คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #117 : ~ Happy Family 2 ~ # 17
ไม่รู้ว่านานเท่าไหร่ที่ยุนโฮนั่งกุมมือร่างบางที่หลับไม่ได้สติอยู่บนเตียงรู้เพียงแต่ว่านับตั้งแต่ร่างของแจจุงถูกเข็นออกมาจากห้องฉุกเฉินไม่มีสักวินาทีเดียวที่ยุนโฮจะปล่อยมือจากคนรัก นัยน์ตาคมที่เต็มไปด้วยความเสียใจทอดมองใบหน้าซีดเผือดของคนป่วยด้วยความสงสาร
“ ภรรยาของผมเป็นยังไงบ้างครับ ”
“ คนไข้พ้นขีดอันตรายแล้วครับ .....แต่ทางเราต้องขอโทษด้วยจริงๆที่ไม่สามารถช่วยเด็กในท้องเอาไว้ได้”
น้ำตาลูกผู้ชายไหลออกมาอีกครั้งเมื่อหวนนึกถึงคำพูดของคุณหมอเจ้าของไข้ วินาทีที่รู้ว่าลูกไม่อยู่กับพวกเขาแล้วยุนโฮรับรู้ถึงคำว่าหัวใจสลายว่ามันเป็นยังไงความเข้มแข็งที่พยายามสร้างขึ้นก่อนหน้านี้มันพังลงพร้อมกับกายหนาที่ทรุดลงกับพื้น การสูญเสียครั้งนี้เป็นสิ่งที่พวกเขาไม่เคยคาดคิดมาก่อนขนาดเขายังแทบจะแบกรับความเจ็บปวดครั้งนี้ไม่ไหวยุนโฮไม่อยากจะคิดเลยว่าถ้าแจจุงฟื้นขึ้นมาแล้วรู้ว่าเจ้าตัวเล็กไม่อยู่กับพวกเขาแล้วร่างบางจะเสียใจมากแค่ไหน
“ ยุนขอโทษนะ.....ขอโทษที่ปกป้องแจกับลูกไม่ได้ ” ไม่รู้ว่าเป็นรอบที่เท่าไหร่แล้วที่ยุนโฮพร่ำบอกประโยคนี้กับร่างบางที่นอนไม่ได้สติอยู่บนเตียง ปากหยักพรมจูบลงบนหลังมือขาวซ้ำๆแทนคำขอโทษทั้งๆที่ไม่กี่วันก่อนหน้านี้พวกเขายังดีใจที่ได้รับรู้ถึงการมีตัวตนของเจ้าตัวเล็กแท้ๆ
ยุนโฮไม่รู้ว่าก่อนหน้าที่เขาจะออกมาจากห้องเกิดอะไรขึ้นตอนนั้นร่างสูงกำลังจะเดินมาบอกแจจุงว่าให้อุ่นนมให้มุนบินคนเดียวพอเพราะเยอึนหลับไปแล้วแต่สิ่งที่เขาเห็นหลังจากก้าวเท้าอออกมาจากประตูห้องนอนคือภาพที่ทิฟฟานี่กำลังใช้ฝ่ามือทั้งสองข้างผลักแจจุงจากด้านหลัง วินาทีที่เห็นร่างของคนรักกลิ้งลงไปตามขั้นบันไดยุนโฮแทบอยากจะวิ่งไปกระชากร่างของหญิงสาวมาถามว่าทำแบบนั้นทำไมแต่เลือดมากมายที่ไหลออกมาจากตัวของแจจุงทำให้ยุนโฮต้องเรียกสติที่ขาดไปเมื่อสักครู่กลับมาแล้วพาแจจุงส่งโรงพยาบาลให้เร็วที่สุด
เสียงเปิดประตูห้องไม่สามารถเรียกความสนใจจากยุนโฮได้แม้แต่น้อย ชางมินเดินหน้าเครียดเข้ามาก่อนที่นัยน์ตาคมเข้มจะแปรเปลี่ยนเป็นเศร้าสลดเมื่อเห็นภาพของคนที่เปรียบเสมือนพี่ชายแท้ๆทั้งสองคนมือหนากำหมัดแน่นเมื่อนึกถึงตัวต้นเหตุของเรื่องทั้งหมด
“ เป็นยังไงบ้างชางมิน ” ยูชอนที่นั่งเงียบอยู่นานเอ่ยถามถึงเรื่องที่เขามอบหมายให้ชางมินไปจัดการ คำถามของยูชอนเรียกความสนใจของยุนโฮให้ละสายตาจากแจจุงแล้วหันกลับมามอง
“ ทิฟฟานี่แค่ถลอกนิดหน่อยยูฮวานทำแผลให้แล้ว......และตอนนี้ผมให้ลูกน้องจับตาดูเธออยู่ครับ ” ชางมินรายงานเสียงเครียด ทิฟฟานี่ได้แผลเพราะถูกยุนโฮวิ่งชนจนเธอเซไปชนขอบบันไดแต่บาดแผลที่หญิงสาวได้รับมันช่างน้อยนิดนักเมื่อเทียบกับสิ่งที่พี่แจจุงได้รับ “ พี่แจจุงเป็นยังไงบ้าง ” น้ำเสียงอ่อนลงอย่างเห็นได้ชัดเมื่อพูดถึงพี่ชายอีกคนที่นอนอยู่บนเตียง
“ หมอบอกว่าพ้นขีดอันตรายแล้ว แต่ลูก...... ” เสียงสั่นอย่างช่วยไม่ได้เมื่อพูดถึงลูกน้อยที่พึ่งจากไปเพียงแค่นี้ชางมินก็รู้แล้วว่าเกิดอะไรขึ้น
ชางมินเดินเข้ามาตบไหล่ยุนโฮเบาๆเพื่อให้กำลังใจ “ เข้มแข็งไว้นะครับ ”
“ ขอบใจนะ ”
“ แล้วพี่จะทำยังไงต่อไป เรื่องทิฟฟานี่ ”
แววตาเศร้าสร้อยเมื่อครู่แปรเปลี่ยนเป็นแข็งกร้าวหากแต่ภายในความแข็งแกร้าวนั้นกับเต็มไปด้วยความเจ็บปวดอย่างมากมาย ชื่อของใครบางคนทำให้ยุนโฮฉุกคิดอะไรขึ้นมาได้เขาลืมไปเลยว่าเขามีเรื่องต้องสะสางตาคมหันไปมองยูชอนที่นั่งเป็นหมอนให้มุนบินอยู่ที่โซฟามุมห้องก่อนที่จะหันกลับมามองแจจุงตามเดิม ในสมองของยุนโฮกำลังคำนวนเวลาคร่าวๆหมอบอกว่ากว่าแจ
จุงจะฟื้นก็พรุ่งนี้เช้าเพราะฉะนั้นเขาควรจะไปจัดการทุกอย่างให้เรียบร้อยก่อนที่แจจุงจะตื่นขึ้นมา
“ ข้อมูลที่ฉันให้นายช่วยหาได้หรือยัง ”
ยูชอนยกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดู “ อีกไม่เกินสิบนาทีข้อมูลทั้งหมดจะมาถึงมือนาย ”
ยุนโฮพยักหน้ารับเบาๆก่อนจะหันกลับไปมองร่างบางบนเตียงปากหยักประทับลงบนหลังมือบางอย่างสุดรักก่อนจะค่อยๆวางมือขาวให้ประสานกันอยู่บนหน้าท้องแบนราบยุนโฮลุกจากเก้าอี้ให้เบาที่สุดเพราะกลัวว่าอาจจะรบกวนเวลาพักผ่อนของแจจุงขายาวก้าวเดินไปยังโซฟาที่ยูชอนนั่งอยู่
กายหนาทรุดลงนั่งคุกเข่าก่อนจะใช้มือเกลี่ยเบาๆบนใบหน้าน่ารักของลูกชายที่หลับสนิทอยู่บนตักของยูชอน คาบน้ำตาที่ติดอยู่บนแพขนตาเล็กนั้นเป็นหลักฐานชิ้นดีว่าเจ้าตัวเล็กผ่านการร้องไห้มาอย่างหนัก มุนบินตัวน้อยที่วิ่งตามเขาออกมาจากห้องร้องไห้ดังลั่นด้วยความกลัวเมื่อเห็นเลือดเต็มตัวของผู้เป็นแม่
“ เดี๋ยวฉันจะกลับไปจัดการเรื่องทิฟฟานี่คงต้องฝากแจจุงไว้กับนายสักพักนะ ” เสียงทุ้มบอกกับเพื่อนรักก่อนจะอุ้มลูกชายขึ้นแนบอกแล้วพาเดินกลับไปนอนบนเตียงกับแจจุงทันทีที่สัมผัสถึงไออุ่นจากผู้เป็นแม่เจ้าลูกหมีก็พลิกตัวซุกหน้าเข้ากับแผ่นอกบางทันที
“ ฉันไปด้วยสิ....ฉันมีเรื่องอยากจะถามทิฟฟานี่อยู่พอดี ”
“ เดี๋ยวผมอยู่เฝ้าพี่แจจุงให้ก็ได้ฮะ ” ชางมินอาสาเมื่อเห็นอาการลังเลของยุนโฮ ชางมินรู้ว่า
ยุนโฮเป็นห่วงแจจุงมากเพราะฉะนั้นอะไรที่พอจะช่วยให้ยุนโฮคลายกังวลได้เขาก็เต็มใจที่จะทำ
“ เอางั้นก็ได้....ฝากด้วยนะชางมิน ” ฝากฝังกับชางมินก่อนจะประทับจูบแผ่วเบาลงบนหน้าผากมน “ แล้วยุนจะรีบกับมานะ ”
ยุนโฮหันไปพยักหน้าบอกยูชอนว่าไปกันได้แล้วตาคมดุที่เต็มไปด้วยความอ่อนโยนแปรเปลี่ยนเป็นดุดันจนยากเกินจะคาดเดาได้ว่าภายใต้ดวงตาคู่นั้นซ่อนความคิดอะไรเอาไว้ยุนโฮในเวลานี้ช่างน่ากลัวเหลือเกิน
....................................................
“ แจจุงเป็นยังไงบ้างยุนโฮ ” จุนซูรีบวิ่งออกมาดูทันทีที่ได้ยินเสียงรถแล่นเข้ามา
จุนซูไม่ได้ตามไปที่โรงพยาบาลด้วยเพราะยูชอนบอกให้จุนซูกับยูฮวานอยู่ดูแลชานฮีกับเยอึนอยู่ที่บ้านเพราะเจ้าตัวเล็กทั้งสองนั้นหลับไปแล้วและคงจะไม่ดีเท่าไหร่ถ้าหากจะพาเด็กตัวเล็กๆไปโรงพยาบาลด้วยส่วนกรณีของมุนบินนั้นเป็นข้อยกเว้นเพราะเจ้าลูกหมีร้องไห้จะไปด้วยท่าเดียวถ้าไม่พาไปด้วยก็เกรงว่ามุนบินจะอาวะวาดจนน้องๆตื่น
“ แจจุงพ้นขีดอันตรายแล้ว ”
“ แล้วเจ้าตัวเล็กในท้องล่ะปลอดภัยดีใช่มั๊ย ” ตลอดเวลาที่รอฟังข่าวอยู่ที่บ้านจุนซูกับยูฮวานก็ช่วยกันภาวนาให้แจจุงกับลูกปลอดภัย แต่การส่ายหน้าแทนคำตอบที่มาพร้อมกับแววตาเจ็บปวดของยุนโฮทำให้ร่างบางต้องยกมือขึ้นปิดปากด้วยความสะเทือนใจ
“ ฉันเสียใจด้วยนะยุนโฮ ”
ปากหยักวาดยิ้มฝืนๆให้แทนคำขอบคุณก่อนจะถามถึงลูกสาวคนเล็ก “ เยอีนล่ะ ”
“ หลับอยู่ในห้องผมฮะ ” ยูฮวานบอก ก่อนหน้าที่ยุนโฮจะกลับมาเยอึนตื่นมาแล้วรอบนึงหนูน้อยงอแงหาพ่อกับแม่ใหญ่เลยกว่าเขากับจุนซูจะช่วยกันกล่อมให้หลับอีกครั้งก็ใช้เวลานานพอสมควร
“ ขอบใจนะ คืนนี้ฉันคงต้องฝากจุนซูกับยูฮวานให้ช่วยดูเยอึนให้ก่อน ” ถึงแม้จะเกรงใจอยู่บ้างแต่เขาไม่มีทางเลือกแล้วจริงๆเพราะยุนโฮตั้งใจเอาไว้ว่าเสร็จจากสะสางคดีกับทิฟฟานี่แล้วเขาจะกลับไปเฝ้าแจจุงที่โรงพยาบาลต่อ
ตาคมแข็งแกร้าวขึ้นมาทันทีเมื่อนึกถึงสาเหตุที่ทำให้เขาต้องกลับมาที่นี่ยิ่งมองเห็นพื้นบันไดที่ตอนนี้ถูกทำความสะอาดเรียบร้อยแล้วยุนโฮยิ่งขบกรามแน่นเพื่อข่มอารมณ์โกรธเอาไว้ภาพที่แจจุงกลิ้งลงมานอนแน่นิ่งอยู่ตรงนั้นมันยังชัดเจนอยู่ในหัว
“ ผู้หญิงคนนั้นอยู่ไหน ” เอ่ยถามเสียงเย็น
“ อยู่ที่ห้องรับแขก ฉันให้คนเฝ้าเอาไว้แล้ว ” เพราะรู้ว่าทิฟฟานี่พยายามที่จะหนีจุนซูจึงให้คนจับตามองหญิงสาวทุกฝีก้าวหรือถ้าจะพูดให้ถูกต้องบอกว่าจุนซูสั่งกักบริเวณทิฟฟานี่ไว้ที่ห้องรับแขกนั้นเอง
ทำผิดแล้วคิดจะหนีมันไม่ง่ายขนาดนั้นหรอกนะ
ไม่รอช้าขายาวก้าวเดินไปยังห้องรับแขกทันทีที่จุนซูพูดจบทันทีที่เห็นร่างของอดีตคนรักนั่งอยู่ในนั้นมือหนาก็กำเข้าหากันแน่นเพื่อระงับอารมณ์ ไม่อยากจะเชื่อเคยว่าผู้หญิงที่เขาเคยรักมากคนนี้จะเป็นคนเดียวกับแม่มดใจร้ายที่ลอบทำร้ายคนอื่นและที่สำคัญคนที่เธอทำร้ายคือคนที่เป็นอีกครึ่งหนึ่งของชีวิตเขาตั้งแต่วินาทีที่รู้ว่าเขาสูญเสียลูกไปยุนโฮบอกกับตัวเองเลยว่าจะไม่มีวันให้อภัยผู้หญิงคนนี้เด็ดขาด
“ ฮวัง มิยอง ! ”
เจ้าของชื่อสะดุ้งสุดตัวก่อนจะค่อยๆหันไปมองตามเสียงภายในดวงตาของหญิงสาวนั้นฉายแววหวาดกลัวอย่างปิดไม่มิด เพราะเคยเป็นแฟนกันมาก่อนทิฟฟานี่จึงรู้ดีว่าเวลาที่ยุนโฮโกรธนั้นมันน่ากลัวมากแค่ไหนและการที่ยุนโฮเรียกชื่อจริงของเธอนั้นก็เป็นสิ่งบ่งบอกได้เป็นอย่างดีว่าความโกรธของยุนโฮนั้นอยู่ในระดับอันตรายถ้ามารถทำลายได้ทุกอย่างบนโลกใบนี้
“ ยะ ยุนโฮ ” สายตายเกลียดชังที่ยุนโฮมองมามันกำลังทำให้ทิฟฟานี่รู้สึกกลัว เธอรู้ว่าเธอตัดสินใจพลาดเพราะฉะนั้นสิ่งที่เธอทำได้ในตอนนี้คืออ้อนวอนขอความเห็นใจจากยุนโฮถึงแม้ความหวังที่จะได้รับการให้อภัยมันจะริบหรี่ก็เถอะ
“ มีความสุขมากมั๊ย ” เสียงทุ้มถามลอดไรฟันอย่างคนที่กำลังข่มอารมณ์ของตัวเองไม่ให้มันระเบิดออกมา
“ ฉะ...ฉัน ”
“ ผมถามว่ามีความสุขมากมั๊ย ฆ่าคนตายคุณมีความสุขมากหรือเปล่า ” ยุนโฮตวาดออกมาดังลั่น ยิ่งเห็นหน้าทิฟฟานี่การกระทำอันเลวร้ายของหญิงสาวก็ยิ่งปรากฏชัดในความทรงจำมากยิ่งขึ้น
เสียงตวาดของยุนโฮมันทั้งดังและน่ากลัวจนทำให้ทิฟฟานี่ตัวสั่นด้วยความกลัวอย่างช่วยไม่ได้ หญิงสาวตาโตด้วยความตกใจกับสิ่งที่ยุนโฮบอก
“ อย่าบอกนะว่าคุณแจจุง .... ” ทิฟฟานี่มีสีหน้าตื่นตระหนกอย่างเห็นได้ชัด หญิงสาวยกมือขึ้นทาบอกอย่าบอกนะว่าแจจุงตายแล้ว บ้าน่า ! แค่ตกบันไดไม่กี่ขั้นเองนะ
“ เสียใจด้วยนะที่แจจุงไม่ตายอย่างที่คุณต้องการ แต่คนที่ตายคือลูกผมคุณฆ่าลูกผมทำไม ” เสียงที่ดังขึ้นเรื่อยๆทำให้ยูชอนต้องรีบเข้ามาจับยุนโฮเอาไว้เพราะเกรงว่ายุนโฮจะควบคุมอารมณ์ไม่ได้จนพลั้งมือทำร้ายหญิงสาว
ทิฟฟานี่ยกมือขึ้นปิดปากเธอลืมไปเลยว่าแจจุงกำลังท้องอยู่เธอตั้งใจที่จะทำร้ายแจจุงคนเดียวเธอไม่ได้ตั้งใจที่จะทำร้ายเลือดเนื้อเชื้อไขของยุนโฮจริงๆนะ หญิงสาวส่ายหัวไปมาไม่ยอมรับผิดในความผิดที่ตัวเองก่อ
“ ฉัน ... ฉันไม่ได้ตั้งใจนะ ฉันไม่รู้จริงๆว่าแจจุงท้อง ” ถึงแม้จะรู้อยู่เต็มอกว่าแจจุงมีอีกหนึ่งชีวิตอยู่ในตัวหากแต่ทิฟฟานี่ก็เลือกที่จะโกหกออกไปว่าเธอไม่รู้เรื่องที่แจจุงท้อง
“ หึ ” ยุนโฮหัวเราะในลำคอก่อนจะมองทิฟฟานี่ด้วยสายตาที่บอกว่าเขาไม่เชื่อในสิ่งที่ผู้หญิงใจร้ายคนนี้พูดเลยสักนิด “ คุณจะไม่รู้ได้ยังไงในเมื่อผมเป็นคนบอกคุณเอง ” บอกเสียงเย็น รอยยิ้มรู้ทันปรากฏอยู่ที่มุมปากหยัก
ทำไมทิฟฟานี่จะไม่รู้ว่าแจจุงท้องในเมื่อเขาเป็นคนบอกหญิงสาวเองตอนที่ทิฟฟานี่เดินเข้ามาถามอาการของแจจุงด้วยความสีหน้าเป็นห่วงเมื่อตอนกลางวัน ปากหยักยกยิ้มสมเพชให้กับตัวเองทุกอย่างมันเป็นความผิดของเขาเองถ้าเขาไม่อนุญาตให้ทิฟฟานี่มาเที่ยวครั้งนี้ด้วยเรื่องนี้ก็คงจะไม่เกิดขึ้น
“ ฉัน..... ”
“ หัวใจของคุณมันทำด้วยอะไรทิฟฟานี่ ทำไมมันถึงได้ใจร้ายใจดำขนาดนี้ ” แววตาเจ็บปวดทอดมองหญิงสาวก่อนจะกลืนน้ำลายลงคอด้วยความยากลำบากเมื่อนึกถึงอีกหนึ่งชีวิตที่จากไปนี่ยังไม่นับรวมหยาดน้ำตาอีกมากมายที่มันจะพรั่งพรูออกมาในยามที่แจจุงตื่นขึ้นมาแล้วรับรู้ถึงการสูญเสียครั้งนี้
“ ฉันไม่ได้ตั้งใจที่จะทำร้ายเด็กในท้องจริงๆนะ ” ทิฟฟานี่ยืนยันเสียงแข็งเธอไม่ได้ตั้งใจที่จะทำร้ายเด็กในท้องจริงๆเพราะคนเดียวที่เธอต้องการกำจัดออกไปจากชีวิตของยุนโฮมีแค่แจจุงคนเดียวเท่านั้น !
“ งั้นแสดงว่าคุณตั้งใจทำร้ายแจจุงสินะ ” เสียงเย็นยะเยือกถามรอดไรฟัน ยุนโฮกำมือแน่นอย่างอดกลั้น
“ ใช่ !! ฉันตั้งใจทำร้ายแจจุง ถ้าไม่มีแจจุงคุณก็ต้องกลับมาหาฉัน ” สายตาของยุนโฮกับยูชอนที่ใช้มองมามันทำหญิงสาวไม่อาจทนแรงกดดันได้อีกต่อไป ปากที่ฉาบด้วยลิปสติกสีสดระเบิดความต้องการภายใจจิตใจออกมา
หญิงสาวมั่นใจว่าถ้าในชีวิตของยุนโฮไม่มีผู้ชายที่ชื่อคิมแจจุงยุนโฮต้องกลับมาหาเธอแน่นอน แต่เพราะมีแจจุงอยู่ยุนโฮจึงไม่เห็นเธออยู่ในสายตาไม่แม้แต่จะสนใจทั้งๆที่ในอดีตสำหรับยุนโฮแล้วเธอคือที่หนึ่ง แต่ตอนนี้แจจุงกำลังยืนอยู่ในที่ที่เคยเป็นของเธอเธอทนเห็นจะยอมรับไม่ได้ !!
“ ต่อให้ไม่มีแจจุงผมก็ไม่มีทางกลับไปหาคุณ ” ยุนโฮตวาดออกมาด้วยความโกรธเคือง เหตุผลแค่นี้เองเหรอที่ทำให้ทิฟฟานี่ลงมือทำเรื่องร้ายๆอย่างเลือดเย็น “ เพราะอะไรรู้มั๊ย.....เพราะ ผมรักแจจุง ชีวิตนี้นอกจากแจจุงผมก็ไม่รักใครอีกแล้ว ” เน้นบอกช้าๆชัดๆ
“ แล้วคุณจะให้ฉันทำยังไงในเมื่อเด็กมันตายไปแล้ว ” หญิงสาวเชิดหน้าบอกถึงแม้ในใจจะกลัวกับความร้ายกาจของยุนโฮก็ตามแต่ในเมื่อเด็กมันตายไปแล้วจะให้เธอทำยังไง
“ แล้วใครล่ะที่เป็นคนทำให้เขาตาย !!! ”
“ ก็ฉันบอกแล้วว่าฉันไม่ได้ตั้งใจ....จะให้ฉันชดใช้ยังไงล่ะ !!! ” เป็นครั้งแรกที่ทิฟฟานี่กล้าขึ้นเสียงกับยุนโฮ
มือหนากระชากหญิงสาวเข้ามาใกล้ก่อนจะออกแรงบีบโดยไม่รู้ตัวเมื่อเห็นว่าหญิงสาวไม่มีท่าทีว่าจะสำนึกเลยแม้แต่นิดผู้หญิงคนนี้ไม่ใช่คนแล้วจริงๆ
“ คุณคิดว่าชีวิตคนมันมีอะไรมาชดใช้ได้รึไง !! ” เสียงทุ้มตวาดด้วยความโมโหชีวิตคนไม่ใช่สิ่งของนะที่เวลาพังแล้วจะหาอันใหม่มาทดแทนกันได้
“ แล้วคุณจะเอายังไง....อยากให้ฉันตายเพื่อชดใช้เหรอ ” ทิฟฟานี่ตวาดกลับเช่นกันเธอรู้ว่าเธอไม่มีสิทธ์ทำแบบนี้แต่เธอก็ไม่อาจทนโดนตวาดอยู่ฝ่ายเดียว ชีวิตต้องแลกด้วยชีวิตหรือไงยุนโฮถึงจะพอใจ
“ คุณยังตายตอนนี้ไม่ได้หรอก คุณต้องได้รู้จักคำว่าสูญเสียก่อนคุณถึงจะมีสิทธิ์ตาย ” บอกเสียงเย็น ปากหยักกระตุกยิ้มร้ายๆที่มุมปาก
ใช่ทิฟฟานี่ยังตายตอนนี้ไม่ได้ตราบใดที่หญิงสาวยังไม่ได้รับผลกรรมในสิ่งที่ตัวเองก่อเธอก็ยังไม่สิทธิ์ตายสิ่งที่เขาจะมอบให้เธอต่อจากนี้มันคือความตายเหมือนกันหากแต่มันเป็นตายทั้งเป็น ! และเธอคงไม่รู้ว่าการกระทำของเธอในครั้งนี้มันจะสร้างความเดือดร้อนให้กับคนรอบตัวของเธอด้วยไม่ใช่แค่กับเธอคนเดียว !
“ คุณจะทำอะไร ” เอ่ยถามด้วยสีหน้าตื่นตระหนกหวังว่ายุนโฮคงไม่ทำในสิ่งที่เธอกำลังกลัวหรอกใช่มั๊ย
“ ในเมื่อคุณทำร้ายคนที่ผมรัก ผมก็จะทำให้คุณรู้ว่าเวลาที่สูญเสียสิ่งที่ตัวเองรักและปกป้องมาตลอดมันรู้สึกยังไง ” บอกเสียงเรียบหากแต่ทิฟฟานี่รู้ดีว่าความหมายในประโยคนั้นไม่ได้ราบเรียบเหมือนน้ำเสียงเป็นแน่แววตาดุดันที่เต็มไปด้วยความเคียดแค้นของยุนโฮมันทำให้เธอรู้สึกแบบนั้น
“ ไม่นะ ยุนโฮอย่าทำแบบนั้น ” หญิงสาวเขย่าแขนหนาแรงๆเพื่อร้องขอความเมตตาเมื่อพอจะรู้ว่ายุนโฮกำลังทำอะไร
“ ผมจะทำ....เตรียมใจรอเรียนรู้คำว่าสูญเสียไว้ได้เลย ฮวัง มิยอง ” แววตาเอาจริงและน้ำเสียงเด็ดขาดบอกได้เป็นอย่างนี้ว่ายุนโฮไม่คิดที่จะเปลี่ยนใจ
“ ยุนโฮได้โปรด ....ฉันขอร้อง ” ทิฟฟานี่เริ่มร้องไห้ฟูมฟายเธอไม่คิดว่าอารมณ์ชั่ววูบของเธอจะส่งผลร้ายถึงขนาดนี้มันร้ายแรงเกินไปสำหรับเธอ
“ ผมไม่เคยให้อภัยคนที่ทำร้ายครอบครัวผมจำไว้ ” มือหนาผลักร่างของหญิงสาวออกอย่างแรงจนเธอเสียหลักล้มลงไปนั่งอยู่ที่พื้น
“ จัดการเทคโอเว่อร์บริษัทในเครือตระกูลฮวังทั้งหมด!! ” เสียงทุ้มหันไปสั่งเลขาส่วนตัวของบิดาที่เขาเรียกให้มาที่นี่ก่อนจะเดินออกจากบ้านโดยไม่แม้แต่จะหันกลับมามองข้างหลังที่มีร่างของหญิงสาวนั่งร้องไห้ฟูมฟายอยู่ที่พื้น
บริษัทคือสิ่งที่ทิฟฟานี่รักและพยายามทุกวิถีทางที่จะรักษามันเอาไว้และในเมื่อหญิงสาวทำลายสิ่งที่เขารักเขาก็จะทำลายในสิ่งที่ผู้หญิงคนนี้รักเช่นกัน ทิฟฟานี่จะได้เรียนรู้ว่าการเห็นสิ่งที่ตัวเองรักและทนุถนอมหายไปต่อหน้าต่อตานั้นมันรู้สึกยังไงถึงแม้บทเรียนครั้งนี้มันอาจจะไม่ราคาแพงเท่ากับที่เขากับแจจุงได้รับแต่เชื่อเถอะว่าบทเรียนครั้งนี้ทิฟฟานี่จำไปจนวันตายแน่นอน
“ ไม่นะ อย่า อย่าทำแบบนั้น ยูชอนช่วยฉันด้วย ” ทิฟฟานี่พยายามไขว่คว้าเพื่อรั้งยุนโฮเอาไว้แต่สิ่งที่ได้รับกลับมามีเพียงอากาศเท่านั้น หญิงสาวหันไปอ้อนวอนยูชอนที่ยืนดูเหตุการณ์อยู่ใกล้ๆด้วยหวังว่ายูชอนจะไปช่วยพูดให้ยุนโฮใจอ่อน
ยูชอนมองหญิงสาวตรงหน้าด้วยแววตาสงสารเจือสมเพชก่อนจะส่ายหน้าเบาๆบอกว่าไม่มีใครช่วยคุณได้ เขาเคยเตือนทิฟฟานี่แล้วตั้งแต่ครั้งที่เจอกันครั้งแรกในรอบหายปีว่าอย่าคิดที่จะเข้าไปแทรกกลางระหว่างแจจุงกับยุนโฮเพราะมันไม่มีทางเป็นไปได้แต่หญิงสาวก็ไม่เชื่อยังพยายามที่จะทำทุกอย่างให้ได้ยุนโฮกลับคืนไปแล้วเป็นยังไงล่ะนิสัยอยากเอาชนะของเธอกำลังส่งผลร้ายให้กับเธอและครอบครัว
“ คุณทำตัวของคุณเองนะทิฟฟานี่ ผมเคยเตือนคุณแล้ว ” บอกก่อนจะส่งเอกสารที่เขาให้ลูกน้องไปหามาให้กับเลขาส่วนตัวของท่านประธานชองแล้วเดินออกไปทิ้งให้ทิฟฟานี่ร้องไห้ราวกับคนขาดสติอยู่ในห้องตามลำพัง
หญิงสาวจิกเล็บลงบนฝ่ามือจนมีเลือดซึมออกมาเมื่อได้ยินเสียงรถแล่นออกไปจากตัวบ้านก่อนจะตะโกนออกมาราวกับคนเสียสติ เธอทำใจยอมรับไม่ได้จริงๆถ้าหากว่าชีวิตจะต้องไม่เหลืออะไรแล้วเธอจะมีหน้ากลับไปพบบิดาได้อย่างไรในเมื่อเธอเป็นคนทำลายสิ่งที่บรรพบุรุษสร้างมา
“ ไม่ ไม่จริง ง ง ง ง ”
***** หนังสือจะจัดส่งไม่เกินวันที่ 25 ม.ค. นะค่ะ เพราะไรเตอร์ยังไม่ได้อ่านทวนรอบสุดท้าย
พอดีว่าช่วงนี้ที่รามสอบซ่อมไรเตอร์เลยต้องหยุดทุกอย่างเอาไว้ก่อน ไรเตอร์สอบเสร็จ
วันที่ 12 นะค่ะ สอบเสร็จแล้วจะรีบส่งต้นฉบับให้โรงพิมพ์หนังสือจัดส่งก่อนวันที่
25 แน่นอนค่ะ ^^
***** ใครที่สั่งไม่ทันไรเตอร์ขยายเวลาจองและโอนเงินไปถึงวันที่ 13 นะค่ะ เพราะไรเตอร์
จะตัดยอดส่งโรงพิมพ์ไม่เกินวันที่ 15 ค่ะ ^^
ความคิดเห็น