คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : Chapter # 13
และก็เป็นอย่างที่ยุนโฮพูดเอาไว้ไม่มีผิดเพราะทันทีที่ตื่นขึ้นมาแล้วได้ยินเสียงคลื่นลมจากทะเลชางมินก็ปลุกออมม่าที่เผลอหลับไปให้ลุกขึ้นมาหาชุดว่ายน้ำให้ ยุนโฮที่นั่งดูทีวีอยู่ด้านนอกอดที่จะยิ้มขำไม่ได้เมื่อได้ยินเสียงเล็กๆต่อว่าออมม่าคนสวยมาถึงทะเลแล้วแต่ไม่ยอมปลุกเจ้าตัว ไม่นานยุนโฮก็ได้ยินเสียงวิ่งตึงตังอออกมาจากในห้องก่อนที่ชางมินในชุดว่ายน้ำซุปเปอร์แฟนเต็มยศจะวิ่งมาหาเขาพร้อมกับห่วงยาง
“ ลุงยุนโฮไปเล่นน้ำกัน ”
ไม่รอให้ลุงยุนโฮตอบรับชางมินก็ลากทั้งลุงยุนโฮและออมม่าวิ่งมาที่ชายทะเลนี่ถ้าเกิดว่ายูชอนกับจุนซูไม่ขอตัวไปงีบหลับในห้องก็คงโดนชางมินลากออกมาเหมือนกัน ยุนโฮหัวเราะขำในขณะที่แจจุงก็ส่ายหน้าพร้อมรอยยิ้มเพื่อทันทีที่วิ่งมาถึงชายหาดชางมินก็เอาแต่ร้องว้าวไม่หยุด
“ ลูกทำอะไรครับ ? ” แจจุงเอ่ยถามเมื่อเห็นชางมินเอานิ้วชี้ไปจุ่มน้ำทะเล
“ น้าจุนซูบอกว่าน้ำทะเลเค็ม ”
“ แล้ว ? ” คิ้วเรียวเลิกขึ้นด้วยความไม่เข้าใจ
“ ลูกจะลองชิม ”
ตอบคนเป็นแม่ก่อนจะเอานิ้วที่จุ่มน้ำทะเลเมื่อสักครู่เข้าปาก แจจุงกับยุนโฮถึงกลับหัวเราะก๊ากเมื่อเป็นหน้าตาของลูกชายหลังจากที่ได้ชิมน้ำทะเล ชางมินทำหน้ายี้ก่อนจะรีบถ่มน้ำลายออกหวังให้ความเค็มมันหายไป
“ อร่อยมั๊ยลูก ? ” เสียงหวานเอ่ยถามกลั้วหัวเราะ
“ มันเค็มอ่ะออมม่า ” คำตอบของเจ้าตัวเล็กเรียกเสียงหัวเราะจากผู้ใหญ่ทั้งสอง ชางมินเป็นเด็กที่อยากรู้และก็ชอบลองซึ่งถ้าลองแล้วไม่ชอบเจ้าตัวเล็กก็จะไม่เฉียดใกล้สิ่งนั้นเลย
ยุนโฮหยุดหัวเราะก่อนจะเดินลงน้ำตามชางมินไปร่างสูงจัดการสวมห่วงยางโปเกม่อนให้ก่อนจะค่อยๆลากชางมิน ออกไปไกลจากชายหาด
“ ไหนใครบอกอยากเล่นน้ำทะเล ”
“ ชางมินอยากเล่น ” ยกมือขึ้นสุดแขนก่อนจะหัวเราะชอบใจเมื่อลุงยุนโฮลากหวงยางลงไปในน้ำเรื่อยๆ แต่เพราะออมม่ายังยืนอยู่ที่เดิมชางมินเลยต้องตะโกนถาม “ ออมม่าไม่เล่นน้ำเหรอ ? ”
“ ออมม่ายังไม่ได้เปลี่ยนชุดเลยลูก ” เพราะโดนชางมินลากขึ้นมาจากที่นอนทำให้แจจุงยังไม่ได้เปลี่ยนเป็นกางเกงขาสั้น
“ งั้นออมม่าก็รีบไปเปลี่ยนสิ...จะได้มาเล่นน้ำกัน ”
“ ครับผม ” เสียงหวานรับคำลูกชายที่พอสั่งเขาเสร็จก็หัวเราะลั่นเมื่อโดนยุนโฮหวิดน้ำใส่ตัว แต่เพราะรู้สึกว่ายุนโฮพาชางมินไปลึกเกินไปแล้วแจจุงจึงต้องตะโกนบอก “ คุณอย่าพาลูกไปลึกนักสิ ”
“ ไม่ลึกหรอก... ” ยุนโฮหันมายิ้มบอกให้แจจุงสบายใจ “ แจจุงขึ้นไปเปลี่ยนชุดเถอะเดี๋ยวยุนกับลูกจะเล่นน้ำรอ ”
“ ใช่ๆ ออมม่ารีบไปเปลี่ยนชุดเลย ”
แจจุงย่นจมูกใส่ลูกชายที่รีบพยักหน้าหงึกๆเห็นด้วยกับยุนโฮ คุณแม่คนสวยยืนดูยุนโฮกับชางมินเล่นน้ำสักพักจนแน่ใจว่ายุนโฮไม่พาชางมินไปที่ลึกๆร่างบางจึงเดินกลับขึ้นไปบนบ้านพักอีกครั้ง เสียงหัวเราะสดใสที่ได้ยินตามมาบอกให้แจจุงรู้ว่าชางมินมีความสุขมากที่ได้มาเที่ยวทะเลอีกครั้ง
แจจุงกลับไปที่บ้านพักประมาณสิบนาทีร่างบางก็กลับมาที่ชายหาดอีกครั้งในชุดกางเกงขาสั้นพอดีเข่ากับเสื้อยืดสีฟ้าสดใส แจจุงหันไปหัวเราะกับยูชอนและจุนซูที่เดินลงมาพร้อมกันเพราะดูเหมือนว่าเสียงของชางมินจะดังกว่าใครเพื่อนเลย เจ้าตัวเล็กที่กำลังหัดตีขาอยู่ในทะเลโดยมียุนโฮคอยประคองอยู่ใกล้ๆส่งเสียงหัวเราะชอบใจสลับกับเสียงโวยวายในยามที่ยุนโฮแกล้งปล่อยมือ
“ ออมม่า...ลูกว่ายน้ำได้แล้ว ” รีบอวดทันทีที่เห็นว่าออมม่ายืนอยู่ที่ชายหาด ชางมินโบกมือทักทายลุงยูชอนกับน้าจุนซูที่ยืนดูอยู่ “ ลุงยูชอน น้าจุนซู เล่นน้ำกัน
“ ลูกครับ...คิบอมจะคุยด้วย ” แจจุงยิ้มบางๆก่อนจะกวักมือเรียกลูกชายให้ขึ้นมาจากน้ำ นิ้วขาวชี้ไปยังโทรศัพท์มือถือที่ตัวเองคุยค้างอยู่
“ คิบอมหรอ ? ” ชางมินหหยุดตีขาและเมื่อเห็นว่าออมม่าพยักหน้ายืนยันเจ้าตัวเล็กก็หันไปพูดกับยุนโฮต่อ “ ลุงยุนโฮชางมินขอพักนะ ”
ยุนโฮจัดการทำตามคำขอมือหนาถอดหวงยางออกให้ชางมินก่อนจะเอามาคล้องไว้ที่แขนด้านซ้าย ลำแขนแข็งแรงอุ้มชางมินลอยขึ้นจากน้ำก่อนจะพาไปส่งให้แจจุงที่ชายหาด และทันทีที่เท้าแตะซ้ายชางมินก็รับโทรศัพท์จากแจจุงไปคุยต่อทันที
“ คิบอมใครเหรอ ? ” ยุนโฮเดินมาสะกิดถามยูชอนในขณะที่ตาก็มองดูชางมินที่เริ่มพูดอวดเรื่องทะเลกับคนที่อยู่ในโทรศัพท์
“ ลูกชายของลูกพี่ลูกน้องแจจุงน่ะ...อายุเท่าชางมิน ”
“ เจ้าเด็กแก้มป่องที่ถ่ายรูปคู่กับชางมินตอนวันเกิดปีที่แล้วน่ะเหรอ ? ” ยุนโฮจำได้ว่ายูชอนเคยส่งรูปวันเกิดชางมินไปให้แล้วมันมีอยู่รูปหนึ่งที่ชางมินถ่ายคู่กับเด็กผู้ชายแก้มป่องด้านหลังรูกเขียนว่าลูกพี่ลูกน้องของชางมิน
“ อืม...นั่นแหละคู่หูของชางมินเจอกันเมื่อไหร่นะ ... ”
“ ทำไมเหรอ ? ” คิ้วหนาเลิกขึ้นด้วยความไม่เข้าใจ
“ ซนจนผู้ใหญ่ปวดหัวไปตามๆกัน ”
“ แล้วใครเป็นหัวหน้า ? ”
“ ถามมาได้ ก็ลูกแกน่ะสิ ”
ยุนโฮหัวเราะเบาๆให้กับคำตอบของยูชอน ชางมินเป็นเด็กฉลาดข้อนี้ยุนโฮรู้ดีสังเกตจากการพูดจาแต่มันก็มีสิ่งหนึ่งที่ติดตัวมาพร้อมกับความฉลาดนั้นก็คือความซน ชางมินมักจะตื่นเต้นกับสิ่งใหม่ๆและอยากรู้อยากลองไปทุกเรื่องจนบางครั้งความซนของเจ้าตัวก็สร้างปัญหาให้กับตัวเอง
“ ออมม่า.... ” เจ้าตัวเล็กส่งโทรศัพท์คืนให้แจจุงก่อนจะปีนขึ้นไปนั่งบนตัก “ คิบอมบอกว่าจะให้ลุงฮีชอลพามาหาลูก ” ยิ้มบอก่อนจะยกน้ำมะพร้าวขึ้นดื่ม
“ แล้วลูกไปบอกคิบอมว่ายังไงคิบอมถึงได้อยากตามมา ” เอ่ยถามยิ้มๆ รู้เลยล่ะว่าชางมินต้องอวดอะไรคิบอมไว้แน่ๆเพราะถ้าไม่อย่างนั้นหลายชายเขาคงไม่ไปงอแงให้แม่พาตามมาหรอก
“ ลูกก็แค่บอกน้ำทะเลใส๊ใส แล้วก็มีของกินเยอะแยะเลย ” ยิ้มไร้เดียงสาบอกแต่มีอย่างหนึ่งที่ชางมินไม่ได้บอกผู้เป็นแม่คือเจ้าตัวบอกเพื่อนรักไปด้วยว่าที่ทะเลมีสาวๆสวยๆเต็มเลย
“ แล้วทำไมชางมินไม่บอกคิบอมด้วยว่าน้ำทะเลมันเค็ม...ชางมินชิมมาแล้ว ”
“ ลุงยุนโฮอ่ะ ” เจ้าตัวเล็กหน้ามุ่ยเมื่อโดนลุงยุนโฮล้อเรื่องที่ไปชิมน้ำทะเลและยิ่งมุ่ยหนักขึ้นไปอีกเมื่อน้าจุนซูถามว่าชางมินกินมันจริงๆเหรอแล้วก็หัวเราะดังลั่น
“ แล้วตอนเย็นเราจะทานอะไรกันดีไปทานที่ร้านมั๊ย ? ”
“ เราทำทานกันเองที่บ้านดีกว่า ” แจจุงส่ายหน้าไม่เห็นด้วยกับความคิดของยูชอนมือขาวหยิบผ้าเช็ดตัวมาคลุมให้ลูกชายก่อนจะพูดต่อ “ เราไปซื้ออาหารทะเลมาย่างดีกว่า...ชางมินบ่นว่าอยากกินปลาหมึกตั้งแต่ก่อนมาแล้ว ”
“ เอางั้นก็ได้....แต่ผมไม่ทำนะ ” จุนซูรีบออกตัว ฝีมือการทำอาหารของเขาไม่ได้เรื่องเอาซะเลยถ้าทำมีหวังทุกคนได้ไปฝากท้องที่ร้านแน่ๆ
“ ได้...ไม่มีปัญหา ” แจจุงรับปากด้วยน้ำเสียงสบายๆก่อนจะยื่นมือไปหยิบขนมที่พนักงานเอามาเสิร์ฟให้เมื่อชางมินสะกิดแขนแล้วชี้บอกว่าอยากกิน
“ แต่ปัญหามันมีอยู่ว่า...ใครจะเป็นคนไปซื้อของ ? ”
.............................................................................
แจจุงตั้งใจเลือกซื้อของสดสำหรับทำอาหารเงียบๆโดยมียุนโฮถือตะกร้าเดินตามไม่ห่าง เพราะทันทีที่จบคำถามของยูชอนว่าใครจะเป็นคนไปซื้อของทุกสายตาก็มองมาที่แจจุงทันที ซึ่งสำหรับแจจุงแล้วงานแค่นี้สบายมากถ้าหากว่าไม่ได้มากับยุนโฮ และคนที่จัดการมัดมือชกให้เขสมากับยุนโฮก็คือจุนซูกับยูชอนที่รีบออกตัวว่าไม่ชอบเดินตลาดและกลัวซื้อมาไม่ถูกใจแจจุงปิดท้ายด้วยการอุ้มชางมินวิ่งลงทะเลไปเลยแต่ก่อนไม่ก็ยังไม่ลืมหันมาสั่งให้ยุนโฮมาเป็นเพื่อนเขา
แต่ถึงแม้ยุนโฮจะมาด้วยแต่แจจุงกลับทำตัวเหมือนมาคนเดียวร่างบางจัดการเลือกของสดที่ต้องการก่อนจะส่งให้แม่ค้าแล้วเดินไปดูอย่างอื่นทันทีปล่อยให้ยุนโฮเป็นคนจ่ายเงินแล้วถือตะกร้าตามมา
“ เหนื่อยมั๊ย ? ”
มือที่กำลังเลือกดูปลาหมึกอยู่ชะงักค้างก่อนจะหันไปมองเจ้าของคำถามซึ่งยุนโฮก็ส่งยิ้มอ่อนๆมาให้ “ ซื้อของแค่นี้ผมไม่เหนื่อยหรอก ” เสียงหวานเรียบเฉยเอ่ยตอบก่อนจะหันกลับไปเลือกปลาหมึกต่อ
“ เลี้ยงลูกคนเดียวเหนื่อยมั๊ย ? ” เสียงทุ้มถามซ้ำอีกครั้งหากแต่ครั้งนี้เนื้อความที่เอ่ยออกมาบอกให้แจจุงรู้ว่าเขาไม่ได้หมายถึงเรื่องที่กำลังซื้อของอยู่ตอนนี้
มือขาวชะงักก่อนจะย้อนถามเสียงเรียบ “ แล้วคุณคิดว่าการที่ต้องเลี้ยงลูกพร้อมกับทำงานไปด้วยมันเหนื่อยไหมล่ะ ? ”
“ เลี้ยงลูกคนเดียวแจจุงคงเหนื่อยมากสินะ ” ปากหยักคลี่ยิ้มบางๆอย่างรู้สึกผิด “ แต่ยังไงยุนก็ต้องขอบคุณแจจุงนะที่เลี้ยงลูกของเราให้เป็นเด็กน่ารักขนาดนี้ ”
“ ชางมินเป็นลูกของผมคนเดียว ! ” ตวัดสายตามาบอกเสียงแข็ง “ ชางมินมีแต่แม่ไม่มีพ่อ เพราะพ่อของเขาตายไปตั้งแต่วันที่เขายังไม่เกิดด้วยซ้ำ ! ”
“ แจจุง.... ”
“ ผมไม่รู้หรอกนะว่าคุณเข้ามาในชีวิตของเราสองคนแม่ลูกทำไม....แต่ที่ผมรู้คือคุณกำลังทำให้
ชางมินเสียนิสัย! ”
พูดออกไปทั้งที่รู้อยู่เต็มอกว่ายุนโฮกลับเข้ามาในชีวิตของเขาทำไม แต่สิ่งที่แจจุงรู้ตั้งแต่วันที่ยุนโฮเขามาในชีวิตของชางมินลูกชายของเขาก็เอาแต่ใจมากขึ้นเริ่มงอแงเวลาที่ไม่ได้ในสิ่งที่ต้องการทั้งๆที่แต่ก่อนถ้าเขาอธิบายเหตุผลให้ฟังชางมินก็เชื่อ ซึ่งสาเหตุที่ทำให้ชางมินเป็นแบบนี้ก็เพราะยุนโฮนั่นแหละที่ตามใจชางมินอยากได้อะไรก็ไม่เคยขัด
“ ยุนก็แค่อยากจะดูแลแจจุงกับลูก.. ” เขาก็แค่อยากชดเชยในสิ่งที่เขาไม่ได้ทำเลยตลอดสี่ปีที่ผ่านมา เขาต้องการแค่นั้นจริงๆ
“ ไม่จำเป็น...เพราะตอนนี้เราสองคนอยู่ได้โดยที่ไม่ต้องให้ใครมาดู ”
“ มันจะไม่โอกาสที่เราจะได้อยู่ด้วยกันสามคนพ่อแม่ลูกเลยเหรอ ? ยุนอยากให้ลูกมีความครัวที่อบอุ่นเหมือนกับเด็กคนอื่นๆ ”
“ ถ้าเป็นเมื่อสี่ปีก่อนผมคงดีใจมากที่ได้ยินประโยคนี้จากปากคุณ ” ปากอิ่มแค่นยิ้ม “ แต่มาพูดตอนนี้มันสายเกินไปแล้วล่ะคุณชอง ยุนโฮ ”
พูดจบก็หันหลังเดินกลับไปที่รถมือบางยกขึ้นมาเช็ดน้ำตาออกจากแก้มของตัวเอง มาพูดว่าอยากรับผิดชอบตอนนี้มันสายเกินไปแล้วล่ะแล้วในวันที่เขาอยากได้ยินทำไมถึงไม่พูดมันออกมาทำไมถึงได้ทิ้งไปแล้วปล่อยให้เขาต้องเผชิญเรื่องราวมากมายตามลำพัง สิ่งที่ยุนโฮรู้สึกตอนนี้มันเทียบไม่ได้เลยกับสิ่งที่แจจุงได้รับมาตลอดเกือบห้าปี ถ้าหากไม่มีกำลังดวงเล็กๆจากชางมินแจจุงก็ไม่รู้เหมือนกันว่าวันนั้นเขาจะลุกขึ้นยืนไหวไหม
ยุนโฮมองตามแผ่นหลังมากด้วยความท้อใจเพราะแจจุงใจแข็งกว่าที่เขาคิดเอาไว้เยอะ แต่ถึงจะต้องใช้ความพยายามมากแค่ไหนเขาก็ทำไม่มีวันถอดใจเด็ดขาด
“ เพื่อชดเชยความผิด...เพื่อครอบครัวของเรายุนจะพยายามจนกว่าแจจุงจะยอมให้อภัย ”
ตลอดระยะทางที่นั่งรถกลับมาจากตลาดจนถึงบ้านพักไม่มีเสียงพูดคุยจากผู้โดยสารที่อยู่ในรถ แจจุงเอาแต่นั่งเงียบและหันหน้าชมวิวทำให้ยุนโฮไม่กล้าที่จะชวนคุย จนกระทั่งยุนโฮขับรถเข้ามาจอดแจจุงก็เปิดประตูลงจากรถปล่อยให้ยุนโฮเป็นคนขนของขึ้นไปไว้บนบ้านคนเดียว
“ พี่ฮีชอลมาแล้วเหรอ ? ” เสียงหวานพึมพำเหมือนกับถามตัวเองมากกว่าเมื่อเห็นรถของพี่เขยจอดอยู่ที่หน้าบ้านพัก
“ น้าแจจุง ”
ยังไม่ทันที่แจจุงจะได้ขึ้นไปบนบ้านเพื่อดูให้แน่ใจว่าพี่ชายมาถึงแล้วจริงๆเสียงใสๆเรียกเอาไว้ซะก่อน กลีบปากสีสวยยิ้มใจดีเมื่อเห็นว่าหลานชายแก้มป่องกำลังวิ่งตรงมาที่เขา แจจุงทรุดตัวลงนั่งคุกเข่าก่อนจะกางแขนรอรับร่างป้อมที่กำลังพุ่งเข้าใส่ในอีกไม่นาน
“ มาถึงนานหรือยังครับคิบอม ” หอมแก้มป่องๆซ้ายขวาเป็นการทักทายซึ่งคิบอมก็ทักทายกลับด้วยวิธีเดียวกัน
“ พึ่งมาถึงครับ ”
“ แล้วนี่ชางมินไปไหนทำไมไม่ไปเป็นกับชางมินล่ะลูก ? ” ดวงตากลมโตกวาดมองไปรอบๆเพื่อมองหาลูกชายของตัวเอง ปกติเจอกันทีไรต้องตัวติดกันตลอดนี่นาแต่ทำไมถึงไม่เห็นล่ะหรือว่าชางมินยังไม่รู้ว่าเพื่อนรักมา
“ ชางมินว่ายน้ำอยู่ครับ ”
“ ว่ายน้ำ ว่ายน้ำอยู่ไหนลูก ” แจจุงถามด้วยน้ำเสียงตกใจ ลางสังหรณ์บางอย่างกำลังบอกแจจุงว่า
ชางมินกำลังจะไม่ปลอดภัย
“ ในทะเลครับ ”
ทันทีที่เห็นว่านิ้วป้อมของคิบอมชี้ไปที่ไหนแจจุงก็ออกวิ่งทันทีซึ่งมันเป็นจังหวะเดียวกับที่ยุนโฮเดินกลับออกมาหลังจากเอาของไปเก็บและร่างสูงก็ทันได้ยินที่คิบอมบอกว่าชางมินว่ายน้ำอยู่ในทะเล ไม่ต้องเสียเวลาคิดขายาวก็วิ่งตามแจจุงไปที่ชายหาดทันที
“ ชางมิน...ลงไปทำอะไรในนั้นลูก ” ทันทีที่เห็นว่าลูกชายอยู่ที่ไหนเสียงหวานก็ร้องถามด้วยความตกใจ “ ขึ้นมาเร็วลูกมันอันตราย ”
“ ลูกกำลังจะว่ายน้ำ...ออมม่ารอดูนะ ” หันมายิ้มกว้างบอกก่อนจะทำท่าเตรียมเหมือนกับที่ยุนโฮเคยสอนโดยที่ไม่รู้เลยว่าการกระทำของตัวกำลังทำให้คนเป็นแม่เป็นห่วงมากแค่ไหน
“ ไม่ลูก...ออมม่าไม่อยากดู ” แจจุงส่ายหน้ารัวๆเป็นการห้ามในขณะที่ขาเรียวก็พยายามวิ่งให้ไปถึงลูกชายให้เร็วที่สุด “ ลูกจะว่ายได้ยังไงลูกยังว่ายน้ำไม่เป็นเลยนะ ”
“ ลูกว่ายเป็นแล้ว ” เจ้าตัวเล็กหน้ามุ่ยด้วยความไม่ชอบใจ ชางมินว่ายน้ำเป็นแล้วจริงๆนะลุงยุนโฮสอนชางมินแล้ว “ ถ้าออมม่าไม่เชื่อเดี๋ยวลูกจะว่ายให้ออมม่าดู ”
“ ไม่ลูกอย่าทำแบบนั้น ” เสียงหวานสั่นเครือตะโกนห้ามลูกชาย ตอนนี้แจจุงอยากจะไปให้ถึงตัว
ชางมินให้เร็วที่สุดเขาอยากจะไปอุ้มเจ้าเด็กดื้อมาตีก้นให้หายซนจริงๆ
“ ชางมินทำอะไรลูก ? ” ยุนโฮที่วิ่งตามมาก็ตกใจไม่แพ้กัน
“ ลุงยุนโฮชางมินจะว่ายน้ำ ” ยิ้มเห็นฟันบอก ดีเลยนอกจากคิบอมแล้ววันนี้ชางมินจะว่ายน้ำโชว์ลุงยุนโฮกับออมม่าด้วย
“ ออมม่าบอกไม่ให้ลูกว่ายไงคิม ชางมิน ! ” แจจุงตะโกนบอกลูกชายสุดเสียงในเมื่อไม้อ่อนใช้ไม่ได้ก็คงต้องใช้ไม้แข็งมาจัดการแล้วล่ะ
แต่ดูเหมือนเสียงห้ามของทั้งแจจุงกับยุนโฮจะไม่ได้ผลเพราะทันทีที่บอกว่าจะว่ายน้ำชางมินก็เริ่มตีขาและหมุนแขนเหมือนกับที่ยุนโฮเคยสอน แต่เพราะยังว่ายไม่เป็นทำให้หนูน้อยสำลักน้ำทะเลเข้าไปโชคดีหน่อยที่น้ำไม่ลึกมากแต่ถึงอย่างนั้นชางมินก็ยังไม่ละความพยายาม
“ ยุนโฮไปเอาลูกกลับมาหน่อยสิ ” แจจุงเขย่าแขนของร่างสูงซึ่งยุนโฮก็พยักหน้ารับก่อนจะเดินลงทะเลไป
อีกไม่กี่ก้าวยุนโฮก็จะถึงตัวชางมินแล้วแจจุงที่ยืนดูอยู่กุมมือตัวเองไว้ด้วยความกลัวทั้งกลัวทั้งเป็นห่วง เห็นทีว่าขึ้นมาจากน้ำคงจะต้องมีการตีกันบ้างแล้วล่ะเพราะชางมินซนเกินไปจริงๆ แต่ในขณะที่ยุนโฮกำลังจะถึงตัวชางมินนั้นแจจุงก็ต้องเบิกตากว้างเมื่อเห็นเกลียวคลื่นที่กำลังก่อตัวขึ้นและไม่ทันได้ตั้งตัวมันก็ซัดเข้าหาชางมินที่กำลังดำผุดดำว่ายอยู่
“ ชางมิน ลูกแม่ !! ”
Note :: กลับมาอัพแล้วววว ขออภัยที่หายไปนานเน็ตที่หอป่วยพึ่งเล่นได้ 
ตอนนี้ชางมินซนจนได้เรื่องสินะ
แต่ความซนของครั้งนี้จะทำให้เกิดการเปลี่ยนแปลงความสัมพันธ์ระหว่างออมม่ากับลุงยุนโฮ แต่จะ
เปลี่ยนแปลงไปในในทางที่ดีขึ้นหรือแย่ลงติดตามตอนหน้าจ้า
ขอบคุณทุกคอมเม้นจ้าาาา
ความคิดเห็น