คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : จุดเริ่มต้นของ...เรา
Love Racer
[1]
ปลื๊นนนนนนนนนนนนน!!! เอี๊ยดดดดดดดดดดดดดดด!!!! ปลื๊นนนนนนนนนนนนนนนนน! ปังๆๆๆๆ!!!!
เสียงเครื่องยนต์นับสิบแล่นด้วยความเร็วสูงดังไปทั่วเมือง สร้างความสับสนและรำคาญให้ทุกคนในย่านนั้น ถึงกับต้องตื่นเอามือมากุมหูตัวเองตอนตี3ของเช้าวันใหม่ แต่จะมีใครกล้าลุกขึ้นมาดูนอกหน้าต่างไหม? ตอบเลยว่า ไม่ เพราะอะไร? เพราะทุกคนต่างก็รู้อยู่แล้วนะสิว่าแก๊งนี้คือใคร
‘เจ้าพวก Bigbang!!!’
‘ฮือออ พ่อฮะ เสียงดังจัง ผมกลัว’
‘โอ้ยย พวกควอนจีดีอีกแล้วเหรอเนี้ย…’
‘ตี3…นะ…’
จะมีสักกี่คนที่ทำให้แทบทุกคนในเมืองต้องสบถออกมาแทบจะพร้อมๆกัน ถ้าไม่ใช่
แก๊ง Bigbang
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
ณ มหาลับแห่งหนึ่งในกรุง Seoul
‘แกๆ ได้ยินเสียงพวกบิ๊กแบงออกมาอาละวาดเมื่อคืนปะ?’
‘เมื่อคืนเหรอ…เรียกว่า เมื่อเช้าดีกว่ามั้ง!
‘เสียดังชิบหายเลยหวะ แต่แม่งเจ๋งจริง!’
'มีเสียงปืนด้วยแหละ สงสัยกำลังสู้กับใครแหงๆ'
‘สุดยอดเลยเนอะ บิ๊กแบง หนะ’
หัวข้อบทสนทนาของนักศึกษาในห้องกลายเป็นเรื่องเดียวกันขึ้นมาได้ในรอบหลายเดือนที่เรียนด้วยกันมา แต่จะมีก็แต่เด็กหนุ่มตัวน้อยสองคนในห้องกว้างเท่านั้นที่ต่างก็นั่งเงียบ คนหนึ่งก็พยายามจับใจความว่าเมื่อเช้ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ แต่อีกคนกำลังนั่งก้มหน้าใช้ความคิดอย่างหนักทั้งๆที่ปกติเป็นคนเฮฮาและรู้เรื่องทุกอย่างทันคนเสมอ ร่างเล็กหันกลับมาสักเกตุอาการของเพื่อนซี้ข้างๆและนึกเป็นห่วง
“แดซอง นายเป็นอะไรหรือเปล่า? สีหน้าดูไม่ดีเลยนะ”
คนที่ถูกเรียกสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อโดนเรียกสติกลับมา แต่ก็ทำหน้าเครียดยิ่งกว่าเดิม
ร่างเล็กเห็นแบบนั้นก็ไม่ได้ว่าอะไร แต่ก็พูดต่อ
“วันนี้มันอะไรกันน้า ทุกคนพูดแต่เรื่องบิ๊กแบงๆอะไรเนี้ยแหละ มันคืออะไรเหรอแดซอง?”
“………”
“ย๊า! คังแดซอง! ตอบชั้นมาเดี๋ยวนี้นะ! นายเป็นอะไร!?”
“ซึงรี……”
“หือ?”
“เย็นนี้นายว่างไหม? ชั้นมีเรื่องที่อยากจะคุยกับนายหนะ”
“แดซองนายเป็นอะไรหรือเปล่า? ไม่สบายเหรอ? นายแปลกๆไปนะ”
“เอาเหอะหน่า ว่างหรือเปล่าซึงรี?”
แดซองถามซึงรีอีกครั้งด้วยน้ำเสียงที่ดูเหมือนกำลังลำบากใจที่สุดในชีวิต และนั้นก็ทำให้เพื่อนสนิทหน้าตาน่ารักของเขาอดตกใจไม่ได้
“ว…ว่างสิ แดซอง นายโอเคนะ?”
“ชั้นโอเค…หลังเลิกเรียนรอชั้นที่หน้ามหาลัยนะ”
“อ…อื้อ”
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
สวัสดีฮะทุกคน ผมชื่อ อี ซึงรี หรือจะเรียกว่า ซึงรี เฉยๆก็ได้ฮะ ตอนนี้ผมกำลัง งง กับเพื่อนของผมมาก แดซองไม่เคยเป็นแบบนี้เลยฮะผมสาบานได้ ตอนนี้ผมก็ยืนรอเขาอยู่หน้ามหาลัยนั้นแหละ ผมรู้สึกมีลางสังหรณ์แปลกๆแล้วสิ…
“รอนานไหมซึงรี?”
“ไม่เลย”
“ไปเหอะ”
แดซองเดินนำไปโดยไม่ให้โอกาสผมถามอะไรสักคำ นี้ผมชักจะกลัวๆแล้วนะ TT แดซองแสนเฮฮาขี้เล่นของผมหายไปไหน?
ผมเดินตามแดซองมาเรื่อยๆจนสุดท้ายก็มาถึงตึกร่างแห่งหนึ่ง ให้ตายเหอะ ผมมาทำอะไรที่นี้เนี้ยยยย!!?? แดซองก็น่าจะรู้ดีหนิว่าผมไม่ชอบที่กับบรรยากาศแบบนี้ ว่าแต่ ในเมืองมีตึกแบบนี้ด้วยหรอ!? แล้วคนหายไปไหนกันหมด ทำไมแถวๆนี้มันเปลี่ยวแบบนี้? แดซองงี่~~ TT
“ด…แดซองงี่…นายพาชั้นมาทำอะไรที่นี้?”
เสียงผมเริ่มสั่นๆแล้วฮะ ก็ผมกลัวจริงๆแล้วนะ! อย่าบอกนะว่าเพื่อนผมโกรธอะไรผมอยู่ แล้วพามาเพื่อจะฆ่าทิ้ง!? โอ้ มาย แพนด๊า! ผมน้ำตาคลอแล้วนะ
“ฮืออ แดซอง ชั้นรู้นะว่าบางทีชั้นมันงี่เง่าเอาแต่ใจชอบดื้อใส่นายตลอด แต่นายจะฆ่าชั้นในที่แบบนี้ไม่ได้นะแดซองงี่ T_T”
“หะ?”
“โอเค ชั้นขอโทษ ฮืออ ชั้นผิดเองที่วันนั้นแอบกินไอติมนายไปคำนึงตอนนายเข้าห้องน้ำ ชั้นจะซื้อคืนให้เป็นถังเลย อย่าฆ่าชั้นเลยน้าา ฮืออ TT^TT”
“ซึงรี นี้นายพูดอะไรของนายเนี้ย? ร้องไห้ทำไม?”
“ชั้นยังอยากตายในอ้อมแขนของพี่จัสติน ทิมเบอร์เลคอยู่นะแดซองงง นายจะให้ชั้นตายในที่น่ากลัวๆแบบนี้ไม่ได้นะ ฮื๊อออ TT”
“ซึงรี!!! นี้นายพูดบ้าอะไรเนี้ยย!!??”
“โอ้ยๆๆ!!”
แดซองหยิกแก้มผมอย่างแรงทั้งสองข้างเหมือนที่เขาชอบทำตอนผมเผลอพูดอะไรแปลกๆออกไป เค้าไม่โกรธผมแล้วใช่ไหม?
“ก…ก็นายจะพาชั้นมาฆ่าในนี้ใช่ปะหละ!? อย่าเถียงนะ ที่หน้ากลัวขนาดนี้พาชั้นมาทำไม!?”
“โถ่เจ้าซึงรี! ชั้นพานายมาหาคนของชั้นต่างหากเล่า!”
“อ…เอ๊ะ? คนของนาย?”
“เฮ้อออ ขอโทษทีที่พานายมาที่น่ากลัวๆแบบนี้ แต่ชั้นไม่อยากเก็บเป็นความลับอีกต่อไปแล้ว”
“ความลับอะไรเหรอแดซองงี่?”
“ตามชั้นมาสิ”
แดซองยิ้มบางๆและจูงมือผมให้เดินตามเขาเข้าไปในตึก
เมื่อเปิดประตูเข้าไปแล้ว ผมก็ได้เจอกับกลุ่มผู้ชายใส่เสื้อหนังพร้อมกับรอยสักเต็มตัวหน้าตาน่ากลัวโจรเรียกพ่อเต็มไปหมด และ รถยนต์กับมอเตอร์ไซต์ยี่ห้อจอดเรียงๆกันอยู่ได้นับล้าน! คุณพระคุณเจ้าช่วยลูกหมีด้วยยย TT น่ากลัวชะมัด พวกคนน่ากลัวพวกนั้นมองมาที่พวกผมเป็นตาเดียว ผมขาสั่นแล้วนะ ฮือออ แดซ๊องงง พาผมมาที่นี้ทำม๊ายยยย!!!!!?? นี้มันรังโจรดีๆเลยนะ
“สวัสดีฮะทุกคน ^^”
“โอ๊ะ! คุณแดซอง สวัสดีครับ!”
“อ่าว คุณแดซอง ไม่ได้เจอกันสักพักเลยนะครับ”
“พาใครมาด้วยหนะ?”
“น่ารักเชียว หึหึ มีคนรู้ใจยังครับ?”
ท…ทำไมแดซองถึงยิ้มออกมาแบบนั้นได้!? ทักห้วนๆไปแบบนั้นได้ไง!? นี้มันอะไรกัน!?
“ซึงรี…ซึงรี…”
เสียงแดซองเรียกสติผมที่ใกล้จะหลุดลอยไปด้วยความช็อคให้กลับมา
“ไม่ต้องกลัวนะ อย่าเพิ่งร้องไห้นะซึงรี”
“ด..แด…”
ผมพูดไม่ออกฮะ เสียงผมสั่นไปหมด นี้แดซองพาผมมาในกองโจรจริงๆใช่ไหม? ผมทำอะไรไม่ถูกเลยได้แต่ก้มหน้าเดินตามแดซองต่อไปพร้อมกับหลับตาปี๋ ผมไม่อยากรับรู้อะไรอีกแล้ว!
“ซึงรี ถึงแล้ว”
แดซองพาผมมาหยุดที่หน้าประตูที่แลดูหรูที่สุดในที่นี้ เอาจริงๆข้างในตึกนี้ไม่ได้ร่างหรือโทรมเลยนะฮะ ตรงกันข้าม มันสะอาดแล้วก็ดูมีสไตล์มาก มี graffiti หลากหลายเต็มไปหมด แถมค่อนข้างสว่างกว่าที่ผมคิดไว้เยอะ
แดซองเคาะประตูก่อนจะเปิดเข้าไปโดยไม่รอให้คนข้างในเปิดออกมาก่อน เขาดึงผมเข้ามาด้วยแต่ก็ปล่อยมือผมแล้วก็วิ่งไปหาผู้ชายตัวสูงคนหนึ่งที่นั่งดูโมเดลรถหรืออะไซักอย่างอยู่
“พี่ท็อป!!!”
“เห้ย!! อั๊ก!”
แดซองกระโดดกอดผู้ชายคนนั้นเข้าเต็มแรงจนเกือบล้มลงไปทั้งคู่! แดซ๊องงง นายทำอาร๊ายยย!!??
แต่ตรงข้ามกับที่ผมคิด เมื่อเห็นหน้าผู้ชายคนนั้นชัดๆผมก็ถึงกับตะลึง เขาหล่อมาก! หล่ออย่างกับหลุดออกมาจากเทพนิยาย และแทนที่จะต่อว่าแดซองที่ทำเขาเกือบล้ม เขากลับยิ้มอย่างใจดีให้แดซอง และสายตานั้น…เขามองแดซองด้วยสายตาที่ผมบรรยายไม่ถูก มันดูอบอุ่นเหลือเกิน…
ผมยืนมองเพื่อนผมอยู่อย่างนั้น จนผมเผลอไปสบตากับใครคนนึงเข้า
ผู้ชายคนนั้นกำลังสูบบุหรี่และมองผมนิ่งมากจนผมเดาอารมณ์เขาไม่ออก ผมขอไม่โกหกเลยว่าเขาหน้าตาดีมากเช่นเดียวกัน เขามีโครงหน้าเรียวเล็ก จมูกโด่งเป็นสัน ตาคมเหมือนผู้ล่าที่สามารถฉีกเหยื่อเป็นชิ้นๆได้ทุกเมื่อ แต่ที่โดดเด่นยิ่งกว่าหน้าตา คงเป็นการแต่งตัวและผมสีย้อมขาวของเขา ทำไมผมคุ้นหน้าเขาจังนะ…
ผู้ชายคนนั้นพ่นควันบุหรี่ออกมาครั้งสุดท้ายก่อนจะหันไปถามเพื่อนของผมด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูยียวนกวนประสาทที่สุดเท่าที่ผมเคยได้ยินมา
“แดซอง ไม่คิดจะแนะนำแขกไม่ได้รับเชิญคนนี้หน่อยเหรอ ฮึ?”
แดซองที่ดูเหมือนจะลืมผมไปซะสนิท ก็รีบวิ่งกลับมายืนข้างๆผม เหอะ เจอคนหล่อแล้วลืมชั้นคนนี้ไปแล้วสินะนายอะ -_-
“แฮะๆ ซึงรีโทษทีนะ ลืมไปเลย ^^”
แดซองเกาหัวแก้เขิลก่อนจะพูดต่อ
“ซึงรี ชั้นขอแนะนำ พี่ท็อป แฟนของชั้นเอง”
ผู้ชายหน้าหล่อที่เพิ่งกอดกับแดซองเมื่อกี้เดินมาหยุดข้างหน้าผมและยื่นมือออกมาเพื่อจะทักทาย
“ฮะ!!!??? แดซอง นายมีแฟนหรอ!? แล้วนี้แฟนนาย!!?? O[]O!!”
“โทษทีนะซึงรีที่ชั้นเก็บเป็นความลับกับนายมาตลอด...ขอโทษจริงๆนะ…”
ร่างใหญ่ดึงแดซองมาโอบพร้อมกับยิ้มให้ผม
“แดซองไม่ผิดหรอกนะ พี่ผิดเองที่อยากให้แดซองปิดเรื่องนี้ไว้ พี่ได้ยินเรื่องนายจากแดซองมาพอสมควรแล้วหละ ยังไงนับจากนี้เราคงได้เห็นกันบ่อยๆนะซึงรี ^^”
“ฮะ”
ผมจับมือพี่ท็อปด้วยความงงๆหน่อยๆ แต่พอหันไปหาแดซอง ก็เจอรอยยิ้มปลื้มปิติที่ผมไม่เคยเห็นมาก่อน ก็ปกติเจ้านี้มันเฮฮาบ้าบอคอแตกจะตาย จู่ๆมาดูซาบซึ้งกับอะไรสักอย่างแบบนี้ผมก็ช็อคเป็นนะ
เอาเหอะ…เค้าก็ดูเป็นคนดีนะ
“อ๊ะ! ซึงรี นี้พี่จีดี พี่จีดีฮะ นี้ซึงรีที่ผมเล่าให้ฟังไง!”
ผู้ชายที่แดซองเรียกว่า พี่จีดี ก็ลุกขึ้นยืนเต็มตัว เขาดูสูงและใหญ่กว่าที่ผมคาดไว้นะ พอมายืนข้างหน้าผม รู้สึกตัวเองตัวเล็กกว่าเดิมอีก เขาใส่เสื้อกล้ามดูสบายๆแต่ก็ดูดี ผมเดาว่าเขาคงเป็นหัวหน้ากองโจรนี้ แต่ยังไม่ทันไร ผมก็สังเกตเห็นรอยสักตามตัวของเขา แน่นอนมันดูเท่มาก แต่ก็ดูน่ากลัวในเวลาเดียวกัน และกล้ามแขนนั้น...ให้ตายสิ -////-
จีดีอะไรนั้นยืนกอดอกแล้วก็มองผมโดยไม่พูดอะไรสักคำ เขากำลังประเมินผมอยู่ เหมือนกับที่ผมกำลังประเมินเขา แต่เอาจริงๆผมไม่ชอบเขาเลยฮะ แลดูเป็นพวกเอาแต่ใจ หยิ่งๆ แล้วก็สายตานั้น! นี้เค้ากำลังดูถูกผมหรืออะไรเนี้ย!? อย่ามองคนอื่นแบบหัวจรดเท้าเส้!
“ยินดีที่ได้รู้จักฮะ”
ผมยื่นมืออกไปตามมารยาท เพราะยังไงผมยังเชื่อว่าคนเราไม่ควรดูคนแค่จากภายนอก ต่อให้ผมมักลืมไปและดูคนจากภายนอกเป็นอย่างเดียวเลยก็เหอะ -_- เค้าอาจจะเป็นคนดีก็ได้
“แพนด้า”
เขายังคงยืนเกาะอกอยู่อย่างงั้น แต่แทนที่จะทักผมอะไรบ้าง เขากลับเรียกชื่อที่ผมเกลียดที่สุดในชีวิต
“คุณว่าพูดว่าอะไรนะฮะ…”
“แพน-ด้า หึหึ”
โอเค ผมขอถอนคำพูดที่ว่ามันอาจนิสัยดี!
“ขอโทษนะฮะ แต่ผมมีชื่อ...”
“ก็ชั้นอยากเรียกนายว่า แพนด้า มีปัญหาหรือเปล่าเด็กน้อย?”
“………"
"หือ นายหน้าตาคุ้นๆนะ"
"......"
"นายเคยเดินชนไหล่ชั้นแล้วไม่ขอโทษหรือเปล่า?"
".........."
หมอนี้เชยคางผมให้สบตาเขาตรงๆ ผมไม่เคยเห็นหน้าใครได้ใกล้ขนาดนี้มาก่อน
หาว่าผมเก่งแต่คิดก็ได้ฮะ ในความเป็นจริง ผมไม่กล้าตอบโต้ใครอะไรถ้าไม่สนิทกันหรอกฮะ เพราะอะไรนะหรอ? ก…ก็ผมกลัวนี้นา…แถมต่อให้หน้าตาดี แต่ผู้ชายคนนี้มีออร่าน่ากลัวเอาการเลยนะ TT ใจผมมันเต้นไม่เป็นจังหวะแล้วเนี้ย...
ผมทำอะไรไม่ถูกที่จู่ๆโดนคนที่เพิ่งรู้จักรุกกันแบบนี้ ผมเลยได้แต่กลั้นหายใจแล้วก็ยืนมองหน้าเขานิ่งๆอยู่อย่างงั้น
แดซองเห็นแล้วดูท่าไม่ดีจึงทำลายความเงียบ
“เอ่อ…ซึงรีอ่า…”
หมอนั้นปล่อยผมแล้วก็กระตุกยิ้มอย่างผู้มีชัย ผมเกลียดรอยยิ้มแบบนั้นที่สุด!
“แดซอง ชั้นอยากกลับบ้าน…”
“เดี๋ยวชั้นไปส่งนะ”
“อื้อ…ผมลาหละฮะ สวัสดีครับท็อป…”
“ไม่คิดจะลาชั้นเลยหรือไงแพนด้าน้อย?”
“………”
“ไอ้จี”
“อะไร”
“อย่าไปแกล้งน้องมันดิ น้องมันจะกลับแล้ว”
‘พี่ท๊าปป ถ้าแดซองไม่ว่าอะไร ผมอยากจะบอกว่าผมรักพี่ TT’
ผมได้แต่คิดในใจแต่ก็ไม่ได้แม้แต่หันไปมองสีหน้าของใครด้วยซ้ำ
“อะไร? ผมก็แค่ถามเจ้าแพนด้านี้เท่านั้นเองว่าทำไมไม่ลากันบ้าง หึหึ”
“…สวัสดีครับ”
พูดเสร็จผมก็รีบวิ่งออกไปจากห้องทันที
“ซึงรี! พี่ท็อป พี่จีดีฮะ เดี๋ยวผมกลับมานะฮะ! ซึงรีรอด้วย!”
“ไอ้จี…แกเป็นอะไรเนี้ย?”
“ไม่รู้ดิพี่ ผมก็อยากรู้เหมือนกัน…”
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
ผมวิ่งออกมาจากที่นั้นได้ไกลพอสมควร ไกลจนไม่รู้ว่าผมมาหยุดในตัวเมืองที่แสนคุ้นเคยได้ตั้งแต่เมื่อไหร่
ผมหยุดวิ่งแล้วก็ยืนหอบอยู่สักพักจนแดซองตามผมทันเดี๋ยววๆๆๆๆ
“ซึงรี นายโอเคนะ?”
“แดซอง นายไปรู้จักกับคนพวกนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่!?”
“นานแล้วเหมือนกันแหละ…”
“ชั้นไม่ได้โกรธนายนะแดซองเรื่องที่นายคบพี่ท็อป แต่คนอื่นๆเนี้ยสิ จีดีอะไรเนี้ย เค้าดูอันตรายแล้วก็น่ากลัวมากๆ ไหนจะพวกผู้ชายที่เราเจอตอนเข้าไปอีก! โจรชัดๆ!”
“ไม่ใช่โจรสักหน่อยซึงรี พวกเค้าเป็นนักแข่งรถนะ”
“นักแข่งหรอ…?”
“บิ๊กแบงไงซึงรี ชั้นก็นึกว่านายก็น่าจะเคยเห็นพี่จีดีซะอีก”
“บิ๊กแบง!? แก๊งที่วันนี้ทุกคนเม้าท์กันอะนะ!?”
“อะไร นี้นายรู้จักบิ๊กแบงไหมเนี้ยซึงรี?”
“ไม่รู้หรอก แต่รู้ว่าต้องไม่ดีแน่ๆ!”
“เฮ้ออ ซึงรีย่า อย่าตัดสินใจคนจากภายนอกสิ”
“ฉันเปล่า! แต่นายไม่เห็นที่จีดีทำกับชั้นเหรอ!? นายรู้ไหมตอนนั้นชั้นหน้าชาไปหมดเลยนะ!”
“เฮ้อ! แต่พี่จีดีก็แปลกๆนะวันนี้ ปกติไม่เป็นแบบนี้แท้ๆ ยังไงก็ขอโทษแทนพี่เค้าด้วยนะ”
“ชั้นไม่สน ยังไงชั้นก็จะไม่ไปเหยียบที่นั้นอีก!”
“ตามใจนะ แต่ยังไงนายก็อาจจะได้…”
จู่ๆบทสนทนาของเราก็ถูกขัดโดยต้นเหตุมาจากโทรศัพท์ผมเอง… ผมปล่อยให้มันสั่นไปก่อนแล้วหันไปคุยกับแดซองต่อ
“งั้นเจอกันพรุ่งนี้นะซึงรี เดี๋ยวชั้นค่อยเล่าทุกอย่างให้นายฟัง นายกลับเองได้ใช่ไหม?”
“อื้อ แล้วนี้นายจะไปไหน?”
“ก็…กลับไปที่นั้นหนะ…ไม่โกรธกันนะ?”
“เฮ้ออ ช่วยไม่ได้นี้นะ ไปเหอะ ชั้นกลับหละ”
“อื้อ บายๆ”
เมื่อแดซองวิ่งกลับไป ผมก็กดรับโทรศัพท์และเดินกลับบ้านไปเรื่อยๆ
“ฮะโหลครับ?”
‘ว่าไงซึงรีน้องรัก~’
“อ๊ะ! พี่จียง! ไม่ได้คุยกันนานเลยนะฮะ ^^”
‘ฮ่าๆๆ นั้นสินะ ช่วงนี้งานเยอะมากเลย เพิ่งว่างโทรมาเนี้ยแหละ’
“พี่จียงมีอะไรหรือเปล่าฮะ?”
‘เปล่าหรอก ก็แค่คิดถึงน้องรหัสของพี่นะสิ เป็นไงมั้งหละเรา สบายดีไหม?’
“ก็เรื่อยๆฮะ”
‘ไปก่อเรื่องอะไรไว้อีกหรือเปล่าเนี้ย? ฮ่าๆๆๆๆๆ’
“โถ่ พี่จียงอะ ผมออกจะเรียบร้อย คึคึ”
‘ฮ่าๆๆ คร้าบๆ แล้วนี้คิดถึงพี่บ้างปะเนี้ย? นายเองก็เงียบไปเลยนะ’
“อ่าา คิดถึงสิฮะพี่จียง”
‘ไม่เห็นติดต่ออะไรมาเลยนี้ พี่งอลนะเนี้ย!’
“อย่างอลสิพี่จียง ผมแค่ไม่อยากรบกวนพี่เท่านั้นเอง ผมขอโทษฮะ…”
‘ฮ่าๆๆ พี่ล้อเล่นหน่าซึงรี เอ้อ! พรุ่งนี้พี่เริ่มกลับมาว่างแล้วนะ เดี๋ยวพี่เลี้ยงข้าวที่โรงอาหารเอาไหม?’
“หือ!? จริงเหรอฮะ!? เย่ๆๆๆ เอาสิฮะ พี่จียงใจดีที่สุดเลย!”
‘ฮ่าๆๆ พูดถึงอาหารไม่ได้เลยนะเด็กบ๊อง นี้คิดถึงพี่จริงเปล่าเนี้ยย’
“คิดถึงจริงๆสิฮะแหม่”
‘อ่า โอเคๆ งั้นพรุ่งนี้รอพี่ที่โต๊ะเดิมหละ’
“ครับผม!”
‘พี่จะวางละนะ เจอกันพรุ่งนี้’
“คร๊าบบท่านควอน จียงงง เชิญไปพักผ่อนได้เลยคร๊าบบบ”
‘ฮ่าๆๆ เจ้าเด็กบ๊อง เรียกซะเต็มยศเลย’
“ฮ่าๆๆๆ”
‘ซึงรี…’
“ฮะ?”
‘พี่คิดถึงนายนะ...คิดถึงมากๆเลย’
“ผมก็คิดถึงพี่ฮะพี่จียง ^^”
‘คิดถึงของนายกับของพี่…มันต่างกันนะ…’
“ฮะโหลๆๆ พี่จียง เมื่อกี้พี่พูดไรอะ ผมไม่ได้ยิน”
‘ไม่มีอะไร พี่ไปหละซึงรี บาย’
“บายฮะ”
พอผมวางสายพี่จียงไปก็ถึงบ้านพอดี คนเมื่อกี้คือพี่รหัสของผมเองฮะ เค้าใจดีมากๆ เรียนเก่ง หน้าตาดี เฮฮา สุภาพ เป็นกันเอง แถมผมได้ยินว่าบ้านเขามีฐานะมากเลยด้วย พูดง่ายๆคือเป็นคนเพอร์เฟคที่สุดเลยหละฮะ! ผมภูมิใจจริงๆที่มีเขาเป็นเหมือนพี่ชายแท้ๆ และผมก็รู้ว่าเขาก็เห็นผมเป็นเหมือนน้องชายแท้ๆเหมือนกัน ^^ พูดถึงพี่จียง...ผมเพิ่งนึกได้ว่าผู้ชายที่ชื่อ จีดี นั้น หน้าคล้ายๆพี่จียงเลยนะ...
- - - - - - - - - - - - - - -- - - - - - - - - -- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
ณ ตึก Bigbang
“กลับมาแล้วฮะ”
ร่างเล็กที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มเดินเข้ามาในห้องด้วยความเคยชินและตรงดิ่งไปนั่งข้างๆคนรักทันที
“ว่าไงแดซอง เพื่อนเราเป็นไงมั้ง?”
ร่างสูงโอบร่างเล็กหลวมๆก่อนจะเริ่มเล่นกับผมคนตัวเล็กกว่า
“ก็โอเคมั้งฮะ เค้าก็ไม่ได้ว่าอะไรผม”
“ดีแล้วหละ เห็นวิ่งไปแบบนั้น พวกพี่ตกใจหมด นึกว่าจะโดนเกลียดซะอีก”
“ฮ่าๆ ซึงรีไม่เกลียดพี่หรอกฮะ ถ้าจะเกลียดก็นู้นน ตัวดีนู้นเลย”
ไม่พูดเปล่าแดซองก็หันไปมองบุคคลอีกฝ่ายที่กำลังอ่านแม็กกาซีนรถอยู่อีกมุมห้องนึงด้วยสายตาเคืองหน่อยๆที่ทำให้เพื่อนเขาใจเสีย
“ถ้าจะนินทากันระยะเผาขนขนาดนี้ก็ด่าพี่ตรงๆไปเลยเหอะแดซอง-_-”
“ชิ ก็พี่จีนั้นแหละ ไปแกล้งเพื่อนผมทำไมหละ!? ถ้าจะโดนเค้าเกลียดก็ไม่แปลกหรอก”
“อะไรๆๆ แค่นี้จะเกลียดกันง่ายๆเลยหรือไงฮะ?”
“แค่ผมพาเค้ามาที่นี้เค้าก็กลัวจะแย่อยู่แล้ว พี่ก็หน้าตาน่ากลัวอยู่แล้ว ดันไปทำอะไรรุ่มร่ามแถมกวนอารมณ์เขาอีก ชิ!”
“เอ้อ ไอ้จี ชั้นก็อยากรู้จริงๆ ตอนนั้นแกเป็นอะไรวะ ไปแกล้งน้องเค้าทำไม?”
“………ไม่รู้โว้ย”
“อ๊าว/เหอะ”
“แดซอง” จีดีเรียก
“อะไรฮะ?”
“เด็กนั้นชื่อซึงรีใช่ไหม?”
“ใช่ ทำไมฮะ?”
“เค้าอยู่มหาลัยเดี๋ยวกับนายแล้วก็พี่เหรอ?”
“อ๊าว ก็เค้าเป็นเพื่อนร่วมชั้นผมนะฮะพี่จี ก็ต้องอยู่มหาลัยเราอยู่แล้ว”
“แล้วทำไมพี่ไม่เคยเห็นหน้า?”
“แหม่ อย่าพูดถึงซึงรีเลย ผมเองยังแทบไม่เคยเห็นพี่ที่มหาลัยเลย…ว่าแต่ ถามถึงซึงรีทำไมเหรอฮะ?”
“เปล่า”
“ฮันแหน่ๆ คิดไรอะพี่จี กี๊วๆ คึคึ ><”
“อ…อะไรของนายหนะ โว้ พี่ท็อป ดูแลแฟนพี่ให้ดีๆหน่อยสิ นับวันยิ่งบ๊องตามพี่ได้ทุกวัน”
“ย๊า! พี่จี! / เห้ยไอ้นี้ ตรูไม่ได้บ๊องนะ -_-"
“โว้ย! เลิกพูดพร้อมกันซะที แล้วนี้ยองเบไปไหน ไม่เห็นหัวมันเลยวันนี้”
“ไอ้ยองเบมันกำลังวุ่นอยู่กับการซ่อมรถจากเมื่อคืนอยู่ อีกฝ่ายแม่งมีปืน เล่นเอาพวกเราเจ็บไปหลายคน รถกับมอเตอร์ไซต์เราก็เสียหาย แถมไอ้จุนจีมันดันเอาคันแพงๆไปด้วย เลยเอากลับมาซ่อมกันแทบไม่ทัน”
พี่ใหญ่พูดด้วยความเจ็บใจ น้ำเสียงที่เมื่อกี้ยังเฮฮาอยู่ดีๆก็กลายเป็นซีเรียสและต่ำยิ่งกว่าเดิม หน้าตาที่แสนใจดีกลายเป็นดูโหดเหี้ยมอย่างกับนักฆ่าเมื่อกล่าวถึงแก๊งอริที่คอยมีเรื่องอยู่เรื่อยๆ จนแดซองต้องลูบแขนให้ใจเย็นลง ซึ่งก็ได้ผลเสมอ
“เออๆ ช่างเหอะ เดี๋ยวชั้นจะออกไปขับรถเล่นหน่อย เจอกันพรุ่งนี้”
“เจอกันฮะ / เจอกันโว้ย”
จีดีเดินออกไปจากห้องปล่อยให้สองคู่รักอยู่กันเพียงสองต่อสอง แต่ใครจะรู้ไหมว่า ลีดเดอร์ผู้ยิ่งใหญ่อย่าง ควอน จีดี ตอนนี้กำลังเครียดกับตัวเองเพราะอะไรก็ยังหาคำตอบไม่ได้จนประสาทกลับ คงเป็นพระเจ้าเท่านั้นที่รู้สินะ…
“………เจ้าเด็กแพนด้านั้น……ทำไมนายไม่ยอมออกไปจากหัวชั้นซะทีนะ?...…”
TO BE CONTINUED...
สวัสดีค่าา รอนานกันไหม? 5555+ ไรท์ขอโทษจริงๆค่ะที่ทิ้งบทนำไว้แล้วไม่ยอมมาต่อซะที ไรท์นานๆจะว่างทีอะบอกตรงๆ :P ไหนๆก็ช่วงวาเลนไทน์เลยฉลองด้วยการแต่งฟิคซะเลย อิอิ
ตอนแรกเป็นไงกันบ้างคะ? ทิ้งคอมเม้นท์ไว้ด้วยน้าา อย่าลืมว่า NO COMMENT NO FICTION นะจ๊ะ :D ไรท์เตอร์คนนี้ทานคอมเม้นท์เป็นอาหาร ><
ทวงฟิคได้ที่ twitter: @nyongtoryship
สครีมกันใน twitter #LoveRacer
ความคิดเห็น