คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : สถานการณ์พาไป
ความเดิมตอนที่แล้ว
จีดีวิ่งไปยังประตูทางออกพร้อมตะโกนกลับไปให้พวกตัวเองที่ยังคงมึนงงกับเหตุการณ์อยู่
“ฝากด้วยโว้ยย!!”
ก่อนจะหายไปเหมือนเป็นเพียงสายลม
‘ชั้นว่าชั้นคงทำตามที่นายขอไม่ได้หวะ จียง…’
ร่างสูงอุ้มร่างเล็กขึ้นรถ Lamborghini สีขาวคู่ใจที่ตนเคยตั้งคำปฏิญาณไว้แล้วว่าจะไม่ให้ใครหน้าไหนมานั่งกับเขาทั้งนั้นนอกจากคู่ชีวิตที่มั่นใจแล้วว่าต้องเป็นคนนี้คนเดียวจริงๆ อันเนื่องจากหลายสาเหตุด้วยกันคือ
1) รถมันแพงมาก ด้วยความเป็นคนหวงของ เรื่องไรจะให้คนอื่นมานั่งง่ายๆฟระ!?
2) รถมันนั่งได้แค่ 2 คนเป็นเดิมที ฉะนั้น จีดีเชื่อว่าคนที่จะมานั่งกับเขาได้2ต่อ2ขนาดนี้ต้องเป็นคนที่โคตรพิเศษในความรู้สึกของเขา
3) ถ้าเกิดคู่ชีวิตคนนี้เกิดมาทำเบาะเลอะหรืออะไรขึ้นมาจริงๆ จีดีก็คงโกรธคนนั้นไม่ลงอยู่แล้ว
แต่ ณ จุดๆนี้ สาเหตุที่กล่าวมาทั้งหมดไม่ได้อยู่ในหัวจีดีเลยแม้แต่น้อย อาจจะฟังดูไม่น่าเชื่อ แต่จีดีลืมทุกอย่างไปหมดเลยเพียงแค่ได้เห็นสภาพของเด็กคนนี้ อย่างเดียวในหัวสมองเขาคือ ‘ต้องทำให้เด็กนี้กลับมาเป็นเหมือนเดิม’
ระหว่างทางขับรถ จีดีคอยใช้หางตาชำเลืองอาการร่างเล็กเป็นระยะๆ จนในที่สุด ร่างเล็กก็หลับไปด้วยความอ่อนล้า จีดีที่คิดอยู่นานพอควรว่าจะพาไปที่ไหนดีก็หมดปัญญาคิดและตัดสินใจพามาในที่ที่เขามั่นใจว่าปลอดภัยที่สุด นั้นคือ ‘ตึก BIGBANG’
เมื่อขับรถมาถึงที่หมาย ร่างสูงปลดเข็มขัดนิรภัยให้ร่างเล็กและอุ้มร่างเล็กเข้าห้องส่วนตัวของเขาด้วยความรวดเร็ว ไม่ใช่อะไร แต่ขืนตื่นขึ้นมาแล้วเจอตัวเองอยู่หน้าตึก กว่าจะพาเข้าไปได้น่าจะต้องใช้เวลาอยู่พอควร (หลังจากการฟังเรื่องเล่าจากแดซอง)
จีดีวางร่างเล็กบนโซฟาอย่างเบามือที่สุด แต่เมื่อจะปลุก จีดีก็ต้องชะงักเมื่อเขาสังเกตเห็นหยดน้ำใสๆบนปลายดวงตาและขนยางอนๆของร่างเล็ก จีดีอดไม่ได้ที่จะใช้หัวแม่มือเช็ดมันออกไป แต่แรงเสียดสีเบาๆบนใบหน้าก็ทำให้ร่างเล็กตื่นในที่สุด
ซึงรีค่อยๆลืมตามองไปรอบๆห้องด้วยความงงงวยก่อนจะมาหยุดที่ใบหน้าอันหล่อเหลาของคนที่นั่งอยู่กับพื้นข้างหน้าเขา ใบหน้าของจีดีในตอนนี้ดูไม่เหมือนปกติ เขาดูไม่ร้ายเหมือนที่เคยเห็นเลยสักนิด ดีไม่ดี ในสายตาซึงรีนั้น เขาดูอ่อนโยนมากอย่างไม่น่าเป็นไปได้ ทำให้แทนที่เขาจะโวยวายที่ตื่นมาในสถานที่แบบนี้ เพราะความอ่อนล้า บวกกับ สายตาของจีดีที่ดูเหมือนเป็นห่วงเขาขนาดนี้ เขาจึงทำได้แค่กระพิบตาปริบๆมองหน้าอีกฝ่่าย
เอ๊ะ!! แต่เดี๋ยวก่อน เมื่อกี้เขาคิดว่าจีดีเป็นห่วงเขาหรอ!!!???
“นายโอเคนะ?”
จีดีเลือกที่จะทำลายความเงียบลงแล้วช่วยพยุงร่างเล็กให้ลุกขึ้นนั่งแทน
‘นี้เป็นห่วงเราจริงๆเหรอ?’
คือสิ่งที่ซึงรีคิด แต่ก็เลือกที่จะไม่ถามออกไปและมองหน้าจีดีอย่างไม่พูดไม่จาแทน
เมื่อเห็นว่าร่างเล็กไม่ยอมตอบ จีดีก็ยิ่งเครียดใหญ่
“ย่าห์ มันทำนายแรงมากเลยหรอ? เจ็บตรงไหนหรือเปล่า? มันล่วงเกินกว่าที่ชั้นเห็นหรอ!? จำหน้ามันได้ไหม? ไม่สิ ต้องโทรถามเจ้าพวกบ้านั้นก่อนว่าจัดการมันได้ไหม!”
เมื่อจีดีกำลังจะลุกออกโทรศัพท์ ร่างเล็กที่เพิ่งจำได้ว่าเกิดอะไรขึ้นก็จับข้อมือจีดีไว้
“มะ-ไม่ต้อง…ชั้นไม่เจ็บตรงไหนมากหรอก…”
เมื่อร่างเล็กยอมตอบ จีดีก็ยอมนั่งลงที่เดิม แต่ก็มองร่างเล็กแบบกึ่งๆจับผิดว่าโกหกเขาอยู่หรือเปล่า
“เฮ้อออ ชั้นก็อุส่าห์บอกไปแล้วนะว่าถ้ามีอะไรเดือดร้อนก็อย่าให้ชั้นมาเกี่ยวข้องหน่ะ”
จีดีใช้มืออีกข้างแทนข้างที่ร่างเล็ก(ลืมตัว)จับข้อมือไว้อยู่ ลูบหัวตัวเองด้วยความเอือมละอา และนั้นก็ทำให้ร่างเล็กรู้สึกผิดเล็กน้อย
“ชั้นขอโทษ…”
ร่างสูงไม่ได้อยากให้ร่างเล็กคิดมากไปกว่านี้ จึงพยายามคิดหาหัวข้อเปลี่ยนเรื่องคุย แล้วในที่สุดเขาก็นึกได้ถึงสิ่งที่สะกิดใจเขามาตลอด
“นี้”
ซึงรีที่เมื่อกี้เอาแต่มองพื้นและปล่อยข้อมือจีดีไปตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ก็มองหน้าจีดีด้วยความสงสัย
“นายอายุเท่าไหร่นะ?” ร่างสูงถาม
“19…”
“ชั้น 20”
“แล้ว…?”
“เฮ้ออ!!! ยังไม่รู้ตัวอีก!!”
จีดีพูดเสียงดังจนทำให้ร่างเล็กสะดุ้ง
“นะ-นายจะพูดเสียงดังทำไม!?”
“ให้ตายเหอะ นายเด็กกว่าชั้นนะ หัดพูดจาให้มันดีๆหน่อยเส้!”
“หาาา!!???”
“ก็หัดเรียกตัวเองว่า ผม เรียกชั้นว่า พี่ พูดมีหางเสียง อะไรพวกนั้นซะบ้างสิ”
“ –[]-”
“ชิ ไร้สัมมาคารวะ…”
‘จริงสิ เขาโตกว่าแต่เรากลับเรียกเขาห้วนๆแล้วก็คุยเหมือนคนรุ่นเดียวกันมาตลอดเลย โดนด่าว่าไร้สัมมาคารวะก็ไม่แปลกหรอก…ไม่ได้! ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยมีใครว่า อี ซึงรี ว่าไม่มีสัมมาคารวะ!! เสียชื่อหมด!!’ ร่างเล็กคิด
“พี่…”
“ฮะ? นายพูดว่าไรนะ? เบ๊าาาเบาา”
“พะ-พี่จี…ดี?”
‘หึหึ ค่อยฟังดูดีขึ้นเยอะ เอ๊ะ!! แต่เดี๋ยวนะ!’ ร่างสูงคิด
“นี้นายรู้จักชื่อชั้นใช่ปะ?”
“เอ่อ…”
“ชิบหายละ! นี้ชั้นไม่เคยแนะนำตัวเลยนี้นา!”
“……”
“ชั้นชื่อ ควอน จีดี เป็นพี่ชายของพี่รหัสนายแหละ”
“ผมรู้หรอกฮะ หน้าตาเหมือนกันซะขนาดนั้น -_- ”
“ฮ่าๆๆ แต่อย่าเอาไปเทียบกันเชียวนะ เรา2คนมันคนละขั้วกัน”
“เรื่องนั้นผมก็รู้แล้วเหมือนกันฮะ -_- ”
“ฮ่าๆๆ เอ้อ! พูดจาแบบนี้ค่อยฟังแล้วลื่นหูหน่อย น่าจะพูดแบบนี้นานแล้วน้าา ซึงรีย่า”
จีดียิ้มให้ซึงรีพลางยีหัวร่างเล็กไปด้วยอย่างลืมตัว ทำเอาร่างเล็กถึงกับตะลึง เพราะ นี้เป็นครั้งแรกที่จีดียิ้มให้เขา รอยยิ้มที่ไม่ต่างไปจากของจียงเลย…
ร่างเล็กนั่งหน้าแดงอยู่ซักพัก แต่แล้วตัวเขาเองก็นึกขึ้นมาได้
‘หึหึ ถึงเวลาเอาคืนแล้ว’
“จะว่าไปนะฮะพี่จีดี”
“หือ?”
“ผมเรียกพี่ว่าพี่แล้ว แต่ทำไมพี่ยังเรียกตัวเองว่าชั้นอยู่หละฮะ?”
“ฮ-ฮะ -[]-?” ร่างสูงทำหน้าเหวอจนร่างเล็กเห็นแล้วก็อดยิ้มอย่างสะใจไม่ได้
“พี่ควรเรียกตัวเองว่า พี่ สิฮะ ^^ หึหึ”
“เฮ้ยยยย ไม่เอาด้วยหรอก แสลงปากชะมัด”
“งั้นผมก็จะไม่เรียกพี่ว่าพี่ละกัน”
“เฮ้ยยยย!!!”
ร่างสูงที่ไม่คิดว่าร่างเล็กจะสามารถตอบกลับได้แบบนี้ก็ถึงกับช็อค จนต้องนั่งคิดอยู่คนเดียวซักพัก
‘เจ้าเด็กบ้าหนิ ปั่นหัวชั้นเหรอ? โหเฮ้ย เรียกตัวเองว่าพี่เนี้ยนะ? เกิดมายังไม่เคยเรียกตัวเองแบบนั้นเลย -_- โคตรหน่อมแน้ม นี้ชั้น G-dragon แห่ง Bigbang เลยนะเฟ้ยย!!’
คิดแบบนั้น แต่เมื่อร่างสูงเงยหน้านิดๆเพื่อมองหน้าร่างเล็กที่อมยิ้มอยู่บนโซฟาก็ถึงกับปฏิเสธไม่ถูก
‘ใครจะยอมให้เด็กนี้กลับมาเรียกตัวเองว่า ชั้น หละฟระ!!!??’
จีดีสูดหายใจลึกๆ ก่อนจะกลั้นใจพูด
“พี่ยอมแล้ว -_-”
“ว่าไงนะฮะ ^^?”
“เฮ้ออ... พี่ยอมแล้ววว!!!”
“ฮ่าๆๆๆ พูดจาแบบนี้ค่อยฟังแล้วลื่นหูหน่อย น่าจะพูดแบบนี้นานแล้วน้าา พี่จีดีอ่าา คิคิคิคิ”
ร่างเล็กหัวเราะชอบใจจนทำให้ร่างสูงนั่งจิปากด้วยความหมั่นไส้ไปสักพักก็ต้องเงียบกริบเมื่อ…
“ฮ่าๆๆๆๆๆ” *เปรี้ยงงง!!!* “อ๊ะ!!!”
เสียงฟ้าผ่าดังสนั่นหวั่นไหวจนทำให้ร่างเล็กต้องหลับตาปี๋และปิดหูแน่น ร่างสูงที่ไม่ได้รู้สึกรู้สาอะไรกับของพวกนี้ก็เดินออกไปดูนอกหน้าต่างเพื่อเช็คให้มั่นใจ
“ฝนตกหนัก สงสัยพายุเข้าหน่ะ ไม่มีอะไรหรอก” จีดีว่าพลางกลับมานั่งข้างหน้าร่างเล็ก
“อือ…”
ร่างเล็กเอามือออกจากหูได้ไม่ทันไรก็ต้องปิดมันอีกครั้ง
*เปรี๊ยง!!!!ๆๆๆ* เสียงฟ้าผ่ารัวๆทำเอาร่างเล็กไม่เป็นอันทำอะไร
“ฮือออ”
ร่างเล็กคลางออกมาเบาๆด้วยความกลัว เรียกคะแนนสงสารจากร่างสูงได้ไม่น้อย
ร่างสูงจึงตัดสินใจเดินไปหยิบหูฟังตัวเก่งของตน กลับมานั่งข้างๆร่างเล็กบนโซฟา ใส่หูฟังให้ร่างเล็กอย่างเบามือ แล้วกดเพลงที่น่าจะฟังได้สบายหูสำหรับร่างเล็กมากที่สุด
ซึงรีรู้สึกตกใจปนงงงวยเล็กน้อย ก่อนที่เขาจะเห็นแสงของฟ้าผ่าออกมาจากด้านนอก แต่กลับได้ยินเสียงของมันเพียงน้อยนิด เขาจึงเข้าใจแล้วว่าจีดีกำลังพยายามทำอะไรอยู่
*ตุ่บๆ*
หัวใจดวงน้อยๆของซึงรีกำลังเต้นไม่สม่ำเสมอ
‘อะ…อะไรเนี้ย…’
แต่สิ่งที่ทำให้ร่างเล็กหน้าแดงมากขึ้นไปอีกก็คือเมื่อจู่ๆจีดียื่นหน้าเข้ามาใกล้มากๆจนร่างเล็กต้องหลับตาปี๋หนีความเป็นจริงอีกครั้ง แต่แล้ว ร่างเล็กก็รู้สึกได้ว่าหูฟังข้างหนึ่งของเขาถูกยกขึ้นและแทนที่ด้วยลมหายใจเบาๆแทน
“ได้ยินเสียงข้างนอกอยู่ไหม?”
และแล้ว หูฟังข้างนั้นก็กลับมาประกบที่หูเขาอย่างเดิม
ซึงรีลืมตาขึ้นมาเจอจีดีที่นั่งเอนหลังรอคำตอบอย่างใจจดใจจ่อ
“มะ-ไม่ได้ยินแล้วฮะ…”
ร่างเล็กพูดเสร็จก็รีบหันไปทางอื่น หวังลึกๆว่าจีดีจะไม่รู้ว่าตอนนี้เขาหน้าแดงไปถึงไหนแล้ว!
พออีกฝ่ายได้คำตอบแล้วก็สบายใจ แต่ยังไม่ทันจะได้ทำอะไรต่อ สิ่งที่ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้นอีกครั้ง!
*พรึ่บ*
“โอ๊ะ! ชั้นจ่ายค่าไฟแล้วนี้-”
“อร๊ากกกกกกก!!”
“เห้ยยย!!”
*ตุบ* *โคร้มม!!*
“อั๊ก! / อ๊ะ!”
*เปรี๊ยง!!*
“ทำอะไรของนายเนี้ย!?”
“ฮืออออ……ทำไมต้องมาเจออะไรแบบนี้ด้วย TT”
“เฮ้ย อย่าร้องๆ พี่ขอโทษๆ”
“………”
*ย้อนกลับไปตอนไฟเพิ่งดับ*
พูดไม่ทันได้จบประโยค จู่ๆร่างสูงก็รู้สึกได้ถึงแรงประทะอย่างแรงที่หน้าอก ทำให้เขาเซตกจากโซฟาลงไปนอนอยู่บนพื้น ดึงร่างของอีกคนที่เพิ่งถลาเข้าหาร่างสูงอย่างไม่ทันคิด ลงมาด้วย ทำให้ตอนนี้ซึงรีนอนทับตัวจีดีอย่างสมบูรณ์แบบ
*ย้อนกลับมา*
ร่างเล็กยังคงไม่มีทีท่าจะขยับตัวไปไหน เอาแต่กุมเสื้อของอีกฝ่ายไว้แน่น
“ซึงรี…นายโอเคนะ?”
“……”
“นายเป็นอะไร? ย้าห์!! อย่าเงียบสิ!”
“ผม…ผมกลัวฮะ”
“กลัวอะไร?”
“มองไม่เห็นอะไรเลย…”
*แช๊ะ*
แสงสว่างเล็กๆจากไฟแช็กมียี่ห้อถูกจุดขึ้นมาโดยมือใหญ่ ทำให้ทั้งคู่ได้รับรู้ว่าหน้าของทั้ง2กำลังห่างกันไม่ถึงคืบ
ด้วยความตกใจ ร่างเล็กรีบถลาออกจากตัวร่างสูง ทำให้ร่างสูงลุกขึ้นนั่งได้เสียที แต่ก็ต้องเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าร่างเล็กยังไม่ปล่อยมือจากแขนของตน
“นายกลัวกระทั่งความมืดเลยเหรอเนี้ย --?”
“ผมไม่ได้กลัวความมืดฮะ”
“เหรออ แต่แถวๆบ้านพี่เค้าเรียกว่าหวาดผวาเลยแหละ-_-”
“ผมไม่ได้กลัวความมืดนะฮะ! แต่ที่ผมกลัว…คือสิ่งที่อยู่ในความมืดต่างหาก…”
“แล้วมันคืออะไรหละ? สิ่งที่อยู่ในความมืดหน่ะ”
“ไม่รู้ฮะ”
“แล้วกลัวทำไม?”
“ก็เพราะผมไม่รู้ไงฮะ ถึงได้กลัวเนี้ย!”
“เฮ้ออ นอกจากพี่กับนายก็ไม่มีใครหรือตัวอะไรที่ไหนหรอก…”
“……”
“เอางี้!”
ร่างสูงลุกขึ้นยืน ทำให้ร่างเล็กที่ยังจับแขนไว้อยู่ลุกขึ้นมาด้วย
“ที่นี้มีเครื่องปั่นไฟ นายนั่งนี้แหละ เดี๋ยวพี่ไปจัดการให้”
“ไม่เอา!!”
“เห้ยเจ้าเด็กนี้ ตกลงต้องการอะไรกันแน่ฟระ -_-?”
“ผมไม่อยากอยู่ที่นี้คนเดียวหนิฮะ…แถมมืดขนาดนี้…”
“แป็ปเดียวเอง…”
“ไม่!!”
“เฮ้ออ ขืนไปด้วยก็เกะกะเปล่าๆหน่า เดี๋ยวเดินชนนู้นนี้ขึ้นมานี้แย่แน่”
“ผมไม่เป็นไรหรอกฮะ ขอผมไปด้วยก็พอ”
“ปล่าวเฟ้ย ที่นีมีแต่ของแพงๆ นายทำเป็นรอยก็แย่ดิ -_-”
“ชิ…”
ร่างสูงมองร่างเล็กที่แก้มป่องยังกะอมซาลาเปาเข้าไปทั้งลูก ซึ่งตามสัญชาตญาณแล้ว จีดีรู้ทันทีว่าร่างเล็กกำลังงอลเขาอยู่
ร่างสูงจึงลงไปนั่งที่พื้นอีกครั้ง พร้อมดึงคนตัวเล็กลงมานั่งด้วย
“เฮ้อออ…ทำไมนายถึงวุ่นวายจังฮะ?”
“พี่ว่าผมเหรอ?”
“เออดิ”
“แล้วทำไมพี่ถึงใจร้ายนักฮะ!?”
“โหเห้ย นี้ใจดีที่สุดในชีวิตแล้วนะตอนนี้!”
“เนี้ยนะใจดี!? ไม่ได้ครึ่งของพี่จียงด้วยซ้ำ!”
“ก็บอกแล้วไงว่าคนละขั้ว นี้ยอมเรียกตัวเองก็พี่ก็สุดยอดแล้วนะ! จงภูมิใจไว้ด้วยว่าชั้นคนนี้เรียกตัวเองว่าพี่หน่ะ!”
“แหวะ! คนขี้เต๊ะ!”
“นี้นายกำลังพูดอยู่กับจีดราก้อนแห่ง BIGBANG เชียวนะ!”
“ดราก้งดราก้อนอะไรไม่รู้จัก! ไม่เห็นเท่เหมือนมังกรซักนิด มังกือสิไม่ว่า!”
“หน็อย เจ้าแพนด้า!”
ร่างสูงดับไฟแช็กแล้วเข้าจู่โจมร่างเล็กในความมืดทันที
“ฮ่าๆๆๆทำอะไรของพี่หน่ะ? ฮ่าๆๆๆๆ หยุดนะ! ฮ่าๆๆๆๆ”
“ถอนคำพูดซะดีๆไอ้ตัวแสบบบ นี้แหน่ะๆๆ”
“ไม่! ฮ่าๆๆๆ จุดไฟเดี๋ยวนี้นะพี่มังกือบ้า!! ฮ่าๆๆๆ โอ้ย พอซะที ไม่ไหวแล้วนะ! ฮ่าๆๆๆ”
“เรียกพี่ว่าท่านจีดราก้อนสิ”
“เรื่องอะไร!!?? อะ-อะฮ่าๆๆๆๆ พอแล้วๆๆๆ!!!”
“ยอมไม่ยอม!?”
“ยอม! ยอมแล้วฮะ! พอได้แล๊ววว ฮ่าๆๆๆๆ”
ร่างสูงที่ยอมหยุดจั๊กจี้ร่างเล็กในที่สุดก็ทำเอาร่างเล็กหอบแหกเพราะไม่เคยโดนทำอะไรแบบนี้มาก่อน
“แฮ่กๆๆๆ”
“ว่าไงเจ้าตัวดี? จะพูดไม่พูด?”
“แฮ่กๆๆ…ชิ!...ท่านจีดราก้อน!!!!! พอใจยัง?”
“หึหึหึ โอเคๆ”
“งั้นก็รีบจุดไฟซะทีสิฮะ!”
*แช๊ะ*
ไฟแช็กถูกจุดขึ้นมาอีกครั้ง และนั้นก็ทำให้ร่างสูงรู้ว่าเขาคิดผิดมหัน เขาไม่น่าจุดไฟขึ้นมาเลย เพราะตอนนี้สภาพของทั้งคู่ คือร่างสูงกำลังนั่งคล่อมร่างเล็กอยู่ อันเนื่องมาจากด้วยความเคยชินเวลาแกล้งจั๊กจี้เจ้ากาโฮ เขาก็มักจะนั่งท่านี้จนลืมไปเสียสนิทว่ากับมนุษย์นั้น ท่ามันออกมาล่อแหลมขนาดไหน…
“อ๊ะ!”
“ขะ-ขอโทษๆ”
ร่างสูงรีบลุกออกจากร่างบางแทบจะทันทีที่รู้ตัว
ทั้ง2คนกลับมานั่งข้างๆกันโดยไม่พูดอะไร สร้างบรรยากาศน่าอึดอัดภายในห้อง เสียงเดียวที่ทั้งคู่ได้ยินคือเสียงฝนที่มากระทบกับหน้าต่างเสียงดัง จนในที่สุด ร่างสูงก็เลือกที่จะทำลายบรรยากาศน่าอึดอัดนี้ซะ
“อีกไม่นานไฟก็จะดับแล้วนะ”
“……”
“พี่ว่าเรานอนกันดีกว่า หนีปัญหาซะเลยก็จบ”
“กะ-ก็ดีฮะ…”
“นายขึ้นไปบนโซฟาสิ เดี๋ยวพี่นอนพื้นเอง”
“ไม่เป็นไรหรอกฮะ ผมนอนพื้นดีกว่า ยังไงที่นี้ก็ห้องพี่…”
“เฮ้ยๆ บนพื้นมันน่ากลัวกว่านะเฟ้ยย ไม่เคยได้ยินเรื่องเล่าหรือไง?”
“เรื่องอะไรฮะ…?”
“ก็เรื่องที่ว่านายอาจจะถูกผีลากไปอยู่ด้วยได้ยังไงเล่า…”
“O_O!!!! มีเรื่องแบบนั้นด้วยเหรอฮะ!?”
“เออดิ!! เพราะงั้น นอนบนโซฟาไปซะ”
“แล้วพี่หละ!?”
“พี่ถีบผีทีเดียวมันก็กลับบ้านไปหาแม่มันแล้ว ไม่ต้องห่วง นี้ห้องพี่ พี่คุมได้”
“คิคิคิคิ เอางั้นก็ได้ฮะ”
ร่างเล็กขึ้นไปบนโซฟาก็จัดแจงผ้าห่มให้เรียบร้อยแล้วนอนลงในที่สุด แต่ก่อนที่จีดีจะดับไฟ ร่างเล็กกลับขอในสิ่งที่ทำเอาร่างสูงตะลึง
“พี่จีดีฮะ”
“ว่า?”
“ผม…ผมขอนอนจับมือพี่หน่อย…ได้ไหมฮะ?”
“O_O!! หาา!?”
“คะ-คือ…ยังไงผมก็กลัวน่ะฮะ -/////-”
“………”
“นะฮะพี่ งั้นผมไม่ได้นอนแน่ๆ…”
ร่างสูงคิดอยู่พักใหญ่ก่อนจะหันหน้าไปอีกทางพร้อมกับยื่นมือมากุมมือเล็กๆของอีกฝ่าย ดึงผ้าห่มกับหมอนสำรองออกมาจากใต้โซฟา ดับไฟ และนอนลงไปในที่สุด
“อย่าเอาเรื่องนี้ไปบอกใครเชียวนะ แล้วอีกอย่าง วันนี้นายติดหนี้พี่ไว้เยอะนะจำไว้”
“ฮะ…ขะ-ขอบคุณนะฮะ พี่จีดี…”
“จะว่าไปนะ…”
“ฮะ?”
“นิ้วนายอ้วนใช้ได้เลยนะซึงรีย่า ฮ่าๆๆๆ”
“พี่จีดี!!!!”
“ฮ่าๆๆ นอนเหอะ เหนื่อยมาทั้งวันแล้ว”
“ชิ!!! นิ้วตัวเองเรียวตายแหละ!!! (เอ๊ะ ที่จริงก็เรียวมากเลยแฮะ -_-)”
“ฮ่าๆๆ ยอมรับความจริงซะบ้างเหอะ ฮ่าๆๆๆ ฝันดีๆ ชั้นไม่ไหวหละ”
“ชิ……………ฝันดีเช่นกันนะฮะ……………แล้วก็ ขอบคุณมากๆเลยนะฮะพี่จีดี…”
เมื่อไม่มีเสียงตอบรับ ร่างเล็กก็หลับตาลงในที่สุด แต่ในความมืดมิดนี้ ใครจะรู้ว่าหน้าของทั้งคู่สีแดงแจ๋ซะยิ่งกว่าสีมะเขือเทศเสียอีก ต่างฝ่ายต่างก็เอาใจจดใจจ่ออยู่กับการจับมือกัน
'คนบ้าอะไร...มือนิ่มชะมัด...'
'มือใหญ่จนกุมมือเรามิดเลย....'
คืนที่แสนวุ่นวายจบลงพร้อมกับฝนที่หยุดตกและใจ2ดวงที่กำลังเปลี่ยนไป…
TO BE CONTINUED...
(ขอโทษที่เอ๋ด้วยนะคะที่ไม่ได้ขอก่อน ^^'')
_____________________________________________________
หลังจากที่ทำการเปิดโหวตไปเมื่อตอนที่แล้ว ไรท์ก็ได้ค้นพบว่า!!
"แม่ยก GRI ชอบแบดบอยกันสินะ" 55555+
แต่ไม่ต้องห่วงค่ะ เพราะผลโหวตจะไม่มีเปลี่ยนเนื้อเรื่องที่ไรท์วางไว้แน่นอน เพราะงั้น!!!! ริริจะลงเอยกะใคร ขึ้นอยู่กะอารมณ์ไรท์ล้วนๆค่ะ 555+
(หลบรองเท้า)
ยังไงก็ขอขอบคุณที่รอกันนะคะ ไรท์เรียนหนักมากเลย โปรดเข้าใจ T^T
เพราะงั้น ขออภัยในความล่าช้า ณ ที่นี้ ค่ะ -/\-
ทวงฟิคได้ที่ twitter: @nyongtoryship
#NoCommentNoFiction !
คอมเม้นท์คืออาหารของไรท์ผู้นี้ ชอบไม่ชอบ รู้สึกยังไงกับตัวละคร เรื่องดำเนินเร็วไปไหม? เขียนบอกข้างล่างเลยจ่ะ ^^
ความคิดเห็น