท้องก่อนที่ผมจะไปเรียนต่อครับ ”
ยุนโฮบอกเล่าเรื่องราวตลอดสี่ปีบิดามารดาฟังซึ่งแน่นอนว่าการที่ลูกทำความผิดร้ายแรงและผิดบังมาเป็นระยะเวลานานนั้นสร้างความโกรธให้ผู้เป็นพ่อและแม่อีกทั้งคนที่ลูกชายพามาแนะนำว่าเป็นลูกสะใภ้นั้นก็เป็นลูกเต้าเหล่าใครก็ไม่รู้แต่ที่แน่ๆในสายตาของผู้ใหญ่ทั้งสองแจจุงคือคนที่น่าสงสารเพราะต้องเผชิญกับทุกอย่างตามลำพัง
ถ้าจะถามว่าโกรธไหมที่เรื่องร้ายแรงขนาดนี้ยุนโฮกลับไม่คิดจะบอกกล่าวให้พวกตนร้ตอบได้เลยว่าทั้งโกรธและก็เสียใจเพราะถ้าหากยุนโฮบอกให้พวกเขารู้สักนิดก็คงจะไม่ต้องกลายเป็นคนเห็นแก่ตัวแบบนี้ คุณชองต่อว่าลูกชายด้วยความโกรธซึ่งยุนโฮก็ได้แต่น้อมรับความผิดและเสียงพูดคุยของผู้ใหญ่คงจะดังเกินไปจึงปลุกชางมินให้ตื่น เจ้าตัวเล็กในอ้อมกอดของออมม่ากำลังจะยกมือขึ้นขยี้ตาแต่ก็ถูกแจจุงจับมือเอาไว้ซะก่อน
“ ไม่ขยี้ตานะครับลูก ”
ปากเล็กอ้าหาวก่อนจะค่อยๆดันตัวลุกขึ้นนั่งพิงอกออมม่า ดวงตาเรียวเล็กกวาดมองไปรอบๆแล้วก็พบว่าตัวเองกำลังอยู่ในสถานที่ไม่คุ้นเคย
“ ออมม่าที่นี่ที่ไหน ? ”
“ บ้านคุณปู่คุณย่าครับ ” ยุนโฮก้มลงบอกลูกชาย
“ คุณปู่คุณย่า ? ” เสียงเล็กๆทวนคำของผู้เป็นพ่อก่อนจะมองไปยังคนแปลกหน้าอีกสองคนที่นั่งอยู่ในห้องด้วย
และแค่เพียงดวงตาใสแป๋วมองมาอย่างไร้เดียงสาก็สามารถขโมยหัวใจของผู้เป็นย่าได้แล้ว คุณนายชองส่งยิ้มเป็นมิตรให้กับหลานชายและอาจจะเพราะความผูกพันทางสายเลือดจึงทำให้ชางมินยิ้มตอบหญิงชรา ดวงตาเล็กมองไปยังชายชราที่ยังคงทำหน้านิ่งจนชางมินรู้สึกกลัว
“ สวัสดีคุณปู่คุณย่าสิครับลูก ” ยุนโฮอุ้มชางมินให้ลงยืนที่พื้นเพื่อให้เจ้าตัวเล็กได้ทำความเคารพคุณปู่คุณย่า
ชางมินหันมามองอัปป้ากับออมม่าด้วยความลังเลแต่เมื่ออัปป้ากับออมม่าพยักหน้าบอกให้ทำเจ้าตัวเล็กจึงโค้งศรีษะลงอย่างกล้าๆกลัวๆ
“ สวัสดีครับคุณย่า...คุณปู่ ”
สวัสดีเสร็จชางมินก็หันหลังให้ก่อนจะซุกหน้าเข้ากับหน้าท้องของยุนโฮเสียงอู้อี้ที่ดังออกมานั้นจับใจความได้ว่าคุณปู่น่ากลัว เห็นแบบนั้นแล้วคุณนายชองจึงรีบสะกิดสามีเพื่อบอกให้ทำหน้าใจดีกว่านี้หน่อยหลานกลัวหมดแล้ว เห็นแบบนั้นแล้วคุณชองจึงได้แต่ถอนหายใจก่อนจะสกัดกั้นความโกรธแล้วคุยกับลูกชายอีกครั้ง
“ แล้วแกจะทำยังไงต่อไป ? ” ในเมื่อเรื่องมันเกิดขึ้นมาแล้วก็คงทำอะไรไม่ได้แล้วนอกจากยอมรับความจริงและช่วยกันแก้ปัญหาต่อไป
“ ผมจะพาแจจุงไปจดทะเบียนสมรสครับเราสองคนจะแต่งงานกัน ” บอกความตั้งใจให้พ่อกับแม่ทราบ “ และที่ผมพาแจจุงกับลูกมาในวันนี้ก็เพื่อที่จะบอกให้พ่อกับแม่ทราบอีกทั้งเพื่อให้ชางมินได้รู้จักปู่กับย่า ”
“ แล้วพ่อกับแม่เมียแกเขายอมเหรอ...แกทำกับลูกเขาไว้ขนาดนั้น ” ฝ่ายเขาน่ะไม่มีปัญหาอยู่แล้ว แต่พ่อแม่ของแจจุงเขาจะว่ายังไงในเมื่อลูกชายของเขาเป็นฝ่ายเสียหาย
“ ก็เกือบๆแล้วล่ะครับ...แต่ผมต้องพิสูจน์ตัวเองอีกนิดหน่อย ” บอกก่อนจะหันไปสบตากับแจจุงปากหยักคลี่ยิ้มบางๆบอกให้แจจุงรออีกนิดเขาจะพิสูจน์ตัวเองให้ได้ “ ผมจะเริ่มทำงานที่บริษัทครับ ”
“ อืม... ” คุณชองพยักหน้ารับเบาๆก่อนจะลุกขึ้นยืนเต็มความสูง “ งั้นแกตามมาคุยกับพ่อต่อที่ห้องทำงาน ”
.........................................................
ประตูห้องน้ำเปิดออกก่อนที่ยุนโฮในชุดนอนจะเดินเช็ดผมออกมา ตาคมมองไปรอบๆเมื่อเห็นเพียงแต่ชางมินที่นอนเล่นกลิ้งไปกลิ้งมาอยู่บนเตียง ขายาวเดินไปนั่งบนเตียงก่อนจะเอ่ยถามเจ้าตัวเล็กที่อยู่ในชุดนอนลายหมีที่คุณย่าให้คนไปซื้อมาให้
“ ออมม่าไปไหนลูก ? ”
ชางมินกลิ้งไปมาสองรอบก่อนจะชี้ออกไปที่ระเบียง ยุนโฮมองตามนิ้วของลูกชายก็เห็นว่าแจจุงกำลังยืนคุยโทรศัพท์อยู่ร่างบางที่อยู่ในชุดนอนตัวโคร่งของเขาทำให้ยุนโฮอดที่จะยิ้มไม่ได้ แต่พอเห็นลูกชายนอนกลิ้งไปมาก็นึกอยากจะอ้อนขึ้นมาซะงั้น
“ ชางมินครับ ? ”
“ ครับ ” เสียงเล็กขาดรับหากแต่ยังไม่หยุดกลิ้ง เตียงของอัปป้าใหญ่จังเลยชางมินช๊อบชอบกลิ้งเท่าไหร่ก็ไม่ตกแถมนุ่มอีกด้วย
“ อัปป้าปวดแขนจังเลย...ลูกเช็ดผมให้อัปป้าหน่อยได้มั๊ย ”
“ อ่า...อัปป้าปวดแขนเหรอ ” เจ้าตัวเล็กรีบลุกขึ้นมาดูทันทีที่เห็นอัปป้าทำท่านวดแขนไปมา และเมื่ออัปป้าพยักหน้าบอกว่าเจ็บจริงๆชางมินก็รีบรับผ้าขนหนูผืนเล็กไปเช็ดผมให้อัปป้าทันที
“ ลูกชายอัปป้าน่ารักที่สุดเลย ” ยิ้มหน้าบานเมื่อได้รับการเอาใจใส่จากลูกชาย
แจจุงเดินกลับเข้ามาในห้องหลังจากโทรศัพท์บอกจุนซูเรียบร้อยแล้วว่าวันนี้จะค้างที่ผ่านยุนโฮเพราะคุณแม่ของยุนโฮอยากทำความรู้จักกับชางมินให้มากกว่านี้ก็เลยขอให้นอนค้างที่นี่ และดูท่าว่าคุณย่าจะหลงหลานชายเข้าซะแล้วล่ะเพราะรีบบอกให้คนใช้ไปซื้อชุดนอนมาให้ชางมินทันทีที่ยุนโฮยอมตกลง
“ คุยกับจุนซูเหรอ ? ”
“ ใช่...แจจุงโทรไปกำชับให้จุนซูปิดร้านให้ดีน่ะ ” บอกก่อนจะเดินมานั่งบนเตียงด้วยกัน คิ้วเรียวเลิกขึ้นเมื่อเห็นชางมินยืนซ้อนอยู่ด้านหลังยุนโฮ มือเล็กกำลังใช้ผ้าเช็ดผมให้อัปป้าด้วยความตั้งใจ
“ ลูกทำอะไรครับ ? ”
“ อัปป้าปวดแขน..ลูกก็เลยเช็ดผมให้ ” เงยหน้าขึ้นมาตอบก่อนจะหันกลับไปตั้งใจเช็ดผมให้อัปป้าอีกครั้ง
“ ยุนปวดแขนเหรอ ? ” คิ้วเรียวเลิกขึ้นถามร่างสูงที่นั่งยิ้มหน้าบานอยู่ ตากลมหรี่มองอย่างจับผิดก็ก่อนหน้านี้ยังเห็นดีๆอยู่เลย “ ทำไมแจจุงไม่เห็นรู้เลย ”
“ พอดีพึ่งปวดน่ะ ” ยิ้มแห้งๆตอบเพราะกลัวว่าลูกชายจะรู้ว่าเขาแกล้งปวด
“ เหรออออออ ” เสียงหวานลากยาวอย่างคนรู้ทันก่อนที่จะกวักมือเรียกเจ้าตัวเล็กที่กำลังตั้งหน้าตั้งหนาเช็ดผมให้อัปป้า “ ชางมินครับ...มาหาออมม่าดีกว่าลูก ”
“ แต่ลูกยังเช็ดผมให้อัปป้าไม่เสร็จเลย ”
“ ไม่ต้องเช็ดแล้วครับ...ปล่อยไว้แบบนั้นแหละเดี๋ยวมันก็แห้งเอง ”
ชางมินก้มลงมองหน้าอัปป้าเป็นเชิงปรึกษาว่ามันจะแห้งเองจริงๆเหรอก็ปกติเวลาชางมินสระผมออมม่าจะเช็ดให้จนแห้งแล้วค่อยยอมให้ไปเล่นนี่นา ยุนโฮพยักหน้าให้ลูกชายเบาๆก่อนจะแย่งเอามาเช็ดตัวกลับมาถือไว้
“ เดี๋ยวปล่อยให้มันแห้งเองก็ได้ลูก ” บอกยิ้มๆก่อนจะหอมแก้มยุ้ยเป็นรางวัลสำหรับเด็กดี
“ ง่วงนอนหรือยังครับลูก ” เมื่อลูกชายเดินเข้ามาใกล้แจจุงก็รวบร่างป้อมๆนั้นให้ลงมานั่งบนตัก ชางมินพยักหน้ารับหงึกๆบอกว่าง่วงแล้ว “ งั้นเดี๋ยวลงไปดื่มนมข้างล่างกับออมม่าแล้วขึ้นมานอนกันเนอะ ”
“ ครับ ”
“ งั้นก็ไปกันเถอะ ” แจจุงอุ้มลูกให้ลุกขึ้นก่อนที่ตัวเองจะลงจากเตียง
ชางมินมองออมม่าที่อ้าแขนออกรออุ้มกับอัปป้าทิ้งตัวลงไปนอนกลิ้งอยู่บนเตียงไม่มีทีท่าว่าจะลงไปข้างล่างกับเจ้าตัวเลย สุดท้ายชางมินก็ลงไปนั่งข้างๆยุนโฮ
“ อัปป้า...ไปกินนมกัน ”
“ อัปป้าโตแล้วอัปป้าไม่กินนมหรอกลูก ” แจจุงบอกลูกชายกลั้วรอยยิ้มแต่ทำให้คิ้วเล็กๆขมวดมุ่นด้วยความไม่เข้าใจ
“ แล้วทำไมออมม่ากินล่ะ ? ” ถ้าบอกว่าอัปป้าโตแล้วไม่ต้องกินนมแล้วทำไมออมม่าถึงกินนมพร้อมเขาทุกคืนเลยล่ะออมม่าก็โตแล้วเหมือนกันนะ
“ เพราะออมม่าจะกินเพิ่มส่วนสูงยังไงครับลูก ” ยุนโฮบอกกลั้วหัวเราะก่อนจะเด้งตัวลุกขึ้นนั่งที่ขอบเตียงคิ้วเข้มยักให้ร่างบางที่ยืนแยกเขี้ยวส่งไปให้ “ ชางมินขึนมาลูกเดี๋ยวอัปป้าพาไปกินนม ” ยุนโฮตบเบาๆที่หลังตัวเองเพื่อบอกให้ลูกชายขึ้นมาบนนี้
ชางมินไม่รอช้ารีบลุกขึ้นแล้ววิ่งไปเกาะหลังยุนโฮทันทีแขนเล็กๆกอดคอผู้เป็นพ่อเอาไว้แน่นในขณะที่ขาทั้งสองข้างก็เกี่ยวเอวสอบเอาไว้แน่นเช่นกัน
“ อัปป้าทำเสียงม้าด้วยนะ ” เสียงเล็กสั่งอย่างนึกสนุก ชางมินชอบเวลาขี่หลังอัปป้าที่สุดเลยเพราะอัปป้ามีเสียงด้วยแต่ออมม่าไม่ยอมทำเสียงม้าเลย
“ ม้ามันร้องยังไงนะอัปป้าจำไม่ได้แล้ว ”
“ มันร้อง ฮี่ กั๊บ กั๊บ ฮี่ กั๊บ กั๊บ ”
“ โอเค...งั้นเดี๋ยวอัปป้าวิ่งแล้วลูกทำเสียงนะ ”
“ ครับผ๊ม ” รับคำเสียงใส
แจจุงยืนมองสองพ่อลูกตกลงกันพร้อมกับส่ายหน้าเอือมๆเล่นกันได้ตลอดเวลาสินะเพราะยุนโฮตามใจแบบนี้ยังไงล่ะชางมินถึงได้รักแล้วก็ติดยุนโฮมากแบบนี้ ซึ่งถ้าตรงนี้เป็นลานกว้างแจจุงจะไม่ว่าอะไรเลยแต่เพราะที่นี่คือบ้านและอีกอย่างมันก็เป็นเวลากลางคืนด้วยขืนส่งเสียงดังมีหวังได้รบกวนคนอื่นๆแน่
“ ยุน...มันดึกแล้วแค่ขี่หลังลงไปก็พอห้ามมีเสียง ”
“ ถ้าไม่มีเสียงก็ไม่ใช่ม้าน่ะสิเนอะลูกเนอะ ” นอกจากจะไม่ยอมแล้วยังหันไปหาพวกอีกด้วยซึ่งคุณลูกก็เข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ยเลยล่ะ
“ งั้นก็เลือกเอาระหว่างขี่หลังลงไปเฉยๆหรือว่าจะรออยู่บนห้อง ” แจจุงยื่นคำขาดก่อนจะกอดอกมองสองพ่อลูกกระซิบกระซาบคุยกันแต่ถึงจะกระซิบยังไงแต่อยู่ใกล้แค่นี้ก็ได้ยินอยู่ดี
“ เอาไงดีลูก ? ”
“ ลูกอยากขี่หลังอัปป้าลงไปอ่ะ ”
“ แต่ถ้าขี่หลังอัปป้าห้ามทำเสียงนะ...ไม่งั้นออมม่าไม่ยอม ”
“ งั้นไม่มีเสียงก็ได้ ”
หลังจากประชุมลับและตกลงกันเรียบร้อยแล้วยุนโฮก็หันมาพยักหน้าบอกว่ายอมก็ได้ หน้าตาที่บอกว่าไม่เต็มใจจะทำตามของสองพ่อลูกสร้างความหมั่นไส้ให้กับแจจุงเป็นอย่างมาก นิ้วขาวชี้คาดโทษสองพ่อลูกที่พ่อมีพวกแล้วเอาใหญ่เชียวนะเดี๋ยวเถอะเดี๋ยวจะปล่อยให้อดข้าวทั้งพ่อทั้งลูกเลย ยุนโฮมองตามแผ่นหลังบางที่พอชี้หน้าคาดโทษพวกเขาเสร็จแล้วก็เดินไปเปิดประตู ปากหยักกระตุกยิ้มเมื่อนึกอะไรสนุกๆขึ้นมาได้ขายาวรีบวิ่งไปที่ประตูก่อนจะวิ่งแซงออกไป
“ งั้นมาแข่งกันไหมว่าใครจะถึงห้องครัวก่อนกัน ”
ไม่รอฟังว่าคู่แข่งจะตกลงหรือไม่ยุนโฮก็กระเตงลูกน้อยวิ่งนำหน้าไปแล้วเสียงหัวเราะชอบใจของชางมินดังขึ้นเมื่อชอบใจในสิ่งที่อัปป้าทำ เสียงเล็กร้องสั่งเมื่อหันหลังมาแล้วเห็นออมม่ากำลังเดินเร็วตามมา
“ อัปป้าเร็วๆ ออมม่าจะทันแล้วนะ ”
“ ออมม่าตามไม่ทันหรอก...ออมม่าขาสั้น ”
“ ทำไมออมม่าถึงขาสั้นอ่ะ ? ”
“ ก็เพราะตอนเด็กๆออมม่าไม่ชอบดื่มนมไงครับ ”
“ อ่า...งั้นลูกจะดื่มนมเยอะๆจะได้ไม่ขาสั้นเหมือนออมม่า คิคิคิ ”
บทสนทนาของสองพ่อลูกทำให้แจจุงได้แต่ก่นด่ายุนโฮอยู่ในใจรู้ว่าอยากจะปลูกฝังให้ลูกกินนม แต่มันใช่เรื่องมันที่จะปลูกฝังด้วยการเอาเรื่องขาของเขาไปล้อ ทำแบบนี้มันตั้งใจจะแกล้งกันชัดๆอย่าให้เขาตามทันนะจะบิดให้พุงเขียวเลยคอยดู
และพอเดินเข้ามาในห้องครัวแจจุงก็พบว่าชางมินนั่งรออยู่บนโต๊ะเรียบร้อยแล้วโดยมียุนโฮนั่งประกบอยู่บนเก้าอี้ บนโต๊ะมีแก้วนมสามแก้ววางอยู่แต่ดูเหมือนว่าจะมีหนึ่งแก้วที่มีนมเยอะกว่าแก้วยื่น แต่ยังไม่ทันที่แจจุงจะได้อ้ปากถามชางมินก็เลื่อนแก้วนมที่เยอะสุดมาไว้ตรงหน้าเขา
“ แก้วนี้ของออมม่า...ออมม่าต้องกินนมเยอะๆขาจะได้ยาวๆ ”
.........................................................................
เพราะไม่รู้ว่าล่วงหน้าว่าพี่ชายจะไม่กลับมานอนที่บ้านจึงทำให้จุนซูไม่ได้ซื้ออาหารเย็นไปไว้ก็เลยต้องออกมาซื้อตอนนี้ ในระหว่างที่กำลังคิดอยู่นั้นสายตาก็บังเอิญหันไปเจอร่างโปร่งของยูชอนและก็ดูเหมือนว่ายูชอนเองก็มองเห็นจุนซูเหมือนกัน หลังจากคุยธุระเสร็จแล้วยูชอนก็เดินตรงมาหาจุนซูทันที
“ พี่ยูชอนมาทำอะไรที่นี่ฮะ ? ”
“ พี่มาคุยธุระกับลูกค้าน่ะ...ลูกจุนซูล่ะมาทำอะไร ? ”
“ ผมมาซื้อข้าว...วันนี้พี่แจจุงค้างที่บ้านพี่ยุนโฮ ”
ยูชอนพยักหน้ารับเบาๆ วันนี้ยุนโฮกลับไปสารภาพบาปกับที่บ้านก็คงต้องมีอะไรคุยกันเยอะหน่อย ร่างสูงยกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดู
“ แล้วนี่จุนซูกินอะไรหรือยัง ? ”
“ ยังเลยฮะ ” ส่ายหน้าเบาๆ เขายังคิดไม่ออกเลยว่าจะกินอะไรดี
“ งั้นก็ดีเลย...เดี๋ยวพี่กินด้วยพี่ก็ยังไม่กินอะไรเหมือนกันแล้วเดี๋ยวกินเสร็จพี่ไปส่งที่บ้าน ”
“ ไม่เป็นไรฮะ...ผมกลับเองได้ผมเกรงใจ ” ยิ้มปฏิเสธด้วยความเกรงใจและอีกอย่างที่นี่ก็ไม่ได้ไกลจากร้านเขาเท่าไหร่นักเดินแป๊บเดียวก็ถึงแล้ว
“ เกรงใจอะไรกัน...พี่ไปส่งน่ะดีแล้วปลอดภัยที่สุดตกลงตามนี่แหละ ” จัดการมัดมือชกเรียบร้อย ซึ่งจุนซูก็ได้แต่ยินยอมรับความช่วยเหลือนั้น “ แล้วมาทานคนเดียวไม่เหงาเหรอ...ทำไมไม่โทรชวนแฟนมาทานด้วยล่ะ ? ”
“ ผมยังไม่มีแฟนหรอกฮะ ”
“ หืม...จุนซูนี่นะไม่มีแฟน ” คิ้วเข้มเลิกขึ้นด้วยความแปลกใจเขาไม่อยากจะเชื่อเลยว่าหน้าตาน่ารักแบบจุนซูจะยังไม่มีแฟน “ ทำไมถึงไม่มีล่ะ...พี่นึกว่าจุนซูมีแฟนแล้วซะอีก ”
“ ไม่รู้สิฮะ...สงสัยเพราะยังไม่มีใครมาจีบมั้ง ” ไหวไหล่บอกด้วยน้ำเสียงสบายๆ แต่คำพูดติดตลกนั้นทำให้ยูชอนชะงักการเดินก่อนจะหันมาถาม
“ งั้นแสดงว่าถ้ามีคนมาจีบก็จะยอมเป็นแฟนใช่ไหม ? ”
Note :: แอบย่องมาลงฟิคตอนดึกๆ ป่านนี้ทุกคนคงหลับกันหมดแล้ว อิอิ ตอนนี้ครอบครัวก็เริ่มเป็นครอบครัวแล้ว
เนอะ มียูซูแอบแจมมาด้วยนิดถึง 5555 วันนี้จะเปิดจองฟิคเป็นวันสุดท้ายแล้วเน้อใครสนใจรีบจอง
น๊า โอนเงินได้ถึงวันอาทิตย์จ้า
ป.ล. ตอนที่แล้วลืมตอบคำถาม ชางมินหย่านมแม่แล้วเน้อแต่ที่ดูดนมแจเพราะละเมอจ้า ก็อย่างว่าน้อง
มินของเราหายใจเข้าก็ของกิน หายใจออกก็ของกิน5555 คุยกันในทวิตได้น๊า #makeitup
ความคิดเห็น