คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter # 1
ตอนนี้ไรเตอร์เปิดรีปริ้นแล้วนะคะใครสนใจคลิกลิ้งได้เลยจร้า => รีปริ้น
นกยักษ์สัญชาติเกาหลีค่อยๆทะยานลงจอดบนผืนแผ่นดินแม่ ทันทีที่เครื่องลงทอดผู้โดยสารต่างก็ทยอยเดินลงจากเครื่องต่างคนก็ต่างมองหาญาติหรือคนรักที่มารับ ร่างสูงโปร่งในชุดเสื้อเชิ้ตกางเกงยีนส์เดินเข็นกระเป๋าออกมาจากประตูภายใต้แว่นตาสีชานั้นดวงตาเรียวเล็กกำลังมองหาเพื่อนรักที่เขาบอกให้มารับ
“ ทางนี้ยุนโฮ ”
เจ้าของชื่อหันไปมองตามเสียงก่อนจะยกมือตอบกลับไปเมื่อเห็นเพื่อนรักยืนโบกมือเรียกอยู่ไม่ไกล ขายาวเดินเข้าไปหาก่อนที่ทั้งคู่จะสวมกอดกันด้วยความคิดถึงนับตั้งแต่วันที่ยุนโฮไปเรียนต่อเวลาก็ผ่านไปสี่ปีกว่าแล้วที่พวกเขาไม่ได้เจอกันเลย
“ ไม่เจอกันนานแกยังเหมือนเดิมเลยนะ ” หลังจากกอดกันจนหายคิดถึงแล้วเสียงทุ้มก็เอ่ยทักทายกลั้วรอยยิ้ม สี่ปีผ่านไปปาร์คยูชอนก็ยังเป็นปาร์คยูชอนที่มีหน้าอารมณ์ดีตลอดเวลาคนเดิมจะเปลี่ยนไปบ้างเล็กน้อยก็ตรงที่ผมที่หน้าผากมันน้อยกว่าสมัยมัธยมปลาย
“ แกก็ยังหล่อเหมือนเดิมนะ หล่อแบบหมีเหมือนเดิม ” ยูชอนตอบกลับกลั้วรอยยิ้มเช่นกัน “ เดินทางมาเหนื่อยๆฉันว่าแกกลับบ้านไปพักผ่อนดีกว่า ”
“ คืนนี้ฉันขอนอนคอนโดแกนะ ”
“ ทำไมล่ะ ? ” คิ้วเข้มขมวดมุ่นด้วยความไม่เข้าใจ แทนที่กลับมาแล้วจะรีบกลับบ้านให้พ่อกับแม่ได้ชื่นใจแต่ยุนโฮกลับจะไปนอนคอนโดเขาซะงั้น
“ ฉันยังไม่ได้บอกพ่อกับแม่ว่าจะกลับวันนี้ ” ยุนโฮบอกออกไปตามความจริง มีเพียงยูชอนเท่านั้นที่รู้ว่าเขากลับมาเกาหลีวันนี้ “ ฉันมีเรื่องบางอย่างต้องทำน่ะ ”
“ เรื่องแจจุงใช่มั๊ย ? ” ยูชอนเอ่ยถามทั้งๆที่พอจะเดาคำตอบได้บ้าง
ตลอดสี่ปีที่ยุนโฮอยู่ที่อเมริกายุนโฮได้ขอร้องให้ยูชอนช่วยดูความเคลื่อนไหวของแจจุงซึ่งแน่นอนว่าตลอดเวลาสี่ปีที่จากกันยุนโฮรู้ทุกเรื่องที่เกี่ยวกับแจจุงซึ่งรวบถึงเรื่องของลูกชายคนเดียวของเจ้าตัวด้วย
“ อืม...ฉันอยากไปเห็นกับตาว่าแจจุงสบายดีมั๊ย ? ” ถึงแม้ยูชอนจะบอกว่าแจจุงสบายดีแต่เขาก็อยากจะไปดูให้แน่นใจด้วยตาของเขาเอง
“ กายแจจุงสบายดีดูเหมือนว่าร้านอาหารกำลังไปได้สวยเลยล่ะ ...แต่ใจฉันไม่รู้ ” ยูชอนตวัดมือขึ้นกอดคอเพื่อนเพื่อให้กำลังใจก่อนจะพาเดินไปที่รถ เขารู้ว่ายุนโฮรู้สึกผิดกับเรื่องราวในอดีตมากแค่ไหน
“ แจจุงคงยังไม่หายโกรธฉันแน่ๆ ” บอกเสียงเศร้าสิ่งที่เขาทำเมื่อ4ปีก่อนมันคงอยากที่จะให้อภัย “ ฉันอยากจะขอโทษแจจุง อยากจะขอโทษลูก ”
“สู้ๆเพื่อน ฉันเป็นกำลังใจให้ ” ยูชอนตบไหล่เพื่อนเบาๆด้วยความเห็นใจ แต่พอได้ยินยุนโฮพูดถึงลูกปากหยักก็อดที่จะยิ้มไม่ได้ “ พูดถึงลูกแก...ชางมินตอนนี้กำลังซนได้เรื่องเลยแหละแถมยังหวงแม่มากซะด้วย ”
เอ่ยถึงหลานชายตัวน้อยที่เขามักจะแวะเวียนไปเยี่ยมบ่อยๆด้วยรอยยิ้ม เด็กชายคิม ชางมินในวัยสามขวบเศษเด็กน้อยแก้มยุ้ยที่ตอนนี้เป็นขวัญใจของคนทั้งร้าน เพราะนอกจากจะหน้าตาน่ารักแล้วยังเป็นเด็กช่างพูดอีกต่างหากและดูเหมือนว่านับตั้งแต่วันที่เลิกลากับยุนโฮก็มีแค่ชางมินคนเดียวเท่านั้นที่ทำให้แจจุงยิ้มได้ทั้งปากและแววตา
“ ฉันนับวันรอที่จะได้เจอเขาเลยล่ะยูชอน ”
ปากหยักวาดยิ้มมีความสุขนับตั้งแต่วันที่ยูชอนส่งรูปไปให้ดูยุนโฮก็เฝ้ารอคอยวันที่จะได้กลับมาเจอหน้าลูกชายตัวน้อย เขาอยากจะขอโทษที่เขาเคยคิดที่จะฆ่าและทิ้งให้ชางมินต้องใช้ชีวิตอยู่กับแม่ตามลำพัง นับตั้งแต่วันที่แจจุงพาลูกออกไปจากชีวิตเขาก็ไม่มีวันไหนเลยที่ยุนโฮจะมีความสุขความรู้สึกผิดภายในจิตใจมันตอกย้ำเขาอยู่ตลอดเวลา
“ งั้นแกก็เตรียมตัวหลงรักเอาไว้ได้เลย ” ยูชอนบอกกลั้วรอยยิ้มไม่มีใครที่ได้อยู่ใกล้ชางมินแล้วจะไม่หลงรัก
“ แกช่วยพาฉันไปหาแจจุงกับลูกตอนนี้เลยได้ไหม ” ยิ่งยูชอนพูดแบบนี้ยุนโฮยิ่งอยากเจอเสียงทุ้มร้องขอ ยุนโฮอยากเห็นหน้าคนที่เขาเฝ้าคิดถึงมาตลอด 4 ปีใจจะขาดอยู่แล้ว
“ ได้สิ ” ยูชอนรับปากด้วยความเต็มใจก่อนจะมองดูเวลาที่นาฬิกาข้อมือ “ ตอนนี้แจจุงคงยังไม่เปิดร้าน ”
BMW คันหรูนำพาผู้โดยสารทั้งสองคนมายังร้านอาหารขนาดกลางที่ตั้งอยู่ใกล้ๆกับโรงเรียนมัธยมแห่งหนึ่งยูชอนบอกว่าแจจุงเล่าให้ฟังว่าที่เปิดร้านแถวนี้ก็เพราะมันใกล้โรงเรียนของจุนซู ยุนโฮมองดูร้านอาหารขนาดไม่ใหญ่มากนักหากแต่ด้านในกลับตกแต่งได้อย่างน่ารักเหมาะสำหรับลูกค้าที่กำลังอยู่ในช่วงวัยรุ่น ปากหยักยกยิ้มบางๆเมื่อนึกขึ้นได้ว่าตลอดเวลาที่คบกันแจจุงมักจะพูดอยู่เสมอว่าอยากเปิดอาหารเป็นของตัวเองและแจจุงก็ทำความฝันตัวเองให้เป็นจริงจนได้
“ ก็อย่างที่ฉันเคยบอก หลังจากที่รู้ว่าท้องแจจุงก็ไม่เรียนต่อแล้วก็มาเปิดร้านอาหารที่นี่ ” ยูชอนบอกด้วยน้ำเสียงสบายๆ ขณะที่ทั้งคู่นั่งอยู่ในรถเสี้ยวนาทีที่หันไปมองยูชอนเห็นแววตารู้สึกผิดในดวงตาของเพื่อนรัก
“ ที่ผ่านมาแจจุงคงลำบากมาก ” แจจุงคงลำบากมากที่ต้องเผชิญกับเรื่องราวต่างๆตามลำพัง ยิ่งคิดเขาก็ยิ่งรู้สึกว่าตัวเองเป็นผู้ชายที่เห็นแก่ตัวมากๆ
“ อืม... ” ในฐานะที่รู้เห็นทุกอย่างมาตลอดยูชอนจึงทำได้เพียงตอบรับในลำคอก่อนจะปลดเข็มขัดนิรภัยออกจากตัว “ เราเข้าไปข้างในกันเถอะ ”
“ วันนี้แกเข้าไปคนเดียวก่อนนะ ” ยุนโฮบอกทั้งๆที่ยังไม่ละสายตาออกจากหน้าร้าน
ถามว่ายุนโฮอยากเจอแจจุงกับลูกไหมตอบได้เลยว่าอยากมากแต่ที่ยุนโฮยังไม่เข้าไปพร้อมยูชอนเพราะร่างสูงกลัวว่าจะได้รับสายตาเย็นชาจากแจจุงเหมือนกับครั้งสุดท้ายที่เราเจอกัน
“ ทำไมล่ะ ? ”
“ ฉันยังไม่พร้อม ” บอกเสียงเศร้ายุนโฮยังไม่พร้อมที่จะยอมรับความจริงว่าเขาคือคนที่แจจุงเกลียด แขนยาวเอื้อมไปหยิบถุงอะไรบางอย่างมาจากเบาะหลังก่อนจะยื่นมันให้กับยูชอน “ ฝากไปให้ชางมินด้วยนะ....แล้วช่วยอะไรฉันอย่างได้ไหม ? ”
“ ว่ามาสิ ”
“ ช่วยพาแจจุงกับชางมินมานั่งที่โต๊ะติดกระจกได้ไหม....ฉันอยากเจอแจจุงกับลูก ” เสียงทุ้มเอ่ยอ้อนวอน ถึงแม้จะไม่ได้เข้าไปเจอใกล้ๆขอแค่ได้มองอยู่ไกลๆก็ยังดี
ยูชอนถอนหายใจออกมาเบาๆก่อนจะยื่นมือมาตบไหล่ยุนโฮเบาๆด้วยความเห็นใจ “ แล้วฉันจะพยายามนะ ”
“ ขอบใจมาก ” ยุนโฮยิ้มขอบคุณก่อนจะหันกลับไปมองที่หน้าร้านเหมือนเดิม ดวงตาเรียวเล็กมองตามแผ่นหลังเพื่อนรักที่ค่อยๆเดินเข้าไปในร้าน
“ หวังว่าชางมินคงจะชอบของเล่นที่พ่อซื้อมาฝากนะลูก ”
เสียงกรุ๊งกริ๊งที่ดังมาจากหน้าร้านเรียกให้ร่างบางที่นั่งอยู่ที่เคาน์เตอร์ให้หันไปมอง ปากอิ่มส่งยิ้มทักทายเมื่อเห็นว่าแขกที่มาเยี่ยมเช้านี้เป็นใคร ยูชอนเองก็ยิ้มทักทายเช่นกันก่อนจะส่งยิ้มให้กับหลานชายตัวน้อยที่นั่งอยู่บนตักแจจุง
“ วันนี้มาแต่เช้าเลยนะ ” เสียงหวานเอ่ยทักทายก่อนจะก้มลงพูดกับเจ้าตัวเล็กที่กำลังสนใจข้าวเช้าตรงหน้าอยู่ “สวัสดีคุณลุงยูชอนก่อนลูก ”
ชางมินส่งยิ้มน่ารักให้ทั้งๆที่ยังเคี้ยวข้าวอยู่เต็มปากท่าทางน่ารักที่ทำให้ยูชอนอดที่จะยิ้มเอ็นดูไม่ได้ “ สวัสดีครับคุณลุงยูชอน ”
“ สวัสดีครับ...วันนี้ชางมินของลุงแต่งตัวหล่อจังเลย ” เสียงทุ้มเอ่ยเย้าเจ้าตัวเล็กที่วันนี้แต่งตัวหล่อเป็นพิเศษ “จะไปเที่ยวเหรอครับ ? ”
“ ออมม่าจะพาชางมินไปเที่ยวโรงเรียนน้าจุนซูครับ ” หนูน้อยยิ้มตอบหน้าบาน ชางมินมีความสุขที่สุดเลยเพราะวันนี้ตื่นขึ้นมาคุณแม่ก็บอกว่าจะพาไปเที่ยวโรงเรียนของน้าจุนซู
“ วันนี้จุนซูไปมหาวิทยาลัยวันแรกน่ะ ” แจจุงช่วยเสริมคำพูดของลูกชายก่อนที่เสียงหวานจะถามซ้ำคำถามที่ได้ถามไปก่อนหน้านี้ “ ว่าแต่ยูชอนเถอะทำไมวันนี้ถึงได้แวะมาแต่เช้าล่ะ ”
“ พอดีว่าฉันผ่านมาแถวนี้น่ะก็เลยแวะเอาของเล่นมาให้ชางมิน ”
“ ของเล่น ” ชางมินตาเป็นประกายด้วยความดีใจทันทีที่ได้ยินลุงยูชอนบอกว่ามีของเล่นมาฝาก “ ลุงยูชอนเอาของเล่นมาให้ชางมินจริงๆเหรอ ”
“ จริงสิครับ...แต่ชางมินต้องทานข้าวให้หมดก่อนนะลุงถึงจะให้ ” ยูชอนบอกกลั้วรอยยิ้ม แต่ถึงจะไม่มีของเล่นมาล่อชางมินก็กินข้าวหมดอยู่แล้วหลานชายเขาไม่เคยเกี่ยงเรื่องกิน
ได้ยินดังนั้นเด็กชายชางมินก็ตักโจ๊กคำสุดท้ายเข้าปากก่อนจะสั่งให้คุณแม่คนสวยเอานมมาให้ท่าทางกระตือรือร้นที่จะเอาของเล่นเรียกเสียงหัวเราะให้กับผู้ใหญ่ทั้งสอง ชางมินโชว์แก้วเปล่ากับชามเปล่าให้ยูชอนดูเพื่อบอกว่าเขาทานข้าวเสร็จแล้วคุณลุงยูชอนเอาของเล่นมาให้ชางมินซะดีๆ
“ หมดแล้วครับ ”
“ เก่งมาก ” เสียงทุ้มเอ่ยชมพร้อมกับที่มือหนายืนไปขยี้หัวเล็กเบาๆ “ เก่งแบบนี้ต้องให้รางวัล ”
“ เดี๋ยวลูกอยู่กับลุงยูชอนก่อนนะลูกออมม่าจะเอาชามกับแก้วไปเก็บ ” เสียงหวานเอ่ยบอกกับลูกน้อย ชางมินพยักหน้ารับก่อนจะกางแขนออกบอกให้ลุงยูชอนอุ้ม
“ วันนี้ไม่เปิดร้านเหรอแจจุง ” เสียงทุ้มเอ่ยถามเมื่อมองไปรอบๆร้านแล้วไม่เห็นพนักงานมาเตรียมเปิดร้าน
แจจุงส่ายหน้าเบาๆ “ วันนี้หยุดน่ะ...จุนซูเปิดเทอมวันแรกฉันเลยว่าจะไปส่งแล้วก็พาชางมินไปเดินเล่นด้วย ” ยิ้มบอก
“ งั้นเราไปนั่งรอออมม่าตรงนู้นดีกว่าเนอะ ”
ยูชอนก็ก้มลงพูดกับหลานชายก่อนที่เจ้าตัวเล็กจะกางแขนออกบอกว่าลุงยูชอนอุ้มชางมินหน่อย เสียงทุ้มหัวเราะเบาๆด้วยความเอ็นดูก่อนจะอุ้มชางมินขึ้นตาคมมองไปรอบๆร้านเพื่อหาโต๊ะที่คิดว่ายุนโฮสามารถมองเห็นชางมินได้ชัดที่ชุด ขายาวเดินไปยังโต๊ะริมกระจกก่อนจะนั่งลงโดยให้ชางมินนั่งอยู่บนตัก
“ รางวัลสำหรับเด็กดีครับ ” ยูชอนวางถุงของเล่นไว้บนโต๊ะ ซึ่งชางมินก็ไม่รอช้ารีบแกะออกดูทันทีดวงตาเล็กๆเบิกกว้างด้วยความดีใจเมื่อเห็นกล่องรูปการ์ตูนสุดโปรด
“ ว้าว... ซุปเปอร์แมน ”
“ ใช่ครับซุปเปอร์แมนของชางมิน ” ยูชอนบอกด้วยรอยยิ้มก่อนจะช่วยหลานชายแกะกล่องหุ่นยนต์ซุปเปอร์แมนที่ยุนโฮซื้อมาให้
มุมปากหยักมีรอยยิ้มติดอยู่เพราะยูชอนมั่นใจว่าเขาไม่เคยบอกยุนโฮว่าชางมินชอบอะไรแต่ยุนโฮกลับซื้อของที่ชางมินชอบที่สุดมาให้นี่ใช่ไหมที่เขาเรียกว่าสายใยระหว่างพ่อลูก
“ ลุงยูชอนซื้อมาให้แบบนี้แล้ว...ออมม่าก็ไม่ต้องซื้อให้ลูกแล้วใช่มั๊ย ” เสียงหวานเอ่ยแซวลูกชายที่กำลังตั้งหน้าตั้งตาแกะของเล่นอยู่
“ ซื้อสิ...ออมม่าสัญญากับลูกแล้วน๊า ” หันมาบอกเสียงงอนเมื่อคนเป็นแม่ทำเหมือนจะผิดสัญญาที่ให้ไว้ เรียกเสียงหัวเราะจากผู้ใหญ่ที่นั่งดูอยู่
“โลภจริงๆเลยลูกใครเนี่ย ” เสียงหวานเอ่ยเย้าลูกชายพร้อมกับยื่นมือไปขยี้เจ้าตัวเล็กด้วยความ
เอ็นดู ”
“ ลูกออมม่าแจจุงครับ ” ตอบพร้อมรอยยิ้มทะเล้น
“ ลุงยูชอนซื้อของเล่นมาให้ ลูกขอบคุณลุงยูชอนหรือยังครับ ? ” แจจุงทรุดตัวนั่งลงฝั่งตรงข้ามก่อนจะเอ่ยถามลูกชายเสียงอ่อนโยน
ได้ยินคนเป็นแม่ถามดังนั้นชางมินจึงหยุดสนใจของเล่นชั่วคราวก่อนจะลุกขึ้นยืนบนตักแกร่งโดยมียูชอนประคองอยู่ไม่ห่าง ปากเล็กๆยื่นไปหอมแก้มกร้านเป็นการขอบคุณเหมือนทุกครั้งที่คุณลุงยูชอนซื้อของเล่นมาฝาก
“ ขอบคุณครับ ”
“ ชางมินชอบมั๊ยครับ ”
“ ชอบมากครับ ” ยิ้มตาหยีตอบก่อนจะกลับไปสนใจหุ่นยนต์ซุปเปอร์แมนต่อ
ยูชอนลูบกลุ่มผมนิ่มของหลานชายด้วยความเอ็นดูก่อนจะปล่อยให้ชางมินใช้เวลาทำความรู้จักกับของเล่นชิ้นใหม่ ถ้ายุนโฮรู้ว่าชางมินชอบของเล่นที่เจ้าตัวซื้อมาให้คงจะนั่งยิ้มไม่หุบทั้งวันแน่ๆ
“ แล้วจะไปกันกี่โมงเหรอ ? ”
“ เดี๋ยวก็ออกไปแล้วล่ะ...รอจุนซูแต่งตัวอยู่ ”
พูดยังไม่ทันขาดคำเสียงวิ่งตึงตังก็ดังมาจากชั้นบนไม่นานร่างอวบๆของคิมจุนซูก็ปรากฏขึ้นในสภาพที่ผมยังไม่แห้งดีเท่าไหร่ แต่ถึงจะยังไม่พร้อมที่จะออกจากบ้านแต่จุนซูก็ไม่มีทางเลือกเพราะตอนนี้เขากำลังจะสาย
“ ไปกันเถอะพี่แจจุง...จุนซูกำลังจะสาย ” เสียงหวานแหบดังออกมาจากในครัวท่าทางเร่งรีบของน้องชายทำให้แจจุงได้แต่ส่ายหน้าเบาๆ
“ ก็ใครใช้ให้เราตื่นสายล่ะ ” เสียงหวานบ่นออกมาก่อนจะเดินไปที่เคาน์เตอร์ที่เขานั่งป้อนข้าว
ชางมินเมื่อสักครู่มือขาวหยิบแซนวิชที่เตรียมเอาไว้ให้ “ ชางมินยังตื่นเช้ากว่าเราเลย..อ่ะนี่แซนวิชกินซะ ”
“ ก็เมื่อคืนจุนซูอ่านหนังสือดึกนี่นา ”
“ หนังสือการ์ตูนอ่ะนะ ? ”
“ แหะๆ ” จุนซูหัวเราะเจื่อนๆเมื่อโดนรู้ทันก่อนจะเปลี่ยนเรื่องด้วยการเข้าไปหอมแก้มหลานชาย “ อรุณสวัสดิ์ครับชางมิน ”
“ ลุงยูชอนซื้อซุปเปอร์มาให้ชางมิน ” เจ้าตัวเล็กยกหุ่นยนต์ซุปเปอร์แมนอวดผู้เป็นน้า
“ งั้นเดี๋ยวตอนเย็นแบ่งให้น้าจุนซูเล่นด้วยนะ ”
“ ครับ ” บอกอย่างใจดี
จุนซูขยี้หัวหลานชายด้วยความเอ็นดูก่อนจะเพิ่งสังเกตเห็นว่าชางมินกำลังนั่งตักใครอยู่ ร่างเล็กๆโค้งเล็กน้อยเพื่อเป็นการทักทายเมื่อเห็นว่าเป็นใคร ยูชอนเองก็ยิ้มทักทายกลับเช่นกันก่อนที่เสียงทุ้มจะเอ่ยแซว
“ ตื่นสายอีกแล้วเหรอจุนซู ”
“ ฮะ ” รับคำเขินๆก่อนจะเบิกตากว้างเมื่อนึกขึ้นได้ว่าตัวเองกำลังจะสาย ร่างอวบๆรีบวิ่งไปหยิบแซนวิชจากพี่ชายก่อนจะเอ่ยเร่งด้วยน้ำเสียงรีบร้อน “ ไปกันเถอะพี่แจจุง... ”
แจจุงส่ายหน้าเบาๆก่อนจะเดินไปอุ้มชางมินจากยูชอน “ ไปส่งน้าจุนซูกันลูก ”
“ ออมม่า...ลูกเอาไปด้วยได้มั๊ย? ” เจ้าตัวเล็กหมายถึงหุ่นยนต์ซุปเปอร์แมนพร้อมรีโมทบังคับชางมินกำลังเล่นสนุกเลยขอเอาไปเล่นต่อบนรถนะ ปากเล็กยิ้มกว้างเมื่อผู้เป็นแม่พยักหน้าอนุญาต
“ ต้องขอโทษด้วยนะที่อยู่คุยได้แปบเดียว ” เสียงหวานเอ่ยขอโทษในขณะที่กำลังยืนรอจุนซูปิดร้าน ยูชอนอุตส่าห์แวะมาหา
“ ไม่เป็นไร...เอาไว้วันหลังฉันแวะมาเล่นกับชางมินใหม่ก็ได้ ” ยิ้มบอกไม่เป็นไร ก่อนจะเดินไปส่งแจจุงกับชางมินที่รถ มือหนายื่นเข้าไปขยี้ผมเจ้าตัวเล็กที่เข้าไปประจำที่ที่เบาะหลังเรียบร้อยแล้ว “ เที่ยวให้สนุกนะครับชางมิน ”
“ ครับผม ”
“ แล้วเจอกันใหม่นะ ”
“ อืม... ” รับคำยิ้มๆก่อนจะหันไปพูดกับจุนซู “เปิดเทอมใหม่ก็ให้ได้เพื่อนใหม่เยอะๆนะจุนซู ”
“ ก่อนจะได้เพื่อนใหม่ตอนนี้ผมขอแค่ไม่ไปสายก็พอแล้วฮะ ”
ยูชอนหัวเราะเบาๆให้กับประโยคติดตลกของจุนซูร่างสูงยกมือขึ้นโบกให้แจจุงก่อนจะเดินกลับไปที่รถของตัวเองเมื่อแจจุงขับรถออกไปจากร้านแล้ว และทันทีที่เปิดประตูรถเข้าไปยูชอนก็พบว่ายุนโฮยังคงมองตามรถของแจจุงไปดวงตาเรียวเล็กของยุนโฮตอนนี้กำลังเอ่อคลอไปด้วยน้ำใสๆ
“ ชางมินชอบของเล่นที่แกซื้อให้มากเลยนะ ” ยูชอนบอกในสิ่งที่คิดว่ายุนโฮคงจะอยากรู้และก็ได้ผลเพราะหน้าเรียวหันมาบอกแทบจะทันที
“ แกพูดจริงเหรอ ? ”
“ ฉันจะโกหกแกทำไม...แกก็เห็นไม่ใช่เหรอว่าชางมินถือออกมาด้วย ”
ปากหยักคลี่ยิ้มเป็นสุขยุนโฮรู้ว่ายูชอนไม่ได้โกหกเพราะเขาเห็นชางมินถือออกมาด้วยจริงๆ แค่รู้ว่าชางมินชอบของเล่นที่เขาซื้อให้หัวใจมันก็พองโต เสียงทุ้มพึมพำออกมาด้วยความหวัง
“ เอาไว้วันหลังฉันจะพาลูกไปเลือกเอง เขาอยากได้อะไรฉันจะซื้อให้หมดเลย ”
Note :: เอาตอนแรกมาเสิร์ฟจ้าไม่รู้ว่าจะชอบกันมั๊ย ชอบไม่ชอบบอกกันได้จ้า หรือจะแวะไปบอกในทวิต
โดยการติด แท็ก #แก้ตัวฟิคชั่น ก็ได้จ้า เรื่องนี้ตั้งใจว่าจะให้จบภายใน 15 ตอน แต่ไม่รู้จะทำได้
มั๊ยกลัวยิ่งเขียนยิ่งยาว อิอิ
ความคิดเห็น