คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #135 : YunJae in london Special
“ กลับมาแล้วคร๊าบ ”
เสียงทุ้มลากยาวทันทีที่เปิดประตูห้องเข้ามาแต่ความเงียบภายในห้องทำให้ร่างสูงต้องบอกซ้ำอีกครั้ง ขายาวเดินหาไปรอบห้องกว้าง
“ คุณพ่อกลับมาแล้ว แม่ลูกอยู่ไหนเอ่ย ? ”
“ ยุน ....แจกับลูกอยู่ในห้องนอน ” เสียงหวานส่งเสียงตอบกลับมา ยุนโฮวางข้าวของที่ซื้อมาไว้ในห้องนั่งเล่นก่อนจะเดินตรงไปหาคนที่ทำให้เขาคิดถึงจนแทบจะไม่มีสมาธิเรียน
ภาพที่เห็นทำเอาหน้าคมยิ้มกว้างเด็กชายชองมุนบินในวัยห้าเดือนเศษกำลังนอนโป๊อยู่บนเตียงรอให้คุณแม่คนสวยทาแป้งแต่งตัวให้ เจ้าตัวเล็กส่งยิ้มน่ารักมาให้เมื่อเห็นคุณพ่อมายืนอยู่ใกล้ๆราวกับจะทักทายว่าคุณพ่อกลับมาแล้วเหรอครับ
“ ทำไมวันนี้กลับมาเร็วจัง ” ร่างบางที่พึ่งหยิบเสื้อให้เจ้าตัวเล็กเสร็จเอ่ยถาม
“ วิชาสุดท้ายอาจารย์ไม่ว่างน่ะ ...มุนบินพึ่งตื่นเหรอ ” ตอบทั้งๆที่ยังเล่นหูเล่นตากับลูกชาย อันที่จริงยุนโฮอยากจะอุ้มลูกชายมาฟัดแรงๆให้หายคิดถึงแต่มันติดอยู่ที่ว่าเขายังไม่ได้ล้างมือนี่สิ
“ อืม...ตื่นก่อนยุนมาแป๊บเดียว ” บอกก่อนจะไล่ร่างสูงให้ไปล้างมือแล้วมาอยู่เป็นเพื่อนลูกชาย “ ยุนไปล้างมือสิจะได้มาอยู่เป็นเพื่อนลูก เดี๋ยวแจจะได้ไปทำกับข้าว ”
“ ครับทราบครับ ” รับคำก่อนก้มลงหอมแก้มนิ่มของลูกชายฟอดใหญ่เป็นการมัดจำ “ เดี๋ยวคุณพ่อมานะครับ ”
แจจุงอมยิ้มกับภาพที่ลูกหมีมองตามหลังพ่อหมีตาละห้อยก่อนที่ปากเล็กๆจะเบะออกเตรียมตัวเป่าปี่พ่อลูกคู่นี้ติดกันจริงๆเลย มือขาวอุ้มลูกน้อยขึ้นมานอนบนตักเสียงหวานรีบปลอบเมื่อเห็นมุนบินตั้งท่าจะร้องไห้จริงๆหลังจากเห็นพ่อหมีของตัวเองหายไป
“ เดี๋ยวคุณพ่อก็มาครับ มุนบินแต่งตัวหล่อๆเตรียมเล่นกับคุณพ่อดีกว่าเนอะ ”
ไม่นานยุนโฮก็กลับออกมาแล้วฉกลูกหมีที่อยู่บนตักเขาไปอุ้มซะเองเสียงหัวเราะไร้เดียงสาของเด็กน้อยดังขึ้นเมื่อพ่อหมีเริ่มหยอกเย้าลูกชาย จมูกโด่งฟัดแก้มยุ้ยๆของเจ้าตัวเล็กอย่างสุดรักก่อนจะค่อยๆหอมไปทั่วตัวการหยอกเย้าที่เต็มไปด้วยความรักสร้างความชอบใจให้เด็กชายชองมุนบินเป็นอย่างมาก แจจุงมองดูสองพ่อลูกเล่นกันอยู่บนเตียงสักพักก่อนจะปล่อยให้พ่อหมีกับลูกหมีฟัดกันให้หายคิดถึงส่วนตัวเองก็ออกไปเตรียมอาหารเย็น
“ ยุนดูลูกดีๆนะ แจจะออกไปทำกับข้าว ”
กายหน้าพลิกตัวขึ้นนอนหงายก่อนจะอุ้มลูกชายขึ้นมานั่งบนตัวมือหนาจับมือเล็กๆของมุนบินขึ้นมาโบกให้คุณแม่คนสวย “ รับทราบครับ...มุนบินบ๊ายบายคุณแม่หน่อยลูก ”
“ แอ๊ ”
แจจุงหัวเราะเบาๆให้กับเสียงอ้อแอ้ของลูกชายจมูกรั้นกดลงบนแก้มยุ้ยอย่างสุดรัก “ พูดได้คำเดียวแหละหนูน่ะ อยู่กับคุณพ่ออย่างอแงนะครับคนเก่ง ”
“ แอ๊ ”
แจจุงปล่อยให้สองพ่อลูกได้ใช้เวลาอยู่ด้วยกันส่วนร่างบางก็แยกออกมาเตรียมอาหารเย็น แต่ข้าวของที่วางอยู่เต็มห้องนั่งเล่นก็ทำเอาร่างบางถึงกับต้องส่ายหน้าเหนื่อยใจยุนโฮซื้อเสื้อผ้ากับของเล่นมาให้มุนบินอีกแล้วยุนโฮซื้อมาบ่อยมากจนตอนนี้จะไม่มีที่เก็บอยู่แล้ว แจจุงห้ามจนขี้เกียจจะห้ามแล้วแต่คนอย่างยุนโฮยิ่งห้ามก็เหมือนยิ่งยุสุดท้ายคุณแม่คนสวยก็ทำได้เพียงหอบถึงข้าวของที่ยุนโฮซื้อมาเข้าไปไว้ในห้องนอนอีกห้องที่ตอนนี้แปรสภาพเป็นห้องเก็บของของมุนบินเรียบร้อยแล้ว
กลิ่นหอมของอาหารลอยกระทบจมูกสองพ่อลูกที่พึ่งย้ายตัวเองออกมาจากห้องนอน คนลูกน่ะไม่เท่าไหร่เพราะปากเล็กกำลังดูดขวดนมของโปรดอยู่แต่คนพ่อนี่สิแทบจะถลาเข้าหาอาหารบ่นโต๊ะด้วยความหิว
“ พ่อหมีกับลูกหมีขายคิดถึงกันแล้วเหรอ ” เสียงหวานเอ่ยเย้าสองพ่อลูกที่ยืนอยู่หน้าห้องครัว
“ ยังหรอก...แต่ตอนนี้หิวก็เลยพักชั่วคราว ”
“ งั้นไปนั่งรอที่โต๊ะเลย อาหารใกล้เสร็จแล้ว ”
“ มีอะไรให้ช่วยมั๊ยแจ ”
“ ไม่ต้องหรอก...ยุนช่วยเช็ดคราบนมที่ปากลูกก็พอ ” คุณแม่คนสวยบอกยิ้มๆ
เพราะมุนบินเป็นเด็กที่อยู่นิ่งไม่ได้แม้กระทั่งตอนกินนมเลยทำให้กว่าจะดื่มนมเสร็จแต่ละครั้งเจ้าลูกหมีถึงได้เลอะกว่าเด็กคนอื่นๆ ดูอย่างตอนนี้สิขนาดยุนโฮจับขวดนมให้แท้ๆมุนบินยังพยายามจะเล่นกับพ่อหมีให้ได้มือเล็กๆพยายามจับหน้าคมของคุณพ่อให้กลับมาสนใจตัวเอง
“ แอ๊ ” เสียงเล็กๆร้องออกมาด้วยความขัดใจเมื่อพ่อหมีไม่ยอมหันมาหาตนซะที
แจจุงกับยุนโฮหลุดหัวเราะออกมาพร้อมกันก่อนที่ร่างบางจะหยิบจานอาหารแล้วเดินนำไปที่โต๊ะทานข้าว อาหารสองสามอย่างถูกนำมาจัดวางไว้บนโต๊ะก่อนที่แจจุงจะแย่งมุนบินไปอุ้มไว้ซะเองเพื่อที่ยุนโฮจะได้ทานข้าวได้สะดวก
“ เดี๋ยวคืนนี้ยุนพาลูกเข้านอนหน่อยนะ แจจะทำรายงาน ” เสียงหวานบอกในระหว่างที่กำลังทานอาหาร
“ แจจะทำรายงานแล้วเหรอ ?” คิ้วหนาเลิกขึ้นขณะถาม
“ อืม....ทางมหาวิทยาลัยแจ้งกำหนดส่งรายงานมาแล้ว ”
หลังจากมีมุนบินแจจุงก็ตัดสินใจเรียนแบบเรียนรู้ด้วยตนเองซึ่งการเรียนแบบนี้ในแต่ละเทอมนักศึกษาต้องทำรายงานส่งอาจารย์ประจำวิชาที่ลงเรียนในภาคนั้นเพื่อใช้ประเมินผลการเรียนซึ่งหลังจากส่งรายงานตามกำหนดแล้วแจจุงก็ต้องไปสอบเหมือนกับนักศึกษาทั่วไปแต่จะชอบช่วงไหนก็แล้วแต่อาจารย์ประจำวิชาจะกำหนด
“ งั้นเดี๋ยวพามุนบินเข้านอนแล้วเดี๋ยวยุนมาช่วยนะ ”
“ ขอบใจนะ ” ยิ้มขอบคุณจากใจ ถึงแม้ช่วงที่ทำงานรายจะเหนื่อยเป็นสองเท่าเพราะต้องเลี้ยงมุนบินด้วยแต่เพราะมียุนโฮเลยทำให้แจจุงสามารถผ่านมันมาได้ทุกครั้ง
.
.
.
“ ลูกยังไม่นอนอีกเหรอยุน ? ” แจจุงวางมือจากรายงานตรงหน้าแล้วหันมาถามร่างสูงที่พาลูกชายเดินจนจะทั่วห้องอยู่แล้ว
หน้าคมส่ายเบาๆ “ มุนบินไม่ยอมนอนเลย ”
“ แปลกจริง...ปกติสองทุ่มก็หลับปุ๋ยแล้วนี่ลูก ” ร่างบางเดินมาหาลูกชายที่ยังคงเล่นของเล่นตาแป๋วอยู่ในอ้อมแขนของผู้เป็นพ่อ
“ ยุนกล่อมทุกวิธีแล้ว...แต่มุนบินก็ไม่ยอมหลับ ” พ่อหมีบอกด้วยความเหนื่อยใจ
ปกติมุนบินเป็นเด็กนอนง่ายแถมตื่นยากซะด้วยแตวันนี้ไม่รู้ว่าเป็นอะไรเขากล่อมเท่าไหร่ก็ไม่ยอมนอนนี่เขาก็งัดสารพัดวิธีที่เคยกล่อมมาใช้แล้วนะ ไม่ว่าจะเป็นร้องเพลง มาเดินรอบห้อง ตบก้น และพอกล่อมได้สักพักลูกหมีก็เหมือนจะเคลิ้มหลับแต่พอเขาวางลงบนเตียงเท่านั้นแหละตาเรียวเล็กก็ลืมขึ้นเฉยเลย
“ ไหนขอแจดูสิ ” บอกก่อนจะรับตัวลูกชายมาจากคนรักจมูกรั้นกดลงบนแก้มยุ้ยเมื่อเจ้าตัวเล็กจ้องมองก่อนจะส่งยิ้มน่ารักมาให้เสียงหวานอ่อนโยนบอกกับลูกน้อย “ ดึกแล้วนะลูก...ทำไมหนูยังไม่นอนครับคนเก่ง ”
“ แอ๊ ”
“ ลองร้องแอ๊เสียงดังแบบนี้คงอีกนานกว่าจะหลับ ” พ่อหมีเอ่ยเย้าลูกรัก
“ เดี๋ยวแจจะลองกล่อมดูยุนไปหยิบขวดนมให้หน่อยสิ ”
แจจุงบอกกับสามีก่อนจะพามุนบินเดินไปนั่งรอที่โซฟาปากอิ่มยิ้มขำเมื่อมองดูมุนบินแล้วสัญชาตญาณความเป็นแม่ก็รู้ทันทีว่าเจ้าลูกชายง่วงนอนแล้วแต่ที่แจจุงไม่รู้คืออะไรที่ทำให้มุนบินไม่ยอมนอนซะที
“ นมมาแล้ว...หม่ำๆซะนะลูกแล้วเดี๋ยวคุณแม่จะพาหนูเข้านอน ” มือบางยื่นไปรับขวดนมกับยุนโฮหากแต่ร่างสูงกลับไม่ยอมให้มือหนาจัดการเปิดฝาขวดแล้วยื่นไปป้อนลูกชายซะเอง
“ สงสัยจะหิว...แต่แปลกจังถ้าหิวทำไมถึงไม่งอแงนะ ” ปากเล็กๆที่อ้างับจุกนมทันทีสร้างความแปลกใจให้กับพ่อหมีเป็นอย่างมาก อย่าบอกนะว่าที่มุนบินไม่ยอมนอนเพราะหิวแต่ถ้าหิวก็ต้องงอแงเหมือนทุกครั้งแล้ว
“ หลับซะแล้ว ” เสียงหวานเอ่ยเย้าลูกน้อยที่พอดูดนมไปได้สักพักก็หลับปุ๋ย
ยุนโฮมองตามร่างบางที่อุ้มมุนบินเดินเข้าไปในห้องนอนพร้อมกับเกาท้ายทอยงงๆทำไมอยู่กับแจจุงมุนบินถึงหลับง่ายนักล่ะ ขายาวกำลังจะเดินไปที่โต๊ะอ่านหนังสือเพื่อช่วยแจจุงทำรายงานหากแต่เสียงหวานก็ดังออกมาจากห้องนอนซะก่อนและเสียงเล็กๆที่ตามมาก็ทำเอาร่างสูงแทบหลุดขำแจจุงเจองานหนักซะแล้วล่ะ
“ ยุนโฮ.... ”
“ แอ๊.... ”
“ ว่าไงครับ ”หน้าคมโผล่เข้าไปในห้องนอนก่อนจะเอ่ยถามกลั้นยิ้ม ภาพที่แจจุงนั่งทำหน้าเหนื่อยใจอยู่บนเตียงโดยมีลูกหมีนอนหลับตาพริ้มอยู่บนตัก
“ มุนบินไม่ยอมนอนบนเตียงเลยอ่ะ ” บอกจนปัญหาทำไมวันนี้มุนบินถึงนอนยากจังเลยนะ “ ยุนช่วยเอาโต๊ะญี่ปุ่นมากางไว้บนเตียงให้หน่อยได้มั๊ย ”
“ หืม...แจจะทำรายงานในนี้เหรอ ” คิ้วเข้มขมวดมุ่น
หน้าสวยพยักรับเบาๆ “ ไม่มีทางเลือกอื่นแล้ว ” ถ้าเขาไม่เริ่มทำตั้งแต่วันนี้มีหวังทำรายงานไม่ทันกำหนดส่งแน่ๆ
“ เอางั้นเหรอ ? ”
“ อืม... ”
ยุนโฮพยักหน้ารับเบาๆก่อนจะเดินไปหยิบโต๊ะญี่ปุ่นมากางให้อย่างที่แจจุงต้องการ ร่างบางก้มลงพูดกับเจ้าตัวเล็กที่นอนหลับปุ๋ยอยู่กับขาเรียว
“ ทำไมวันนี้หนูถึงนอนยากจังล่ะครับมุนบิน.... ”
แต่ดูเหมือนหนูน้อยจะไม่สนใจคำตัดพ้อของคุณแม่คนสวยเพราะใบหน้าน่ารักซุกเข้าหาแผ่นอกบางราวกับจะบอกว่า หนูไม่ให้คุณแม่ไปหรอก
สุดท้ายแล้วแจจุงกับยุนโฮก็ต้องนั่งทำรายงานอยู่บนเตียงกว้างโดยมีลูกหมีนอนหลับสบายอยู่บนตักของคนเป็นแม่ ถึงแม้ว่ามันจะดูทุลักทุเลไปหน่อยแต่ถ้าทำให้ลูกชายสุดที่รักหลับได้แจจุงก็ยอมส่วนพ่อหมีอย่างยุนโฮนอกจากจะช่วยแจจุงค้นหาเนื้อหาทำรายงานแล้วยังเป็นช่างภาพจำเป็นเก็บภาพน่ารักๆของสองแม่ลูกเอาไว้
“ แจลองวางมุนบินลงบนเตียงอีกทีสิ ” เมื่อเป็นว่าแจจุงนั่งท่าเดิมนานแล้วเกรงว่าคุณแม่คนสวยจะเป็นตระคริวยุนโฮเลยบอกให้แจจุงพยายามอีกครั้ง
“ ไม่เป็นไรหรอกให้ลูกนอนแบบนี้ก็ได้เดี๋ยวลูกตื่น ” มือบางลูบหัวลูกชายเบาๆแจจุงไม่อยากทำให้มุนบินตื่นร่างบางกลัวว่าเจ้าตัวเล็กจะตื่นมางอแงแล้วไม่ยอมนอนอีกทีนี้แหละงานหนักของพวกเขาเลย
“ แต่ยุนว่าลูกน่าจะหลับสนิทแล้วนะ...ลองอีกครั้งเถอะลูกจะได้นอนสบายๆส่วนแจเองก็จะได้เปลี่ยนท่านั่งด้วย”
“ ก็ได้.... ” ยอมทำตามที่ยุนโฮบอก แขนเรียวค่อยๆยกเจ้าตัวเล็กลงไปนอนที่เตียงมือบางก็ตบก้นลูกชายเพื่อกล่อมไม่ให้มุนบินลืมตาตื่นขึ้นมางอแงอีก
“ เห็นมั๊ย...ยุนบอกแล้วว่าลูกหลับสนิทแล้ว ? ” ได้ทีรีบคุย เมื่อเห็นว่ามุนบินยอมนอนลงบนเตียงโดยไม่มีเสียงร้องสักแอะ
“ หลับสนิทจริงๆกำชายเสื้อแจซะแน่นเลย ” บอกพร้อมยิ้มขันเมื่อเมื่อของเจ้าตัวเล็กไม่ยอมปล่อยออกจากชายเสื้อเขาเลย
“ หืม...แจลองแกดูหรือยัง ” คิ้วหน้าเลิกขึ้นก่อนจะชะโงกหน้าข้ามโต๊ะญี่ปุ่นมาดูและก็เป็นอย่างที่แจจุงบอกจริงๆ นิ้วยาวพยายามจะช่วยแงะมือป้อมออกจากเสื้อของคุณแม่คนสวยแต่มุนบินก็กำแน่นซะเหลือเกิน
“ แน่นมาก ... ” เสียงหวานบอกให้คนรักเลิกพยายาม ตอนนี้แจจุงพอจะเดาออกแล้วว่าทำไมวันนี้มุนบินถึงหลับยากซะเหลือเกินเห็นทีว่าเขาคงต้องหอบรายงานเข้ามานั่งทำในห้องนอนทุกวันแล้วล่ะเพราะถ้าอย่างนั้นมีหวังลูกชายสุดที่รักไม่ยอมนอนแน่ๆ
“ แจคิดว่าแจรู้แล้วนะว่าทำไมวันนี้มุนบินถึงไม่ยอมนอนซะที ”
“ ทำไมเหรอ? ”
ตาคู่สวยมองยุนโฮก่อนจะมองเข้าหาตัวเองและสุดท้ายก็ไปหยุดอยู่ที่โต๊ะที่ญี่ปุ่นที่เต็มไปด้วยหนังสือมากมาย แต่เพราะยุนโฮยังทำหน้าไม่เข้าใจร่างบางเลยต้องเฉลยออกมาเอง
“ ลูกหมีกลัวถูกทิ้งให้นอนคนเดียวน่ะสิ ” บอกกลั้นยิ้ม
คิ้วเข้มขมวดมุ่นก่อนจะร้องอ๋อในใจเมื่อนึกขึ้นได้ว่าทุกครั้งที่เขาจะลุกออกจากเตียงมุนบินก็จะรู้สึกตัวและก็ร้องไห้จนเขาต้องอุ้มขึ้นมาปลอบ ตาคมมองดูมือป้อมที่ยังคงกำชายเสื้อของแจจุงเอาไว้แน่นคงกลัวคุณแม่กับคุณพ่อออกไปทำรายงานกันข้างนอกสิ
“ เจ้าเล่ห์แต่เด็กเลยนะลูกหมี ” แค่ห้าเดือนก็ฉายแววเจ้าเล่ห์ซะแล้วนะลูกหมีถ้าโตกว่านี้จะขนาดไหนคนเป็นพ่อเป็นแม่อย่างพวกเขาจะตามทันหรือเปล่าเนี่ย
***** ตอนนี้สั้นไปนิส เพราะมันเป็นฟิคชั่ววูบคร่าทุกคน 555+
ความคิดเห็น