คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : {fic exo} So Far Away -1-
1
[ Special talk : Huang Zi Tao ]
นานแค่ไหนแล้วนะ ...
ที่ผมเฝ้ามองใบหน้าหวานๆ นี้
ทุกครั้งที่ได้เจอ ...
ทุกครั้งที่ได้คุย ... มันทำให้ผมรู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก
คุณเชื่อเรื่องรักแรกพบมั้ยครับ ?
ครั้งแรกที่ได้เจอจะรู้สึกประทับใจจนต้องเก็บไปนึกถึง
ครั้งแรกที่ได้พูดคุยจะรู้สึกเหมือนคุณกับเขาผูกพันกันมานาน
ผมเป็นคนนึงล่ะ ที่ไม่เชื่อเรื่องไร้สาระอะไรเทือกนี้
ถ้าเป็นเมื่อก่อน ผมคงจะหัวเราะให้ประโยคบ้าๆ ที่ฟังแล้วชวนคลื่นไส้พวกนี้ พร้อมกับตบหัวคนพูดแรงๆ สักฉาดโทษฐานที่ทำให้ผมรู้สึกขยะแขยง
แต่ในตอนนี้ ...
ผมโดนเรื่องไร้สาระนี่เล่นงานเข้าเต็มๆ เลยครับ
ผู้ชายตัวเล็กปากแดงคนนั้น ..
คนที่ชื่อ ‘ พยอน แบคฮยอน ’
1 ปีก่อน …
‘ เฮ้ ! นายทำของตกแน่ะ ’
เสียงหวานใสดังขึ้นจากทางด้านหลัง พร้อมกับสัมผัสอุ่นๆ บริเวณแขน ผมหันหลังไปมองตามแรงดึงของคนเรียกอย่างแปลกใจเล็กน้อย
ใครกัน !? ผมกำลังรีบนะ
มือนุ่มนิ่มนั่นจับข้อมือผมไว้อยู่ อาจเป็นเพราะว่ากลัวจะวิ่งตามไม่ทันก็ได้ เพราะมองดูจากส่วนสูงแล้ว หมอนี่ถือว่าตัวเล็กใช้ได้ทีเดียว ตาวิ้งๆ กับปากเล็กๆสีแดงนั่นดึงดูดใจผมได้ไม่ใช่น้อย แล้วไหนจะรอยยิ้มน่ารักๆ นั่นอีก
น่ารักแฮะ ...
‘ เอ่อ .. ขอบใจนะ ’ อ้อ .. กุญแจรถนั่นเองที่ผมทำตก
ผมเอื้อมมือไปรับมันมาถือไว้ ทว่าก็ยังไม่ยอมละสายตาไปจากใบหน้าของคนตรงข้าม
มันเหมือนมีอะไรสะกดผมไว้อยู่ ..
‘ อยู่ปี 1 ใช่มั้ยน่ะเรา เด็กใหม่ล่ะสิ พี่ชื่อแบคฮยอนนะ ’
คนตรงหน้าพูดแนะนำตัวแล้วยิ้มจนตาหยี ก่อนจะเดินจากไป ทิ้งให้ผมมองตามหลัง
‘ แบคฮยอนฮยอง .. ’ ผมเอ่ยทวนชื่อนั้นอย่างงงๆ มารู้สึกตัวอีกที ..
ผมก็ติดใจรอยยิ้มสดใสนั่นซะแล้ว J
‘ อ้าว จื่อเทา มารอเพื่อนอีกแล้วหรอ ’
พอได้ยินเสียงทักของใครบางคนดังขึ้นผมก็รีบลุกขึ้นและหันหลังไปหาที่มาของเสียงนั้นทันที
เสียงหวานใสที่ผมจำได้ไม่เคยลืม ..
แบคฮยอนฮยองนั่นเอง
ผมนั่งรอเจ้าของรอยยิ้มสดใสนี้มาเป็นเวลานานนับชั่วโมงแล้ว
อันที่จริงผมก็ทำแบบนี้มาหลายวันแล้วล่ะ หลังเลิกคลาสในแต่ละวัน ผมก็จะรีบมานั่งรอคนตัวเล็กที่โต๊ะม้าหินอ่อนหน้าตึกคณะนิเทศศาสตร์ ทำแบบนี้ทุกวันเพื่อจะได้เจอเจ้าของใบหน้าหวานๆ นั้น และทุกครั้งที่ได้เจอผมก็ใช้ข้ออ้างว่ามารอเพื่อนตลอด
‘ ฮะ ฮยองกำลังจะกลับหรอ ’ ผมถามกลับ คนตัวเล็กพยักหน้าเบาๆ แล้วตอบพร้อมรอยยิ้มจนตาหยีอย่างเป็นเอกลักษณ์
‘ อื้อ เพื่อนของเทานี่โชคดีจังนะ มีหนุ่มหล่อมานั่งรอจนทุกวัน ’
ผมยิ้มนิดๆ เมื่อได้ยินประโยคนั้น ท่าทางเจ้าตัวจะไม่รู้เลยว่า คนที่ผมนั่งรอทุกวันนั้นจะเป็นตัวเขาเอง
‘ คงงั้นมั้งครับ ’
‘ มานั่งรอตั้งนานแบบนี้ ต้องเป็นคนสำคัญแหงเลย แน่ใจนะ ว่าไม่ใช่แฟน ’
แบคฮยอนยิ้มอย่างรู้ทัน ดวงตากลมวิ้งๆ นั่นมีแววตาล้อเลียนอย่างน่ารักน่าหยิก
ให้ตาย ... ผมกำลังจะละลายล่ะ
‘ แบคฮยอนนนน ’
ยังไม่ทันที่ผมจะตอบคำถามก็มีเสียงหนึ่งแทรกขึ้นมาก่อน ผมหันไปทางต้นเสียงอย่างอ่อนใจ
นี่ผมกำลังคุยกับแบคฮยอนอยู่นะครับ
แม่งจะขัดอะไรนักหนา
‘ แบคฮยอนใจร้าย ไม่รอกันเลยนะ ’
เพื่อนของแบคฮยอนนั่นเอง ...
เขาเรืองแสงได้ด้วยแฮะ ..
คนผิวขาวจัดตรงหน้ามองผมด้วยสีหน้าสงสัยหลังจากต่อว่าแบคฮยอนฮยองอย่างไม่จริงจังนักพลางทำแก้มป่องเล็กน้อยเหมือนเด็กๆ
‘ โทษทีนะ เห็นเก็บของอยู่น่ะ เลยคิดว่าจะลงมารอ อ้อ เทานี่ซูโฮนะ ส่วนซูโฮ นี่เทา รุ่นน้องที่คณะน่ะ ’
คนตัวขาวที่แบคฮยอนฮยองบอกว่าชื่อซูโฮหันมายิ้มให้ผมอย่างเป็นมิตร ออร่านี่กระแทกเข้าตาผมจังๆเลย
ตอนเกิดแม่พี่กินหลอดไฟหรอครับ อะไรจะขาวได้ขนาดนี้
‘ อ๊ะ ! นั่นชานยอลนี่ ไปละนะเทา บ๊ายบายนะซูโฮ ’ แบคฮยอนฮยองยิ้มหวานพลางโบกไม้โบกมือเหมือนเด็กๆ ให้ผมและคนผิวขาวที่ยืนอยู่ข้างๆ ก่อนจะวิ่งตรงไปยังรถคันหรูที่จอดรออยู่อย่างรวดเร็ว
ชานยอลงั้นหรอ ...
ใครกัน ?
‘ เอ่อ ... ไว้เจอกันนะเทา ’ คนผิวขาวจัดตรงหน้าผมพูดขึ้นหลังจากแบคฮยอนฮยองกลับไปแล้ว ซูโฮฮยองยิ้มให้ก่อนจะหันหลังเดินต่อไปเรื่อยๆ
ผมยืนมองภาพนั้นอยู่สักพัก แวบหนึ่งก็มีความคิดโผล่เข้ามาในหัว ..
เดี๋ยวสิ..ซูโฮฮยองดูท่าทางสนิทกับแบคฮยอนฮยองดีนี่ ก็น่าจะรู้ว่าแบคฮยอนฮยองชอบอะไรไม่ชอบอะไร
การที่ผมจะได้ใกล้ชิดแบคฮยอนฮยองคงเป็นเรื่องไม่ยากเลยถ้าผมได้ซูโฮฮยองเป็นทางผ่าน
ผมอาจฟังดูเลวมากเลยใช่มั้ย ?
แต่เพื่อแบคฮยอนฮยองแล้ว ผมสามารถทำได้ทุกอย่าง
ขอโทษนะ ซูโฮฮยอง
แต่ขอยืมใช้เป็นเครื่องมือหน่อยละกัน J
‘ เดี๋ยวฮะ ซูโฮฮยอง ’
เสียงตะโกนเรียกของผมดังพอที่จะทำให้คนที่เพิ่งเดินไปได้ไม่ไกลนักหันหลังกลับมาได้
หัวใจของแบคฮยอนฮยองน่ะ ... ผมขอนะ
ความคิดเห็น