ภารกิจร้ายจับหัวใจนายมาให้ตกหลุมรัก

ลำดับตอนที่ #1 : จุดเริ่มต้น

"เฮ้ย ดูดิ"
"คนนั้นไงที่ธุรกิจล่มอ่ะ"
"ธุรกิจก็ไม่ใหญ่มากดันมาล้มอีก"
"ยังมีหน้ามาเรียนอีกนะ"
"ซุบซิบๆๆ"
 
ฮึ่ย พวกหล่อนจะนินทาอะไรก็ช่วยเบาๆหน่อยได้มั้ยย่ะ คนถูกนินทาเข้าได้ยินเต็มสองหูเลยโว้ย ฉันชื่อ "เชอร์เบท" นักเรียนที่จัดอยู่ในอันดับท้ายสุดเรื่องฐานะพ่อฉันเปิดบริษัทเล็กๆทำให้ฉันเข้าขั้นรวยแต่ไม่ได้เป็นมหาเศรษฐี แต่ว่าตอนนี้ ฮึก พูดไปแล้วอยากจะร้อง(ไห้)ดังๆ ครอบครัวฉันกำลังล้มละลายน่ะสิ แงงงงงงง ถึงมันไม่ได้เป็นข่าวแต่ไอ้ชมรมหนังสือพิมพ์มันก็ยังสาระแนเอาข่าวมาลงจนได้ทำให้ฉันต้องโดนนินทาตั้งแต่เดินเข้ามาในรัศมี 200 เมตร แรกก่อนเข้าประตูโรงเรียน ซึ่งปกติฉันต้องมีรถเก๋งหรูๆมาคอยรับ-ส่ง อย่างมีระดับแต่วันนี้ฉันต้องโหนรถเมล์เป็นทาร์ซานมาโรงเรียนน่ะสิ ฮือๆๆๆ รู้ถึงไหนอายถึงนั่นว่าฉันไม่มีปัญญาขึ้นแท๊กซี่

"เชอร์เบท"  เสียงเล็กๆใสดังขึ้นมาทำให้เจ้าของชื่อหันควับไปตามเสียง
"มีมี่"  เธอเรียกชื่อเจ้าของเสียงนั้นเบาๆ
"ที่เขาลือกันว่าครอบครัวแกล้มละลายน่ะจริงหรือเปล่า"  อย่ามาพูดย้ำซ้ำเติมฉันนักจะได้มั้ย

"อืม"  ฉันตอบเสียงเบา พร้อมทำหน้าละห้อย
"ทำไมแกไม่เคยพูดเรื่องนี้กับฉันเลยล่ะ"  ฉันจะพูดกับแกได้ไงล่ะ ในเมื่อฉันเองก็เพิ่งรู้เหมือนกัน เพราะปกติเรื่องการ เรื่องงานฉันไม่เข้าไปยุ่ง

"ฉันเองก็เพิ่งรู้เหมือนกัน" 
"แกโอเคมั้ย"  ไม่ ฉันไม่โอเคอย่างแรง ฉันยังทำใจไม่ได้
"โอเคสิ"   ฉันไม่อยากให้แกมาทุกข์ไปกับฉันอีกคน ฉันขอโทษนะมีมี่
"แล้วนี่กินอะไรมาหรือยัง"  จะบอกดีมั้ยว่าฉันกินขนมปังไปแค่แผ่นเดียว ไม่สิ ครึ่งแผ่นด้วยซ้ำ ก็รถเมล์มันมาพอดีนี่นา

"ก็ เอ่อ กินมาแล้ว"  บอกอีกได้มั้ยว่าฉันน่ะไม่มีตังค์กินข้าว เพราะอาหารที่นี่แพงชะมัดเลยฉันต้องประหยัดให้ถึงที่สุด

จ๊อกกกกกกกกก

อ๊ากกกกก จะมาร้องอะไรตอนนี้ว่ะเนี่ย
"แกไม่ได้กินอะไรมาใช่มั้ย"  ยัยมีมี่บอกด้วยน้ำเสียงโหด
"ฉันกินมานะ"  ฉันกินขนมปังไปครึ่งแผ่น
"กินอะไรของแก"
"กินขนมปัง มาครึ่งแผ่น"
"ยัยบ้าเอ๊ย ทำไมไม่กินข้าว" 
"ฉันรีบนิ"    ฉันบอกหน้าจ๋อย ทำไมยัยนี่ต้องตะคอกฉันด้วยนับวันยิ่งเหมือนแม่ฉันทุกที

"งั้นก็รีบไปกินซะ"  ฉันบอกแล้วไงว่าฉันไม่มีตังค์
"ไม่"  ฉันปฎิเสธเสียงแข็ง
"อยากเป็นลมหรือไงกันห้ะ"  อะไรๆก็ตะคอก ฉันทนแกได้ไงกันเนี่ย
"ฉัน เอ่อ ไม่มีตังค์" 
"อะไรนะ!!!!!"  ทำไมต้องตกใจขนาดนั้นล่ะ
"อืม ต่อไปนี้ฉันต้องประหยัดให้ได้มากที่สุด" 
"แล้วทำไมแกไม่บอกฉัน เอางี้ ต่อไปนี้ข้าวทุกมื้อฉันเลี้ยงแกเอง"  แกคือเพื่อนที่ดีที่สุดของฉันเลยว่ะ ซาบซึ้งจริงๆ

"จริงเหรอ ฉันขอบคุณแกมากจริงๆ"  ปลาบปลื้ม
"ตอนเช้าแกต้องมากินข้าวที่โรงอาหารทุกวัน ตอนกลางวันฉันจะให้คนขับรถเอาข้าวกลางวันมาส่ง ส่วนตอนเย็นแกต้องไปกินข้าวที่บ้านฉันทุกวัน"  แกดีกับฉันจังเลย
ฉันรู้สึกเกรงใจขึ้นมาตะงิดๆแล้วสิ

"อืม แค่ตอนเช้าก็พอมั้ง"  ฉันรีบปฎิเสธเป็นพัลวัน
"ไม่มีแต่!!!! ใดๆทั้งนั้น"
"แต่ฉันเกรงใจ"  ใช่ เกรงใจมากด้วย มากถึงมากที่สุด
"ห้ามเกรงใจใดๆทั้งสิ้น ตกลงตามนี้ ห้ามปฎิเสธ เด็ดขาด"  นี่แกบังคับฉันก็บอกมาเหอะ แต่ก็ดีประหยัดเงินซื้อข้าวกลางวัน แล้วต่อไปฉันจะหาเงินมาใช้แกยังไงเนี่ย ฉันเป็นหนี้บุญคุณแกนับครั้งไม่ถ้วนแล้วนะ