คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #21 : Chapter # 17
หลังจากนอนพักผ่อนอยู่ที่โรงพยาบาลหนึ่งคืนเช้านี้คุณหมอก็อนุญาตให้ชางมินกลับบ้านได้ หลังจากที่ได้นอนกอดพ่อกับแม่ทั้งคืนดูเหมือนว่าชางมินคนเดิมจะกลับมาแล้วเพราะพอมาถึงบ้านพักก็เล่นซนกับคิบอมเหมือนเดิม จะมีแตกต่างบ้างก็ตรงที่ไม่กล้าเข้าใกล้ทะเล วันทั้งวันชางมินสนุกอยู่กับการเล่นและการกินอาหารทะเลที่ออมม่าทำรับขวัญเจ้าตัวเล็กออกจากโรงพยาบาล และก็ทั้งวันอีกเช่นกันที่ยุนโฮถูกฮีชอลพูดแขวะแต่ร่างสูงก็ทำเป็นไม่สนใจพอเบื่อฮีชอลก็เลิกพูดไปเองแต่พอเริ่มหมั่นไส้เวลาเห็นเขาอยู่กับแจจุงฮีชอลก็เริ่มอีกครั้ง
วันนี้หลังจากทานอาหารเย็นและเล่นสนุกจนหมดแรงแล้วชางมินก็วิ่งไปลากยุนโฮมาจากห้องนั่งเล่นเพื่อที่จะได้กอดเจ้าตัวก่อนนอนพร้อมกับออมม่าและถึงแม้แจจุงจะบอกว่ายังไม่ได้อาบน้ำชางมินก็ไม่ยอมแถมยังบอกว่าให้ออมม่ากอดตัวเองเข้านอนก่อนค่อยไปอาบน้ำ
“ คิดอะไรอยู่ครับ ”
ลำแขนแข็งแรงที่โอบกอดมาจากด้านหลังทำให้ร่างบางที่กำลังยืนรับลมอยู่ที่เอี้ยวหน้ามามองก่อนจะเอนตัวพิงแผ่นอกแข็งแรงเมื่อยุนโฮเกยคางไว้ที่ไหล่
“ คิดอะไรไปเรื่อยน่ะ ...ยุนอาบน้ำเสร็จเร็วจัง ” ยิ้มบางตอบ
“ แล้วเรื่องที่คิดมีเรื่องของยุนรวมอยู่ด้วยด้วยหรือเปล่า ? ”
“ ไม่มี ” ตากลมเหล่มองก่อนจะหลุดยิ้มขำเมื่อหน้าคมชักสีหน้างอนๆ คิดว่าทำแล้วจะน่ารักเหมือนลูกหรือไงกัน เสียงหวานเอ่ยถามแกล้งๆ “ แล้วทำไมแจจุงต้องคิดเรื่องยุนโฮด้วยล่ะ ”
“ ใจร้ายจังนะ ” บอกเสียงงอนๆหากแต่ลำแขนแกร่งกับกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น เสียงทุ้มกระซิบที่ข้างหูด้วยคำพูดที่ทำเอาคนฟังถึงกับหน้าแดง “ เป็นภรรยาก็ต้องคิดถึงเรื่องของสามีสิ ”
“ บ้า ! ใครเป็นภรรยาของยุนกัน ” เสียงหวานแกล้งโวยวายหากแต่ยุนโฮรู้ดีว่ามันเป็นการโวยวายเพื่อกลบเกลื่อนความเขิน ยุนโฮค่อยๆคลายอ้อมกอดออกก่อนจะหมุนตัวแจจุงให้กลับมาเผชิญหน้ากัน
“ วันนี้ยุนคุยกับลูกแล้วนะ ”
“ คุยเรื่อง ? ” คิ้วเรียวเลิกขึ้นด้วยความไม่เข้าใจ แต่พอเห็นแววตาเจ้าเล่ห์ของยุนโฮแล้วแจจุงชักรู้สึกหวั่นๆว่ามันจะไม่เป็นผลดีกับตัวเองแล้วน่ะสิ
“ ลูกบอกว่าอยากมีน้อง ”
“ แล้ว ? ”
“ เราทำน้องให้ชางมินกันเถอะ ”
“ ห๊า ! ” ตากลมเบิกกว้างด้วยความตกใจเพราะไม่คิดว่ายุนโฮจะพูดตรงขนาดนี้ แต่พอหายตกใจใบหน้าสวยก็ขึ้นสีแดงระเรื่อเมื่อนึกขึ้นได้ว่าวิธีทำน้องให้ชางมินต้องทำยังไง “ ยุน จะ บ้า เหรอ ! ”
“ ยุนพูดจริงๆนะ ” บอกเสียงอ้อนๆก่อนจะเชยคางมนให้ขึ้นมาสบตากัน “ ยุนสงสารลูกลูกบอกว่าลูกเหงาไม่มีเพื่อนเล่นและอีกอย่าง... ” ปากหยักกดจูบเบาๆลงบนกลีบปากอิ่มก่อนจะพูดต่อ “ ยุนคิดถึงแจ
จุงมากเลยนะ ”
มือหนาลูบไล้ไปมาบริเวณสะโพกมนเป็นการบอกนัยๆว่าเขาคิดถึงแจจุงจริงๆ แจจุงขบริมฝีปากแน่นเมื่อยุนโฮบีบไปมาที่แก้มก้นขาว ตากลมตวัดมองค้อนคนที่แสดงความต้องการออกมาอย่างไม่คิดจะปิดบัง
“ หื่นไม่เปลี่ยนจริงๆ ” เสียงหวานอดที่จะแขวะออกมาไม่ได้
“ ไม่ใช่เพราะความอื่นของยุนเหรอเราถึงมีลูกน่ารักแบบนี้ ” ยกยิ้มเจ้าเล่ห์ก่อนจะช้อนกายบางขึ้นอุ้มพาไปที่โซฟา ยุนโฮนั่งลงบนโซฟาโดยมีแจจุงนั่งอยู่บนตัก “ แจจุงไม่อยากมีลูกน่ารักๆเพิ่มขึ้นอีกสักคนเหรอ ? ”
“ ทำไม่ได้นะ...ลูกหลับอยู่ ” แจจุงรีบจับมือหนาที่พยายามแกะกระดุมเสื้อนอนเขาออก ตากลมมองไปยังชางมินเพื่อบอกให้ยุนโฮรู้ว่าในห้องนี้ไม่ได้มีกันแค่สองคน
“ ยุนจะทำเบาๆลูกไม่ตื่นแน่นอนยุนสัญญา ”
“ ยังไงคืนนี้ก็จะทำให้ได้ใช่มั๊ย ? ”
“ ครับ ”
แจจุงกรอกตาขึ้นฟ้าเมื่อรู้สึกว่ายุนโฮคนเอาแต่ใจคนเดิมกลับมาแล้วนี่ขนาดว่าพึ่งคืนดีกันนะเนี่ย ตากลมตวัดคาดโทษคนที่กำลังปลดกระดุมเขาออกแต่ถึงอย่างนั้นก็ยังยอมอยู่นิ่งๆให้คนหื่นปลดกระดุมออก แผ่นอกขาวเนียนค่อยๆเผยออกพร้อมกับความอายที่เริ่มก่อตัวขึ้นเนื่องจากห่างหายเรื่องแบบนี้ไปนานมาก
“ จะจ้องอีกนานไหม...รอบเดียวพอนะ ! ” เสียงหวานดุคนที่จ้องหน้าอกเขาตาเป็นมันไม่รู้หรือไงว่าคนโดนจ้องมันเขินแค่ไหน
“ แจจุงรู้มั๊ยว่าสี่ปีที่ผ่านมานอกจากตัวเองแล้วยุนไม่เคยมีอะไรกับใครเลยนะ ” บอกยิ้มๆก่อนรั้งกายบางให้นอนราบไปกับโซฟา กางเกงนอนกับชั้นในถูกถอดออกไปจากกายบางพร้อมๆกันเผยให้เห็นแจจุงน้อยที่กำลังหลับไหลแต่อีกไม่นานเขาจะเป็นคนปลุกให้ตื่นเอง
“ เชื่อได้เหรอ ” แจจุงเบะปากอย่างคนที่ไม่อยากจะเชื่อหื่นๆแบบยุนโฮนี่นะไม่อดทนได้ขนาดนั้น
“ งั้นเดี๋ยวยุนจะพิสูจน์ให้แจจุงดูเองว่ายุนเก็บกดมากแค่ไหน ”
จบประโยคที่มาพร้อมกับรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ของยุนโฮแจจุงก็ต้องรีบยกมือขึ้นปิดตาเมื่อยุนโฮจัดการถอดเสื้อผ้าของตัวเองออกหมดภายในเวลาไม่ถึงนาที และถึงแม้จะเคยเห็นมาแล้วหลายต่อหลายครั้งแต่นั่นมันก็นานมาแล้วนี่นาพอต้องมาเห็นอีกครั้งมันต้องเขินเป็นธรรมดา
“ ปิดตาแบบนี้แล้วจะรู้เหรอว่ายุนเปลี่ยนไปหรือเปล่า ” กายหนาทาบลงมาบนกายบางก่อนจะเอามือขาวที่กำลังปิดตาออกและสิ่งแรกที่แจจุงเห็นก็คือรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ของยุนโฮ “ แต่แจจุงยังน่ารักเหมือนเดิมเลยนะ ”
“ บ้า ! ” มือขาวฟาดลงบนต้นแขนของยุนโฮเมื่อรู้ว่าที่บอกว่าน่ารักน่ะยุนโฮหมายถึงอะไร ก็จะอะไรซะอีกล่ะถ้าไม่ใช่ส่วนล่างที่กำลังเบียดเขาอยู่
ใช่ซิ๊ ! ใครจะไปอลังการงานสร้างเหมือนของคุณชอง ยุนโฮล่ะ !
“ หยุดพูดมากได้แล้ว ! ”
“ โอเค...ไม่พูดแล้วงั้นทำเลยก็แล้วกัน ”
ยุนโฮหัวเราะชอบใจให้กับท่าทางดุๆที่ไม่น่ากลัวเลยสักนิดและเพื่อให้เป็นไปตามความต้องการของแจจุงที่ไม่อยากให้เขาพูดมากงั้นต่อไปเขาจะลงมือทำเลยก็แล้วกัน และไม่ทันที่แจจุงจะได้ทันตั้งตัวยุนโฮก็จู่โจมเข้าไปที่กลีบปากสีสวยที่เขาสุดแสนจะคิดถึง การจู่โจมที่มาแบบไม่ทันได้ตั้งตัวทำให้แจจุงตกใจเล็กน้อยก่อนจะค่อยๆปรับตัวได้แล้วตอบโต้ยุนโฮกลับไป แขนเรียวโอบกอดลำคอแกร่งให้เข้ามาชิดพร้อมๆกับร่างกายของทั้งคู่ที่บดเบียดเข้าหากันจนแทบจะหลอมรวมเป็นคนๆเดียวกัน ปฏิบัติการทำน้องให้ชางมินได้เริ่มขึ้นแล้ว
“ อ๊า..ยุนโฮ ”
“ แจจุงอ่า ...คิดถึงแจจุงที่สุดเลย ”
..................................................................................
“ ยุน..พอก่อน ไม่ไหวแล้ว ” เสียงหวานหอบบอกร่างสูงที่กำลังดูดดึงอยู่กับติ่งไตทั้งสองข้างของเขา และถ้ายุนโฮยังดูดอยู่แบบนี้มีหวังได้ต่ออีกรอบแน่ๆ
แต่นี่มันไม่ใช่รอบแรกที่พวกเขาถึงฝั่งฝันน่ะสิเพราะมันห้ารอบเข้าไปแล้วห้ารอบที่ทำเอาแจจุงแทบหมดแรง จากที่ตอนแรกอนุญาตให้ได้แค่รอบเดียวแต่เพราะความคิดถึงและโหยหาสัมผัสที่คิดถึงทำให้ทั้งแจจุงและยุนโฮไม่อาจจะหยุดไว้แค่รอบเดียวได้ รอบสองรอบสามก็พอทนนะแต่พอขึ้นรอบสี่แจจุงก็ชักจะทนความอึดของยุนโฮไม่ไหวร่างบางเชื่อแล้วล่ะว่ายุนโฮเก็บกดจริงๆ
“ เหนื่อยแล้วเหรอ ? ” หน้าคมเคลื่อนมาจูบเบาๆที่ปากอิ่มที่แดงเจ่อเนื่องจากถูกทั้งดูด ทั้งดึง ทั้งขบ มือหนาเกลี่ยปอยผมที่ชื้นเหงื่อออกจากใบหน้าสวย “ แต่ยุนยังไม่หายคิดถึงแจจุงเลยนะ ”
“ พอก่อนนะ...เหนื่อย ไม่ไหวแล้วจริง ”
“ งั้นก็ได้ครับ ” สายตาอ้อนๆบวกกับน้ำเสียงอ่อนแรงบ่งให้รู้ว่าแจจุงคงจะเหนื่อยจริงๆทำให้ยุนโฮยอมตามใจ “ก็ได้..เอาไว้วันหลังเราค่อยทำน้องให้ชางมินใหม่ ”
ยุนโฮยอมถอนแกนกายออกจากตัวของแจจุงก่อนจะอุ้มร่างบางที่อ่อนแรงขึ้นแนบอกแล้วพาไปนอนที่เตียง ยุนโฮค่อยๆวางร่างบางลงอย่างเบามือ
“ พักผ่อนนะ..เดี๋ยวยุนจะใส่เสื้อผ้าให้เอง ” จูบเบาๆลงบนหน้าผากมนก่อนจะเดินไปหยิบเสื้อผ้ามาใส่ให้แจจุง
แต่ในขณะที่ยุนโฮกำลังแต่งตัวให้ตัวเองอยู่นั้นเจ้าตัวเล็กที่นอนอยู่ก็พลิกตัวและทำเหมือนกับว่าจะตื่นแจจุงจึงรีบตบก้นลูกชายเพื่อกล่อมให้นอนต่อเพราะถ้าชางมินตื่นขึ้นมาเห็นเขาในสภาพนี้มีหวังลูกชายของเขาต้องถามแน่ๆว่าทำไมออมม่าถึงนอนแก้ผ้าแบบนี้
“ ออมม่า... ” เสียงเล็กๆเอ่ยเรียกคนเป็นแม่ทั้งๆที่ยังไม่ยอมลืมตา ท่าทางของชางมินทำให้แจจุงต้องส่งสายตาไปเร่งยุนโฮให้เอาเสื้อผ้ามาให้เขาซะที
“ ครับลูก...ยังไม่เช้าเลยนอนต่อซะนะลูก ” กล่อมลูกไปพร้อมๆกับยกสะโพกขึ้นให้ยุนโฮใส่กางเกงให้ได้สะดวกๆ ตากลมถลึงโตเมื่อยุนโฮแกล้งด้วยการจุ๊บลงบนแจจุงน้อยนิ้วเรียวชี้อย่างคาดโทษเมื่อยุนโฮชี้ที่หน้ากับที่แจจุงน้อยเพื่อบอกว่ามันตรงกันพอดีปากก็เลยไปโดน
“ ทะลึ่ง ! ” เสียงหวานบอกรอดไรฟันในขณะที่ยุนโฮหัวเราะชอบใจโดยไม่มีเสียงเพราะกลัวว่าเสียงหัวเราะของตัวเองจะทำให้ชางมินตื่น
“ ลูกหิว ” และก่อนที่แจจุงจะได้ลุกขึ้นฟาดยุนโฮเสียงเล็กๆของลูกชายก็ช่วยอัปป้าไว้ซะก่อน
ชางมินซุกตัวเข้าหาอ้อมกอดของคนเป็นแม่ “ ลูกอยากกินนม ”
ไม่พูดเปล่าปากเล็กๆยังงับเข้าที่ยอดอกของคนเป็นแม่ที่ยังคงตั้งชันเพราะอารมณ์ที่ยังไม่เป็นปกติ ในขณะที่ยุนโฮนั่งหัวเราะชอบใจแจจุงกลับแทบอยากจะกัดลิ้นตัวเองตาย ทำไมลูกต้องมาอยากกินนมตอนนี้ด้วยเนี่ยแล้วสรุปว่าคืนนี้เขาต้องให้นมทั้งพ่อทั้งลูกเลยใช่มั๊ย
“ มองอะไร...ไปนอนเลยนะ ” หันไปบอกคนที่นั่งจ้องตาเป็นมันเขาแอบเห็นนะว่ายุนโฮแอบกลืนน้ำลายด้วยน่ะ
“ ขอยุนดูหน่อยนะยุนยังไม่เคยเห็นแจจุงให้นมลูกเลย ” นอกจากจะไม่กลัวเสียงขู่ของแจจุงแล้วยุนโฮยังยื่นหน้าหื่นๆของตัวเองเข้ามาใกล้อีกด้วย มันใกล้จนแทบจะดูดนมอีกเต้าของเขาอยู่แล้ว
“ จะดูก็ดูไปสิ...ทำไมต้องยื่นหน้ามาใกล้ขนาดนี้ด้วย ” มือบางรีบยกขึ้นมาปิดหน้าอกอีกข้างของตัวเองเอาไว้เผื่อว่ายุนโฮจะคิดอะไรทะลึ่งๆอีก แต่แล้วแจจุงก็ต้องหน้าแดงเมื่อได้ยินคำพูดหน้าไม่อายออกมาจากปากยุนโฮ นี่เขาคิดถูกหรือคิดผิดเนี่ยที่ยอมคืนดีกับยุนโฮ
“ ก็ดูไกลๆยุนเห็นไม่ชัด...ยุนแค่อยากจะรู้ว่าเวลาที่ลูกดูดนมกับเวลาที่ยุนดูดมันเหมือนกันหรือ
เปล่า ”
...................................................................................
เช้านี้ทุกคนต้องตื่นแต่เช้าเพราะต้องเก็บของเตรียมกลับบ้านแต่คงจะเว้นแจจุงไว้หนึ่งคนเพราะยุนโฮปล่อยให้นอนต่อส่วนหน้าที่เก็บของเป็นหน้าที่ของเขาเอง ส่วนชางมินหลังจากตื่นขึ้นมาแล้วมอนิ่งคิสออมม่าเรียบร้อยแล้วยุนโฮก็พาไปอาบน้ำแล้วให้ออกไปเล่นกับพวกยูชอนเพราะกลัวว่าถ้าอยู่ในห้องนอนอาจจะเล่นซนแจจุงตื่นก็ได้
“ ชางมินออมม่าล่ะ ? ” จุนซูเอ่ยถามหลานชายที่กำลังนั่งดูการ์ตูนอยู่กับคิบอมและยูชอน
“ ออมม่ายังไม่ตื่นครับ ” ตอบทั้งๆที่ยังไม่ละสายตาออกจากหน้าจอ ร่างป้อมๆเอนพิงอกยูชอนดูเอาเถอใครจะสบายเท่าคิม ชางมิน
“ พี่แจจุงเนี่ยนะยังไม่ตื่น ” จุนซูพึมพำด้วยความแปลกใจ ปกติแจจุงไม่ใช่คนตื่นสายถึงแม้จะนอนดึกแค่ไหนก็ตามหรือว่าพี่แจจุงจะเพลียจากการไปเฝ้าชางมิน
“ มีอะไรเหรอจุนซู...แล้วนี่แจจุงไปไหน ? ” ฮีชอลเลิกคิ้วถามเมื่อเดินออกมาแล้วเห็นจุนซูยืนพึมพำอยู่คนเดียว ดวงตากลมโตมองไปรอบๆเพื่อมองหาน้องชายอีกคน
“ ชางมินบอกว่าพี่แจจุงยังไม่ตื่นฮะ ”
“ แต่นี่มันสายแล้วนะ...แจจุงไม่สบายหรือเปล่า ? ” ฮีชอลมีสีหน้าแปลกใจไม่ต่างจากจุนซูก่อนที่สีหน้าแปลกใจจะแปรเปลี่ยนเป็นความห่วงใย ร่างบางเดินไปนั่งบนโซฟาก่อนจะเอ่ยถามหลานชาย
“ ชางมินออมม่าไม่สบายเหรอ ”
“ เปล่าครับ...อัปป้าบอกว่าออมม่านอนดึก ” หัวเล็กๆส่ายเบาๆ
ตอนแรกชางมินก็จะปลุกออมม่าให้มาเล่นด้วยกันแหละแต่อัปป้าห้ามเอาไว้ซะก่อนบอกว่าเมื่อคืนออมม่านอนดึกชางมินอย่าพึ่งกวนออมม่าชางมินก็เลยต้องออกมาเล่นกับคิบอมแทน เจ้าตัวเล็กหันไปคุยกับเพื่อนซี้เมื่อการ์ตูนเรื่องโปรดจบลงแล้ว
“ ชางมินจะมีน้องแล้วนะคิบอม ” ใบหน้าน่ารักฉีกยิ้มด้วยความดีใจที่ตัวเองจะมีเพื่อนเล่นแล้ว หากแต่ประโยคของชางมินกลับสร้างความแปลกใจให้กับผู้ใหญ่ที่นั่งฟัง ฮีชอลถึงกับคว้าชางมินมาจากตักของยูชอนเลยทีเดียว
“ ใครบอกชางมินว่าจะมีน้อง ? ”
“ อัปป้าครับ ” ยิ้มบอก เมื่อเช้าอัปป้าบอกว่าอีกไม่นานชางมินก็จะมีน้องแล้วเพราะอัปป้ากับออมม่ากำลังพยายามอยู่ “ อัปป้าบอกว่าเมื่อคืนออมม่านอนดึกเพราะคุยเรื่องน้องกับอัปป้าอยู่ครับ ”
“ งั้นเหรอลูก ? ” คำบอกเล่าที่ไร้เดียงสาของชางมินไขความกระจ่างให้ผู้ใหญ่ทุกคนรู้ว่าทำไมวันนี้แจจุงถึงตื่นสาย ฮีชอลตวัดสายตาไปมองเจ้าน้องเขยที่เดินอารมณ์ดีออกมาห้องนอน
“ มีความสุขจริงๆนะชอง ยุนโฮ ” เอ่ยรอดไรฟันไม่ได้หวังว่ายุนโฮจะได้ยิน มันจะมากเกินไปแล้วนะคืนดีกันแค่วันเดียวก็รังแกน้องเขาซะแล้ว
ยุนโฮขนกระเป๋าเสื้อผ้าและกระเป๋าของเล่นของชางมินไปวางไว้ที่หน้าบ้านก่อนจะเดินกลับเข้ามารวมกับทุกคน ตาคมเหลือบมองนาฬิกาที่ผนังแล้วก็พบว่าวันถึงเวลาอาหารเช้าของทุกคนแล้ว
“ ชางมินหิวหรือยังลูก ? ”
“ หิวแล้วครับ ” พยักหน้าหงึกๆก่อนจะปีนลงจากตักของฮีชอลแล้วเดินไปหาอัปป้าของตัวเอง อาการติดพ่อของชางมินทำให้ฮีชอลอดที่จะหมั่นไส้ยุนโฮไม่ได้
“ งั้นรอแปบนึงนะลูก..ออมม่ากำลังอาบน้ำอยู่ ” ก้มลงอุ้มเจ้าตัวเล็กที่กางแขนออกบอกให้อุ้มก่อนจะหันไปบอกทุกคน “ เดี๋ยวเราออกไปทานข้าวที่ร้านอาหารข้างหน้าแล้วกลับกันเลยนะ ”
“ เจ้ากี้เจ้าการจริง ” ฮีชอลเอ่ยออกมาลอยๆ แต่ฟังดูก็รู้ว่าแขวะใคร ฮันเกิงส่งสายตามาปรามภรรยาที่เสียมารยาทแต่ก็ต้องส่ายหน้าด้วยความเหนื่อยใจเมื่อฮีชอลเดินกระแทกเท้าออกไปเลย
“ พี่ต้องขอโทษแทนฮีชอลด้วยนะเขาก็เป็นแบบนี้แหละ ” ฮันเกิงเอ่ยขอโทษแทนภรรยา
“ ไม่เป็นไรครับ...ผมเข้าใจ ” ยุนโฮยิ้มบอกว่าไม่เป็นไรก่อนจะก้มลงถามลูกชายที่เรียกอัปป้าๆอยู่นานแล้ว “ ว่าไงครับลูก ? ”
“ ลูกอยากไปหาออมม่า ”
“ โอเค...เดี๋ยวอัปป้าพาไป ” หอมแก้มยุ้ยหนึ่งฟอดใหญ่ๆก่อนจะหันไปพูดกับจุนซูและยูชอน “ เดี๋ยวพวกนายสองคนขนของไปรอบนรถได้เลยนะ ”
“ ได้...งั้นเดี๋ยวฉันกับจุนซูจะไปเคลียร์เรื่องที่พักนะ ”
“ โอเค ”
ยุนโฮพยักหน้ารับเบาๆก่อนจะแกล้งว่าชางมินวิ่งรอบบ้านเมื่อเจ้าตัวเล็กเรียกร้องอยากเจอออมม่าเหลือเกิน เสียงหัวเราะของสองพ่อลูกทำให้ยูชอนกับจุนซูต้องหันมามองหน้ากันก่อนจะส่ายหน้าเอือมๆให้กับความติงต๊องของสองพ่อลูก
เด็กพอกันทั้งพ่อทั้งลูก
Note :: เค้าแต่ง NC ไม่เก่งอ่ะ มันก็เลยเป็นแบบนี้ อิอิ ชอบไม่ชอบยังไงก็ติชมกันได้น๊า แต่แต่งตอนนี้ไป
รู้สึกว่าพี่ยุนหื่นยังไงก็ไม่รู้ 555 แล้วเจอกันตอนหน้าจ้า
ความคิดเห็น