คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : Chapter # 12
ยุนโฮกับยูชอนมาถึงร้านแจจุงก่อนเวลานัดประมาณสิบห้านาที และทันทีที่เห็นว่ามีรถขับมาจอดหน้าร้านเจ้าตัวเล็กที่ตื่นมาแต่งตัวรอตั้งแต่เช้าก็วิ่งดี๊ด๊าออกไปรับทันที ยุนโฮกับยูชอนช่วยแจจุงกับจุนซูขนกระเป๋าขึ้นรถใกล้ๆตัวมีชางมินกระโดดโลดเต้นไปมาด้วยความตื่นเต้น
“ ชางมินครับลุงบอกแล้วใช่มั๊ยว่าอย่าวิ่งเดี๋ยวจะหกล้มนะ ” เสียงทุ้มเอ็ดเจ้าตัวเล็กที่วิ่งไปมาไม่หยุดจนเขากลัวว่าชางมินจะสะดุดขาตัวเองล้มซะก่อน
ปากกลมๆหันมายู่ใส่ลุงยุนโฮอย่างแสนงอนก่อนจะหันไปถามออมม่าที่ถือกระเป๋าสะพายใบเล็กของเจ้าตัวเดินออกมา แจจุงส่ายหน้าน้อยๆเมื่อเห็นอาการตื่นเต้นเกินงามของลูกชาย
“ ออมม่าหมวกลูกล่ะ ? ”
“ อยู่นี่ครับ ” แจจุงหันไปหยิบหมวกสานที่อยู่ในตะกร้าในมือของจุนซู คิ้วเรียวขมวดมุ่นเมื่อชางมินส่ายหน้าบอกว่าไม่ใช่หมวกใบนี้
“ ไม่ใช่อันนี้อ่ะ ”
“ หืม...แล้วลูกจะเอาอันไหนออมม่าจะได้เข้าไปหยิบมาให้ ” เพราะหมวกของชางมินมีเยอะจนแจจุงเดาไม่ถูกว่าลูกชายจะเอาใบไหนไปเที่ยวแต่คำตอบของเจ้าตัวเล็กก็ทำเอาผู้ใหญ่ที่ยืนฟังอยู่หลุดหัวเราะพรืด
“ ลูกจะเอาหมวกว่ายน้ำ ” หมวกว่ายน้ำรูปโปเกม่อนที่ลุงยุนโฮซื้อให้อ่ะชางมินจะใส่อันนั้น
“ ลูกจะเอาหมวกว่ายน้ำไปทำไมครับ ? ” แจจุงทรุดตัวลงนั่งคุกเข่าอยู่ตรงหน้าลูกชายคุณแม่คนสวยอดที่จะอมยิ้มขำในความขี้เห่อของลูกชายไม่ได้
“ ไปทะเลต้องใส่หมวกว่ายน้ำสิ ” บอกเสียงจริงจัง ไปเล่นน้ำก็ต้องใส่หมวกว่ายน้ำสิใส่หมวกที่ออมม่าเอามามันเล่นน้ำได้ที่ไหนล่ะออมม่านี่ไม่รู้อะไรเลย
“ หมวกว่ายน้ำเขาเอาไว้ใส่ตอนเล่นน้ำครับ....แต่ตอนนี้ลูกยังไม่ได้เล่นน้ำเพราะฉะนั้นใส่หมวกใบนี้ไปก่อนนะ ” อธิบายให้ลูกชายฟังกลั้วรอยยิ้มก่อนที่หมวกสานขนาดเล็กจะถูกสวมลงที่หัว ชางมินจับหมวกที่อยู่บนหัวตัวเองสลับกับมองหน้าผู้เป็นแม่ด้วยสายตาไม่แน่ใจ
“ แล้วออมม่าเอาหมวกว่ายน้ำไปให้ลูกหรือเปล่า ? ”
“ เอาไปครับ..อยู่ในกระเป๋าของลูกไง ”
เพราะกลัวว่าออมม่าจะลืมหยิบหมวกว่ายน้ำใส่กระเป๋าให้ชางมินจึงรีบเอาจะกระเป๋าเป้แฮมทาโร่ของตัวเองมาเปิดเช็คดูก่อนจะยิ้มพอใจเมื่อชุดว่ายน้ำชุดที่เจ้าตัวชอบมากที่สุดนอนแน่นิ่งอยู่ในกระเป๋า แขนเล็กๆกางออกเพื่อบอกให้ออมม่าช่วยใส่เป้เข้าไปในแขนให้
“ ถ้าพร้อมแล้วเราไปสนุกกันดีกว่า ” ยูชอนบอกหลังจากเก็บกระเป๋าใส่หลังรถเรียบร้อยแล้ว ชาง
มินกระโดดไปมาทันทีที่ยูชอนพูดจบแต่ดีใจได้ไม่เท่าไหร่ก็ต้องชะงักเมื่อเสียงของยุนโฮแทรกขึ้นมาซะก่อน
“ ยังไปไม่ได้ ”
“ ทำไมอ่ะ ? ” เสียงเล็กๆถามกลับแทบจะทันควัน ลุงยุนโฮจะรออะไรอีกอ่ะชางมินอยากไปเที่ยวทะเลใจจะขาดแล้วน๊า
“ จะไปได้ยังไงชางมินยังแต่งตัวไม่เรียบร้อยเลย ” คำตอบของยุนโฮทำเอาทุกคนขมวดคิ้วไม่เว้นแม้กระทั่งชางมินเจ้าตัวเล็กถึงกลับก้มลงมองดูว่าตัวเองแต่งตัวไม่เรียบร้อยตรงไหน ไม่รอให้ทุกคนงงนานยุนโฮก็เดินไปหยิบแว่นกันแดดอันเล็กที่วางอยู่หน้ารถมาใส่ให้ชางมิน “ ไปทะเลก็ต้องมีแว่นกันแดดด้วยสิ ”
เจ้าตัวเล็กยิ้มแฉ่งเมื่อยุนโฮใส่แว่นกันแดดให้ใบหน้าน่ารักหันไปถามออมม่าคนสวย “ ออมม่าลูกเท่ห์มั๊ย ? ”
“ ลูกชายออมม่าเท่ห์ที่สุดเลย ” ตอบเอาใจก่อนจะได้ยินเสียงหัวเราะชอบใจของเจ้าตัวเล็กไปเที่ยวทะเลครั้งนี้ชางมินแต่งตัวจัดเต็มจริงๆ
“ สุดหล่อพร้อมแล้วกันเราก็ออกเดินทางกันดีกว่า ” จุนซูบอกเมื่อดูเวลาแล้วพบว่ามันสายมากแล้ว
“ ไปสิ ” ยุนโฮพยักหน้ารับก่อนจะอุ้มชางมินขึ้นไปบนรถมือหนาผายออกบอกให้แจจุงตามชาง
มินขึ้นไป ยุนโฮกำลังจะบอกให้จุนซูขึ้นไปนั่งกับแจจุงหากแต่เสียงหวานแหบก็ชิงพูดขึ้นมาซะก่อน
“ เดี๋ยวผมนั่งข้างหน้ากับพี่ยูชอนนะ ”
“ ทำไมล่ะจุนซู ? ” แจจุงยื่นหน้าออกมาถามทันทีที่ได้ยินประโยคเมื่อสักครู่ของน้องชาย ถ้าจุนซูไปนั่งกับยูชอนมันก็หมายความว่าเขาต้องนั่งกับยุนโฮน่ะสิ ดวงตาคู่สวยมองน้องชายด้วยความไม่เข้าใจ
นี่จุนซูกำลังคิดอะไรอยู่
“ พอดีว่าผมมีเรื่องเรียนจะปรึกษาพี่ยูชอนน่ะ ” ยิ้มเจื่อนบอกเมื่อโดนจับผิด เขาก็แค่อยากจะเปิดโอกาสให้พ่อแม่ลูกได้อยู่ด้วยกันก็เท่านั้น
“ ค่อยไปปรึกษาตอนที่ถึงแล้วก็ได้นี่ ”
“ ไม่เอาหรอก...ไปถึงทะเลผมอยากเที่ยวอย่างเดียวไม่อยากพูดถึงเรื่องเครียดๆ ” จุนซูยกมือขึ้นโบกเป็นพัลวัลพร้อมกับหาเหตุผลมาอ้างแต่เพราะแจจุงดูเหมือนจะไม่ยอมให้เขาไปนั่งข้างยูชอนง่ายๆแน่ๆร่างอวบจึงชิ่งขึ้นไปนั่งข้างหน้าข้างคนขับก่อนเลย “ สายแล้วเราไปกันเถอะ ”
แจจุงมองดูการกระทำของน้องชายด้วยความไม่เข้าใจต่างจากยุนโฮที่ยกยิ้มขอบคุณเพราะการที่จุนซูทำแบบนี้หมายความว่าจุนซูยอมให้โอกาสเขาได้พิสูจน์ตัวเอง จุนซูเองก็มองยุนโฮผ่านกระจกมองข้างสายตาของร่างบางนั้นบอกให้ยุนโฮรู้ว่า
อย่าทำให้พี่ชายเขาเสียใจเป็นครั้งที่สอง
“ ขึ้นรถสิยุนโฮ...ยืนอยู่แบบนั้นหรือแกจะเปลี่ยนใจไม่ไป ” ยูชอนส่งน้ำเสียงกวนๆมาเรียกยุนโฮให้ขึ้นรถ มัวแต่ยืนเป็นพระเอกมิวสิควีดีโอเดี๋ยวก็ทิ้งไว้ที่นี่คนเดียวซะหรอก
“ เปลี่ยนใจก็บ้าแล้ว ” ยุนโฮบอกยิ้มๆก่อนจะเดินขึ้นไปนั่งบนรถและทันทีที่ประตูรถปิดลงยูชอนก็เคลื่อนรถออกไปทันที
แจจุงมองดูยุนโฮที่พอขึ้นมานั่งบนรถก็ชวนชางมินคุยทันทีใบหน้าสวยบี้งตึงอย่างเห็นได้ชัดเมื่อมองไปที่ยูชอนกับจุนซูที่ทำเหมือนกับว่ามากันแค่สองคน ตอนนี้แจจุงรู้แล้วล่ะว่าทุกคนย้ายไปอยู่ฝ่ายเดียวกับยุนโฮหมดแล้วและการไปเที่ยวครั้งนี้มีแนวโน้มเป็นไปได้สูงว่าทุกคนต้องพยายามช่วยยุนโฮกันสุดฤทธิ์
ชางมินที่ดูจะตื่นเต้นกับการออกไปเที่ยวไกลบ้านครั้งแรกส่งเสียงเจื้อยแจ้วไปตลอดทาง ดวงตาเรียวเล็กมองดูวิวข้างทางด้วยความสนใจแต่สงสัยว่านั่งอยู่บนเบาะมันจะเห็นไม่ชัดเท่าไหร่ร่างป้อมๆจึงปีนขึ้นไปนั่งบนตักยุนโฮ นิ้วเล็กๆชี้ถามไปเรื่อยตามประสาเด็กอยากรู้ แต่ถามไปถามมาเจ้าตัวเล็กก็ชักจะเริ่มหิวและเวลาที่หิวแบบนี้มีเพียงคนเดียวเท่านั้นที่จะช่วยชางมินได้
“ ออมม่าคร๊าบบบ ”
“ ว่าไงลูก ? ” แจจุงที่นั่งหน้าบึ้งตั้งแต่ออกเดินทางหันมายิ้มถามเมื่อดูเหมือนว่าลูกชายจะจำได้แล้วว่าวันนี้ออมม่าก็นั่งรถมาด้วย
“ ลูกหิวจัง ” ลูบท้องตัวเองเบาๆ ตอนนี้ท้องชางมินแบนมากเลย
“ แล้วเมื่อเช้าตอนที่ออมม่าให้กินข้าวทำไมลูกไม่กินล่ะครับ ? ” ถามเหมือนจะดุหากแต่มือบางก็ยื่นไปหยิบกล่องใส่แซนวิซที่วางอยู่ในตะกร้าขึ้นมา ตอนเขาให้กินก็เอาแต่วิ่งเล่นไปมาทีตอนนี้ล่ะมาบ่นว่าหิว
“ ก็ตอนนั้นลูกยังไม่หิวนี่นา ” บอกกลับเสียงเบา ก็ตอนนั้นชางมินมัวแต่ตื่นเต้นก็เลยยังไม่หิวแต่ตอนนี้ชางมินหายตื่นเต้นแล้วนี่นา
แจจุงส่ายหน้าเบาๆก่อนจะตบลงเบาๆที่ที่ว่างข้างตัวเอง “ ถ้าหิวก็ลงมานั่งกินดีๆสิลูก ”
ไม่ต้องรอให้ออมม่าบอกซ้ำสองร่างป้อมๆก็คลานลงจากตักยุนโฮกลับไปนั่งที่เดิมของตัวเองทันที มือเล็กยื่นไปรับแซนวิชจากออมม่าก่อนจะกัดกินด้วยความหิว แจจุงส่ายหน้าพร้อมกับรอยยิ้มขำก่อนจะส่งแซนวิชที่เหลือไปให้จุนซูกับยูชอนที่อยู่ข้างหน้า
“ ของลุงยุนโฮล่ะออมม่า ? ” เสียงเล็กเอ่ยถามทั้งๆที่ขนมปังยังเต็มปาก คนอื่นได้กินกันหมดทุกคนแล้วทำไมลุงยุนโฮถึงยังไม่ได้กิน
“ มันหมดแล้วลูก ” ยิ้มบางบอกลูกชายก่อนจะเหลือบมองร่างสูงด้วยสายตาเรียบเฉย
“ งั้นลุงยุนโฮก็หิวแย่น่ะสิ ”
“ ไม่เป็นไรลูก...ลุงยังไม่ค่อยหิวเท่าไหร่ ” ยุนโฮยิ้มบางๆบอกกับเจ้าตัวเล็กที่ทำหน้าเศร้าเพราะสงสารที่เขาไม่ได้กินข้าวเช้า
“ ในกล่องเหลืออยู่ชิ้นนึงพอดี...พี่ยุนโฮเอาไปกินสิ ” จุนซูชะโงกหน้ามาจากด้านหน้าก่อนจะส่งกล่องที่ข้างในเหลือแซนวิชอยู่ชิ้นนึงให้กับยุนโฮ ร่างสูงกำลังจะเอ่ยปากบอกว่าไม่เป็นไรหากแต่จุนซูก็ส่งสายตามาบอกว่าให้รับๆไปเถอะพี่แจจุงทำมาพอดีจำนวนคน
“ ขอบใจนะจุนซู ” ยุนโฮยื่นมือไปรับกล่องจากจุนซูก่อนจะหันไปยิ้มให้กับแจจุง “ ขอบคุณนะ ”
แจจุงแกล้งทำเป็นไม่ได้ยินประโยคขอบคุณของยุนโฮร่างบางก้มลงหยิบขวดน้ำและกระดาษทิชชู่มาเตรียมไว้ให้ชางมิน แต่ถึงแม้แจจุงจะทำเมินเฉยแต่ยุนโฮก็ดีใจที่อย่างน้อยแจจุงก็ไม่ใจร้ายปล่อยให้เขานั่งหิวคนเดียวในรถ ปากหยักกัดกินแซนวิชพร้อมกับรอยยิ้ม
จุนซูกับยูชอนมองดูความสัมพันธ์ระหว่างยุนโฮกับแจจุงผ่านกระจกหลังก่อนที่ทั้งคู่จะลอบยิ้มให้แก่กัน ถึงแม้จะโกรธมากแค่ไหนแต่ทั้งจุนซูและยูชอนก็เชื่อว่าความรักที่แจจุงมีต่อยุนโฮมันยังเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลง
.
.
.
ใช้เวลาเกือบครึ่งวันยูชอนก็พาทุกคนมาถึงจุดหมายปลายทางและทันทีที่รถจอดสนิทที่หน้าบ้านพักที่พวกเขาโทรมาจองเอาไว้ชางมินที่เผลอหลับระหว่างทางก็ตื่นขึ้นมาพอดี เจ้าตัวเล็กงอแงเล็กน้อยเพราะนอนไม่สบายตัวและทันทีที่คนเป็นแม่กอดปลอบใบหน้าน่ารักก็ซุกเข้ากับลาดไหล่บางทันที
“ ออมม่า...ที่นี่ที่ไหน ? ” สงสัยคงเพราะกำลังงัวเงียจึงทำให้ชางมินลืมไปว่าตอนนี้ตัวเองกำลังมาเที่ยวทะเลอาการตื่นเต้นก่อนหน้านี้หายไปเมื่อโดนความง่วงเข้าครอบงำ
“ ทะเลครับ ”
“ ทะเลเหรอ ? ” ยกศรีษะขึ้นมามองรอบๆหากแต่แขนเล็กก็ยังคงกอดรอบคอขาวของคนเป็นแม่เอาไว้แน่น
“ ครับผม...เรามาถึงทะเลแล้วนะแต่ตอนนี้แดดยังร้อนอยู่เลยลูกขึ้นไปนอนกลางวันกับออมม่าก่อนเนอะแล้วค่อยไปเล่นน้ำ ” เห็นแสงแดดแล้วแจจุงไม่ยอมปล่อยให้ชางมินไปเล่นน้ำทะเลตอนนี้แน่ๆ เพราะนอกจากจะดำแล้วลูกชายของเขาอาจจะไม่สบายได้
“ ลูกง่วงมากเลย ” ทิ้งศรีษะลงบนไหล่ของคนเป็นแม่อีกครั้งใบหน้าน่ารักซุกหาไออุ่นจากกายของคนเป็นแม่ ชางมินไม่ไหวแล้วอ่ะง่วงจนลืมตาไม่ไหวแล้ว
“ ถ้าลูกง่วงงั้นเราขึ้นไปนอนสบายๆบนเตียงดีกว่าเนอะ ” มือขาวลูบเบาๆที่แผ่นหลังเล็กเพื่อกล่อมลูกชาย
“ ................. ”
“ หลับซะแล้ว ”
แจจุงส่ายหน้าเบาๆพร้อมกับรอยยิ้มขำเมื่อไม่ได้ยินเสียงตอบรับจากลูกชายและพอหันไปดูก็พบว่าเจ้าตัวแสบหลับไปอีกรอบแล้ว ตอนแรกแจจุงนึกว่าชางมินจะงอแงขอไปเล่นน้ำตอนนี้ซะอีกแต่เด็กยังไงก็คือเด็กวันยังค่ำเมื่อความง่วงเข้าครอบงำอะไรมาฉุดก็ไม่ไป
“ แจจุงพาลูกขึ้นไปนอนเถอะ...เดี๋ยวยุนขนกระเป๋าขึ้นไปให้เอง ” เสียงทุ้มเอ่ยบอกเมื่อเห็นแจจุงอุ้มชางมินที่หลับปุ๋ยลงมาจากรถ
“ อืม... ” แจจุงพยักหน้ารับเบาๆก่อนจะอุ้มชางมินขึ้นไปบนบ้าน
หลังจากขนของขึ้นมาไว้บนบ้านเสร็จเรียบร้อยแล้วจุนซูกับยูชอนก็แยกย้ายเอากระเป๋าไปเก็บที่ห้องของตัวเอง ยุนโฮหยิบกระเป๋าของแจจุงกับชางมินขึ้นมาแล้วเดินไปที่ห้องของสองแม่ลูก ปากหยักยกยิ้มน้อยๆเมื่อเห็นว่ากระเป๋าส่วนใหญ่มีแต่ของชางมินทั้งนั้น
ประตูที่แง้มไว้ทำให้ยุนโฮต้องยกมือขึ้นเคาะตามมารยาทก่อนจะเปิดเข้าไปแจจุงที่กำลังห่มผ้าให้ชางมินหันมามองก่อนจะทำเป็นไม่สนใจเมื่อเห็นว่าเป็นใครเดินเข้ามา ร่างบางเดินมาหยิบกระเป๋าที่ยุนโฮวางเอาไว้ที่ปลายเตียงไปจัดเข้าตู้เห็นแบบนั้นแล้วยุนโฮจึงเดินไปนั่งบนเตียงข้างๆชางมิน
“ ตื่นเต้นแทบตายแต่พอมาถึงกลับหลับซะงั้น ” เสียงทุ้มเอ่ยเย้าคนที่พูดจ้อมาตลอดทางแต่พอใกล้ถึงกลับหลับไม่สนใจทะเลซะงั้น
“ .............. ”
“ แต่ตื่นมาคงรีบวิ่งลงทะเลแน่ๆ ” ไม่ต้องรอให้ตื่นยุนโฮก็นึกภาพออกว่าสิ่งแรกที่ชางมินจะทำหลังจากตื่นขึ้นมาคืออะไร
“ .............. ”
ยุนโฮยังแซวลูกชายที่หลับไม่รู้เรื่องด้วยรอยยิ้มถึงแม้จะเหมือนพูดอยู่คนเดียวก็เถอะเพราะแจจุงไม่ตอบรับอะไรเลย ร่างบางยังคงยืนหยิบเสื้อมาแขวนเข้าตู้เงียบๆแต่ยุนโฮรู้ดีว่าแจจุงได้ยินทุกคำพูดที่เขาพูดและเพราะรู้แบบนี้ยุนโฮจึงพูดต่อไปเรื่อยๆ
“ ลูกชอบทะเลเหมือนแจจุงเลย ” ยุนโฮยังจำได้ดีว่าแจจุงชอบและมีความสุขมากแค่ไหนเวลาที่มาเที่ยวทะเล ท่าทางของชางมินในวันนี้ทำให้ยุนโฮอดที่จะคิดถึงแจจุงในวันวานไม่ได้
เมื่อที่กำลังจับไม้แขวนเสื้ออยู่ชะงักก่อนจะหันมาถามเสียงเรียบซึ่งเป็นคำถามที่ออกไปทางประชดประชันซะมากกว่า
“ คุณยังจำได้เหรอว่าผมชอบอะไร ”
“ ทุกอย่างที่เกี่ยวกับแจจุงยุนไม่เคยลืม ” ยิ้มละมุนบอก
ทุกอย่างที่เกี่ยวกับแจจุงเขาไม่เคยลืมและไม่คิดที่จะลืมเขายังจำได้ดีว่าแจจุงชอบอะไรไม่ชอบอะไร เรื่องราวของแจจุงตั้งแต่วันแรกที่เจอกันจนถึงวันนี้เขายังจำมันได้ดีรวมไปถึงเรื่องราวที่เกี่ยวกับ
ชางมิน
“....................”
“ จะว่าไปแล้วชางมินก็เหมือนเราทั้งคู่นะ....ลูกชอบทะเลและช่างพูดเหมือนแจจุงแต่หล่อและใจร้อนเหมือนยุน ”
ตอนที่ยังไม่ได้กลับมาเขารู้เรื่องของชางมินผ่านยูชอนและส่วนมากมันเป็นเรื่องที่เกี่ยวกับพัฒนาการและเรื่องทั่วไปของชางมินมากกว่า แต่พอได้มาใกล้ชิดมันทำให้ยุนโฮได้รู้จักนิสัยของชางมินและจากที่เขาสังเกตดูเหมือนว่าชางมินจะได้พ่อกับแม่ไปคนละครึ่ง ปากหยักวาดยิ้มภูมิใจที่อย่างน้อยชางมินก็ยังมีส่วนที่เหมือนเขาอยู่บ้างถึงแม้จะได้นิสัยที่เป็นข้อเสียเหมือนกันแต่ลูกชายคนนี้หล่อเหมือนพ่อไม่มีผิด แต่แล้วรอยยิ้มภูมิใจก็ต้องเจื่อนลงเมื่อแจจุงหันมามองด้วยสายตาเย็นชาก่อนจะเอื้อนเอ่ยคำพูดออกมา
“ แต่ลูกจะไม่เห็นแก่ตัวเหมือนคุณ ! ”
Note :: น้องมินมาถึงทะเลแล้วแต่กลับหลับปุ๋ยซะงั้น 555+ ตอนที่แล้วทุกคนเม้นกันยาวมากกก ขอบคุณจริงๆค่ะ
มาถึงทะเลก็ได้เวลาพ่อหมีง้อแม่หมีจริงจังซะที แต่ไม่รู้ว่าพี่ยุนจะงัดไม้เด็ดอะไรมาง้อออมม่าคนสวยถึง
จะยอมใจอ่อน มาจนถึงตอนนี้บอกเลยว่าคนอ่านแบ่งเป็นสองฝ่ายเรียบร้อยแล้วจ้าฝ่ายเอาใจช่วยพี่ยุน
กับฝ่ายสมน้ำหน้าพี่ยุน 5555+ ขอบคุณทุกคนที่ติดตามนะคะแล้วเจอกันใหม่ตอนหน้าจ้า
ความคิดเห็น