คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : Chapter # 14
“ ชางมิน...ลูกแม่ !! ”
เสียงหวานตะโกนสุดเสียงเมื่อเห็นเกลียวคลื่นซัดเข้าหาลูกชายเพียงคนเดียว หัวใจของคนเป็นแม่แทบสลายเมื่อร่างของลูกชายหายไปพร้อมกับเกลียวคลื่นซึ่งคนที่ช็อคไม่ต่างกันก็คงจะหนีไม่พ้นยุนโฮที่เห็นร่างของลูกชายหายไปต่อหน้าต่อตา แจจุงรีบวิ่งตามลงไปในทะเลน้ำตาของคนเป็นแม่ไหลออกมาโดยอัตโนมัติ
“ ลูก ยุนโฮ ลูกล่ะ ไปตามหาลูกสิ ” เสียงหวานสะอื้นร้องสั่งพร้อมๆกับที่มือขาวเขย่าลำแขนแกร่งบอกให้รีบไปตามหาชางมิน ร่างเพียวกำลังจะวิ่งไปตรงจุดที่ชางมินเล่นอยู่เมื่อสักครู่หากแต่ยุนโฮรีบคว้าแขนเอาไว้
“ แจจุงจะไปไหน ”
“ จะไปหาชางมิน ชางมินหายไปไหนแล้วก็ไม่รู้ ” บอกทั้งน้ำตา ดวงตากลมโตพยายามมองหาร่างเล็กๆของลูกชายเผื่อว่าชางมินจะแกล้งเขาเล่น
“ แจจุงอยู่นี่แหละเดี๋ยวยุนไปหาเอง ”
“ แต่ว่า.... ”
“ เชื่อยุนนะ...แจจุงอยู่นี่เผื่อชางมินโผล่ขึ้นมาแจจุงจะได้ไปช่วยลูกทัน ” ยุนโฮบอกด้วยน้ำเสียงจริงจังแววตาที่มุ่งมั่นของร่างสูงทำให้แจจุงต้องยอมพยักหน้าทำตามที่บอก
“ ช่วยลูกให้ได้นะยุนโฮ ”
“ ยุนไม่มีทางยอมให้ลูกเป็นอะไร...แจจุงเชื่อใจยุนนะ ”
มือหนาเช็ดน้ำตาออกจากแก้มใสก่อนจะบอกให้แจจุงมั่นใจ กายหนาวิ่งลงทะเลทันทีที่แจจุงพยักหน้าบอกว่าไว้ใจเขา แจจุงยืนกุมมือดูยุนโฮดำผุดดำว่ายด้วยจิตใจที่ร้อนรนยิ่งเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่หัวใจของคนเป็นแม่ก็ยิ่งเหมือนถูกบีบด้วยมือนับร้อยพัน
“ ชางมิน...อย่าเป็นอะไรนะลูก ” แค่เพียงคิดว่าแก้วตาดวงใจจะเป็นอะไรไปน้ำตาแห่งความเจ็บปวดก็พลั่งพรูออกมายิ่งกว่าสายน้ำ ถ้าชางมินเป็นอะไรไปแล้วเขาจะมีชีวิตอยู่ต่อไปได้อย่างไร
“ เจอลูกมั๊ยยุนโฮ ? ” เสียงหวานตะโกนถามเมื่อเห็นยุนโฮโผล่ขึ้นมาจากน้ำอีกครั้ง แต่ก็ต้องใจเสียหนักกว่าเดิมเมื่อยุนโฮส่ายหน้า
และด้วยความร้อนใจทำให้แจจุงไม่อาจทนยืนดูยุนโฮอยู่เฉยๆได้ ร่างบางตัดสินใจวิ่งลงไปในทะเลเพื่อช่วยตามหาชางมินอีกคน แต่ยังไม่ทันที่แจจุงจะได้วิ่งไปถึงไหนยุนโฮก็โผล่ขึ้นมาจากน้ำอีกครั้งในอ้อมแขนแกร่งมีร่างของลูกน้อยอยู่ในนั้น
“ เจอลูกแล้ว ! ” ยุนโฮตะโกนบอกด้วยความดีใจก่อนจะรีบอุ้มชางมินขึ้นไปบนฝั่ง แต่ถึงจะเจอร่างของลูกชายแล้วก็ไม่ได้ทำให้คนเป็นแม่สบายใจเลยสักนิดเพราะเจ้าตัวแสบยังคงนอนนิ่งสนิท
“ ชางมินลูก...ลูกครับ ได้ยินออมม่าไหมลูก ? ” แจจุงรีบวิ่งไปตบแก้มลูกชายเบาๆเพื่อเรียกสติทันทีที่ยุนโฮวางชางมินไว้ที่ชายหาด “ ลูกครับ...ตื่นมาคุยกับออมม่าสิลูก ”
“ แจจุง แจจุงใจเย็นๆสิ ลูกคงสำลักน้ำเข้าไปน่ะ เราต้องผายปอด ” ยุนโฮพยามบอกให้แจจุงใจเย็นๆเพราะดูเหมือนว่าคุณแม่คนสวยจะเป็นห่วงลูกชายจนไม่มีสติแล้ว
“ ผายปอดเหรอ ? ” หน้าสวยเงยขึ้นมามองยุนโฮก่อนที่จะรีบก้มลงประกบปากลูกชายทันทีเมื่อนึกขึ้นได้ แจจุงพยายามผายปอดชางมินอย่างสุดความสามารถจนในที่สุดเจ้าตัวเล็กก็สำลักน้ำออกมา
“ แค่ก แค่ก ”
“ ชางมินเป็นไงบ้างลูก ? ”
“ เป็นยังไงบ้างครับชางมิน ? ”
สองเสียงถามแทบจะพร้อมกันเมื่อชางมินสำลักเอาน้ำออกมาตาเล็กๆค่อยๆปรือขึ้นก่อนจะจะมองดูผู้ใหญ่ทั้งสองที่มองมาด้วยสายตาเป็นห่วง ปากเล็กยกยิ้มให้กับออมม่าที่กำลังโอบกอดเขาด้วยน้ำตา
“ ออมม่า....ลุงยุนโฮ .... ”
“ ทะ ทำ ลูกสลบไปอีกแล้ว ” แจจุงถามเสียงสั่น เพราะหลังจากเรียกเขากับยุนโฮด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบาชางมินก็สลบไปอีกรอบ
“ แจจุง....เราต้องพาลูกไปโรงพยาบาล ” ยุนโฮบอกเสียงเครียดอาการของชางมินตอนนี้ไม่น่าไว้ใจ แขนแกร่งแย่งเอาชางมินมาอุ้มไว้ก่อนจะบอกให้แจจุงไปเอากุญแจรถมา “ เดี๋ยวยุนจะอุ้มลูกไปรอที่รถ...แจจุงไปเอากุญแจรถที่ห้องยุนนะ”
“ ดะ ได้ สิ ” พยักหน้ารับก่อนจะรีบวิ่งกลับไปที่บ้านสุดชีวิตเพื่อไปหยิบกุญแจรถตามที่ยุนโฮบอก
เสียงวิ่งตึงตังของแจจุงสร้างความตกใจให้กับคนอื่นๆที่นั่งอยู่บนบ้าน และยิ่งเห็นกางเกงของแจจุงที่เปียกน้ำยิ่งทำให้ทุกคนแปลกใจ ฮีชอลรีบวิ่งตามออกมาหน้าบ้านเพื่อถามแจจุงว่าเกิดอะไรขึ้นแต่แล้วก็ตกใจเมื่อได้ยินคำตอบ
“ แจจุงจะรีบไปไหน...แล้วไม่เปลี่ยนกางเกงก่อนเหรอ ? ”
“ ชางมินจมน้ำ ...ผมจะพาลูกไปหาหมอ ”
“ ว่าไงนะ ! ”
“ เดี๋ยวค่อยคุยกันนะพี่ ” แจจุงรีบตัดบทเมื่อเห็นยุนโฮอุ้มชางมินมาที่รถ
ร่างบางรีบวิ่งไปเปิดประตูให้ก่อนจะรีบเข้าไปนั่งที่เบาะหลังตามคำสั่งของยุนโฮ ลำแขนยาวรับร่างของลูกชายมาอุ้มเอาไว้ก่อนที่ยุนโฮจะวิ่งอ้อมไปประจำที่คนขับ ตลอดทางไปโรงพยาบาลแจจุงกอดลูกชายเอาไว้แน่นตลอดทางปากก็พร่ำบอกรักไปตลอดทาง ยุนโฮมองดูแจจุงกอดลูกชายผ่านกระจกหลังใบหน้าคมฉายแววเป็นห่วงไม่ต่างกัน
ใช้เวลาไม่นานยุนโฮก็ขับรถมาจอดที่หน้าห้องฉุกเฉินของโรงพยาบาลและเพราะไม่อยากเสียเวลารอให้บุรุษพยาบาลเอารถเข็นมารับยุนโฮจึงตัดสินใจอุ้มลูกชายเข้าไปส่งในห้องฉุกเฉินทันที และทันทีที่ถึงมือหมอยุนโฮกับแจจุงก็ถูกขอร้องให้ออกมารอข้างนอกๆพร้อมๆกับที่สัญญาณไฟหน้าห้องฉุกเฉินที่เปลี่ยนเป็นสีแดง
“ ยุนโฮ... ”
น้ำเสียงสั่นเทาของคนข้างกายทำให้ยุนโฮต้องละสายตาจากประตูห้องฉุกเฉินแล้วหันไปมอง ดวงหน้าของแจจุงแดงกร่ำภายในดวงตาคู่สวยเต็มไปด้วยความกลัวและยุนโฮก็รู้ดีว่าแจจุงกำลังกลัวอะไรเพราะเขาก็กำลังกลัวในสิ่งเดียวกันกับแจจุง
“ ลูกจะต้องไม่เป็นอะไร ! ” พยายามควบคุมเสียงไม่ให้สั่น
“ แต่...แต่ลูกสลบ ”
“ ถึงมือหมอแล้วลูกต้องปลอดภัย...ลูกชายของเราเข้มแข็งอยู่แล้ว ” รั้งร่างที่กำลังสั่นเทาเข้ามากอดปลอบ และไม่รู้ว่าเพราะกำลังอ่อนแออยู่หรือเปล่าจึงทำให้แจจุงยอมอยู่ในอ้อมกอดของยุนโฮโดยไม่ขัดขืน
“ แจจุงเป็นห่วงลูก ”
“ ลูกจะต้องไม่เป็นอะไร...ลูกจะอยู่กับเราอีกนานแสนนาน ” ลูบแผ่นหลังบางเพื่อปลอบให้แจจุงหายสั่นเทาทั้งๆที่ในใจลึกๆแล้วเขาก็แอบกลัวอยู่เหมือนกัน ใบหน้าที่ซีดเซียวของชางมินมันช่างเป็นภาพที่ทำให้หัวใจของคนเป็นพ่อเจ็บปวดเหลือเกิน
แจจุงสะอื้นเบาๆอยู่ในอ้อมกอดของยุนโฮซึ่งจะว่าไปแล้วกอดนี้เป็นกอดแรกในรอบหลายปีเลยก็ว่าได้ ทั้งสองคนยังคงจ้องมองประตูห้องฉุกเฉินไม่ยอมละสายตาไปไหนจนกระทั่งไฟสัญญาณหน้าห้องเปลี่ยนเป็นสีเขียวก่อนที่คุณหมอจะเดินออกมา
“ คุณหมอครับ...ลูกชายผมเป็นยังไงบ้างครับ ” แจจุงรีบผละออกจากอ้อมกอดของยุนโฮแล้ววิ่งเข้าไปถามคุณหมอทันที
คุณหมอวัยกลางคนคลี่ยิ้มใจดีให้ก่อนจะเอ่ยบอกอาการของชางมิน “ น้องปลอดภัยแล้วครับ...เดี๋ยวหมอจะย้ายน้องไปที่ห้องพักฟื้นนะครับ ”
รอยยิ้มโล่งอกปรากฏอยู่บนใบหน้าของคนเป็นพ่อเป็นแม่ก่อนที่จะโค้งขอบคุณคุณหมอที่ขอตัวไปดูแลคนไข้คนอื่น แจจุงหันไปยิ้มให้ยุนโฮที่มีสีหน้าโล่งอกไม่แพ้กันและเพราะดีใจที่ลูกชายปลอดภัยจึงทำให้แจจุงโผเข้ากอดยุนโฮด้วยความลืมตัว
“ ลูกปลอดภัยแล้วยุนโฮ...ชางมินไม่เป็นอะไรแล้ว ”
“ ยุนบอกแล้วว่าลูกเราเข้มแข็งไม่ยอมเป็นอะไรง่ายๆหรอก ” ลำแขนแข็งแรงกอดตอบพร้อมรอยยิ้ม
ทั้งสองกอดกันอยู่แบบนั้นสักครู่ใหญ่ๆ จนกระทั่งแจจุงรู้สึกตัวว่าเผลอลืมตัวทำอะไรออกไปร่างบางขืนตัวออกจากอ้อมกอดแต่ก็ไม่ได้มีสีหน้าเย็นชาเหมือนก่อนหน้านี้ ยุนโฮมองตามก่อนจะอมยิ้มเพราะรู้ว่าแจจุงกำลังเขินที่เผลอมากอดเขาก่อน
“ แจจุง... ”
“ อ๊ะ...ชางมินมาแล้ว ”
ยังไม่ทันที่ยุนโฮจะได้เอ่ยปากแซวให้แจจุงได้เขินไปมากกว่านี้ประตูห้องฉุกเฉินก็ถูกเปิดออกอีกครั้งพร้อมกับที่เตียงคนไข้ที่ที่มีร่างเล็กๆของชางมินนอนอยู่ แจจุงรีบวิ่งไปเกาะขอบเตียงของลูกชายทันทีดวงตาคู่สวยมองพยายามเป็นเชิงถามว่าทำไมชางมินยังไม่ฟื้นซึ่งคุณพยาบาลก็ยิ้มตอบมา
“ น้องคงจะเพลียอยู่น่ะค่ะ...เดี๋ยวอีกสักพักก็คงตื่น ”
แจจุงพยักหน้าเข้าใจมือขาวรูปกลุ่มผมนุ่มของลูกชายเบาๆก่อนจะกดจูบลงบนหน้าผากเล็ก “ หายเร็วๆนะ..ออมม่ารอลูกอยู่นะครับ ”
“ เดี๋ยวดิฉันขอพาน้องไปห้องพักฟื้นก่อนนะคะ ”
“ ผมตามไปด้วยได้ไหม ? ”
“ ได้ค่ะ ”
พยาบาลบอกใจดีก่อนที่จะเข็นเตียงออกไปโดยมีแจจุงเดินกุมมือลูกชายไม่ห่าง แต่เพราะยุนโฮยังยืนอยู่ที่เดิมแจจุงจึงต้องหันกลับมาถามด้วยความแปลกใจ
“ ไม่ไปด้วยกันเหรอ ? ”
“ แจจุงไปกับลูกก่อนนะ...เดี๋ยวยุนจะไปกรอกประวัติลูกก่อนถ้าเสร็จแล้วจะรีบตามไป ” เพราะตอนมาถึงพวกเขาก็ตรงมาที่ห้องฉุกเฉินเลยจึงทำให้ยังไม่ได้ไปกรอกประวัติให้ชางมิน “ แล้วเดี๋ยวยุนจะไปโทรบอกพวกยูชอนด้วยป่านนี้คงเป็นห่วงกันแย่แล้ว ”
“ อืม... ” แจจุงพยักหน้ารับเบาๆ ก่อนจะเดินตามพยายามไปที่ห้องพักฟื้น
...........................................................................
ยุนโฮตามมาที่ห้องพักหลังจากที่จัดการทุกอย่างเรียบร้อยแล้วในมือมีถุงอะไรบางอย่างเข้ามาด้วยก่อนจะส่งให้แจจุงที่นั่งกุมมือชางมินอยู่ข้างเตียง ตาคู่สวยหันมามองก่อนจะเลิกคิ้วขึ้นถามด้วยความไม่เข้าใจว่ามันคืออะไร
“ อะไรเหรอ ? ”
“ เสื้อผ้าน่ะ...แจจุงเอาไปเปลี่ยนสิกางเกงเปียกไม่ใช่เหรอ ” บอกยิ้มๆ เมื่อกี๊ตอนลงไปกรอกประวัติให้ชางมินยุนโฮบังเอิญเดินผ่านร้านขายเสื้อผ้าของโรงพยาบาลก็เลยนึกขึ้นได้ว่าเขากับแจจุงเปียกด้วยกันทั้งคู่ก็เลยแวะซื้อขึ้นมา
แจจุงมองดูถุงเสื้อผ้าสลับกับยุนโฮก่อนจะดันมันกลับไปให้ร่างสูง การกระทำที่ทำให้ยุนโฮเข้าใจว่าแจจุงปฏิเสธน้ำใจของเขาหากแต่เสียงหวานที่เอ่ยตามมาก็เรียกรอยยิ้มจากปากหยักได้ไม่น้อย
“ ยุนโฮไปเปลี่ยนก่อนสิ...ยุนโฮเปียกมากกว่า ” ยุนโฮยิ้มกว้างเมื่อคำแทนตัวที่คุ้นเคยกลับมาอีกครั้ง ไหนจะน้ำเสียงที่ไม่ได้เย็นชาเหมือนเมื่อก่อนนั่นอีก
“ งั้นเดี๋ยวยุนไปเปลี่ยนก่อนนะแจจุงจะได้รีบเปลี่ยน ”
แจจุงพยักหน้ารับเบาๆก่อนจะหันหน้ากลับมามองชางมินอีกครั้งเมื่อยุนโฮหอบถุงเสื้อผ้าเข้าไปในห้องน้ำ มือบางลูบผมลูกชายเบาๆอย่างสุดรัก ตอนนี้ภายในจิตใจของแจจุงกำลังสับสนเพราะความดีของยุนโฮกำลังทลายกำแพงที่สร้างมาทีละนิด เพราะถ้าหากไม่นับเรื่องที่ยุนโฮทิ้งเขากับลูกไปยุนโฮก็นับว่าเป็นสามีและพ่อที่ดีเลยล่ะ
“ ถ้าลูกรู้ว่าลุงยุนโฮเป็นพ่อลูกจะรู้สึกยังไงนะ ? ” เอ่ยถามลูกชายแผ่วเบา เป็นคำถามที่ไม่ต้องการคำตอบ ชางมินจะดีใจไหมนะถ้ารู้ว่าตัวเองมีพ่อเหมือนกับคนอื่นๆ
“ ออมม่าควรจะทำยังไงดี ? ”
ยอมรับว่าในยามที่กำลังหวาดกลัวยุนโฮคือที่พึ่งที่ดีที่สุด วันนี้ในขณะที่เขากำลังสติหลุดด้วยความตกใจยุนโฮกลับตั้งสติได้และบอกว่าพวกเขาควรจะทำยังไง ถ้าหากวันนี้ยุนโฮไม่ได้อย่ตรงนั้นด้วยแจจุงก็ไม่รู้ว่าเขาจะพาชางมินมาส่งที่โรงพยาบาลทันหรือเปล่าในวินาทีนั้นแจจุงไม่รู้เลยว่าเขาควรจะทำยังไงในใจมีแค่ความรู้สึกกลัวและตกใจ
“ ลูกว่าออมม่าควรยกโทษให้พ่อดีมั๊ย ? ”
ในขณะที่แจจุงกำลังสับสนอยู่กับความรู้สึกของตัวเองประตูห้องน้ำก็เปิดออกอีกครั้งพร้อมกับยุนโฮที่เดินออกมาพร้อมในเสื้อผ้าชุดใหม่ แจจุงรับผ้าเช็ดตัวจากยุนโฮก่อนจะเดินเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าบ้างแต่แล้วร่างบางก็ต้องส่ายหน้าเบาๆเมื่อเห็นว่าเสื้อผ้าชุดเดิมของยุนโฮกองอยู่ที่พื้น
เคยไม่มีระเบียบยังไงก็เป็นแบบนั้น
ยุนโฮเดินไปนั่งแทนที่แจจุงเมื่อสักครู่ดวงตาเรียวเล็กทอดมองร่างลูกชายที่ยังคงหลับสนิท ถึงแม้ว่าคุณหมอจะบอกว่าชางมินปลอดภัยดีแล้วนอนดูอาการสักคืนก็น่าจะกลับบ้านได้ แต่สำหรับคนเป็นพ่อแล้วตราบใดที่ลูกชายยังไม่สามารถกลับไปวิ่งเล่นได้เหมือนเดิมเขาก็ไม่สามารหายห่วงได้ร้อยเปอร์เซ็นต์
“ ซนเกินไปแล้วนะตัวแสบ ” นิ้วยาวเกลี่ยเบาๆที่แก้มเล็กที่ยังคงซีดเซียว ยุนโฮไม่คิดที่จะดุชางมินจริงจังหรอกเพราะลูกว่าที่เจ้าตัวเล็กทำไปนั้นเพราะความรู้เท่าไม่ถึงการ
“ ถ้าลูกเป็นอะไรไปพ่อกับออมม่าจะทำยังไงครับ ” แค่คิดว่าจะไม่ได้ยินเสียงใสๆ ไม่ได้เห็นรอยยิ้มกวนๆหัวใจของยุนโฮก็แหลกสลายแล้วและคงไม่ต้องพูดถึงแจจุง
“ ออมม่ารักและเป็นห่วงลูกมากนะครับ...พ่อก็รักและเป็นห่วงลูกมากเหมือนกันอยากดูแลปกป้องลูกกับออมม่าตลอดเวลาเลย ”
ยุนโฮยังคงพูดกับลูกชายไปเรื่อยๆโดยไม่ได้รู้เลยว่าแจจุงเดินออกมาจากห้องน้ำแล้ว แจจุงที่ตั้งใจจะเอาเสื้อผ้าที่เปียกน้ำของตัวเองกับยุนโฮไปตากหยุดชะงักอยู่หน้าประตูเพื่อรอฟังว่ายุนโฮพูดอะไรกับ
ชางมินบ้าง มือหนาลูบไปมาเบาๆที่หลังมือเล็กที่มีเข็มน้ำเกลือทิ่มอยู่ก่อนจะกดจูบเบาๆหลายครั้งลงบนตำแหน่งที่เข็มน้ำเกลือทิ่มอยู่ราวกับจะช่วยแบ่งเบาความเจ็บปวดของลูกชาย การกระทำแสนอ่อนโยนของยุนโฮอยู่ในสายตาของแจจุงตลอดเวลา
“ พ่อขอโทษที่ทิ้งลูกไป...ตอนนั้นพ่อสับสนจนไม่รู้จะทำยังไง แต่พ่อก็ต้องขอบคุณลูกที่เกิดมานะเกิดมาเป็นกำลังใจให้ออมม่า ” ยุนโฮยังคงจูบซ้ำๆที่หลังมือเล็กน้ำตาแห่งความรู้สึกผิดไหลออกมาโดยไม่รู้ตัวหากแต่เจ้าตัวก็ไม่คิดที่จะเช็ดมันออก
“ เพราะรู้ว่าพ่อทำผิด...แต่พอก็ยังอยากที่จะดูแลและปกป้องลูกกับออมม่า ” เหตุการณ์ในวันนี้มันทำให้เขารู้ว่าเขาต้องดูแลและปกป้องแจจุงกับลูกให้มากกว่านี้ เหตุการณ์ในวันนี้มันย้ำให้ยุนโฮรู้ว่าใครคือคนที่สำคัญที่สุดในชีวิตเขา
“ พ่ออยากให้ครอบครัวเรากลับมาอยู่ด้วยกัน อยากดูแล อยากเข้านอนและตื่นนอนพร้อมๆกัน ลูกช่วยทำให้ออมม่ายอมให้โอกาสพ่อแก้ตัวด้วยนะลูก ”
“ ถ้าอยากได้โอกาสแก้ตัว...ก็บอกเหตุผลที่ทิ้งเราสองคนไปสิ ”
Note :: ผิดนัดอีกแล้ววววว ตอนแรกบอกว่าจะอัพให้ตั้งแต่เมื่อคืนแต่เน็ตที่หอกากจริงอะไรจริง เลยไม่ได้
อัพตอนนี้มาช้าแถมยังสั้นอีกด้วย ที่จริงก็สั้นทุกตอนแหละเนอะ 5555+ ตอนนี้น้องมินก็ปลอดภัยแล้ว
ตอนหน้ามาดูกันดีกว่าเนอะว่าพี่ยุนจะยอมบอกเหตุผลที่ทิ้งออมม่ากับน้องมินหรือเปล่า ขอบคุณ
ทุกคนที่ติดตามนะคะแล้วเจอกันตอนหน้าจ้า ^_^
ความคิดเห็น