ภารกิจร้ายจับหัวใจนายมาให้ตกหลุมรัก

ลำดับตอนที่ #3 : แผนการขั้นแรก

วันนี้ฉันมาโรงเรียนแต่เช้าด้วยอาการลั้นลาสุดฤทธิ์จนคนที่โรงเรียนมองฉันเหยียดๆยังกะว่าฉันเป็นถังขยะเปียกก็ไม่ปาน (เปรียบเทียบได้ทุเรศจริงอะไรจริง)

"เฮลโล่ลลลล มีมี่มายเฟรนที่เลิฟ" พอฉันมาถึงห้องก็ตะโกนทำเอาคนทั้งห้องสะดุ้งโหยงกันเลยทีเดียว

"เป็นอะไรของแกเนี่ยบ้ามาแต่เช้าเลยนะ" นี่หรือคือคำที่เพื่อนเขาใช้ทักทายกัน
"ฮึ่ม ดูพูดเข้าสิ ช่างเหอะวันนี้ฉันอารมณ์ดีแต่เช้าไม่อยากโมโหให้เสียอารมณ์" ฉันบอกพลางวางกระเป๋าลงบนโต๊ะเรียน

"แปลก" แกจะขัดฉันไปถึงไหนห๊ายัยมีมี่
"มีมี่ไปกินข้าวกัน" ฉันสะกิดแขนมีมี่แล้วชวน
"อืม ไปสิ" ยัยมีมี่ตอบแล้วเก็บหนังสือนิยายลงกระเป๋า

โรงอาหาร
"นี่แกพอจะรู้อะไรเกี่ยวกับนายบอสบ้างหรือเปล่า" ฉันถามยัยมีมี่ขณะที่กำลังกินข้าว
"บอส...อ๋อ บอส ปริณญ์ ศิวรานนท์ อ่ะนะ"

หงึกหงัก หงึกหงัก
ฉันพยักหน้ารัว
"อืม ก็พอรู้มาว่าเขาเป็นลูกชายของนักธุรกิจเหมืองเพชรอะไรสักอย่างนั่นเเหละ แล้วเขาก็ติด TOP 10 หนุ่มในฝันของผู้หญิงวัยรุ่นทั่วประเทศ"  ทั้งหล่อ ทั้งรวยแบบนี้เชอร์เบทจะจับให้อยู่หมัดเลย

"แล้วมีอะไรอีก" ฉันถามอย่างออกนอกหน้า
"ก็ไม่รู้สิฉันไม่ค่อยสนใจเท่าไร แต่...อ้ะๆแกอยากรู้ไปทำไมปกติเรื่องแบบนี้แกเบื่อจะตายไป"

"อะไร ฉะ ฉันก็แค่อยากรู้เฉยๆ"
"แกคิดจะทำอะไรบอกฉันมาซะดีๆฉันรู้ทันแกทุกอย่างแหละ" เกลียดจริงคนชอบรู้ทันคนอื่น

"บอกแล้วแกเหยียบให้มิดเลยนะ" ฉันเปลี่ยนมาเป็นเสียงกระซิบ

หงึกหงักๆ
ยัยมีมี่พยักหน้าเบาๆ

"ฉันจะจับนายนั่น"
"อ๋อ แล้วก็ไม่บะ...ห๊า!!!! อุ๊บส์" ฉันแทบจะตะครุบปากยัยมีมี่ไม่ทันเดี๋ยวความก็แตกพอดี

"ชู่วววววววว"  ฉันเอานิ้วชี้แตะที่ปากเป็นสัญญาณให้เงียบๆยัยมีมี่ยอมสงบ
"แกบ้าหรือเปล่า ห๊า" 
"ฉันเปล่าบ้า ฉันพูดจริง ทำจริงนะเว้ย" 
"นั่นมันๆ...นายบอสเชียวนะ บอส ออฟ เดอะ บีส ด้วย"
"ฉันรู้ว่าเขาน่ะ...ไม่ใช่คนดีเท่าไร" ออกจะเลวด้วยซ้ำไป คนอะไรกวน...เอ่อ เบื้องล่างน่ากระโดดถีบปากจริงๆ

"แก...บ้าไปแล้ว"
"เออ ฉันมันบ้า เสียสติไปแล้ว ล้มละลาย มีหนี้สิ้นท่วมหัว เงินไม่มี ศักดิ์ศรีดิ์ก็หาย มันน่าสมเพชตัวเอง" นึกแล้วมันน่าน้อยใจ แต่ยังไงแผนการของฉันมันก็ไม่ล้มเลิกอยู่ดี

"แกก็ไม่น่าทำแบบนี้ แกจะจับใครจะปลอกลอกใครฉันไม่ว่าเพราะมันเป็นสิทธิของแกว่าแกจะทำอะไร แต่หมอนั่นมันเสือผู้หญิงนะ ถ้าจับไป จับมาพลาดท่าโดนหมอนั่นจับกดขึ้นมาจะทำไง" นี่หรือคือคำเตือนจากเพื่อนรัก

"ฉันขอบใจแกมากกกที่อุตส่าห์เตือนฉันแต่ฉันไม่โง่ขนาดนั้นหรอกนะ"
"แต่ซื่อบื้อ" ยัยมีมี่เสริมขึ้นมา
"ยัยเพื่อนบ้า"  ขัดฉันได้ตลอดเวลาจริงๆเลย
"จะทำอะไรก็เรื่องของแกเถอะ แล้วระวังตัวด้วยล่ะกัน" มีมี่บอกด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง
"อืม ขอบใจเเกมาก"

พักเที่ยง
หลังจากที่ฉันสืบรู้จากแฟนคลับของนายบอสมาว่านายเนี่ยชอบมานั่งเล่นแถวๆสระน้ำหลังโรงเรียน ฉันเลยรีบยัดข้าวเข้าปากภายในเวลา 5 นาที แล้วรีบบึ่งตัวมาที่นี่

"ฮืม สงสัยยังไม่มา" ฉันบ่นพึมพำขึ้นเมื่อมาถึงแถวๆสระน้ำแล้วไม่เจอสิ่งมีชีวิตใดๆเลย อืม แต่ว่าไปที่นี่ก็ดูสงบรมรื่นดีเหมือนกันนะ แต่เพราะมีข่าวลือเกี่ยวกับนักเรียนหญิง ม.4 มากระโดดน้ำตายที่นี่เลยไม่ค่อยมีใครกล้ามาเดินแถวนี้รวมถึงฉันด้วย แต่ตอนนี้ผง ผี ฉันไม่กลัวทั้งนั้น กลัวไม่ได้เงินมากกว่า

วูบ

ลมพัดผ่านหน้าฉันไป

"ขนลุกแฮะ เมื่อไหร่นายจะมาซักทีล่ะ" ฉันบ่นขึ้นมา บรรยากาศชวนขนหัวลุกดีแท้ จะมากันตอนกลางวันแสกๆเลยหรอ

แกร๊บ

เสียงเหมือนมีคนเดินมาทางนี้
"ขอให้เป็นนายทีเถอะนะ" ถ้าไม่เป็นนายเป็นคนก็ยังดี ยังดีกว่าเป็น...

วูบ

เอาแล้วไง บ๊ะแล้ว บ๊ะแล้ว

"อย่ามาหลอกมาหลอนกันเลยนะ เดี๋ยวฉันจะรีบไปเดี๋ยวนี้แหละ พรุ่งนี้จะทำบุญกรวดน้ำไปให้น้า" ฉันรีบยกมือไหว้บอกเสียงสั่นๆพร้อมกับขาที่เตรียมก้าวถอยหลังไปช้าๆ

"ทีแบบนี้ดันก้าวไม่ออก" ฉันเอามือตีขาสองสามทีที่มันแข็งทื่ออยู่กับที่

กึก

"เฮือก"
ขาที่กำลังเตรียมวิ่งหยุดกึก ตัวสั่นเทิ้มเหมือนเจ้าเข้า ขาสั่นไปหมด จะไม่ให้สั่นได้ไงล่ะ ก็แผ่นหลังฉันมันสัมผัสกับอะไรบางอย่างแข็งๆ
อย่าบอกนะว่าแบบเดียวกับในหนังเลย

"ผะ ผะ ผะ ผะ เฮือกกกก" ฉันรู้สึกเหมือนมีใครมาปิดไฟยังไงยังงั้น แล้วสติของฉันก็ดับวูบไป...

"อ้าว เฮ้ย" เสียงนุ่มทุ้มดังขึ้นเมื่อร่างเล็กก็หงายหลังลงมา ดีนะ ที่เขารับไว้ได้ทันไม่งั้นหัวฟาดพื้นไปแล้ว

"เธอๆ เฮ้ย นี่มันยัยนี่นี่หว่า" เขาร้องขึ้นมาอย่างตกใจนิดๆเมื่อได้เห็นหน้าหญิงสาวที่สลบไป เจอกันทีไรเจอแต่เรื่องให้เขาเดือดร้อนตลอด

"เธอนี่มัน...ตัวปัญหาจริงๆ"

ห้องพยาบาล

"อืม สงสัยเธอคงจะเป็นลมเพราะตกใจอะไรบางอย่าง" อาจารย์ที่ห้องพยาบาลพูดขึ้นเมื่อเขานำตัวเธอมาส่ง

"งั้นเหรอครับ" เขาตอบอย่างไม่สนใจ แล้วกำลังจะก้าวเท้าเดินออกไป

"เดี๋ยวสินายปริณญ์"

"มีอะไรอีกล่ะครับ ผมต้องรีบขึ้นไปเรียน" เขาบอกอย่างติดรำคาญนิดหน่อย พามาส่งเเล้วจะเอาอะไรอีก

"วันนี้ครูติดประชุม ฝากดูแลเธอจนกว่าเธอจะฟื้นแล้วกัน"

"อะไรนะครับ!!!"
 
"อืม ฝากดูแลเธอก่อน วันนี้คาบบ่ายไม่มีเรียน ตายๆสายแล้วครูไปก่อนนะ" อาจารย์ประจำห้องพยาบาลบอกแค่นั้นก่อนจะเดินออกไปด้วยอาการรีบร้อน

"โถ่เว้ย เพราะเธอคนเดียวเลย ยัยตัวปัญหา" เขาบ่นออกมาเบาๆแต่ดูเหมือนคนที่ถูกต่อว่าจะไม่มีท่าทีฟื้นขึ้นมาเลย

"บะหมี่" เสียงเล็กๆดังขึ้นมาเบาๆ

"หืม" เขาเงียหูฟัง

"บะหมี่จ๋า~~~มาให้กินซะดีดีดดดด" ดูท่าทางเธอจะละเมอถึงของกิน

"ตะกละ ยัยตะกละ" คนที่นั่งเฝ้าพูดใส่หน้าร่างเล็กที่นอนหลับตาพริ้มอย่างมีความสุข

"บะหมี่ๆๆๆ อั่ก!!!"

ตุบ

"ฮ่าๆๆๆๆ" เขาล่ะอยากจะขำกลิ้งจริงๆอยู่ๆยัยนี่ก็กลิ้งตกเตียงไปเฉยเลย

"โอ้ยยยยยย อะไรเนี่ย" ท่าทางยัยนี่คงจะยังไม่เห็นเขาถึงได้ร้องโวยวายแบบนั้น

"เจ็บมากมั้ย" เขาพยายามเก๊กเสียงขรึมถาม

"มากสิ ถามมาได้ลองมาตกดูมั่งมั้ยล่ะ เฮ้ยยย"

"นะ นะ นาย" คนนะไม่ใช่ผี จะตกใจอะไรปานนั้น

"ใช่ ฉันเอง ยัยตัวปัญหา"

"หะหา"

"เจอทีไรก็ก่อแต่เรื่อง ดูสิวันนั่นก็เกือบทำฉันเข้าเรียนสาย แล้ววันนี้ฉันต้องมานั่งเสียเวลาเฝ้าเธออีก"

"เอ่อ คะ คือ"

"ยัยซื่อบื้อเอ๊ย"


เชอร์เบท Say :

"ยัยซื่อบื้อเอ๊ย" อ๊ากกก โถ่ ไอ้บ้าถ้าฉันไม่คิดจะจับนายนะ นายสลบคาส้นเท้าฉันไปนานแล้ว

"ฉันต้องขอโทษที่ทำให้นายลำบากนะค่ะ" ฉันปรับเสียงให้ดูสลด เบะปากนิดหน่อย ฉันเกลียดตัวเองจังเลย

"รู้ตัวก็ดี" ฮึ่มมมม ควันออกหูปุดๆ เย็นไว้ๆๆๆๆ ท่องไว้เพื่อเงิน เพื่อเงิน เพื่อเงิน

"แล้วฉันมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงค่ะเนี่ย" ฉันดัดเสียงให้ดูน่ารัก แล้วทำแก้มป่องๆ แล้วยกมือขึ้นเกาหัว สตอรฺจริงวุ้ย

"เธอสลบไป"

"ฉันเนี่ยนะ...ค่ะ" เกือบหลุดแล้วมั้ยล่ะ

"ใช่ เธอไปที่หลังโรงเรียนแล้วก็สลบไป ฉันไปเห็นพอดีเลยพามาที่นี่" อย่าบอกนะแล้วนายก็เฝ้าฉัน โรแมนติกสุดๆไปเลย

"นายนั่งเฝ้าฉันตลอดเลยเหรอค่ะ" ฉันทำหน้าดีใจ แล้วยิ้มจนตาหยี ไม่น่ารักให้มันรู้ไป

"ใช่"

"ขอบคุณนะค่ะ"

"ถ้าไม่เป็นไร งั้นฉันไปล่ะ" ไม่นะ โอกาสแบบนี้หายากจะตาย

"โอ้ยยยย" ฉันร้องเสียงดัง พลางทำตัวเซๆจนนายนั้นรีบมาพยุงฉัน

"เป็นไรไปอีกล่ะ" เขาถาม เสียงติดรำคาญนิดหน่อย

"เวียนหัวจังเลย โลกมันหมุนติ้วๆ" ฉันดัจริตสุดชวิต เกิดมาเพิ่งเคย 11ร.ด. ก็ตอนนี้เเหละ

"เฮ้ออออ เธอมันตัวปัญหาของแท้ เอ้าๆ ฉันอยู่ก่อนก็ได้" ฉันแอบยิ้มในใจ นายติดกับฉันแล้ว นายบอส แผนขั้นแรกสำเร็จ (แบบฟลุค)