คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : สมองสั่งหัวใจไม่ได้
[2]
ร่างเล็กเดินออกมาจากห้องเรียนด้วยความอ่อนล้ามาจนถึงเก้าอี้หินอ่อนตัวประจำแล้วฟุบหน้าลงกับโต๊ะทันที
‘ให้ตายเหอะ เมื่อกี้มันอะไร อาจารย์พูดอะไรของเขาหนะ ฟังไม่เห็นจะเข้าใจสักนิด’
ร่างเล็กบ่นอุบอยู่คนเดียว แต่ยังไม่ทันจะได้เข้าสู่ภวังค์ก็ต้องสะดุ้งเฮือกเมื่อสัมผัสได้ถึงความเย็นข้างๆแก้ม
“อ๊ะ!”
ร่างเล็กลุกขึ้นนั่งเต็มตัวก่อนรีบหันลังไปดูต้นเหตุแต่แทนที่จะเห็นหน้าคนทำ กลับเจอกระป๋องน้ำอัดลมรสโปรดจ่ออยู่ระหว่างตาซะก่อน
“เรียนเสร็จก็นอนเลยเหรอเด็กน้อย ฮ่าๆๆ”
“พี่จียง!”
ไม่ทันได้ทำอะไร ร่างเล็กก็พุ่งเข้ากอดร่างสูงเต็มแรง ทำเอาร่างสูงที่ยืนอยู่ไม่ทันได้ตั้งตัวถึงกับเซไปข้างหลัง แต่เพราะแขนของร่างเล็กที่ยังไม่ปล่อยจากรอบคอ ขาร่างเล็กจึงลอยตามไปด้วย
จียงหลับตาและกอดซึงรีกลับแน่นๆด้วยความเต็มใจต่อให้ไม่รู้ว่าร่างเล็กจะกระโดดกอดทำไมก็ตาม
“กอดพี่ทำไมฮะตัวแสบ?”
ต่อให้ถามไปแบบนั้น แต่ร่างสูงก็ไม่ยอมปล่อยร่างเล็กเช่นกัน
ร่างเล็กเงยหน้าขึ้นมาแล้วยิ้มหวานก่อนจะตอบ
“ก็คิดถึงนี้ฮะ ไม่ได้เจอกันตั้งนานเลย”
ร่างสูงยิ้มให้ร่างเล็กก่อนจะยีหัวเบาๆ
“พี่ไม่ได้ว่างเหมือนนายหนิ ฮ่าๆๆๆ”
ในที่สุดร่างสูงก็คลายอ้อมกอดเพราะคิดว่าขืนนานกว่านี้เดี๋ยวจะมีคนเข้าใจผิดเอา แถมมีหวังเขาได้หลงรักเจ้าเด็กนี้แบบโงหัวไม่ขึ้นไปกว่านี้แหง่ๆใช่ เขารู้ตัวดี ควอน จียงหลงรัก อี ซึงรี คนนี้มานานมากๆแล้ว ต่อให้เด็กนี้จะตามคนไม่เคยทันเลยดูไม่ออกก็เหอะ
“ไปกินข้าวกันไหม? พี่เลี้ยงเอง”
ร่างสูงกอดคอร่างเล็กด้วยความเคยชินและเดินไปคุยไปเรื่อยๆแบบปกติที่ทำกันบ่อยๆ
“โหวว พี่เกลือจียงเลี้ยงด้วย ไม่น่าเชื่ออ”
จียงเขกกระโหลกซึงรีไปเบาๆด้วยความหมั่นไส้
“เจ้าเด็กนี้ ก็พี่บอกไปตั้งแต่เมื่อวานแล้วไงว่าวันนี้ว่าง เดี๋ยวจะเลี้ยง”
“อ๊ะ! จริงด้วยสินะ! แหม่ รักษาคำสัญญาดีจริงๆเลยนะฮะพี่จียง ^^ ”
“พี่เคยผิดสัญญาซึงรีด้วยเหรอ?”
“อืมม…นั้นสิฮะ ไม่เคยเลยหนิเนอะ”
“ไม่มีวันหรอก ^^”
ณ โรงอาหาร
ทั้งคู่เดินมานั่งที่โต๊ะประจำก่อนจียงจะลุกขึ้น
“ซึงรีอยากกินอะไร พี่ซื้อให้”
“ไม่ต้องหรอกฮะพี่จียง ให้เงินผมมาก็พอ ผมซื้อเองได้ ฮ่าๆ”
“ไม่เป็นไร นายนั่งไปเหอะ พี่ซื้อให้”
“งั้นเอาเหมือนพี่จียงฮะ ^^ เอาเหมือนกันเป๊ะๆทุกอย่างเลยนะ”
จียงได้ยินอย่างงั้นก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมาก่อนจะยีหัวซึงรีแรงๆ
“เจ้าบ๊อง ก๊อปพี่ตลอดเลยนะ พี่ชอบกินเผ็ดๆ นายกินไม่ได้ไม่ใช่หรือไง”
“อ๊าา พี่จียง ผมยุ่งหมดแล้ว! ก็พี่เป็นไอดอลผมหนิฮะ ผมอยากจะเป็นเหมือนพี่”
“ไม่ต้องมาฝืนตัวเองเลย พี่ไม่ถามละ เดี๋ยวพี่คิดเอง นายนั่งนี้ไปเหอะ”
ร่างสูงว่าก่อนจะเดินออกมาไปทันที ปล่อยให้ร่างเล็กพองแก้มด้วยความไม่สบอารมณ์นิดๆ
“โถ่ว ก็แค่อยากทำตามเท่านั้นเอง”
เมื่อจียงกลับมา ทั้งคู่ก็นั่งกินข้าวไปคุยไปกันอย่างสนุกสนาน ซึงรีพูดไม่หยุดเรื่องของเขาระหว่างที่จียงไม่อยู่ โดยจียงเองก็ไม่ได้รู้สึกรำคาญอะไรแม้แต่น้อย ตรงกันข้าม กลับชอบที่จะฟังซึงรีเล่านู้นนี้ ดูร่างเล็กแสดงสีหน้าอารมณ์มือไม้ปัดไปมาเพื่อเพิ่มอรรถรสในการเล่า
จะมีใครรู้ไหมว่าสำหรับควอน จียง คนนี้ การที่ได้ใช้เวลาเล็กๆน้อยๆกับเด็กคนนี้ ถึงแม้จะแค่ในฐานะพี่รหัส หรือ พี่ชาย หรืออะไรก็ตามแต่สำหรับซึงรีก็เหอะ มันคือความสุข
“ซึงรีคือความสุขเดียวในชีวิตที่มีแต่ความเครียดและแรงกดดันของ ควอน จียง”
แต่น่าเสียดายจริงๆ ที่ช่วงเวลาความสุขของควอน จียง มักจะสั้นซะเหลือเกิน…
ครืดๆๆ ครืดๆๆ
โทรศัพท์เครื่องสวยของร่างสูงสั่นไปมาในกระเป๋ากางเกง ทำให้เขาต้องละสายตาจากร่างเล็กที่ยังเล่านู้นเล่านี้ ขึ้นมารับโทรศัพท์และลุกออกไปคุย
“รอพี่แป็ปนะซึงรี คุยธุระก่อน”
“อ่าา ฮะ ^^ ”
เมื่อร่างสูงลุกออกไป ร่างเล็กก็กินข้าวของตัวเองที่ลืมกินไปเสียสนิดต่ออย่างจ๋อยๆ พลางคิดกับตัวเอง
‘โถ่ กำลังถึงจุดมันส์ๆเลย ขัดจังหวะชะมัด’
ร่างสูงที่ยืนอยู่นอกโรงอาหารหันกลับมามองร่างเล็กเป็นระยะๆและถึงกับหลุดขำออกมาเมื่อเห็นร่างเล็กดูจ๋อยไปอย่างเห็นได้ชัด
‘ฮ่าๆๆๆ แค่โดนขัดจังหวะเล่าเรื่องนิดหน่อยถึงกับเงียบเลยเหรอเนี้ย น่ารักจริงๆ’
ควอน จียง ยิ้มและคิดคนเดียวเงียบๆ ก่อนจะต้องหุบยิ้มทันทีเมื่อหันมาอีกครั้งก็เห็นบุคคลหนึ่งเข้า คนคนนั้นกำลังนั่งคุยกับร่างเล็กที่สีหน้าดูไม่สู้ดีนัก
‘มาตั้งแต่เมื่อไหร่’
“เห้ยฮยอง รอหน่อยนะ เดี๋ยวผมโทรกลับ มีเรื่องแล้ว…”
ร่างสูงเก็บโทรศัพท์ก่อนจะวิ่งด้วยความเร็วสูงกลับไปที่โต๊ะ
‘ต้องการอะไรวะ…’
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
ร่างเล็กนั่งกินข้าวและฟังเพลงไปด้วยอยู่เพลินๆก็ต้องสะดุ้งเมื่อจู่ๆก็มีคนมานั่งตรงข้ามโดยไม่ขออะไรสักคำ
“พี่จี…”
ไม่ใช่สิ ไม่ใช่พี่จียง… พี่จียงไม่มีกลิ่นบุหรี่ติดตัว พี่จียงไม่ทำผมแบบนี้ พี่จียงไม่แต่งตัวแบบนี้ พี่จียงไม่ดูร้ายขนาดนี้ ต่อให้หน้าเหมือนพี่จียงอย่างกับคนเดียวกัน หมอนั้น…
“นายมาที่นี้ได้ยังไง!?”
ร่างเล็กเสียงดังขึ้นมาทันที
“อ้าว ก็ชั้นเรียนที่นี้ มากินข้าวที่โรงอาหารในฐานะนักศึกษามันแปลกตรงไหนอะ?”
คนตรงข้ามร่างเล็กพูดหน้าตาเฉยก่อนจะกินข้าวที่ตัวเองยกมาอย่างไม่สนใจใคร
ร่างเล็กนั่งมองคนข้างหน้ากินอย่าง งงๆ จนเจ้าตัวคนโดนจ้องทนไม่ไหว
“เจ้าเปี๊ยกแพนด้า…”
เสียงใหญ่ดึงซึงรีหลุดออกจากภวังค์ทันที
“ชั้นคงหล่อมากเลยสินะ นายถึงกับเลิกกินข้าวตัวเองแล้วมาจ้องชั้นแทนเนี่ย”
“น…นายว่าใครแพนด้า!?”
“ก็นายนั้นแหละ”
“หน็อย…ออกไปเลยนะ! ใครอนุญาติให้นั่งนี้ไม่ทราบ? ไม่คิดจะขอสักคำเลยหรือไง?”
“แต่ชั้นก็ไม่เห็นชื่อนายติดอยู่ตรงไหนหนิ ซึงรีย่า”
“รู้จักชื่อชั้นได้ไง…”
“ก็แดซองเล่าให้ฟังบ่อยๆ”
“………”
“นี้วันก่อนที่เจอกันหนะ...”
“……”
“โทษทีนะที่หยาบคายไปหน่อย...”
‘ม…ไม่น่าเชื่อ…คนอย่างหมอนี้ ขอโทษเรางั้นเหรอ!?’
“นาย…อ๊ะ! พี่จียง!”
ไวยิ่งกว่าความคิดซึงรี จียงกระชากปกเสื้อจีดีให้ลุกขึ้นมาทันทีเรียกเสียงกรี๊ดจากสาวๆในรัศมีนั้นได้ไม่น้อย
‘กรี๊ดดดดด รุ่นพี่จียงกับจีดีอยู่ด้วยกัน!!’
‘อร๊ายยย จะต่อยกันแล้วว!!’
‘เห้ย ภาพโคตร rare เลยหวะ ไม่เคยเห็น2คนนี้อยู่ด้วยกันเลยนะเนี้ย’
“มาที่นี้ทำไม!?”
จียงยังคงไม่ปล่อยปกเสื้อคนที่ขึ้นชื่อว่าเป็นพี่ชายตัวเอง แต่กลับตวาดใส่
อย่างไรก็ตาม คนเป็นพี่กับหน้าทำหน้าเฉยเมยเหมือนเดิม พลางใช้มือข้างเดียวดึงมือคนน้องให้ปล่อยจากปกเสื้อตัวเอง
“ให้ตายดิ ชั้นยังไม่ได้ทำอะไรเลยนะ จะใช้กำลังซะแล้ว”
“ผมจะถามอีกครั้ง มา ที่ นี้ ทำ ไม!!??”
“ก็ชั้นเรียนที่นี้ อะไรเนี้ยเจ้าพวกนี้ แค่ไม่ได้เห็นหน้ากันบ่อยๆไม่ได้หมายความว่าชั้นไม่ได้เรียนนะโว้ย -_-”
“ไม่ต้องมาเสแสร้ง! พี่ไม่มีเรียนตอนบ่าย จะมาที่นี้หาพระแสงอะไร!!!”
“อะไรวะไอ้บ้านี้ ชั้นเรียนช่วงเช้าแล้วอยู่ต่อถึงบ่ายไม่ได้หรอวะ?”
จียงมองหน้าพี่ชายด้วยความโมโห ก่อนจะเหลือบไปเห็นซึงรีที่ยืนมองเหตุการณ์ด้วยหน้าตื่นตระหนก ก่อนจะฉุดคิดขึ้นมาได้
“รู้จักกับซึงรีเหรอ?”
จีดีที่จัดแจงเสื้อตัวเองอยู่หยุดชะงักก่อนจะหันไปมองร่างเล็กด้วยสายตานิ่งๆไม่มีเปลี่ยน และหันมามองหน้าน้องชายตัวเองแล้วกระตุกยิ้มชั่วร้ายและสายตาเจ้าเล่ห์ที่ทำเอาทุกคนขนลุก (ยกเว้นจียง)
“ก็ไม่รู้สินะ”
ควอน จีดีหยิบถาดอาหารก่อนทำท่าจะเดินออกไป
ไม่ต้องรอให้พูดอะไร ทุกคนที่มายืนมุงดูก็หลีกทางให้เป็นช่องทางเดินสวยงาม
จีดีเดินไปเก็บถาดอย่างสบายๆก่อนจะเดินไปที่ลานจอดรถ ทิ้งให้ผู้คนทั้งโรงอาหารเงียบไปครู่หนึ่งดั่งโดนมนต์สะกดก่อนต่างคนจะแยกย้ายกันไป
จียงยังคงยืนนิ่งอยู่แบบนั้น เหมือนกำลังใช้ความคิด จนซึงรีที่เพิ่งได้สติต้องทักด้วยความเป็นห่วง
“พี่จียงฮะ…”
“ซึงรี…รู้จักพี่จีดีเหรอ?”
“เอ่อ…ก็…ไม่เชิงหรอกฮะ…”
จียงตบโต๊ะดังลั่น ทำเอาซึงรีรวมทั้งคนทั้งโรงอาหารสะดุ้ง ทำให้ทั้งคู่กลายเป็นจุดสนใจอีกครั้ง
“พ…พี่จียง…”
ซึงรีเสียงสั่นด้วยความตกใจ เพราะเขาไม่เคยเห็นจียงเป็นแบบนี้มาก่อน ที่จริง ต้องพูดได้เลยว่าเขาไม่เคยเห็นพี่จียงโมโหใครจริงๆจังๆสักครั้ง แล้วก็ต้องตกใจมากกว่าเดิมเมื่อจียงยืนหน้าเข้ามาใกล้
“อย่ายุ่งกับเขา ซึงรี…”
“พี่…”
ซึงรีเริ่มน้ำตาเอ่อขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว แต่นั้นก็เป็นสิ่งเรียกสติจียงกลับมาได้
“เฮ้ออ…โทษทีนะซึงรี…ไว้เจอกันพรุ่งนี้นะ พี่ต้องไปทำธุระ”
จียงยิ้มให้ซึงรีบางๆก่อนจะรีบเดินออกไป ปล่อยให้ซึงรีนั่งนิ่งอยู่อย่างงั้น ประมวณผลว่าทุกอย่างที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ภายในเวลาไม่ถึง 10 นาทีนั้นมันอะไร
ณ คฤหาสน์ตระกูลควอน
ลูกชายคนโตแห่งตระกูลควอนจอดมอเตอร์ไซต์คู่ใจไว้ก่อนจะเดินเข้าคฤหาสน์ไป แต่ไม่ถึง 10 นาทีให้หลัง รถBentlyของลูกชายคนเล็กก็ทาบมาติดๆก่อนเจ้าตัวจะวิ่งตามผู้เป็นพี่เพื่อไปคุยให้รู้เรื่อง
“พี่จีดี! หยุดอยู่ตรงนั้นนะ!”
ร่างสูงห้ามผู้เป็นพี่ที่กำลังจะเดินเข้าห้องนอนเสียงดัง
“คิดยังไงมาสั่งชั้น?แกนั้นแหละขึ้นมาบนนี้แล้วมาคุยในห้องนี้ อยากรบกวนพ่อหรือไง?”
ทั้งคู่เข้ามาในห้องนอนก่อนจียงจะทนไม่ไหวระเบิดออกมาทันที
“พี่รู้จักกับซึงรีได้ยังไง!!?? เป็นอะไรกัน!?”
“ชั้นกับเด็กนั้นรู้จักกันยังไง เป็นอะไรกัน แล้วมันใช่เรื่องของนายไหม?”
“ทำไมจะไม่ใช่? นี้มันเรื่องของผมเลยต่างหาก!”
“แล้วนายกับเด็กนั้นเป็นอะไรกัน?”
“ซึงรีเป็นน้องรหัสผม”
“เหอะ เดี๋ยวนี้คนเป็นพี่รหัสต้องเสือกเรื่องน้องรหัสขนาดนี้แล้วเหรอวะ?”
“ผมไม่รู้หรอกนะว่าพี่คิดอะไรอยู่ แต่อย่ามายุ่งกับซึงรี! อย่าเอาชีวิตคนของผมมาเสี่ยงกับคนอันตรายๆแบบพี่!!”
“คนของนาย? ตกลงเด็กนั้นแค่น้องรหัสนายแน่นะ?”
“………”
“น่าสนใจ”
“หา?”
“ชั้นชอบเด็กนั้น ดูเป็นคนน่าสนใจดี”
“พี่ว่าไงนะ…”
“แล้วนายว่าไม่เหรอ? ชั้นว่าน่าสนใจออก นอกจากรถ มอเตอร์ไซต์ กับ กาโฮ ชั้นเพิ่งจะเจอนี้หละ คนที่มันน่าสนใจหนะ”
“พี่มาสนใจอะไรง่ายๆแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่…?”
“……หึหึ……นั้นสินะ”
“ไม่! มันก็แค่อารมณ์ชั่ววูบ! พอพี่เบื่อ พี่ก็จะทิ้งซึงรี! ผมรู้สันดานพี่ดี!”
“เห้ยๆๆใจเย็นสิน้องชาย กับของหนะใช่ ชั้นเบื่อง่าย แต่นี้มันคน ชั้นไม่เลวพอหรอก”
“แล้ว อี แชลิน หละ นั้นมันอะไร?”
ตอนนี้จียงเสียงเริ่มสั่น ตาเริ่มแดงด้วยความโมโห เขารู้สึกเหมือนอยากจะร้องไห้ทั้งๆที่เขาไม่ใช่คนร้องไห้ง่ายๆเลยด้วยซ้ำ แต่เขารู้จักพี่ชายตัวเองดี ถ้าจีดีหลงรักอะไรเข้าจริงๆ การคิดจะเป็นคู่แข่งของผู้ชายคนนี้เป็นสิ่งสุดท้ายในชีวิตที่ใครสักคนจะคิดได้
“ชั้นไม่ได้สนแชลินด้วยซ้ำนายก็รู้ พ่อแม่เป็นคนจัดการให้ทั้งนั้น”
จียงวิ่งไปกระชากปกเสื้อของจีดีอีกครั้ง แต่ครั้งนี้เขากำไว้แน่นยิ่งกว่าเก่า เหมือนมันเป็นสิ่งเดียวที่เขายึดไว้ได้ ไม่งั้นเขาคงลงไปคุกเข่ากับพื้นแน่ๆ แต่ตอนนี้เขาไม่ได้โมโหอีกแล้ว ตอนนี้สิ่งที่ควอนจียงกำลังทำคือ การอ้อนวอน
“ได้โปรด…อะไรก็ได้ที่ไม่ใช่ซึงรี…”
น้ำเสียงที่หมดแรงและสายตาของจียงนั้นทำเอาคนเป็นพี่ตกใจไม่น้อย เพราะปกติ จียงก็มักจะแข็งกระด้างกับเขาตลอด และไม่เคยแสดงถึงความอ่อนแอให้เขาได้เห็นเลย
“นาย…”
“พี่จะเอาอะไรจากผมก็ได้! แต่คนนี้ผมขอร้อง…อย่ายุ่งกับเขา…ผมรักเขามาก”
“ไอ้จียง…”
“เด็กคนนั้นคือความสุขเดียวของผมนะพี่จีดี ผมขอเถอะ ในฐานะน้องชายคนเดียวของพี่ ผมไม่เคยขออะไรพี่เลย และผมจะยอมพี่ทุกอย่าง แต่ได้โปรด…อย่ายุ่งกับ อี ซึงฮยอน อย่ายุ่งกับ ซึงรี อย่ายุ่งกับน้องรหัสของผม”
“………”
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
ณ ผับ YG
“เห้ย ไอ้ยองเบ!”
“อะไร?”
“ไอ้จีดีบอกเดี๋ยวมันจะตามมาทีหลังหวะ!”
“ฮะ!? พี่พูดว่าอะไรนะ? ผมไม่ได้ยินนน!!”
ในผับชื่อดังในย่านกังนัมแห่งหนึ่ง แก๊ง Bigbang แก๊งนักซิ่งที่ใหญ่ที่สุดในเมืองกำลังเลี้ยงฉลองให้กับ 1 ในสมาชิกที่เพิ่งชนะการแข่งขันไปหมาดๆกันอย่างสนุกสนาน
รองหัวหน้า ชเว ซึงฮยอน และ นักแข่งมือทอง ทง ยองเบ กำลังตะโกนคุยกันไปมาเพราะเสียงเพลงที่ดังจนเกินไป ถึงแม้ว่าจะนั่งข้างๆกันก็ตาม
“ชั้น บอก ว่า! ไอ้จีดีจะตามมาที่หลัง!!”
“อ้าว! มันเป็นอะไรหละ!!??”
“แกถามชั้น แล้วชั้นจะถามใครวะ!!?”
“เออๆ!! ช่างมันเหอะ!!”
ทั้งสองคนตัดสินใจเลิกคุยกันเพราะเกรงว่าจะหมดแรงกันก่อนจะได้ก๊งเสียก่อน
“เห้ย!! น๊องๆ!! น้องงง! ได้ยินหมายยย!? เอา vodka เพิ่มอีกขวดนึง!!!”
รองหัวหน้าแสนเท่ที่ charisma ตกทันทีเมื่ออยู่กับผองเพื่อน ก็ charisma ตกไปมากกว่าเก่าเมื่อตนพยายามเกินความจำเป็นเพื่อแค่จะเรียกพนักงานเสิร์ฟ
“ฮะๆ ขอโทษฮะ เอา don perion ใช่ไหมฮะ?”
“เห้ยย ม่ายช๊ายย vodka ต่างหาก don perion แพงไปนะ!”
“อ่อ don perion สินะฮะ ^^”
“เห้ยย!! เจ้านี้! อ้าวเฮ้ย! ซึงรี!!”
คนหล่อถึงกับตกใจหน้าแทบคว้ำทันทีเมื่อหันมาหาพนักงานเพื่อจะด่าทอ แต่กลับเจอคนรู้จักเสียได้
“อ้าว! พี่ท็อป!!”
ร่างเล็กเองก็ตกใจไม่น้อยที่เจอแฟนเพื่อนสนิทที่นี้ แต่ที่คาดไม่ถึงมากกว่าคือท่าทางและน้ำเสียงที่แตกต่างจากตอนที่เจอเขาครั้งแรกไปโดยสิ้นเชิง
‘ตายละหว่า ไอ้เราก็อุส่าห์เก็กเท่ไปซะขนาดนั้นตอนเจอกันครั้งแรก หมดกันภาพพจน์ตรู’
ท็อปสบถในใจไม่นานก่อนลากร่างเล็กออกมาจากตรงนั้น
เมื่อออกมาจากผับได้ คนหล่อก็ปล่อยข้อมือร่างเล็กทันที
“ซึงรีมาทำอะไรที่นี้?”
“ผมทำงาน part-time ที่นี้ฮะ”
“เฮ้ย คิดอะไรเนี้ย ในนั้นมันมีแต่พวกเสือป่าจระเข้นะ!”
“แต่มันเงินดีนี้ฮะพี่ท็อป”
“แดซองรู้เรื่องเปล่าเนี่ย? แด๊ไม่ว่าเอาหรอ?”
“แฮ่ๆ แดซองงี่ไม่รู้เรื่องหรอกฮะ ผมแอบมาทำ”
พูดเสร็จก็เกาหัวแก้เขิน ทำเอาท็อปกุมขมับอย่างช่วยไม่ได้ จะไม่ให้ปวดประสาทได้ไง ก็ตอนนั้นที่เขาได้เจอกับแดซองก็สถานการณ์ไม่ต่างจากเพื่อนซี้แฟนเขาหรอก ตอนนั้นแฟนเขาก็แอบเพื่อนมาทำงานพวกนี้เหมือนกัน…
“ซึงรี รู้ไหมว่ามันอันตรายมาก ทางที่ดี พี่ว่านายลาออกจากงานนี้ดีกว่านะ”
“ทำไมหละฮะพี่ท็อป…”
“แล้วทุกวันนี้นายไม่โดนไอ้พวกโรคจิตมันเรียกไปดื่มเป็นเพื่อนหรือไง?”
“ก็ไม่นะฮะ คงเป็นเพราะปกติผมใส่ผ้าปิดปากหละมั้ง วันนี้ผมลืมเอามา”
“ผ้าปิดปาก?”
“ฮะ ก็ผมเหม็นกลิ่นบุหรี่นี้นา”
“เฮ้อออ”
ร่างสูงถึงกับต้องถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ ถ้ารอดมาได้ทุกวันนี้ก็เป็นเรื่องดี แต่หน้าตาแบบนี้แถมไร้เดียงสาขนาดนี้ อยากจะรู้นักเชียวว่าจะรอดไปได้อีกสักกี่น้ำ ถามเขาได้ เขามีเรื่องกับคนมากมายจากเหตุผลเดียวกันที่เกิดขึ้นกับแฟนเขามาหลายครั้งแล้ว -_-
แต่ยังไม่ทันได้คุยต่อ ก็มีเสียงนึงขัดบทสนทนาของทั้งคู่
“อ้าว ไอ้พี่ท็อป มายืนทำไรตรงนี้?”
ทั้งคู่หันมามองที่ต้นเสียงและร่างเล็กก็ต้องอึ้งเมื่อที่มาของเสียงเมื่อกี้ไม่ใช่ใครที่ไหน แต่คือควอน จีดี นั้นเอง
วันนี้จีดีแต่งตัวดูสบายๆแต่ก็ไม่เกินไปซะทีเดียว ตั้งแต่หัวจรดเท้าซึงรีบอกได้เลยว่าเท่และหล่อมาก และแว็บนึงที่ซึงรีมองหน้าจีดีและทำให้นึกย้อนไปถึงเมื่อบ่ายของวันนี้ตอน จีดีขอโทษเขา…อะไรกัน แค่จีดีขอโทษ ทำไมเขาถึงรู้สึกประทับใจขนาดนี้หละ…
แต่ปลาบปลื้มได้เพียง 0.5 วิ สติของซึงรีก็กลับมาเมื่อ
“มาทำบ้าอะไรที่นี้เนี้ย!!!??”
จีดีตะคอกใส่เขาเสียงดัง ทำเอาร่างเล็กต้องวิ่งไปหลบหลังคนหล่อ
“เห้ย ใจเย็นๆไอ้จี คุยกันดีๆก็ได้…”
ผู้เป็นพี่ใหญ่ในที่นั้นพยายามใช่อายุให้เป็นประโยชน์
“มาทำอะไรเจ้าเปี๊ยก…”
ตอนแรกก็ว่าจะคุยดีๆแต่มาเรียกเขาเจ้าเปี๊ยกแบบนี้ใครจะไปยอมคุยดีๆกันเล่า!?
“ล…แล้วมันเรื่องของนายหรือไง!?”
ร่างเล็กออกมาจากข้างหลังพี่หล่ออย่างกล้าๆกลัวๆ แต่สุดท้ายก็แพ้สายตาคาดโทษของร่างสูงอยู่ดี
“เหอะ ได้! ไม่เกี่ยวกับชั้นก็จริง แต่เรื่องนี้มันถึงพี่รหัสนายได้ไม่ใช่หรือไง”
จีดีส่งยิ้มกวนๆไปให้อย่างมีชัญ ส่วนร่างบางก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากเบ้ปากและทำหน้างอใส่
‘น่ารักชะมัด’
คือความคิดแว็บเดียวที่แล่นเข้ามาในหัวสมองจีดี แต่เขากู่กลับมาอย่างรวดเร็วเมื่อคิดถึงหน้าน้องชายเขา
‘ชั้นก็ไม่รู้หรอกนะว่าจะทนไม่ยุ่งกับเด็กคนนี้ได้อีกนานเท่าไหร่ จียงอ่า’
“ทำอะไรก็ทำ เอาเป็นว่าเดือดร้อนอะไรก็อย่าให้ชั้นมาเกี่ยวข้องละกัน”
พูดเสร็จก็เดินเข้าผับไป ปล่อยให้ร่างเล็กและพี่ใหญ่ยืนนิ่งอยู่ข้างนอกสองคน
“มีอะไรก็เรียกแล้วกันซึงรี พวกพี่ก็นั่งกินๆดื่มๆอยู่ในนั้นแหละ ระวังตัวด้วยนะ”
“โถ่ พี่ท็อป ผมทำงานที่นี้มาตั้งนานแล้ว ไม่มีอะไรหรอกฮะ ^^”
“เฮ้ออ ก็ช่วยไม่ได้นี้น้า ยังไงพวกพี่ หรือแม้กระทั่งควอนจีดี ก็บังคับนายไม่ได้หรอกจริงมะ?”
พี่ใหญ่ยิ้มบางๆให้ร่างเล็กก่อนจะเดินเข้าไป
ร่างเล็กสูดหายใจลึกๆก่อนจะเดินกลับเข้าไปทำงานต่อ
ในค่ำคืนที่ดูเหมือนจะไม่มีวันหลับใหล แก๊ง Bigbang ยังคงดื่มและปาร์ตี้ไปเรื่อยๆ และไม่ไกลจากแก๊งนั้นก็มีร่างเล็กที่ยังคอยทำงานอย่างขยันขันแข็งโดยไม่สนใจใครเลยสักนิด แต่ร่างเล็กคงไม่รู้อะไร ว่าทุกการกระทำของเขามีใครบางคนแอบมองอยู่อย่างเครียดๆตลอดเวลา
“ไม่สนุกเหรอคะ จีดี?”
ลี แชริน คู่หมั้นของจีดีที่ใครๆในกลุ่มต่างก็รู้จักดียื่นเหล้าให้ร่างสูง แต่ร่างสูงกลับทำหน้ารำคาญอย่างเห็นได้ชัด
เขาไม่ได้เกลียดแชริน แล้วก็รู้ดีว่าแชรินรักเขามากขนาดไหน แต่ระหว่างเขากับเธอมันไม่มีวันเป็นไปได้ ทั้งคู่รู้จักกันมาตั้งแต่เด็ก หรือจะเรียกได้ว่ารู้จักกันมานานเกินไปก็ว่าได้ จีดีรู้ทุกอย่างเกี่ยวกับแชรินไม่ว่าจะเป็นนิสัยไปจนถึงรสนิยม และนั้นก็ทำให้เขาหมดความสนใจในตัวเธอ สิ่งเดียวที่ทำให้เขาไม่ผลักเธอออกไปจากชีวิตคือมิตรภาพและแหวนที่อยู่บนนิ้วเขาตั้งแต่จำความได้
“จีดีคะ! ทำไมพี่ไม่สนใจชั้นเลย!?”
แชรินที่อดทนมานานระเบิดออกมา และอาจเป็นเพราะพิษแอลกอฮอล์ที่ทำให้แชรินขาดสติ หมดมาดคุณหนูจอมเย็นชาไปในทันใด โชคดีที่คนที่สนใจเขา2คนมีแค่ยองเบที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามเท่านั้น
“แชริน เธอเมาแล้วนะ กลับบ้านไปเหอะ”
“ไม่ค่ะ! อย่างน้อยๆพี่ก็ตรงไปส่งชั้นที่บ้าน!”
“ชั้นจะอยู่ต่ออีกสักหน่อย ยองเบ ฝากด้วยนะ”
จีดีไม่สนใจแชรินและหันไปมองร่างเล็กที่ยังคงเดินไปเดินมาเสิร์ฟเหล้าให้โต๊ะโน้นโต๊ะนี้อยู่เรื่อยๆ
‘นี้ก็ ตี3แล้ว เด็กนี้ไม่คิดจะกลับบ้านไปนอนหรือไง…’
“ไปเหอะ แชริน พรุ่งนี้เธอมีเรียนนะ”
ยองเบพยายามไกล่เกลี่ยให้แชรินกลับ แต่ก็ไม่เป็นผล
“ยองเบ! ไม่ต้องเลยนะ! พี่ก็เหมือนกัน เลิกทำตามจีดีซะที!”
“เฮ้ออ แต่นี้ก็ดึกมากแล้วนะ พวกคุณน้าจะเป็นห่วงเอานะ”
“ใครสน? พ่อกับแม่ไม่เห็นจะเคยแคร์ชั้นเลย อีกอย่าง ชั้นบอกว่าออกมากลับพวกพี่ ท่านก็ไม่ต้องห่วงอะไรอยู่แล้ว”
“เฮ้ออออ”
ยองเบได้แต่ถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะหมดแรงลงมานั่งข้างๆแชรินเพื่อจะรอดูสถานการณ์
จีดียังคงนั่งหน้าเครียดต่อไป เขาคงไม่อะไรขนาดนี้ถ้าเขาไม่ไปสังเกตโต๊ะนึงที่ดูเหมือนกำลังสนใจในตัวแพนด้านี้อยู่ ลางไม่ดีซะแล้ว…
‘น้องงๆๆ!’
“ฮะ? เรียกผมเหรอฮะ?”
‘เออ น้องนั้นแหละ มานี้หน่อย!’
ร่างบางเดินไปที่โต๊ะตามหน้าที่
‘ชิท! ใครสั่งใครสอนให้เดินเข้าไปง่ายๆแบบนั้นฟระ!?’
ร่างสูงรู้สึกได้ว่าอะไรกำลังจะเกิดขึ้น จึงรีบพยายามหาทางออกจากกลุ่มตัวเอง แต่เขาคงไปได้เร็วกว่านี้ถ้าไม่มี…
“จีดี! นี้พี่จะไปหนายย…”
แชรินจับข้อมือเขาไว้แน่น ทั้งๆที่ยองเบก็พยายามสุดชีวิตเพื่อที่จะให้แชรินปล่อย
จีดีหันไปดูอีกด้านทันทีเพื่อแน่ใจว่ายังไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“มีอะไรหรือเปล่าฮะ? จะสั่งเครื่องดื่มเพิ่มเหรอฮะ?”
‘น้องรู้ไหมว่ามันมีแมลงอยู่ในเครื่อมดื่มพวกพี่!’
“หาา!? จริงเหรอฮะ? ขอโทษจริงๆฮะ ผมจะเอาไปเปลี่ยนให้เดี๋ยวนี้”
‘เออๆ ไม่เป็นไรหรอก นี้ไงๆเข้ามาดูสิ’
ร่างเล็กเดินเข้าไปดูแก้วน้ำตรงหน้าผู้ชายคนนั้นโดยไม่คิดอะไร แต่สิ่งที่เขากลับเห็นคือความว่างเปล่า
“ไม่เห็นจะมีแมลงอะไรเลยหนิฮะ อ๊ะ!!!”
ร่างเล็กถูกชายคนหนึ่งรวบตัวไว้และจับมานั่งตักเขาด้วยความรวดเร็ว
“ค…คุณลูกค้า ปล่อยผมเถอะฮะ!”
“อะไร เป็นแค่พนักงานอย่าหวงตัวนักเลยหน่า”
ไม่พูดเปล่า ผู้ชายคนนั้นก็เอาก้มลงจูบต้นคอของร่างเล็กด้วยความรุนแรงพร้อมกับมือที่พยายามจะสอดแทรกเข้าไปในเสื้อของร่างเล็ก เรียกเสียงเฮฮาจากพวกพ้องของชายคนนั้นได้เป็นอย่างดี
“อ…อย่านะฮะ!”
ร่างเล็กสู้พลังของผู้ชายคนนี้ไม่ได้ จึงได้แต่นั่งสั่นเป็นเจ้าเข้าและและปล่อยให้โดนกระทำโดยไม่พูดอะไรสักนิด ถึงแม้ว่าภายในต้องการจะตะโกนออกไปแค่ไหนแต่ตนก็ไม่กล้าพอที่จะร้องขอให้ใครช่วย
‘ใครก็ได้…ช่วยผมด้วย…’
“โหเห้ย เด็กนี้ร้องไห้เลยหว- อร๊ากกกกกกก!!!!!!”
ชั่วพริบตา ผู้ชายคนนั้นก็ลงไปนอนกับพื้น เลือดอาบหน้า สร้างความโกลาหลไปโดยปริยายเมื่อมีผู้ชายหน้าตาหน้ากลัวคนหนึ่งยืนอยู่ตรงนั้นพร้อมขวดเหล้าที่ก้นแตกคามือและเศษของมันก็ยังอยู่บนหัวของผู้บาดเจ็บ ผู้หญิงในที่นั้นกรี๊ดกันดังลั่น พวกเพื่อนๆของผู้ชายคนนั้นต่างเอะอะโวยวายแต่ในความวุ่นวาย ในสายตา ควอน จีดี กลับมีแค่คนคนเดียวเท่านั้น
ร่างเล็กที่ไม่ได้ดูตื่นตะหนกเหมือนทุกคนทั้งๆที่ยืนอยู่ท่ามกลางทุกอย่าง แต่กลับยืนกอดตัวเองไว้แน่นและปล่อยให้น้ำตาอาบหน้าโดยไม่มีท่าทีจะเช็ด
จีดียื่นมองได้อยู่ไม่นานก็วิ่งไปช้อนร่างเล็กออกมาจากที่นั้น ร่างเล็กก็ไม่ได้ว่าอะไร แต่กลับยังคงร้องไห้และตัวสั่นเทาจนร่างสูงรู้สึกได้
จีดีวิ่งไปยังประตูทางออกพร้อมตะโกนกลับไปให้พวกตัวเองที่ยังคงมึนงงกับเหตุการณ์อยู่
“ฝากด้วยโว้ยย!!”
ก่อนจะหายไปเหมือนเป็นเพียงสายลม
‘ชั้นว่าชั้นคงทำตามที่นายขอไม่ได้หวะ จียง…’
TO BE CONTINUED…
EXTRA
ถ้าคิดภาพตัวละครไม่ออก ใช้รูปพวกนี้เป็นแบบแล้วกันเนอะ ^^
พี่จียง
จีดี
ซึงรี
ฮะโหลๆ เทสๆๆ นักอ่านยังอยู่หรือเปล่า? 5555+ เป็นไงมั้งคะตอนนี้ สนุกมะ? ขอขอบคุณทุกคนที่ติดตามนะคะ ติชมได้ๆๆๆ อย่าลืมคอมเม้นท์ด้วยยยย TT ไม่งั้นไม่เขียนจริงๆนะ งอล -^-
ขอถามหน่อย อยากรู้มักๆ
ทวงฟิคได้ที่ Twitter: @nyongtoryship นะจ๊ะ
ปล. เมื่อวานเสี่ยจีโพสในทวิตน่ารักเนอะ >< เขิลแทนริ อรั๊ยยยยย -///-
ความคิดเห็น