MY Best Friend สนิทนักรักซะให้เข็ด ♥

ลำดับตอนที่ #5 : :: Best Friend :: ♥ ch.4 ผมเป็นกระเทยฮ่ะ!

                 chapter.4

 

ตอนนี้ฉันกำลังละเลียดไอติมถ้วยที่สามอย่างหน่ำใจและมีความสุขเป็นที่สุด อ๊าา~ช๊อกโกแลตนี่มันอร่อยจริงๆนะ
                               "หายโกรธยัง? -.- "
                               " 80% แล้ว แต่ถ้าได้ไอติมอีกถ้วย~"
                               "เธอกินไป 3 ถ้วยแล้วนะ เดี๋ยวก็ปวดท้องหรอก" ง่ะ..จริงด้วย ถึงอยากกินแค่ไหน ฉันก็ไม่อยากปวดท้องหรอกนะ ! แต่มันยังไม่เต็มกระเพาะเลยอ่ะ คิดคิดคิด กินอะไรดี
                               "งั้นไปกินเค้กกันก็ได้ ไม่งั้นไม่หายโกรธนะ -0- "
                               " โอเค พิ้งค์มันต้องว่าแน่ๆ ถ้ารู้ว่าฉันพาเธอมาถล่มของหวานอย่างนี้"
                               "ถ้านายไม่พูด และ ฉันไม่พูดมันจะรู้ได้ไง จริงม่ะ? -v-" หุหุใช่แล้ว ตอนนี้กระเทยน้อยของเราไม่อยู่ค่ะ ไม่งั้นฉันต้องโดนเทศตั้งแต่เริ่มสั่งไอติมถ้วยที่ 3 เป็นแน่แืท้ เดี๋ยวก็ว่าอ้วนมั้งละ  เป็นเบาหวานมั้งละ บ่นๆๆๆๆ ก็คนมันชอบหนิ ทีมันไปเต้นแร้งเต้นกาฉันยังไม่เคยว่าเลย เหอะ! สงสัยละสิว่ามันหายไปไหน มันรีบแว็บไปซ้อมเต้นตั้งแต่เลิกเรียนแล้วละ มันอยากเป็นไอดอลค่ะทุกคน เพียรพยายามซ้อมมามากกว่า 5 ปี ช่างมีความอดทน เป็นฉันเรอะ? ยอมแพ้ตั้งแต่ปีแรกแล้ว แต่ตอนนี้มันใกล้สมหวังเต็มแก่แล้วละ เห็นว่าอีกนิดมันก็จะได้แจ้งเกิด และฉันก็จะมีเพื่อนดัง *0* เริ่ดที่สุด! 
                               "ก็เพราะฉันจะฟ้องน่ะสิ เธอจะทำฉันกระเป๋าฉีกอยู่เเล้ว - -"
                               "ไอ่ขี้ฟ้อง เลี้ยงเพื่อนนิดๆหน่อยๆ ทำมาเป็นบ่น โถ่วว -3-" 
                               "เพื่อนท้องหลุมดำอย่างเธอ บางทีมันก็ไม่ไหวนะ" กรีนว่าแล้วส่ายหน้าไปมา
                               "แต่วันนี้นายต้องไหว เพราะฉันจะกินเค้กอีก 4 ชิ้น"ฉันประกาศ ก่อนจะลุกจากโต๊ะ ก้าวนำดิ่งไปร้านเค้กต่อทันที ลาภปากทั้้งทีใครจะปล่อยให้โอกาสหลุดลอยกันละ เนอะ ><

แล้วมหากาฬการกินของฉันก็จบลงพร้อมกับเหงื่อเม็ดโตโตบนหน้าผากของกรีน 5555 ขณะนี้เรากำลังเดินย่อยอยู่ในห้าง
                              "ระวัง!!"กรีนคว้าตัวฉันไว้ในอ้อมกอดอย่างรวดเร็ว พร้อมกับเสียงที่ดังไล่มาเพียงเสี้ยววินาทีดัง 'โครม' แต่ตอนนี้ฉันไม่รับรู้อะไรทั้งนั้นนอกจากเสียงหัวใจที่เต้นแรงดังตึ๊กตั๊กและพลอยทำให้ใจฉันสั่นไหวอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน ยามที่ฉันเงยหน้าสบตาเจ้าของอ้อมแขนอันแข็งแกร่งที่ก้มมองด้วยสายตาห่วงใย มันยิ่งทำให้หน้าฉันร้อนเหมือนไฟ นี่มันอะไรกัน เกิดอะไรขึ้นกับฉัน >///<
                              "เจ็บตรงไหนมั้ย?"เสียงนุ่มถามฉันอย่างอ่อนโยน ฉันได้แต่เพียงสั่นหน้าเท่านั้น ก่อนที่เขาจะผละฉันออกจากอ้อมแขนอันแข็งแกร่งของเขาและเริ่มสำรวจทั่วไปตามตัวฉัน สายตาที่เขาจ้องมองไล้ไปมามันทำให้ฉันใจเต้นแรงขึ้น อ๊ายย~ฉันจะเป็นโรคหัวใจรึป่าวนะ มันถึงเต้นผิืดจังหวะแบบนี้ TT
                               "ทำไมพวกคุณไม่ระวังเลย ถ้ามันหล่นมาทับใครตายจะทำยังไง"เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงเกรียวกราด ทำให้ฉันมองตามสายตาที่ดุดันของเขาไป จึงได้ประจักษ์ว่า มาสคอสหมีลมตัวเบ่อเร่อที่เคยแขวนลอยประดับประดาต้อนรับงานปีใหม่เกือบชิดเพดานห้าง ล่วงมาอยู่ห่างจากเท้าฉันแค่เซนเดียวเท่านั้น =[]=
                              "ต้องขอประทานโทษด้วยจริงครับ กระผมจะรับผิดชอบค่าเสียหายให้ "ชายแก่ใส่สูทดูดีรีบพูดอย่างร้อนรนพร้อมกับพนมมือ ผงกหัวไหว้อยู่หลายครั้ง จรทำให้ฉันสงสาร
                              "ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ไม่ได้เจ็บอะไรแต่คราวหน้าก็ระวังหน่อยนะคะ"
                             "(-*-)"ตาของกรีนยังคงจ้องเขม่นอย่างไม่พอใจ จนฉันต้องรีบลากเขาออกมาจากตรงนั้น พากลับบ้านทันที
                            
ที่บ้าน

            ฉันได้แต่กลิ้งตัวไปมาหลายรอบอยู่บนเตียงด้วยความกระสับกระส่าย ในใจตอนนี้มันเอาแต่สั่นไหวเมื่อคิดถึงหน้ากรีน ดวงตาที่อ่อนโยนมองฉันอย่างห่วงใย ดวงตาที่แข็งกราวขึ้นเพื่อปกป้องฉัน ทำไมหมอนั่นถึงได้เท่ขนาดนี้นะ ! >//< กลิ่นกายของเขาก็ช่างมีเสน่ห์ไม่เหม็นเหงื่อเหมือนผู้ชายทั่วไป อ้อมแขนที่โอบกอดฉันก็ช่างแข็งแกร่งมาดแมน อ๊ะ นี่ฉันกำลังมองเขาเป็นผู้ชายหรอ?  ไม่นะ..ฉันคงไม่ได้ตกหลุมรักเขาใช่มั้ย? มันต้องเป็นเพราะอุบัติเหตุนั่นแน่ๆ เอ๊ะหรือจะเป็นเพราะวันก่อนม๊ััะม๊าเอาการ์ตูนตาหวานมายัดใส่มือให้ฉันอ่านเลยทำให้ฉันพร่ำเพ้อขนาดนี้ ไม่งั้นก็ต้องเป็นเพราะคำเป่าหูของม๊ะม๊าแน่ๆ
             2 วันก่อน
            'บลูเบอร์รี่น้อยของม๊๊ะม๊า อ๊ะเอานี้ไปอ่านซะ!'หญิงสาวผมบ๊อบสั่นที่กะตัดแข่งประชันกับเด็กมัธยมต้นเอ่ย พร้อมกับยัดการ์ตูนตาหวานเล่นหนึ่งใส่มือฉัน ใช่ นี่ละม๊ะม๊าฉันเธอคือคุณหญิงรำเพยที่ไม่เคยแก่ ทำตัวแอ็บแบ้วตลอดเวลา - -
           'ไม่เอาอะ ทำไมบลูต้องอ่านอะไรแบบนี้ด้วย มันไม่ใช่แนว' ฉันเถียงก่อนจะยัดการ์ตูนเล่มนั้นกลับคืนไป แต่ม๊ะม๊าของฉันก็ไม่ยอมแพ้เขวี้ยงมันกลับมาให้ฉันแล้วประกาศก้องว่า
           'หาแฟนได้แล้ว ยัยลูกเบื๊อก!!' ก่อนจะส่ายหัวอย่างหงุดหงิด มันทำให้ฉันอึนไปเลยทีเดียว
           'เป็นสาวเป็นนางมาก็จะครบ18ขวบละ ม๊าไม่เห็นแกจะมีแฟนบ้างเลย หน้าตารึก็ออกจะงามพร้อมเหมือนม๊า หรือแกเป็นทอม ห๊ะ?!? ไม่นะ!! ม๊าไม่ยอม ม๊ะม๊าอยากมีหลาน T[]T'
            'หนูเป็นผู้หญิงค่ะ'ฉันตอบอย่างหนักแน่น ฉันมันใจนะว่าฉันไม่ได้เบี่ยง= =
            'งั้นทำไมแกไม่คบกับกรีนซะละ ม๊าจะได้สบายใจ รูปก็หล่อ พ่อก็รวย เรียนก็เลิศ สุดแสนจะเพอร์เฟ็ก*0*'คุณหญิงรำเพยว่าด้วยตาประกายวาบวับด้วยความคาดหวัง
            'นั่นเพื่อนนะม๊า!'
            'แหม ก็เพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อไง' น่าน ม๊าก็ยังคงไปได้
            'บางทีแกอาจจะแอบชอบกรีนแล้วคิดว่าเป็นความชอบแบบเพื่อนก็ได้ใครจะรู้'ม๊ะม๊าหลิ่วตาอย่างมีเลศนัยต์ให้ฉันที่ยังคงถึงกับความคิดสร้างสรรของแม่ตัวเอง -0-
             'และกรีนก็อาจจะชอบแกก็ได้ ออกจะอ่อนโยนเทคแคร์ดูแล' แค่คิดถึงตรงนี้ฉันก็แอบเห็นด้วยกับความคิดของม๊ะม๊า แถมวันนี้ตอนที่กอดกัด อิอิ เขินนนนน ฉันได้ยินเสียงเต้นที่รุนแรงของหัวใจเขาด้วย >//< เขาอาจจะชอบฉันก็ได้ และถ้าเป็นอย่างนั้น ฉันก็คงจะสมหวัง!! อ๊ะ..สมหวังหรอ? นี่ฉันชอบเขาจริงๆสินะ >//<
             ขณะที่ฉันบิดม้วนเขินอายอยู่ในความคิดตัวเอง เสียงข้อความเข้าก็ปลุกฉันให้หลุดจากโลกเพ้อเจ้อของตัวเอง อ๊ากก~ใครบังอาจมาขัดฉันเนี้ย ไหนดูสิ! ไม่รอช้าฉันรีบเปิดอ่านโดยทันที มันเป็นของอีตาพิ้งค์ค่ะ มีใจความว่า 'มาหาฉันที่ห้องซ้อมหน่อย ฉันกำลังแย่๊U.U' ไอ้หมอนี้เป็นอะไรอีกเนี้ย ฉันโทรกลับก็ไม่รับ ความกังวลเริ่มเกาะกินจิตใจ หวังว่ามันคงไม่คิดสั้นนะ ฉันเหลือบมองนาฬิกาที่ตอนนี้สองทุ่มนิดๆ ก่อนจะตัดสินใจเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วบึ่งรถไปหาหมอนั่นทันที

[pink]

        ขณะนี้ผมซ้อมเสร็จแล้ว หลังจากเต้นท่าเดิมๆซ้ำไปมาอยู่3ชั่วโมงกว่าๆเรียกให้เหงื่อท่วมตัว ผมก็ได้กลับเสียที แต่ในใจตอนนี้คิดถึงแต่ใบหน้าหวานๆของเพื่อนสนิทที่ผมแอบคิดไม่ซื่อมาตลอดหลายปี แต่คุณเธอกลับหาว่าผมเป็นกระเทยซะงั้น เชอะ มันน่าเจ็บใจ ก็แค่บางครั้งผมหลุดคำแปลกๆเพราะบ้านผมมีพี่สาวตั้ง3คน พ่อก็ไม่ค่อยอยู่ที่จริงเราแทบไม่คุยกันด้วยซ้ำ ต้นเหตุก็คงเพราะผมมาเต้นแรงเต้นกานี่ละ ช่างมันเถอะ ส่งข้อความไปแกล้งยัยตัวเล็กนั่นดีกว่า ^0^
        20 นาทีผ่านไป~
              "ปัง !! นายเป็นอะไร" ยัยตัวเล็กวิ่งมาหาผมอย่างร้อนรน ผมชอบจังเลย เธอเป็นห่วงผมด้วย ><
              "ป่าวหรอก ก็แค่หิวข้าวไม่มีเพื่อนกิน แล้วก็ไม่มีรถกลับจะขึ้นแท็กซี่ก็กลัวจะโดนลอบทำร้าย" ผมบอกพลางยักคิ้วให้กวนๆ สิ้นคำตอบร่างเล็กนั่นก็หันแทบจะทันที จนผมเกือบจะคว้าข้อมือไว้ไม่ทัน
              "เฮ ปล่อยนะ ฉันรึรีบมาหานายแทบตาย เป็นห่วงคิดว่าจะเป็นอะไรที่ไหนได้!"เธอตะคอกผมดังลั่น แต่มันไม่สะท้านหรอกในเมื่อประโยคนั่นมีคำว่า 'เป็นห่วง'อยูตัวโตๆ มีความสุขจัง ผมขยับยิ้มมุมปากอย่างอารมณดี แต่หน้าของคนตรงข้ามกลับยิ่งบึ้งตึง
            "อย่าโกรธดิ ก็เค้าเหงา :( " ผมเปลี่ยนรอยยิ้มกลายเป็นเบะปากอ้อนทันที เดี๋ยวกฌใจอ่อน หุหุ
            "แล้วทำไมโทรมาไม่รับ" คิดหัวหมุนเลยสิทีนี้ ผมอยากให้เธอเป็นห่วงนี่นา แต่จะตอบแบบนั้นได้ยังไงกัน มีหวังไก่ตื่นหมด -w-
            "ซ้อมอยู่อ่ะ พี่หมูใจร้ายมากเลย ให้ฉันซ้อมท่าเดิมๆอยู่ต้องหลายรอบ แบบนี้อ่ะๆ" ขอยืมชื่อหน่อยนะพี่หมูคือผู้จัดการผมเองละ อ้างๆไป เธอยังคงขมวดคิ้วเหมือนสงสัย ผมเลยลุกขึ้นเต้นให้เธอดูซะเลย
 

                                                                   
                  "พอแล้วๆ ฉันเชื่อแล้ว"
                  "งั้นไปกินข้าวกันเถอะ เอารถมาใช่ป่ะ"
                  "อืม"
                  "งั้นเอามา เดี๋ยวฉันขับเอง -w-" เมื่อเธอยัดกุญแจรถใส่มือผมเรียบร้อย ก่อนที่ผมจะก้าวออกจากห้องซ้อม เธอกลับจับชายเสื้อด้านหลังผมเอาไว้
                  "เป็นอะไรไปน่ะ?" 
                  "คนอื่นกลับหมดแล้วใช่มั้ย? "ทำไมต้องทำหน้าจริงจังขนาดนั้นด้วยนะ
                  "กลับหมดแล้วละ มีอะไรหรอ?" คือผมมีเพื่อนร่วมวงอีก 5 คน แต่อย่าไปเอ่ยถึงมันเลย เดี๋ยวจะแย่งซีนซะเปล่าๆ
                  "คือฉันมีเรื่องอยากปรึกษา" เรื่องอะไรกัน ใยเจ้าจึงหน้าเครียดเช่นนั้น - -*
                  "อะไรละ หิวนะยะ เร็วๆ" อ๊ะ หลุดอีกแล้ว U_U 
                  "ฉันคิดว่าฉันชอบกรีนเข้าแล้วละ !! >//< " คำที่เธอพูดออกมาพร้อมกับท่าทางเขินอายนั่นมันทำให้โลกทั้งใบของผมกำลังทลาย ตอนนี้ใบหน้าที่ยิ้มแย้มของผมคงกำลังอยู่ในสภาวะยิ้มค้าง เพราะในใจของผมตอนนี้อยากจะร้องไห้ มันจุกจนบอกไม่ถูก เธอไปชอบไอ้บ้านั้นได้ยังไงกัน T^T มันต้องเป็นการเข้าใจผิดแน่ๆ ผมปลอบใจตัวเองอย่างนั้น
                   "ธะ เธอแน่ใจเหรอ บางทีมันอาจจะไม่ใช่แบบนั้น ^^"ผมยังคงยิ้ม พยายามบังคับเสียงไม่ให้สั่น แต่สุดท้ายมันก็ยังคงสั่นอยู่ดี
                   "ฉันแน่ใจ วันนี้ฉันใจเต้นมากๆตอนอยู่ด้วยกัน ฉันจะทำยังไงดีอะพิ้งค์ นายคิดว่าเขาจะชอบฉันไหม?" คำตอบของเธอมันช่างใจร้ายกับหัวใจของผม เหมือนมีมีดมากรีดแทงเป็นพันเล่ม ผมรู้สึกชาเหลือเกิน ต้องคว้าเอาหน้ากากมาส่วมฝืนทนยิ้มต่อไป
                   "ฉันก็ไม่รู้หรอก ^^"
                   "นายต้องช่วยฉันนะ นายเป็นที่พึ่งสุดท้ายแล้ว T^T"จะให้ผมช่วยให้เธอได้สมหวังกับมันหรอ ไม่มีทาง!
                   "..."
                   "นะนะ ฉันขอร้อง"แววตาที่เว้าวอนขอเธอมันเริ่มทำให้ผมใจอ่อน
                   "ฉันจะช่วยก็ได้ แล้วเธอไม่คิดว่าฉันจะชอบเธอมั้งหรอ?" ผมกลั้นใจถาม
                   "ไม่หรอก ก็นายเป็นแบบนั้นหนิ" เธอตอบผมเสียงอ่อน แบบนั้น? แบบไหน?
                   "แบบไหน?"
                   "นายเป็นกระเทยไม่ใช่หรอ? ฉันรู้ว่านายเขิน ฉันจะไม่บอกใครให้นายอับอาย" นี่เธอยังหลงคิดว่าผมเป็นกระเทยอีกหรอ ?!? ฉันชอบเธอนะยัยบ้า กระเทยที่ไหนชอบผู้หญิงกัน !! ประโยคนี้แสนจะำทำให้ผมเดือด ระหว่างที่อารมณ์คุกกรุ่นอยุ่นั่นแผนการบางอย่างก็แว็บขึ้นมาในหัว *-*
                   "อุ๊ย! บลูอย่าพูดเสียงดังสิ เค้าเขิน"ผมแอ๊คติ๊งอย่างแนบเนียน
                   "เห็นไหมใช่จริงๆด้วย นายต้องช่วยฉันนะ"
                   "แต่มีข้อแลกเปลี่ยน ของฟรีไม่มีในโลกนะยะ"
                   "อะไรหรอ?" หึหึ ติดกับ
                   "เธอต้องสัญญาว่าจะช่วยฉันปิดความลับนี้ ด้วยการมาคบกันหลอกๆ"
                   "ห๊าาา! แล้วถ้ากรีนเข้าใจผิดละ" เหอะ ห่วงมันอยู่ได้!
                   "ก็แค่บอกไปว่าคบหลอกๆก็ได้นี่ แก้ข้อหาฉันเป็นแบบนี้ แต่ห้ามบอกนะว่าฉันเป็น สัญญาสิ!"
                   "ก็ได้ แต่เธอต้องช่วยฉันนะ" ผมยิ้มอย่ายินดีปรีดา ช่วยน่ะช่วยแน่ ช่วยให้เธอมารักผมน่ะสิ ผมจะใช่ความสนิทสนมให้ฐานะผู้หญิงที่เธอไว้วางใจให้เธอหวั่นไหวให้ได้! เธอจะวางใจผมมากขึ้น ไว้ใจผมมากขึ้น เชื่อใจผมมากขึ้น แถมผมคงจะได้ของแถมจากการคบกันหลอกอีกเป็นกอง >_< ยอดเยี่ยมกระเทียมดองที่ซู๊ดดด~
                  "แน่นอน ฉันจะช่วยเธอสุดใจเลยละ" ว่าแล้วเธอก็กระโดดกอดผมทันที แน่นอนผมรับกอดตอบอย่างแนบแน่น โอ้วเยส!! กระเทยจงเจริญ !!! ♥ >///<
                  "โฮ๊ะๆๆ ฉันเป็นกระเทย 5555555555" เสียงหัวเราะอันบ้าคลั่งของผมยังคงดำเนินต่อไปอีกยาวนานภายในอ้อมกอดของเธอ ผสมกับเสียงกรี๊ดกร๊าดสมหวัง เหอะ ยัยตัวเล็ก เธอจะต้องรักฉัน คอยดู! ^^




 

1 เม้น 1 กำลังใจนะฮ่ะ




ถ้าชอบนิยายเรื่องนี้ ช่วยกดข้างล่างนี้ให้หน่อยนะคะ


       
ติดตามตอนต่อไปด้วยนะคะ ขอบคุณค่าา