ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : 1:เฮดว้ากสุดโหดกับนายฮีโร่ปีหนึ่ง:ขอบคุณ
-1-
"นี่คุณทางนั้นน่ะ เมื่อไหร่จะหยุดคุย เวลานี้มันน่ามาคุยกันสนุกครื้นเครงกันเหรอครับ!!!"
เสียงของพี่ว้ากที่ตระโกนกันดังลั่นไปจนสุดขอบรั้วมหาลัย ปานกลัวว่าคนภายนอกจะไม่ได้ยิน และเสียงที่พึ่งตะโกนมาเมื่กี้นี้คงไม่พ้น เฮดว้าก ของเรา ชานยอล ผู้ที่ไม่เกรงกลัวใครน่าไหนทั้งนั้น ตอนนี้เหล่าน้องๆเฟรชชี่กำลังยืนร้องเพลงบูมกันอยู่ อย่าเรียกว่าร้องเลยเรียกว่าแหกปากท่าจะดีกว่านะ ชานยอลชี้ไปยังกลุ่มๆหนึ่งที่กำลังนั่งคุยกันแบบเงียบๆไม่ได้ร่วมกิจกรรมแหกปากกับเพื่อนๆเลยแม้แต่น้อย และพอเมื่อโดนจับได้ว่ากำลังทำอะไร ก็ตัวสั่นอย่างกับเจ้าเข้า
แต่ยกเว้นคนหนึ่งล่ะที่ไม่ได้เป็นอย่างนั้น แบคฮยอน น้องใหม่เฟี้ยวเงาะของคณะนั้นเอง
"กรุณาออกมาข้างหน้าด้วยครับกลุ่มนั้นน่ะ"
ชานยอลพูดเสียงเรียบก่อนที่ทั้งห้องจะเกิดความเงียบและความเยือกเย็นเข้ามาสู่ห้องประชุมโดยทันที กลุ่มของแบคฮยอนเดินออกมาข้างหน้าพร้อมกับเพื่อนอีก5คน แบคฮยอนเดินนำหน้าเพื่อของตัวเอง เดินในท่าทางที่สบายจนคนที่เรียกออกมานั้นอยากจะถีบให้หน้าคว่ำสักสองสามฉาก
"พวกคุณทำอะไรกัน ทำไมไม่ร้องเพลงบูม"
ชานยอลพูดเสียงเรียบอีกครั้งและมันก็ทำให้ทั้งห้องเย็นกว่าเดิมหลายเท่าตัวอีกด้วย
แบคฮยอนมองหน้าชานยอลด้วยหางตาก่อนจะพูดประโยคหนึ่งออกมา นั้นจึงทำให้คนที่ได้ฟังนี่ขึ้นเลย
"ตาบอด?"
แบคฮยอนพูดออกมาแบบไม่เกรงกลัวใครเช่นกันนั้นจึงทำให้เพื่อนของเค้าทั้ง5คนมองมาที่แบคฮยอนเป็นตาเดียว อย่าว่าแต่เพื่อนแบคฮยอนเลย ทั้งห้องประชุมเหล่าเฟรชชี่รุ่นเดียวกันและพี่ว้ากทั้งหลายแหล่ยังมองมาที่แบคฮยอนเลย ชานยอลขึ้นชื่อว่าเป็นเฮดว้ากรุ่นแรกที่โหดสัสจึงไม่มีใครกล้าที่จะปีนเกลียวเค้ามากนัก แต่ไอ้เด็กนี่พึ่งมาใหม่แท้ๆกล้ามากที่ทำอย่างนี้กับชานยอล
"จะว่าอย่างนั้นก็ได้เพราะผมไม่รู้ว่าพวกคุณทำอะไรกันอยู่ งั้น..ช่วยพูดให้ฟังหรือแสดงให้หน่อยได้ไหมว่ากำลังพูดเรื่องอะไรหรือทำอะไรกันอยู่"
ชานยอลยิ้มมุมปากนิดๆก่อนจะมองรุ่นน้องทั้ง6คนที่บังอาจปีนเกลียวพี่ว้ากอย่างเค้ายืนเรียงกันพลางทำหน้าเหมือนกำลังจะตกเหว ทั้งห้องประชุมพากันเงิบกับความบ้าดีเดือดของชานยอล พี่ว้ากคนอื่นๆที่รู้นิสัยของชานยอลดีอยู่แล้วก็ได้แต่พากันเงียบเป็นเป่าสาก แบคฮยอนไม่พุดอะไรแต่ในใจของแบคฮยอนก็เริ่มสั่นๆด้วยความกลัวที่ชานยอลมอบให้เมื่อครู่
"เอาไง คุณจะช่วยเล่าให้ผมฟังได้ไหมครับหื้ม?"
ชานยอลมองป้ายชื่อของคนตัวเล็กที่อยู่ตรงหน้าเค้าก่อนจะก้มลงไปกระซิบข้างหูของคนตัวเล็กที่ยืนตัวแข็งทื่อ
"อย่าซ่าให้มันมากน่ะคุณ0078 ที่นี่ผมคุม "
ชานยอลพูดให้ได้เพียงแค่แบคฮยอนและชานยอลเท่านั้น ก่อนจะกลับไปยืนที่เดิมและสั่งในสิ่งที่ไม่คาดฝัน
"เนื่องจากเพื่อนของพวกคุณไม่ตอบผม ทั้งรุ่นจะต้องรับโทษ!!"
ชานยอลประกาศออกมาทำให้น้องๆหลายคนเริ่มกลัวมากขึ้น
"ภาควิชาของพวกคุณมีกี่คนครับ!!"
ชานยอลตระโกนออกมาถามน้องๆเฟรชชี่ที่เรียงกันอย่างเป็นระเบียบ
"243คน ครับ/ค่ะ!!!"
เหล่าน้องๆทั้งหลายรีบตะโกนออกมาปานกลัวว่าพี่ว้ากจะไม่ได้ยิน และแน่นอนว่าชานยอลทำเป็นหูทวนลมไปเรียบร้อยแล้ว อย่างน้อยมันก็ต้องรู้หน่อยล่ะน่ะว่าใครเป็นพี่ใครเป็นน้อง
"ผมไม่ได้ยินพวกคุณพูดอะไร พวกคุณจะพูดให้แมลงหวี่มันฟังรึไงห๊ะ!!!!"
ชานยอลตะโกนถามอีกครั้งและการตอบรับของเล่าน้องๆก็แถบจะทำให้ห้องประชุมพังกันเลยทีเดียว
"243คน ครับ/ครับ!!!!"
"ผมของสั่งให้พวกคุณกอดคอลุกนั่งกัน243ครั้ง เสร็จแล้วให้ออกไปวิ่งรอบสนามใหญ่43รอบพร้อมกับร้องเพลงบูมไปด้วย และใครที่คิดว่าทำสิ่งนี้ไม่ได้ก็ให้ออกไปสะ และเมื่ออกไปจะโดนทำโทษที่หนักกว่า10เท่าตัว!! พวกคุณทำได้ไหม!!"
"ได้ครับ/ค่ะ!!"
"ปฎิบัติ!!"
สิ้นเสียงของชานยอลทั้งห้องก็เกิดภาพที่น้องทุกคนยืนกันเป็นวงกลมในห้องประชุมพร้อมกับกอดคอกันและหนึ่งในนั้นก็มีกลุ่มของแบคฮยอนเข้าไปรับโทษด้วย
"241!242! 243!!"
พอสิ้นเสียง243ปับน้องๆรีบพากันออกไปวิ่งรอบสนามใหญ่ที่ตอนนี้โดนคณะวิศวะครองเป็ที่เรียบร้อย สภาพอากาศตอนนี้คือฝนตกหนักถึงขั้นที่ว่าตกลงมาใส่หัวนี่คือเจ็บมาก
ฝนยังคงตกหนักมากขึ้นเรื่อยๆไม่มีทีท่าว่ามันจะหยุดง่ายๆแต่เหล่าน้องๆก็ยังคงวิ่งและร้องเพลงบูมต่อไป ชานยอลขอชื่นชมรุ่นนี้จริงเพราะพวกมันอึดมาก ... แต่จะสักแค่ไหนกันเชียวล่ะ หึ!
ตอนนี้รอบๆสนามเต็มไปด้วยพี่ว้ากทั้งหลายกำลังห้อมล้อมรุ่นน้องของตนอยู่ ก็ใช่ฝนตกหนักแล้วพี่ว้ากจะกลัว เมื่อน้องเปียกพี่ก็ต้องเปียก.. เหล่าพี่ว้ากไม่เข้าไปหลบในร่มใต้อาคารแต่อย่างใด ต่างพากันยืนคุมรุ่นน้องไม่ห่างเหล่าพี่ว้ากที่อยู่ในตำแหน่งปฐมพยาบาลก็เตรียมจะรับมือกับน้องๆที่เป็นลมได้อย่างทันท่วงที แต่ตอนนี้ยังคงไม่มีใครเป็นอะไรทั้งสิ้น รุ่นน้องยังคงวิ่งต่อไป
"โหดจังนะมึงเนี่ย"
ลู่หานฝ่ายปฐมพยาบาลเดินมาหาชานยอล เห็นหน้าหวานๆอย่างนี้แต่ก็โหดใช่ย่อยเป็นนักกีฬาฟุตบอลของรุ่นเลยก็ว่าได้ดูจากหน้าแข้งแล้วอย่าได้ไปมีเรื่องกับมันเชียว
"ช่วยไม่ได้นี่หว่าแม่งอยากปีนเกลียวกูเองกูไม่ผิด"
ลู่หานส่ายหน้าหน่ายๆก่อนจะไปที่รุ่นน้องแล้วก็ต้องเบิกตากว้างเมื่อเห็นรุ่นน้องเป็นลม ชานยอลเป็นพี่ว้ากคนแรกที่รีบพุ่งเข้าไปในสนามทันที
"เห้ฝ่ายปฐมพยาบาลมาทางนี้ด่วนเลยครับ มาเอาเด็กไปไว้ที่ๆปลอดฝนก่อนเร็ว!!!"
คนที่นอนสลบอยู่นั้นเป็นเด็กผู้หญิงที่ตอนนี้หน้าตาเต็มไปด้วยหยาดฝน
เหล่าฝ่ายปฐมพยาบาลตรงมานำร่างรุ่นน้องไปไว้ที่ใต้ตึกก่อนจะทำการปฐมพยาบาลโดยลู่หาน
"อยากตามเพื่อนไปเหรอครับไม่มีทาง วิ่งต่อไปครับ!! ใครสั่งให้หยุดไม่ทราบ!!"
ชานยอลตวาดลั่นสนามอย่างดัง นั้นจึงทำให้รุ่นน้องที่ยืนนิ่งอยู่เริ่มวิ่งต่อ ยังไงสะชานยอลก็ต้องทำหน้าที่ต่อไป
ชานยอลวิ่งกลับไปดูอาการของคนตัวเล็กที่พึ่งสลบไปกลางสายฝนเมื่อครู่
"อาการเป็นไงบ้างว่ะลู่หาน"
ชานยอลถามลู่หานเสียงเรียบ ชานยอลไม่ได้ห่วงรุ่นน้องตรงหน้าแม้แต่น้อย
"อืม ไม่ได้เป็นอะไรมากหรอกคงแค่สลบเฉยๆนั้นแหละ ตอนนี้พึ่งวิ่งได้แค่10รอบเอง"
"ออ อืมยังไงก็ให้เด็กมันตัวอุ่นๆหน่อยละกัน"
ชานยอลทิ้งท้ายไว้แค่นั้นก่อนจะทำในสิ่งที่ทุกคนไม่คิดว่าเค้าจะทำ ชานยอลวิ่งไปอยู่ด้านหลังสุดของแถวรุ่นน้องที่กำลังวิ่งอยู่ ชานยอลวิ่งไปพร้อมกับร้องเพลงบูมไปด้วย ทำตามไปพร้อมกับน้องๆ สิ่งที่ชานยอลกำลังไม่ได้สำนึกผิดแม้แต่น้อยที่ทำให้เด็กเป็นลมเค้าแค่ทำหน้าที่ของพี่ว้ากที่ต้องคอยดูแลน้อง ถ้ามีน้องคนไหนเป็นลมเค้าจะได้เข้าไปช่วยได้ทัน
ชานยอลวิ่งไปเรื่อยๆกับน้องๆเสียงของชานยอลดังกว่าน้องสะอีก และสักพักก็มีพี่ว้ากที่แต่ก่อนอยู่รอบสนามเข้ามาวิ่งไปพร้อมกับชานยอลและน้อง เหล่ารุ่นพี่ที่วิ่งตามหลังน้องๆมันเป็นภาะที่สวยงามมากสำหรับคนคณะอื่นที่กำลังมองดูพวกเขาอยู๋รอบสนาม
ชานยอลร้องเพลงบูมดังขึ้นกว่าเดิม ดังถึงขั้นว่าน้องหลายคนหันหลังมามองแต่ชานยอลไม่แคร์หรอก ชานยอลยังคงร้องดังขึ้นเรื่อยๆแล้วเหล่าพี่ว้ากก็เริ่มร้องดังตามชานยอลตอนนี้เสียงของพี่ว้ากดังกว่าเสียงของรุ่นน้องแล้ว แต่ก็ใช่ว่ารุ่นน้องจะยอม เหล่ารุ่นน้องทั้งหลายตะโกนร้องเพลงบูมแข่งกับรุ่นพี่กันดังลั่นสนามทำให้คณะอื่นหันมามองมากกว่าเดิม บางคนเอามือถือขึ้นมาถ่ายรูปบ้างล่ะ เหอะ ไม่เคยเห็นรึไงว่ะ
พี่ว้ากและเด็กปีหนึ่งวิ่งกันจนครบแล้วเหล่าน้องๆก็ไปนั่งพักกันอยู่ใต้ตึกคณะกันหมดแล้ว รุ่นน้องบางคนถึงกับแข้งขาอ่อนจนต้องให้พี่ว้ากลากไปใต้ตึก พี่ว้ากบางคนก็ไปพักแล้วบ้างชานยอลเดินไปหาลู่หานที่กำลังจะไปนั่งพัก
"ลู่มึงวิ่งเป็นเพื่อนกูหน่อย"
"ห๊ะ มึงจะวิ่งทำไมอีกว่ะไอ้ยอล"
ลู่หานทำหน้างอใส่เพื่อนของตนก่อนจะถอนหายใจเฮือกใหญ่ออกมาด้วยความเหนื่อยที่วิ่งตั้งนานสองนาน
"เดี๋ยวเด็กมันจะหาว่าเราไม่แฟร์วิ่งไม่เท่ามัน"
เด็กมันวิ่ง43รอบแต่พวกเขาวิ่งแค่33รอบเท่านั้นเอง เดี๋ยวเด็กหาว่าไม่แฟร์หมดเกียรติพี่ว้ากกันพอดี
ลู่หานพยักหน้าก่อนจะออกไปวิ่งกับชานยอลอีกครั้งนั้นสร้างความแปลกใจให้กับรุ่นน้องได้อย่างมากเลยทีเดียว พี่ว้ากที่บางคนกำลังนั่งพักอยู่ก็ต้องลุกขึ้นเพื่อไปวิ่งอีกครั้งหนึ่ง และพี่ว้ากบางคนที่ต้องมาดูแลน้องหลังจากที่วิ่งเสร็จที่ยังไม่ได้พักก็ต้องไปวิ่งอีกรอบเช่นกัน และนั้นทำให้รุ่นน้องหลายๆคนเริ่มงงกับสิ่งที่พี่ว้ากของพวกเค้าทำ บางคนก็สะใจ บางคนก็อึดอัด จนไม่รู้จะทำยังไง
พี่ว้ากวิ่งต่อไปจนครบ ชานยอลและพี่ว้ากคนอื่นๆรู้หน้าที่ดีคือต้องไปดูแลน้องๆที่บางคนเริ่มไม่ไหวแล้ว พี่ว้ากคอยปฐมพยาบาลให้ไปเรื่อยๆ
และมันจึงเกิดคำถามขึ้นในใจของเหล่าเฟรชชี่ว่า
ทำไมยังไหวกันอยู่ ไม่เป็นไรจริงๆน่ะเหรอ
และนั้นก็ทำให้เด็กผู้หญิงบางคนเริ่มบ่อน้ำตาตื้น ทั้งๆที่ไปวิ่งมาเหนื่อยๆแท้ยังจะมาดูแลพวกเค้าอีก ชานยอลเห้นเด็กผู้หญิงที่ตอนนี้ร้องไห้อยู่จึงเดินไปหา นั้นจึงทำให้เด็กคนนั้นเริ่มเช็ดน้ำตาอย่างเร็วแต่น้ำตาก็กลับมาไหลอีกครั้ง ชานยอลค่อยๆเอามาเช็ดให้กับน้องคนนั้น ชานยอลทำให้บรรยากาศรอบข้างเต็มไปด้วยความเงียบแต่แฝงไปด้วยความห่วงจากพี่ว้าก จึงทำให้รุ่นน้องบางคนสรรเสริญเค้าไปแล้ว ชานยอลเดินออกมาก่อนจะประกาศเสียงดัง
"พวกคุณกลับห้องกันไปได้แล้ว พรุ่งนี้เจอกันตอนเที่ยงครับ ใครมาสาายเกินหนึ่งนาที ผมจะทำโทษ"
เสียงของชานยอลแหบจนคนรอบข้างตกใจกับเสียงของชานยอล มันก็แน่ล่ะที่เสียงของเขาจะเป็นอย่างนั้นก็ดันร้องสะดังเชียวนิ
"ครับ/ค่ะ!!"
พี่ว้ากและน้องปีหนึ่งแยกย้ายกันไปแล้ว ตอนนี้ชานยอลนั่งพักอยู่ใต้ต้นไม่ใหย๋แถมสภาพอากาศก็ยังไม่เป็นใจฝนยังคงตกอยู่อย่างต่อเนื่องไม่มีหยุด และเหมือนทั้งคืนนี้คงจะไม่หยุดสะแล้ว ชานยอลพิงหลังไว้กับต้นไม้ ก่อนจะเหยียดขายาวออกไปจนสุด แล้วค่อยๆหลับตาลงช้าๆเพื่อที่จะพักสายตา
ชานยอลได้ยินเสียงคนวิ่งมาทางเขา ชานยอลคิดว่าคงเป็นลู่หานละมั้ง
"รุ่นพี่ครับ"
เสียงนี้มันเสียงไอ้เด็กที่มันปีนเกลียวเขานี้ มาทำอะไรกัน ชานยอลยังคงไม่ลืมตาขึ้นเพราะด้วยความเหนื่อยจึงทำให้ลืมตาไม่ขึ้น
"มีอะไรทำไมยังไม่กลับ ผมสั่งคุณไปแล้วนี่ไม่ได้ยินรึไง"
"ได้ยินครับ แต่ผมแค่จะมาบอกว่า"
"บอกว่าอะไรเร็วๆผมจะพัก"
"ผมอยากจะขอโทษที่กวนตีนพี่ครับ"
แบคฮยอนพูดออกมาอย่างไม่กลัวตาย แต่ชานยอลก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรมากมาย
"แล้วไงมีอะไรอีกไหม"
"ขอบคุณที่ดูแลพวกเราครับ/ค่ะ!!!!"
ชานยอลลืมตาขึ้นก็ต้องตกใจเมื่อเห็นรุ่นน้องปีหนึ่งที่เค้าพึ่งจะสั่งให้กลับห้องอยู่กันพร้อมหน้า กำลังก้มหัวให้เขา90องศากันทุกคนหันไปมองรอบข้างก็เห็นพี่ว้ากคนอื่นๆยังไม่กลับและยังมองมาทางเขาที่กำลังโดนรุ่นน้องก้มหัวให้ ชานยอลพ้นลมหายใจออกมาอย่างหนักจึงทำให้รุ่นน้องหลายคนเสียวสันหลังวาบกลัวว่าชานยอลจะลงโทษ
"มันยังอีกไกลที่พวกคุณจะมาขอบคุณผม ผมยังไม่ได้ทำอะไรเลยน่ะ กลับไปพักที่ห้องได้แล้วถ้าเป็นหวัดขึ้นมาแล้วมาหาผมวันพรุ่งนี้ไม่ได้พวกคุณจะเจอหนักกว่านี้แน่นอน"
ชานยอลทิ้งท้ายไว้แค่นั้นก่อนจะเดินออกมาจากตรงนั้นที่เหล่าเฟรชชี่ก้มหัวให้เค้า
ชานยอลเดินออกมาพร้อมกับยิ้มน้อยๆกับความบ้าบิ่นของรุ่นน้องตัวเอง พี่ว้ากคนอื่นที่เห็นชานยอลยิ้มก็ยิ้มตามกันไปเป็นแถบ
บ้าบิ่นสะจริง ไอ้พวกนี้
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น