RETURN ME ♥ ขอสัญญาว่าจะรักแค่คุณ

ลำดับตอนที่ #1 : :: return me :: บทนำ

บทนำ





                

"นี่ ซัน! เรื่องที่พี่แชร์เขาถามแก แกจะว่ายังไง?"

"..." ทำไม.. ทำไมเขาถึงมาอยู่ที่นี้ ?

"ยัยซัน! ปัง!!" ฉันสะดุ้งสุดตัวเมื่อเพื่อนชายใจหญิงตบโต๊ะดังปัง! จนเรากลายเป็นจุดสนใจของคนทั้งร้าน (น่าอายชะมัดเลย ให้ตายเถอะ! >///<)

"อะ อะไรหรอ?" ฉันรีบละสายตาจากชายคนนั้นมาสบตาเรียวๆของยัยเพื่อนตัวเเสบก่อนที่มันจะสังเกตุเห็นว่าฉันเอาแต่มองข้ามไหล่มันไปที่โต๊ะข้างหลัง แต่ก็อดไม่ได้ที่จะหันกลับไปมองอีกครั้ง

"นี่แกไม่ได้ฟังที่ฉันพล่ามไปเลยใช่ไหม? เสียดายน้ำลายชะมัด เรื่องพี่แชร์น่ะพี่แชร์ เขาโทรจิกฉันให้เอาคำตอบจากแกได้แล้ว"

"..."เหมือน...เหมือนเลยเกิน เหมือนเขาคนนั้นที่ใจร้าย

"ซัน ตกลงแกจะเป็นไหม? ดาวคณะเนี้ย อย่าเล่นตัวมาก ฉันอิจฉา เชอะ"

"..." หรือฉันเห็นภาพหลอน ฉันคิดถึงถึงเขาอีกแล้วหรอ? ไม่นะ.. ฉันต้องเกลียดเขา ท่อง ไว้สิ ท่องไว้

"นังซัน!! แกเหม่ออะไรของแก ทำไมข้างหลังฉันมันมีอะไรน่าสนใจย่ะ ไหนดูสิ๊"

"..." ลืมสิลืม ฉันต้องลืมให้ได้ ไม่สิ เก็บ..ต้องเก็บ เก็บไว้ให้ลึกสุดใจ อย่าให้อดีตพวกนั้นมาทำร้ายเราอีก เจ็บมาพอแล้วนะ TT

"หมับ!" มือเย็นๆของยัยเพื่อนตัวดีจับแก้มของฉันดึงให้หัวต่ำลงมาแทบจะแนบโต๊ะ

"มะ มีอะไีร? ไบท์"

"ฉันชื่อบลายธ์ย่ะ บลายยยยยยย"

"ทำไมแกต้องชื่อเหมือนตุ๊กตาผีนั่นด้วยว่ะ แค่คิดก็ขนลุกแล้ว T^T"

"มันแปลว่าเจ้าสาวย่ะ ไม่ใช่ตุ๊กตาผีนั่น เพราะสักวันหนึ่งฉันต้องเป็นเจ้าสาวของใครสักคน โฮ๊ะๆ"

"อืม แล้วแกกดหัวฉันลงมาทำไม เจ็บนะ!"

"นั่นมัน กายหนิ สกายใช่ไหม?"  เอ๊ะ?.. นั่นไม่ใช่ภาพหลอนของฉันหรอ?

"กะ..กะ..แกเห็นหรอ? ฮึกๆๆ..ฮึก..ฮือๆ" ทำไมเขาอยู่ที่นี้ ทำไม? แค่เห็นเขาทำนบน้ำตาฉันก็แตกออมา ทั้งดีใจ เสียใจ อย่างบอกไม่ถูก มากสุดคงเป็นความคิดถึงที่ฉันสัมผัสได้

"หยุดร้องเดี๋ยวนี้นะ! แกอย่าไปเสียน้ำตาให้ผู้ชายสารเลวพรรณนั้นนะ โว้ยอารมเสีย!" มันบอกด้วยเสียดุพลางบีบแก้มฉัน โอ้ยเจ็บบบ ฉันเจ็บนะT-T

"ฮึก..ฮึก ..ฮึํบ" พยายามอย่ายิ้งที่จะกลั้นเสียงสะอื้นเอาไว้ เพราะไม่งั้นจากมือที่บีบแก้มฉัน อาจจะเลื่อนต่ำลงมาบีบคอฉันแทนก็เป็นได้ T0T

"ฮึ๊บ ฮึ๊บ อย่าร้อง มันไม่คู่ควรกับน้ำตาของแก แกมีค่ามากกว่านั้น อย่าทำตัวน่าสมเพชสิ" แกคิดว่าฉันอยากร้องหรอ? ฉันก็ไม่อยากเป็นแบบนี้   อยากเข้มแข็งกว่านี้นะ ฉันเจ็บ เจ็บจนจุกไปหมดแล้ว T^T

"T^T"

"ดีมาก ทีนี้เราจะไปจากร้านเวรๆนี่ให้เร็วที่สุด " เห็นด้วยอย่างยิ่ง แต่ขาฉันไม่มีแรงแล้ว

"ลุกสิ คิดถึงพี่ตองของแกเข้าไว้"

"พี่ตอง..ฮึก..มะ.ไม่ใช่ ของฉันนะ ..ฮึก"

"แกนี่มันน่าสมเพชชะมัด พี่เขาชอบแกใครๆก็รู้ แกอย่าจมอยู่กับอดีตห่วยๆ แล้วหัดมองไปข้างหน้าบ้าง อนาคตสดใสรอแกอยู่ มันจะต้องดีขึ้น"

"ฮือ T T"

"เฮ้อ มาเดี๋ยวฉันช่วยพยุง "



แล้วบลายธ์ก็ว่าส่งฉันไว้ที่หอ ทิ้งท้ายไว้ว่า 'แกลืมไอ้บ้านั่นได้แล้ว ทำแกขนาดนี้ กระเทยอย่างฉันยังไม่แลเลย' แรงอะ

ฉันรู้ว่าควรลืม แต่ฉันทำไม่ได้นี่นา ตอนนี้ฉันได้แต่นอนเป็นศพอยู่บนเตียงในหอ

เหมือนเวลาหยุดเดิน

เหมือนเข็มนาฬิกากำลังหมุนทวน

ภาพความทรงจำทั้งหลายกำลังดึงฉันให้ตกสู่ห้วงอดีตอีกครั้ง

อดีตที่เจ็บปวด

อดีตของฉัน....

อดีตของเขา...

อดีตของเรา..