คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #134 : ตอนพิเศษ :: Happy family (50%)
มุนบินมองดูบรรยากาศรอบตัวที่แปลกไปด้วยความสนใจเพราะตอนนี้ภายในห้องทำงานกว้างของคุณพ่อที่เขากับน้องสาวชอบมาวิ่งเล่นเต็มไปด้วยคนแปลกหน้าและอุปกรณ์ต่างๆมากมาย ก่อนหน้านี้มุนบินเคยถามคุณแม่ว่าพวกพี่เขากำลังทำอะไรซึ่งคุณแม่คนสวยก็ตอบกลับมาพร้อมรอยยิ้มอ่อนโยนว่าพวกพี่เขากำลังเตรียมถ่ายรูป
“ พี่หมี ” เสียงเล็กๆของน้องสาวเรียกให้มุนบินละความสนใจจากสิ่งต่างๆรอบตัว
“ น้องสาวอิ่มแล้วเหรอ ”
“ หมดแล้ว ” บอกพร้อมยิ้มยิงฟันที่ยังขึ้นไม่ครบก่อนจะยื่นขวดนมเปล่าส่งคืนให้พี่ชาย
เป็นภาพน่ารักๆที่สร้างรอยยิ้มให้กับผู้พบเห็นเมื่อเด็กชายชองมุนบินในชุดเด็กนักเรียนชั้นอนุบาลสองกำลังนั่งนิ่งๆเป็นหมอนชั่วคราวให้น้องสาวใช้นอนหนุนดื่มนม มุนบินรับอาสาทำหน้าที่พี่เลี้ยงน้องสาวด้วยความเต็มใจเมื่อคุณแม่คนสวยบอกว่าให้เขาช่วยดูแลน้องสาวเพราะตอนนี้คุณพ่อกับคุณแม่ไม่ว่าง
“ พี่หมี ทำไร ” เยอึนลุกขึ้นนั่งก่อนจะเขยิบเข้าไปชิดพี่ชายเมื่อเห็นคนแปลกหน้ากำลังมองมาที่พวกเขา ร่างของลูกหมีคนเล็กแทบจะขึ้นไปนั่งบนตักพี่ชายแล้วตอนนี้
“ พี่ไม่รู้ ” เมื่อเห็นน้องรักมีท่าทางหวาดกลัวมุนบินก็กอดน้องสาวเอาไว้อย่างรู้งาน “ น้องสาวกลัวเหรอ ” อาจฟังดูเหมือนคำถามทั่วไปแต่สำหรับคนเป็นแม่ที่บังเอิญเดินผ่านมาได้ยินพอดีถึงกลับยิ้มแก้มปริเพราะน้ำเสียงที่มุนบินเอ่ยถามน้องสาวนั้นเต็มไปด้วยการปลอบประโลม
“ หนูอยากเล่น ” เรียกร้องเอาแต่ใจพร้อมกับกอดคอพี่หมีของตัวเองเอาไว้แน่น
“ เดี๋ยวรอให้พี่เขาออกไปก่อนนะแล้วเราค่อยเล่นกัน ” ใช่ว่าจะมีแค่เยอึนที่อยากจะเล่นของเล่นมุนบินเองก็อยากเล่นรถบังคับที่วางอยู่บนโต๊ะทำงานของคุณพ่อเหมือนกัน
“ ตอนนี้ หนูเล่นตอนนี้ ”
“ ยังเล่นตอนนี้ไม่ได้คะลูก หนูต้องรอให้พี่เขาทำงานเสร็จก่อนนะคะ ”
เมื่อเห็นว่าลูกสาวเริ่มเอาแต่ใจและพี่ชายที่ตามใจน้องทุกอย่างอย่างมุนบินเริ่มเบะปากจะร้องไห้เพราะไม่สามารถทำตามที่น้องสาวขอได้แจจุงจึงต้องรีบเข้ามาอธิบายให้ลูกน้อยทั้งสองเข้าใจ
“ แต่น้องสาวอยากเล่นนะคุณแม่ ” มุนบินออกรับแทนน้องสาว
“ เอาไว้เดี๋ยวค่อยกลับไปเล่นที่บ้านเราเนอะ ” แจจุงจัดการอุ้มเยอึนมานั่งบนตักก่อนจะกอดมุนบินไว้ด้วยแขนข้างเดียวเสียงหวานอธิบายให้ลูกน้อยฟังอย่างใจเย็น “ ถ้าหนูสองคนเล่นกันตอนนี้พี่ๆเขาก็ทำงานกันไม่ได้นะลูก ”
“ ทำไมพี่เขาถึงทำงานไม่ได้ล่ะคุณแม่ ” คิ้วเล็กๆเลิกขึ้นด้วยความสงสัย ทำไมพี่ๆเขาถึงจะทำงานไม่ได้มุนบินกับน้องสาวเล่นกันแค่สองคนไม่ได้ไปชวนพี่ๆมาเล่นด้วยซะหน่อย
“ ก็เพราะพวกหนูจะวิ่งไปขวางทางพี่ๆเขาน่ะสิครับ ” คุณแม่คนสวยยิ้มหวานบอกก่อนจะยิ้มกว้างขึ้นไปอีกเมื่อเห็นขวดนมที่วางอยู่บนโต๊ะ “เยอึนดื่มนมหมดแล้วเหรอลูก ”
“ หนูเป็นคนป้อนน้องเองแหละคุณแม่ ” มุนบินยืดอกบอกด้วยความภูมิใจเจ้าตัวมักจะภูมิใจเสมอเวลาที่พ่อกับแม่บอกให้เขาช่วยดูแลน้องสาว
“ เก่งมากครับ ” เอ่ยชมจากใจก่อนจะก้มลงถามลูกสาวที่นั่งอยู่บนตัก “ นมที่พี่ชายป้อนอร่อยไหมคะ
ลูก ”
“ อร่อยที่สุดในโลกเลย ” เยอึนบอกพร้อมกับยิ้มเอาใจ ประโยคน่ารักๆจากปากของน้องสาวทำเอาพี่หมียิ้มไม่หุบเลยทีเดียว
แจจุงหัวเราะเบาๆให้กับคำพูดช่างเอาใจของลูกสาวไหนจะสีหน้าภูมิใจของมุนบินนั่นอีกเห็นลูกๆรักกันแบบนี้คนเป็นแม่อย่างเขาก็อดที่จะดีใจไม่ได้ เพราะการที่ลูกๆรักกันแบบนี้มันก็แสดงให้เห็นว่าสิ่งที่เขากับยุนโฮพยายามปลูกฟังลูกๆตั้งแต่ยังเล็กๆนั่นได้ผล มุนบินรักและดูแลน้องสาวอย่างที่คนเป็นพี่ควรจะทำส่วนเยอึนก็รักและเชื่อฟังพี่ชายอย่างมุนบินเป็นอย่างดี
“ แล้วเมื่อไหร่เราจะได้กลับบ้านอะคุณแม่ ” ถ้าคุณแม่บอกว่ากลับบ้านแล้วจะได้เล่นของเล่นมุนบินก็อยากจะกลับตอนนี้เลย “ เรากลับตอนนี้เลยได้มั๊ย ” เอ่ยถามเอาแต่ใจโดยมีน้องหมีเยอึนพยักหน้าเห็นด้วย
“ ไม่ได้ครับ ”
“ ทำไมอ่ะ ”
“ เพราะเราต้องรอถ่ายรูปกับคุณพ่อก่อนครับ ”
“ แล้วคุณพ่อไปไหนอ่ะ ? หนูยังไม่เจอคุณพ่อเลย ” เหมือนมุนบินจะพึ่งนึกขึ้นได้ว่าตั้งแต่คุณแม่ไปรับมาจากโรงเรียนมุนบินยังไม่เจอคุณพ่อเลยคุณพ่อหายไปไหนอ่ะ
“ คุณพ่อประชุมอยู่ครับ เดี๋ยวคุณพ่อประชุมเสร็จแล้วเราก็จะถ่ายรูปด้วยกันแล้วก็กลับบ้าน ”
ถ่ายรูปที่ว่านี้คือการถ่ายปฏิทินเมื่อเป็นของขวัญปีใหม่ให้กับพนักงานบริษัท เพราะจากผลสำรวจที่ไปสำรวจจากพนักงานในบริษัทว่าอยากได้อะไรเป็นของขวัญปีใหม่นี้และผลสำรวจก็ออกมาว่าอยากได้ปฏิทินรูปครอบครัวของท่านประธาน และนั่นคือเหตุผลว่าทำไมพวกเขาถึงต้องมาถ่ายรูปด้วยกันในวันนี้
“ อีกนานไหมอะคุณแม่ หนูหิวข้าว ” บอกพลางลูบหน้าท้องน้อยๆของตัวเองไปมาเมื่อเริ่มหิวขึ้นมานิดๆ เลิกเรียนตั้งนานแล้วมุนบินยังไม่ได้กินอะไรเลยนอกจากขนม
คุณแม่คนสวยหัวเราะเบาๆเห็นทีว่าเขาคงต้องให้มุนบินห่างจากชางมินสักพักแล้วล่ะ “ เดี๋ยวอาชาง
มินกับอายูฮวานจะซื้อไก่ทอดมาฝาก เยอึนหิวหรือยังลูก ” บอกกับลูกชายพร้อมรอยยิ้มเอ็นดูท้ายประโยคก้มลงถามเจ้าหญิงตัวน้อยที่นั่งฟังแม่กับพี่ชายคุยกันตาแป๋ว
“ หนูไม่หิว ” ใบหน้าน่ารักส่ายไปมาอย่างหน้าน่ารัก
“ แน่ล่ะสิหนูพึ่งกินนมไปจะหิวได้ยังไงล่ะคะคนสวย ” เสียงหวานเอ่ยเย้าลูกสาวก่อนจะหันไปหัวเราะคิกคักกับมุนบินเมื่อใบหน้าน่ารักยู่ใส่คนเป็นแม่โทษฐานที่รู้ทัน
สามแม่ลูกนั่งหยอกล้อกันสักพักประตูห้องทำงานก็เปิดออกอีกครั้ง มุนบินรีบหันไปมองทันทีก่อนลูกหมีจะตีสีหน้าผิดหวังอย่างเห็นได้ชัดเมื่อคนที่เดินเข้ามาคือพ่อหมีไม่ใช่อาชางมินกับอายูฮวาน
“ ทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะครับลูกชาย ” ยุนโฮวางเสื้อสูทไว้บนพนักโซฟาก่อนจะรวบตัวลูกชายขึ้นมานั่งบนตัก สันจมูกโด่งกดลงบนแก้มยุ้ยของลูกชายด้วยความคิดถึง “ ไม่เจอกันตั้งหลายชั่วโมงหนูไม่คิดถึงคุณพ่อเหรอลูก ”
“ คิดถึงครับ ” บอกเสียงเซ็งๆ
“ สงสัยว่าลูกคงผิดหวังน่ะ ” แจจุงบอกร่างสูงพร้อมรอยยิ้มขำคำบอกเล่าที่ทำเอาคิ้วหนาขมวดมุ่น
“ ผิดหวังเรื่องอะไรเหรอ? ” คิ้วเข้มขมวดมุ่นด้วยความไม่เข้าใจ ทำไมเห็นหน้าเขาแล้วมุนบินต้องผิดหวังด้วยล่ะอย่าบอกนะว่าลูกหมีไม่ได้รอเขา
“ มุนบินคิดว่าคนที่เปิดประตูเข้ามาเป็นชางมินกับยูฮวาน ”
“ แล้ว.... ”
“ แจพึ่งบอกลูกไปว่าชางมินกับยูฮวานจะซื้อไก่ทอดมาฝาก ”
แค่นั่นแหละพ่อหมีก็ถึงบางอ้อทันทีลูกหนอลูกเห็นไก่ทอดอาชางมินดีกว่าพ่อหมีมันน่าน้อยใจชะมัดเลย แต่ก็ได้แค่คิดเท่านั้นแหละยุนโฮไม่กล้าน้อยใจจริงๆหรอกขืนน้อยใจไปแล้วโดนลูกหมีน้อยใจกลับก็ซวยเหมือนตอนนั้นน่ะสิ แต่พอเห็นมุนบินกับเยอึนรอคอยไก่ทอดของชางมินอย่างใจจดใจจ่อพ่อหมีอย่างเขาก็อดที่จะแกล้งลูกหมีไม่ได้
“ งั้นก็แสดงว่าอาหารเย็นวันนี้มุนบินกับเยอึนจะกินไก่ทอดใช่ไหมลูก? ” รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ที่ปรากฏอยู่บนมุมปากหยักมีเพียงแจจุงเท่านั้นที่มองเห็น
“ ครับ/ค่ะ ” สองเสียงตอบรับแทบจะพร้อมกัน
ตาคมเหล่มองลูกน้อยทั้งสองก่อนจะแกล้งตีสีหน้าสีดาย “ ว๊า...น่าเสียดายจังแบบนี้คุณพ่อก็ต้องกินพิซซ่าคนเดียวน่ะสิ ”
***** เป็นตอนพิเศษที่ไร้ซึ่งสาระใดๆทั้งสิ้น แต่งเพราะคิดถึงครอบครัวหมีล้วนๆ 555+
ความคิดเห็น