คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : Chapter # 11
“ ชางมินเป็นอะไรอ่ะพี่ ? ” ท่าทางแปลกๆของหลานชายทำให้จุนซูอดที่จะถามแจจุงไม่ได้
“ งอนที่พี่ไม่ให้ไปเที่ยวทะเลกับยุนโฮ ” มองเจ้าตัวเล็กที่พอแต่งตัวเสร็จก็หยิบของเล่นแล้วเดินออกไปจากห้องด้วยสีหน้าหนักใจ อย่าว่าแต่คุยเลยหอมสักฟอดชางมินยุงไม่ยอมให้เขาทำ
“ นี่พี่ยุนโฮเขาจะพาชางมินไปเที่ยวทะเลเหรอ ? ”
“ อืม...พี่พึ่งรู้จากชางมินเมื่อวานนี้เองไม่รู้ว่าไปตกลงกันตั้งแต่ตอนไหน ”
“ พอพี่รู้พี่ก็เลยไม่อนุญาต ? ”
แจจุงพยักหน้าแทนคำตอบเพราะไม่ยอมอนุญาตนี่แหละที่ทำให้ชางมินโกรธเขาแบบนี้ และตลอดทั้งเช้าวันนี้จุนซูก็ยังไม่เห็นชางมินคุยกับแจจุงเลยข้าวเช้าเจ้าตัวเล็กก็ทานน้อยผิดปกติ ตอนนี้ชางมินก็นั่งระบายสีเงียบๆอยู่คนเดียวไม่พูดไม่ร่าเริงเหมือนทุกคนใบหน้าน่ารักหันไปมองหน้าร้านเหมือนกับว่ากำลังรอใครอยู่ แจจุงมองดูอาการของลูกชายด้วยสีหน้าหนักใจ
“ พี่จะไม่ง้อชางมินจริงเหรอ ? ” จุนซูเดินมากระซิบถามพี่ชาย เห็นหลานซึมแบบนี้คนเป็นน้าก็อดที่จะเป็นห่วงไม่ได้
“ ถ้าง้อ...มันหมายความว่าพี่ต้องยอมให้ชางมินไปเที่ยวกับยุนโฮ ” ถึงแม้จะอยากกอดอยากหอมใจจะขาด แต่เพราะวิธีง้อมันมีอยู่วิธีเดียวร่างบางจึงต้องใจแข็งเอาไว้รอให้ชางมินหายโกรธแล้วเดี๋ยวก็คงกลับมาอ้อนเป็นลูกแมวเหมือนเดิม
เสียงเปิดประตูร้านดังขึ้นพร้อมๆกับที่ทุกคนหันไปมองตามเสียงเตรียมพร้อมที่จะต้อนรับลูกค้ารายล่าสุด ร่างโปร่งที่คุ้นเคยเดินเข้ามาพร้อมกับส่งยิ้มเป็นกันเองให้กับพนักงานเหมือนกับทุกวัน
“ ลุงยุนโฮ ! ”
ทันทีที่เห็นว่าเป็นใครเดินเข้ามาชางมินก็ทิ้งดินสอสีที่อยู่ในมือแล้วปีนลงจากเก้าอี้วิ่งไปหายุนโฮทันทีโดยไม่กลัวว่าทำแบบนี้แล้วจะทำให้ออมม่าน้อยใจเลยแม้แต่นิด ยุนโฮส่งถุงข้าวของที่ซื้อมาให้กับพนักงานพร้อมกับวานให้ช่วยใส่จานให้ด้วยก่อนจะทรุดตัวลงนั่งอ้าแขนออกรอรับร่างป้อมๆที่พุ่งตรงเข้ามา
“ ลุงบอกกี่ครั้งแล้วครับว่าไม่ให้วิ่ง...ถ้าเกิดล้มขึ้นมาชางมินจะเก็บนะลูก ” เสียงทุ้มเอ่ยดุเจ้าตัวเล็กไม่จริงจังก่อนจะอุ้มเจ้าตัวเล็กที่กอดคอเขาแน่นขึ้นแนบอกใบหน้าน่ารักซุกเข้ากับลาดไหล่แข็งแรง
“ วันนี้ยุนซื้อไก่ทอดมาฝากทุกคนด้วยนะ ” อุ้มชางมินเดินเข้าไปทักทายแจจุงกับจุนซูซึ่งจุนซูก็โค้งศรีษะเล็กน้อยเพื่อเป็นการขอบคุณส่วนแจจุงเดินหนีเข้าไปในครัว
“ พี่ทำให้แจจุงโกรธเหรอ ? ” ปกติแจจุงก็เย็นชาใส่เขาอยู่แล้วแต่อาการต่อต้านที่มีมากกว่าทุกวันของแจจุงทำให้ยุนโฮต้องเลิกคิ้วถามจุนซู
“ แล้วคุณไปทำอะไรไว้ล่ะ ? ” แทนคำตอบจุนซูกลับถามกลับก่อนจะหันไปรับออเดอร์จากพนักงานเป็นการตัดบทสนทนาโดยอัตโนมัติ
ยุนโฮยืนงงเพราะคิดไม่ออกว่าตัวเองไปทำอะไรให้แจจุงไม่พอใจหรือเปล่าแต่ก็ไม่น่าจะมีนะเพราะเมื่อวานเราคุยกันแทบจะนับคำได้จะว่าไม่พอใจที่เขาซื้อของมาฝากก็ไม่น่าจะใช่เพราะเขาซื้อมาทุกวันอยู่แล้วหรือว่าแจจุงจะไม่พอใจที่เขาบังคับให้กินยา ในขณะที่ยุนโฮกำลังคิดหาคำตอบให้กับตัวเองอยู่นั้นแรงสั่นจากกายเล็กก็เรียกให้ยุนโฮหลุดออกจากความคิดของตัวเอง
“ ชางมินเป็นอะไรลูก ? ” เสียงทุ้มเอ่ยถามด้วยความตกใจเมื่อรับรู้ได้ว่าตอนนี้ชางมินกำลังตัวสั่น ขายาวเดินเร็วๆไปนั่งที่โต๊ะประจำก่อนจะรั้งร่างชางมินออกมาจากไหล่แกร่ง ใบหน้าน่ารักที่เต็มไปด้วยหยาดน้ำตาของชางมินสร้างความร้อนใจให้กับยุนโฮ “ ชางมินเป็นอะไรลูก...ร้องไห้ทำไมครับ ? ”
“ ลุงยุนโฮ ฮึก ฮึก ฮืออออ ” ทันทีที่เห็นสายตาอบอุ่นของยุนโฮชางมินก็ปล่อยโฮออกมาทันทีก่อนจะซบหน้าลงบนแผ่นอกแข็งแรงเสียงร้องของชางมินสร้างความตกใจให้กับลูกค้าที่อยู่ในงานและพนักงานรวมทั้งจุนซูที่หันมามองแทบจะทันทีที่ได้ยินเสียงร้องไห้ของหลานชาย
“ ครับลูก...ลุงยุนโฮของชางมินอยู่นี่แล้วใครทำชางมินบอกลุงซิลูก ” ปลอบประโลมด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน ยุนโฮโยกตัวไปมาเพื่อปลอบให้เจ้าตัวเล็กหยุดร้องไห้
“ ออมม่า ” เจ้าตัวเล็กบอกเสียงอู้อี้อยู่ที่หน้าอกของยุนโฮ
“ หืม...ออมม่าทำอะไรลูกครับ ” คิ้วเข้มขมวดด้วยความแปลกใจแจจุงเนี่ยนะคือสาเหตุที่ทำให้ชาง
มินร้องไห้
“ ออมม่าไม่ให้ลูกไปทะเล ฮึก ฮือ ” ยิ่งพูดยิ่งเสียใจออมม่าไม่รักชางมินออมม่าใจร้าย “ ลูกอยากไปทะเล ฮือ ฮือ ฮือ ”
ยุนโฮนิ่งไปเขาไม่ได้ตกใจที่รู้ว่าแจจุงไม่ยอมให้ชางมินไปเพราะเขาก็คิดเอาไว้แล้วว่าแจจุงต้องทำแบบนี้ แต่ยุนโฮไม่คิดว่าการปฏิเสธของแจจุงจะทำให้ชางมินเสียใจขนาดนี้มือหนาลูบกลุ่มผมนุ่มเบาๆก่อนจะบอกกับชางมินด้วยน้ำเสียงจริงจังเขาจะไม่ยอมให้ความฝันของชางมินพังลงแน่ๆ
“ ชางมินจะได้ไปเที่ยวทะเลแน่นอน ! ”
“ แต่ ออม ม่า.... ” น้ำเสียงติดสะอื้นเสียงเล็กฟังดูหงอยๆจนคนฟังอดที่จะสงสารไม่ได้ ชางมินจะไปได้ยังไงในเมื่อออมม่าไม่อนุญาต
มือหนารั้งร่างป้อมให้ออกมาสบตากันก่อนจะถามด้วยน้ำเสียงหนักแน่น “ ชางมินเชื่อใจลุงไหม ? เชื่อว่าลุงจะพาชางมินไปเที่ยวทะเลได้ ”
“ ลุงยุนโฮพาชางมินไปเที่ยวทะเลได้จริงๆเหรอ ? ” เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงมีความหวัง เสียงสะอื้นค่อยๆหายไปเมื่อคิดว่าลุงยุนโฮจะช่วยให้ชางมินได้ไปเที่ยวทะเลจริงๆ
นิ้วยาวยื่นไปเช็ดน้ำตาออกจากใบหน้าน่ารักเกลี่ยเบาๆที่จมูกเล็กที่แดงกร่ำ “ จริงสิครับ...เดี๋ยวลุงจะไปคุยกับออมม่าให้แล้ววันเสาร์เราจะไปเที่ยวทะเลด้วยกัน ”
“ ออมม่าจะยอมให้เราไปจริงๆใช่มั๊ย ”
“ ครับ...ออมม่าจะยอมให้เราไป ” ยิ้มยืนยันซึ่งน้ำเสียงมั่นใจของยุนโฮสร้างรอยยิ้มมีความสุขให้มาประดับบนใบหน้าของชางมินอีกครั้ง “ เดี๋ยวลุงจะเข้าไปคุยกับออมม่า...ชางมินนั่งทานไก่รออยู่ตรงนี้นะครับ ” เลื่อนจานไก่ทอดที่พนักงานเอามาเสิร์ฟมาวางไว้ตรงหน้าก่อนจะหั่นเป็นชิ้นเล็กๆเพื่อที่ชางมินจะได้ทานได้ง่าย
“ ครับ ” น้ำเสียงกลับมาสดใสอีกครั้ง ชางมินเชื่อว่าลุงยุนโฮต้องคุยกับออมม่าได้และพาชางมินไปเที่ยวทะเลเพราะลุงยุนโฮไม่เคยผิดสัญญา
ยุนโฮมองเจ้าตัวเล็กที่ใช้ส้อมจิ้มไก่เข้าปากมือหนาลูบหัวเล็กเบาๆก่อนจะหันไปฝากชางมินไว้กับพนักงานของร้านแล้วลุกขึ้นเดินเข้าไปหลังร้านท่ามกลางการเฝ้าดูของจุนซู ร่างสูงเดินเลยออกมายังสวนหลังบ้านเพราะไม่เห็นแจจุงในครัวร่างบางนั่งเหม่ออยู่บนเปลที่เขาพาชางมินออกมานั่งเล่นเมื่อวาน
“ ทำไมแจจุงถึงไม่อนุญาตให้ลูกไปเที่ยวทะเล ? ” เสียงทุ้มเอ่ยถามด้วยความใจเย็น เขาไม่มีสิทธิ์ว่าแจจุงเพราะแจจุงคือคนที่มีสิทธิ์ตัดสินใจทุกอย่างแทนชางมิน
“ แล้วคุณมีสิทธิ์อะไรมาพาลูกผมไปเที่ยว ” ใบหน้าสวยหันมาสบตากับอีกคน ถึงแม้ใบหน้าจะเรียบเฉยหากแต่ยุนโฮกับรับรู้ได้ถึงความไม่พอใจที่เจือมากับน้ำเสียง
“ ยุนก็แค่อยากจะเห็นลูกมีความสุข ” พยายามอธิบายเหตุผลให้แจจุงเข้าใจ ทุกอย่างที่เขาทำไปก็เพื่อความสุขของชางมินเรื่องไปเที่ยวทะเลก็เหมือนกันเขาได้ยินชางมินบ่นหลายครั้งแล้วก็เลยอยากจะทำให้ความฝันของลูกชายเป็นจริงสักครั้ง
“ ไม่ต้องให้คุณพาไปเที่ยวผมก็ทำให้ลูกมีความสุขได้....ก่อนหน้าที่คุณจะกลับมาเราสองแม่ลูกก็มีความสุขดี ”
“ แต่ลูกอยากไปทะเลมากแจจุงก็เห็น ”
“ ชางมินคงไม่อยากไปมากขนาดนี้ถ้าไม่มีคนมาให้ความหวัง ” ตากลมตวัดมามองร่างสูง ถ้าไม่มีคนมาจุดประเด็นชางมินคงไม่อยากไปมากขนาดนี้หรอก
“ ใช่ยุนให้ความหวังลูก...แต่แจจุงกำลังทำลายความหวังของลูกอยู่นะ ” น้ำเสียงของยุนโฮเริ่มจะไม่พอใจขึ้นมานิดๆ แจจุงใจแข็งกว่าที่เขาคิดไว้เยอะ
“ นี่คุณว่าผมเหรอ ? ”
“ เปล่า...ยุนไม่ได้ว่าแจจุงยุนแค่อยากให้แจจุงแยกแยะระหว่างเรื่องของเรากับความสุขของลูก ” ยุนโฮน้ำเสียงอ่อนลงเมื่อรู้ตัวว่ากำลังทำให้แจจุงไม่พอใจ
“ สำหรับผมเรื่องของลูกสำคัญเสมอ ” บอกเสียงจริงจัง ถ้าชางมินไม่สำคัญเขาคงไม่เลี้ยงมาจนถึงขนาดนี้หรอกและเพราะชางมินสำคัญมากแจจุงจึงไม่อยากให้ลูกชายต้องเจ็บปวดเหมือนกับเขา
ใครจะไปรู้ว่าในอนาคตข้างหน้าหากต้องเลือกระหว่างอนาคตกับครอบครัวยุนโฮจะไม่เลือกอนาคตเหมือนกับอดีตที่ผ่านมา แจจุงแค่ไม่อยากให้ชางมินเสียใจเพราะถูกยุนโฮทิ้งไปเหมือนในอดีต
“ ยุนก็เหมือนกัน...ยุนรู้นะว่าแจจุงโกรธยุนแต่ขอร้องได้ไหมว่าอย่าเราความโกรธที่แจจุงมีต่อยุนไปลงที่ลูก ชางมินดีใจมากเลยนะที่รู้ว่าจะได้ไปเที่ยวทะเลแล้วลูกก็เสียใจมากที่แจจุงไม่ยอมให้แกไป...หรือแจจุงจะบอกว่าไม่รู้ว่าชางมินเสียใจ ? ”
“ รู้ ”
ไม่ใช่ว่าแจจุงไม่เคยได้ยินลูกชายบ่นว่าอยากไปเที่ยวทะเลเพราะทุกครั้งที่ได้เห็นสารคดีเกี่ยวกับท้องทะเลชางมินก็มักจะถามเสมอว่ามันอยู่ที่ไหนและทุกครั้งที่ดูชางมินก็บอกว่าอยากไปบ้างซึ่งแจจุงก็คิดเอาไว้แล้วว่าถ้าหากมีเวลาว่างเขาต้องพาชางมินไปแน่นอน
“ แจจุงจะโกรธจะเกลียดจะไม่ให้อภัยยุนก็ได้...แต่ขอร้องล่ะขอให้ชางมินได้ไปเที่ยวทะเลนะยุนเห็นลูกร้องไห้แล้วปวดใจ ”
“ แล้วคุณคิดว่าผมไม่รู้สึกอะไรเหรอที่เห็นลูกร้องไห้แบบนั้น ”
ยุนโฮพยายามขอร้องแต่เพราะแจจุงยังใจแข็งถึงแม้จะมีความหวั่นไหวเกิดขึ้นในดวงตาแต่ยุนโฮก็เห็นเพียงวูบเดียวเท่านั้นก่อนที่ดวงตาคู่สวยจะกลับมาเด็ดเดียวอีกครั้ง แต่แล้วยุนโฮก็ทำในสิ่งที่ไม่คาดคิดเมื่อกายหนาทรุดตัวนั่งลงคุกเข่าต่อหน้าแจจุง
“ ยุนขอร้อง...ในฐานะพ่อยุนอยากทำให้ลูกมีความสุขบ้าง เพื่อความสุขของลูกเราไปเที่ยวทะเลด้วยกันนะ ”
...................................................................................................
แจจุงกำลังช่วยชางมินเก็บของใส่กระเป๋าเพื่อเตรียมพร้อมสำหรับไปเที่ยวทะเลพรุ่งนี้ แต่ดูเหมือนว่ากระเป๋าใบเดียวคงจะไม่พอแล้วล่ะเพราะชุดว่ายน้ำที่ยุนโฮซื้อมาให้กินนี้ที่ไปมากกว่าครึ่งกระเป๋าแล้วไม่รู้ว่าจะซื้อมาอะไรเยอะแยะชางมินก็มีอยู่คนเดียว ร่างบางนั่งมองลูกชายที่หยิบของมาวางไว้ด้วยความตื่นเต้นพร้อมกับใบหน้าที่บ่งบอกว่าเจ้าตัวเล็กกำลังมีความสุขสุดๆ สุดท้ายแล้วแจจุงก็ต้องใจอ่อนยอมให้ชางมินไปเที่ยวทะเลจนได้
‘เพื่อความสุขของลูก’
ประโยคนี้ประโยคเดียวที่ทำให้แจจุงยอมอนุญาตให้ชางมินไปเที่ยวทะเลกับยุนโฮถึงแม้จะไม่อยากให้ชางมินอยู่ใกล้ยุนโฮแต่เขาทนเห็นลูกทำหน้าเศร้าไม่ได้จริงๆ ซึ่งแน่นอนว่าเขาไม่มีทางปล่อยให้ชางมินไปกับยุนโฮตามลำพังงานนี้ทั้งเขาและจุนซูก็ไปด้วยเช่นกัน และตั้งแต่วันที่ยุนโฮเดินออกมาจากหลังร้านพร้อมกับบอกว่าออมม่ายอมให้ไปเที่ยวแล้วชางมินคนเดิมของเขาก็กลับมา เจ้าตัวเล็กวิ่งมากอดมาหอมเขาทำเหมือนกับว่าก่อนหน้านี้ไม่ได้งอนเขาเลยสักนิด
“ ออมม่าว่าลูกเอาชุดว่ายน้ำไปเยอะเกินไปนะลูก ” เสียงหวานเอ่ยกับลูกชายเมื่อนับดูชุดว่ายน้ำของชางมินมันเกือบจะสิบชุดเห็นจะได้ “ เอาไปแค่ครึ่งเดียวก็พอเนอะลูกเนอะ ”
“ แต่ลูกอยากเอาไปหมดนี่นา ” ปากเล็กยู่น้อยๆ ก็ชุดไว้น้ำที่ลุงยุนโฮซื้อให้ชางมินชอบหมดเลยนี่นาก็เลยจะเอาไปใส่ให้หมดเลย
“ ถ้าลูกเอาไปหมดลูกจะเอาอย่างอื่นไปไม่ได้นะ ” แจจุงพยักเพยิดไปยังกองของเล่นอีกจำนวนหนึ่งที่ชางมินขนมากองไว้เตรียมเอาใส่กระเป๋า
เจ้าตัวเล็กเดินอุ้มตุ๊กตาหมีมานั่งลงตรงข้ามออมม่านิ้วเล็กๆยกขึ้นมาเคาะปลายคางมองของเล่นกับชุดว่ายน้ำสลับกันด้วยสีหน้าหนักใจ ท่าทางที่ดูแก่เกินวัยของลูกขายทำเอาคุณแม่คนสวยอดที่จะยิ้มขำไม่ได้
“ งั้นเอาไปแค่ครึ่งนึงก็ได้ ” สุดท้ายแล้วก็ต้องยอมตัดใจหยิบเอาชุดว่ายน้าออกครึ่งนึง แต่ถ้าชาง
มินรู้ว่าลุงยุนโฮเตรียมของเล่นไปให้เพียบเจ้าตัวเล็กคงอยากเปลี่ยนใจหยิบกลับเข้าไปไว้เหมือนเดิม
สองแม่ลูกช่วยกันจัดกระเป๋าโดยมีเสียงปรามจากคนเป็นแม่เป็นระยะเพราะคนเป็นลูกเห็นอะไรก็อยากพาไปเที่ยวทะเลด้วยซะหมด แจจุงจัดการรูดซิปกระเป๋าเมื่อของเล่นชิ้นสุดท้ายลูกยัดลงในกระเป๋าร่างบางยกกระเป๋าไปไว้หน้าตู้เสื้อมาก่อนจะเกินมาจูงชางมินไปที่เตียง
“ ดึกแล้วนอนได้แล้วลูกเดี๋ยวพรุ่งนี้ตื่นสายนะ ”
“ พรุ่งนี้ไปถึงลูกเล่นน้ำเลยนะ ”
“ ต้องดูก่อนว่าแดดร้อนหรือเปล่า ” เสียงหวานบอกพร้อมรอยยิ้มขำนี่เจ้าตัวเล็กวางแผนไว้ตั้งแต่ยังไม่ออกเดินทางเลยเหรอเนี่ย
“ ทำไมต้องดูก่อน ? ” ถามด้วยความไม่เข้าใจ ทำไมออมม่าต้องรอดูก่อนทำไมถึงไม่ให้ชางมินเล่นน้ำเลยชางมินอยากเล่นน้ำใจจะขาดแล้วนะ
“ ก็ถ้าแดดร้อนลูกก็ยังเล่นไม่ได้เพราะเดี๋ยวจะไม่สบาย ”
“ แล้วลูกจะได้เล่นน้ำมั๊ย ? ” ถ้าแดดมันไม่หายร้อนสักทีแบบนี้ชางมินก็อดเล่นน้ำน่ะสิ ไม่เอานะ !
“ เล่นสิครับ...แต่ต้องรอให้แดดไม่ร้อนก่อน ” บอกกลั้วรอยยิ้ม ฟังจากเสียงก็รู้แล้วว่าลูกชายของเขากลัวจะไม่ได้เล่นน้ำทะเล
“ ลุงยุนโฮบอกว่าที่ทะเลปลาหมึกกับกุ้งอร่อยมากเลย ”
“ พูดแบบนี้แสดงว่าอยากกินใช่มั๊ย ? ” ตากลมหรี่มองอย่างรู้ทัน นี่คือสิ่งที่ชางมินถอดแบบออกมาจากยุนโฮตั้งแต่เกิด
กินเก่งเหมือนกันทั้งคู่
ชางมินหัวเราะเขินๆเมื่อโดนรู้ทัน ออมม่าเล่นถามแบบนี้ลูกก็เขินแย่นะสิตาเรียวเล็กมองผู้เป็นแม่อ้อนๆ “ ถ้าลูกอยากกินออมม่าจะทำให้ลูกกินมั๊ยอ่ะ ? ”
“ อืม...ต้องดูก่อนว่าคืนนี้ลูกเข้านอนเร็วหรือเปล่า ? ”
“ ลูกหลับแล้ว ! ”
“ ฝันดีนะครับลูก ”
คุณแม่คนสวยแกล้งทำท่าคิดก่อนจะยื่นข้อแลกเปลี่ยนเสียงหวานหัวเราะออกมาเบาๆเพราะทันทีที่เขาพูดจบชางมินก็หลับตาแล้วตะโกนบอกเสียงดังว่าตัวเองหลับแล้ว แจจุงดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมร่างลูกชายที่แกล้งหลับเพื่อของกินปากอิ่มยิ้มขำให้กับความเจ้าเล่ห์ของลูกชาย ร่างบางลุกขึ้นไปปิดไฟแต่ในขณะที่กำลังจะเดินกลับมานอนเสียงโทรศัพท์มือถือที่วางไว้โต๊ะก็ดังขึ้นซะก่อน คิ้วเรียวขมวดนิดๆด้วยความแปลกใจที่เห็นยูชอนโทรมาในเวลานี้
“ มีอะไรหรือเปล่ายูชอน ? ”
“ ยุนจะโทรมาถามว่าแจจุงเก็บของเสร็จหรือยัง ? ”
มือขาวกดรับด้วยความแปลกใจก่อนที่จะชะงักเมื่อเสียงที่อยู่ในสายไม่ใช่เสียงยูชอนหากแต่เป็นเสียงของยุนโฮสงสัยคงรู้ว่าใช้โทรศัพท์ตัวเองโทรมาแล้วเขาไม่รับเลยใช้โทรศัพท์ของยูชอนโทรมาแทน แจจุงเงียบไปสักพักก่อนจะตอบรับเบาๆในลำคอ
“ อืม ”
“ งั้นพรุ่งนี้ยุนจะไปรับตอนแปดโมงนะ ”
“ อืม ”
“ ชางมินหลับหรือยัง ? ”
ตากลมหันไปมองเจ้าตัวเล็กที่นอนมองเขาตาแป๋วแต่พอเขาหันไปมองก็แกล้งหลับเหมือนเดิม แจจุงส่ายหน้าเขาก่อนจะเอ่ยตอบคนในสายด้วยน้ำเสียงราบเรียบ
“ หลับแล้ว ”
เป็นฝ่ายยุนโฮที่เงียบบ้างร่างสูงเงียบจนแจจุงคิดว่าอีกคนคงวางสายไปแล้วแต่แจจุงจะรู้ไหมว่ายุนโฮมีเรื่องมากมายที่อยากจะคุยด้วยแต่กลัวว่าจะรบกวนเวลาพักผ่อนของร่างบางสุดท้ายแล้วจึงต้องจำใจกดวางสาย
“ งั้นยุนไม่กวนแล้วแจจุงพักผ่อนเถอะ...ฝันดีนะ ”
“ อืม ”
ยุนโฮกดวางสายหลังจากที่แจจุงตอบกลับมาเพียงสั้นๆไม่มีคำว่าฝันดีตอบกลับมา และถึงแม้จะยอมให้ชางมินไปเที่ยวกับเขาแต่ก็ใช่ว่าแจจุงจะกลับมาเป็นเหมือนเดิมร่างบางยังคงมีท่าทีเย็นชา แต่ไม่เป็นไรวันนี้แจจุงอาจจะยังไม่ให้อภัยแต่วันต่อๆไปเขาจะพยายามให้มากขึ้น
หวังว่าไปเที่ยวทะเลครั้งนี้จะทำให้ความสัมพันธ์ของเราดีขึ้นนะ
Note :: ตอนที่แล้วคนด่าออมม่าเต็มเลย นี่ทุกคนแปรพรรคไปเป็นพวกของคุณพ่อยุนโฮแล้วเหรอเนี่ย
แจจุงออมม่าไม่ได้ใจร้ายน๊าแค่เป็นห่วงน้องมิน แต่ในที่สุดน้องมินก็ได้ไปเที่ยวทะเลสมใจแล้วใครที่รอ
ครอบครัวสุขสันต์อีกไม่นานเกินรอจ้า เม้าท์กันในทวิตได้น๊า #แก้ตัวฟิคชั่น
ป.ล. ใครสั่งเรื่อง Secret Love ไว้ ดึกๆเช็คเมลล์ด้วยนะคะ แล้วก็มีเรื่องเจ้าสาวจำเป็นเหลืออยู่ 2 ชุด
ใครสนใจสอบถามได้นะคะ
ความคิดเห็น